Uitgave Juni 2003

Toen ik op mijn werk vertelde dat ik naar Tsjechie zou gaan om ballon te varen, vertelde men mij dat ik dan zeker veel rotzooi, criminaliteit, hoeren, en meer van die ongure dingen tegen zou komen. Niks is minder waar gebleken. De enige man die in Belgie de ballonnen mag keuren, piloot Eric Martens, vroeg mij begin dit jaar of ik met hem mee wilde als

crew naar de ‘Balloon Jam’. Een redelijk groot evenement wat werd gehouden in de tweede grote stad van Tsjechie, Brno, 200 kilometer voorbij Praag. Eric had bij de Kubicek fabriek, welke gevestigd is in dezelfde plaats, zijn oude OO-BBX volledig laten rebuilden en met deze nieuwe ballon zouden we gaan deelnemen aan de meeting die bijna hoofdzakelijk bestond uit ballonnen van dit zelfde merk. Michael Suchý is hoofd afdeling verkoop en met hem heb ik al enige tijd contact over allerlei ballon nieuwtjes en hij was verheugd toen ik hem een mail stuurde dat ik bij hem op de koffie zou komen. Er was plek voor één extra crewlid en Eric liet aan mij de keuze wie er mee zou gaan. Het werd de razende reporter van ‘Ballonstof’, Jan Vermeulen. Hij was enorm enthousiast toen ik hem vroeg en begon direct de groothandel te bellen voor extra fotorollen. Ons team van 5 man sterk vertrok op dinsdag 3

Juni vanaf de basis van Eric met in de aanhanger de 105 ballon genaamd “The Birds”. Bij de grens van Tsjechie werden we opgewacht door een chagarijnig kijkende wachtpost die onze passen wilde zien. Hij keek naar de aanhanger en mompelde wat. Eric zei, “Balloony” en de man reageerde met een blik van “kan mij dat ook bommen”. Na een nachtelijke

rit van 13 uren kwamen we om 8 uur in de ochtend aan bij het hotel Voronez en konden we gelijk inschrijven. Twee ballonnen hingen er inmiddels al in de lucht. Eric had geregeld dat er een ontbijtje voor ons klaar stond en daarna deden we enkele uurtjes onze rolluiken dicht zodat we in de middag weer helemaal fris naast het bed stonden. Beneden in het hotel was de inschrijving voor de fiesta begonnen en kon ik ook direct de eerste souveniers inslaan voor het thuisfront. Uiteraard het officiele fiesta T-shirt voor Nienke. We bezochten de binnenstad en enkele dingen vielen ons direct op, de prachtige goed onderhouden oude gebouwen, de superschone straten en de werkelijk absoluut superbloedmooie vrouwen. De mode hier was duidelijk de doorschijnende witte broek met natuurlijk een string. Toen Geert weer was bijgekomen van al deze schoonheid liepen we tegen het toneel aan op het

marktplein waar zojuist een groep kinderen de voorstelling “Cats” aan het zingen was. Ik maakte veel foto’s van de oude gebouwen anders krijg ik thuis weer moppers dat er alleen maar ballonnen op de kiekjes staan. Op het genoemde toneel stond nu een bekende band uit Tsjechie genaamd, “The Fireballs”. Een uur lang hebben we in de brandende zon genoten

van de rock en roll nummers die deze 10 mans formatie presenteerde. “In the mood” kwam voorbij en dat was ook wel het gevoel wat ik er bij had. De dame die de show presenteerde sprak voor mij absolute wartaal en ik had echt het idee dat de batterij verkeerd om in de microfoon zat. Een onderdeel van de festiviteiten in de stad is de vuurwerk wedstrijd. Meerdere avonden presenteerden teams uit diverse landen hun kunnen. Vanavond was het de beurt aan Spanje en de gekozen locatie was het grote meer van Brno. Onder begeleiding van onze hostesse (met lang gitzwart haar) reden we ter plaatse (zij wist het beste plekje) en genoten tenmidden van 200 duizend Tsjechen van een oorverdovende show. Bij ons heb je met zo’n massa mensen bij elkaar toch al gauw enkele opstootjes. Hier ging alles zonder problemen en volgens mij had dat toch echt te maken met het feit dat er niet op straat mag worden gedronken. Na afloop zaten we

redelijk snel weer op de weg met de auto want de meeste mensen hier verplaatsen zich met de tram. En de trams die we onderweg om de paar honderd meter voorbij reden zaten zo vol dat er geen Tsjechische mug meer bij kon. Iedereen zat tegen elkaar aan gedrukt. Ik moet er toch niet aan denken met al die mooie meis.....shit !!!  Tegenover ons hotel lag het

expositie terrein van Brno waar over enkele dagen de internationale “Autosalon” zou worden geopend (vergelijkbaar met onze “AutoRai”). Op dit enorme terrein tussen de vele gebouwen zouden we de eerste vaart gaan maken. We legden uit voor de enorme koepel die het terrein rijk is en begroetten de gast die we van de organisatie mee kregen. Een student uit Brno, want gestudeerd werd er hier door velen. Jan en ik gingen mee op deze eerste vaart en we vertrokken in noordelijke richting. Onder ons tussen de gebouwen kwamen de andere luchtreuzen te voorschijn en dat gaf een geweldige kick. Er was een klein wedstrijd elementje ingebracht door middel van een vossejacht. De eerste ballon was de vos en zijn landingsplek zou het doel zijn wat door een marker geraakt moest worden. Een groot gedeelte van de stad leek alleen maar bos maar toen we er

over heen kwamen zaten er honderden kleine huisjes verscholen in het koele woud. De mensen die niet in het bos woonden hadden veelal een privé zwembad in de tuin. Blijkbaar is het hier dus wel vaker zo warm al vandaag, 32 graden. Opeens kwam het doelkruis in zicht, een Rus hing er boven en doordat het zo enorm stuurbaar was ging hij steeds maar

weer heen en weer over de plaats waar onze marker terecht moest komen. De man demonstreerde even de wendbaarheid van deze Kubicek “Grand Prix” wedstrijdballon. Net op tijd gaf hij ons de vrije doorgang en kwamen we recht boven het doel te hangen en gooiden de marker. Helaas vanaf 50 meter hoogte en daarbij dreef de marker een tiental meters weg, maar . . . het ging om de fun. Na de dropping was het tijd om een landingsplekje te zoeken. Veel hoog gras en laag aan de grond de sturing 180 graden terug. Op een gegeven moment hingen we boven de treinrails met bovenleiding en konden zowel links als recht met het spoor meevaren. Vijf gasflessen zijn dan ook een enorme geruststelling. Na enig zoeken vonden we een langzaam windje opzij en even later stonden we veilig aan de grond. De passagier en de boer kregen van ons een pak worst mee naar huis en bij hoge temperatuur pakten

we de ballon in. De geleende handdoek van het hotel heeft heel wat Nederlands zweet moeten vreten. De geplande 2 uur durende boottocht op het meer lieten we ivm de warmte maar aan ons voorbijgaan. Dus gingen we even de stad in voor een snackje en voor de nodige souvenierjacht. Eric wilde nog een nieuwe digitale camera en dat mocht wel de zelfde

zijn zoals Geert en Luus bij zich hadden. Ze hadden die enkele maanden geleden gekocht en wat denk je dat die man in de fotowinkel zegt, “oh, dat is een oud model, ik heb hier een veel nieuwere !!!”. Let wel, dat in een land waar de helft van de auto’s van het merk Skoda is !!! (en de meeste van 30 jaar oud). In de stad wemelt het van de (echte) politie en boven de huizen was regelmatig een helicopter aan het patroulieren. Om 16.00 uur werden we op het Medlanky Airport verwacht voor de picnick. Grote halve liters Tsjechische cola (half schuim), snitzel uit het handje en een groot bord goulasch soep voor Eric en mij. De soep namen we speciaal voor Jan die tussen ons in sliep (Jan stond er later ook op dat het hotelraam open bleef staan die nacht). Het werd al gezellig druk op het veld want veel bezoekers hadden de moeite genomen om de ballonnen te gaan bekijken. Ik liet ondertussen aan mijn

teamgenoten even de binnenkant zien van het enorme volgmobile van het “Festo” luchtschip. Rien Jurg en zijn mensen waren ook naar dit warme land gekomen om te varen met de “Festo Twins” en het bijpassende schip. 2 ballonnen werden ondertussen opgebouwd. Het bleken de nieuwste ballon van Kubicek te zijn die gisteren uit de fabriek was gekomen én

de eerste die gebouwd is in 1983, toen nog onder de naam “Aviatik”. Deze 2 ballonnen zie je op de foto hiernaast met op de voorgrond de trotse Michael Suchý van Kubicek Balloons. Wij konden nu ook opbouwen terwijl achter ons af en toe nog een klein vliegtuigje de landingsbaan op stuitterde. Jan en ik gingen volgen en hadden de grootste moeite om tussen al het publiek weer op de begaanbare weg te komen. Toch nog op tijd bij de ballon en na een moordend gevecht met alle steekvliegen togen we hotelwaards alwaar de gastanks weer gevuld werden en we na noeste arbeid in een diepe maar zeer korte slaap vielen. Als dan om 4.30 uur de wekker weer gaat en je verdwaasd rond kijkt, twijfel je toch even of je wel helemaal goed bij je hoofd bent.  Een snel ontbijtje en dan naar de briefingstent die gelukkig achter het hotel stond. Uiteraard weer een vossejacht en weer vanaf het

