Witte nachten in St. Petersburg


Tekst en Foto's: Bennie Boski

    

Dit jaar vond in het Russische St.Petersburg de ballonfiesta “Rise above the Clouds” plaats als onderdeel van het wereldkampioenschap heteluchtschipvaren. De stad op zich is al betoverend mooi maar als er dan ook nog ballonnen te fotograferen zijn, dan weet ik waar mijn volgende doel ligt. Hier wilde ik persé naar toe.

Mijn naam als ballonfotograaf word zo langzamerhand steeds bekender over de grenzen en de contacten die ik met de organisatie had groeiden verder, wat me uiteindelijk een uitnodiging opleverde om als fotograaf/journalist op hun kosten naar de meeting te komen. Een samenwerking met Russen is er één die je moet koesteren en waarbij je veel geduld moet hebben, maar langzaam vielen alle puzzelstukjes op hun plaats en had ik uiteindelijk de juiste papieren in huis. Er zijn namelijk een aantal zaken zeer belangrijk om uberhaupt het land binnen te kunnen komen. Allereerst moet er een uitnodigende partij zijn. Dan moet je onder andere een bewijs hebben dat het hotel geboekt en betaald is. Je zorgpolis moet ook Rusland-dekkend zijn, een papier wat je kunt aanvragen bij je zorgverzekeraar. Op Internet download je een visumaanvraag-formulier en met deze stapel papieren, een recente pasfoto en je paspoort ga je dan uiteindelijk naar het Russische consulaat in Den Haag alwaar je enkel ’s ochtends tussen 9 en 12 binnen komt. Ben je te laat of is het te druk, dan heb je pech en kun je een andere keer terug komen. Buiten voor het pand staan een aantal

mensen te wachten met papieren onder hun armen, achteraansluiten dus. Af en toe gaat de hardhouten deur open waarop een brede Roeski weer iemand binnen laat. De portier pakt de papieren uit mijn handen en bladert deze door. 1 velletje geeft hij me direct terug, die was blijkbaar niet nodig. Aan het loket bekijkt een

andere Roeski mijn verzameling en zegt na enkele minuten zwijgen “you can pay now”. 35 euro lichter kan ik weer naar huis want de aanvraag duurt een week. En als ik dan toch in Den Haag ben, dan score ik even een bakje koffie bij de koningin. Nee, niet ons aller Bea, maar de koningin van de ballonvaart. Ballonvaartster van het eerste uur, Nini Boesman. Zeer geïnteresseerd in de dingen die jou bezig houden en vol met spannende verhalen. “Ballonvaren in Rusland, dat wilden wij vroeger heel graag maar hebben we helaas nooit voor elkaar kunnen krijgen”, vertelde ze . . . . De organisatie in St.Petersburg vroeg of ik met een ander team mee wilde reizen en zo werd ik gekoppeld aan het team van Gino Ciers uit Belgie. Hij was uitgenodigd om met zijn prachtige rode Paardje te verschijnen. Aangezien Gino op 2,5 uur vanaf het vliegveld Charles de Gaulle in Parijs

woont, werd besloten in deze wereldstad op het vliegtuig te stappen. Het grote voordeel is dat dit een non-stop vlucht is . . . . Een week later kon ik zonder problemen mijn visum weer ophalen bij het consulaat in Den Haag en kon de planning beginnen. Geld regelen was niet mogelijk want de Roebels mogen het land niet uit.

Die moet je daar ter plekke regelen, er zijn normale pinautomaten, of je kunt proberen te betalen met euro’s of dollars. De organisatie verliep op zijn Russisch, dus traag, en de klok tikte door. Gino zou zijn paardje inleveren bij Marcus Haggeny in Duitsland en deze zou voor het gezamenlijke transport van de ballonnen zorgen. Aangezien het van die kant stil bleef en ik Marcus kende, belde ik hem eens op. Hij bleek net een lang gesprek met de organisatie te hebben gehad en kon eindelijk de zaak aan het rollen brengen, de tijd begon nu echt te dringen. Het paardje werd zelfs keurig bij Gino uit de stal gehaald. Ook het team van Lenny Cant met Mister Bup en Benoit Lambert met de Darth Vader waren uitgenodigd. Aangezien we op 20 juni op tijd moesten vertrekken richting vliegveld, reed ik een dag eerder

