Uitgave 39 -  Augustus 2005 - Jaargang 4

Lang hadden we er weer naar uitgekeken, de grootste ballonmeeting van Europa, de Mondial Air Ballons, Lorraine 2005. Sinds 1989 in elk oneven jaar, tien dagen ballonfun, elke ochtend en elke avond, soms zelfs ‘snachts, en dat alles weer op een unieke locatie: Chambley Air Base. 500 hectare groot, een startbaan van

3 kilometer lengte, de authentieke hangar 610 welke dienst doet als hoofdkwartier en dat alles midden in Lorraine’s Natural regional Park. De basis is gebouwd in 1953 en gedurende 15 jaar in gebruik geweest voor de bommenwerpers van de Amerikaanse luchtmacht. De mythische sfeer van vroeger hangt er nog steeds. Veel van de oude gebouwen waar toen de manschappen gehuisvest waren, staan er nog, echter wel vervallen. Je moet ze even zoeken tussen het overwoekerende groen, heel spannend allemaal. Chuck Yeager, de man die als eerste de geluidsbarriere doorbrak, was hier gestationeerd. Ook zo Michael Collins, hij was een van de drie astronauten op de Apollo 11. Een gebied met historie. Op een steenworp afstand, in Metz, werd op 30 maart 1754 de man geboren die de hobby van jullie allen heeft uitgevonden, Jean-Francois Pilatre de Rozier. Hij stierf in 1785, twee jaar na de

beroemde opstijging vanuit Parijs met de montgolfiere. Om files op deze zwarte zaterdag te vermijden stonden we vroeg op en zonder enig oponthoud stonden we na 5,5 uur voor hangar 610. De meeting was inmiddels de tweede dag in gegaan. Op vrijdagavond hadden er al honderd ballonnen boven de basis

gehangen. Doordat iemand van de organisatie de doos met de crew en pilootbadges was kwijtgeraakt, was er even consternatie en ontstond er een hele lange rij voor de inschrijfbalie. Zonder de persoonlijke badge kon men namelijk niet gastanken en een aantal piloten had de avond tevoren al gevaren en zat nu natuurlijk verlegen om gas voor de komende avondvaart. De rij werd verder aangedikt door de vele teams die pas op zaterdag arriveerden. Gelukkig werden de perskaarten op een ander loket vergeven en waren wij in een zucht voorzien van alle noodzakelijke paperassen. De grote tether gasballon hing al in de lucht en ook op het publieke gedeelte was het al gezellig druk. Een aantal ballondealers had de reclamestands opgesteld op de parkeerplaats en zo konden we voor het eerst de nieuwe mand van Lindstrand bewonderen met de doorzichtige bodem, creepy. Eerst maar eens ons onderkomen opzoeken

en inschrijven. De huisjes bij Lac de Madine waren eindelijk opgeknapt, hier konden we het wel een week volhouden. Terug op de basis moesten er eerst vele handen worden geschud en regelmatig moest ik even spitten in mijn geheugen . . . hoe heet die gast ook alweer ??? Terwijl we stonden te kletsen met het

ballonteam van Henry van Bommel, voegde Don Piccard zich in het gesprek. Don steeg in 2003 hier op de basis op met een aantal gasgevulde Mylar ballonnen. Ik vertelde hem dat ik contact had gehad met Cluster piloot John Ninomiya, een goed vriend van hem. Ik had John gevraagd of hij dit jaar eens naar Frankrijk zou komen om daar met zijn latex ballonnen te varen. Ook via de organisatie werd hij benaderd maar helaas was zijn agenda al volgeboekt met evenementen in zijn thuisland Amerika. Een goede kans dat we hem op de 10 editie van de Mondial in 2007 gaan zien. Ik zal het paadje zeker warm houden. Een gedeelte van hangar 610 was ingericht voor de dagelijkse briefing welke werden voorgezeten door de bekende man met de platte pet en de pijp, Thierry Villey, gas en heteluchtballon piloot en bekend chirurg. Elke dag werd een speciaal blaadje uitgegeven, het alom bekende “Aerofil”, ik

pakte na de vorige meeting van 2 jaar geleden de draad weer op bij uitgave 102. Bescheiden zijn de Fransen niet, de kop luidde: July 22nd to the 31st, The GPS Coordinates of the Centre of the World are N: 49 01’02.2”; E: 005 51’22.4”, Altitude 267M. De deelnemers uit alle werelddelen werden welkom geheten.

Een aantal piloten kwam de gehele periode, een aantal een weekend of een paar dagen, maar in totaal werden er meer dan 900 ballonnen ingeschreven uit 59 landen. De meeting is vooral populair bij de Engelsen die dan ook met het aantal inschrijvingen aan kop stonden, gevolgd door de Fransen en Duitsers. Ook België

was ruim vertegenwoordigd maar de deelnemers uit Nederland kon ik op een hand tellen. Om 18.00 uur precies startte Thierry de avond briefing, in het Frans, bijgestaan door zijn vrouwelijke collega die alles in het Engels moest vertalen waarmee ze soms de grootste moeite bleek te hebben. Vooral bij de vertalingen van meteoman Joseph Mazoire ging ze regelmatig de mist in en gaf ze bijvoorbeeld een windsnelheid van 85 knopen, wat natuurlijk direct afgestraft werd door joelende piloten. Ze zag de lol er wel van in. De grootste uitdaging van de eerste zaterdagavond bestond uit een recordpoging voor een vermelding in het Guinnes book. Men had een Line-Up gepland langs de gehele 3 kilometer lange runway en een gezamenlijke start van al die ballonnen. Op de briefing werden alle details besproken. Er was amper wind dus dat zou moeten kunnen lukken. Het is al een feest om al die

verschillende retrieve wagens te zien rijden op de brede startbaan van Chambley Airport. Iedereen zocht zijn plekje op waarbij er op het laatst een groep van 50 ballonnen overbleef die er eenvoudig niet meer bijpasten. Zij moesten dan maar genoegen nemen met het veld aan de overkant van de baan en konden daarom ook

niet mee doen aan de recordpoging. Maar liefst 261 ballonnen In-Line, ongekend. Op een teken via de radio moest er dan gestart worden. Dat ging natuurlijk niet allemaal tegelijk, ik persoonlijk zou een countdown van 5 minuten hebben gedaan zodat een ieder exact op tijd op scherp zou staan. Een moment met kippenvel, al die ballonnen die natuurlijk laag boven het veld bleven hangen. Prachtig voor het publiek wat in zeer grote getale langs de baan stond want een flink aantal ballonnen bleef heel laag boven hun hoofden hangen. Een grote groep dreef naar hangar 610, bleef daar even hangen en draaide daarna weer met een boog terug richting het startveld, de wind speelde duidelijk een spelletje. Achter de grote groep ballonnen had ook Eduardo uit Brazilië zijn nieuwe ballon opgebouwd, een prachtige special shape in de vorm van een vogelverschrikker, de “Scarecrow”. Een prachtig begin van de grootste

ballonfiesta van Europa. Alhoewel, de wind leverde nog wel even een streek. Terwijl de meeste ballonnen al aan de grond stonden, stak er zeer plotseling een stevig windje op, waardoor een Amerikaans team helaas zijn ballon verloren zag gaan, gelukkig zonder lichamelijk letsel. De volgende ochtend vroeg opstaan voor de

ochtendvaart, en ook om deze tijd stroomde de basis vol met ballonteams van allerlei pluimages. Een blik naar de hemel gaf een weinig hoopvol beeld, het miezerde wat en de lucht was bewolkt. De briefing wees dan ook uit dat de vaart voor de ochtend vanaf het startveld werd gecanceld omdat er regen in de lucht zat. Terwijl we terugreden en bijna weer bij ons bed waren, passeerden we de plaatselijke kaasfabriek waar we een Engels ballonteam op een klein grasveldje aantroffen. Op de basis mochten ze dan wel niet opstijgen, de piloot had een ander beeld van de weersituatie dan de meteoman en hij besloot hier op te stijgen. Ik kon hem geen ongelijk geven, de situatie had zich ondertussen alleen maar verbeterd. Langs de weg stopte een busje van een ander Engels team. Hun kenteken was bijzonder leuk gevonden, BAL100N, van enige afstand precies juist. Ook ballonteam van Bommel voegde zich bij de

toeschouwers en ook zij konden na het vertrek van de Engelsen de verleiding niet weerstaan om de ballon op te bouwen en onder goede omstandigheden een vaart te maken, temeer omdat ze nu ook zagen dat de richting goed zat. Naast onze villa een enorme collectie Belgen in de vorm van het Ballonteam van Gino Ciers.

Ze waren met 24 man aanwezig en hadden naast hun huisjes een grote tent opgebouwd voor het ontbijt en diverse andere bezigheden. Met de rubberboten op het meer was het voor Nienke en de andere kinderen wel uit te houden en die middag werden we uitgenodigd om aan te schuiven aan het BBQ buffet. De avondvaart

werd ivm de vele wind gecanceld. Meteoman Joseph verontschuldigde zich voor de verkeerde inschatting bij de ochtendvaart. Maandagochtend rond een uur of 5 stond ik zoals al gebruikelijk in mijn onderbroekje op de veranda, te kijken hoe het weer er uit zag. Ik kroop mijn nest maar weer in want het waaide erg hard. Een uur later stond ik er weer, maar er was weinig veranderd en ik besloot de wekker maar niet meer te zetten. Weer bleek de Franse natuur moeilijk te peilen want tegen 08.00 stegen ongeveer 70 ballonnen onder vrij goede omstandigheden op. Die hadden we gemist, maar er zouden er deze week nog genoeg de lucht in gaan. Overdag blies de wind dat het een lieve lust was en werd de 18.00 uur briefing uitgesteld naar 19.30. Op de bomvolle parkeerplaats ontstond alweer een leuke straathandel met pins, foto’s en allerlei andere leuke dingen. Ook Papa was weer aanwezig met zijn houten ballonnetjes en

stoffen modellen. Blijkbaar was hij ook wel eens op mijn website aan het neuzen geweest want er hing ook een model van de Panda ballon bij. Bij de tweede briefing werd de vaart gecanceld en werden de piloten opgeroepen voor de briefing van de komende nachtvaart met een hetelucht ballon. Hier kon je alleen aan deelnemen als je een aantekening voor nachtvaren had en verlichting onder je mand had gemonteerd.

Dat was dus zeer vroeg opstaan voor ons, om 03.30 liep de wekker alweer af. Zeven ballonnen, niet veel deelnemers maar toch al weer meer dan in 2003. Een aparte sfeer, waar toch nog verrassend veel liefhebbers op af kwamen. Omdat het nog zo vroeg was, dacht ik wel ongestraft met mijn eigen autootje de baan te

kunnen oprijden maar werd al gauw staande gehouden door de gendarmerie. Een Persbadge doet dan wonderen. Onder verlichting van een grote mobiele lantaarn bouwde men de ballonnen op en steeg daarna met enige wind van betekenis de donkere nacht in. Een Amerikaanse ballon was volgens mij behoorlijk poreus, want de piloot moest bijna constant branden, maar gaf daarmee natuurlijk wel de mooiste show. De winnaar van deze Long Distance race legde maar liefst 345 kilometer af en landde in Duitsland. Hierna hadden we nog even de gelegenheid om op Internet te kruipen via de aanwezige computers. Wat is dat vreselijk, een ASERTY toetsenbord, en dan ook nog een Apple. Voor Nienke stond die ochtend een vaart gepland via de organisatie en ik kon de lucht in met de Belgische Leloup ballon, bestuurd door Mario van Craenenbroeck. Mario vaart voor het Filva

Ballonteam, onder leiding van Filip Audenaert, welke naast ons stond met de sinaasappel special shape. Twee crewleden gingen mee aan boord en ook de piloot van de Scarecrow en zijn vrouw die op deze ochtend niet zouden varen met hun prachtige shape. Midden tussen de menigte stijgen we op, naast ons hangt een

Engelse ballon met add-ons, een soort rechthoekige apparaatjes aan de zijkant. De zon doet zijn best om over de laaghangende wolk heen te kijken maar slaagt er nog net niet in. Iedereen kruipt laag over de bossen en stoppelvelden. Het was duidelijk te zien dat ook in dit gedeelte van Frankrijk de zomer laat op gang was gekomen. Normaal als we hier zijn, is al het koren allang van het veld af. Nu zag je nog diverse stukken wat nog gemaaid moest worden. Ook waren we al op zoek geweest naar verse mirabelles, de heerlijke ronde vruchten waarmee de boomgaarden in de omgeving volhangen en die door de plaatselijke bevolking worden verwerkt tot jam, een voorname bron van inkomsten voor veel dorpelingen. Maar ook deze vruchten waren nu nog groen en hard. Eén voordeel had dat dan weer wel, het scheelde me een hoop buikloop, als ik éénmaal begin te eten in die dingen . . . . Als de zon er dan

eindelijk doorkomt ontstaan er prachtige contrasten tussen de kleurige ballonnen en de vele uitgestrekte gele stoppelvelden. Ik zie Nienke hoog boven ons hangen, terwijl onder ons de Belg Simeons zijn ballon keurig door de brede bospaden manoeuvreert. De wegen staan vol met volgauto’s en alle crewleden kijken ontspannen

naar de massa die voorbij schuift. Onder ons gaan de eerste ballonnen plat maar aan die optie zat Mario nog lang niet te denken. Een parapente vliegt voorbij terwijl in de verte de sinaasappel de landing in zet. “Ik ga er naast landen” verteld onze piloot. Ik moet het nog zien. Even later staan we inderdaad op 20 meter afstand ook aan de grond en kan het opruimen beginnen. Een droge strot krijg je er altijd wel van, maar dan is de redding nabij. De kurk knalt en de glazen worden gevuld. Een klein meisje van amper 4, zittend op een lege gasfles, krijgt een pin van de Scarecrow opgespeld door de Braziliaanse schone die bij ons in de mand zat en ik probeer op het gezicht van het kind een glimlach te toveren voor de foto, maar moet er behoorlijk rare capriolen voor uithalen. Het wiel van de aanhanger van de Sinaasappel, of de Appelsien zoals de Belgen hem noemen, zag er een beetje raar uit. “Daar moet ik spoedig mee naar de

garage”, aldus Filip. Halverwege de weg naar Chambley zette hij de combinatie die voor ons reed aan de kant van de weg, de complete ophanging van de velg was aan flarden. Goede raad was geboden, de ballon moest namelijk de volgende avond al op Joure varen. De sponsor van de ballon waar ik mee had gevaren zou die

middag vertrekken naar Frankrijk. Met hem werd afgesproken dat hij een grote aanhanger mee zou brengen waarop dan weer de defecte aanhanger geplaatst kon worden. Ook werd direct geregeld dat er in België een andere ballonaanhanger klaar zou staan. Het is allemaal goed afgelopen. Nienke had haar vaart ook genoten, ze was zelfs op de aanhanger, in de mand teruggereden. Die middag waren we weer op tijd op de basis. “Wil je wat moois zien”, schreeuwde iemand naar mij, “dan moet je eens daar achter op de parkeerplaats kijken”. We troffen een zelfbouw ballon van Franse makelij aan. Het was te vroeg om te varen maar de piloot, met een enorme kop vol wilde haren, wilde zijn spullen testen. Ruig werd de zaak opgezet, schreeuwend naar de crew aan de kroonlijn. Een kleine ballon, met een zelf gemaakte mand met daarboven een rond frame met daarin een zeer aparte brander die de man

kon bedienen door aan een touwtje te trekken. Het ging er nogal ruig aan toe en ik ben blij dat ik de man nooit heb zien varen gedurende deze week. Deze avond zouden Nienke en ik een vaart gaan maken met de Gaverzicht ballon van Gino Ciers. Gino vervoerd zijn mand vanuit de aanhanger op een rupsvoertuigje.

