Chateau d'Oex 2007, grasgroen en sneeuwwit


Tekst en Foto's: Bennie Bos

    

Het is begin 2007, veel ballonteams verheugen zich erop om lekker te gaan ballonvaren in de sneeuw op de vele buitenlandse meetings in de Alpen. Maar wat blijkt, moedertje natuur speelt dit jaar een spelletje en houdt de temperatuur hoog. Zo hoog dat er nu, halfweg januari, op bijna geen enkele startplaats sneeuw ligt.

   

   

Ook Eric Martens en ik maakten ons gereed om af te reizen naar een meeting die al heel lang hoog op mijn verlanglijstje stond. Eric had een uitnodiging ontvangen voor het “Festival International de Ballons” beter bekend als de ballonmeeting in Chateau d’Oex, een plaats ten oosten van het grote meer van Genéve met

vele ballonteams uit 15 verschillende landen. De allereerste meeting vond plaats in februari 1979 toen met behulp van de Duitse ballonvaarder Hans Bücker 12 ballonnen opstegen. Het stadje Chateau d’Oex kreeg zijn eerste eigen ballon in augustus van dat jaar. Nu is men toe aan de 29e editie van dit beroemde ballonfeest. De foto’s die ik de afgelopen jaren van deze meeting op mijn beeldscherm zag, deden mij alleen maar meer verlangen om hier naar toe te gaan. Prachtige besneeuwde bergen, een hoop ballonnen uit vele landen, aangevuld met mooie special shapes. De ultieme setting voor prachtige foto’s. En dan . . . . vertikt madam natuur zich aan de afspraken te houden . . . Als ik een paar dagen voor de afreis op de webcam kijk, zie ik enkel op de hoger gelegen bergtoppen wat witte stukken en is de rest van het dorp groen. Inmiddels is de meeting in het Oostenrijkse Filzmoos al aan de gang. Daar ligt

wel een klein laagje sneeuw maar de weersomstandigheden zijn niet erg ballonvriendelijk. Een kijkje op het plaatje van de sneeuwvoorspelling voor Zwitserland maakt mij echter weer wat gelukkiger. In het gebied rond Chateau D’oex zal de komende dagen een redelijke laag sneeuw vallen. Sneeuw zullen we in ieder geval

hebben want via kennissen die ter plaatse waren, hoorde ik dat men al bezig was om verse sneeuw vanuit de bergen met vrachtwagens aan te voeren voor het startveld. Een dag voor vertrek naar Eric, kom ik er tot mijn grote schrik achter dat mijn geliefde digitale camera de geest heeft gegeven. Gelukkig was ik al enige tijd aan het rondkijken om wat nieuws aan te schaffen en was dit de gelegenheid om die aanschaf dan maar iets te vervroegen. Zonder in de stress te schieten moest ik mij dus die avond maar eens even goed verdiepen in de laatste nieuwtjes op cameragebied. Internet is daarvoor uiteraard een prachtig medium. Op de dag van mijn vertrek bracht ik een bezoek aan Foto Konijnenberg, een topdealer in Nederland met lage prijzen en, voor mij op dit moment heel belangrijk, alles op voorraad. De verkoper kwam bijna exact op dezelfde configuratie uit als wat ik in gedachten had

en zo ging ik 2 uur en enkele koppen koffie later naar huis met de nieuwe Canon EOS 400D met 10 Megapixel en een extra zoomlens van 28-300. Die avond zou ik vertrekken maar kwam er een storm over Nederland en werd er ten strengste afgeraden om de deur uit te gaan als het niet persé noodzakelijk was. Zouden al deze

omstandigheden bij elkaar opgeteld tekenend zijn voor de meeting? Ik ben niet bijgelovig maar de feiten spraken voor zich. Geen sneeuw in Chateau d’Oex, uitzonderlijk in deze periode. Mijn camera spontaan kapot en dan ook nog die storm. Ik bleef gewoon de moed erin houden, positief ingesteld als ik ben. Een dagdeel later dan gepland kwamen we in het Zwitserse Chateau d’Oex aan. Onderweg genoot ik al van die prachtige sneeuwloze Alpenformaties, enkel op de hoogste toppen was het wit maar dat smolt snel bij een te hoge temperatuur. Het was prachtig om te zien hoe al dat water als kleine watervalletjes langs de bergwanden naar beneden kwam. Het enige witte in het dorp was het startveld waar men een laag sneeuw had opgebracht. Niet zozeer voor de sfeer maar meer omdat het veld uiteraard ook drassig was en er geen auto op kon rijden. Met een dikke laag sneeuw konden de teams

hun ballonnen en manden via de gereedliggende grote sleeën eenvoudig op hun plaats trekken. Een bijkomend nadeel is dan wel, en dat zie ik bij meer sneeuwmeetings, dat de Quick Release niet gebruikt kan worden.
Het inchecken op vrijdagmiddag in de grote hal “Landi” die aan het startveld grenst, nam enige tijd in beslag.

Ieder lid van de organisatie nam een deel van de incheck voor zijn rekening zoals verzekering, veiligheid, onderkomen, animatie, etc. Wij namen aan deze meeting deel met de Maskot (foto), een kleine cloudhopper special shape in de vorm van een vrolijk poppetje, je zou het met wat fantasie een clowntje kunnen noemen. Toen Eric zich dan ook aanmeldde klonk het: “ah, Eric Martens, the clown from Belgium”. Ik trof diverse mensen die ik via de e-mail kende maar nog nooit ontmoet had, zoals de kleine Ierse pilote Pauline Baker. Zij had net vorige week in Italië enkele records verbroken met haar cloudhopper en was hier onder andere met een minuscule AX1, een ballon die ik graag zou willen zien. Die avond werden we verwelkomd bij piloot Marc Kegels in zijn chalet voor een aperitiefje en lekkere hapjes waarna we gezamenlijk met de andere teams gingen eten.
En wat eten ze het meest in Zwitserland . . . . . . .