al naar België zodat ik bij Gino kon overnachten. St.Petersburg ligt in het Europese gedeelte van Rusland en kent een tijdverschil van 2 uur (vooruit). Na 3,5 uur zette ons vliegtuig van de Russische staatsmaatschappij Rossiya de wielen weer aan de grond op het vliegveldje van Pulkovo. De douane is getraind om geen spier te

vertrekken als ze langdurig je paspoort en visum nakijken. Als ons consulaat een foutje heeft gemaakt met het visum heb je een probleem, van tevoren nakijken kun je het niet want het is allemaal abracadabra. Er was geen probleem, nu kon mijn dag niet meer stuk, en wat was ik fout met die gedachte. Op naar onze koffers en die verschijnen allemaal keurig op de lopende band . . . . . behalve een grote groene met 2 oranje banden er omheen . . . de mijne dus. Gino had het in Parijs nog zo gezegd toen ik als eerste de koffer op de lopende band zette, “De eersten zullen de laatsten zijn”. Hij is een wijs man. “Vult u maar even een formulier in tweevoud in”. Onze gids Rinad was ondertussen ook aangekomen en samen gingen we naar “lost and found” alwaar ik van alles moest invullen. En op de één of andere

manier kon deze situatie mijn gemoedstoestand niet omzetten naar de fase “stress”. Ik vond het allemaal wel best, ik was in St. Petersburg en zou deze week wel doorkomen zonder koffer. Ik wilde avontuur, ik zou het krijgen. Mijn camera en alle belangrijke zaken zaten in mijn handbagage, alsof ik het geweten had.

Er stond keurig een busje voor ons klaar, onze chauffeur voor deze week heette Juri. Zijn manier van rijden was even een cultuurshock, evenals de vele autowrakken langs de weg. De Russen maken van een 2 baans weg met het grootste gemak een 4 baans weg en soms zelfs 5 baans waarbij de buitenste wagen gewoon met 2 wielen over het gras gaat rijden. We werden naar een splinternieuw hotel gebracht, in de middle of totaal niks. Zouden we hier moeten blijven tijdens de hele ballonfiesta ??, hier was niks te beleven. Onze gids wist het ook niet. Op onze papieren stond dat we in het Caterina Palace (Tsarskoe Selo) zouden worden ondergebracht. Ik trof een Duitse piloot die met zijn eigen auto was gekomen. Hij vertelde me dat hij zelf door de stad was gereden, dat was gelijk de laatste keer geweest

vertelde hij. De volgende ochtend kwamen we in de foyer ook het Mister Bup ballonteam tegen, ze hadden net telefoon gehad dat ze hun koffer moesten pakken en zouden worden opgehaald om naar het Palace te gaan. Onze situatie was nog steeds onduidelijk, niemand wist iets en we bleken maar voor 1 nacht geboekt

te staan. Na enkele uren belde Gino met Lenny. Ze bleken al uren in de auto te zitten en ergens in de stad rond te rijden, terwijl het Caterina Palace niet ver de andere kant op was. Uiteindelijk kregen ook wij instructies en moesten we klaar staan voor een busje. 3 uur later (!!) werden we opgepikt en rechtstreeks naar het schitterende paleis van Caterina de Grote gebracht. In één van de zijvleugels is een mooi hotelletje gebouwd. Toen ik van de dame achter de bali mijn sleutel kreeg, bedankte ik haar in het Engels. “Learn Russian” zei ze. “i know your language”, “Ik ou van jou”. Slik, dat begint lekker. Het staat bekend dat vele dames hier op zoek zijn naar een man omdat Rusland veel meer vrouwen dan mannen kent en de vrouwen op die manier proberen een beter leven te vinden. . . . Gino belde

ondertussen met Marcus en hoorde dat de vrachtwagen met 18 complete sets ballonnen al 36 uur werd vastgehouden aan de grens. Daar was weer één of andere ambtenaar die zijn stempeltje nog niet wilde zetten. Vorig jaar tijdens de try-out ondervond men dezelfde problemen maar dit jaar zou de organisatie alles