Even overschatte hij zijn stuurmanskunst, nam de bocht iets te scherp en viola, een van de twee rupsbanden lag er geheel af. De twee prachtige nieuwe en spierwitte “Gaz de France” ballonnen stijgen gelijktijdig op, de Scarecrow en de draak staan klaar voor vertrek maar blijven helaas nog even staan voor de show.

Als we even later op enige hoogte hangen, zweven er onder ons talloze ronde en felgekleurde bollen, een schitterend gezicht en een prachtige vaart met zeer lage snelheid. Alles blijf dicht bij elkaar hangen, voor foto’s een situatie om je vingers bij af te likken. Met elkaar laag over de stoppelvelden waarbij links en rechts van ons de piloten hun ballonnen aan de grond zetten. We hangen een meter hoog, naast ons komt een Landrover rijden, crew op weg naar de ballon even verderop. Overal werd gereden, dat kan ook gewoon, de gemaaide stoppelvelden zijn enorm groot. Op een gegeven moment hangt een aantal ballonnen zo dicht bij elkaar dat we regelmatig botsen, ballonnen schuiven onder ons door en langs ons, allemaal zonder enige problemen. Een ontzettend “waanzinnige” ervaring, een woord wat ik op deze vaart tientallen keren heb uitgesproken. Het eerste veld wat Gino pakt als landingsplaats heeft

echter nog vrij hoge en dikke stoppels, de ballon is daar moeilijk in te pakken en het is natuurlijk slecht voor de stof, waarna hij besluit om nog even weer op te stijgen en een veldje verderop te pakken. Bij Gino is de koelbox gelukkig altijd goed gevuld, en dat was maar goed ook na zo’n spannende en warme vaart.

Terug op de basis zien we dat Erik Jan zijn modelballon heeft opgeblazen achter een heuveltje. Terwijl ik de bocht om loop, imiteer ik op mijn bekende manier een sirene, waarop iedereen omkijkt, inclusief de cameraman van één of andere TV zender die net de ballon aan het filmen was. Hij neemt mij vol in beeld waarop ik niks anders kon zeggen dan de legendarische woorden: “beste kijkers, dan kunt u nu even naar het toilet . . . .”.  

Na een korte nacht staat alweer de volgende massaopstijging gepland, zo gaat dat hier. Via email had ik contact gehad met Rolf Frei uit Zwitserland, hij zou hier ook varen met zijn nieuwe “Sax” ballon. Rolf werkt als beveiligingsbeambte in één van de vijf grote kerncentrales die Zwitserland rijk is en zou voor de zesde keer aan deze meeting deelnemen. Als ik hem tussen de menigte zie staan, besluit ik hem even te begroeten. “Stap maar in” was het direct, en zo hingen we alweer in de lucht. Gedurende de hele week werden er voor de liefhebbers ook wedstrijden georganiseerd, je kon markers krijgen in de hangar. Deze ochtend werd een vossenjacht gehouden, met de twee Lorraine ballonnen. Na de landing van de vosballon wordt een groot kruis uitgelegd naast de mand en dat is dan het doel. We zien een fanatieke groep wedstrijdvaarders hun best doen om in de baan van de vos te blijven, zien de

vos landen waarna even later alle ballonnen keurig hun markers vlak bij het kruis mikken. We varen over een dorp en zien ineens een klein meertje waarboven 2 ballonnen hangen, één doet er zelfs een Splash and Dash. Normaal gebeurt dat massaal in het meer van Lachaussee, maar helaas heeft die richting er dit jaar niet

ingezeten. Het is alweer snikheet als we landen op hetzelfde veldje in Mars la Tour waar de Nederlandse IVO ligt terwijl net boven ons Bertrand Piccard met zijn Breitling Orbiter replica overtrekt. In het eerste de beste dorp wat we op de terugweg passeren, laten we ons het koude pilsje goed smaken. Overdag was het weer zo heet dat we verkoeling moeten zoeken in het voor ons huisje liggende Meer van Madine. Op de briefing van die avond werd verteld dat er een regenfront in de buurt zat, maar dat die wegtrok richting Luxemburg . . . waar net de Mobilux Trophy zou beginnen. In verband met de hitte bleef het lang thermisch en besloot men tot een extra briefing om 19.30 uur.  Vanavond bleven we op het veld en konden eindelijk de twee prachtige specials goed op de foto zetten. Nadat alles was vertrokken gingen we even een koel watertje halen op het VIP dorp bij de tent van sponsor Lorraine, een voordeel

van een perskaart. De catering bleek net op dat moment alle registers los te trekken en serveerde heerlijke kleine hapjes en gebakjes, en daar kun je ze natuurlijk niet mee laten zitten. De komende nacht, van woensdag op donderdag, werd ik wakker rond 01.30 omdat ik wat hoorde. Door een spleet naast de houten

vensterluiken zag ik wat flitsen en realiseerde me dat het onweerde. Mijn zwembroek en handdoek lag nog te drogen op de veranda, dus die wilde ik even binnen halen. Het was maar goed dat ik het houten luik voor de voordeur stevig in mijn handen had, anders was deze zeker weggewaaid, er stond een enorme storm te blazen. Al mijn spullen inclusief de tuinstoelen lagen her en der verspreid over het grasveld. Het Franse weer is moeilijk te voorspellen, of zoals de meteoman zegt "La météo est une opinion, pas une certitude", vrij vertaald : "de meteo is een mening, en geen zekerheid" Plots denk ik aan de grote tent van Gino en loop daar naar toe. De tent staat nog, maar door de wind is de barbecue weer aangewakkerd, zo heet dat je er direct je vlees weer op kunt gooien. Het probleem was nu echter dat door de wind, de vonken alle kanten op waaiden en ik niks anders kon doen dan Gino uit zijn nest

roepen. Direct maakte hij meerdere mensen wakker en werd alles veilig gesteld, inclusief het glaswerk, rubberboten, stoelen enz. De volgende ochtend lijken de zaken weer normaal en rijden we naar de basis. Terwijl we voor de hangar staan zien we in de verte bliksemschichten. Op de briefing vraagt men even uitstel

voor nadere informatie. Nog geen 5 minuten later begint het hard te regenen en besluit iedereen wijselijk om nog maar weer even zijn nest op te zoeken. Nadat we hadden uitgeslapen besloten we een bezoek te brengen aan de stad Metz, met zijn imposante kathedraal. Dat idee hadden meer mensen want regelmatig kwamen we bekende gezichten tegen. Die avond op de basis een lichte regen en nog serieuze wind. Voor de rest waren de condities in orde. De regen zou zo stoppen en er zat volgens de meteoman alleen onweer rond Parijs. Tijdens de briefing showde Don Piccard één van zijn nieuwe clusterballonnen. Hij vertelde me dat dit een nieuw type was met een soort ventiel, dus ook voor hergebruik. Eddy Degryse nodigde ons uit voor een vaart en daar hadden we natuurlijk niks op tegen. Nog even wachten op minder wind. Ondertussen lopen we nog wat over de velden te sloffen en wordt

ik op de schouder geklopt door een Duitser. “Hallo Bennie”. Hij heette Joachim Mönch en was piloot op de ballon waar we naast stonden. Hij vertelde mij dat hij een groot lezer was van mijn magazine. Ik was vereerd dat er zelfs in Duitsland mensen zijn die de moeite nemen om te lezen wat ik allemaal schrijf. Joachim is werkzaam bij ballonfabrikant Schröeder en heeft daar een belangrijke taak. Hij vlecht daar namelijk alle manden in elkaar. Op de foto hierboven hangt hij in zijn gele wedstrijdballon vlakbij het doel.

Iedereen bleef maar wachten totdat Gino het genoeg vond en de ballon overeind zette. Wij gingen er vlak achteraan en het duurde niet lang of de complete vloot zat ons op de hielen. Eddy vertelde dat hij goudsmid was van beroep en met de gedachte speelde om voor de volgende meeting mooie gouden ballonnetjes te

maken als sieraad. Gezien de zaken die op de basis werden verkocht, zou daar vast wel een markt voor zijn. Na een prachtige vaart, zien we de lucht achter ons snel donkerder worden. In de verte zien we bliksemschichten, een ontzettend raar beeld, met ballonnen nog in de lucht. Het onweer was gelukkig nog ver weg, maar we hadden nog maar net de zaak ingepakt of het begon bij ons al licht te regenen. Dat gaf eigenlijk wel een lekkere verkoeling. Op vrijdagochtend veel bewolking wat de meeste teams al bij het naar buiten kijken deed besluiten om helemaal niet naar de basis te komen. Op de briefing vertelde men nog eens met klem dat het absoluut verboden was om parachutisten te laten springen vanuit een ballon. De kans dat de para in een lager hangende ballon terecht zou kunnen komen was met dit grote aantal ballonnen veel te groot. Later gingen er toch nog een 70 tal ballonnen de lucht in.

Overdag klaarde het helemaal op en scheen de zon uitbundig, er zou gevaren worden vanavond, althans dat dacht ik. Tegen 17.00 uur begon de lucht dicht te trekken en zie ik in de verte alweer die rare flitsen. Het begint vlak voor de briefing te regenen waarbij iedereen in de hangar vlucht. Een enkeling is vastbesloten zijn

geplande leuke avond te hebben, koopt zich een biertje en gaat gewoon op het terras zitten. Op een gegeven moment regent het zo hard dat de afvoergeul voor de hangar het water niet meer snel genoeg kan afvoeren waardoor zelfs een gedeelte binnen blank komt te staan. Terwijl wij samen met een grote groep mensen in de opening naar buiten staan te kijken, slaat met een oorverdovende knal op 50 meter van ons de bliksem op een auto, wat een dampwolk tot gevolg heeft. Een jonge knaap naast mij van zeker een jaar of 16 heeft het niet meer en schiet bij zijn moeder in de armen. De briefing begint iets later en als even daarna een als pater verkleed crewlid op het podium springt en iedereen zegent, is alle ellende zo weer vergeten en staan de gezichten weer in de lachstand. Wat maakte het ook uit dat de vaart niet doorging, we hebben toch een geweldige week gehad. Aangezien de meeste piloten op de

komende dag (zaterdag) vertrekken, worden ze nu alvast bedankt door de organisatie in alle mogelijke talen. De meteoman mocht het in het Engels doen, en kreeg daarmee alle lachers op zijn hand. Bertrand Piccard kreeg nog even het woord om uitleg te geven over zijn stichting “Winds of Hope” waarvoor hij op zaterdag nog een actie zou houden. We pakten onze spullen alvast in en na de laatste nachtrust op Madine reden we

nog éénmaal naar de basis. Het was bewolkt en nat en gevaren zou er wel niet worden, dan konden we direct door naar huis. En opnieuw liet het Franse weer zich zien, na een uur scheen de zon volop en hingen er alweer zo’n 70 ballonnen in de lucht. We hebben het ontzettend naar ons zin gehad. Negen starts gezien, soms wel 400 ballonnen in de lucht, allebei 4 keer meegevaren en uiteindelijk 1300 foto’s mee naar huis genomen. Zijn de Fransen over het algemeen heel traag in het regelen van dingen, nu al hebben ze bekend gemaakt dat de volgende Mondial zal worden gehouden van 27 Juli t/m 5 aug 2007. Dit moet te maken hebben met de tiende editie, en zal waarschijnlijk één groot ballonfeest worden. Voor diegene die het ditmaal aan zich voorbij hebben laten gaan, je kunt er niet omheen, dus noteren in je agenda. Meer foto’s vind je op “Ballooning Pictures”. Bennie Bos