Kaasfondue, jammie. Hierna zochten we ons hotelletje op, Home Marie José, vlak naast het dorp. We werden hier ondergebracht samen met een Frans team en het Belgische team van Jurgen Dobbelaere die hier met het rode paard aanwezig was. Bij de lange ochtendbriefing op zaterdagochtend werden alle zaken van belang

besproken zoals bijvoorbeeld het inleveren van het vaarformulier. Met dit systeem weet men precies wie er die dag gaat varen. Na de landing en voor uiterlijk 18:00 uur moest dan deel 2 van het formulier ingeleverd zijn. Gebeurt dit niet, dan begint men met het zoeken naar het team, uiteraard te beginnen in de bar. Zaken van belang zoals de radiofrequentie’s en de powerlines werden bespoken maar ook werd verzocht te melden als je een team zag wat in een moeilijke positie dreigde te raken. Achterin de druk bezochte briefinghal klonk veel geroezemoes van crew die het verhaal mogelijk al voor de 29e keer hoorde. Op het dak van het plaatselijke melk-inzamelstation naast de briefinghal werden grote Japanse trommels opgesteld, de nieuwe Asimo ballon zal op een passende wijze gedoopt worden. De eerste splinternieuwe Asimo is hier vorig jaar verloren gegaan toen de opslagloods even verderop in

vlammen opging en daarmee een aantal ballonnen verwoeste. In alle rust beginnen de eerste teams met hun voorbereidingen. Men heeft alle tijd want gedurende de hele dag wordt hier opgestegen in waves. Wij waren toegewezen in de laatste wave waarbij allemaal special shapes moesten opstijgen. Tijd genoeg dus om mijn nieuwe camera eens in de praktijk te testen. Ik vond het helemaal niet erg dat er nu nog geen sneeuw lag.

   

 

De foto’s zonder sneeuw waren uniek, die kans krijg je hier niet gauw en uiteindelijk zou de sneeuw vanzelf wel komen. Het opstijgveld is niet bijzonder groot maar heeft wel het mooiste te bieden wat een fotograaf zich wensen kan. Het veld waar alle ballonnen opstijgen loopt namelijk aan de zonzijde 20 meter de heuvel

op. Werkelijk ideaal. Een prachtig zicht op alle zonbeschenen ballonnen op tophoogte. Hier was ik heel gelukkig mee en ik ben dan ook vaak de heuvel opgelopen. Ik moet wel wat aan mijn conditie doen, het feit dat het dorp al op 1000 meter hoogte ligt doet ook geen goed aan de lichamelijke prestaties. De nieuwe Asimo wordt opgebouwd, samen met de ballonnen van de andere hoofdsponsoren. Een plaatselijke vereniging loopt over het terrein met enorme koeiebellen, net tilbaar. De Japanse trommelspelers gaan gedienstig op de foto terwijl de ballonnen bijna gereed zijn. De Japanners maken er een mooie show van en de nieuwe Asimo kan gedoopt worden. Het is inmiddels 10:30 uur als de eerste ballon opstijgt. Een onwerkelijk gezicht als je de besneeuwde fotos van Chateau d’Oex gewend bent maar voor mij een aanblik waarbij ik van elke minuut genoot. De eerste Nederlandse ballon die

opstijgt is de enige Kavanagh die ons land rijk is, de ballon van Ronnie Kleinsmit. Hij was het eerste weekend ter plaatse maar liet de ballon varen door de Australier Chris Dewhirst. Een ervaren piloot die 15 jaar geleden met een ballon de Mount Everest was overgestoken. Voor de woensdagavond stond van dit avontuur een

mooie film gepland in de plaatselijke cinema. Marc Kegels vertrok als eerste Belg, ik leerde hem kennen als een sympathieke zuiderbuur. Wij hoefden pas tegen de middag de special op te bouwen, dus alle rust. Vanaf de heuvel had ik een schitterend zicht en kon ik mijn nieuwe zoomlens prachtig gebruiken. Af en toe kwam er wat wind opzetten, het zou thermiek kunnen zijn omdat het te warm was en er geen sneeuw lag. Omdat de ballonnen dus niet aan een kabel vast lagen, begonnen enkelen te glijden over de sneeuwlaag en moesten nu door vele handen worden tegengehouden. Dat leverde echter geen problemen op. Een enkeling was zo “slim” om een kabel te bevestigen aan het houten hek rond het terrein met als gevolg dat even later op die plaats een gapend gat in de omheining zat. Vreemde vogels zie je overal, uiteraard is dat hier niet anders. Een Engels crewlid liep rond in een korte broek, een raar

gezicht in de sneeuw. Temeer omdat bij elke keer dat hij zich bukte zijn grote bouwvakkergleuf bloot werd gelegd. Bij de ingang van het startveld kunnen een 8 tal ballonwagens worden opgesteld en hun spullen overladen op de sleeën. Na enkele uren met continu opstijgende ballonnen is het dan nu tijd voor de Special