in orde maken. Blijkbaar heeft men op deze manier van werken ook maar weinig invloed. . . . Op naar het Russian House even verderop waar de piloten moeten inschrijven. In een nabijgelegen winkeltje koop ik gauw nog even een tandenborstel en dat soort dingen want mijn koffer heb ik nog niet, maar onze gids Rinat heeft zich er inmiddels in vastgebeten en mijn spullen zouden mogelijk morgen afgeleverd worden in ons hotel. Die avond staat er een welkomstreceptie voor alle deelnemende ballonteams gepland en al gauw lopen we Don Cameron tegen het lijf die samen met een Engelse doedelzak speler op het pleintje staat. De man speelt een leuk deuntje voor de mensen die aankomen. Binnen in het Russian House worden we dansend verwelkomd door mooi uitgedoste dames en wordt

ons een stukje brood aangeboden wat traditioneel in zout moet worden gedipt. Binnen staan de
non-alcoholische drankjes voor ons klaar en een tafel met leuke en lekkere hapjes. Uitgerekend op deze avond wordt de wedstrijd Nederland-Rusland gespeeld en dat betekent uiteraard dat er ook grote TV’s staan

opgesteld. Niet iedereen kan dat waarderen maar ik vind het prima. De Russen zijn toch behoorlijk trots op hun team en willen dit voor geen geld missen. Later die avond in het hotel tref ik het halve Bupteam, Lenny en Charlotte, in het oranje uitgedost midden tussen de Russen aan. Toen Nederland aan het einde van het liedje de nederlaag moest toegeven, gingen de Russen er vandoor maar schonken uit sympathie een fles champagne aan de achterblijvers. Toen ik bij de receptie kwam vertellen dat waarschijnlijk morgen een koffer wordt gebracht, liet men mij even achter de balie kijken. Warempel, daar stond hij al, en dat in Rusland. De zondagavondvaart werd op de briefing gecanceld, het waaide nog behoorlijk. We kregen bericht dat de ballonnen inmiddels het land binnen waren gekomen.

Het gastanken was voorzien op een klein vliegveldje welke enkel bereikbaar was via een prachtige weg waarbij zelfs mijn eierstokken nog in de knoop raakten. Onze ballon lag al in een klein vrachtwagentje en we troffen elkaar bij de gastank waar we alles met propaan hebben kunnen vullen. De beloofde benzine voor de

ventilator was er uiteraard niet dus gingen we op zoek naar een pompstation. We bevinden ons in een bijzonder gebied. Op 21 juni zijn namelijk officieel de witte nachten begonnen, dat betekent dat het bijna niet donker word. Tot middernacht is het praktisch daglicht en daar maakten een Frans ballonteam dankbaar gebruik van. Overdag veel wind maar tegen 22.30 uur bouwde men op de parkeerplaats voor ons hotel 2 ballonnen op met het doel foto’s te maken van de oranje Parmigiani ballon aan de rand van het schitterende paleis. De piloot in de tweede ballon kende ik en zo hing ik even later met Claude op 30 meter hoogte, een mooi punt om foto’s van de ballon én het paleis te maken. Een groot nadeel van deze witte nachten is dat de ochtendbriefing ook uitzonderlijk vroeg is, jaren terug ondervonden we bij

een wedstrijd in Zweden hetzelfde “probleem”. Om 03.00 uur werden de teams op de briefing verwacht, slik. Voor het paard stond er te veel wind dus ik sprong bij een ander team in de auto en we vertrokken na de briefing richting downtown St. Petersburg. Het opstijgen was vandaag op 3 plaatsen voorzien.

    
   

Wij gingen naar het Peter and Paul Fortress. Ook Muir Moffet liep daar rond, op zoek naar een plaats om zijn lange Bagpiper ballon neer te leggen. Er was wel gras maar er stonden ook bomen, een niet voor de hand liggende ballonnenstartplaats. De kleine ballonnen konden hier wel starten. Aan de overkant van de rivier de

