Uitgave 38 - Juli 2005 - Jaargang 4

Een land waar het toerisme nog niet massaal heeft toegeslagen, de prijzen verrassend laag liggen en er zelfs beren en wolven in de vrije natuur schijnen voor te komen, dat land was de volgende bestemming van onze ballonavonturen. Een afstand van 1600 kilometer, maar het was de lange rit meer dan waard. Het jaarlijkse

uitstapje van het “Birds Balloonteam” ging ditmaal naar het prachtige Slowakije. In de op één na grootste plaats van het land, Kosice, staat het ballonbedrijf ADS Ballooning. De scepter wordt gezwaaid door Ingrid Blichova (foto), Inga voor vrienden. Zij is de vriendin van Arend Jan Dezijn, een Nederlandse piloot die enkele jaren geleden het bedrijf overnam samen met zijn collega Wout Bakker. De meeting in Kosice wordt al sinds 11 jaren gehouden en Arend wil dit graag zo doorzetten. Hij nodigde mij vorig jaar al uit om de ballonfiesta mee te maken maar dat kon door andere plannen niet doorgaan. Normaal zouden we weer deelnemen aan de Balloon Jam in Tsjechië maar aangezien dit voor een aantal van ons ongunstig op de kalender viel, stelde ik toen maar voor om 2 weken later naar Kosice te gaan. Een geweldig idee, klonk het direct, en zo werden de plannen in gang gezet. De meeting

kreeg de naam “U.S. Steel Balloon Cup Kosice 2005”, genoemd naar de grootste sponsor van dit evenement, de plaatselijke staalfabriek. Deelnemers uit Tsjechië, Slowakije, Hongarije, Nederland, België, Oostenrijk en Zweden, een bont gezelschap. Arend beloofde ons een mooi landschap om overheen te varen en vriendelijke

boeren. Het landschap was prachtig en áls we al een boer tegen kwamen, was deze inderdaad zeer behulpzaam. We vertrokken zoals gewoonlijk na de gebruikelijke spaghetti maaltijd vanuit België richting de Duitse autobaan. Nu hadden we daar op onze laatste trip vanuit Italië het probleem ondervonden dat de politie het niet goedkeurde dat wij met onze aanhanger harder over de weg reden dan de stroom vrachtwagens. Met de portemonnee een flink aantal euro’s lichter discussieerden we toen over een oplossing voor dit probleem, we moesten die aanhanger kwijt. We wilden wel lekker kunnen opschieten want op de Duitse snelwegen geldt geen snelheidsbeperking, maar de mand paste niet in de Renault Traffic, de ballon wel. Onderweg ontstond het idee om een soort veredelde fietsendrager te maken achter op de auto en daarop de mand te plaatsen. De maanden daaropvolgend is Eric aan het

tekenen, meten, zagen, lassen en schilderen geslagen en kwam uiteindelijk met een opklapbaar plateau op de proppen. De reis kon beginnen. De vliegtuigen die in het donker gingen landen op het vliegveld van Keulen, leken wel UFO’s zoals ze laag langs de snelweg met felle lichten op ons af kwamen. We zouden de rit in 2

keer gaan doen. Het eerste stuk bracht ons bij het krieken van de dag tot in de Tsjechische stad Brno, alwaar de splinternieuwe Kubicek fabriek staat die onlangs feestelijk geopend is. Er moesten nog 3 Nomex panelen vervangen worden, schade van Italië, en we moesten natuurlijk de fabriek nog bezichtigen.Toen we hier vorig jaar rondkeken,

stond er niet veel meer dan een staalconstructie en enkele wandjes, nu stond hier een werkplaats met uitstraling en veel ruimte voor alle werknemers. We werden verwelkomd door mijn goede vriend Michael Suchy, salesmanager van Kubicek en onder het genot van een bak koffie kletsten we even bij. Na het tekenen van het gastenboek showde hij ons met veel trots het gehele gebouw. Aangezien de nieuwe fabriek op een heuvel staat, was de loopafstand voor het personeel naar een eetgelegenheid te ver geworden en heeft men besloten de hal te voorzien

van een heus indoor cafe. Op de eerste verdieping werd er door diverse dames druk gemeten, geknipt en genaaid en lag zodoende bijna de gehele vloer bezaaid met incomplete ballonnen die spoedig naar de nieuwe eigenaar moesten. Niet de gehele bovenverdieping werd gebruikt, er was nog een afgesloten gedeelte om door te groeien. Op dit moment zit Kubicek op een capaciteit van 60 ballonnen op jaarbasis.

Op het terrein is tevens de mogelijkheid voor het bijbouwen van een zelfde gebouw en vlak voor de deur kunnen alle ballonnen worden geinflate om ze te testen en visueel te controleren. Het gebouw bevindt zich op een heuvel en de watervoorziening bij een eventuele calamiteit zou niet voldoende zijn. Om over genoeg

bluswater te kunnen beschikken heeft men op last van de brandweer een grote vijver aangelegd welke nog moest worden aangeplant. We hadden dan wel de “Grand Opening” van de fabriek gemist die tegelijk met de Balloon Jam viel, maar we kregen allemaal een prachtige fles wijn overhandigd die gemaakt was in de streek waar we ons nu bevonden. Voor de grote opening had men ook de bewoners van de aanliggende straat uitgenodigd om te laten zien wat men hier in de fabriek uitspookte. Het gevolg was dat bijna alle bewoners uit een kilometer omtrek een kijkje kwamen nemen. Michael had een goedkoop hotelletje voor ons geregeld, want we waren nu toch wel enigszins moe van de nacht die we gemist hadden. Het zag er keurig uit en we overlegden met de vrouw des huizes of we op de terugweg hier ook weer konden slapen. Ze vertelde dat het hotel in het weekend gesloten was, maar dat we de sleutels wel

mee mochten nemen en dan op zondagavond de kamers konden betrekken. Op maandagochtend zou ze dan op tijd aanwezig zijn voor ons ontbijtje. We stonden versteld van de geboden gastvrijheid en vertrouwen. De volgende ochtend pikten we de ballon weer op bij de fabriek en konden beginnen aan deel 2 van de reis. Dit

deel bestond uit enkele stukken snelweg maar vooral lokale wegen van dorp naar dorp. Vlak voor de grens met Slowakije werd alles wat heuveliger en begonnen we te klimmen. Op de parkeerplaatsen lang de weg veel handelaren met aardbeien en enorme watermeloenen. We passeerden de Hoge Tatra, een soort Alpenlandschap met sneeuw op de toppen. Na vele uren rijden zagen we in de verte een aanblik die we in onze voorbereiding op internet al vaak hadden gezien, de Spissky burcht. Een must om te bezoeken als je in Slowakije bent. Een oude ruïne op een rots die over het terrein in de omgeving uitsteekt, één van de grootste burchtcomplexen van Europa en deel van het Werelderfgoed van Unesco. Sprookjesachtig mooi. Tijd om te bezoeken hadden we nu niet, dat kwam later. In Kosice aangekomen zochten we eerst een pinautomaat, bij onze bank was het Slowaakse geld niet eens te krijgen. Daarna door naar Hotel

Zlatnik, wat we al snel vonden. Koffers uitladen, iedereen begroeten, inschrijven, chalet onderzoeken, gastanken en de piloot naar de General Briefing sturen. Daar werden de belangrijkste zaken besproken zoals lokale situaties, het plaatselijke vliegveld, maximale vaarhoogtes, het gastanken, startplaatsen en meer

dingen die voor de vaarten van belang waren. Eén punt van aandacht slipte langs het oor van Eric en dat leverde ons bijna een hoop papierwerk op, daarover later meer. Ook werd de aandacht gevestigd op het grote zigeunerkamp ten zuidwesten van de stad. Daar liever niet landen, er was geen garantie dat de ballon weer mee naar huis kon. Een landing op straat was geen enkel probleem, de plaatselijke bevolking was zeer geduldig. Weldra was het tijd voor de eerste vaart van deze meeting. De opstijging vond plaats midden in de stad op een grote parkeerplaats die voor de gelegenheid vrij was gehouden. Zo’n 18 ballonteams namen deel en als grote publiekstrekker was de Nederlandse Haan overgekomen. In de stad hingen vele posters en spandoeken waarop deze prachtige special shape prijkte. Alex-Jan Barends en zijn robuuste mannen waren al een aantal dagen eerder gearriveerd in

Kosice om te acclimatiseren en hun vakantie te vieren. Voor de Haan was een apart terreintje aan de andere kant van de straat gereserveerd omdat deze nogal groot was. Men had de afgelopen jaren altijd met de Haan gewerkt vanuit een speciaal karretje. Omdat de jongens een kleine aanhanger en 3 ballonnen bij zich hadden,

moest de Haan nu voor het eerst weer in de zak en dat vroeg om enige training. De ballon weegt namelijk 360 kilo, schoon aan de haak. Ter plaatse een laatste briefing met de recentste meteoinformatie waarna we kunnen beginnen met de klus. Achter onze voeten rijdt langzaam de tram voorbij en aan de randen staat het publiek geduldig te kijken. De tv camera legt alles voor de uitzending van die avond vast. Moeders met kinderen komen stiekem dichterbij zodat het kroost even aan de stof kan voelen. Enkele gelukkige passagiers klimmen zenuwachtig in de mandjes en beleven de dag van hun leven. Ballonvaren is hier financieel niet voor veel mensen weggelegd, over het algemeen wordt er gevaren om reclame te maken voor de sponsoren. Onze ballon staat helemaal klaar voor vertrek terwijl de Haan de kop fier in de lucht steekt. Ik stap aan boord en spreek met Eric af dat we tegelijk met de Haan de

lucht in gaan. We hadden de zon in de rug en zouden dus mooie foto’s van deze special shape boven de stad kunnen maken. Eric houdt nauwlettend de ballonnen achter ons in de gaten en op het goede moment kiezen we het luchtruim. Helemaal goed getimed zetten we koers naar het noord-oosten, richting de vele flatgebouwen die de stad kent. Alex heeft zijn “kukeleku” megafoon aanstaan en weet daarmee alle aandacht te trekken. We glijden langs de vele balkons en verbazen ons over de creativiteit bij de inrichting daarvan.