Shapes wave waarbij onder andere het Belgische paard van Gino ten tonele verschijnt welke gevaren zal worden door Jurgen. Aanvankelijk niet om te varen omdat er toch weer wat wind op is gekomen. Als deze wind echter steeds verder afzwakt besluit Jurgen met het prachtige beest op te stijgen. Diverse shapes worden klaargelegd en uiteraard is hier ook Mr. Bup, de vrolijke schildpad van de partij. Ook Eric besluit nu om de Maskot op te halen zodat we een start kunnen voorbereiden. Toen we alles klaar hadden gelegd moesten we een half uur in de wacht omdat er een deltavlieger onder een ballon de lucht in zou gaan. De ballon stond al recht maar men ondervond hoe langer hoe meer problemen om deze recht te houden. De wind was nu sterker dan de vorige windvlaag en het werd duidelijk dat de startmogelijkheden voor vandaag voorbij waren. Even maakte ik me zorgen over het paard wat nog in de

lucht hing maar het team had een probleemloze landing gemaakt. We konden de Maskot weer inpakken en ook voor Lenny en zijn team zat er niks anders op dan de schildpad weer in het rupswagentje te wurgen. Ondanks dat we niet meer hebben kunnen starten had ik een geweldige dag met al dat moois wat hier tegen

die prachtige achtergrond in de lucht werd gebracht. Zoals al gezegd mis ik onder dergelijke omstandigheden de mogelijkheid voor ballonvaarders om hun materiaal vast te kunnen leggen. Het zou toch mogelijk moeten zijn om rond het startveld een aantal vaste palen in de grond te zetten met bevestigingsogen. Een piloot zou dan verplicht moeten zijn om 50 meter touw mee te nemen om zo altijd zijn ballon vast te kunnen leggen. Wel zo veilig en volgens mij ook verplicht. Later in de week kwam hier trouwens enige verbetering in doordat men een aantal zware betonblokken langs de randen van het veld plaatste. Onderweg naar een restaurant voor ons avondeten werden we geconfronteerd met het gevaar in de bergen. Midden op de weg lag een rotsblok van een meter doorsnee, de politie was nog maar net ter plaatse. 10 minuten eerder en we hadden niet meer hoeven te eten. De grote vraag na

terugkomst in ons onderkomen was, hoe heeft mijn camera zijn werk gedaan. Op het display zag het er allemaal mooi uit maar op het grote scherm kon dat wel eens heel anders zijn. Zijn de kleuren ook zo als de werkelijkheid en bovenal, zijn de plaatjes ook scherp. Op de laptop van Eric werd het al snel duidelijk, ik had

een goede keuze gemaakt, wat een prachtige beelden. De zoomlens was de aanschaf meer dan waard, ik pakte de ballonnen vol en scherp in beeld voor de hoge bergtoppen. Ik was onder de indruk van de prestaties. Die laptop bezorgde mij gelijk ook hoofdbrekens want het blijkt dat Belgen een ASERTY toetsenbord gebruiken en wij dus een QWERTY. Eenmaal thuis moest ik me dat weer helemaal afleren. Die zaterdagavond werd er verse “Leffe” getapt in de chalet van Reginald Geerinck, hij had vele teams uitgenodigd voor een hapje en een drankje. Zeer gastvrije mensen die Belgen. De zondagochtend briefing stond om 08:00 uur gepland, veel te vroeg. Op het moment regent het licht en het was nog veel te warm. Op de hoge toppen viel dit echter wel als sneeuw en dat gaf hoop voor de komende dagen. Volgens Luc Trullemans, (foto)
de meteo-goeroe van deze meeting zou het de

maandagnacht gaan sneeuwen. Het was deze zelfde Luc die in 1999 Bertrand Piccard en Brian Jones als eerste rond de wereld dirigeerde in een ballon. We bezochten uiteraard het ballonmuseum van Chateau d’Oex en aan alles is daar te zien dat men heel trots is dat beide piloten vanaf deze locatie zijn vertrokken met de

Breitling Orbiter 3. Beide heren waren ook met een ballon op de meeting aanwezig. Buiten het museum staat de originele cabine van de Orbiter 1, destijds gevaren door Bertrand Piccard en de Belg Wim Verstraeten. Die ballon is toen in het water geland. Toevallig trof ik Wim bij de capsule, uiteraard komt hij hier elk jaar om ballon te varen. Aangezien de kaasfondue er goed in was de gevallen de vorige dag, bezochten we later op de middag nogmaals hetzelfde restaurant. De maandag breekt aan en we proberen vandaag wat vroeger de Maskot op te bouwen. Speciaal voor de gelegenheid heeft mijn vrouw 2 rode mutsen in elkaar geknutseld gelijk de muts van de Maskot, een klein maar herkenbaar team. Onze vreemde ballon kreeg wat meer model en langzamerhand zag je steeds meer fotografen dichterbij komen. Eric stijgt samen op met de sponsorballonnen en geeft een leuke show.

Ik rij langzaam met de bus richting het doel wat verderop uitgelegd is in het weiland. Piloten kunnen hier met hun marker scoren en uiteindelijk aan het eind van de week leuke prijzen in de wacht slepen. Vergeet niet dat hoofdsponsor “Parmigiani” hele dure horloges klaar heeft liggen. Ik zie Eric af en toe met zijn kont de grond

raken. Het doel kan hij echter niet bereiken. De piloot van de  Duitse clownshape, Frits Klank, vertelde mij later dat hij recht over het doel was gekomen maar vergeten was om een marker in zijn tas te stoppen. Hij telde het aantal officials bij het doelkruis en stopte een evengroot aantal ballonpins in zijn leren handschoen en vouwde deze dicht. Met een welgemikte worp kwam deze heel dicht bij het middelpunt terecht en werd keurig door het meetteam opgemeten. Na zijn vaart was hij terug gereden om zijn handschoen op te halen. Deze was nog net zo dicht gevouwen als toen hij deze gooide, de pins had men nooit opgemerkt. Eric had ondertussen zijn final landing gemaakt. Omdat er op de velden nog geen sneeuw lag maar wel alles nat was, zou de ballon snel vuil kunnen worden. Gelukkig heeft de Maskot maar een inhoud van 900 M3 (type 31) en weegt hij zo’n 80 kilo, dus het lukte ons wel

om de stof schoon te houden. Direct daarna de 2 gasflessen weer met propaan gevuld en op stikstof gezet. Terug op het startveld werd er even gevloekt. Het bleek dat Eric zijn portefeuille in zijn broekzak had laten zitten en je snapt het al, deze was nu weg. De hopper heeft een eenvoudig zitje en als je een keer heen en weer schuift dan kan dat zo maar gebeuren. Geld, pasjes en papieren weg, een hoop ellende dus.