Barnevelds Ballonfiësta groots gebeuren voor piloten en ballonliefhebbers. Wie van ballonnen en ballonsport houdt, kan haast niet anders dan op 17, 18, 19 en 20 augustus een kijkje nemen bij het Ballonfiësta Barneveld. Dit gezellige ballonfestival, dat al voor de 22^ste keer gehouden wordt, is een bijzonder evenement

dat door bevolking en piloten op handen gedragen wordt. Allereerst is er al een prachtige opstijg locatie: een ruim grasveld, omgeven door een gracht, midden in het bos. Een unieke locatie, waardoor toeschouwers van ver weg zien hoe de ballonnen zich langzaam maar zeker boven de bomen verheffen. Een uitdagende locatie ook voor piloten, want juist de bomenrijke omgeving maakt dat je het gevoel krijgt uit een bos op te stijgen naar hogere sferen. En vooral voor de gesponsorde ballonnen is het bijzonder aantrekkelijk. Vele tienduizenden vakantiegangers op de Veluwe zullen de ballonnen weer zien overkomen afhankelijk van de windrichting. Het zal niet voor het eerst zijn dat de ballonnen vanuit Barneveld over Amersfoort, Apeldoorn of Arnhem varen. Kortom een geweldige locatie voor het vergroten van naamsbekendheid. Het Ballonfiësta Barneveld mag zich elk jaar weer verheugen in een enorme opkomst van publiek, waardoor het geheel een feestelijk en gezellig feest wordt voor iedereen. In 2004 waren er ongeveer 20.000 betalende bezoekers terwijl door de weersgesteldheid 1 avond totaal werd afgelast. De hoge bezoekers aantallen komt mede door de lage entreegelden en door de inzet van een grote groep professionele vrijwilligers. Bovendien steunt de Stichting Internationaal Ballonfiësta Barneveld (SIBB) met de opbrengsten diverse sociale goede doelen in de gemeente Barneveld. Dit alles maakt dat het evenement, nog los van de spectaculaire ballonnen, in veler hart is gesloten. Uiteraard is er voor het publiek na afvaart van de ballonnen een leuk entertainmentprogramma

tot de ballonnen weer terugkeren.  Elke avond wordt afgesloten met een indrukwekkende lasershow en een uiterst sprookjesachtige nightglow. Barneveld staat bekend om zijn enorme gastvrijheid en ook piloten die aan dit evenement meedoen, merken dat elk jaar weer. Vandaar dat er over belangstelling vanuit de ballonsport

ook niet te klagen is. Elke avond kiezen in principe een dertigtal ballonnen het luchtruim met medeneming van een “boerenpakket” bestemd voor de boer in wiens weiland wordt geland. Er kan een speciale piloten informatie brochure worden aangevraagd. De catering zorgt uitstekend voor de inwendige mens van piloot en crew en in de directe omgeving zijn verschillende overnachtingsmogelijkheden. Het programma is al grotendeels ingevuld, maar piloten kunnen zich uiteraard nog als geïnteresseerde aanmelden bij de organisatie. Voor alle informatie kan men een kijkje nemen op onze website, voor informatie kunt u een email sturen. De gegevens in het kort: Ballonfiësta Barneveld van 17 tot en met 20 augustus 2005

Vanaf 18.00 uur tot ca. 23.00 uur Toegangsprijzen: volwassenen € 2,00, jongeren tot 12 jaar € 1, 00

Barneveld Ballonfiesta

Het is nog steeds geen allerdaagse stunt, een deltavlieger onder een heteluchtballon, maar ik heb het al enkele malen mogen aanschouwen en blijf het spannend vinden. Hier een verhaal uit 1998 over de eerste DUO deltavlieger onder een ballon voor het programma Jules Unlimited. De eerste foto is origineel, de rest heb ik aangevuld met eigen opnames. Diederik Meeusen , instrukteur van vliegschool "De Meeuw" verteld hoe het er in die dagen aan toe ging . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Vanmorgen ging mijn wekker af om 03.00 uur, en toch had ik geen moeite om uit mijn bed te komen. Ik ging namelijk iets doen dat nog nooit in Nederland gedaan was: Een start met een duo-deltavlieger vanaf (onder) een heteluchtballon. Het idee kwam van een van mijn cursisten, Rob van der Aar. Hij wilde bij zijn werkgever Hewlett Packard een gesponsorde vleugel regelen. TV-coverage zou het sponsorbedrag moeten financieren. De sponsoring werd niet toegekend, maar het idee was zó goed dat we toch besloten ermee door te gaan. Men neme: een heteluchtballon, een duo-deltavlieger, een stuk zeer sterk klimtouw, een speciaal voor deze startmethode ontwikkeld ontkoppelingssysteem (release) en een dappere tweepersoons bemanning, die zich onder de ballon omhoog laten brengen, om na het releasen in vrije val als een 200 kg zware baksteen naar beneden te duiken. Er zijn drie gevaarlijke momenten: 1. We schieten met weinig hoogte los van de ballon en crashen. 2. Het toestel richt zichzelf na de duik niet op, maar slaat ongecontroleerd vóórover en breekt. 3. Het toestel breekt bij het oprichten na de duikvlucht door te grote G-krachten. (getest op 6 G). Alle problemen zorgen voor een direct levensbedreigende situatie, waaruit bij 2 en 3 alleen een reddingsparachute ons dan nog zou kunnen redden. Dat ik deze parachute vóór de ballondrop nog eens extra heb gelucht en gevouwen zegt genoeg, want "ja" zeggen op een gek idee, of het echt doen... Daar zat een groot verschil in. Omdat het in Nederland nog nooit eerder was gedaan, konden we alleen via het internet een paar buitenlandse ervaringen op dat gebied verzamelen. Yvette Foster, 'mijn' presentatrice, heeft op heel wat van haar vragen een "ik weet 't niet " van mij als antwoord gekregen. Omdat we de officiele weg via de RLD (Rijks Luchtvaart Dienst) bewandelden en er

totaal geen regelgeving op dit gebied was hebben we deze ambtenaren moeten overtuigen van de zinnigheid en van de minimale risico's van deze onderneming. Omdat ik evenwel niet "met z'n twee voor de nationale Tee-Vee" op mijn gezicht wilde gaan, besloten we een oefening te gaan doen. Ik zou alleen met een enkele

vleugel een oefenstart maken.  Dat zou de stress van de duostart kunnen laten verminderen. De RLD keurde dit verzoek stellig af omdat ze wachtten op een poging van iemand met een duo. Ze wilden de resultaten hiervan eerst even afwachten voordat er nieuwe ontheffingen werden verstrekt.... Maar wie was dat dan met die duo??? "Diederik Meeusen, instrukteur van vliegschool "De Meeuw", zo werd ons vriendelijk medegedeeld. (ikzelf dus) Weet een koe dat ie van achteren een staart heeft? Als ik deze oefening nu zou doen en het zou niet naar de zin van de RLD zijn, zou er daarna helemaal geen Jules' Ballondrop komen. Geen oefening dus, maar meteen in het diepe. Eenmaal alle camera's, kabels, releasesysteem en Yvette aan de vleugel bevestigd (de duo was alleen al ± 45 kg zwaar geworden) begonnen de weergoden zich te roeren. De voorbereidingen hadden erg veel tijd gekost. Omdat

het NOB-busje een half uur voor de geplande starttijd ook nog eens het camera rugzakje van Yvette had overreden en dit provisorisch gerepareerd moest worden werd het een race tegen de klok. Vanaf 500 FT (voet) = ± 170 meter hoogte stond op dat moment al een wind van 20 knopen, een dikke windkracht 5!

(Onze combinatie had een hoogte van 3 + 10 + 27 = 40 meter) Op de grond stond 5 knopen wind. Tot overmaat van ramp voorspelde de meteo vanaf half tien ook nog eens thermiekvorming. Dit is warme opstijgende lucht. Thermiek betekent ook dat de grond- en bovenwind met elkaar gemengd gaan worden. Daardoor zou het dus ook snel aan de grond harder gaan waaien. Hans van Hoesel, de ballonvaarder uit Den Bosch die ons de lift omhoog zou geven gaf de TV-crew nog 5 minuten, anders was het doordat de wind te veel blies afblazen geblazen. Er ontstond bij het NOB en het Jules-team enorme (tijd)stress. Men repareerde nog even een helmcameraatje met tape erop en óp de deadline waren ze klaar. Daar gingen we dan. Het hulptouw waarmee de ballon aan een auto verankerd zou blijven tot wij met de voeten van de grond waren werkte averecht, omdat de ballon door de wind die al vat op zijn top had niet meer stabiel te houden was. Hij danste van links naar rechts meters heen en weer. Toen de ballon vijf meter van de grond was, loodste Rob ons met handgebaren precies onder de mand van de ballon. De vleugel was eigenlijk al niet meer te houden door haar gewicht en meer struikelend dan lopend hobbelden wij onder de ballon. Ondertussen moest Hans noodgedwongen het hulptouw al vóórdat wij in de lucht waren releasen. Daardoor kon de ballon vrij met de wind meedrijven, met ons lopend eronder. Gelukkig droeg de ballon nu

wel de vleugel. De gasbranders moesten echter nog flink wat lift opbouwen. Het startterrein was klein en omzoomd met bomen (bij restaurant de Pettelaar in Den Bosch) en we moesten behoorlijk wat meters meelopen voor we eindelijk in de lucht waren. De bomenrand kwam dichterbij, maar we kwamen er toch goed overheen. Tot 50 meter hoogte was het voor mij zeer spannend geweest. Als de vleugel toen was los

geschoten waren we te pletter gevallen. Eenmaal met ruime hoogte boven Den Bosch klonken de "Oh's en Ah's" van onze presentatrice nog gemeend ook. Ikzelf was er eerder stil van. Voor mij was het een vreemde ervaring om zonder vliegsnelheid en zonder de wind in mijn haren toch in de lucht te zijn. Na 4500 FT (1500m) geklommen te hebben stopte Hans met branden, waardoor de ballon 2 m/s ging dalen. Als hij dit niet zou doen, zou hij na het ontkoppelen ongecontroleerd gaan stijgen, waarna een nog minder gecontroleerde daling zou volgen. Ik was blij dat ik niet in de ballon zat, maar dat ik eronder mocht hangen!  Nu kwam het moment van ontkoppelen dichterbij. In het script stond dat zij dacht dat ik zou releasen, terwijl ik het dan -Oh wat een verrassing- toch aan haar overlaat. Ze trok aan het met klittenband gezekerde touwtje, maar er gebeurde niets. Het beveiligende klittenband zat te

strak vast, bleek later. Ook haar tweede poging mislukte, en omdat er nu echt ontkoppeld moest worden, deed ik het zelf, dwz ik moest voor haar langs en met één hand aan de bottombar, de onderste buis van het besturingsframe, gaf ik een forse ruk aan het touw. Vanuit de serene rust plotseling in een heftige rollercoaster! De duik die we maakten was het heftigste dat ik ooit met een delta had meegemaakt. We donderen volledig vertikaal zeker twintig meter naar beneden voordat het toestel zichzelf weer oprichtte. Mijn maag was onder de indruk van de forse G-krachten tijdens het oprichten van het toestel. Toen ik de controle over het toestel hervond en het gekrijs aan mijn linkerzijde een beetje was geluwd werd het verder eenvoudig

routine. Een prettig gevoel, na alle hectiek voor en tijdens onze vlucht. Omdat er zoveel wind stond, vlogen we met de wind in de rug naar een plaatsje ten noord-westen van Den Bosch en landden daar netjes in een weitje, op onze hielen gevolgd door de camera helikopter. Het was een landing met aardig wat wind, waardoor ik me snel van het toestel moest ontkoppelen, anders zouden we zijn weggewaaid. Toen de cameraploeg arriveerde moesten we ons weer inhaken, werd er flink aan het toestel geschud en moesten we nog een keer net doen of we geland waren. Het slechte nieuws kwam een kwartier na de landing: Door allerlei oorzaken hadden twee camera's niet of niet goed gericht gewerkt. Gevolg: Er was niet voldoende film om er een sluitend item van te maken. Dus, de vlucht moest helemaal over! Het was ondertussen 12.00 uur en ik was echt doodmoe van alle ervaringen. Na verschillende diepe zuchten

besloten we het diezelfde avond nog eens over te doen. Het werd de tweede keer allemaal wel een stuk gemakkelijker, behalve dat ik nu wel op mijn woorden moest passen: "Ik ben benieuwd hoe de duik nu zal gaan, moest worden: Ik ben benieuwd hoe die duik zal aanvoelen!" De cameraploeg was op mijn radioaanwijzingen al voor het ontkoppelen op het door mij uitgekozen landingsterrein gaan staan. Er was vrijwel geen wind en geen rumoerige helikopter en de hele vlucht verliep vlekkeloos. De duik was door mijn iets kleiner gekozen invalshoek nog heftiger dan de eerste en voor de camera schreeuw ik alsof ik het erg heftig vind, maar deze keer was dat geacteerd. Diederik Meeusen

Onlangs verscheen de nieuwe editie van het blad "Meiden". Een tijdje geleden had de redactie mijn dochter Nienke benaderd met het verzoek een artikel te maken over ballonvaren. Met de medewerking van Adrie Spierenburg heb ik toen een fotosessie gemaakt waarbij ze natuurlijk ook even als piloot de ballon moest bedienen. Nienke verteld over haar grappigste, moedigste, pijnlijkste en misselijkste ervaringen. Bennie Bos