vliegveld. Omdat de passagier graag mee wilde helpen kon ik de tijd even benutten om het aanwezige ballonmateriaal rustig te fotograferen en onder een stralend zonnetje knalde een mengelmoes van kleuren het Tsjechische luchtruim in. Michael Suchý, mijn contact bij Kubicek, was als eerste vertrokken en fungeerde als vos. Via een betonnen

binnenweggetje reden Jan en ik naar de landingsplek alwaar net het doelkruis was uitgelegd en konden we prachtig de scorings pogingen van de piloten aanschouwen. Michael vertelde dat de beste score op dat moment 69 centimeter was en Eric kwam erg dicht bij die score in de buurt, alleen . . . . de eenheid was anders . . . .69 meter. Meerdere ballonnen landden op een veldje in een woonwijk want daarachter lag een enorme plak bos. De firma Kubicek beschikt over 2 fabrieken. Eén waar de ballonnen, branders en de manden worden gemaakt maar ook maakt men de stof zelf en dat leek ons ook heel interresant. We hadden lang van tevoren doorgegeven dat we graag een rondleiding door de textielfabriek zouden willen hebben en dit werd ons toegestaan. Sterker nog, de directeur van de fabrieken, Alex Kubicek, haalde ons team die ochtend om 10.00 uur op bij het hotel en

escorteerde ons naar de fabriek buiten de stad waar men zelf de KBAL 1001 polyester stof maakt. In deze fabriek komt nooit een bezoeker. Alleen Benoit Simeons is er een keer geweest en wij waren de eerste officiele bezoekers, ik vond het een hele eer. We werden door Alex voorgesteld aan de leider van de fabriek, Miroslav Keslar, een man uit de

chemische industrie. Samen met Alex, die vroeger in de parachute industrie werkte, hebben ze deze fabriek opgezet. 20 jaar geleden begon men met Nylon, maar na 5 jaar was men overtuigd van de betere kwaliteiten van Polyester dat men de overstap waagde en deze stof ging produceren. Zo kan volgens Miroslav de stof tegen hogere temperaturen (124 graden), is de stof ongevoelig voor water en dus ook voor schimmelvorming en vertoont de stof minder verkleuring. In de fabriek zagen we hoe de stof werd geweven. Dit gebeurt uiteraard met machines. Op een groot automatisch weefgetouw hangt een dikke aluminium rol met daarop naast elkaar 10.000 hele dunne draadjes van 12 kilometer lang. Tussen deze draden zit om de paar milimeter een dikkere draad. Vanaf de zijkant staan twee spuitmondjes opgesteld. Via een speciale techniek wordt met water een draad op lengte van 160

centimeter tussen de 10.000 draadjes doorgespoten naar de overkant. Na 16 dunne draden volgen er dan twee iets dikkere draden waardoor als resultaat het bekende blokjes patroon ontstaat. Het eindproduct is een rol witte stof van 600 meter en 150 centimeter breed. Deze stof wordt door een medewerkster helemaal nagekeken op fouten voordat

deze op kleur wordt gemaakt. Na kleuring gaat de rol op de coating machine. Hierop zit een grote stalen drum die een temperatuur heeft van 110 graden. De gehele stof gaat tweemaal door de coating en langs de drum waarna door een chemische reactie de coating een verbinding aangaat met de stof. Deze machine is de grootste in zijn soort in Tsjechie. Na droging en een extra visuele controle is de stof klaar. Als nacontrole worden reepjes stof in het lab getest op gewicht, luchtdoorlaatbaarheid en treksterkte in de 2 richtingen. Voor het spuiten van de draadjes wordt zuiver grondwater gebruikt. De naastgelegen bierfabriek gebruikt hetzelfde water in de brouwerij voor de bierproductie. Dit water is gezuiverd door de omliggende heuvels. Vol overtuiging en in keurig Engels vertelde Miroslav zijn verhaal en dankbaar voor de rondleiding namen we afscheid van hem. De man zelf was ook

zichtbaar verheugd met onze interesse. We volgden Alex naar een eetgelegenheid want we waren door Kubicek uitgenodigd om gezamelijk met een aantal genodigden waaronder enkele dealers de maaltijd te nuttigen. Tijdens de maaltijd hield Alex een korte toespraak en bedankte iedereen voor hun aanwezigheid. “Our future is with the people around this table” vond ik een mooie uitspraak. Michael Suchý (hoofd afdeling verkoop), vertelde dat Kubicek vanaf

volgend jaar met een 300 model op de markt komt. We reden verder naar de fabriek waar de complete ballonnen werden gemaakt. Kubicek heeft op dit moment 65 full-time medewerkers en vele losse krachten in dienst. De deuren van de fabriek stonden vandaag open voor alle deelnemende teams. Hier werden we ontvangen in de hal door drie (alweer) zeer lieftallige dames en direct werden ons enkele lekkere hapjes aangeboden (ik blijf maar door eten). De rondleiding voerde eerst naar de mandenvlechterij. Een medewerker haalt lange stukken riet uit een waterbad en vlecht deze zeer behendig in de nieuwe mand. Met het vlechtwerk was hij ongeveer een week bezig. Een groot gedeelte van de branders maakt men ook zelf in de ijzerwerkplaats. Op de eerste verdieping was een dame bezig met een andere tak van Kubicek, de inflatables. Alle vormen waren mogelijk en elk

opblaasbaar speeltoestel kon worden gemaakt en eventueel bedrukt via een speciale grote printer. In een andere ruimte heeft de firma dagelijks 8 naaisters aan het werk om de ballonnen met de hand in elkaar te zetten. De vele visuals die ik aan de kant zag hangen zagen er top uit. Men is tevens in staat om de ballon te verfraaien met speciale ink-jet techniek of met paint brush. Je kunt de ballonnen die Kubicek in de loop der jaren heeft gemaakt bewonderen op de fotogallerij.

Je ziet daar ook de vele special shapes die inmiddels door deze mensen zijn geleverd met als absolute topstuk de kathedraal van st. Gallen. Bij slecht weer heeft men de mogelijkheid om de ballonnen te testen in de dome, een grote ronde koepel op het terrein van de expo waar nu de Autosalon is en waar we eerdaags over heen hebben gevaren. Men was inmiddels begonnen met de nieuwbouw van het pand even buiten de stad wat men volgend jaar hoopt te betrekken. Veel interne ruimte, veel parkeerplaatsen en een mooi gazon voor de testinflate. We werden uitgenodigd voor de laatste ronde van de rondleiding en daarvoor moesten we een heel smal steil trapje afdalen. Een supergezellige koele oude wijnkelder die omgetoverd was tot relax ruimte. Onder het genot van een hapje en een drankje babbelden we wat met Maria en Thereza, 2 dames van de receptie die nieuwsgierig waren

naar het doen en laten van ons in de ballonwereld. Ik kocht nog wat caps en een T-shirt voor het thuisfront waarna we afscheid namen van de medewerkers met de uitnodiging op zak om volgend jaar de nieuwe fabriek te bezoeken. Ik had een zeer goede indruk van deze mensen die met hart en ziel hun ballonnen produceerden. Op de website van Kubicek kun je alle informatie vinden die je zoekt.

Vrijdagavond stonden Jan en ik voor de tweede keer in de mand en gingen we met prachtige zonnig weer omhoog. De organisatie had even daarvoor nog getwijfeld over een regenfrontje wat in de verte zat maar gaf groen licht omdat het ver genoeg weg bleef. Prachtige vaart over de bebouwing met diverse ballonnen op camera afstand. Plots over de radio

het bericht dat het regenfront met mogelijk onweer zich snel ontwikkelde en naderbij kwam en het verzoek om spoedig te landen. We bedachten dat we het eerste de beste veldje wat zich aandiende maar in zouden duiken en zo stonden we even later tussen het onkruid van een meter hoog. Een Zwitsers team hielp ons uit de jungle en we konden onze ballon naast die van hun leggen op een piepklein veldje. Ook deze boer was blij met de worst en nadat wij de ballon hadden ingepakt zagen we de man weg lopen met een verpakking die al voor de helft leeg was. Met de ballonnen liep het allemaal goed af en nadat we de tanks weer vol hadden met gas vielen de eerste dikke druppen uit de hemel gevolgd door een lekkere onweersbui. Op de gang van het hotel kwamen we Petra tegen en ze raadde ons aan naar buiten te gaan op de hoek van de straat in verband met het grote vuurwerk wat zo

zou beginnen. Ter plaatse startte de muziek en vanaf de Spilberk vlogen de eerste muzikale spetters de lucht in. Dit was vanuit de hele stad te zien en men verzorgde via de radio de passende muziek die door vele hotels en gebouwen hoorbaar werden gemaakt. Dit Duitse vuurwerkteam maakte er iets bijzonders van. Als klapstuk knalde op het gebouw

vlak achter ons een enorme vuurbal uit elkaar. En zo werd onze nachtrust wéér verkort naar enkele uren waarin mijn buurman Jan dacht ook nog eens af en toe muzikaal te moeten zijn met een snurk symfonie. Een maatje 46 vanuit mijn richting op de rand van zijn bed deed wonderen. De zaterdagochtend vaart werd gecanceld ivm een regenfrontje wat achteraf gezien niks voorstelde. We bezochten wat oude kerken en verwonderden ons over de perfecte staat van het materiaal. In de grote kathedraal zong een meisjeskoor heel zachtjes een lied. De akoustiek van deze grote kerk gaf me kippenvel, wat klonk dat prachtig. We hadden vrijkaartjes gekregen voor de autoshow en die bezochten we natuurlijk graag. Vele losse hallen met prachtige nieuwe auto’s en natuurlijk het nieuwste model Skoda en ook in deze tak van industrie staat het land niet stil. Een prachtige wagen welke de