   

   

Eerst het veld maar eens afgezocht en rondgevraagd maar zo gemakkelijk werkt dat meestal helaas niet. Er bleef dus maar één optie over, de gevaren route te voet afleggen, althans Eric dan hé. Ik nam de bus mee. Het leverde niks op en we besloten maar eens naar de plek te gaan waar hij de eerste touch en go maakte.

Warempel, verderop ligt iets wits . . de portefeuille was opengevallen en er was een witte kassabon uitgerold, anders was het bijna niet opgevallen. Dit scheelde een hoop ellende. Zwitserland kent nog steeds pascontroles aan de grens, dus de terugreis zou al lastig geweest zijn. Eric trakteerde direct op een etentje en zo zaten we even later bij Hotel Richemont tegenover het startveld te smikkelen met het zicht op de nog steeds opstijgende ballonnen. Het loopt tegen 14:30 uur als de bekende Engelse ballonvaarder Ian Ashpole een stunt opzet. Twee ballonnen worden met een touw gekoppeld. Tussen de manden komt een grote stalen buis te hangen waarboven een staalkabel is gespannen. Het is de bedoeling de deze configuratie compleet de lucht in gaat en dat hoog boven moeder aarde de Noorse extreme-artist Eskil (foto) van de ene naar de andere ballon koord-danst. Aangezien dit de eerste

keer is dat de stalen set tussen de manden komt te hangen is men erg lang bezig met afstellen. Eskil probeert op een gegeven moment of alles op de goede maat is waarbij de ballonnen een meter boven de grond hangen. De ene ballon hangt vast aan de sneeuwploeg, aan de andere staat een rij van 15 man aan

een touw te trekken, Jan Oudenampsen trekt zelfs voor 3. De wind laat echter steeds meer van zich horen en uiteindelijk wordt de stunt afgelast en dat is geheel terecht. Het zou niet verantwoord zijn. Er zullen betere kansen komen. Op de terugweg zagen we een ballon vrij hoog tegen een berg staan. Een geluk voor de retrieve-crew dat er nu nog geen sneeuw op de bergweggetjes ligt, anders zou het niet meer berijdbaar zijn. De organisatie had ons ondergebracht bij Otto, een mannetje van ergens in de 60. Toen we daar de eerste dag binnen stapten keek hij mij aan en vertelde mij dat ik wel erg lang was. Ik vind 1,93 meter nog meevallen maar even later snapte ik waarom hij dat zei. Onze kamer had een plafond op 1,80 meter en de deuropening kwam tot mijn adamsappel, dat was wel even lachen. Het was een mooi traditioneel huis van hout gebouwd wat vroeger dienst deed als kinderopvang of

schooltje. Dat herkende je overal aan, de wasgelegenheid bijvoorbeeld bevond zich op de gang en de wasbakken waren ook op kinderhoogte. Beneden bij de tafeltennistafel en het voetbalspel waren de wanden ook allemaal in kindermotieven beschilderd. Ach, het was de eerste dag even wennen.

  

  

Het onderkomen werd door anderen ook wel “Smurfenland” genoemd. Het ontbijt was keurig verzorgd aan een grote tafel en Otto sprak honderduit. Helaas voor mij in het Frans en die taal beheers ik bijna niet. Otto bleek vroeger ook ballonpiloot geweest te zijn, er lag nog een 3000 M3 ballon in de schuur, maar sinds het

overleden van zijn vrouw was hem de lust tot het varen vergaan. Ik heb meerder piloten gesproken die hem van vroeger kenden. De onervaren piloten voeren vroeger altijd achter Otto aan want hij wist precies wat wel en niet kon. Bij elke stap die je in het huis zette, kraakte en bewoog het. Als ik door onze kamer liep kon Eric wel stoppen met het typen op de laptop. Onze natte snowboots en kleren mochten we in het verwarmingshok leggen waar het heel warm was. Ik heb altijd 2 paar sneeuwschoenen bij me, heel handig. Die maandagavond moesten we ons om 18:00 uur melden bij de kabelbaan. Deze was niet in bedrijf omdat er nu niet geskied kon worden in dit gebied. Alle ballonteams werden naar boven gebracht want daar bevond zich een restaurant wat voor ons besproken was. Met 35 man in een cabine in het donker, gezellig en niet koud. “Wacht maar” sprak Lenny, die voor de gelegenheid zijn Dubai

sjaaltje op zijn hoofd had, “deze lift gaat maar tot de helft en de rest gaat in de tweepersoons stoeltjes”. “Dat zal zijn”, dacht ik nog. Maar de knap gebrilde Belg sprak de waarheid en even later zaten Eric en ik in een tweezitter  . . . in het pikkedonker . .  nog verder de berg omhoog. Dat was wel kicken. Het was er