We zien vele contrasten, grote flats, luxe vrijstaande huizen maar ook een groot gebouw waarin zich een aantal zigeunerfamilies hebben gevestigd. Vlak naast een wit kerkje hangt de Zlaty Bazant ballon, de grootste bierbrouwer van het land. Buiten de stad was duidelijk zichtbaar dat het hier nog geen week geleden

ontzettend geregend had. Op de oevers van de rivier kon je aan het platliggende gras goed zien hoe de stroming zich verplaatst had. Om de ballonnen heen zweefde een paraglider, druk zwaaiend met armen en benen als hij dichtbij kwam. Onder ons doet de Haan een laatste hupje over de hoogspanning om daarna aan te zetten voor de landing. Met het mandje in een droge sloot komt het gevaarte tot stilstand, direct bestormd door een aantal nieuwsgierige kinderen. Ze willen maar wat graag even meehelpen. Ook wij gaan op zoek naar een landingsplaats. Een weggetje dwars op onze vaarrichting lijkt de juiste plek te zijn. Echter daar laag aangekomen vinden we de wind aan de grond toch nog te hoog om kans van slagen te hebben en stijgen weer op voor een volgende poging, enkele toeschouwers teleurgesteld achterlatend. Vlak voor het volgende dorpje spotten we een klein industrieterreintje met een braakliggend

stuk gras. Vanaf ons oogpunt kan de crew daar ook bijkomen. Laag aan de grond was de wind inmiddels de andere kant opgedraaid, zo zagen we aan de andere ballonnen waardoor we nu dus eerst over het veldje heen moesten varen om laag terug te komen. Precies op de goede plek kwamen we aan de grond, echter . . .

het veldje bleek behoorlijk grote distelplanten te bevatten en ik . . . stond daar in mijn korte broek. Eigen schuld, dit was niet de eerste keer dat ik op mijn bek ging dus, uit de mand en even doorbijten, daar wordt je een kerel van. We probeerden de ballon uit de distels te trekken en dat lukte aardig. Toen kwam het volgende probleem, een gradatie erger dan de distels. Uit het niets . . . . tientallen muggen en allemaal verzot op mensenbloed. Achteraf hadden we hiervoor heel simpel een klein spuitbusje voor kunnen gebruiken waarmee je je armen en gezicht kon inspuiten, maar ja, dat wisten we toen nog niet. Behoorlijk gehavend van de krassen en de steeds groter groeiende bulten pakten we de spullen in de bus en verlieten het terrein van de plaatselijke textielfabriek. Achteraf hoorden we dat ze hier lingerie vervaardigden. Hebben wij weer, de rondleiding gemist. Het gastanken verliep snel en

ordelijk waarna we konden aanschuiven aan de georganiseerde barbecue. De kip met mierikswortelsaus was pittig maar heerlijk. Na een goede nachtrust op een redelijk hard bed was het om 05.00 uur al weer vroeg dag voor het ontbijt. Op de ochtendvaart kregen we een jonge vrolijke meid mee in de mand. Ze was politiek

verslaggeefster en heette Maria. Enigszins zenuwachtig was ze wel. Eric koerste naar het zuiden en Sjaak en ik zetten de achtervolging in. We konden 500 meter links of rechts van de ballon komen, daartussen liep een spoorlijn waar je ook niet over kon. Zo reden we enkele keren terug om op de andere weg te komen omdat de ballon van koers veranderde. Uiteindelijk kwam Eric in de buurt van de ene weg en wilde daarop landen. “Kun je het verkeer tegenhouden ?”, riep hij vanuit de lucht. Maar er kwam me daar een hoop verkeer langs, zodat ik dacht dat hij een grapje maakte. Het bleek hem toch ernst zodat Sjaak en ik de verkeersader maar plat legden wat eigenlijk helemaal geen probleem was, de mensen in de auto’s vonden de ballonlanding blijkbaar best interessant. Ballonnetje plat, aan de kant getrokken en via één baan kon het verkeer weer verder. “Het was mooi stuurbaar” vertelde Eric na de

landing. “Ja, dat stuurbare hadden wij nou ook” . Maria had het geweldig gevonden en was apetrots op de fles champagne en het officiële fiesta certificaat dat we haar mochten overhandigen. De ooievaar in het weiland naast de weg had het druk met voedsel zoeken, als ik dichterbij kwam deed hij een paar stappen opzij, zin om weg te vliegen had hij niet. We reden terug naar de basis om te genieten van onze vrije tijd.

Enkele meters achter ons huisje stroomde een snel beekje met koud bergwater. Onder de luifel naast de Kubicek cold inflatable stond een biertap, een Kofolatap (soort cola) en een koffieautomaat, 24 uur per dag tot onze beschikking. Wilden we een ijsje, we hoefden alleen de sleutel van de grote koelbak maar even te

vragen aan Ingrid en het complete assortiment lag daar voor het kiezen.  Het leven is hier zo slecht nog niet. Helemaal geweldig waren de prijzen in dit land. Het ontbijt en het diner werd geregeld door de organisatie maar rond het middaguur bestelden we ook maar warm eten omdat het zo heerlijk goedkoop was waarna we moesten vechten wie het mocht betalen. Overdag bezochten we de stad Kosice, met als middelpunt de prachtige kathedraal. Op het plein daarvoor bevond zich een heus waterorgel. Ik ken dat nog van vroeger, een grote vijver waarin zich allerlei sproeiers bevonden die op de maat van de muziek straaltjes water spoten. De jeugd genoot ervan. Het liefste was ik er middenin gaan staan want het was die middag snikheet. Het kostte een paar halve liters geel vocht om de lichamelijke waterhuishouding weer op peil te krijgen. Die avond ging ik de lucht in vanaf het terrein van de Optima,

het grote shopping centre van Kosice stad en medesponsor van deze ballonmeeting. De bierglas special van Budweiser ligt vormeloos op de grond. Hoe de wind waait is altijd een verrassing. Het heliumballonnetje ging naar het noorden, toen wij een half uur later zelf in de lucht hingen dreven we keurig naar het zuiden richting

vliegveld. Geen enkel probleem, er was op dat moment geen activiteit. Eric meldde zich aan bij de toren en kreeg toestemming om de startbaan van boven te bekijken. Er stonden een aantal kleine vliegtuigen opgesteld voor een hangar. Even verderop een rij straaljagers van diverse pluimages. Waarschijnlijk was dit een soort museum. We komen boven het dorpje Sebastovce waar blijkbaar elk gezin een hond bezit. Iedereen weet dat honden beginnen te blaffen als ze een ballon bemerken, hier was het een compleet hondenkoor, prachtig. Rechts naast ons vaart Arend Jan en links zit een Tsjech. We keutelen lekker door en varen inmiddels van onze kaart af. Geen probleem voor de crew want we varen parallel met de weg mee en waren dus goed te volgen. Opeens zien we Arend Jan de grond kussen en niet veel later stopt de Tsjech er ook mee. Wij hadden er nog wel even zin in en vrolijk werd de vlam

nog maar weer eens ontstoken. Na een kwartier begonnen ook wij naar een landingsplaats uit te zien en voor ons lag een braakliggend terrein wat daarvoor goed geschikt was, zonder hekken er omheen en goed bereikbaar met de auto. Eric knalt hem erin en ook hier weer distels, dit keer natuurlijk wel met een lange

broek aan. Ook de verwachte muggen kwamen precies op de geplande afspraak maar nu waren we bewapend en de lucht die we hadden opgespoten vonden ze blijkbaar niet interessant. Op dat moment rinkelt de GSM van Eric, het is Ingrid met de nerveuze vraag of we ons nog in Slowakije bevinden. “Hoezo??” Nog hebben we niks door. De piloot van de ballon naast ons had haar gebeld dat de Belgen veel te ver doorvaarden. Wat wij niet door hadden was dat we ons vlak voor de Hongaarse grens bevonden. Wij kennen bij ons die regels niet en varen zo Duitsland of Belgie binnen maar hier is een grensoverschrijding met een ballon verboden. Sterker nog . . . . Er geldt een zone van 5 kilometer van de grens waar je buiten moet blijven. Oeps . . aan de andere kant van de weg stonden de grenspalen !!!!! We hadden enorme mazzel gehad, dat had een hoop rompslomp kunnen worden. We hadden gewoon niet

door dat Kosice zo dicht bij de grens lag. Van onze gedetailleerde kaart waren we allang af en omdat het gemakkelijk volgen was voor de crew, keken we ook niet op de wegenkaart. Enigszins beduusd begonnen we de boel af te breken. Het onkruid was niet al te hoog dus de bus kon daar wel rijden, dachten we. Plots een

knal en de bus valt stil. Wat nu ?? Tussen het onkruid blijkt een onbewoond mierennest te liggen wat zo stevig is dat de vooras er bovenop blijft liggen. Niet meer voor en niet meer achteruit, aj. De eigenaar van het naastgelegen fabriekje staat kalm te kijken hoe wij ons in het zweet werken en proberen de bult af te breken. Dat valt niet mee en na enige tijd vragen we de man om een schep. Hij schatte dat toch beter in dan wij en kwam al snel met zijn buurman aanzetten die de beschikking had over een trekker. Zonder problemen trok hij ons weer los. De chauffeur was bijna beledigd toen Eric hem voor zijn diensten wilde betalen. Die avond nog een party in de stad met veel eten, drinken en muziek . . en iedereen was natuurlijk allang op de hoogte van onze stunt bij de grens. Alex-Jan werd door Ingrid verrast met een enorme taart want hij vierde vandaag zijn 26^e verjaardag. Voor de vrijdagochtend