vergelijking met vele andere types kan doorstaan. Op het buitenterrein meerdere waterplaatsen met sproeiers waar vele mensen met kinderen zich verzamelden en waar de nodige koelte kon worden gevonden. Geert was nu helemaal in zijn nopjes want het vrouwelijk schoon wat hij hier voor de digitale lens kreeg deed hem bijna bezwijken. De zaterdagavond

werd er gestart vanaf het veldje naast het grote meer waarbij een ieder hoopte een splash and dash te kunnen maken. Helaas bleek het iets harder te waaien dan de voorspelde 4 knopen en was dit niet mogelijk. Een aantal ballonnen slaagden er echter wel in om aardig dicht boven die grote spiegel te hangen. Jan en ik maakten ons op voor onze derde vaart en we maakten kennis met de man van de plaatselijke televisie die met een loei van een camera bij ons in de mand kwam staan. Hij wilde ook zijn statief meenemen maar toen we hem ervan overtuigd hadden dat we daar geen ruimte voor hadden en dat hij er sowieso niks aan had omdat de mand toch schommelt, moest hij het zware ding maar op de nek dragen. Een prachtig gezicht boven het water terwijl achter ons de “op de kop Festo” overeind kwam. In gedachten zag ik alweer de dikke zweetdruppels van Arend Jan. Omdat het mandje van deze

special shape binnen in de ballon zit is er weinig verkoeling en moet hij liters water drinken. Hij nodigde mij uit om eens een keer mee te varen met deze shape om te voelen wat hij voelt tijdens de vaart.  Een mens heeft recht op ontbering, nietwaar? Een werkelijk schitterende vaart waarbij we laag over een beboste heuvel met vele beukennootjes voeren en

daarbij een prachtuitzicht hadden op de omgeving met alle ballonnen. Het ging ook allemaal zo heerlijk relaxed, prachtig. Bij de landing werden ons direct handkusjes toegeworpen door een aantal meiden die nieuwsgierig uit het slaapkamerraam hingen. Die avond stond een etentje gepland in een restaurant in de nabijheid. Jan en ik stonden te wachten in de hal van het hotel waar plots een zeer bekende man naast ons kwam staan. Het was Josef Starkbaum. Een beroemd Gordon Bennett gasballonvaarder die het gepresteerd heeft om in zijn leven 7 maal deze wedstrijd te winnen waarbij maar liefst 6 keer achter elkaar voor zijn land Oostenrijk. Hij nodigde Jan en mij uit om met hem mee te rijden naar het restaurant. Een zeer spraakzame en aangename man die goed de engelse taal beheerste en tevens een perfect woordje Tsjechies sprak omdat hij familie in dit land had

wonen. Ik vond het een eer om met deze man te spreken. Josep is dit jaar aanwezig bij de Gordon Bennett als steward en had in 1998 met een kubicek BB30 ballon een hoogterecord gezet van 15 kilometer. We maakten het die avond niet te laat want we wilden de optionele vaart op de zondagochtend ook graag maken vanuit het park midden in de stad.

Wederom een mooie locatie waar ik tevens de eerste zwerver zag liggen midden op het gras in een slaapzak. Tijdens het inflaten begon hij wakker te worden en verdwaasd keek hij op naar al dat geweld wat er om hem heen plaats vond. Ik had wel het idee dat hij het leuk vond want geinterreseerd bleef hij zitten. Na de start van onze “Birds” hielp ik de Engelse Kubicek dealer Crispin Williams met zijn zilveren ballon nog even uit de brand met onze ventilator en daarna konden Jan en ik de retrieve inzetten. Eric slaagde erin om laag over ons hotel te varen en maakten samen met Geert en Lucinda een pracht van een vaart. Eric wilde landen vlak naast een pitoresk kerkje maar slaagde daar door de zeer variabele winden niet in en zette de ballon in een grote privetuin aan de grond. Het huis bleek in aanbouw en uiteraard het hek op slot. Crew en passagier stapten uit en via een touw sleepten we de

ballon over het hek. Met enige moeite en met behulp van buurtbewoners met een ladder konden de passagiers over de omheining klimmen en wij tenmidden van distels de ballon inpakken. Jan en ik hebben de hele week consequent geweigerd een lange broek te dragen en het “Oeh”en “Ah” waren onze favoriete kreten op dat moment.

Met een zeer voldaan gevoel en een dikke knuffel van Petra namen we afscheid van Brno, een plaats die mijn vooroordeel over Tsjechie geheel heeft veranderd. Na een ritje van 13 uren met de Citroen Evasion compleet met Airco en slaapstoelen zaten we weer bij Eric thuis aan de koffie en genoten we van een gereedstaand bedje waarna Jan en ik na een stevig ontbijt de reis naar onze dierbaren begonnen. Ik heb enorm genoten van deze ballonweek in een land waar het zeer prettig varen en vertoeven is. De ballon heeft 6 van de 7 keer kunnen varen waarbij ikzelf maar liefst 3 keer het genoegen mocht beleven om Brno vanuit het mandje te aanschouwen. Maar liefst 400 digitale foto’s nam ik mee naar huis om alles nog eens dunnetjes over te doen onder het genot van de fles Kubicek wijn die ik van Eric bij het afscheid mee naar huis kreeg.    Bennie Bos    Veel foto's van deze prachtige week nu te zien op "Ballooning Pictures".

Het is zes uur in de ochtend. het wordt langzaam licht en ik snuif de frisse boerenlucht op. Ik ben bij A3 Ballonvaarten in het plaatsje Harfsen in het oosten van ons land, waar de rust overheerst en de zon nog opkomt zoals het ooit bedoeld was. We  zijn hier vandaag voor een primeur in de Skydives wereld, iets dat nog nooit eerder op deze planeet is

vertoond, en waar waarschijnlijk nog lang over nagepraat gaat worden. Nadat ik een paar koppen koffie achterover heb geslagen en Vivian en de tv crew zijn geariveerd, krijgen we uitleg van Jean Louis Becker en Bob Draijer. Twee van de de beste skydivers ter wereld. Bob en Jean Louis zijn ervaren springers die al veel hebben meegemaakt. Zo sprongen ze ooit met een auto uit een vrachtvliegtuig en hebben ze een BASE (Buildings Antenna Span Earth) jump gemaakt van de Petronas Twin Towers in Kuala Lumpur. "De bedoeling is dat we met twee luchtballonnen omhoog gaan die met een kabel aan elkaar vastzitten" begint Jean Louis. "Deze kabel zorgt ervoor dat de ballonnen tijdens het stijgen constant op gelijke hoogte blijven. Vivian zit samen met ons in een

rubberbootje bovenop de grootste ballon. Als we op twee kilometer hoogte zitten worden de ballonnen van elkaar los gemaakt en dan stijgt de kleine ballon, waar de cameracrew in zit, nog een stuk om een mooi shot te kunnen maken van Vivian. Daarna glijden we in het rubberbootje, dat met een touw vast zit aan het mandje, van de ballon tot we eruit

vallen.Uiteindelijk maken we een vrije val van ongeveer 12 seconden waarna we de parachute openen. Het wordt een gevaarlijke stunt. Alles moet perfect op elkaar afgestemd zijn. De spanning op het gezicht van Vivian neemt toe wanneer we naar buiten gaan om alles voor te bereiden en de ballonnen op te zetten. "Zenuwachtig ?" vraag ik nog, maar ze is druk bezig om zich te concentreren op de sprong van haar leven. Het is de bedoeling bij het ballonvaren dat iedereen meehelpt, dus ook ik ben de beroerdste niet en voor ik het weet sta ik met een touw in mijn handen om een luchtballon aan de grond te houden. Langzaam maar zeker begint de ballon vorm te krijgen. Vivian, Bob en Jean Louis worden vastgemaakt aan dit gigantische luchtkussen. Vivian is stil en kijkt of alles goed vastzit. Dat mag je wel hopen als je weet dat je zo met een rubberbootje 2 kilometer de diepte in duikt. Snel nog wat foto's maken en dan stap ik ook in één van de mandjes. Iedereen is klaar en we kunnen vertrekken. Je kan zien dat de piloten veel ervaring hebben want de beide ballonnen blijven perfect naast elkaar hangen zonder dat de kabel onder grote spanning komt te staan. De tocht naar boven is prachtig. De opkomende zon bied de gelegenheid om wat prachtige plaatjes te schieten en als de gasbranders uit zijn en je niets meer dan stilte hoort waan je je even in een droomwereld. Na een klein half uurtje zijn we op twee kilometer hoogte. De spanning bij de crew

en de ballonvaarders stijgt. Ik begin te beseffen dat het hier om een levensgevaarlijke stunt gaat. Wanneer het contact met de drie avonturiers op de ballon even wegvalt, begint het ook bij mij te kriebelen. Al gauw horen we dat alles oké is boven en Vivian schreeuwt dat het uitzicht prachtig is. We moeten nu snel handelen want we krijgen een waarschuwing

van de verkeersleiding op Schiphol dat we te hoog zitten.  De ballonnen worden van elkaar gescheiden. Vivian, Bob en Jean Louis geven het teken om te gaan. Het aftellen is begonnen 4 . . .3 . . .2 . . .1.  Er komen drie flitsen voorbij, en als ik naar beneden kijk zijn ze al honderden meters verder. Na ruim 10 seconden klappen de parachutes open en dan verlies ik ze uit het oog. Behendig wordt het rubberbootje binnengehaald en lek gestoken. Zelfs bij mij komt er een bonk adrenaline vrij. Snel zetten wij ook de daling in want nu de zon de aarde begint op te warmen wordt het landen alleen maar lastiger. Het is nog een hele klus om een landingsplek te vinden, maar nadat we over een aantal bossen gevlogen zijn zien we toch een geschikt weiland. Ik zet mezelf goed vast in de mand en met een harde klap maken we weer contact met de aardbodem. Al

gauw komt de eigenaar van het stuk land aangerend. Zoals het hoort wordt hem een vaatje bier aangeboden om de onkosten te vergoeden. Daar zijn ze in deze regio niet vies van en al snel komt er een glimlach op het gezicht van de beste man. Na het opvouwen van de ballon, worden we netjes opgehaald door de mensen van A3 en keren terug richting Harfsen. Ik zit nog vol spanning en ik realiseer me dat ik getuige ben geweest van een nieuw record. Een ervaring rijker en met een mooi verhaal keer ik terug naar de redactie om weer even met beide voeten op de grond te werken. 