muisstil zodat je de riviertje op de berg duidelijk onder je kon horen stromen. In het restaurant aangekomen werden we keurig door ballon animator Emmanuel naar onze gereserveerde tafel gebracht. Hij had alle teams netjes ingedeeld zodat het geheel ook zou passen en zo kwamen we aan een tafel terecht bij de al eerder genoemde piloot van de clownshape, de Duitser Fritz Klank. Je kunt wel minder treffen. Fritz biedt namelijk prima vermaak in de vorm van verhalen over zijn ballonavonturen in verre landen. Zijn favoriete land om te varen was China, hij sprak het uit als Kina. Terwijl we heerlijk smikkelden van de kaasfondue (alweer) hield hij onze oortjes wakker. Ondertussen vlogen er steeds meer voorwerpen door de lucht, gevouwen vliegtuigjes, brood, bekertjes, dat zou hier een traditie zijn. We hadden een leuke avond. De eerste blik door het venster na het uitdrukken van de wekker op de

dinsdagochtend bood enige teleurstelling. Het had vannacht niet gesneeuwd, terwijl Trullemans het wel beloofd had. Hiervoor bood hij dan ook op de briefing zijn welgemeende excuses aan. Chateau d’Oex heeft nou eenmaal zijn eigen microklimaat waardoor er wel eens dingen anders gaan dan een vallei verderop.

Een warme föhnwind was de oorzaak van het wegblijven van onze sneeuw, maar de voorspelling bleven hardnekkig, aan het einde van de dag en gedurende de komende nacht zou er een serieuze laag moeten vallen. Het zou ook moeten want anders zou het meteoteam op de trein terug naar België worden gezet. Het was een dag waarop niet gevaren kon worden. Op het startveld stond het Zwitserse team van Rolf Frei. En wat gaat een Zwitser doen als hij niet kan varen . . . hij gaat kaasfonduen, logisch toch. De ballonbrander werd op het veld gezet op 4 kleine uprights, flesje gas aansluiten en de kaas in een pannetje boven op de brander smelten. “Bennie, kom ook wat eten”, gastvrij als ze zijn. Maar wel eerst je brood even onderdompelen in het glaasje jenever. Voor de avondmaaltijd waren Eric en ik uitgenodigd bij de teams van Lenny Cant en Philippe Audenaert in hun chalet. Na een gezellige avond

hebben we nog de foto’s uitgezocht voor het artikel van Bup in Dubai wat verderop in dit magazine staat. Toen we terugreden naar Smurfenland was het al serieus aan het sneeuwen. Die nacht zakte de temperatuur 13 graden onder nul en viel er ongeveer 15 centimeter verse sneeuw. Opeens bevonden we ons in een heel

andere wereld. Dat wilde echter nog niet zeggen dat we vandaag zouden kunnen varen. Het sneeuwde nog licht en de wind wilde niet zover zakken dat ballonvaren verantwoord was en dat zou wel eens heel jammer kunnen zijn voor de vele kinderen die deze woensdagmiddag naar de briefinghal komen met de hoop om de geplande special shapes te zien opstijgen. Spontaan bood het Bup team dan maar aan om een mand op te bouwen in de hal en via de laptop foto’s te tonen, een actie die zeer gewaardeerd werd. De ansichtkaarten van de mooie schildpad waren geliefd. De voorspellingen voor de komende dagen waren erg goed en daarom werd de briefing van de volgende ochtend zelfs vervroegd. Die avond had men voor alle ballonteams een bioscoopje gepland met een hele bijzondere film van de Australiër Chris Dewhirst. Hij was ook op de meeting aanwezig en voer deze week op de oranje

Kavanagh ballon van Ronnie Kleinsmit. 15 jaar geleden maakte hij een ballonvaart over de Mount Everest en de film toonde de hele expeditie. De heftige landing was meer dan indrukwekkend waarbij van de mand niet veel overbleef. Naderhand beantwoorde hij graag de vragen van alle aanwezigen. Kleine details kunnen net

de finishing touch geven, Chris had zelfs de moeite genomen om een opgebouwde ballonmand voorin de bioscoop te plaatsen. Donderdagochtend, op tijd opgestaan omdat we nog voor aanvang van de briefing de Birds ballon op het veld wilden hebben liggen. Bij de ingang op het startterrein kunnen ongeveer 8 auto’s staan om hun materiaal uit te laden op de grote sleeën en daar wilden we niet op wachten. Bij een blik uit ons kamerraam zagen we de sterren aan de hemel, het was helder en de rook uit de schoorsteen van de overbuurvouw krulde netjes omhoog dus de wind zou meevallen. Otto was speciaal voor ons eerder uit zijn bed gekropen en had de tafel al keurig gedekt, de verse koffie stond heerlijk te dampen. De bus met zonnespray werd flink rond het hoofd gespoten want hij zal weer fel gaan schijnen vandaag. De wegen waren zonder sneeuwkettingen zeer goed begaanbaar,

de temperatuurmeter in de auto gaf 17 graden onder nul aan, het betere werk. De haartjes in je neus bevriezen, geweldig. Shit, de security is ook al zo vroeg wakker. Eigenlijk is de eerste wave voor de commerciële ballonnen, maar met enige slijmkracht mochten we het spul vast op het veld plaatsen. De mand,

ballon en ventilator hadden we keurig in de loods naast het startveld opgeborgen. Gasflessen binnen plaatsen was streng verboden, de angst van de brand van vorig jaar zat er nog goed in. Het was belangrijk dat we de flessen nog even op druk zouden zetten met aanwezige stikstoffles. Als het zo koud is als nu verlies je veel druk op je propaan en zou de vlam niet krachtig genoeg zijn. Het veld was al prachtig vlak gemaakt door de schuiver. De briefing voorzag een vaart richting Gruyère, maar er werd wel gewaarschuwd om niet te hoog te gaan zitten omdat je dan zo boven het meer van Genéve zou komen te hangen en dan heb je toch een serieus probleem omdat het meer een oppervlakte heeft van 584 vierkante meter. Otto vertelde dat er eens een keer een ballon boven het meer had gehangen die niet meer de kant kon bereiken. Er werd toen een touw aan een politieboot vastgeknoopt terwijl de