stond uitslapen gepland, maar wij vinden dat je dat maar in de winter moet doen. Op naar Spissky Hrad, de burcht die we op de heenweg al hadden gezien. Van binnen vond ik het gewoon een hoop stenen maar van buiten is het een prachtig en zeer sfeervolle aanblik. Die avond weer een start bij de Optima maar ditmaal zou

het weer wel eens roet in het eten kunnen gooien. Ook nu waren de diverse tv stations weer aanwezig. De lucht zag er behoorlijk dreigend uit maar zou volgens de meteo voorbij trekken. Alex-Jan inflate zijn gewone ballon om vroeg te starten en daarna terug te keren om de Haan op te zetten voor de nightglow. Een deel van de crew zou ondertussen de Haan zover klaarmaken met alle scheurbanen e.d. Alex stijgt op en al gauw volgen de andere ballonnen richting het vliegveld. Omdat de lucht er niet lekker uitziet dalen de ballonen alweer snel om te landen. Het publiek had de ballonnen op zien stijgen en daar ging het om. De meeste piloten zetten de ballon aan de grond langs de hekken van het vliegveld terwijl er net een Boeing 737 binnen kwam. Een easy retrieve voor ons. We waren mooi snel terug bij de Optima en konden dus nog even shoppen en een bordje chinees naar binnen schuiven voordat we met de glow aan

de gang moesten. Omdat onze Birds ballon niet geschikt is voor een nightglow ivm de donkerblauwe stof, had Eric zijn kleine hoppertje meegenomen. In het schemerdonker, verlicht door de koplampen werden 9 ballonnen opgebouwd. Helaas waaide het redelijk zodat het voor mij moeilijk was om foto’s te maken. In verband met een langere sluitertijd en de camera op het statief betekent elke beweging een onscherp beeld.

De muziek werd ingezet en er werd driftig gefakkeld. Na een paar minuten zag ik Eric in de problemen komen. Hij werd even in de mangel genomen door de twee ballonnen naast hem. Een ballon van het formaat 17 heeft geen enkele buffer en als ze je dan half leegdrukken ben je weg. Eric vatte het sportief op en ging toen maar

met de losse brander verder. Na de glow werd het nummer “Time to say goodbye” ingezet en startte het vuurwerk. Een geslaagde avond voor het publiek, voor de ballonvaarders niet optimaal. De zaterdagochtend was een beetje miezerig. Besloten werd naar het startveld te rijden om te kijken of we iets konden doen. Daar viel het allemaal nog wel mee en de meeste ballonnen gingen gewoon de lucht in, zo ook de Hongaar zoals wij hem noemden. Hij had een mooie ballon maar de rest zag er armetierig uit. Een oud brandertje, gasflessen die er anders uitzagen dan normaal, een vreemde ventilator, een apart tankje voor de pilotbrander en oude apparatuur. Hij zag er zeer dominant uit richting zijn in legerkleding gestoken crew. In feite was het een prachtige kerel waarmee je volgens mij veel lol kon hebben . . . als je hem maar kon verstaan. Op de basis was hij altijd het middelpunt in zijn team en

achte altijd. Hij sprak volgens mij geen woord Duits of Engels. Het opzetten van zijn ballon ging zeer gedisciplineerd. Hij knoopte een enorm meetapparaat aan zijn pols om de temperatuur in de ballon tijdens het inflaten uit te lezen. Een oude leren pilotenhelm op zijn hoofd en commando’s richting de crew.

Toen de ballon overeind stond veranderde zijn gezicht en keek hij me lachend aan. We deden een High Five en hij vertrok. Ook Eric stond klaar voor een rustig vaartje waarbij we onze ballon met gemak konden volgen totdat deze weer aan de grond kwam aan de rand van Sebastovce, het dorpje met de vele honden.

Een aantal bewoners kwam nieuwsgierig uit hun huizen en bleven de gehele voortgang van het afbreken en opruimen volgen. We stonden vlak naast een kerkhof waarbij me het de afgelopen week al vaker was opgevallen dat op alle graven vele kleurige verse bloemen stonden. We ontdekten dat Kosice een stad was met vele contrasten. Stukken rijkdom, dure huizen maar ook veel armoede, sloppen en zigeuners. Even later stonden we bij de grootste supermarkt van de stad die 24 uur per dag was geopend en waar alles te koop was wat er maar in de handel is. Overdag veel bewolking en wind en alles wees er op dat de laatste vaart van de komende avond wel eens niet door zou kunnen gaan. Na het middagdutje (ik ben ook al 44, dan mag dat) zag alles er een stuk zonniger uit. De bewolking was bijna geheel weggeblazen, het was heerlijk warm maar de wind was nog wel sterk aanwezig. Er was

wederom veel publiek naar de Optima gekomen. We bouwden enkel het mandje nog even op in afwachting van de extra ingelaste briefing en genoten van het stuntvliegtuig wat erg laag over ons veldje scheerde. Daarna knalden er nog enkele para’s naar beneden maar werd al wel duidelijk dat de wind er niet uit zou

zakken, de vaart werd wijselijk gecanceld. Er werd die avond nog een leuke party op onze basis georganiseerd en leerden we van Inga de enige juiste danswijze op het nummer “Toeter op mijn waterscooter”. De meeting in Slowakije zat er voor dit jaar weer op, ik heb genoten van het mooie land, de vriendelijke mensen, de uitstekende organisatie, de lage prijzen en het heerlijke weer. Absoluut voor herhaling vatbaar. Arend en Inga, heel erg bedankt voor alles. Zondagochtend in alle vroegte werd ik gewekt door een SMS bericht van Johannes Kooistra, “Bennie, vanmorgen gevaren met 2 ballonnen”. Wat had hij nu weer voor stunt uitgehaald?? Toen we elkaar even later aan de telefoon hadden werd het me duidelijk, de MEB en de ITS samen boven 1 mandje, hoe kwam hij op het idee. Aanwezig op deze meeting was ook de vorige eigenaar van de ITS, de Zweed Christer Friborg, vaak in Nederland aanwezig

met de Krant special shape. Hij vond het prachtig wat Johannes nou weer uitgespookt had. Het Zweedse team zou op de terugweg langs de Kubicek fabriek gaan om een nieuwe ballon mee te nemen en we bespraken de mogelijkheid om die avond nog een gezamenlijke opstijging te doen in Tsjechië. Na het ontbijt

vertrokken we weer richting Brno alwaar ons hotelkamertje op ons stond te wachten. Tegen 17.00 uur kwamen we daar aan en zochten we even contact met Christer Friborg om te peilen of hij die avond nog wilde varen. Hij bleek net bij de Kubicek fabriek aangekomen te zijn om de nieuwe ballon in te laden. We reden even die kant op om met hem te overleggen.  Een aantal medewerkers van de fabriek waren op hun vrije dag aanwezig om de klant te helpen. Het inpakken van 2 ballonnen en de rest van de benodigdheden in het kleine aanhangertje deed Christer besluiten om de boel maar te laten zoals het was en niet meer te gaan varen. Het was ook een hoop werk om alles passend te krijgen. Een aantal omwoners van het pand zaten heerlijk te genieten van de vijver waar ze regelmatig een flinke duik in namen, moet kunnen. Eric belde met het grote “Turany Airport” of er bezwaar was tegen een

ballonvaart boven de stad. Daar hadden ze niks op tegen, we moesten wel even onze startplek gunstig uitzoeken. We besloten om daarvoor naar “Medlanky Airport” te gaan, een vliegveldje aan de zuidwest kant van de stad wat in gebruik is voor zweefvliegers en waar we vaak opstijgen tijdens de “Balloon Jam”.

Daar aangekomen liepen we het grote gebouw in en beklommen de steile ladder naar de toren. Zonder ook nog maar een woord te hebben gezegd, zei de dienstdoende verantwoordelijke “Ah, ballony, no problem”. Dat klonk goed. We moesten even wachten tot na 19.30 uur zodat er geen zweefverkeer meer zou zijn. De man

voorzag ons van de laatste meteogegevens waarna we een plekje gingen zoeken op het enorme veld. Achter ons scheerde geruisloos een zweefvlieger naar de bodem en verderop waren groepen mensen bezig met modelvliegtuigen en helikopters. Op ons gemakkie bouwden we de ballon op en een half uurtje later hingen Eric, Sjaak en ik in de lucht en pakten de koers naar de stad. We kwamen boven de grote ringweg te hangen waar we vorig jaar nog als tegen een onzichtbare muur bleven plakken. Nu stond blijkbaar de deur open en vervolgenden we onze trip over de stad. Voor ons hingen in de verte 3 andere ballonnen. De tuinman van de plaatselijke golfbaan had een prachtige oplossing bedacht om het gras kort te houden, een Lada met maaiers. We kwamen recht over het grote Expo complex waar elk jaar de autosalon van Brno wordt gehouden. Het hotel waarin normaal de basis van alle ballonteams is

gevestigd, lag er verlaten bij. Het was een prachtige vaart, bij schitterend weer, waarbij heel veel te zien was. De landing werd wat lastiger, er was veel gewas en ook op regelmatige afstanden stroompalen. Onze geplande landing vóór de heuvel mislukte daardoor en we moesten noodgedwongen de bult over. Een ree rende achter de ballon aan, tot ik hem riep, “doe maar rustig jongen”, hij me aankeek en eindelijk doorhad

waar het geluid wegkwam en de andere kant oprende. Achter de heuvel liep een boerenweggetje en we hadden de mogelijkheid om daar vlak naast te landen. We hadden echter al wel gezien vanuit de lucht dat dit weggetje geen directe aansluiting op de hoofdwegen had. De ballon recht houden lukte niet omdat er een redelijk grondwindje over de heuvel waaide. Het overeind houden van de ballon was wel handig geweest omdat de crew ons dan van ver af zou kunnen zien. Ondertussen was het al donker en speelde ik een beetje met de koeienbrander om aan te geven waar we stonden. Al met al waren we een uur verder voordat ze de enige ingang naar het weggetje hadden gevonden en we terug konden naar ons verlaten hotelletje midden in de stad. Maandagochtend lekkere toast en koffie voordat we de rest van de trip richting België konden inzetten. De airco bleek een absoluut pluspunt, dat merkten

we langs de Duitse autobaan tijdens een benenstrek pauze, wat een hitte. Vlak voor Wurzburg lag ik wat te dommelen voor in de bus en ineens viel mijn oog op iets aan de horizon. “Een luchtschip” schreeuwde ik, terwijl iedereen (behalve de chauffeur) de doppen dicht had en wakker schrok. Warempel, hij hing recht boven de autobaan. Het was de 40 meter lange blimp van Fujifilm. . . . . . . Spoedig waren we weer thuis en was er weer een eind gekomen aan een hele mooie week, die eigenlijk veel langer leek. Gelukkig hebben we de foto’s nog.  Bennie Bos