Neva stegen ook ballonnen op waaronder de Russische Yellow Submarine en die dreven keurig over de Hermitage, het bekende museum met kunstschatten van onschatbare waarde waaronder schilderijen van Rembrant en Monet. Rudi bouwde zijn Vos special shape op een veldje tussen 2 enorme pilaren op, de Rostral Columns, en even later zag ik daar ook de vrolijke kleuren van de Cake van Frank Prell opbollen. De ballon van het team waarmee ik was meegereden was ondertussen vertrokken maar de Russische vrijwilligers hadden blijkbaar niet door dat ze er nu achteraan moesten. Ik vond het prima, dan had ik nog wat meer tijd om foto’s te maken. Na een kwartier werden volgens mij de vrijwilligers gebeld want ineens stapte iedereen snel in en werd de achtervolging ingezet. Uiteraard ging ik mee, want

deze bus was op dit moment mijn enige manier van vervoer hier. Ik was heel benieuwd hoe ze dit zouden aanpakken. De ballon was allang uit het zicht verdwenen en dus reed men maar precies dezelfde kant op als waar de ballon was vertrokken. Heb je ooit wel eens crew gezien die zich binnen 100 meter vast rijd op een

zandpad, ik nu wel. Schitterende humor, er moest een zware wagen aan te pas komen om de bus weer los te trekken. Na telefonisch overleg ging het nu de grote weg op en begon men de inmiddels opgestegen cakeballon van Frank te volgen, waarschijnlijk denkend dat alle ballonnen op het zelfde veld zullen landen. En verrek, ze hadden nog geluk ook want de meeste ballonnen lagen toevallig ook op het zelfde veld. Jammer, want ik had graag gezien hoe ze deze situatie zouden oplossen. Terug naar het hotel, mooi op tijd voor een lekker ontbijtje. Overdag bezochten we Peterhof, een schitterend complex met veel waterornamenten. Peterhof ligt aan de kust en biedt zicht op het vaste land van Finland. Mooi, uitzonderlijk mooi. Het waaide die avond te hard om te kunnen varen maar er werd wel een speciale

briefing georganiseerd voor de special shape piloten. De organisatie kreeg in de gaten dat de ballonvaarders niet helemaal tevreden waren met de opstijgterreinen en daarom vroeg men de special shape piloten om hun mening te geven over geschikte plaatsen voor hun over het algemeen grotere ballonnen.

  
    

Men had 3 kleine busjes klaarstaan en een politie-escorte om naar down-town te rijden en de startplaatsen te bezoeken. Van de periode die nu volgt heb ik enorm genoten. Ik zat vlak achter de chauffeur van het busje met een enorme scheur in de voorruit wat vlak achter de politiewagen reed. De stoel naast de

chauffeur bleef leeg, daar durfde niemand te gaan zitten. Met zwaailichten reden we met hoge snelheid de stad in. Elke agent op straat die we passeerden salueerde naar de politiewagen. Alles en iedereen moest voor ons aan de kant. Een bestuurder die het niet snapte werd via de megafoon toegesproken. Onze chauffeur genoot enorm van deze actie. “Do you have fun”, vroeg ik hem. “Da, da, da, da, da
(je snapt wel dat dit ja betekent). Hij begon zelfs al te salueren als hij agenten passeerde. Omdat de organisatie heel weinig (lees: heeeel weinig) verstand van ballonvaren had, had men ook andere ideeën over opstijgterreinen. Men had simpel de gedachte “als er een ballon kan liggen, dan kan deze ook opstijgen”. Men vergat even dat een ballon ook nog wat heen en weer kan draaien (zeker met de

winden hier), dat er een toplijn aan een ballon zit en het allerbelangrijkste, dat een ballon in de richting van de wind moet liggen. Het geschikte veld werd gevonden op een mooie locatie aan het Decabristov Square. Auto’s konden er niet op ivm een laag hekje, dus voor de quick release moest ook een oplossing worden

gevonden. De meeste teams hadden echter wel een lang touw meegenomen. Ook de terugweg ging weer op dezelfde manier. Soms reden we als spookrijder op de andere weghelft onze eigen baan voorbij. Alle tegenliggers moesten dan gewoon de berm in. Op zich was deze hele politieactie nergens voor nodig, een hoop machtsvertoon van de politie, maar spannend was het wel. Voor die avond was er een soort miss verkiezing georganiseerd in het Russian House. Twee beautiful Russian lady’s verwelkomden de gasten. Toen er even later een heus berenjong werd binnengebracht moesten een aantal toch wel even slikken. Dat gaat voor onze begrippen dan weer veel te ver. Alle dames mochten inschrijven voor de verkiezing. De muziek werd verzorgd door een Gipsy band met opzwepende dansen en mooie vioolmuziek.