mand al half onder water hing. De piloot begon toen te branden en te branden waardoor het water uit de mand liep en de ballon ineens veel lift kreeg en de hele politieboot mee omhoog nam, whaaaaa. Bijna alle piloten komen hier echter om lekker in de valleien te varen. Er werden nog wat fun-doelen uitgezet,

bijvoorbeeld op het binnenplein van het kasteel. “Daar ligt al jaren een marker van mij in de dakgoot” grapt Danni Smet. We vonden Luc Poppe van het BUP team bereid om onze Birds te volgen zodat ik mee omhoog kon. Ons team bestond enkel uit Eric en mij omdat we hier hoofdzakelijk met de cloudhopper special waren maar die hoefde nu niet te varen. Gelukkig had Eric zijn andere ballon ook meegenomen. Na de verplichte radiocheck met de toren stijgen we langzaam op, de zon gooit net zijn eerste stralen over de berg. Een aantal ballonnen hangt al voor ons en worden direct door die stralen getroffen. We gaan omhoog en ik zie een onwaarschijnlijk panorama van enorme bergen, overgoten met een dikke laag sneeuw met daartussen prachtige gekleurde ballonnen onder een straalblauwe hemel. Ik was een gelukkig mens want ik kreeg de kans om dit waanzinnige beeld digitaal vast te leggen. Zelfs de

bomen waren nog wit, dat verdwijnt meestal weer snel als de zon zijn werk doet. Met een knoopje of 6-9 dwarrelen we door de vallei. We drijven na ongeveer 2 uur genieten naar een heuvelrug in het midden van de vallei bij het plaatsje Montbovon, richting de inmiddels gelande ballon van Roy Sax. Links onder ons hangt een

andere Nederlander, Ton Kurvers. Net als Hans Zoet een oudgediende op deze meeting. Het begint weer lichtjes te sneeuwen als Eric zijn daling inzet en vlak naast een weggetje zijn stempel in de sneeuw drukt. Roy en Didier pakken de mand beet en slepen ons in het zelfde veldje waar hun ballon inmiddels plat ligt. Eric laat de Birds overeind staan zodat Luc ons zal kunnen vinden. Ik stap uit en loop een heuvel op om nog wat foto’s van onze ballon te maken. Hier lag de sneeuw minstens 30 centimeter diep, mijn laarzen zakten er helemaal in weg en elke stap verder de heuvel op kostte veel moeite. Luc arriveerde al heel snel waarna we de ballon plat konden trekken in de smetteloos schone sneeuw. Een ideale omstandigheid vergeleken met de situatie enkele dagen hiervoor. We sloten de arbeid ter plaatse af met hete jagerthee en jenever. De organisatie had als dagafsluiter een party gepland in “Landi” met muziek

en een diner. Het was vandaag 25 januari en Pipy piloot Muir Moffat was aanwezig. “So what” zou je zeggen. Muir is een echte Schot en op deze dag word in Schotland het “Burns Supper” geserveerd ter gelegenheid van de verjaardag van de Schotse nationale dichter Robert Burns. Het hoofdgerecht hierbij heet

“Haggis”, iets wat al door de oude Kelten werd gegeten. Het gerecht werd door Muir op traditionele wijze aangeboden. Rood geverfd haar en een grote pet op zijn hoofd, de Schotse vlag op zijn rug. Naast hem een groot houten blok met daarop enkele brandende kaarsen, voor hem op tafel de glimmende Haggis. Hij legt uit dat Haggis een klein beestje is wat in Schotland leeft.  De mannetjes hebben korte rechterpootjes en de vrouwtjes hebben korte linkerpootjes. Hiermee rennen ze rond de berg en komen elkaar dan tegen, het paren is extreem moeilijk. Muir zet een serieus gezicht op en begint in oud Schots te vertellen: “Fair fa' your honest, sonsie face, Great chieftain o' the pudding-race! Aboon them a' yet tak your place, Painch, tripe, or thairm. Weel are ye wordy o'a grace. As lang's my arm. Waarna hij met een mes ineens de hele Haggis aan flarden snijd. Uit zijn broek haalt hij dan een mes van

wel een halve meter en slaat wild de kaarsen van het houten blok kapot. De Haggis kan worden opgediend. Muir’s crew had nog veel meer Haggis gemaakt zodat iedereen kon proeven. Ik pakte een lepel vol waarna deze werd overgoten door Whisky. Het smaakte lekker, geen probleem. Uiteraard werd pas naderhand verteld

wat de ingrediënten waren. Haggis is natuurlijk geen beestje, dat verhaal wordt aan de toeristen verteld. Haggis is een schapenmaag gevuld met stukjes hart, long, lever, niervet en havermout. Slik!!!, het was maar goed dat het eigenlijke diner klaar stond. Het was een gezellige avond waarbij de modelleer ballonnen overal rondvlogen, de wijn vrolijk vloeide en de microfoon gejat werd door een bekende Belg. Maar waar kwam toch steeds die sirene vandaan ?? De vrijdagochtendbriefing was opgesplitst in 2 delen. Om 8:15 begon de briefing voor de piloten die mee zouden doen vanavond op de nightglow. Eric had zijn deelname met de Maskot gecanceld. Een ballon van maar 900 M3 stook je snel warm en dus zou je regelmatig moeten rippen met de parachute, deze laatste heeft de ballon echter niet. De maskot is uitgevoerd met een scheurbaan, éénmaal open is ook blijvend open. Het was prachtig om te zien hoe hier