De NASA heeft zondag 12 juni vanaf een Zweedse basis een heliumballon gelanceerd met een telescoop voor onderzoek naar de formatie van sterren. Nooit eerder is zo’n grote ballon met zo’n zware lading vanuit Europa gelanceerd, zo bericht de Zweedse lanceerbasis Esrange, waar de gigant het luchtruim koos. De wetenschappelijke ballon heeft de liefst 2700 kg zware BLAST-telescoop naar een hoogte van 38 tot 40 km gebracht, waar de sterke westenwinden de satelliet binnen vijf tot zeven dagen naar een landingsplek op de grens van Alaska en Canada zullen brengen. Daarvoor was een reusachtige ballon nodig: de flinterdunne, pompoenvormige heliumballon heeft een diameter van 140 meter, een hoogte van 120 meter en een inhoud van 1,2 miljoen kubieke meter. De NASA had een sterke voorkeur voor de Zweedse basis vanwege de verwachte windrichting op grote hoogte, het hoge

aandeel zonne-uren op deze noorderbreedte tijdens de zomer en de faciliteiten op de basis, zoals voldoende ruimte. De basis in Zweeds Lapland omvat een oppervlakte van 40 voetbalvelden en dat kwam bij de lancering van de gigantische ballon goed van pas.  Planet Internet

Het was weer drie dagen feest in Hardenberg, het plaatsje aan de Vecht en lekker dicht bij huis. Op de oevers van deze rivier stijgen traditiegetrouw elk jaar vele ballonnen op tijdens de ballonfiesta. Nederland zat midden in een hittegolf, "dat kost elke ballon een passagier" dacht ik nog. Dat het veld niet gemaaid was

vond ik een minpunt. De passagiers stonden op een gereserveerd pleintje te wachten op de piloot waarmee ze omhoog zouden gaan. De eerste twee dagen waren wat de temperatuur betrof het ergste, wat een warmte. Veel kinderen zochten dan ook verkoeling in de Vecht. Een gedeelte van het veld valt in de schaduw door de enorme bomen langs de rand. Het bracht een beetje afkoeling maar ook schaduw op de ballonnen wat voor de foto's dan weer negatief is. De organisatie was er weer in geslaagd een groot aantal ballonnen paraat te hebben, inclusief een leuke groep specials, waaronder de Van Gogh, de smurf, de kip, de batterij, de Kikker en de Engelse Aston Martin. Absolute primeur op deze meeting was de splinternieuwe ballon van Greetzz, de PH-GRZ in prachtige kleuren. De ballon is op het veld gedoopt en mocht hier zijn maiden flight maken. (foto)

De eerste dag reed ik met de crew van Hylke mee naar de landing van de Kikker om te helpen met inpakken. Een hele klus met al die kamers waar je de lucht bijna niet uit krijgt. Op de tweede dag was er erg weinig wind, de ballonnen dreven langzaam met de Vecht mee met een ietwat noordelijke stroming. Plotseling, alsof

er iemand begon te blazen, veranderde de richting van de hele groep en draaide alles ongeveer 160 graden naar rechts, een heel raar gezicht. Verspreid boven Nederland zaten die avond enkele buien, boven Hardenberg was alles schoon maar mogelijk is één van die buien toch wel verantwoordelijk geweest voor deze omslag. De Aston Martin slaagde er in om een Splash and Dash vlak achter de brug in de Vecht te maken. Erik Jan blies zijn PH-DBR op, een kleine radiografisch bestuurbare modelballon met daaronder de door hem zelf gevlochten mand. Ditmaal voorzien van een sterker touw, zodat de ballon niet weg kon waaien. Onlangs had hij het meegemaakt dat zijn touw knapte en hij er op de fiets met zijn zender achter aan moest om de ballon weer zonder schade aan de grond te krijgen. Op de derde dag had het in de ochtend flink geregend en geonweerd, maar in de middag klaarde het prima op. Barry, de Engelse piloot

was vandaag jarig en hij moest daarom plaatsnemen op een tafeltje waarna hij door alle teams werd toegezongen. Toen daarna het Engelse volkslied door de luidsprekers galmde spong hij zelfs nog even in de houding. Met de nodige mankracht aan de manden konden een groot aantal ballonnen toch vertrekken.

De chauffeur van een bekende piloot was vergeten de bus op de handrem te zetten, niet aan te raden met deze wind. Toen de ballon overeind kwam, begon de bus te rijden en kon ik nog net op tijd naar binnen springen om de rem aan te trekken. Het was de drukste avond van de drie en het publiek genoot zoals altijd. De foto's van deze meeting staan inmiddels al op het "Ballooning Pictures" gedeelte.  Bennie Bos

Op donderdag 2 juni is de nieuwe Kubicek ballonfabriek officieel geopend door de burgemeester van de stad Brno, Marie Cackova. In plaats van het standaard doorknippen van een lint, klom zij samen met Alex Kubicek in de gereedstaande ballonmand en werd het lint met behulp van de brander doorgebrand. De opening van de fabriek vond plaats op de tweede dag van de jaarlijks “Balloon Jam”, een relaxte en informele ballonmeeting. Er waren 32 ballonteams uit 7 landen aanwezig en diverse Kubicek dealers om de opening bij te wonen. Ballonvaren is al heel lang gemeengoed bij ons in het vrije westen, waarbij we al gauw vergeten dat, toen wij indertijd met onze nieuwe speeltjes de lucht ingingen, de zaken er in Oost Europa niet zo eenvoudig voor stonden. Er werd aan de hand van vele foto’s getoond hoe het Kubicek team hun eigen weg kozen in die moeilijke tijden. Deze nieuwe fabriek werd daarom ook opgedragen aan het “Team Kubicek”. Op onderstaande foto zie je het eerste experimentele model van de nieuwe wedstrijdballon, de BB17XR, de "Kubicek Xtreme Racer".   Crispin Williams

Al heel lang liep Johannes met de gedachte rond om met twee ballonnen aan één mandje te varen. Dit had hij ooit eens gezien op een plaatje, maar daarbij stonden de ballonnen alleen op de grond. En het leek hem dan helemaal leuk om zijn nieuwe wedstijdballon, de GP aan zijn oude wedstrijdballon, de PH-BEL vast te maken.

Daar kwam het niet van, dus werd de PH-MEB er maar aan vast gemaakt, dit is dan weer leuk omdat beide middenstukken wit zijn. Nu moest het er dan toch maar van komen om dit ook in Nederland eens te proberen. Even wachten op een mooie rustige morgen, plan uittekenen......en op zondag 19 juni zag het weer er prima uit om te gaan varen. Ballonnen en mand op de kar en richting het opstijgveld, waar het erg rustig was. Daar stonden we dan met z´n vieren, piloot Johannes, co-piloot Camiel Zetstra, crew Pieter Kooistra en ik. De ballonnen werden aan de mand bevestigd en de koude lucht erin geblazen. Dit ging prima, er stond niemand aan de mond en de ballonnen vulden goed. Nu nog de brander erin en binnen een mum van tijd stond de hele combinatie overeind, een heel apart gezicht moet ik zeggen. Pieter trok de quick-release los en . .daar gingen de ballonnen samen de lucht in.

Omdat er op hoogte wel meer wind stond moesten we behoorlijk doorrijden om er bij te blijven en na een vaart van een kwartier, was de gedachte van Johannes werkelijkheid geworden en was het plan gesmeden om dit ook op de Friese Ballonfeesten bij rustig weer nog eens te herhalen.

Dus wilt u dit ook eens in het echt zien is het aan te raden om de laatste week van juli naar Joure te gaan en daar de 20e Friese Ballonfeesten te bezoeken.   Erika Brink

Van woensdag 27 tot en met zondag 31 juli vindt op de Nutsbaan in Joure de 20^e editie van de Friese Ballonfeesten plaats. Een kleurrijk en sfeervol familie-evenement, waar iedere avond méér dan 35 heteluchtballonnen uit binnen- en buitenland het luchtruim kiezen. Dit levert voor het publiek, jaarlijks zo’n

25000, een waar kijkspektakel op. Jong en oud zullen genieten en niet in de laatste plaats van heel speciale ballonnen, de zogenaamde Special Shapes. Zeker zestien van de vijfendertig zullen een aparte vorm hebben. De belangrijksten tijdens de jubileumeditie zijn de vriendelijke draak Oggy uit Amerika, de Doedelzakspeler uit Engeland en de Locomotief uit Duitsland. Daarnaast komen onder andere het portret van de schilder Van Gogh, de Sinaasappel, de Krant, de Kikker, een Verfpot en een Mobiele Telefoon. Naast het belangrijkste ingrediënt, de ballonnen, pakt de jubilerende stichting extra uit. Het nevenprogramma is iets waar de Friese Ballonfeesten, naast de vele kleurrijke en speciale ballonnen, bekend om staat. Meer hierover op de website. Tot slot en zeker niet om te vergeten: tijdens het vijfdaagse evenement zullen de heteluchtballonnen een heel speciale show geven.