Jens Duringhof voor het programma Wannahaves.

Jean Louis Becker Het is al weer enige tijd geleden dat Bob Draijer en ik bij Adrie Spierenburg van A3 ballon waren en dat Michael Kruseman, een van de piloten van A3 ballon, het kantoor binnen kwam lopen met de melding dat ons bestaande Wereld Record, van 12 parachutisten die tegelijk uit de ballon springen was verbroken door een groep

Engelse springers boven Peterborough Parachute Centre in Engeland. De Engelse hadden het record op 16 gezet met een ballon die in het arsenaal van A3 ballon tot een van de kleinere behoort. We keken elkaar aan en zowel de ogen van de ballonvaarders als skydivers begonnen te glimmen. Natuurlijk was dit onze kans om met de grootste heteluchtballon ter wereld het Wereld Record voor eens en altijd op onze naam te zetten. Het tweede record van 20 totaal was niet door de Engelse verbroken, maar als we dan toch bezig waren….. Het besluit werd genomen, de taken werden verdeeld en iedereen ging aan de slag. Berekeningen werden gemaakt, hoe ver kunnen we gaan en hoe ver laat het materiaal ons gaan. Adrie Spierenburg trof drie jonge hengsten voor zijn kar die hij maar met moeite in bedwang kon houden. We zouden gaan voor 20 para’s tegelijk en 30 totaal !!  Enige maanden later de klok begint te tellen en D-day komt dichterbij. Tientallen telefoontjes naar sponsors brachten ons uiteindelijk bij Minolta digital camera’s, TEVA sandals, Red Devil, J Kalf jr (touwen) en Pelicase. Ook bij A3 Ballon als hoofdsponsor werd hard gewerkt aan de voorbereiding van het record. Materiaal, vliegplannen, ontvangst van de pers en het onderdak verlenen aan de 30 para’s waren voor hun bijna een dagtaak geworden. Bob en ik hadden het er maar druk mee !!! Peter van de Noort, Pr-manager van het nieuwe Aviodroom in Lelystad heeft ons geholpen bij het opstellen en

uitgeven van het persbericht. Vrijdag 9 mei 20:00 uur Harfsen. De parachutisten die mee doen aan het record druppelen langzaam binnen bij A3 Ballooning Airport in Harfsen. Zoals gezegd komen niet alle springers bij Paraclub Flevo vandaan, ik denk dat elke club in Nederland wel vertegenwoordigd was in het record. Je merkt dan ook dat het hart van

de para's  op dezelfde plaats zit en dat we daar voor één ding kwamen en dat is samen het record verbreken. De spanning begint te stijgen als we naar de briefing van de organisatie zitten te luisteren, het gaat nu dan toch echt gebeuren. Niet alleen springtechnisch was het een heel verhaal maar ook de ballonvaarders wilden met 4 ballonnen aan elkaar gebonden opstijgen, om zo het woord “Skybox “ een nieuwe betekenis te geven en de pers en sponsors de beste plaatsen te bieden. Hierop gingen we met zijn allen naar de hangar waar wij tot in de late uurtjes hebben droog geoefend in de ballonmand. Moe van alle informatie kroop iedereen in hun slaapzak voor een paar kostbare uurtjes slaap. Ikzelf kon door de spanning niet slapen en liep tot in de ochtend nog de laatste dingen te checken,

er mocht gewoon niets fout gaan. Zaterdag 10 Mei omstreek 05:00 uur,  iedereen is klaar!!  Zonder een woord weet iedereen dat het nu moet gebeuren. Iedereen loopt stil en gedisciplineerd over het terrein en wacht op wat er komen gaat. Bob en ik passeren elkaar in de drukte en kijken elkaar met een gebeten lachje aan, de spanning is van onze

gezichten te lezen. Nadat alle pers is gearriveerd en de ballonnen al keurig door alle vrijwilligers van A3 ballon zijn uitgelegd lopen we gezamenlijk naar de record ballon die keurig in het midden op ons ligt te wachten. Door de ijzeren discipline van de springers hebben Bob en ik er geen omkijken naar, en zit iedereen al rustig in de mand te wachten als

wij aankomen. Nadat de ballonnen zijn opgeblazen worden deze met dikke touwen tegen elkaar aangebonden, om zodoende de ballonnen tijdens het record zo dicht mogelijk bij elkaar te houden. Bij het opstijgen kijk ik, al zittend op de rand,  naar de ballonnen die gezamenlijk het luchtruim kiezen. Ik kijk naar beneden en zie daar Fred, de technische man van A3 ballon staan. Hij steekt zijn duim naar me op, de trots in zijn gezicht bij het aanschouwen van de ballonnen die zo tegen elkaar zijn aangebonden geeft ons beide een brok in de keel. De zon komt op,  de mist ligt nog rustig op de weilanden onder ons, mijn god wat is dit mooi !! Terwijl we naar 9000ft klimmen worden de andere ballonnen één voor één rustig los gemaakt, met de bedoeling om ons op veilige afstand te volgen bij het record. Vanaf 9000ft hebben de piloten Michael Krusseman en Alex Jan Barends de maximale daling ingezet om zodoende net boven

de 6000ft het verlies van 20 parachutisten op te vangen. We maken ons allemaal klaar, de camera mensen hangen aan alle kanten van de mand. We zijn klaar !! Bob telt af 10,9,8,7….. 1 Gooooooooo. De exit loopt perfect, alle 20 parachutisten springen met een luide gil richting de aarde. Bob en ik springen af met onze Red Devil birdmanpakken wat

ons veel meer tijd geeft als de rest.   De landing loopt perfect en we staan met een hele groep in hetzelfde weiland ergens in de buurt van Lochem. Iedereen springt elkaar in de armen, kopt even een cameraatje, het is gelukt!!!!. Ondanks de spanning over de toestand van de andere springers kijken we elkaar voldaan aan. Nadat we ook weten dat iedereen veilig geland is valt er een grote last van je schouders. De laatste 10 springers maken nog wat twee mannetjes en voor sommige de eerste ballonsprong. Iedereen komt veilig beneden. Zelfs de twee ballonpiloten weten de reuze ballon zonder schade weer aan de grond te zetten. Bij de landing was de ballon minder dan 8 graden warm !!!. Een zeer onderschatte wereld prestatie van deze twee mafkezen, die voor de gelegenheid ook zelf maar even een parachute om hadden

gedaan. Terug bij A3 ballon staat de pers op ons te wachten en vloeit de champagne om het hele feest compleet te maken. Wat een dag, echt alles liep perfect. Ik wil ook een ieder die bij dit Wereld Record heeft mee gesprongen of vrijwillig heeft geholpen, met name nog Kim en Hanneke, Arjan, Henk en alle sponsors, pers en de mensen die ik nu vergeten ben,  namens Bob en mij bedanken voor het mogelijk maken van dit Wereld Record. Ikzelf? Ik heb genoten en ben heel trots dat ik met jullie mocht springen.  Jean Louis Becker

Karin de Fraiture, Op zaterdag 10 Mei jl. zouden we een poging doen om 2 wereldrecords te verbreken. Het wereldrecord zou gehaald worden als er totaal 30 parachutisten uit een heteluchtballon zouden springen. Een onderdeel daarvan was een massadropping van 20 parachutisten tegelijk, wat tevens het 2^e wereldrecord was. De wereldrecords werden gevestigd met een sprong uit de grootste heteluchtballon ter wereld, die eigendom is van A3 Ballon in Harfsen.

Bob Draijer en Jean Louis Becker waren al enige tijd bezig om deze recordpoging te organiseren. Ik meen me te herinneren dat Bob mij al ergens in 2001 vroeg of ik niet mee wilde doen. Nou, graag natuurlijk! In December van dat jaar brak ik mijn been (niet met springen) en toen dacht ik dat ik die fantastische ballonsprong op mijn buik kom schrijven. Gelukkig duurde het organiseren allemaal wat langer en toen ik in Februari 2003 net weer sprong, hoorde ik dat er een datum was vastgelegd. Ik kan je vertellen dat ik op dat moment door het dolle heen was. Na 13 maanden stilgezeten te hebben met mijn been was ik al niet te houden met parachutespringen en dit toetje was voor mij een pleister op alle wonden! Op vrijdagavond 9 Mei moesten we verzamelen in Harfsen bij A3 ballon.