Af en toe werd er iemand uit de zaal geplukt om mee te dansen, de Franse Claude had de avond van zijn leven. De verkiezing werd uiteindelijk gewonnen door de mooie dochter van Marcus Haggeny. . .
De gehele dinsdag heeft het geregend en bezochten we de stad. Ook op woensdagochtend niet vaarbaar.

     
   

De briefing was al op voorhand gecanceld. In de eetzaal trof ik Benoit Lambert, en hij was een beetje pissed. De organisatie had hem de avond daarvoor gevraagd om deze ochtend om 03.00 uur klaar te staan. Hij zou dan worden opgepikt door zijn vrijwilligers om daarna in de stad een static display te doen met zijn Darth

Vader shape. Al het andere was gecanceld maar hij moest aantreden, hu? Om 03.00 uur verscheen de Russische crew en zijn ballon bij het hotel, terwijl het buiten regende. De mensen verdwenen even later weer en Benoit werd een uur later gebeld dat het niet door zou gaan. Ik denk een gevalletje “de ene hand weet niet wat de andere hand doet”. Maar dat verschijnsel hebben we veel meer gezien hier. . . .
Ik wilde overdag het paleis van Caterina de Grote van binnen gaan bezoeken en sloot me aan bij het sympathieke Amerikaanse team van Frank Prell. Voor het paleis speelt een klein fanfarebandje. Van hun muziek kon ik elke ochtend genieten omdat deze niet ver van mijn slaapkamerraam stonden opgesteld. Het paleis is een zeer belangrijke toeristische trekpleister en trekt vele duizenden bezoekers per dag. Binnen

moet iedereen hoesjes over zijn schoenen trekken. Duidelijk zijn de invloeden uit de rest van Europa te zien, zo heeft elke grote kamer een prachtige schouw wat erg op Delfts blauw lijkt. Woensdag en donderdagochtend ook niet vaarbaar door te veel wind. Op het Tuutari park hebben de luchtschepen

inmiddels 1 keer kunnen varen voor hun wereldkampioenschap en ze staan te popelen om een tweede keer de lucht in te kunnen gaan en daarmee het kampioenschap geldig te kunnen verklaren. Onze briefing op donderdagavond gaf moeilijke vaaromstandigheden en er werd besloten om ook naar het Tuutari park te gaan voor een extra briefing. Over moeilijk begaanbare wegen gesproken, 7 kilometer hotseklotsen. Het park is een soort jeugdkamp in de middle of nothing. Gino was weer helemaal blij want men had hier een promotieactie met Edelweis bier, “Het beste bier ter wereld,
gratis bier !!!”. De gondels van de luchtschepen stonden opgesteld en ik zag een Zweeds team bezig met herstelwerkzaamheden aan de enveloppe. Men neme een naaimachine en een generator en naaien

maar. Frank wilde zijn cake ballon inflaten om Don Cameron wat zaken te tonen. Toen we de ballon overeind hadden staan, met nog een stevige wind, was Don nergens te vinden, gratis bier doet rare dingen met mensen. Een aantal ballonteams vertrokken weer want van varen zou niet veel komen en de luchtschepen waren ook al weer ingepakt. Er hing een donkere lucht en het waaide behoorlijk. Toen wij later ook op het punt stonden om te vertrekken bleek de wind ineens verdwenen en de lucht opgeklaard en zagen we dat de gondels van de luchtschepen weer uit de aanhangers werden gehaald. De groene vlag was verschenen.

    
    

Het was inmiddels 22.30 uur maar nog steeds daglicht. Ook begonnen een aantal ballonvaarders hun ballonnen op te bouwen. Het was een prachtgezicht om al die verschillende modellen luchtschepen te zien opstijgen. Als opdracht stond er een snelheidsrace gepland. Op het veld stonden meerdere bakens waar men

omheen moest varen in de kortst mogelijke tijd, erg leuk om te zien. Tegen middernacht was ik weer in mijn hotel en de volgende briefing stond op vrijdagochtend gepland om 03.00 uur. Het zou de laatste dag zijn dat er nog gevaren zou kunnen worden, als de omstandigheden het toelaten. De ijzeren dame van de meteo vertelde haar visie van het weer en de Russische ballonvaarder van de organisatie vertelde daarna dat hij het niet met haar eens was en gaf zijn kijk op de zaak, uiterst vermakelijk. Ik ging mee in het Prell team en zo stonden we tegen 04.30 uur weer in downtown city. Frank had enkel zijn ballon verscheept vanuit Amerika en was door de organisatie voorzien van een mand, enkele Russische gasflessen en een brander.
Hij kreeg geen ventilator en geen quick release.