Op de maat van bijpassende muziek zullen ze, in tegenstelling tot de afgelopen jaren, op vrijdag- én zaterdagavond als reusachtige schemerlampen worden verlicht. Op zaterdag wordt de show afgesloten met een grandioos vuurwerk. De Candlelightingshow wordt ondersteund door de Streetdancers en Colorguards van showband Con Spirito uit Joure. Dit alles zorgt voor een romantisch schouwspel waar menigeen van onder de indruk raakt. Douwe Bijlsma, PR-/Evenementencommissie, tel. 0513-431773 of via e-mail.

Bij toeval kwam ik op de website van de KNVvl de mededeling tegen dat het BPL (Balloon Pilot Licence) beschikbaar is. Nu is al een tijd bekend dat het RPL (FB) is vervallen maar een alternatief was nog niet voorhanden. Zelf ben ik bezig met mijn CPL (FB) opleiding en beschik al over de theorie, dus in een heel korte

brainwave en 5 seconden naar www.brevet.aero te kijken heb ik het BPL examen aangevraagd door de formulieren in te vullen en het geld over te maken naar de KNVVL. Dat een en ander nog niet helemaal bekend was bij de KNVVL bleek toen ik de volgende dag al gebeld was met de vraag waar het geld voor was. Na een korte uitleg kwam de reactie met een oh en bleef het een aantal weken stil. Na toch even te bellen met het secretariaat werd ik keurig doorverwezen naar de voorzitter Hans van Hoesel. Gelukkig was mijn aanvraag in ieder geval bij hem bekend en kon meteen een afspraak worden gemaakt voor het praktijk examen voor komend weekend, slik. Nog even kunnen uitstellen en een afspraak kunnen maken voor het weekend daarop en de voorbereiding begon. Papieren in orde, welke moesten er ook al weer aanwezig zijn, BVL niet verlopen, kloppen serienummers wel van de set, juiste configuratielijst

logboek goed ingevuld. Nog 1 ½ week de tijd om dat op orde te krijgen en de pragmatische theorie weer even door te nemen, vliegplan en de Papa Hotels. Het weekend van de waarheid. ‘s Morgens vroeg om 4:30 afgesproken dus in de avond beslissen wat we gaan doen. Het zag er regenachtig uit, maar de MID was zeker niet negatief betreft wind en regen, nog even overleggen met de crew en unaniem positief: verzamelen!

Niet geslapen natuurlijk omdat alle procedures, theorieën, mogelijke richtingen en landingsplaatsen nog door je hoofd gaan. Ik geloof dat ik na 2 uur woelen een lichte slaap gevat heb waar een droom of eigenlijk nachtmerrie van een boze boer me het grootste deel van de nacht achtervolgde. Prompt 3:45 wakker, nog

even de meteo/radar aanschouwen waarna langzaam een schitterende windstille dauwige morgen ontluikt. Eenmaal op de grasheuvel in Amersfoort aangekomen konden we redelijk snel aan de slag want Hans stond al te wachten (examinator komt naar U toe deze zomer). Kan het IVW een voorbeeld aan nemen). De papieren en de load balance doorgenomen en diverse alternatieven bekijken en akkoord, spul opbouwen. Nu heb ik een uitstekende crew welke zelfstandig het spul kan opzetten en hoef daar normaal zelf niet naar om te kijken! Is met het examen fout natuurlijk, geef duidelijk instructie aan passagiers en crew, al weten ze het nog zo goed. Het klinkt raar om instructie te geven aan een examinator. Geldt ook voor controle van het materiaal. Even de dagelijkse inspectie. Omdat ik voor het eerst mijn eigen auto gebruikte als volgauto welke niet is voorzien van een haak aan de voorzijde voor de quickrelease had dit tot gevolg dat

de ventilator al volop te draaien stond, terwijl we nog aan het zoeken waren waar dat touw aan vast gemaakt kon worden. Snel de auto omdraaien en vast aan de trekhaak dan maar. Tijdens het vastknopen zag ik Hans al notities maken en kreeg het toch aardig benauwd. Chute plakken, mensen aan de kroon, snelle

passagiers instructie, binnen de boel controleren, druk voldoende en branders erop. Passagiers aan boord, hands on hands off procedure en los. Zeer goede start waar je vanuit de Amersfoortse heuvel direct een prachtig overzicht hebt over de Utrechtse heuvelrug en het Veluwemeer. Na diverse opdrachten van level houden tot naderingen en noodprocedures, voelde ik me toch op mijn gemak en na contourvarend in de Woudenbergse ochtenddauw en door de topjes van de maïsplantjes gevaren te zijn, mocht ik een landingsplaats opzoeken. Die had ik redelijk snel gevonden, na een hoge rij bomen en daar stond de volgauto al keurig te wachten. Wel even vergist in de 90 graden sturing naar links, dus hoog houden en tijdig rippen, wat resulteerde in een landing waar lichtjes door de knieën geen overbodige luxe was. In de mand blijven was de opdracht en ik kon zelf het gevaarte omver halen omdat de chute er

toch al uit lag. De volgers hadden de boer al gevonden en was ik een fles jenever lichter voordat ik het in de gaten had maar in ieder geval prettig dat dat geregeld was. Ballon inpakken, inladen en gaan. Kreeg nog geen resultaat te horen en ondanks mijn goede gevoel bleef de spanning er in. In de auto schoot me nog te binnen, Dutch Mill afmelden en na dat telefoontje zag ik het aantekeningenblok weer voorbij komen.

Weer in Amersfoort aangekomen kreeg ik tijdens de debriefing de punten die verbetering en aandacht nodig hebben, de uitslag: Het BPL brevet kan nog niet worden afgegeven. Reden: Ik had nog niet mijn solo gehad. Na enige twijfel begon ik me te beseffen dat ik dus wel geslaagd was? Inderdaad alleen nog een solo vlucht.

Na een enorme zucht en ontvangst van felicitaties maar 1 ding: SOLO. Moest even wachten maar inmiddels heb ik de solo genoten en de papieren zijn aangevraagd en inderdaad na 10 dagen (met diverse telefoontjes erbij met de KEI) belde op vrijdag 1 juli mijn vrouw dat de post binnen was met mijn BPL brevet nummer 2005.000.002. Intussen had ik al een schitterende A105 samengesteld die keurig buiten stond te wachten dus was het aftanken en gaan. Ik moet zeggen na mijn examenvaart en solovaart worden de vaarten steeds mooier en de eerste “passagiers” vaart “ met eigen ballon” is ook weer een hoogte punt. Opgestegen op een mooie vrijdagavond met familie en SebastiaanB en hang je als “amateur” BPL piloot net boven al die commerciële vaarders. BPL zo gek nog niet.

Rick de Groot

De Dynalifter is een zogenaamd hybride luchtschip. Een luchtschip dat gebruik maakt van Aerodynamische lift, doormiddel van vliegtuigvleugels, en Aerostatische lift, het helium. Het prototype met een lengte van 120 foot is voor ongeveer 75% klaar en het schip zal later deze zomer voor het eerst de lucht in kunnen om getest te worden. Op dit moment wordt er hard gewerkt in Alliance, Ohio door de bouwers van dit nieuwe vaartuig, de firma Ohio Airships. Het schip wordt speciaal ontwikkeld voor vrachtvervoer met 2 piloten. Opstijgen en landen kan de Dynalifter volledig zelfstandig op een kleine startbaan. De Dynalifter is ontwikkeld voor bulktransport en

goedkoop te bouwen, aldus het bedrijf. Het prototype heeft een rigid frame en is erg veilig. Ook al zal het helium er tijdens de vlucht uitlopen, dan nog kan het schip gewoon als een vliegtuig landen.

Meer info vind je hier.  Bennie Bos

Vergeet niet de fotowedstrijd van Ultra Magic. Elke maand wordt de mooiste inzending uitgekozen zodat men aan het eind van het jaar een selectie van 12 mooie foto's bij elkaar heeft voor de kalender van het volgende jaar. Elke winnaar ontvangt een leuk kledingpakket bestaande uit een mooi jack, crewhandschoenen, sjaal en meer en aan het eind van het jaar een stapeltje kalenders van 2006. Bij meerdere ballonnen is het de bedoeling dat de grootste ballon op de foto van Ultra Magic is. Dat mag echter ook een mand of deel van een ballon zijn. Voorbeelden kun je bekijken op de site van Ultra Magic. De foto hiernaast is de winnende foto van April en maakte ik tijdens een ballonvaart vorig jaar in Zuid-Italië. Het is een UM Racer die boven de Atlantische Oceaan hangt bij het ondergaan van de zon. Dus let de komende meetings scherp op de UM ballonnen en maak de winnende foto. Bennie Bos

Het ontbreken van een ‘verkeerscirculatieplan’, vormt de hoofdreden voor de zaterdag in de soep gelopen Epe Ballooning. ‘Als honderden auto’s tegelijk na het opstijgen waren vertrokken, had het verkeer in de Hoge Weerd een uur vast gezeten’, concludeert wethouder J.W. Lagerweij. Volgens de organisatie is ‘flinke

financiële schade’ geleden door de afgelasting. Het ontbreken van een degelijk verkeersplan in het draaiboek van de organisatie heeft vrijdagmiddag laat uiteindelijk tot de afgelasting geleid. Wethouder J.W. Lagerweij: ‘Volgens prognoses zouden er tussen de 10.000 en 15.000 mensen komen. De ervaring leert dat wanneer de hete lucht ballonnen zijn opgestegen, mensen in de auto springen en het terrein verlaten.’ Volgens Lagerweij zou dat, gelet op het smalle stratenpatroon in de achterliggende wijk Hoge Weerd, er toe geleid hebben dat de wijk een uur lang niet bereikbaar zou zijn voor hulpdiensten. ‘De adviezen van brandweer, politie en ambulance waren heel helder, de ervaringen van voorgaande jaren speelden ook mee.’ Volgens Lagerweij is het in de Hoge Weerd niet mogelijk de in de wijk geparkeerde auto’s gedoseerd te laten vertrekken. De organisatie was in handen van de Ondernemers

Vereniging Epe, Veluws Nieuws en de Mixed-Hockey Club. Woordvoerder Alain Schepers wil de conclusie niet voor zijn rekening nemen dat er te weinig is nagedacht over het verkeer. ‘Het terrein van de hockeyclub is en blijft een prachtige locatie, er zijn voldoende mogelijkheden om mensen gespreid te laten parkeren. We gaan

met alle betrokkenen evalueren hoe de problemen kunnen worden opgelost.’ Wethouder Lagerweij heeft twijfels bij de locatie. ‘Voor een volgende editie moet men òf de garantie geven dat het niet tot een opstopping leidt òf er moet een andere locatie worden gezocht.’ De wethouder denkt aan een weiland langs een belangrijke ontsluitingsweg. Voor verplaatsing naar een weiland buiten het dorp was het te laat, volgens Lagerweij. ‘Vrijdagmiddag viel de beslissing. In dat geval hadden in zeer korte tijd alternatieve terreinen gevonden moeten worden, verwijsborden geplaatst, eenrichtingsverkeer ingesteld en verkeersregelaars opgeleid.’ Volgens Schepers loopt de schade in de duizenden euro’s omdat geboekte balloncapaciteit niet is gebruikt. Het is niet bekend of er schadeclaims volgen.