Beste ballonvrienden, na lange tijd verlangen volgde nog eens een echte gasballonwedstrijd. Wij waren natuurlijk van de partij om te helpen. Donderdag vertrok onze vloot vanuit Waasmunster. Voor de jeugd was het nog maar net het einde van de examens en er werd al meteen ingevlogen de 1^e juli. De vloot bestond uit Bob Berben (als Leader of The Gang), Miche (als de first lady), Regi (we kunnen hem niet beter beschrijven

als twee zandzakken minder als voordien), Steven (als Spaanse asielzoeker in de Verenigde Belgische Emiraten), Guy (als ballonmeister zonder rust), Yves (als uit België uitgeprocedeerde gastarbeider en vult zakjes in alle discrete illegaliteit), en Henk (als proletarische leerjongen van Yves, en meeneemchinezenzot van dienst). Vrijdag ’s middags werd Henk (Heinrich in het Duits) verwelkomd (moest donderdagavond nog om z’n rapport en had een toffe papa als taxichauffeur). Het weer zag er niet te best uit. Vrijdagmiddag bezochten we nog Düsseldorf-city in de regen en we konden de conclusie maken dat de Duitse regen niet veel verschil met de Belgische regen bracht… Gelukkig werden de weergoden ons iets beter gezind, want op de briefing later die dag werd de beslissing genomen om toch te varen ook al was het zwaar bewolkt (een voordeel van gasballonvaren). De vaart zou echter niet zo lang duren (toch nog een 5-tal uur, wat voor heteluchtballons veel zou zijn; maar voor gasballons niet overdreven veel is). Diezelfde vrijdagmiddag nog werden de zandzakjes gevuld en de ballon rechtgezet. In totaal waren er 14 ballons. Na een overheerlijke catering aan te schaffen uit het Total-Finastation van Dadruben gingen we een nachtrust tegemoet van de volle 3 uur (en dat vergezeld van een snurkende Regi die ons en de rest van het hotel nog minder dan 3 uur nachtrust bezorgde). De volgende ochtend vroeg stonden we dan op. De ballon stond al gevuld gereed, we moesten enkel nog instappen, afscheid nemen van de beschaafde wereld en nog vlug enkele uitwerpselen achterlaten (andere uitwerpselen dan het zand dat we uit de

ballon werpen wel te verstaan). Eerst was er nog een briefing die de tasks beschreef. De avond voordien werd beslist wie mee ging vliegen op deze eerste vaart. Bob was al zeker van een plaatsje, en Guy mocht ook het luchtruim in. En dan volgden nog Steven en Henk (als plaatsvervanger van Regi en tevens Oberführer op dit luchtschip) die als groentjes de gasballonwereld verkenden. Om te beginnen zal Henk verslag

uitbrengen over de gebeurtenissen van die eerste vlucht. Er werd gepland om het luchtruim in te gaan rond 5u ’s ochtends. Een briefing zou rond 4u zijn, bijgevolg dienden we om 2.45 op te staan (3 uur slaap dus). Eigenlijk verschrikkelijk vroeg voor oude mensen zoals wij. Maar ik deed niets liever dan op te staan, want er volgde een nieuwe uitdaging voor mij: een gasballonvaart waar iedereen van droomt (een mens zou al voor minder zo vroeg uit de veren kruipen). Ik moet bovendien eerlijk toegeven dat ik uit spanning niet zoveel geslapen heb (of was het door het gesnurk van onze Regi?!). Toen we aankwamen op het opstijgterrein was het nog even donker dan de achterkant van herr Kabila. De ballons waren al gevuld en we dienden enkel nog te briefen, in te stappen en verontreinigd Duits zand op niet-legale wijze te lozen (zo geraken die Duitsertjes dus van hun afval vanaf). Ook afscheid nemen van de crew hoorde erbij, en Regi verdiende nog een dik dankwoord aangezien ik zijn plaatsvervanger in de mand mocht zijn (ik heb hem trouwens bedankt door een zandzak boven hem uit te kappen, waardoor hij er nog verontreinigder uitziet dan voorheen). Gedurende de briefing werd al een tipje van de sluier

opgelicht over hoe de vaart zou verlopen. De wind zou richting Dortmund gaan en we zouden na ongeveer 5 uur weer aan de grond staan. Toen even later mijn horloge 5u aangaf wist ik meteen hoe laat het was, en besefte ik ook hoe gelukkig ik wel was: net gedaan met studeren, een lange vakantie tegemoetgaan en nog een cadeau van jewelste erbovenop krijgen. Een heteluchtvaart, of als crew een gasballon volgen creëert al

een gejuich bij mij, en wat zou dit dan vormen. Het antwoord op die vraag kwam even later toen de startmeester ons de toestemming gaf om ook omhoog te gaan. De zon (vergezeld van enkele niet-kwaadaardige wolken) was net opgekomen en we gingen de stille ochtendrust tegemoet. Het was vooral de stilte die me zo opviel. Bij hetelucht heb je steeds brandergeluiden, maar hier kon je alles rondom je horen. De fabrieken en aardbewoners waren op dat uur nog aan het slapen, zodat het nog extra stil was. Enkel de dieren vertoonden al tekenen van actief leven: tussen de velden zag je veel ongeïdentificeerd wild weglopen, en de vogels zongen hun ochtendaria, via de radio kwam ook een ochtendaria van Regi binnen die altijd hetzelfde zong (vragen over track, speed en qdr). Stilaan zag je de mensen ontwaken, postbodes die op hun ronde vertrokken en nog even een blik op ons wierpen (niet letterlijk wel te verstaan). Voor mij als passagier was het zorgeloos genieten, maar Bob en de copiloten waren reeds druk bezig met de eerste task: een marker droppen op een punt waar we coördinaten van hadden. Dit punt kwam vrij vlug in zicht en we moesten vlug hoogte verminderen tot we vlak boven de grond hingen. Bob smeet de marker en we zaten er niet zover van op het eerste zicht. Na deze task konden we even iets rustiger verder varen en plots begon het te regenen. Wat ‘landlopers’ niet kunnen is wolken vermijden, wij konden dit wel door gewoon boven de wolk te gaan hangen. Dit was iets waar ik al lang van droomde. Via de radio vroegen we toestemming om hoger te gaan vliegen, we deden een aanvraag voor flightlevel6, maar werden even in

standby gezet. We zaten voorlopig in de wolk, waar we ook geen last van de regen hadden. Even later kregen we toestemming om verder te stijgen tot 6000 voet. Massa’s zand en massa’s water werden nu overboord gesmeten. Nu zaten we tussen 2 wolkendekken in. Soms zag je nog eens een andere ballon onder je even door de wolken komen. Bijna 4 uur lang hebben we dan tussen de 5000 en de 6000 voet gehangen,

tot we gingen landen. Bij de landing stond ik ervan versteld hoe goed men kan precisievaren met zo’n vaartuig. Boomtoppen gingen rakelings onder ons door, en sorry koeien voor dat zand dat we noodzakelijk op jullie moesten droppen. In het midden van een beek binnen een koeienwei raakten we uiteindelijk de grond. De koeien kwamen even goeiedag zeggen tot ik ze uit veiligheid met een koord van de ballon afgeschut had zodat zij ons niet meer konden storen, en wij hen niet meer konden storen. Ik stond ook versteld dat ik plots een dominant persoon bleek te zijn aangezien de koeien wel degelijk naar me luisterden (misschien zijn er vetmesters in de zaal die nog een zwartwerkende leerjongen, die reeds ervaring opgelopen heeft bij Verkest Investments, kunnen gebruiken?). Via de radio wisten we dat de crew vlakbij ons zat en het was nu kwestie van even op hen te wachten. Samen met hen (want wij werken nooit in eenzaamheid) hebben we dan de ballon bijeengeraapt en getracht om zo min mogelijk koeienvla ons materiaal te laten besmeuren (voor de rest geen slecht woord over deze smakelijke viervoeters). Na de vaart hebben we in onze thuisbasis Novotel nog een lekker stuk van

hun collega’s opgevreten omgevormd tot biefstuk (geen b-yves-tuk). Na het eten kropen we weer even in bed om nadien een rechtzetting te doen voor de volgende vlucht, waarvan het nog niet zeker was of ze zou doorgaan. Mijn trouwe collega-poëet Yves zal hierop verder inspelen en jullie alle noodzakelijke details (met helaas bijkomende humorperikelen) uit de doeken doen. En hier volgt een vaartverslag van de pas gedoopte

Yves. Na vlucht 1 en een mooie 6^de plaats in het tussenklassement zagen de vooruitzichten voor een 2^de vaart er vrij dubieus uit. Het weer zag er toch nog niet zo goed uit, en dat leidde een beetje tot opgekropte verbitterdheid, verloren moed en zware depressie tot gevolg, maar dit wel in een zeer lage graad en bij het aanbreken van de volgende briefing was dit furieuze gevoel in staat van ontbinding. We mochten tegen zondagmiddag (aanvang 12u, 02 minuten en 24 seconden) starten met het vullen van de gasballon en het klaarmaken voor een 2^de vlucht! Om 14u werd dan de laatste briefing van dit Meisterschaft georganiseerd en werden de tasks uitgelegd. Het werden een vossenjacht en een minimum distance task (de afstand waar de ballon hangt ten opzichte van de vos, 1 uur na het dichtste punt bij de vos gepasseerd te zijn). De D-OBYN met piloot Bob, copiloot Steven en ik als (appelblauwzee) groentje moesten als laatste vertrekken, want wij hadden ons opgegeven als vrijwilliger om de transponder te bedienen! Om 15u34 woog ik een halve liter minder en om 15u35 zwierden we de trossen los, en zwierden we ook nog eens naar de crew. Hoewel er geen indianen waren, schoten we toch als een pijl omhoog om hoogte te halen en snelheid te krijgen om een achtervolging achter de vos in te zetten. Met 42 zandzakken, 3 bussen water, 3 inzittenden en een lege blaas verkozen we het luchtruim. Zelfde richting als vlucht 1, en met een gemiddelde speed van 14 knopen botsten we tegen een eerste wolk die ons dan opslorpte en ons een tijdje erin vast gehouden heeft. Termiek was wel heel nadelig, want we werden bijna voortdurend over

onze 6000 ft grens geduwd, en dan hoorden we de vliegtuigen toch wel heel dicht boven onze hoofdjes passeren, en te laag vliegen was ook nadelig omdat we dan geen snelheid meer krijgen. Ons Miche was op 2 plaatsen: hoog in de wolken, maar ook in de volgwagen. Beneden kon ze ons makkelijk via autosnelwegen volgen, hoewel Regi eerder voor de boerenbaantjes opteerde. Hij wou vermoedelijk nogmaals een tracktor de

gracht in laten rijden maar de Wessies zijn iets meer ontwikkeld en daarom dat zijn plannen niet lukten. Toen we uit de wolk geschopt werden werd het veel stabieler! De zon brak door, en ik moest me insmeren met zonnecrème. Toen mijn neus rood werd moest ik mij nog tot een 2^de maal toe insmeren, en dit keer met een dikke laag. Toen Steven de tube dicthterbij bekeek bleek er in ’t spaans after-sun op te staan! Geen wonder dat mijn neus er nu nog rood van ziet (beter een rooie neus dan rooie oortjes). Onze pa haalde een pen en schreef mijn titel op. Dan pakte hij een fles champagne (die overigens heerlijk in onze kelen nabruiste!) en kletste hij een kwak zand op mijn nederige haardos (deze met gel bewerkt) en doopte mij tot “Hertzog von Wickede, mit die Augen auf Segelflugzeugen und die Naze geschmutzt mit Nachsolar Creme!”. Door radiocontact te behouden met Langen-radar wisten we dat er spoedig een Airbus A-319 voor onze neus een draai zou maken na take-off in Dusseldorf, waar we net langs vlogen. Prachtig zicht en staat op ons netvlies gebrand (en ook op die van de camera!) De vos was geland en een half uurtje later hingen we er nog op een paar kilometer van. We gingen vrij hoog omdat de windrichting beneden bijna haaks op die boven stond waar wij vlogen. Dan door MIJN grote inschatwerk en bevelen om in te dalen op het goede moment, draaide onze pa mooi naar het kruis toe. 74 meter en een beschimmelde sjiek van het kruis verwijderd viel de marker op de grond! Goed voor een 2^e plaats op deze Aufgabe. Ik stond in de mand al klaar om 4 zakken zand uit te zwieren om weer te stijgen indien nodig, bleek dat we maar 1 zak moesten uitzwieren

(let wel op bij het zandzakken uitzwieren! Enkel het zand, en dus niet met zak en al, want dan zou je wel eens in zak en as kunnen zitten!). Ik zat met een ambigu gevoel, enerzijds was het een hemels gevoel te horen over de radio dat het zo goed was, anderzijds was het een zodanig gevoel van verslagenheid dat ik

niet meer zand mocht uitgooien en dat mijn gevoel van 4 zakken net iets teveel geschat was. Bij de minimum distance task hebben we een soort box gevlogen, gestegen, een half uurtje aangehouden en dan weer gedaald zodat we weer richting vos vaarden. Mits een mooie rasmotvlucht (ZONDER weliswaar 1 boom te raken, dus proficiat voor onze pa want das niet makkelijk!) en op het einde en een overnette landing zonder sleeptouw te hoeven gebruiken hebben we ons luchtschip geland in the middle of nowhere. Het was tot nu toe de mooiste vlucht van mijn leven (hoewel ik de vlucht met de ooievaar bij mijn geboorte ook heel mooi vond!). Kort samengevat, Een uurtje opstellen, 6 kleine uurjes vliegen en 3 uurtjes “recuup”. ’s Avonds heb ik heerlijk kunnen nagenieten van een overdonderende goede warme douche en heb ik de zandkorst die aangekoekt was op mijn hoofdhuid kunnen afspoelen, vervolgd door een droom, inslapend met het nog nawiggelende vliegende gevoel van een gasballonmand in volle vlucht.