de nightglow werd geoefend, zoiets had ik nog nooit gezien. Op een wandbord stonden alle ballonnen op een foto van de omgeving opgesteld. Op commando moest elke piloot op zijn knopje drukken waarbij zijn ballon oplichtte. Exact op de manier hoe men dat vanavond in het echt met de brander zou doen. Ik vertelde Jurgen

dat ik hem gisteravond gemist had op de party maar hij had een geldig excuus. Ze waren gisteren tot 21.00 uur bezig geweest om de ballon te bergen en hadden daarna geen benen meer om op te staan. Ik had ze nog onder ons door zien varen, daarna is hij weer omhoog gegaan op zoek naar een andere richting. Die actie bracht hen naar een bergwand waar de retrieve heel moeilijk was geweest. That’s adventure !!! De briefing gaf goed vaarweer en alles werd weer in gereedheid gebracht voor de grote show. Eric kreeg het verzoek een fotograaf van de organisatie mee te nemen. Ook Bob Berben was enkele dagen aanwezig in Chateau d’Oex en voor hem was nog een plaatsje in de Birds. Even was het zoeken naar onze ventilator, er staan er ook zoveel in de loods. Ik kon me ook niet eens herinneren waar ik hem gisteren neergezet had en tot mijn grote schrik wist ik toen wel hoe laat het was. Ik liep het

startveld op en zag onder een dun laagje sneeuw de blazer staan. En hij liep nog als een grote, ha. Eric en Bob vertrokken, ik bleef op het veld want weldra zou de zon weer over de bergtoppen schijnen en al dit moois in een fotovriendelijk licht zetten. Na 1,5 uur belde Eric mij op en vertelde dat hij aan de grond stond.

“Ik ben al onderweg” loog ik een beetje en stapte in de wagen. Ze waren naast de weg geland in een lager veldje en hadden de ballon de bult omhoog gesleept. Toen we terug in het dorp kwamen hing het Russische heteluchtschip rond het kerkje op de heuvel en lieten we ons de maaltijd in hotel Richemont goed smaken. Om 19.00 uur precies zou de nightglow beginnen. Het was duidelijk drukker op de weg, blijkbaar komen de inwoners van de omliggende dorpen ook allemaal kijken. Langs de wegen had men uitgeholde boomstammetjes in de grond gezet welke waren aangestoken. Het zou wat bijzonders worden. We hadden ons laten adviseren dat de beste plek om het spektakel te aanschouwen op het heuveltje van de kerk was. Dit bijzondere bouwwerk in combinatie met de unieke locatie op de heuvel is het meest gefotografeerde object in Chateau d’Oex. Het was daar al mooi druk aan het

worden maar we vonden nog een richel waar we konden staan. Het viel me op dat de kleine kinderen daar zo gemakkelijk over al die gladde rotsblokken klauterden, maar dit was voor hun natuurlijk de vaste speelplek. Vanaf de heuvel keek je naar beneden over het dorp en daarachter liep het bergop. Halverwege de 

berg stonden diverse ballonnen zich voor te bereiden voor de nightglow. Helemaal links stonden de gele ballon van Jurgen en de Bup van Lenny. Een zeer zware geluidsinstallatie liet mooie muziek klinken. Op een open gedeelte werden vele fakkels aangestoken wat uiteindelijk resulteerde in de vorm van 3 ballonnen. Op de ijsbaan stond Pauline Baker met een cloudhopper. Rond haar ballon werd een circusact opgevoerd, goed zichtbaar van afstand. In de lucht diverse grote vuurwerk fonteinen. Op een gegeven moment komen vanaf de Bup ballon tientallen skiërs langzaam de berg af met in hun handen verschillende kleuren fakkels. Het was een prachtig gezicht, de show was voor mij al geslaagd, maar toen wist ik nog niet wat het klapstuk zou zijn. Ik zie in de verte aan de rechterkant van dit immense toneelspel in het stikkedonker een aantal lichtpuntjes naderen die zich willekeurig verplaatsten. Als ze dichterbij komen zie ik

dat het ongeveer 12 paragliders zijn. Op dat moment ontsteken ze de vuurbundel op hun rug. Mijn mond valt open, een brok blokkeert mijn keel en in mijn ooghoeken voel ik de tranen verschijnen. In combinatie met de prachtige muziek, de fakkelende ballonnen, het vuurwerk, de prachtige locatie bij het kerkje op de

besneeuwde berg, is dit iets wat mij zo ontzettend fascineert, dat ik er helemaal door wordt betoverd, hoe kan iemand dit zo bedenken? De jongens vliegen voor ons langs, enkelen enthousiast schreeuwend als ze hun draaiingen in het donker maken. Het ballonstartveld aan de andere kant van de kerk was verlicht, dus ze zijn daar waarschijnlijk geland, buiten het zicht van het publiek. Na afloop lopen we door het dorp waar het een enorme drukte is. Diverse kraampjes voor drankjes en hapjes en voor het museum stond een ballonvaarder in een mand nog wat na te fakkelen. Het bontjassen gehalte lag hier hoog en wat me het meeste opviel was een hele donkere dame met een hele lange spierwitte bontjas om haar lijf. Om te spreken in de taal van het Belgische programma “Neveneffecten” . . . . Fuck, een ijsbeer. Het laatste weekend brak aan.
De Maskot stond gepland voor deze zaterdag.