Stentor

Elk jaar vind in Duitsland de Zippo Cup plaats. Men spreekt vaak over honderd ballonnen (het zijn Duitsers hé), maar meestal zijn het er toch wel gauw 60 en dat is voor Nederlandse begrippen een zeer fatsoenlijk ballonfeest. Luchtballonnen, luchtschepen, modelballonnen en special shapes, de hele mikmak. Een mooi ruim startveld bij de forellenvijver in een bosrijke omgeving. Wat velen van jullie niet weten is dat dit plaatsje vlak over de Duitse grens in de buurt van Winterswijk ligt. Absoluut interessant om dit jaar eens op je kalender te schrijven. De organisatie ligt in handen van Achim Schneider, en zijn ballonnen kennen we allemaal wel.

De 3 colaflessen, de olifant, en de telefooncel. Ballonnen die we vaak op Nederlandse evenementen zien. Achim stuurde mij het programma voor dit jaar en tijdens de 4 daagse meeting staan er 6 ballonstarts gepland en 2 nightglows. Voor dit programma kun je mij even een mailtje sturen. Let wel op dat je naar het juiste plaatsje Borken rijdt, alleen westelijk Duitsland kent er 5. Bennie Bos

Alle goede verhalen beginnen met “Er was eens” . . . . zo ook deze. Er waren eens drie studenten die ’s avonds in de disco bespraken waarheen ze het volgende jaar op vakantie wilden gaan. De afgelopen twee jaren hadden ze Afrika verovert. Van noord naar zuid hadden ze het hele land overgestoken op de motor en

het volgende jaar beklommen ze met de motor de Kilimanjaro. Beide avonturen waren zonder kleerscheuren afgelopen en een ding wisten ze nu zeker, het werd weer Afrika maar dan op een hele bijzondere manier. Een van de drie studenten las op dat moment toevallig het boek “Vijf weken in een ballon” van Jules Verne. De tweede kende het boek al en samen vertelden ze het verhaal van de ballonvaart aan de derde persoon. De ballonvaart in het boek begon op het eiland Sansibar en vervolgde dwars over het Afrikaanse continent. Alledrie mannen werden gegrepen door het verhaal en wisten wat ze wilden gaan doen, “dat doen wij ook”. Ze moesten een ballon bouwen en leren hoe ermee te varen. Na drie jaren en met behulp van mensen in het buurtschap Igualada werd de door hen gebouwde ballon "Tramuntana" verscheept naar Sansibar en kon het eigenlijke avontuur beginnen. De drie avonturiers

heetten Josep-Maria Llado-Costa, Joan Comellas en Jaume Llansana. Ze begonnen hun tocht met de oversteek tussen Sansibar en Tanzania en kwamen uiteindelijk 11 maanden later aan op hun eindpunt Rwanda. Tijdens de tochten en vele landingen in de steppe en de oerwouden raakte de ballon meer dan eens

beschadigd en moest ter plaatse weer gerepareerd worden. Details van dit avontuur vind je in het boek “Africa in een Ballon”, verkrijgbaar via Ad Haarhuis voor Nederland of Benoit Simeons voor België. Terug in Spanje moesten de heren zich af vragen hoe ze hun broodwinning veilig konden stellen. Op de vraag “wat kunnen we”, kwam het antwoord “ballonnen bouwen”, en zo werd de firma Ultra Magic opgericht. Nu 25 jaar later kom ik op het eigenlijke verhaal waarover ik wil vertellen. Ultra Magic is een succesvol bedrijf en wilde haar 25 jarig jubileum op een gepaste wijze vieren. Omdat de wortels van het bedrijf in Afrika liggen, werd besloten het feest daar te beginnen. De families van de toenmalige avonturiers en die van de andere betrokken en de mensen die dicht bij het bedrijf betrokken zijn, werden gevraagd om het avontuur van een kwart eeuw geleden mee te beleven. En zo bevonden mijn

vriendin Charlotte en ik zich op 18 maart samen met 80 andere personen in Dar es Salaam, de hoofdstad van Tanzania. De reis met een groep van deze omvang duurde in alles veel langer, als eigenlijk gepland was. Het was echter ook tegelijk een beleving van bijzondere aard, grappig, spannend, onderhoudend maar ook

vermoeiend. Maar telkens lukte het ons uiteindelijk daar te komen waar we wilden. En zo kwamen we op een gegeven moment aan in ons Tembo hotel, direct op het strand van Sansibar. De volgende dag brachten we door op het strand ten noorden van het eiland, terwijl behulpzame mensen de 17 ballonnen van het schip op de vrachtwagen laden en deze naar de startplaats brachten. In de middag vulden we butaangas vanuit huishoudflessen in de ballontanks en bereidden alles voor de vaart over Sansibar Stone Town voor. We sloten de dag af met een typisch Spaans buffet met inheemse kruiden en muzikale begeleiding. De volgende dag vulden we de ballonnen bij stralende zonneschijn en een temperatuur die bij zonsopkomst al rond de 25 graden lag.  Na de start dreef de wind ons naar de oude stad, maar daarachter was direct de zee, en zo moesten we al vijf minuten na de start gaan uitzien naar een plaats

om te landen. We ontdekten een grasveldje voor een gebouw, dat direct aan zee stond, en manoeuvreerden daar naartoe. Vlak voor de landing draaide de wind iets en kwam ik ongeveer 20 meter naast het gras terecht. Charlotte stapte uit om met de sleeplijn de ballon naar het grasveld te trekken. Na 3 stappen zakte

ze tot aan haar knieën weg in de bagger en kon zichzelf net in veiligheid brengen voordat ze er verder in zakte. Toen ze weer veilig in de mand stond, zijn we opnieuw gestart om ons geluk te beproeven aan de andere kant van het gebouw. Het was gelukkig net eb en de zee had een paar meter strand vrijgegeven waarvan wij, samen met nog enkele ballonnen, gebruik van maakten. Al spoedig waren er lokale bewoners aanwezig die zich de ogen uitkeken en hun diensten aanboden. Met hun hulp lagen alle ballonnen even later weer op de vrachtwagen en reden we, zittend op de ballonzakken, weer terug naar de startplek. Al spoedig begonnen we met de voorbereidingen voor de volgende dag, waarop we met de 7 grootste ballonnen een overtocht wilden maken van Sansibar naar Tanzania. De start van deze overtocht was om 11.00 gepland. Een meteovoorspelling was noch van

Sansibar Airport, noch van Dar es Salaam te verkrijgen. Het weermodel van NOAA uit Amerika toonde een zwakke wind uit diverse richtingen. De gewenste richting naar het westen zat op 2500 meter met een snelheid van 5-7 knopen. Op alle andere hoogtes ging het allemaal richting de Indische Oceaan. Vanuit

Sansibar Stone Town uit gezien omsluit het vasteland van Tanzania een boog van 90 graden rond onze startplek. Met een windrichting vanuit noordoost tot zuidoost is na 45 kilometer het kanaal overgestoken. Een afstand die voor sommige ballonnen kritisch was , ook omdat we eigenlijk geen ervaring hadden met het butaangas. Butaan geeft weliswaar meer warmte dan propaan, daar tegenover is de druk duidelijk geringer. Ondanks stikstof toevoeging brandde de vlam geel, een teken

van onvolledige verbranding. Ons plan stond op de wip. Uiteindelijk werd besloten dat enkel de drie grootste ballonnen de overtocht zouden wagen. De rest van de groep zou in de katamaran veerboot onder de ballonnen meevaren. Bij te weinig wind hadden we ook de mogelijkheid om op de boot te landen. Carles Llado

en Angel Aguirre stegen als eerste op (foto rechts) en namen een cameraman mee. Ze stegen door naar 3000 meter maar de verwachte windrichting was niet te vinden. Ondertussen was ook de rode ballon van Domenec en Juan Cobos gestart en kort daarna startte ik samen met David Bareford. Wij bleven eerst maar eens laag varen en pakten een koers naar het noordwesten, over de kleinere eilandjes. Toen Charles weer beneden was hadden wij een stabiele koers van 330 graden met 15 km/h. In deze richting lag het vasteland 60 kilometer van ons verwijderd, wat echter met de voor handen zijnde gasvoorraad bereikbaar was.  25 jaar geleden had de ballon Tramuntana het vasteland bij Bagamoyo bereikt. In de ideale situatie zouden we daar moeten landen, want daar stond ons hotel. We hadden daarvoor echter een koers van 270 graden nodig. Op de kaart stond een asfaltweg langs de kust van Bagamoyo naar het noorden tot aan Sadani. Vanaf daar begon een zandweg. Josep had ons op het hart gedrukt dat we moesten zorgen dat we langs de asfalt weg zouden landen, anders zouden we waarschijnlijk de komende nacht niet in het hotel slapen. De huidige windstroom dreef ons echter ver noordelijk van Sadani. Onze stemming werd wat beter toen na een uurtje de richting naar 300 draaide met 20 km/h. Inmiddels lag onze ballon op kop, met vlak achter ons Juan en als laatste Carles. David en ik verwonderden ons een beetje over de onrustige vaart van de rode ballon achter ons. Hij ging als een jojo op en neer en ik maakte al een grapje “als hij zo door gaat, komt hij nog in het water terecht’. Ik had het nog maar amper gezegd en de ballon kwam daadwerkelijk in het water terecht. Via de zoomlens van de kamera zag ik dat de mand bijna tot aan de rand onder water zat.