Hendrik Deleu en Yves Berben

Als je zoals ik enorm veel foto's maakt, kun je niet meer zonder een goede fotoviewer. Inmiddels staan er meer dan twintig duizend digitale foto's op mijn speciale fotoschijf. Je kunt je voorstellen dat het een hele

klus is om een bepaalde foto terug te vinden. Alle foto's zitten wel in mijn kop, maar om hem dan eerst weer op het beeldscherm te toveren is een hele klus. Met de komst van het programma Picasa is daar gelukkig verandering in gekomen. Het mooiste is dat dit stukje software helemaal gratis door Google beschikbaar wordt gesteld. Het programma is maar 3,16 MB groot dus snel te downloaden. Na installatie start je Picasa voor de eerste keer op en direct gaat het programma al je schijven bij langs en maakt van alle foto die het kan vinden een thumbnail, dat is een klein plaatje. Deze zet hij netjes op volgorde van tijd. Je kunt nu razendsnel langs alle foto's flitsen en de foto vinden die je zoekt. Je kunt een slideshow maken, een screensaver en een videofilmpje van geselecteerde foto's. Alles ziet er zeer gelikt uit, vooral de Timeline, maar dat moet je maar zien. Ook zeer geschikt om foto's te e-mailen. Normaal zijn de

foto's die uit je camera komen te groot om te mailen. Hier geef je aan welke foto's gemaild moeten worden, hij maakt ze stuk voor stuk kleiner en zet ze direct in je email, waar je alleen nog maar het adres van de ontvanger hoeft aan te kiezen. Picasa, de moeite waard.   Bennie Bos

Van woensdag 24 tot en met zaterdag 27 augustus zal op het Recreatiepark Het Hulsbeek te Oldenzaal de 15^e editie van het inmiddels zeer bekende Twente Ballooning plaatsvinden.  Een spectaculair en kleurrijk ballonevenement voor het hele gezin. Iedere avond zullen ruim 30 heteluchtballonnen, met piloten uit binnen

en buitenland het luchtruim kiezen. Special Shapes zijn ballonnen die van dit ballonfestijn een waar kijkspektakel maken. De organisatie is in onderhandeling met piloten uit binnen en buitenland die met een Special naar Oldenzaal komen. Naast het hoofdonderdeel ballonnen, zorgt de organisatie dat er dagelijks diverse activiteiten zijn, zowel op het veld als in de lucht. De Verkeer Veiligheid Doe manifestatie zal aanwezig zijn met verschillende nieuwe onderdelen. De skelterbaan voor de jeugd is zowel leuk als educatief. Ook dit jaar zullen er weer verschillende activiteiten in de lucht plaatsvinden, kunt u dagelijks getuige zijn van diverse starts en landingen van een groot heteluchtschip (zeppelin), het Skydive Team zal aanwezig zijn met diverse solo en duo parachutesprongen vanaf een hoogte van ongeveer 3 kilometer. Voor het maken van een duo parachutesprong kunt u contact opnemen met het

Skydive Team telefoon 0654-796601. De kosten voor een duo-sprong bedragen € 185,-- per persoon. Vanaf het eiland in het midden van het Hulsbeek kunt u met een helikopter een rondvlucht maken. Vanuit deze Robinson R44 helikopter met zijn bolle glazen cockpit kunt u genieten van de prachtige omgeving rondom het

Hulsbeek. Het is verstandig om vooraf een reservering te maken, bel met 055-3231830 of stuur even een mail. De kosten voor een onvergetelijke vlucht zijn slechts

€ 35,-- per persoon. Het randgebeuren zal verder bestaan uit demonstraties met ultra-light vliegtuigen, zweefvliegtuigen etc. Vanaf het hoofdveld zal het team van Eurofly demonstraties geven van Para-gliding door middel van een lier. Alleen op de donderdagavond zullen zowel de hondenbrigade als de brandweer van de Vliegbasis Twente een demonstratie geven. Op een speciaal

afgezet terrein zullen de leden van de TRMC (Twentse Radio Model Club) demonstraties geven met verschillende modelvliegtuigen, helikopters etc. Op de vijvers van het Hulsbeek zijn de Hengelose Sportduikers actief, ook zij hebben een stand die een bezoekje waard is. Helemaal nieuw zal een met koude lucht gevulde ballon zijn waar de kinderen in mogen lopen, zo krijgen ze een prima indruk over de enorme afmetingen

van een heteluchtballon. Op de vrijdagavond zal voor het eerst een nieuw opgezette Nightglow worden gepresenteerd, dit speciale onderdeel van Twente Ballooning zal plaatsvinden op het hoofdterrein met een deelname van maar liefst 12 ballonnen, uiteraard zal dit onderdeel met muziek en een lichtshow worden ondersteund. Vanaf 21.00 uur kan men de gehele opbouw van deze Nightglow op het Hoofdveld van dichtbij meemaken. Voor een hapje en drankje zijn er op verschillende locaties stands, en voor al uw vragen is er een informatiestand. Het programma start iedere avond om 17.30 uur en eindigt rond de klok van 21.00 uur. Alleen op de vrijdagavond zal het totale programma inclusief de Nightglow tot ongeveer 23.00 uur duren. De entree is slechts € 3.—per persoon, dit is inclusief het parkeren van uw auto op één van de vele parkeerplaatsen van Het Hulsbeek.  Johan de Vries

De vaste bezoekers zal het al opgevallen zijn: inmiddels is het zover, het vernieuwde Dutch Balloon Register staat online. Op het oog lijkt er niet veel veranderd, maar nu staan ook alle uitgeschreven ballons op de website, zoals deze oude special shape uit 1989. Van de meeste ballons heb ik inmiddels ook al een foto geplaatst. Hiervoor dank aan iedereen die hieraan meegeholpen heeft. Helaas mist er nog een foto van 21 ballons. Duik eens in uw archief, en zoek naar de ballons die te vinden zijn op de lijst van ontbrekende ballonnen. Natuurlijk zijn ook foto's van uw nieuwe ballon, of van de reeds ingeschreven ballons altijd welkom.

Erik Jan Doornewaard

Hoe maak je van een normale kerk een Moskee ??? Heel simpel, hang er een ballonnetje achter, prachtig.

Met dank aan Rene van Gameren voor het sturen van de foto's. De kerk staat in Kampen.

Molenbaix, een dorpje met zo’n 650 inwoners, is niet zomaar een dorpje. Op een grote boogscheut van Doornik, zo groot dat het slechts twee café’s en één friterie heeft, ligt dit vredige dorpje. Als je hun website doorbladert merk je onmiddellijk dat dit een speciaal dorpje is. Enkele jaren gelden startte het feestcomité er

onder leiding van Thierry Deforest met het idee er een ballonmeeting te houden. Niet zomaar een ballonmeeting, neen, ééntje van uit de oude doos, ééntje van … onder vrienden. Onder de genodigde ballonvaarders hoorde ik dan ook meermaals de bekende namen van “’t kasseike”, “de old-timermeeting”, … vallen. Toen we er aankwamen met de wagen merkten we al dat deze meeting anders was dan alle anderen. In de infobrief die we enkele weken op voorhand kregen toegestuurd stond in het programma om 17u30’ “surprise, surprise…”,”herinner de kruiwagen achter in de tuin, de eieren op je hoofd ,… de pattaten …”. Elk jaar wordt er een wedstrijd gehouden onder de ballonteams onder het oog van de toeschouwers, of anders gezegd, onder het toeziend oog van de hele bevolking van Molenbaix. Het eerste jaar was er een kruiwagen race, met als hoofdprijs .. de kruiwagen, Het jaar later was het een gooiwedstrijd met rauwe eieren, (van crew naar piloot, of was het omgekeerd ?) met als prijs … een kip. Vorig jaar was er een patatten-zakken-loop  met als hoofdprijs … een zak aardappelen. En dit jaar werd het een “deuxskideau”: deux (twee) ski (ski’s) d’eau (water). Binnen twee en

een halve minuut zorgen dat je de emmer op 50 m afstand zo snel mogelijk gevuld krijgt met water waarbij jouw voeten en die van een crewlid op dezelfde planken zijn vastgemaakt. Joachim en crew maakten zowat iedereen in omdat hun emmer te klein bleek, nochtans volstond die voor alle andere teams. Een verbroedering

onder de teams bleef niet lang uit. Eén Frans team kwam uit de Calvados (400 km rijden voor één vaartje), wat gaan we hier nog allemaal meemaken ? Tussen de kraampjes stond nog een fransman (we zitten hier trouwens niet ver van de grens), maar deze kwam toch van een beetje verder: 800 km had hij gereden om zijn opblaasballonnetjes aan de man te brengen ! Eén ouderwetse paardenmolen, waar ze muziek van Frans Bauer draaiden, één tapinstallatie en een tent om onder te schuilen in geval van regen, vervolledigden het publiekspleintje tussen de bietenvelden en het opstijgterrein. Ketelslagers uit Moeskroen deden een demonstratie op lege olievaten en de plaatselijke fanfare was ook present. De hele namiddag waaide het behoorlijk en passeerden dreigende wolken aan beide zijden van het dorpje. Half zeven, Dany Vanneste start de ventilator van zijn grote Bellewaerde-ballon om het publiek een

beetje te animeren. Het inspelen van de wind op de 225-ballon zal wel voor spektakel zorgen! De wind zwakt echter af en Dany zet de mastodont recht. Na een kwartiertje wordt hij opnieuw platgetrokken. Tijd voor een nieuwe briefing: “we krijgen een gat om te vliegen, maar Rijsel blijft pessimistisch, opletten dus … en een

mooie vlucht !” Alle ballonnen worden klaargemaakt en stijgen één voor één op onder daverend applaus van alle kijklustigen en de presentator die elke ballonvaarder met zijn voornaam begroet en hem een mooie vaart wenst. Na een half uurtje varen begint de eerste ballon echter al te landen. Wij besluiten nog even verder te gaan, maar krijgen het gezelschap van een wel heel vreemde wolk, wit van kleur en een uit-sluierende trechter erboven. Tijd om te landen en zorgen dat de boel zo snel mogelijk ingepakt word denk ik. Precies wanneer ik nog snel mijn camera wil nemen om die wolk te trekken, “trekt” de wolk mij en besluit ik mijn prioriteiten te verleggen en ga op zoek naar een landingsplek. Na het tanken volgt nog een feestmaal voor crew en piloot. Apero, gerookte zalm, rode wijn, vol-au-vent met frietjes, dessert, etc. De prijsuitreiking voor 3, 2 en …1:Joachim krijgt een “beker” overhandigd van

wel 2 meter hoog. Een pracht ontwerp door de plaatselijke ambachtslui vervaardigt en met … een ski natuurlijk ! Tijd om afscheid te nemen en die lange rit terug naar het verre Limburg aan te vangen ! Wij dachten het verste weg te komen (186 km) , maar we hadden niet met die fransen gerekend ! Thierry en heel het feestcomité, Dirk en alle anderen , bedankt voor de fijne ervaring en volgend jaar zijn we er zeker opnieuw bij !   Eric Martens

Op 04 augustus heeft Bas Spierenburg als ballonvoerder de familie Veerkamp en Pierre Kartner als gast in onze A3 Ballon, de PH ZVN, een fraai avontuur bezorgd. Deze TV opnamen zijn voor de zender SBS6 en gaan over ongeveer 2 weken uitgezonden worden. Exacte uitzenddatum is op dit moment nog niet bekend.

‘De Veerkampjes’ hebben gekozen voor het SBS 6-programma Shownieuws. Sinds 1 augustus zijn de belevenissen van Hanny, Ton en Nel dagelijks te zien in de ‘vroege’ uitzending van Shownieuws, om 19.30 uur. De familie Veerkamp is een begrip in Nederland. De rasechte Amsterdammers zijn bekend geworden door het programma Man Bijt Hond van de NCRV. Hanny Veerkamp is het stralende middelpunt in huize Veerkamp. Ze woont samen met haar echtgenoot Ton en haar moeder Nel in Amsterdam. Hanny is uitbundig, lief, zorgzaam, openhartig en let erg op haar uiterlijk. Conny Breukhoven ziet ze als haar rolmodel. Ton is het rustpunt van de familie. Hij houdt er niet van om in de belangstelling te staan. Ook hoeft hij niet zozeer met zijn hoofd op de televisie. Sinds Hanny en hij de broodjeszaak hebben verkocht werkt hij weer als taxichauffeur. Dat is zijn passie. Nel, de moeder van Hanny, is 75 jaar en een

echte levenslustige Amsterdamse vrouw. Ze is een goed mens, recht voor z’n raap, maar houdt er ook van om flink te mopperen en is bovenal een kettingrookster. Hoe het ballonvaart avontuur met de familie gaat aflopen kunt u binnenkort zelf zien! Wel kunt u alvast een fotoserie zien op onze foto site.  

‘Shownieuws’ wordt dagelijks vanaf 19.30 uur bij SBS 6 uitgezonden.  Adrie Spierenburg

Hierbij een foto van onze reis naar Israël ( 04-13 juli 2005 ) met de modelballon, waar we uitgenodigd waren met twaalf modelballons op de openingsceremonie van de Maccabiah, de olympische spelen van de joodse wereldgemeenschap, waarop 54 landen met 6667 atleten vertegenwoordigd waren.