Nadat iedereen binnengedruppeld was begon de briefing. Er werd ons verteld wat precies de bedoeling was, waar we op moesten letten, wat wel en niet toegestaan was en wat de te verwachten weersomstandigheden waren. Daarna zijn we naar de hangar gegaan om ‘droog’ te oefenen in de mand. We werden in groepen verdeeld die elk in een compartiment van de mand zaten. Deze verdeling is gemaakt op gewicht, zodat de mand zo stabiel mogelijk onder de ballon zou hangen.

Er mocht natuurlijk niks fout gaan de dag erna, dus hebben we dit geoefend tot na middernacht. Iedereen was doodmoe, maar wist wel precies wat te doen. Bijna iedereen bleef slapen in de hangar, omdat we ons de volgende ochtend vroeg klaar moesten maken voor de recordpoging. De keuze voor het vroege tijdstip was bewust. De recordpoging kon alleen lukken in een rustige atmosfeer met ideale weersomstandigheden. ’s Ochtends om 5:00 uur was iedereen wakker en klaar om zich te gaan voorbereiden op de sprong. Zelf had ik die nacht geen oog dichtgedaan. Er reden de hele nacht auto’s in en uit de hangar en de TL buizen bleven aan, maar de spanning zal er vast ook mee te maken gehad hebben! Na het ontbijt hangt iedereen de parachute om en loopt stilzwijgend naar net terrein waar de ballonnen opgeblazen werden. Snel nog even wat foto’s gemaakt en daarna klom iedereen in

de mand op de plek die ons de vorige avond aangewezen was. Op dat moment begint de spanning behoorlijk toe te nemen! Tijdens de start rond 6.15 uur waren de vier grote ballonnen met kabels aan elkaar verbonden. Naast de dertig parachutisten hadden 41 belangstellenden en journalisten plaats gekregen in de overige drie ballonmanden. De weersomstandigheden waren zo goed als ideaal voor zo’n sprong en ik was zo blij dat het allemaal doorging! En toen was

het zover! We gingen omhoog! Aan de horizon zag ik de zon opkomen boven de mistige weilanden, terwijl we in alle stilte steeds verder omhoog gingen. Dat uitzicht was werkelijk adembenemend, zo verschrikkelijk mooi. Het was doodstil en het enige wat we hoorden was het geluid van de enorme vlam die onze ballon nog verder liet stijgen. We hoefden ook niet te praten, één blik naar elkaar was genoeg om te zien dat de ander begreep welk gevoel er op dat moment door je heenging. Op 4.500 voet hoogte werden de ballonnen van elkaar losgekoppeld, waarna de recordballon doorsteeg naar 9000 voet. Toen de piloten Michael Kruseman en Alex Jan Barends toestemming kregen om de para’s te droppen gaven ze een teken aan Bob Draijer die op zijn beurt iedereen vroeg langzaam te gaan staan op de rand van de mand en zich klaar te maken voor de afsprong. Ondertussen hebben de piloten de ballon vrij snel laten dalen, om het gewichtsverlies op te vangen als de 20 para’s tegelijk zouden afspringen. Ik stond op het randje met als enige houvast een staalkabeltje en voelde me opeens ontzettend zenuwachtig worden en dan is het opeens wel heel hoog! Zo’n ballon is toch anders dan een vliegtuig. Misschien door de stilte, misschien door het krappe gewriemel op het randje, maar ja, wat maakt het uit. Ik dacht nog even aan de briefing: een punt aan de horizon nemen, daarnaar blijven kijken en goed hol trekken. Dan zou ik stabiel vallen en niet over de kop gaan. Bob begon met aftellen en op de ‘GO’ sprong ik om 06.37 uur met de andere 19 springers tegelijk en enthousiast

schreeuwend op 6.500 voet uit de ballon. Wooooooooow, wat is dat een gaaf gevoel!!!!!  Normaal als je uit een vliegtuig springt, dan heb je de relatieve wind van de snelheid van het vliegtuig, maar nu viel ik echt in het niets, geen wind onder me, geen geluid, niks! Een heel apart gevoel, maar wel verschrikkelijk mooi.  Om te voorkomen dat iedereen op dezelfde hoogte zijn parachute opentrekt, waren er van te voren afspraken gemaakt wie er op welke hoogte zou openen.

Iedereen om en om op 2500 en 3500 voet. Ik was een van de twee ‘hop and pop-ers’, dus ik moest 10 seconden na de afsprong openen. Na mijn parachute gecontroleerd te hebben en alles in orde was keek ik om me heen en zag de anderen ver onder me openen. Doordat ik zo lang kon vliegen heb ik alle tijd gehad om de ballonnen te bekijken en te zien waar iedereen landde. Daar ben ik ook heen gevlogen en ben geland in een weiland tussen de paardebloemen waar de mist nog

over de grond heen hing, prachtig. Toen ik richting de weg liep, was ik nog helemaal onder de indruk van de sprong en had een vreselijk smerige glimlach op mijn gezicht!  Bennie heeft daar een hele mooie foto van geplaatst in zijn vorige magazine die echt precies weergeeft hoe ik me op dat moment voelde: in extase. (uitsnede foto hiernaast). Na de exit van de laatste 10 springers was het aan de piloten om de ballon weer te stabiliseren en een manier te vinden om hem weer veilig aan de grond te krijgen zonder ballast. Dat was absoluut niet makkelijk, maar het is de piloten gelukt. De temperatuur van de ballon was bij landing 8 graden. (Normaal ongeveer 95 graden). Alles is goed gegaan, precies zoals gepland en net als de ballon zijn alle para’s veilig geland in weilanden in de omgeving van Markelo. Na de landing zijn we allemaal naar de plek gebracht waar de ballon geland is, waar iedereen heeft geholpen om de ballon weer in te pakken. Na terugkomst in Harfsen was iedereen door het dolle heen, want er waren wel even 2 wereldrecords gevestigd!!!! Daarbij was zo’n sprong uit een ballon natuurlijk een fantastische ervaring. De pers nam nog wat foto’s en de wereldrecords werden door de springers beklonken met champagne. We zijn nu inmiddels een paar weken verder en ik ben er nog steeds van aan het nagenieten. Deze

sprong heeft al mijn vorige sprongen overtroffen en het zou best eens kunnen dat er geen mooiere meer komt dan deze. Bob heeft de voormalige Britse recordhouders inmiddels laten weten dat hun prestatie is verbeterd, maar tot nu toe heeft hij nog niks van ze gehoord. Ze kunnen er voorlopig ook niet overheen, omdat je daar de grootste luchtballon ter wereld voor nodig hebt. En die is in Nederlands bezit! Een Zweeds bedrijf schijnt een nog groter formaat besteld te hebben. Mocht iemand toch gaan proberen om onze records te verbeteren: kom maar op!    Karin de Fraiture

Bovenstaande verhalen zijn de laatste waarbij de Cameron 530 de titel "Grootste ballon van de wereld" mag dragen. Een uur na dit record ging de nieuwe Lindstrand 600 de lucht in en nam deze titel met zich mee. De ballon gaat varen bij de firma Up& Nerr in Zweden. De mand van dit monster is maar liefst 6,1 meter lang en neemt 33 passagiers en 2 piloten mee de hoogte in. Hieronder een impressie van de ballon en de opvallende mand.

Na zes briefings is het wel duidelijk: het frontje passeert te langzaam en de ballonnen blijven aan de grond, evenals de duizenden belangstellenden. Dertig ballonnen blijven in de verpakking en passagiers en bemanning gaan onverrichter zake terug naar huis. De Texaco Elburg Ballooning van 17 mei verhuist naar 6 september, ijs en weder dienende.  Egbert Oordt staat met dertig piloten en passagiers achter het Elburger gemeentehuis en wacht op de beslissing over het al dan niet doorgaan van de zesde Texaco Elburg Ballooning. Veel publiek is op de eerste grote ballonvaart van het seizoen afgekomen en wacht op het terrein in spanning de loop der gebeurtenissen af. Ook op de wegen in de omgeving is

het druk. Het verkeer staat dubbel geparkeerd en men hoopt een glimp van de avonturiers op te kunnen vangen. Om zeven uur is de briefing: piloten en bemanning verzamelen in één van de gewelven van het gemeentehuis en worden ingeschreven, nadat hun certificaten van luchtwaardigheid, verzekerings- en gezondheidspapieren zijn gecontroleerd. Maar dan: het weer. Coördinator ballonvaart Rien Jurg geeft een korte toelichting: 'Een klein frontlijntje komt met een snelheid van 25 knoop onze kant op en kan hier om acht uur zijn. Daarachter is het schoon, dus om half negen zou het moeten lukken.' Buiten is het een drukte van belang. Doedelzakspelers pijpen er vrolijk op los, een radiografische ballon stijgt en landt onbemand en enige para's landen op de grasmat. Om acht uur verzamelen de bemanningen zich weer rond Jurg, dit

keer op het grasveld tussen de inmiddels in gereedheid gebrachte ballonnen, manden en gasflessen. Hij vertelt dat het frontje op zich laat wachten en onweer in zich bergt: oppassen dus. Een ervaren piloot legt de gevaren van een tocht in een onweersbui uit. Niet alleen de bliksem, maar ook de hoge luchtsnelheden binnenin de cumuluswolken zijn gevaarlijk. Zij kunnen een ballon omhoog stuwen, soms zo hoog dat hij met ijs wordt bedekt en vervolgens door het hoge gewicht omlaag storten kan. Har, Ron en Wilfrieds van der Maar staan in een kring om hun piloot, de 23-jarige Jeroen Oordt uit Vaassen. Ze komen uit Elburg, Linde en Sassenheim en waren drie jaar geleden door hun vader op een ballonvaart

getrakteerd. Door omstandigheden ging de tocht steeds niet door. MKZ gooide de eerste keer roet in het eten, de tweede keer woei het te hard en de derde keer was vakantie de boosdoener. Verheugd maar toch ook wel een beetje bezorgd staan ze bij elkaar en hopen dat ze vandaag dan eindelijk met z'n drieën omhoog zullen gaan. Geen van hen heeft ooit een ballontocht meegemaakt en eigenlijk hebben ze zich al verzoend met het idee, dat ook vandaag hun uitje in de lucht niet zal doorgaan. Hun vrees is gegrond. Eindelijk, om kwart voor negen, tegen een donkere lucht, waarin soms een bliksem flitst, spreekt Rien Jurg de beslissing uit: 'We gaan aan de grond

blijven.' Egbert Oordt laadt zijn mand in de gereedstaande wagen en zegt: 'Je kunt beter aan de grond blijven en denken: verrek, we hadden makkelijk weg gekund, dan in de lucht te hangen met het gevoel dat je nooit had moeten opstijgen.' Als de passagiers korte tijd later wordt uitgelegd dat hun veiligheid voor alles gaat en de organisatoren niet het risico willen lopen, dat ze met hun ballonnen in een dikke bui verzeild raken, worden ze met een luid applaus beloond. Even later, als de ballonnen zijn ingeladen en het terrein leegloopt, giet het van de regen.  