Via de GSM namen we contact op met Josep en gaven de positie door. Hij schatte dat de boot ongeveer over een half uur ter plaatse zou kunnen zijn. Even later konden we gelukkig waarnemen dat de rode ballon zichzelf bevrijd had uit zijn benarde positie en weer in de lucht hing. Domenec meldde zich vlak daarna over

de radio met de melding dat ze een groot gedeelte van de electronische apparatuur verloren hadden en dat ze nu aangewezen waren op onze navigatie. De volgende uren waren minder spectaculair. Toen draaide ineens de wind naar rechts en liep onze nieuwe vaartrichting parralel met de kust en later zelf weer verder richting de zee. Onze adrenalinespiegel liep weer omhoog, temeer omdat de veerboot ook nog niet in het zicht was die voor onze veiligheid mee zou varen. Later bleek dat de kapitein had geweigerd om zover van zijn route af te wijken. Omdat we laag over de waterspiegel niet meer vooruit kwamen, besloten we ons geluk te beproeven op hoogte. En inderdaad, in de wolken op 800 meter hoogte pakten we de richting 330 op. Na een vaart van 4,5 uur bereikten we het vasteland ten noorden van de plaats Mkwaja. David en ik ontdekten vanuit de lucht een dorpje langs de kustweg met een

schoolgebouwtje en een grasveld daarvoor. Terwijl we daar op aan stuurden viel de rode ballon, die constant achter ons gevaren had, letterlijk uit de hemel. Ik filmde zijn landing, vlak voordat ook wij de ballon aan de grond konden zetten. Direct na onze landing werden we omgeven door vele lokale bewoners. Zoals

afgesproken probeerden we direct via de mobiele telefoon onze positie door te geven, maar dat lukte echter niet omdat er in het dorp geen netwerk en ook geen telefoon was. De kommisaris van politie bracht David en mij in en klaslokaal waar we ons moesten legitimeren en we het doel van onze luchtreis op een formulier moesten schrijven. Ik had niet de indruk dat hij er ook maar een letter van kon lezen. Toen we weer in vrijheid werden gesteld, probeerden we naar het zuiden richting Bagamoyo te komen. Een taxi of een auto was er niet en de poging van David om een motor te huren mislukte ook. Men probeerde ons in hun beste Engels uit te leggen dat er een bus richting het zuiden ging, de vertrektijden bleven echter onduidelijk. Men plaatste 2 stoelen langs de stoffige weg om het wachten voor ons iets comfortabeler te maken. Net toen iemand ons uitlegde dat de volgende bus pas over 2 dagen

zou komen, verschenen in het donker de koplampen van een auto. Warempel, het was de bus. We stapten heel snel in en reden volgas (stapvoets) over de slechte straat naar het volgende dorp, waar Domenec en Juan zich bij ons voegden. Zij hadden een lange voettocht achter de rug om de straat te bereiken. In het

volgende dorp Mkwaja verwonderden wij ons erover dat we zo ineens moesten uitstappen. We moesten toch nog verder naar Bagamoyo, richting ons bedje in het hotel. We stelden vast dat dit het eindpunt van de buslijn was. We hadden echter geluk, er was een gasthuis, waar we na enig onderhandelen een paar kamers konden huren. Ik maakte een avondwandeling waarbij ik de omgeving zonder succes naspeurde naar telefoonleidingen. Ik vond wel een "Supermarkt", waar je flessen water, shampoo en knoflook kon kopen. Ik kocht een fles water en vroeg de eigenaar of er echt niemand was met een telefoon, en ja hoor, hij kende wel iemand. Hij bracht ons met de man in contact en nadat we eerst moesten handelen over de prijs van onze actie, stonden we even later op de enige plek op het strand waar een verbinding mogelijk was. Na 2 mislukte pogingen had ik eindelijk de mogelijkheid om

onze positie door te geven. Daarna kon ik eindelijk met een rustig gevoel in de luxe hotelkamer met ventilator, muskietennet en rood licht op het bed gaan liggen naast David (foto boven). De volgende ochtend werden we door het dorpsopperhoofd ontvangen. Ook nu moesten we onze papieren weer laten zien en ons

inschrijven in het gastenboek. Daarna vroeg de dorpsoudste ons naar de reden van onze reis waarna David hem vertelde over onze geplande overtocht met de ballon van Sanbsibar naar Bagamoyo. “Aha, jullie zijn dus verdwaald”, was zijn droge reactie. We namen zijn woorden commentaarloos aan. Na een ontbijt wat bestond uit deegbladeren die dreven in het vet en zoete thee bleven we wachten op onze crew, die al weldra arriveerden met een bus en een vrachtwagen. Nu moesten we de ballonnen nog terug zien te vinden. Gelukkig had ik de landing van Doemenc en Juan gefilmd zodat we op mijn aanwijzingen hun ballon konden bergen, want de door hen opgeschreven coordinaten (zonder bril) lagen 200 kilometer westelijk van ons. Onze crew vertelde ons dat de weg van Mkwaja naar Sadani alleen maar op de kaart bestond. Rond Sadani was een dierenreservaat ontstaan en de straat was

daarom nooit gebouwd. De terugweg naar Bagamoyo liep eerst 50 km naar het noorden tot Pagani, dan 80 km het binnenland in en aansluitend 200 km naar het zuiden. Onze nachtelijke poging om naar het zuiden te gaan was de verkeerde richting geweest. Vlak voor middernacht, 30 uur na de landing en vele avonturen later, kwamen we bij ons hotel in Bagamoyo en konden fatsoenlijk eten en slapen. De volgende dag stapten we op het station van Dar es Salaam op de trein, die de ballonnen en ons in het Selous wildreservaat zou brengen, maar dat is het tweede deel van ons avontuur.   Blue Skys, Uwe Schneider

De Britse ballonvaarder en avonturier David Hempleman-Adams heeft zijn meest bizarre stunt voltooid, het geven van een etentje op zeer grote hoogte. Gekleed is sjieke avondkleding steeg David op naar een hoogte van ongeveer 7,4 kilometer met aan boord Bear Grylls en Alan Veal. Daar aangekomen klommen ze naar een platform wat enkele meters lager onder de mand hing met daarop een formeel gedekte tafel. Hier genoten de heren onder andere van verse asperges, een hoofdgerecht en heerlijk fruit na. Na een saluut aan de koningin, sprongen de heren met hun parachutes overboord. "Het enige nadeel aan deze niet ongevaarlijke stunt was dat tegen de tijd dat ik landde, al het eten op was", aldus David. Het trio verbleef onder een temperatuur van 58 graden onder nul en liep het risico van Hypoxia. Projectleider Alex Rayner vertelde dat de stunt aangemeld was bij het

Guinness Book of World Records. "Het was een geweldige stunt", zei Grylls, "het meest angstige moment was toen mijn zuurstofmasker afzakte op het moment dat ik ondersteboven aan de tafel hing, maar dat kreeg ik weer goed. Het huidige diner record staat op naam van Henry Shelford, hij dineerde op 7 kilometer in Tibet Mountain in 2004.    Sue Leeman

Sinds half juni staat op Ballonspotsite een Ballonspotters Database. De database heeft als doel om te proberen alle ballonspotters uit België en Nederland samen te brengen in één grote database. Momenteel hebben wij in de database al een twaalftal spotters opgenomen. Deze komen allemaal uit België . De spotter

die zich aanmeld krijgt op de database een profiel. Hierdoor is het mogelijk om zich een beeld te vormen van één of meerdere spotters. In het profiel van de spotter worden volgende gegevens geplaatst: de naam, indien de spotter dat wenst het E.mail adres, zijn/haar eventuele website, hoe is de spotter erin gerold, de woonplaats, hoelang al actief, favoriete spotterrein, andere hobby's en een foto van de spotter. Wij vragen dan ook aan de deelnemende spotters deze vragen correct in te vullen. Deze database is niet alleen voor de spotters, maar ook voor andere personen in de ballonwereld, denkende aan de crew, piloten, verzamelaars,… iedereen spot wel eens een ballon, nietwaar.  Wij hopen met deze database ook de jaarlijkse ‘Spotter Of The Year’ wedstrijd een open karakter te geven. Dus bent u spotter, crew, piloot, verzamelaar of eender wie die wel eens een ballon spot? Voeg je toe aan de

database door een E-mail te sturen met als onderwerp: ‘Spotter Toevoegen’. Geef bovenstaande gegevens door en voeg een foto toe!. Wij hopen vele spotters te kunnen verwelkomen in deze database. Met vriendelijke groeten, Djorry Simoen, Webmaster Ballonspotters Database.