Het werd een spetterende show in het stadion van Tel Aviv, waar wij tijdens de apotheose van de show, samen met 2000 dansers, een 300koppig zangkoor en onder een schitterend vuurwerk-en lasershow, onze ballons moesten demonstreren ; Alles onder het goedkeurend oog van de president van Israël en eerste minister Sharon. Verder konden we genieten van een tien-daags bezoek aan Israël. Luc De Wulf

Woensdag 27 Juli - Eindelijk was het dan zover, na maanden van voorbereiding, ging vandaag de 20ste editie van de Friese Ballonfeesten in Joure van start. Een historisch moment in de gemeente Skarsterlan waar 20 jaar geleden een vriendenclub begon met de organisatie welke uitgroeide tot één van Friesland grootste

evenementen. De ballonvaarders kwamen rond 14.00 uur naar Joure om zich aan te melden. De briefing waarbij onder andere het weer wordt besproken, werd om 18.00 uur gehouden. De gehele dag was er een miezerige regen en af en toe was het droog in Joure. Iedereen was natuurlijk benieuwd naar de weersomstandigheden voor in de avonduren. De spanning stijgt als om 18.45 uur de eerste ballonteams de ballons gaan uitleggen en zich gereed gaan maken voor het opstijgen. De regen stopt en het spektakel kan gaan beginnen. De weergoden zijn ons goed gezind en de regen stopt een paar uur, waardoor het mogelijk is om te varen. Ruim 25 heteluchtballons stijgen op vanaf de Nutsbaan voor de Gemeente Skarsterlânvaart. Onder de ballons die het luchtruim kiezen zijn de Bavaria, de Smurf, het Verfblikje, Ons Wiefke en Ons Kerelke, de Villa Happ, de Krant en nog veel meer….Als allerlaatste vertrok

de “Double Trouble” ballon vanaf het feestterrein. (Foto boven). Boven één ballonmand hangen namelijk twee luchtballons. Met één branderstel worden de twee ballons verwarmd en kan er mee gevaren worden. Een fantastisch schouwspel en veel bezoekers klapten in hun handen voor dit speciale luchtvaarttuig. Helaas ging

het weer regenen en konden de oude ballons niet uit de “oude doos” worden gehaald. In de VIP tent speelde nog een tijdje het straatorkest Toos voor de ballonvaarders en de sponsors met hun gasten die na een prachtige ballonvaart zo langzamerhand weer terugkwamen naar de baan. Donderdag 28 Juli - De donderdag van de Friese Ballonfeesten staat al jaren in het teken van de paarden. Op de Paardendag komen veel liefhebbers van o.a. het Friese paard naar de Nutsbaan voor een Tuigpaardenconcours van het Friese ras. Vooral de nationale rubrieken trekken veel bezoekers. Natuurlijk kwamen na de Paardendag de ballonteams met hun auto’s het veld oprijden, voor ook een wervelende show! De weersvoorspellingen waren goed en de buien zouden Joure niet bereiken. Het publiek werd getrakteerd op een geweldige avond ballonnen. Ook de Draakballon uit Amerika was van de partij, als grote trekker van dit jaar en vertrok als derde. Ballonvaarder Ron Martin steeg onder luid applaus op en de Amerikaan genoot zichtbaar van dit enthousiasme. Ook de Special Shapes: de Kikker, het Verfblikje, de Kat, de Smurf, de Krant, de Auto en de Zon vertrokken richting het noorden. De Locomotief bleef aan de grond. De wind draaide een beetje en het tweede gedeelte van de ballons kwam in een luchtlaag richting Sneek terecht. Toen als één van de laatste

ballons, de Double Trouble-ballon met Johannes Kooistra vertrok, draaide de wind wederom en kwamen sommigen weer terug naar de Nutsbaan. Het leverde een fantastisch spektakel op, want zelfs de Double Trouble landde weer op het veld in de juiste aanhangwagen! Als laatste ballon steeg de Doedelzakspeler op

en na afloop van de vaart werd ons verteld dat deze ballon was geland op het voetbalveld van SC Joure. Op dat moment was er een vriendschappelijke wedstrijd bezig tussen deze club en SC Heerenveen. Midden in het spel landde de ballon op het veld en onderbrak men de wedstrijd. U begrijpt: hilariteit alom en gelukkig kon iedereen deze actie waarderen! Toen alle ballonnen van het terrein waren, kon het publiek een aantal van deze luchtvaartuigen van dichtbij bekijken. Onder andere het Spaarvarken en de HKJ, die ook bij de eerste ballonfeesten in 1986 aanwezig was, konden worden aanschouwd. Alle teams kwamen rond 22.30 uur weer terug in de VIP tent en de passagiers kregen nog een persoonlijk aandenken aan de ballonvaart. Tot in de late uurtjes was er vertier in de feesttent met een gezellige Hawaiiparty! Vrijdag 29 Juli - De vrijdag kent geen specifiek dagprogramma, wel biedt de organisatie aan

het eind van de middag leuke activiteiten voor het publiek. Rondom de baan staan kraampjes, demonstraties van o.a. de Landmacht, mini-kermis en de Snuffie en Rimpelshow. Rond 17.00 uur startte het avondprogramma met een roofvogelshow. Jong en oud schaarde zich rondom het tentje waarin diverse

roofvogels werden getoond. Daarna maakten de vogels een vrije vlucht over de baan en de tribune. De valkeniers vertelden over de valkerij en de roofvogels. Na de show kon het publiek een sprong maken met de Jumping Balloon. Maar waar natuurlijk de bezoekers voor kwamen, de luchtballonnen, die reden rond 19.00 uur het veld op. De tribunes stroomden vol en het was even wachten op de laatste weersvoorspellingen van de meteoballon die vanaf de Nutsbaan metingen verrichte, zodat er zeer lokale gegevens voor de ballonvaarders aanwezig was. De onweersbuien trokken langs Friesland en daar ondervonden wij in Joure dus geen hinder meer van. Enthousiast gingen de ballonvaarders en hun teams aan de slag voor de derde avond ballonvaren voor de “BoB Boppe” vaart. Als allereerste steeg de Draakballon uit Amerika op. Het publiek was uitzinnig en klapte in zijn handen voor ballonvaarder Ron Martin. Daarna vertrokken alle 35 heteluchtballons om en om van de Nutsbaan onder leiding van de launchmasters Daan Elfring en Eddy Oude Luttikhuis. Alle special shapes (ballonnen in een speciale vorm) stegen op en het publiek kon genieten van: de Van Goghballon, de Sinaasappel, de Kikker, de Krant, de Smurf, de Trein, de Kat, het Verfblikje, de Auto, de Zon en natuurlijk de prachtige Doedelzakspeler. Onder begeleiding van muziek van de Graham Lowlanders uit Leeuwarden, een groep schotse doedelzakspelers, steeg de ballon op. De ballonvaarder vertelde ons dat hij er kippenvel van kreeg en zeer onder de indruk was. Iedereen genoot met volle teugen van deze fantastische avond. Nadat de laatste ballon van het veld was vertrokken,

klonken de eerste noten voor de Jubileum Taptoe. De deelnemende bands waren Domuko, Oranje Minnertsga, Graham Lowlanders en de Sternse Slotlanders. De duizenden bezoekers klapten vrolijk mee. De stemming was opperbest. Natuurlijk wilde iedereen ook wachten op de Candlelightingshow en de lasershow. Tijdens de

Candlelighting trad de streetdancegroep van Con Spirito uit Joure op. Op de vrolijke, hedendaagse muziek dansten de meiden en werden de heteluchtballons verlicht op de maat van de muziek. Na de show kon het publiek op het veld staan om van dichtbij de lasershow te bekijken. In de feesttent begon het optreden van The Watergate Scandals en de Gebroeders Ko. Iedereen die de ballonfeesten bezoekt, kan gratis naar de feesttent. Tot in de late uurtjes werd er gefeest en het was terecht een echte Topavond!! Zaterdag 30 Juli - Normaliter gaat om 13.00 uur het veld open voor de Zaterdag Kinderdag. De regen gooide roet in het eten en de organisatie zag zich genoodzaakt vanwege de hevige regenval van die ochtend het programma een uur uit te stellen. Er werd de gehele ochtend door de vele vrijwilligers van de Stichting Friese Ballonfeesten megahard gewerkt om het water

van de baan te pompen. Gelukkig ging rond de middag de zon schijnen en konden de kinderen van hartelust spelen op verschillende kinderactiviteiten op de baan. Het weer was prima, en gelukkig niet te warm voor de vele jonge bezoekertjes met hun ouders. De hele middag was het spelen geblazen en daarna natuurlijk een

plekje zoeken op de tribune voor het avondprogramma. Rond 19.00 uur was de briefing voor de piloten. De leiding vertelde hen dat er nog veel wind stond. Het was beter om nog even te wachten omdat de weersvoorspellingen aangaven dat de wind zou gaan afnemen. De volgende briefing was om 20.15 uur en de wind nam af, maar was nog steeds flink. De piloten van de Bassie en Adriaan-ballon, de Schreuder Groep en de Fortis Bank vertrokken als eerste van de baan. Het publiek werd getrakteerd op een staaltje professioneel ballonvaren, want de wind was nog pittig. Er werd hard gewerkt door de teams. Al snel volgden andere piloten. De meeste ballons gingen richting Drachten. Ook de Smurf ging omhoog, de Krant, de Kat, de Zon en zelfs het Verfblikje koos wat later op de avond het luchtruim. De prachtige Locomotief, de Draak en de Doedelzakspeler werden als extraatje voor de bezoekers opgezet, maar voor deze ballons was de flink te hard om te kunnen ballonvaren. Het publiek genoot van al dit moois op de baan en bedankte de teams door na afloop te applaudisseren. Toen de Special Shapes goed en wel weer waren ingepakt, kwamen de eerste ballonteams al weer terug. Ze reden het veld op voor de Candlelighting. Op het middenterrein werden de betonplaten in gereedheid gebracht voor het optreden van de danseressen van Con Spirito. De wind was al meer gaan liggen, maar toch niet genoeg voor de ballons om te kunnen fakkelen. Het optreden van Con Spirito zonder de verlichte ballons was ook mooi om te zien. In de feesttent was het ondertussen een drukte van belang en supergezellig. De band Walrus Gumboots

zette de tent op zijn kop en Joure was in feeststemming! Ook was er een optreden van zangeres Angelique. Net als voorgaande jaren kon iedereen op de zaterdagavond nog genieten van een vuurwerk. Het vuurwerk begon rond 23.30 uur met de tekst “20 jaar ballonfeesten” in spetterende letters. Zo kwam er een einde aan

de geweldige zaterdagavond, een avond om voor altijd te onthouden! Zondag 31 Juli - Het dagprogramma kon geen doorgang vinden, want het regende de hele ochtend en de hele middag. De oldtimers waren vanmorgen vol goede moed uit Drachten vertrokken voor een tour naar Joure. Eenmaal op de baan besloten de meeste auto’s om weer naar huis te gaan. De overige autobestuurders en hun inzittenden zochten hun heil in de VIPtent. De trekkers bleven nog een paar uur op het drassige veld staan. Bezoekers bleven weg en de enigen die nog een kijkje kwamen nemen kregen natuurlijk vrij toegang tot het veld. De politiehondenshow werd nog wel vertoond en ook de Jetix Kellogs Kindertruck stond nog op het terrein. Om 15.00 uur werd bekend gemaakt dat de vaart van zondagavond officieel was afgelast. Vanavond zou het wel droog worden, maar de wind ging niet liggen. Helaas geen ballonvaart op

de laatste avond van de 20ste Friese Ballonfeesten. Om 16.00 uur zaten de meeste ballonteams met hun crew in de VIPtent voor de prijsuitreiking en het officiële afscheid. Onder het genot van een kop koffie en een taartje sprak voorzitter Jolle Jonker iedereen toe en benadrukte hij dat ondanks het slechte weer van

vandaag, de ballonfeesten zeer geslaagd zijn geweest. Ballonvaarder Paul Kok werd extra in het zonnetje gezet omdat hij alle 20 edities van de partij was. Hij kreeg een medaille voor deze bijzondere prestatie en Jonker hoopte dat hij ook volgend jaar er gewoon weer bij was. Johannes Kooistra, eventdirector, nam daarna het woord over van Jonker en legde uit dat er een vossenjacht was geweest. Een vossenjacht is een wedstrijdvorm waarbij een ballon de vos is en de andere ballons proberen zo dicht mogelijk een marker te gooien op de landingsplaats van de vos. De Draakballon was de vos. De wedstrijd was niet gemakkelijk omdat de Draakballon al vlak na opstijging de landing inzette. Op de derde plaats eindigde Paul Kok uit Steenderen, piloot van de Fortis Bankballon. De tweede plaats was voor de Jouster Danny Bosma van de BOB ballon. De eerste plaats was voor Filip Audenaert, de

Belgische ballonvaarder die 5 dagen aanwezig was met de Sinaasappelballon. De winnaar van de wedstrijd krijgt altijd van de Gemeente Skarsterlan een prachtige wisselprijs. Dit jaar, in verband met de vakantie van Burgemeester Kuiper, uit handen van loco-burgemeester Gerard Hemmes. Alle deelnemende piloten kregen

een fantastisch aandenken. Mensen met een handicap van Stichting Talant hadden een ballon van terracotta gemaakt met op de ene kant het logo van de Friese Ballonfeesten en op de andere kant was de ballon van de desbetreffende piloot getekend. Elke ballonvoerder was erg in zijn sas met dit prachtige en persoonlijke cadeau. Na alle bedankjes en speeches kwam het winnende team nog op de foto en werd er door de teams geapplaudisseerd voor de behaalde resultaten. Door de cateraar werd nog een afscheidsbuffet geserveerd en praatte iedereen nog gezellig na over de vier fantastische dagen. Het jubileumjaar is zeer geslaagd en het bestuur, commissieleden en de vele vrijwilligers willen iedereen bedanken voor de medewerking en voor het bezoeken van de 20ste editie van de Friese Ballonfeesten op de Nutsbaan in Joure. Volgend jaar is de fiesta van 26 t/m 30 juli.   Erica Krikke

Ultra Magic N-315, Serengetie

Cameron Z-90, Engeland

Ultra Magic S-90, Engeland

Ultra Magic T-180, Frankrijk

Ultra Magic M-90, Engeland

Ultra Magic N-250, Engeland

Fire Fly 77, Amerika

Fire Fly 120, Amerika

Cameron Z-150, Oostenrijk

Cameron Z-90, Engeland

Cameron Z-180, Duitsland

Cameron A-315, Turkije

Cameron N-180, Belgie

Patrick Popelier, OO-BUW

Cameron Z-120, Oostenrijk

Ultra Magic V-65, Spanje

Cameron A-275, Nederland

Wim van Beers PH-SAL

Schroeder 42/24, Nederland

John Boon PH-WWS

Ultra Magic M-160, Nederland

Roza Ballonvaarten PH-APP

Schroeder 42/24 Nederland

Ton Kurvers PH-LIM

Cameron A-250, Nederland

Rien Jurg PH-NFK

Kubicek BB70Z, Nederland

Ronnie Kleinsmit PH-GRN

Schroeder G40/24 voor BallonXperience uit

Nederland. Ballon is al klaar, kenteken is PH-NFR

Schroeder G45/24 voor Ron Ballon in

Nederland. Kenteken nog niet bekend.