De Apeldoornse Courant

PH-RBG, Ultra Magic M-145

voor Bosch Ballongezelschap

PH-NYK, Lindstrand 150

voor Trees Edens

PH-HOJ, Schroeder Fire Balloons G

(3400 m3) voor Abacus Ballooning

Het weekend van Hemelvaart is de PH-AYA in gebruik genomen. Natuurlijk is zoiets een bijzondere gebeurtenis, maar dit keer was het helemaal een feest. Even een stukje terug in de tijd: elke winter ga ik met crew en ballon naar het Oostenrijkse Filzmoos, al jaren drinken we daar samen een potje bier en ook al jaren komen we de mannen (en vrouwen) van het Zweedse Ballong&Aventyr tegen. Dit jaar in Filzmoos nodigde Henrik Holmqvist, de drijvende kracht achter het inmiddels 40 medewerkers tellende bedrijf, mij uit om naar zijn ballonfestival te komen in Hassleholm. Al met al kwam het zo uit dat ik de papieren van de gloednieuwe PH-AYA net op tijd binnen had, en de vuurdoop dus in Zweden plaats heeft gevonden. Het ballonvaren in zweden is geweldig, je moet er alleen even rekening mee houden dat ze daar voornamelijk bomen hebben, afgewisseld met hoogspanning en bomen. Naast het ballonvaren hadden Henrik en de zijnen het ook prima voor elkaar: avontuurlijke nevenactiviteiten, lekker eten en meer dan voldoende te drinken en als afsluiting een nachtelijk saunabezoek tot het ochtendgloren.    André van Maarschalkerwaard

PH-KON, Ultra Magic S-160

voor Rob Wiegers

PH-PJW, Cameron Z-140

voor Sky Promotions

PH-VGN, Cameron Z-140

voor Rien Jurg Promotions

Het komende Europese Kampioenschap in Vilnius, Litouwen. Om de twee jaar tijdens een CIA vergadering kan een land een presentatie geven, teneinde daar een prestigieuze wedstrijd als het Europese Kampioenschap te mogen houden. Het is een bont gezelschap aan locale vertegenwoordigers, die dan hun omgeving komen aanprijzen. Het is een soort beauty-

contest met 1, 2 of 3 beauties( meer doen er meestal niet mee), die beoordeeld moeten worden door de gedelegeerden. Welnu, de laatste jaren heeft de Competitors Commission van de CIA (een club mensen die de belangen behartigt van alle wedstrijdvaarders in de wereld) zich bemoeid met dit soort zaken en terecht, omdat het uiteindelijk hun wedstrijd is en

niet die van een aantal bobo’s. Alleen men is soms wat selectief in de aanpak. Bij de toewijzing dit jaar was er daarover, ook binnen de Competitors Commission, geen enkel discussie of vraagstelling. Opportunisme is ons geen van allen vreemd. Ten aanzien van de toewijzing aan Litouwen was er ook geen probleem, maar toen mijn positie als wedstrijdleider in het

vizier kwam, was het huis te klein. Dat had meer met persoonlijke ambities te maken van sommige leden van de Competitor’s Commission, dan met deugdelijke argumenten over mijn kwaliteiten.  En het dient gezegd, deze aanpak heeft wel geleid tot een vertrek aan enthousiaste goede mensen in Litouwen, die hun ziel en zaligheid hebben willen geven voor dit evenement. En de vraag is, is er door deze kwestie te stellen, niet een doos van Pandora geopend ? Je weet maar nooit, als je hem open maakt, dan moet je maar afwachten wat er uit komt. Welnu uiteindelijk werd er een compromis gevonden, door naast mij, de ervaren Masashi Kakuda te benoemen als assistent. Eerst heb ik daar reuze tegenop gezien, want je voelt je

Vilnius City

toch op de vingers gekeken, maar nu de wedstrijd dichterbij komt, denk ik dat we met een sterk team (Hans Akerstedt als Safety Officer, Les Purfield en David Levin als Stewards), deze wedstrijd tot een goed einde zullen brengen. Als meteo ondersteuning hebben we twee bekende “oude” rotten in het vak voorzien, dat zijn Onno Hungerink, vast wel eens

Wedstrijdleider Cees van Helden in gesprek met Workgroup Administration Manager Mr. Nerijus Chmieliauskas en de dame

van het Reval Hotel Lietuva,  Ms. Birute Leimontaite

aan de lijn gehad en Arie Steenhuisen, de nestor, die zowat het hele luchtvaart meteo onderwijs in Nederland op poten heeft gezet. De omstandigheden ter plaatse hebben slechts een (1) handicap, we beschikken niet over een buienradar, maar voor de rest, klassewerk van die twee (ik heb er ervaring mee). Litouwen is bij de meeste van ons niet bekend, maar het is een van de Baltische Staten, die binnenkort bij de Europese Gemeenschap gaan horen. Het is een land met een relatief jonge bevolking, die reuze enthousiast is om het land te verlaten en een goed betaalde job te vinden in de USA, waar heel veel Litouwers heen geëmigreerd zijn. Nu de aansluiting in zicht komt, verkiezen steeds meer hun carrière in het eigen land te ontwikkelen.

Er wonen niet veel mensen, zo’n 3.5 miljoen, waarvan de helft in stedelijke agglomeraties. De hoofdstad Vilnius is een paradijs voor cultuur liefhebbers. Ik geloof dat je vanuit het dakrestaurant in het wedstrijdhotel zo’n 45 kerken, kathedralen ed. kunt zien die allemaal een rijke historie vertegenwoordigen, dit stadsbeeld is dan ook een door Unesco

beschermd gebied. En dan in de stad, musea, historische gebouwen, een prachtige meanderende rivier, veel gezellige restaurants en terrasjes, eten en drinken voor prijzen waarvan we zelfs voor de invoering van de euro dachten, zo goedkoop dat kan niet. (een middelgrote pizza voor 3 euro, een glas verse jus dórange voor 1.10 euro etc.). Het land is bijna vlak, hier en daar wat heuvelachtig maar denk aan Twente en Drente en je bent bijna thuis, echter bij ons liggen de akkers er netjes bij, dat ontbreekt in Litouwen, vroeger was het land agrarisch en produceerde voor de Sovjet Unie, maar dat is weggevallen en heeft men de eigen veestapel opgegeten en is naar de stad vertrokken. Je zou verwachten, dat er in de stad veel (kleine) criminaliteit voorkomt, welnu, ik ben er al vaak

geweest, maar ik voel me daar in de binnenstad veiliger dan op de Amsterdamse straatweg in Utrecht. Ten aanzien van de wedstrijd, ik ga er dit jaar weer heen als wedstrijdleider voor het nationale kampioenschap(2/6 juli), wat de organisatie ziet als de ultieme test, een soort generale repetitie voor het Europees Kampioenschap(8/17 augustus). Ik

doe dit al sinds 1999, dus dit wordt het 5^e jaar en aan kennis van de wedstrijdomgeving ontbreekt het beslist niet. Tijdens die Nationale Kampioenschappen zijn er zo´n 18 tot 27 deelnemers, afhankelijk of men een ander kampioenschap (Letland) integreert. Ik hou er van de wedstrijddeelnemers te testen op verschillende kwaliteiten, want als je alleen goed en nauwkeurig varen bedoeld dan ben je met de tasks gauw klaar. Ik probeer uit te testen, welke piloot de beste all/round kwaliteiten heeft, dus neem ik de vrijheid om m´n fantasie de vrije loop te laten bij de tasksetting, zonder de doelstelling van de regels aan te tasten. Nu wordt gezegd, dit kan wel met kleine wedstrijden, maar met een veld van 70 deelnemers is dat niet mogelijk, ik betwist dat, maar in een team dient er consensus te zijn over de uitvoering van de tasks. Ik

weet dat er wedstrijdleiders zijn, die ook experimenteren met tasks (landrun in een cirkelvormig gebied bijv.)  en zelfs met behoorlijke aantallen deelnemers, dus het zou moeten kunnen, maar ik kan me wel uitleven tijdens de Nationale Kampioenschappen. Het klinkt misschien pedant, maar de wedstrijdpiloten uit Litouwen, zijn mogelijk door de moeilijkere tasksetting tijdens hun nationale kampioenschappen op een hoger niveau gekomen, ze zijn scherper zou ik willen

beweren.  Het zou me om twee redenen beslist niet verwonderen als er 2 binnen de top tien zouden eindigen. Het voordeel van de omgeving is er natuurlijk ook. (Hou de namen van Machnorylov en Kostuskevicius maar in de gaten met als outsider Mockaitis). Voor Nederland zullen meedoen, Jan Fokken, Henk Broeders, Mathijs de Bruijn en Henk van Kalkeren. Voor Belgie zijn dat Jan Timmers en Philippe de Cock. Over die tasksetting nog het volgende, de nationale wedstrijd wordt integraal gepubliceerd op het Internet en dus kun je aardig volgen wat ik aan wedstrijdelementen inbreng. Een klein tipje, als het weer meewerkt. Zo is er een prachtig kasteel in een meer, via een lange loopbrug te benaderen, op de binnenplaats (50 bij 70 meter) daarvan, is een doel uitgelegd. Omdat het kasteel een monument is,

dienen de piloten een zekere hoogte te respecteren (via de loggers te controleren). Ik kan je verzekeren dat het een verdomd lastige klus is om daar met een FlyIn goed te scoren. Of een CRAT met een drietal scoring area’s aan het einde van een vaart. Ik denk dat het een mooie wedstrijd wordt, maar ik nodig iedereen uit om regelmatig de site te bezoeken, dan vind je de laatste informatie.  Cees van Helden