Luc Trullemans bracht wat de meteo betrof geen slecht nieuws, het zou enkel af en toe even licht kunnen sneeuwen. Na de briefing kreeg ik van het Russische luchtschipteam nog een prachtig kompas met logo. We presteerden het weer om de maskot in de eerste wave op het veld te leggen. 2 ballonnen stonden al recht

en onze special lag al helemaal uitgespreid, toen de voorspelling van Luc uitkwam en er lichte sneeuw begon te dwarrelen. Maar ja, als dat maar lang genoeg doorgaat, wordt alles wel wit. Gauw de enveloppe weer in de zak gepropt en afwachten. Als tijdverdrijf begonnen enkele teams de grote sleeën op de bult te trekken en naar beneden te sjeezen. Dat zag er wel lekker uit en zo zaten we even later met 8 man op de grote plaat en stortten ons ook in de diepte. Dat ging hard en hobbelig, de 2 achtersten donderden er halverwege al af waarna de slee begon te draaien en stuifsneeuw te scheppen. En die fijne sneeuw kruipt helemaal in je kleren, tot in je onderbroek, brrrr. “Belgium, Douce Point”, “Yes”, schreeuwt men, “eindelijk”. Even later klaarde het op en steeg de maskot als eerste ballon van die dag op. Dit moedigde de rest ook aan en al gauw was het weer een drukte van belang op het startveld. Ik reed

achter Eric aan en na een half uur zette hij hem tegen een helling aan, naast de spoorbaan. Via de radio melde hij me dat hij niet verder ging omdat het alleen nog maar meer richting de bomen aan de zijkant van de vallei ging. Toen ik de auto uitstapte vroeg Eric mij om de ballonzak mee te nemen. “Die ballonzak heb jij altijd

onderaan je zitje hangen Eric”, denkende dat de kou hem op de hersens was geslagen. “Ja, maar ik heb hem vandaag niet meegenomen”. “Da’s dan lekker”, zei ik, “want hij ligt ook niet in de auto”. Er zat niks anders op, ik moest weer terug naar het startveld wat geen probleem was want ver had hij niet gevaren. De zak lag nog keurig op me te wachten en 10 minuten later konden we het beestje inpakken. Ondertussen kwam nog even de Zwitserse trein voorbij. De toeter die op die dingen zit vind ik geweldig, Huu. We zien vanaf hier dat de gekoppelde ballonnen onder leiding van Ian Ashpole ook zijn opgestegen en dat de koorddanser halverwege de 2 manden loopt, de stunt is dus geslaagd. Lenny plaatste zijn Bupje op een plek waar retrieve niet mogelijk zou zijn, ik kon hem vanaf het startveld tussen de bomen op een bergwand zien staan. Er werd later gesproken dat er een heli aan te pas

moest komen en we hebben er 2 zien vliegen maar het bleek toch mee te vallen achteraf, en kon de ballon via een rups naar beneden worden gehaald. De zon stond te stralen en ik was alweer enige tijd druk bezig om mijn nieuwe camera vol te schieten op het startveld, toen Eric zich bij mij meldde “Ik ga nog een keer met de

maskot varen”. “Dan moeten we eerst maar even weer gastanken” zei ik. “Heb ik allang gedaan”, was de reactie. Hij had er zin in en zo kon het publiek wat royaal aanwezig was nogmaals genieten van de rode muts. Die rode muts is een hele lange koker ballonstof die we normaal helemaal oprollen. Bij de laatste vaart rolde ik deze uit en vond het al een beetje moeilijk gaan. Wat bleek, ik had de hele puntmuts binnenste buiten getrokken door het gat van de scheurbaan, man man. Later op het terras, terwijl het Russische luchtschip zijn rondjes rond de kerk maakt, zat ik met een heerlijk aperitiefje naast de piloot van de Doedelzakspeler special shape, de Engelsman Muir Moffat. “I’ll put him up tommorow morning”. Waarop ik antwoorde “Muir, I’ll put him up every morning”. Hij reageerde door zijn hoofd lachend op tafel te laten zakken. Toen we later op de middag weer in Smurfenland waren, hadden we de pijp ook

wel uit. Vandaag 2 vaarten gemaakt, het zweetpoten gehalte lag boven het toelaatbare nivo, dus een douche was voor beide wel gewenst. Apart, niet samen hè. (Daar was de douche ook te klein voor). Morgen rijden we terug naar huis, maar vanavond nog een party met etentje en goochelshow met alle teams, vooraf

gegaan door de prijsuitreiking met een drankje van de zaak. De piloten die de doelen hadden aangevaren en hun markers hadden gegooid werden beloond met leuke prijzen. Hoofdsponsor is Parmigiani en die maken zeer exclusieve horloges !! Het Mr. Bup team bestaande uit Lenny, Charlotte en Luc werd naar voren geroepen en uitgeroepen als “Sympathiekste team 2007”, een terechte vermelding. Eric mocht de wisselbeker in ontvangst nemen voor “Fair Play”. We denken dat de dubbele start op zaterdag hier de aanleiding voor is geweest. Een wisselbeker is leuk, maar moet volgend jaar natuurlijk weer ingeleverd worden. Het is dan ook een zeer elegante manier om iemand uit te nodigen om in 2008 weer aan de meeting deel te nemen. En dat gaan we absoluut zeker doen. Het is een ontzettend mooie week geweest en ik heb de unieke kans gehad om
Chateau d’Oex vanuit 2 invalshoeken te fotograferen,

grasgroen en sneeuwwit. Rest mij nu nog één belangrijk ding te doen . . . . een kaasfondue setje kopen !!!     Bennie Bos