Ultra Magic S-105, Japan

Ultra Magic M-77, Spanje

Ultra Magic M-145, Duitsland

Ultra Magic M-56, Spanje

Cameron A-180, Duitsland

Cameron Z-350, Engeland

Cameron A-375, New Zealand

Kavanagh D-90, Australië

Kavanagh E-300, Australië

Kavanagh E-210, Australië

Lindstrand 90A, Engeland

Lindstrand 105B, Frankrijk

Lindstrand 105A, Engeland

Lindstrand 105A, Engeland

Lindstrand 77B, Frankrijk

Kubicek BB70Z, PH-GRN,

Ronnie Kleinsmit, Nederland

Ultra Magic M42, Duo cloudhopper voor de

Duitse UM dealer Peter Hausman

Kubicek BB45, Zwitserland

Kubicek BB20GP, Rusland

Kubicek BB22, Italië

Kubicek BB37, Zwitserland

Kubicek BB30, Tsjechie

Kubicek BB37, Duitsland

Kubicek BB30Z, Duitsland

Kubicek BB42Z, Duitsland

Kubicek 70Z, Zwitserland

Kubicek BB30Z, Duitsland

Kubicek BB22, Japan

Kubicek BB37, Oostenrijk

Kubicek BB30Z, Tsjechië

Kubicek BB42Z, Duitsland

Kubicek BB30Z, Zwitserland

Amazon Balloons uit Brazilie bouwt op dit moment aan deze vreemde variant van de Upside Down ballon.

Kubicek BB26 voor Duitsland. De ballon word

ingezet op de World Games in Oberhausen

welke plaatsvinden van 14 t/m 24 juli

Kubicek BB30, Tsjechië

Kubicek BB30, Zweden

Kubicek BB30Z, Duitsland

Een prachtige ballon voor de dierentuin van Wenen

Cameron Z-120 met Add-Ons, Engelse registratie

Langzaam wordt het decor voor 10 augustus 2005 steeds duidelijker: de jubileumvaart voor 20 jaar Breda Ballon Fiësta met 100 ballonnen boven Breda. Het streefaantal van 100 komt steeds dichterbij en de organisatie voor deze vaart merkt dat piloten en ballonbedrijven soms tot het laatste moment wachten met inschrijven. Maar het is nog steeds die ene unieke kans voor uw sponsor, uw relaties, uw crew of gewoon

voor jezelf om in Nederland met 100 andere ballonnen gelijktijdig te varen. Voor de laatste stand van het aantal inschrijvingen: zie de ballonmeter op onze website. Zo maar enkele details: de 100 ballonnen pin is klaar, er wordt opgestegen van mooie locaties in de binnenstad, er komt zelfs een spiksplinternieuwe special shape varen vanaf de hoofdlocatie (waar ook de andere special shapes op deze avond zullen starten), enkele restaurants hebben hun eigen opstijglocatie voor hun culinaire gasten, Wubbo Ockels vaart met de eerste ballon mee, een klein deel van de fotograferende pers maakt foto’s vanuit de torenspits van de Grote Kerk, belangstellenden van buitenaf kunnen het speciale 100ballonnenarrangement boeken bij het ballonhotel. Alle deelnemende piloten worden uiterlijk om 16.00 uur in het Stadskantoor in Breda verwacht voor een verplichte briefing, maar hierover hebben zij allemaal

een schrijven ontvangen met de laatste informatie. Het programma van de andere dagen van Breda Ballon Fiësta laat weer scala aan verschillende ballonnen: van modelballon tot special shape. De modelballonnen hebben het voornemen om dit jaar een wedstrijd modelballonvaren aan het publiek te laten zien. In het programma naast de ballonnen vraagt de organisatie speciaal aandacht voor de demonstratie ‘snorvliegen’. Maar allereerst kijkt iedereen reikhalzend uit naar 10 augustus a.s: de jubileumvaart met 100 ballonnen boven Breda. Zorg dat je erbij bent!!!  John Schoone  Breda Ballon Fiësta|

Regelmatig bezoeken wij de Paris Air Show, een tweejaarlijkse luchtvaartbeurs (met vliegshow) die al sinds 1908 gehouden wordt. In december 1908 werd het voor de eerste keer georganiseerd als onderdeel van de jaarlijkse autobeurs. Er waren 15 vliegtuigen te zien en verschillende ballons en luchtschepen, waarvan de "Ville de Bordeaux" de grote blikvanger was. In 1909 werd de eerste zelfstandige luchtvaartbeurs gehouden, maar toch duurde het nog tot 1983 voordat wij er de eerste keer kwamen...

Omdat de vliegshow toen in het teken stond van 200 jaar luchtvaart (lees: ballonvaart) waren er ook ballonnen te zien, aan het eind van de vliegshow stegen zij op. In de jaren daarna was er weinig te beleven op ballon- en luchtschipgebied. Met de komst van de Zeppelin NT is echter ook het luchtschip weer terug op de Parijse luchtvaartbeurs. De D-LZFN wordt in Frankrijk o.a. gebruikt om de kandidatuur van Parijs voor de Olympische Spelen van 2012 te promoten. Al denk ik dat ze daar inmiddels mee gestopt zijn: twee weken na het maken van deze foto werd bekend dat de Spelen in 2012 naar Londen gaan...  Johan Hetebrij

De Warsteiner Ballonfiesta Overijssel, een driedaagse meeting in het Overijsselse Zwolle. De ballontechnische organisatie was zoals elk jaar weer in handen van Westerwolde Ballooning, Geert en Erik Pals. Op woensdag had men goed kunnen varen en de donderdag viel helaas geheel in het water. De vrijdag was echter een

onverwacht groot succes. Toen we gingen rijden was het bewolkt, zoals al de gehele dag, maar Paulusma beloofde aan het einde van de dag nog wat zonnestralen. Ik zal nooit meer twijfelen aan de woorden van een Fries, hij had volkomen gelijk. Toen we op het veld arriveerden brak inderdaad de bewolking open. Twee vliegtuigen brachten een aantal para’s naar boven waarbij door de laatste 4 springers nog een paar aardige formaties in de lucht werden gemaakt. Toen de matrassen waren opgeruimd verscheen er een enorme, met straalmotor aangedreven racekar op het onlangs ingezaaide gazon achter het Zwolse provinciehuis. Heel voorzichtig maar met een hels kabaal trok de chauffeur van dat ding zijn rondje langs het massaal aanwezige publiek. Het bleek een bekende Nederlander te zijn, Erben Wennemars, gevierd schaatser. Hij opende samen met een wethouder de

grote ballonvoorstelling van die avond door een aantal kleine heliumballonnetjes los te laten. De TV ploeg van Omroep Zwolle nam diverse interviews af bij de aanwezige piloten. De ballonnen konden worden opgebouwd en de zon deed prachtig zijn werk, wat glinsterde die dure stof mooi voor het gevoelige oog van de kamera.

Als grote publiekstrekkers waren de Duitse Pinguin en de Zwitserse koe met vleugels aanwezig. De mogelijkheid om prachtige foto’s te maken werd absoluut geboden vanavond. Af en toe moest ik even een sprintje trekken, als ik weer een situatie zag ontstaan waarbij ballonnen prachtig bij elkaar kwamen te hangen, althans in 2D. In werkelijkheid hingen ze dan al honderden meters achter elkaar. Snappie het nog . . . zie foto hiernaast. De piloot van de koe zette Nienke aan het crewen waarna uiteindelijk dit prachtige stukje kunst overeind kwam en de nodige oh’s en ah’s bij het publiek over de lippen toverde. De zon was vanavond mijn grootste vriend, wat zag alles er prachtig uit. Bijna op het laatst moest hij zich helaas gewonnen geven doordat er een dikke wolk voor schoof. Enkele ballonnen moesten nog weg, waaronder de “Kiekeboe” special shape welke werd gevaren door de Belg Bart

Geeraerts. Op het moment dat het “Kearlke” en het “Wiefke” klaar stonden voor vertrek, begon de showband naast het startterrein hun instrumenten te bespelen, ze wilden niet langer wachten. Hierdoor ontstond een bijzondere situatie die vele mensen moeten hebben gevoeld. De combinatie van opstijgende ballonnen en

mooie live muziek gaf een hele aparte ambiance. Ik stond te kijken en dacht “Wow”, dit is helemaal geweldig. Terwijl het een normale ballonopstijging was, en ik dat al duizend keer gezien had, maakte de muziek het plaatje af. Nienke stond ook te kijken en had precies hetzelfde gevoeld als ik, merkwaardig. Deze situatie zou je bewust moeten creëren, dacht ik later. Een soort Nightglow, maar dan gewoon bij daglicht. Opstijgende ballonnen, mooie instrumentale live muziek uit goede luidsprekers en dan een opzwepende muzieksolo op het moment dat er weer een ballon omhoog gaat. Ik hoop dat ik met deze gedachte iemand aan het denken zet, en deze situatie eens een keer gearrangeerd op een ballonmeeting tegen kom. Een groot muzikaal ballonfeest. De geplande nightglow moest ik helaas laten schieten want ik moest om middernacht beginnen met mijn werk. Op mijn GSM kwam nog een

SMS binnen van de gebroeders Buyle . . . de gasballonnen in Dusseldorf staan hier inmiddels gevuld klaar en de start is voorzien voor 05.00 morgenvroeg. Het Duitse Kampioenschap gasballonvaren stond met 2 vaarten dit weekend gepland . . . soms baal ik wel eens van de nachtdienst, geen tijd dus. Prachtige foto’s van de Warsteiner Ballon Fiesta Zwolle vind je in het “Ballooning Pictures” gedeelte van deze website.  Bennie Bos 

En nog even terug komend op het Duitse kampioenschap gasballonvaren . . . er waren 14 deelnemers waaronder 2 Belgische teams. Een knappe prestatie voor de Belgen want Philippe de Cock behaalde de derde plaats en Bob Berben plaatste zich op plaats 2. . . .

Voor zover het magazine van Juli 2005. De evenementen volgen elkaar vanaf nu in snel tempo op en er is weer genoeg te beleven voor de liefhebbers. Een groot aantal van jullie hoop ik over een paar weken te ontmoeten op de "Big One" in Metz, geef even een seintje op info@hotair.nl als je daar ook naar toe gaat. Vriendelijke groeten, Bennie Bos