De start van het dealerschap van Ronnie Kleinsmit voor Kavanagh Balloons duurt iets langer dan verwacht. Dit wordt veroorzaakt door de papieren van de ballonnen met de CASA (Civil Avialition Service Australie). Dit is de Australische Divisie Luchtvaart. Ronnie doet het met opzet even rustig aan zodat hij alles 100 % voor elkaar heeft en met zekerheid straks een ballon kan en mag verkopen die ook zeker in Nederland mag varen. Er is toegezegd dat het geen probleem is, alleen een kwestie van tijd. Het dealerschap staat ook niet ter discussie. Ron maakt alles gewoon in orde zodat hij aankomende winter hopenlijk de eerste Kavanagh kan verkopen. De PH-LYS is inmiddels klaar voor de test inflate. Dit is de eerste Kavanagh Demonstrator die Ronnie zelf gaat varen in Nederland. Binnenkort in Hot Air Magazine de eerste foto's van deze ballon.    Dus. . . nog even geduld aub    

Het begon allemaal met een blik naar boven. Een onbekend maar brullend en indringend geluid,  vrij frequent te vernemen, wierp de blik naar boven, terwijl Amersfoort, de woonplaats van Geert Plukker (43), rijk aan historische monumenten is en je eerder geneigd zou zijn, een blik te werpen naar de romantische stadsgracht of de talrijke historische gebouwen in het centrum van de stad. Boven de markante gevels en historische gebouwen van het oude

De multicolor ballon van Geert

stadscentrum ontdekte Geert een luchtvaartuig, een heteluchtballon. Gegrepen door zijn ontembare nieuwsgierigheid volgde hij de ballon tot aan de landing. Spontaan stak hij de handen uit de mouwen en hielp nogal onwennig een handje mee bij het inpakken. Geert raakte in toenemende mate in de ban van dit voor hem totaal nieuw ontdekte fenomeen. Vanaf dat moment in het begin van de 80-er jaren was Geert verkocht en verknocht aan de ballonsport. Telkens opnieuw greep hij de gelegenheid aan, om iedere ballon die hij zag, op de gevoelige plaat vast te leggen. Er ontstond een nieuwe passie: het fotograferen van ballons. Het kan nauwelijks toeval zijn, dat Geert op de Camera Obscurastraat woont… Na het bezoeken van de Internationale Ballonfiësta Barneveld in 1984 was hij dermate onder de indruk, dat hij zijn enthousiasme wel uit kon schreeuwen, om de hele wereld deelgenoot te maken van zijn indrukwekkende belevenissen. Op het station Barneveld-centrum, wachtende op de trein naar Amersfoort, raakte hij bij toeval in gesprek met de ouders van Jan en Johan Hetebrij, de heer en mevrouw Oene en Ali Hetebrij uit Heerenveen. Er is toen heel wat afgekakeld met als gevolg dat Geert onmiddellijk lid werd van de Luchtvaart Historische Vereniging (LHV) in Den Haag onder de bezielende leiding van ballonlegende Nini Boesman en haar ballongekke secretaris Gé Lazarom. Geert maakte plotsklaps deel uit van de ballonfamilie. Als trouwe bezoeker van de voor- en najaarsdag van de LHV wist hij in de loop der

jaren op de gehouden veilingen heelwat ballonitems uit de schatkamer van Nini Boesman te vergaren en een collectie van ca. 200 ballonboeken te verzamelen. Geert bleef het volgen van ballons trouw totdat hij door Rob Wiegers gevraagd werd, om crewlid te worden. Dat deed hij spontaan en vanaf het eerste moment met overgave, enthousiasme en bezieling.

Nu kon hij nog meer prachtige plaatjes schieten en zich volledig aan zijn verslavende hobby overgeven. Soms fotografeerde Geert zo`n 200 foto`s gedurende een weekend. Het totale aantal foto`s gaat inmiddels de 5000 te boven… Over verslavende hobby gesproken… Op zijn verjaardag in 1991 ging een lang gekoesterde wens in vervulling: een ballonvaart, om de wereld te aanschouwen vanuit het vogelperspectief. Die kick is Geert nooit meer te boven gekomen. Integendeel. Als “gecertificeerde” ballonfreak doste hij zijn auto helemaal uit in de ballonsfeer en werd letterlijk en figuurlijk gegrepen door de verzamelwoede.  Na het volgen van de theoretische opleiding tot ballonpiloot kwam hij gaandeweg tot de ontdekking, dat een afgeleide vorm van het vak ballonpiloot veel beter bij hem paste. Dit in tegenstelling tot piloten als Alex-Jan Barends, Pieter Kooistra en Peter

Het afstellen van de apparatuur in Warstein

Kelder, die via de modelballon hun pilotenbrevet behaald hebben.  Geert ontmoette in 1997 ballonpiloot Peter Kelder uit Voorthuizen, die al een aantal jaren in het bezit was van een modelballon. Samen bezochten zij een speciale meeting voor uitsluitend radiografisch bestuurde ballons. Deze meeting, die jaarlijks door de Duitse ballonpiloot Richard Bölling in het Brigachtal in Zuid-Duitsland wordt georganiseerd en waar Geert een graag geziene gast is, is een kopie van een

festival met de normale heteluchtballons.  Een minifestival dus met tientallen modelballons. Geert kocht ter plaatse spontaan een mand en via een contact in Luxemburg een envelop. Hij had er een speeltje bij, dat zijn ballonvaardersleven nog meer inhoud gaf. Zijn eerste op schaal gemaakte modelballon heeft een hoogte van 7m, een doorsnede van 3m en een inhoud van 80m3. In de mand staan 5 flessen met elk 1 liter propaan, waarvan 1 fles voor de waakvlam, 2 flessen voor de hoofdbrander en 2 flessen voor de koeienbrander bestemd zijn. De ventilator, die de ballon met koudelucht vult, is afkomstig van een grasmaaimachine. Het blad van de rotor heeft een diameter van 40 cm. Tijdens de 3-daagse meeting in Zuid-Duitsland wordt  er s'avonds met zo`n 25 modelballons voor met name zieke kinderen gefakkeld, die de avond van hun leven beleven. Overdag is er een wedstrijd voor alle “piloten” , waarbij o.a. een vossenjacht, het levelvaren en het afwerpen van een marker op een markeringskruis onderdeel is van de wedstrijd. Met weemoed wordt er na 3 dagen afscheid genomen van de vriendenkring, die alsmaar groeit. Een ander hoogtepunt was een ballonvaart in de winterse entourage nabij het bergmassief van de Dachstein onder de rook van het Oostenrijkse ballondorp Filzmoos, waar Geert naast een grote heteluchtballon zijn kunsten als modelballonpiloot mocht

tonen. Met het bezoeken van de Albuquerque International Balloon Fiesta in 1999, het mekka van de ballonvaart, ging een lang gekoesterde wens in vervulling. Als gevolg van het groeiende netwerk met name op het internationale vlak werd hij ook voor het ballonfestijn in Borken, de Warsteiner Internationale Montgolfiade en het ballonfestival in de Duitse stad Leipzig uitgenodigd. Het demonstreren van vijf modelballons in de grote ontvangsthal van het centraal station in die

plaats leverde een fantastische kleurenfoto in de plaatselijke pers en een uitstekende recensie op. Geert is er nog steeds onderste boven van. Verleden jaar heeft hij een bij Gefa- Flug in Aken gemaakte modelballon (multicolor) met een inhoud van 60m3 overgenomen van Manfred Koch, een oudere modelballonfreak uit Duitsland. Met deze prachtige modelballon mocht hij in de maand november van het afgelopen jaar een kunstgalerij in Haarlem openen. Geert Plukker is een idealist in hart en nieren, die heel veel plezier beleeft aan zijn verslavende hobby. Het demonstreren van een modelballon tijdens een ballonevenement heeft voor Geert ook een praktische functie. Na het vertrek van de ballons overbrugt de show de tijd tot aan de nightglow. Het publiek wordt vermaakt. En hoe! Dit jaar zal Geert dan ook met zijn modelballons op diverse binnen- en buitenlands ballonfestivals aanwezig zijn. Het is zijn grote wens, om ooit een speciaal festival voor modelballons in Nederland te organiseren. Vooralsnog wil hij er echter alles aan doen, om de modelballonsport in Nederland meer bekendheid te geven en de geïnteresseerde lezers van Hot Air Magazine geheel belangeloos en uiteraard vrijblijvend op weg te helpen. Geert is voor knutselaars of die het willen worden, maar ook voor organisaties van ballonevenementen bereikbaar via e-mail of via  0031 622459792. Wanneer iedere inwoner van Nederland een vergelijkbaar verslavende hobby had als Geert

Plukker, zou de maatschappij er veel rooskleuriger uitzien…  De ballonkoorts is namelijk een gezonde koorts, die wereldwijd talloze mensen blij heeft gemaakt en nog maakt. Een modelballon doet je op jonge leeftijd belanden in de fascinerende wereld van de ballonvaart en dient soms als sprinkplank om ballonpiloot te worden. Maar ook oudere mensen gaan op in deze hobby en vullen hun levensdagen met deze verslavende hobby. Dat de hobby van Geert met levensvreugde beloond wordt, kun je zien aan zijn fonkelende pretoogjes…      Ben Bläss

Op 14 Mei werd onze voltallige crew van IkeAir verwacht op de basis in de drentse bossen voor een drankje en een hapje. Ieder crewlid werd voorzien van de nieuwe crewkleding van het stoere outdoormerk Haglofs. Onze gezellige groep kan er weer een jaartje tegenaan.