Ultra Magic T-210, Engeland

Ultra Magic M-425 en een

M-105, Zuid-Afrika

Cameron Z-120, Belgie

Bart Geeraerts, OO-BXV

Cameron Z-275, Engeland

Cameron Special, Engeland

Cameron Z-120, Duitsland

Cameron Z-133, Duitsland

Cameron Z-90, Frankrijk

Cameron Z-225, Duitsland

Cameron Concept 60, Spanje

Cameron Z-250, Zweden

Fire Fly 105, Amerika

Smokey 2, ready to fly again !!!

Aeromagic Beagle Maximus

Kubicek Balloons

Op 26 Juli werd in Joure de Boerenballonvaart gehouden. Bij elke landing van een ballon in Friesland krijgt de grondeigenaar een formulier, en eens in het jaar worden er dan gelukkigen uitgeloot die met een ballon mee mogen. Vandaag was het dan zover, op de avond voordat de Friese Ballonfeesten beginnen mogen 120 boeren met een ballon de lucht in. In totaal had men hier 24 ballonnen voor nodig, waarvan er twee nog gloednieuw waren. UltraMagic M-160 PH-APP "Villa Happ" maakte afgelopen zaterdag zijn doopvaart, en voor Kubicek BB70Z

PH-GRN "Er gaat niets boven Groningen" was het vanavond zelfs de eerste vaart. Na een uur werd er in de buurt van Heerenveen geland. 

Johan Hetebrij

Beste collega, In de vierde week van januari 2006 organiseren wij een nieuwe editie van de Ballonwoche Inzell. Voor de kenners een gezellig evenement in gezellige hotels in een gezellig dorpje aan de voet van de Zuid-Duitse Alpen. Voor de niet-kenners : een perfecte omgeving om in de rust van het dal uren te kunnen varen of voor de meer ervaren Alpenvaarders de bergen over te steken richting Salzburg, Berchtesgaden of

zelfs Noord-Italië. Voor ballonvaarders die nog maar kort gebrevetteerd zijn en die ervaring willen opdoen, is Inzell een uitgelezen omgeving. Bij goed weer kun je meerdere vaarten per dag maken. Dit is de eerste keer dat wij dit evenement organiseren. Verandert er iets ten opzichte van voorgaande jaren? Nee en ja. Het evenement zal hetzelfde van opzet zijn als vroeger, maar …….. er wordt geen entreegeld meer geheven. Op dit moment zijn wij bezig een sponsor te interesseren de kosten van het gas voor zijn rekening te nemen. Of dat lukt, moet nog blijken. Ons streven was om de Inzeller Ballonwoche te organiseren op het moment dat er belangrijke schaatswedstrijden zijn op de bekende schaatsbaan. Helaas trekt het grote schaatswedstrijdencircuit in 2006 aan Inzell voorbij. Wellicht het volgend jaar dan. Wel zijn er in het eerste weekeinde seniorensprintkampioenschappen en in het laatste

weekeinde sledehondenwedstrijden. De meteorologische begeleiding zal ditmaal gedaan worden door onze eigen ballonmeteoroloog Jacob Kuiper. De datum is al bekend : 21 t/m 28 januari 2006. Deelname door maximaal 25 ballonnen. Gastehaus Erika staat weer voor ons klaar en zal bij grote deelname aangevuld worden door een ander hotel. Nadere gegevens over dit ballonevenement worden in oktober as. verstrekt. We weten dan de prijs van de hotels, of het gas gesponsored is, en andere details. Opgeven kan nu al via email. Met vriendelijke groet, René Zwarteveen en Erik Bosman.

Van 11 t/m 15 augustus gaat het Belgische kampioenschap ballonvaren van start in Oteppe. Dit evenement is een organisatie van de sportcommissie KBBF in samenwerking met de ballonvaartfederatie KBBF. Oteppe is

gelegen in de buurt van Hoei op 30 km van Namen. Deze streek moet zich op dit ogenblik uitstekend lenen voor competitie; hectaaaaaren stoppelvelden van Hoei tot Tienen, lichtglooiend. In de kleine dorpjes lopen de kiekes nog over straat en staan de boerinnen nog in blauw geruitte voorschoot op het erf. Kortom, het zal er kermis zijn. In totaal doen 11 deelnemers mee aan deze wedstrijd. Hiervan zijn er 8 Belgen, 1 Nederlander, 1 Engelsman en 1 Duitser, nl de wereldkampioen himself. De wedstrijd is in handen van ex-Belgisch kampioen Moniek Vande Velde als wedstrijdleider, 3-voudig Belgisch kampioen Pat Alliet, samen met Ann Herdewijn als assistenten en Marc Van Orshoven die zal zorgen voor de scoring. Als hoofd van de jury doen we dit jaar beroep op van Cees Van Helden, een Nederlander die reeds heel wat wedstrijden als competition director op zijn actief heeft. En in tegenstelling tot heel wat wedstrijden, is dit nog een wedstrijd zoals in de “goeie ouwe tijd”, een wedstrijd MET observers. Wordt Jan Timmers voor de 9de maal

Belgisch kampioen, kan Philippe De Cock voor de tweede maal deze titel in de wacht slepen, of krijgen we een totaal nieuw iemand????  Nancy van Huffel

Al enkele jaren hadden we het er iedere winter wel eens over gehad, een ballonvaart vanaf Ameland naar de vaste wal. Op zich geen grote afstand en toch iets dat nog niet eerder gebeurd was. En zoals zo vaak met dergelijke ideen kwam ook hier niets van terecht, totdat wij begin 2004 met onze Proballoon stand op de

Bedrijven Contact Dagen stonden. Op een gegeven moment kwam er een dame, Gunda, naar ons toe met de vraag of we ook op Ameland konden ballonvaren. Wij vertelden dat dit dan waarschijnlijk een kort vaartje zou worden gezien de grootte van het eiland. Wel vertelden we dat het een wens van ons was om nog eens vanaf het eiland naar de vaste wal te varen. En van het een komt het ander. Haar man Richard werd in augustus 50 jaar en wou altijd graag eens een ballonvaart maken. We besloten dit te combineren, zij zou haar man de ballonvaart kado doen en wij zouden met hem en nog een drietal andere gasten vanaf Ameland opstijgen. De vaart werd gepland op zondag 22 augustus. Mijn goede vriend Gert van der Wiel had een klant die wel met een vliegtuigje vanaf Ameland op wilde stijgen, tegelijk met ons om zodoende foto’s te kunnen maken. Dit zouden natuurlijk prachtige beelden

worden. Logistiek en materiaaltechnisch was alles geregeld. Zo had ik onder andere bij een keuringsstation voor reddingsmiddelen de verplichte reddingsvesten klaar laten leggen. Echter op de bewuste zondag hadden we een zuidenwind, niet echt handig voor een ballonvaart vanaf Ameland. We besloten tot een andere

aanpak. We zouden het weer in de gaten houden en bellen wanneer de omstandigheden gunstig waren voor een oversteek. En zo zat ik zondag 26 juni 2005 het weer te bekijken en dacht ik, maar nu moet het wezen, morgen is een perfecte dag. Mijn gasten op Ameland gebeld en verteld dat de maandag een uitgelezen dag was voor de geplande vaart. Zij moesten natuurlijk een en ander regelen en ook ik moest kijken hoe we op deze korte termijn dit klaar konden maken. Na enkele malen gebeld te hebben kwamen we tot de volgende oplossing: een zoon van de gasten studeerde in Leeuwarden, hij zou mij maandagmiddag in Grou ophalen, waarna wij samen met de aanhanger op de boot naar Ameland zouden gaan. De aanhanger zou een dag later weer met de boot retour komen. Op het vaste land zou mijn auto met een andere kar ons ophalen en de gasten zouden vervolgens met een speedboot weer naar

Ameland vertrekken. Maandag 27 juni. De dag begon zonder wind. Ik vreesde, dat wanneer dit zo zou blijven, de vaart niet door zou kunnen gaan, maar gelukkig stak er later op de dag een noordnoordwestelijk briesje op. Ook de meteoroloog van Schiphol wist mij te melden dat de windrichting en windsterkte goed zouden zijn

en blijven. Bij het keuringsstation liep ik naar binnen en het eerste wat men zei was: ga je het proberen?, waarna de reddingsvesten uit de kast kwamen. Men leefde hier al enorm mee. Ik wist dat collega Jan Fokken ooit eens op Schiermonnikoog was opgestegen en besloot hem te bellen met de vraag of er nog bijzondere zaken waren waar hij destijds mee te maken had. Hij vertelde dat alleen de wind goed moest zijn en dat je verder moest genieten van de oversteek. Ik heb ooit een verslaggever van de Leeuwarder Courant beloofd hem in te lichten wanneer wij deze vaart gingen maken, dus bel ik hem op en vertel hem alvast een en ander. ‘s Middags rond half vier kwamen Sjors en Peter (zoon en schoonzoon van Richard en Gunda) mij ophalen, we hingen de kar achter de auto, waarna we richting Holwerd reden. Toen we pier opreden zag je Ameland al duidelijk liggen, het lijkt maar een paar honderd

meter verwijderd, maar de kortste oversteek is toch nog altijd 9 kilometer. Terwijl we wachten belt Daan me op met de vraag waar ik ben. Op de pier bij de boot zeg ik. Dus je gaat het echt doen zegt hij. Na nog wat gegeten en gedronken te hebben konden we de boot op, waarna we om half zeven op Ameland aankwamen.

De familie Kiewied heeft een eigen weilandje waar vandaan we zouden vertrekken. Hierdoor hoefden we ook geen toestemming bij de gemeente te regelen. Omdat het pas 22.19 uur einde daglichtperiode is hebben we nog ruim de tijd om alles in alle rust op te bouwen. Nadat alles is opgebouwd krijgen de gasten hun instructies, zij zullen helpen de ballon overeind te zetten. De bedoeling is om met 4 x 40 liter gas te vertrekken. Een extra fles zal gebruikt worden voor de hot inflation, waarna deze op de grond achterblijft. De man van de speedboot die de gasten weer op zal halen is zo vriendelijk om deze fles en ook de ventilator en quick-release weer in de kar te stoppen wanneer wij vertrokken zijn. Ik laat eerst nog een klein ballonnetje op en heb nog een keer contact met Schiphol. Alles lijkt goed, de sterkte is een knoopje of 10 op alle hoogtes, boven de 2000 voet zal de wind wat meer krimpen en steeds

westelijker worden. Op 5000 voet is ze zelfs pal west. Zaak voor ons om niet al te hoog te gaan, alhoewel er in de luchtvaartcorridor die wij kruisen een minimum hoogte van 1000 voet geldt. Daarnaast is de Wadden een natuurgebied waar rekening mee gehouden moet worden. De gasten en omstanders begonnen al wat

onrustig te worden. Hoe lang ging het nog duren. Ik vertelde dat we nog even moesten wachten tot de thermiek wat uitdoofde zodat wij het wat makkelijker hadden bij het opzetten van de ballon. Het locale vliegveld had tot dan toe nog vlagen met 13 kts. We hadden dus nog even tijd om de verslaggever van de “De nieuwe Amelander” te woord te staan. Eindelijk besloot ik om de ventilator te starten. Het was nog steeds redelijk vroeg, maar ja, als je daar dan bent wil je ook de lucht in. Rond acht uur stond de ballon keurig overeind, Richard had zijn taak aan de kroonlijn keurig volbracht. De reddingsvesten hadden we om. De ballon zwaaide nog wat heen en weer, maar om 20.10 kwamen we dan toch los van de bodem. Zodra we wat hoger kwamen zie je dat Ameland inderdaad een eiland is, water overal om je heen. We klommen langzaam naar 500 meter, maar hier stond slecht 6 kts, dus besloot ik wat lager te

gaan, waarna we met een knoopje of tien de vaart vervolgden. Op het moment dat je boven het eiland vandaan schuift het Wad op denk je: nu moet ik wel doorgaan. Nou kun je met een ballon meestal niet terug, maar ook een vroegtijdige landing is nu geen optie gezien het feit dat het laag water is en je dus zeer

ongelukkig bent wanneer je in het slib zou moeten landen. Het is een fantastische vaart, het zicht is goed, de vier gasten zijn enthousiast en fotograferen heel wat af. Na een half uur drijven we ten noorden van Blija weer boven het vaste land. Omdat ik normaal ook een uur met mijn gasten vaar en iedereen er nog veel plezier in heeft gaan we door. Minne hangt ergens voor ons en ik hoor hem tegen Ybele zeggen dat ik ergens boven het Wad hang. Ybele Jonker roept mij op en wenst me succes. Beide heren weten niet dat ik allang weer boven de vaste wal hang. We zijn dan ook redelijk vroeg opgestegen. Ondertussen heb ik contact gehad met Sjaak Westerlaken die ons met mijn auto tegemoet zal rijden. Ook hij heeft ons niet meer boven het Wad zien hangen, maar komt pas bij Birdaard bij ons in de buurt. Na een uur en twintig minuten maken we een rustige landing op een mooi kort gemaaid weiland bij