Omdat het nog steeds redelijk aan de wind was, besloot Frank niet te varen. Hij kon de ballon wel vastleggen met een stuk touw maar met deze wind krijg je dat touw nooit meer los, een quick release was gewoon een vereiste en die had hij niet. Enkele kleinere ballonnen stijgen op vanaf het Peter and Paul Fortress.

We besloten te gaan kijken naar de ballonnen op het veldje wat voor de schitterende kathedraal ligt. Aan de overkant van de Neva hadden we het mooiste zicht. In al deze vroegte kon je mooi zien hoe de stad zich bezig houd met netheid. Schoonmakers ruimen alle rommel op, een vrachtwagen met watertank poetst de hele straat schoon en een andere wagen spuit met een harde waterstraal de voetpaden schoon. St.Petersburg is één van de schoonste steden die ik ken. Achter de brug zie ik een enorm cruiseschip binnenkomen. De hoed van de Van Gogh ballon krijgt gestalte en even later hangt Hans Zoet naast de glinsterende koepel van de St. Isaac’s kathedraal. De vos, Mr. Bup en ook de Pipy komen overeind. Muir houd het met deze wind echter maar 5 minuten vol en laat het 55 meter hoogte

gevaarte weer neerkomen. Hierdoor heeft Lenny alle ruimte om te starten en stijgt voor de eerste keer met zijn prachtige schildpad op in St. Petersburg. Vorig jaar was het Mister Bupteam hier ook geweest maar door problemen met de douane heeft hij toen zijn ballon niet eens gezien.

    
    

In het hotel pak ik een heerlijk ontbijtje waarna ik nog even wat uurtjes slaap ga inhalen. De laatste briefing van de meeting is op vrijdagmiddag. Ik probeer iets te kopen om mijn maag te vullen en ga op zoek. Ik vind een deur waar mensen met plastic zakjes uitkomen, dus dat zal wel een winkeltje zijn. Alle winkelwaren staan

achter de toonbank. Ik vraag (lees: wijs aan) wat ik hebben wil. De dame pakt een oude kassabon en schrijft er een nummer achterop en wijst dat ik daarmee naar de kassa moet gaan. Daar moet ik geld betalen waarna ik een originele kassabon krijg en weer terug moet naar de eerste dame. Na controle van de kassabon geeft ze me dan de gevraagde cake. Ook een manier om zo on-efficiënt mogelijk te werken. De briefing stond gepland om 17.00 uur en begon uiteindelijk om 17.30 uur. Een kwartier later was deze afgelopen en moesten we wachten tot 19.00 uur om onder politiebegeleiding naar de stad te gaan. Uiteindelijk vertrok de lange stoet pas om 19.45 uur. Het startveld ligt aan een drukke weg langs de Neva waar veel verkeer voorbij komt, naast het Bronze Horseman Statue, het monument van

Peter de eerste. Wat je hier heel veel ziet zijn enorme verlengde limousines met daarin jongelui in hun mooiste outfits, vaak ook bruidjes in mooie jurken. Met een glaasje champagne in de hand lopen ze wat rond de wagen te ouwehoeren. Lastig zijn ze absoluut niet, in fact, ik heb deze hele week enkel 1 lastige dronken Rus

gezien in de metro maar die werd door onze gids Rinat met een welgemikte schouderdreun aan de kant gezet. De politie had de paden rond het veld voor ons vrijgehouden zodat de wagens ongehinderd tot aan het hek konden rijden. Met een windje die hier niet wil gaan liggen bouwen een aantal ballonteams hun schitterende kunstobjecten op voor het publiek. Het is de laatste dag en het lijkt een hele mooie avond te gaan worden. Gino had 1 wens aan mij, hij wilde een foto van zijn paardje naast het paard van het monument. Dan zal er toch eerst plaats moeten komen want het veldje is niet erg groot. Mr.Bup komt te voorschijn en ik zie die kleine Russische kindertjes met grote ogen kijken. Hans Zoet had ook zijn gewone ballon “Amsterdam, City of Diamonds” meegenomen en ondanks dat deze ballon