Oudkerk. Boer tevreden, gasten tevreden, piloot blij. We ruimen alles op en na de gebruikelijke luchtdoop nemen we afscheid van elkaar. De gasten gaan naar Holwerd en worden hier opgehaald met een snelle speedboot. Sjaak en ik rijden weer naar Grou. Ondertussen belt Daan mij op om te vragen hoe het is. Hij feliciteert me en ook Pieter Kooistra belt even later om me te feliciteren. De volgende dag bellen er meerdere collega ballonvaarders (het is een klein wereldje) een ook de Leeuwarder Courant plaatst een leuk artikel over deze primeur. Al met al een zeer geslaagde tocht, alles was gewoon goed. Het enige wat jammer is, is dat er nu geen vliegtuigje was om de ballon boven het Wad te fotograferen. Hiervoor zullen we nog een keer moeten, of met twee ballonnen………  Rik Kornet

Voor het eerst sinds het ontstaan van het ballonfestival in Igualada in Spanje waren de weersomstandigheden niet zo best op deze negende editie van de European Balloon Festival welke werd gehouden van 6 t/m 10 juli. Ondanks het weer was dit evenement wederom een groot succes met 4 vaarten van de 7 mogelijkheden. Ook de nightglow was weer even spectaculair als altijd. Het festival begon op

woensdag met een welkomstreceptie door het stadsbestuur voor alle piloten en crews in het stadshuis. Meer dan 50 ballonnen namen deel, velen uit Catalonia en Spanje maar ook deelnemers uit Frankrijk, Duitsland, Engeland, Zwitserland en Portugal. Onder de deelnemers was ook de transatlantische ballonvaarder Jesus Gonzalez Green met zijn Xafrica ballon en de Europees kampioen Uwe Schneider met zijn (uiteraard) Ultra Magic Racer. Het evenement trok veel media attentie, van locale en landelijke kranten tot aan TV opnames. Na de eerste 2 dagen slecht weer werden we gezegend met perfecte condities en een hoog aantal bezoekers. Ze werden vermaakt met een prachtige massale ballonopstijging gevolgd door een schitterende nightglow. Na het succes van dit jaar zijn we begonnen met het plannen van de 10^e editie van het Igualada Balloon Festival in 2006.  Ultra Magic

De Italiaanse ballonfotograaf en vriend mijnerzijds Antonio Biasioli stelt zijn vierde boek aan u voor. Een groot aantal foto’s van ’s werelds mooiste special shapes. Hij is gefascineerd door hun kleuren en vormen en heeft met hulp van bevriende ballonfotografen een grote collectie prachtige foto’s verzameld en samengesteld tot

een schitterend boek. Er staan een aantal foto's van mij in en ook de prachtige foto op groot formaat die Nienke maakte van de Nederlandse kikker.  120 pagina’s in full color. Het boek met harde kaft heeft het formaat 22 bij 30 centimeter en kost 25 Euro plus verzend kosten. Voor bestelgegevens kun je

een e-mail sturen naar Antonio, er zit ook een leverancier in Belgie. Tevens is de grote kalender van 2006 uitgekomen en deze kan ook al besteld worden. Antonio is in ieder geval op de Warsteiner Montgolfiade aanwezig dus als je interesse hebt in het nieuwe materiaal, dan zou je hem daar zeker kunnen treffen. Meer info vind je op de website van Antonio of krijg je als je hem even een email stuurt.    Bennie Bos

Het is maandag 1 augustus. Veel Nederlanders staren vol ongeloof naar de bewolkte hemel. Wat hangt daar nu toch in de lucht . . . . warempel, dat lijkt wel een Zeppelin. Een uniek moment, een Zeppelin NT is onderweg van de zuid-Duitse thuisbasis Friedrichshafen naar de havens van Amsterdam om vanuit daar te

beginnen aan een reis waarvan hij pas over twee jaar zal terugkeren. De Zeppelin Luftschifftechnik GmbH en de grootste diamantslijper en handelaar De Beers hebben onlangs een samenwerkingscontract getekend. De Zeppelin zal per schip naar Zuid-Afrika worden gebracht. Ter plaatse wordt deze voorzien van de nodige meetapparatuur waarmee de geologische formaties in Namibië en Botswana onderzocht gaat worden. De Beers deed dit voorheen met vliegtuigen en helikopters maar aangezien de Zeppelin NT veel rustiger in de lucht hangt, verwacht men veel betere data binnen te kunnen halen. Met deze opdracht wordt dus ook de beschikbaarheid voor een dergelijke klus getest en kan dit een enorme boost voor de toekomst van het vaartuig betekenen. Het transport van de Zeppelin zal op dezelfde wijze plaatsvinden als vorig jaar met de "Yokoso", welke naar Japan is getransporteerd. Ook

nu zal de Nederlandse firma Dockwise weer de belangrijkste rol spelen met een speciaal dockschip. Het inladen stond gepland op dinsdag 2 augustus, een dag na de landing, rond een uur of zeven in de avond. Net terug van mijn vakantieadres en druk doende met een hele stapel emails, valt mijn oog op een mail van . . .

Dockwise. Of ik het leuk zou vinden om "live" aanwezig te zijn bij het inladen van de Zeppelin. Of ik dat leuk zou vinden, ik zou dit unieke moment niet willen missen ??? . . . Aangezien de hele actie plaats zal hebben op de Ceres Terminal aan de westhaven in Amsterdam moest ik van tevoren al het identificatienummer van mijn paspoort doorgeven. Dit in verband met de ISPS (International Ship & Port Security) veiligheidsvoorschriften. Die maandagavond zag ik op de journaals al de beelden van de landing en ergerde mij alweer aan het fanatisme van de media. Altijd als er iets over luchtschepen op tv komt, vind men het nodig om de oude beelden van de brandende Hindenburg te tonen, het zal de ontwikkeling van luchtschepen in de toekomst helaas altijd blijven achtervolgen denk ik. Het luchtschip in Amsterdam had een reis van 9 uur achter de rug en landde veilig op het ruime terrein. Voor de

gelegenheid was de Zeppelin voorzien van een nieuwe beplakking, "Diamonds for the development in Africa".  Dinsdagmiddag staan Nienke en ik voor de slagboom van de terminal en na de nodige checks van de super Amsterdamse bewaking, worden we op het terrein toegelaten.

Daar staat de D-LZFN, genaamd de "Friedrichshafen", het eerste schip van de nieuwe generatie, het prototype van de vloot van vier, welke aan deze leuke nieuwe klus mag beginnen. En een belangrijke klus is het zeker, men zal nu kunnen aantonen dat een luchtschip niet alleen maar geschikt is voor het vervoeren

van passagiers. We werden keurig ontvangen door de firma Dockwise, die voor de gelegenheid de oude technische dienst loods had voorzien van een barretje en tafeltjes met nootjes en zoutjes. Het schip staat te stralen in de zon, een waanzinnige aanblik. Achter de Zeppelin zie ik nog iets bijzonders, langs de kade ligt de Enterprise, één van de speciale dockschepen van Dockwise. Met dit schip zal de Zeppelin vertrekken richting zuid-Afrika. Dit schip heeft als speciale eigenschap dat hij in het water kan zakken en daarmee een waterhoogte van 5 meter kan maken in zijn open laadruim. Hierdoor kan men een compleet schip in het ruim vervoeren. Voor het vervoer van de Zeppelin was deze optie niet nodig, wel handig is de grote platte laadvloer en de hele hoge wanden waardoor het luchtschip mooi beschut kan liggen. Voor extra bescherming was men nog druk doende om lange rijen scheepscontainers

aan de zijkanten te plaatsen. Hiervoor waren speciale zware draagbalken op de randen gelast. De propellerbladen aan de zijkanten van het luchtschip waren inmiddels verwijderd en goed ingepakt in houten kratten. Ondertussen draaide de Zeppelin nog vrolijk rond de ankerwagen mee met de wind, die op het moment nog te sterk was voor enige actie, maar de voorspellingen voor de avond waren gunstig.

Ik stelde de verantwoordelijke ingenieur van dit project de vraag of er nog wijzigingen waren aangebracht ten opzichte van het vorige transport met de "Yokoso". Dat bleek niet het geval te zijn. Dat transport was perfect verlopen, het enige verschil was nu dat men voor een ander dockschip had gekozen met nog hogere

wanden, zodat er minder lagen scheepscontainers bovenop moesten. Ondertussen gaan de trossen van de "Enterprise" los en worden de trappen en het anker gehesen. Het dockschip moet nu in positie worden gebracht, dat wil zeggen, met de kont tegen de kade, zodat het luchtschip naar binnen kan worden gereden. Meerdere sleep en duwboten zijn aanwezig om dit correct te laten verlopen. Een schip van deze omvang kan gemakkelijk de kade volledig vernielen. Na een 90 graden draai, wordt de achteruitversnelling ingeschakeld en komt het schip centimeter voor centimeter naar de kade toe. Frits Gunther, de piloot van het luchtschip kijkt het samen met zijn crewchief geduldig aan, ze weten dat als dit misgaat, het tripje moet worden uitgesteld. Een te hoge snelheid zal catastrofaal zijn, even remmen kan uiteraard niet. Voordat het schip goed op zijn plek ligt, zijn we anderhalf uur verder en ondertussen

bekijken we de rest van de terminal en beklimmen natuurlijk nog even één van de grote mobiele hijskranen. Eén crewlid is nog aanwezig bij het luchtschip. Hij gaat ook mee op de overtocht en zal gedurende 2 maanden ter plaatse blijven waarna hij wordt afgelost. Hij geeft ons toestemming om de cabine van binnen

te bekijken en verteld verder dat men volgend jaar gaat beginnen aan de bouw van de 19 zitter, waarover ik al eerder berichtte. Door het vertrek van de Zeppelin naar Afrika, komt er natuurlijk ruimte vrij in de hangar en heeft men extra plaats voor de ontwikkeling van dit extra grote luchtschip. De "Enterprise" wordt voorzien van grote rijplaten tussen de wal en het schip. Zeer zware uitvoering want de mobiele ankermastwagen heeft een behoorlijk gewicht. Ook dit wordt met de nodige zorg uitgevoerd, er mag niks mis gaan, want deze actie kost natuurlijk klauwen met geld. Ondertussen was de wind ook in snelheid gezakt, dus dat kwam mooi uit. De wind stond haaks op de ingang van de "Enterprise" en had voor problemen kunnen zorgen. De crewleden van de Zeppelin maken op het achterwieltje een dikke stang vast. Aan de zijkant van de Landrover zit een trekhaak waaraan het

andere uiteinde van de paal vast wordt gemaakt. Het zal een hoop concentratie gaan vergen om met 2 auto's tegelijk dit enorme gevaarte te gaan verplaatsen, dacht ik bij mezelf. Via headsets stonden de chauffeurs met elkaar in verbinding, terwijl de crewchief te voet zijn aanwijzingen gaf.

Langzaam verplaatste het luchtschip zich nu naar het grote dockschip. De camera van het NOS journaal snorde terwijl de bemanning van de "Enterprise" gespannen toekeek. Behendig manoeuvreerde de chauffeur zijn mastwagen over de zware beplating. Op het eerste gezicht leek het alsof de enorme Zeppelin nooit

tussen de twee wanden zou passen maar dat was gezichtsbedrog. Aan beidde zijden bleef nog iets van 2 a 3 meter over. Toen het hele gevaarte aan boord was kon ook Frits, de piloot, ontspannen. Hevig kauwgum kauwend stond hij naast Nienke op de wal, de hele operatie nauwlettend in de gaten houdend. Aangezien wij al voorzien waren van een helm, in het Zuid-Afrikaans heet dat trouwens "Pletterpet", konden we nu ook op de "Enterprise" stappen en de verdere werkzaamheden aanschouwen. Direct kwamen er hoogwerkers aangereden en begon men met het aansluiten van de kabels om de Zeppelin vast te zetten. Ik was zeer nieuwsgierig naar de rest van het dockschip en wilde ook nog even foto's van de bovenkant van de Zeppelin maken, dus ging op zoek naar een trap. Nergens te vinden, tot ik op een gegeven moment iemand in een smalle gleuf van amper 40 centimeter breed zag stappen. Daarachter

bevond zich een koker van 50 bij 50 centimeter met een zeer smal trappetje, 10 meter recht omhoog. Iemand met claustrofobie was hier niet op zijn plaats, maar behendig kropen we naar het bovendek alwaar we een prachtig zicht op de bovenkant van de Zeppelin hadden. Er was een smal pad recht onder de enorme grote scheepscontainers, waar je absoluut een helm nodig had, allemaal staalbalken. Het was een prachtig en onwaarschijnlijk beeld, zo'n grote sigaar op zo'n groot schip.

Men zou nog enkele dagen nodig hebben om alles voor de 28 dagen durende reis naar Afrika in gereedheid te brengen. De cameramensen van de NOS waren nog druk bezig met de opnames terwijl men in de regiewagen onrustig zat te wachten op de laatste shots die nodig waren voor het 10 uur journaal.

De "Enterprise" en de "D-LZFN" hebben op donderdagavond de haven van Amsterdam verlaten en koers gezet richting Kaapstad. Het geheel heeft bij mij een geweldige indruk achtergelaten. Mijn complete fotoserie in chronologische volgorde kun je bekijken op "Ballooning Pictures".   Bennie Bos

Het was weer een maand met ontelbare en onbetaalbare indrukken. Momenten die met geld niet te koop zijn (ook al kijk ik wel een beetje stoer op de foto). Vanaf nu elke week wel een ballonfiesta: Breda, Borken, Barneveld, Twente Ballooning, Warstein, Buurse en ga zo maar door. De lijst met komende evenementen vind je op deze website. Als nu het weer nog een beetje mee wil werken . . . . . de voorspellingen geven in ieder geval voor het komende weekend een gunstige trend, als dat zo doorzet . . . Vergeet niet dat ik graag jullie bijdragen wil ontvangen voor het volgende magazine. Heb je wat leuks meegemaakt op ballongebied, een mooi verslag geschreven of een spannend avontuur beleefd in een ver land, stuur een e-mail naar info@hotair.nl en ik werk het verder wel uit. Graag tot de volgende editie. Ciao, Bennie Bos