al bijna 12 jaar oud is, ziet deze er nog prachtig helder uit. De dame van lichte zeden die in het raam is geschilderd op de ballon is een prachtig detail. Langs de kant van de straat zag ik een schitterende dame staan in een jurk die zo oogverblindend mooi was, dat ik mijn zonnebril wel op moest zetten.

  
  

Ondanks haar nors uitziende vriend, vroeg ik haar met gebaren of ze voor de camera wilde poseren met de ballonnen op de achtergrond. Oooh, wat een lief koppie, ik bedoel wat een mooie jurk. Hans stijgt op met zijn Diamonds ballon en Muir probeert zijn bagpiper overeind te krijgen. De vlaggen op de gebouwen geven nog

steeds een redelijk windje aan, heel langzaam wordt dit minder. Lenny heeft enige tijd zijn schildpad overeind gehad maar koos er bewust voor om niet te gaan varen. Je weet niet waar je terecht komt omdat je toch de hele stad over moet en de inname van de ballonnen stond over enkele uren gepland. Er komt ruimte vrij op het veld, ik zal eens gaan helpen bij het paardje. Gino had 3 vrijwilligers gekregen van de organisatie, altijd handig om de mond van de ballon open te houden terwijl wij de velco’s in de benen van het paard en de rest van de ballon dicht maken. Het ziet er allemaal prachtig uit en ik loop regelmatig eens tussen het publiek door om op afstand foto’s te kunnen maken en zie alleen maar vrolijke gezichten. De foto van het paard kan ik maken, zelfs met een echt paard op de voorgrond.

Bij de pilaren aan de andere kant van de Neva hebben de luchtschepen hun feestje en wordt er zelfs met vuurwerk geschoten. Het is al over elven als we de zaak beginnen af te breken en op weg gaan naar het verzamelpunt in de loods bij de gastank. Straks om 07.00 uur gaan alle ballonnen op transport naar de grens.

  
   

Voor de transportcrew begint dan de lange rit terug naar Duitsland. Na middernacht komen we bij de loods en moeten nu eerst al het propaangas wat nog in de flessen zit lozen. 2 dagen geleden is de piloot van de Darth Vader vertrokken en ook die flessen moeten nog leeg. De benzine moet weer uit de ventilator, maar daar had

de chauffeur van onze truck wel een foefje voor. Dat hevelde hij graag over in zijn eigen tank. Daarna lieten we de fan draaien totdat hij er vanzelf mee kapte. De ballonnen en manden werden op een pallet gezet, met een zeil afgedekt en omwikkeld met rekfolie. Na het plakken van de nodige papieren konden we nog wat eten in het gebouw. Nu snel naar het hotel want het was al 02.00 uur en om 07.00 uur staat Juri al weer klaar om ons naar het vliegtuig te brengen. Bij het verlaten van het land werd mijn paspoort en visum 4 keer grondig gecontroleerd, moest ik 2 keer door de scan waarbij alles uit mijn zakken moest, zelfs de schoenen moesten uit en de broekriem af, en werd ik 2 maal gefouilleerd. Even was ik jaloers op de man die mij moest betasten want ik zag even later dat hij ook

alle dames mocht fouilleren, een droomjob. Terugkijkend op deze meeting denk ik aan de vele parken met de prachtigste gebouwen en paleizen, de onverwacht vriendelijke mensen, de onbetaalbare lachmomenten, de spannende autoritten en de wonderschone dames. Ik heb me verwonderd hoe de Russen omgaan met tijd, 10 minuten werd meestal 3 kwartier. Ook de stopwoorden waren creatief: "It will be fixed tomorrow. . . maybe". "That is correct. . . or not". Ik had deze meeting niet voor al het goud dat ik gezien heb willen missen. "Spasiba" aan een ieder die dit mogelijk heeft gemaakt.   Bennie Boski