Ik heb het onderwerp al vaker besproken, maar nog steeds heeft Michael Fournier zijn grote sprong niet gemaakt. De voorbereidingen zijn weer in volle gang voor de ballon die door zal stijgen naar een hoogte van maar liefst 40 kilometer, waarna Michael met een speciale parachute en in een drukpak overboord zal stappen en met zijn eigen lichaam de geluidsbarriere zal doorbreken. In zeer korte tijd zal hij hopenlijk gezond weer voet op moeder aarde zetten. Helaas heeft onlangs de launchmaster van dit project een hartaanval gehad in Frankrijk. Van de arts mag deze man nu niet naar Canada reizen.

Om deze reden heeft Fournier de sprong uitgesteld tot eind Augustus. "De veiligheid is niet gegarandeerd zonder de kennis van mijn launchmaster" aldus Fournier. "Echter, ik ben nog steeds vastbesloten om mijn sprong te maken". "Het ongeluk onlangs met de Space Shuttle Columbia wat het leven heeft gekost aan 7 astronauten sterkt mij in mijn gedachten dat mijn apparatuur mogelijk mensenlevens kan redden. Als ik kan bewijzen dat men van extreem grote hoogte met een parachute naar beneden kan komen is dit een behoorlijk stuk extra beveiliging voor de ruimtevaart".

Kinderen die een spreekbeurt willen voorbereiden over ballonvaren kunnen veel informatie halen van het internet. Een hele informatieve website is zowerkt.nl   Er wordt hier in duidelijke taal uitgelegd waarom bijvoorbeeld warme lucht lichter is dan koude lucht. Kreten zoals; warme lucht zet uit, minder lucht is minder gewicht en waar komt de opwaartse kracht vandaan worden duidelijk uitgelegd. Buiten deze theorie wordt met foto's verduidelijkt hoe een ballonvaart in zijn werk gaat. Interessant voor kinderen en mogelijk ook voor toekomstige passagiers.

Op 27 Mei stond de keuring gepland van 2 van onze ballonnen. Die avond daarvoor hadden we een vaartje vanuit Beilen en omdat we 's morgens al zeer vroeg op pad moesten kon ik blijven slapen bij één van mijn collega crewleden.  Joost kwam 's ochtends voorrijden met de Defender en we reden door naar Zorgvlied alwaar onze vriend en piloot Yke Visser zich met de tweede defender aansloot in ons konvooi.

In de aanhangers de PH-RTD, dat is de TV Drenthe ballon en de PH-RWB, de ballon waarmee Yke in 2001 over de Noordpool heeft gevaren. Onderweg een snel ontbijtje bij de Mac en binnen onze marges kwamen we op tijd aan bij het gloedje nieuwe bedrijfspand van Ad Ballon in Breda. Voorheen moest een ieder voor de keuring van Lindstrand

ballonnen naar het pand in de Tulpenstraat waar het altijd dringen was maar nu beschikt Ad Haarhuis en zijn personeel over een enorm pand waar men alle ballonnen heeft ondergebracht en waar men ook de jaarlijkse keuringen kan verrichten. Al snel werd ik in mijn nek gegrepen door de piloot met de ruigste bos haar van Nederland, Henk Broeders. Hij zou vandaag onze ballonnen keuren en daarvoor gingen we naar een nabij gelegen grasveld. Onder een stralend zonnetje werd de gehele set van de PH-RTD opgebouwd en verdween Henk in onze grote feesttent. Alle onderdelen werden aan een grondige inspectie onderworpen. De loadtapes, chute, katrolletjes, touwtjes, het temperatuurvaantje en uiteraard de stof zelf werd nauwkeurig bekeken. Ondertussen keurde Ger de gasflessen op alle mogelijk onderdelen en eventuele lekkages.

Ad Haarhuis nam de brander voor zijn rekening en liep even later door de heerlijke temperatuur van die dag al gauw in de blote bast rond. Ook de PH-RWB werd klaargelegd en koud volgeblazen. Beide ballonnen bevatten veel zilverkleurige stof waarbij het verschil goed opvalt tussen de oude PH-RWB en de nieuwe PH-RTD.

De nieuwe zilver stof is net zo dun als elke andere kleur stof maar bij de oude is deze bijna dubbel zo dik omdat er een soort zilver coating over de stof heen zit. Het maakt de ballon dan ook meteen een stuk zwaarder. Beide ballonnen kwamen weer glansrijk door de keuring en we verlieten het parkje in het bos, enkele nieuwsgierige toeschouwers

achterlatend die maar niet snapten dat we eerst de ballonnen opbouwden en vervolgens weer inpakten zonder te gaan varen. Terug bij het nieuwe bedrijfspand kregen we een keurige rondleiding door alle ruimtes. Het pand is nog niet officieel geopend en was nog maar net een week geleden verhuist. Een prachtige ontvangstruimte met veel plaats voor passagiers en teams die voor een keuring langskomen. Koffie in overvloed en er werd keurig gezorgd dat we niet verhongerden na zware arbeid door bij de plaatselijke cateraar een aantal heerlijk broodjes te bestellen.  In de ontvangstruimte hingen twee enorme schilderijen van zeker twee meter breed, uiteraard met een schitterend ballonnentafereel. Deze kunstwerken zijn gemaakt door de zus van Ad, Ellen Haarhuis. Vroeger was zij zelf ballonvaarder maar tegenwoordig hanteerd ze veel de kwast en maakt ze de mooiste dingen. Deze twee

schilderijen (zie foto's hieronder) heeft ze geheel uit het hoofd gemaakt en van dichtbij zie je erg veel detail zoals crewleden die aan de touwen staan. Voor geinterreseerden heeft Ellen een eigen website waar je met haar in contact kunt komen voor het geval je zelf ook zoiets moois aan je collectie wilt toevoegen.

Een veel gebruikt materiaal in het nieuwe pand zijn eenvoudige steigerplanken, en in alle eenvoud geeft dit een geweldige sfeer. Op kantoor doen drie dames hun best om alle passagiers te plannen en de nodige keuringen te regelen. Ik ontmoete voor het eerst pilote Maj Britta de Ruiter, de vrouw van Ad. We hadden al vele malen zitten emailen maar om

er een gezicht bij te kennen is wel zo prettig. We keken onze ogen uit in de grote hal waar alle ballonnen drie etages hoog in de stellingen lagen en waar men via een heftruck snel toegang tot de juiste ballon heeft. Aan de andere kant stonden diverse grote open aanhangers met ballonmanden welke dagelijks gebruikt werden voor de passagiers. Aan het plafond van de hal hing een oude mand en het werd mij direct duidelijk dat dit de mand moest zijn van de eerste ballon in Nederland, de PH-BEN. "Je kunt er nog in staan" zei Henk, "maar dan wel op de latten en niet ernaast want anders zak je erdoor". De opslag van alle gasflessen was keurig achter het pand gesitueerd in een aparte losstaande ruimte. De technische ruimte is het domein van Ger, hij repareert de flessen, branders en zelfs manden.  En daar vond ik ook wat ik zocht. Vorige week hadden we allemaal onze stoere Haglöfs

crewbroeken gekregen en ik had daar een riem in bedacht die eigenlijk bedoeld is om gasflessen vast te zetten. Toevallig waren ze net in de kleur zwart op de markt gekomen met het opschrift "Lindstrand Balloons". Boven bevond zich het kantoor van Henk Broeders en Ad Haarhuis en in de naastliggende ruimte had men de mogelijkheid om ballonnen

te repareren met behulp van een speciale naaimachine. Zoals gezegd, het pand was nog maar een week in gebruik en nog niet volledig ingericht maar draaide al op volle toeren. De puntjes worden nu op de i gezet. Water in de speciale vijvertjes, de schilderijen van alle ballonnen netjes aan de muur, het nieuwe logo aan de voorgevel en men kan weer vele jaren vooruit in de nieuwe trots van Ad Ballon.    Bennie Bos

Men is er heel lang mee bezig geweest maar op 21 Juni aanstaande is het dan zover. De prachtige Patriot Space Shuttle zal voor het eerst aan het grote publiek worden voorgesteld op de Air & Space Day in Tewksbury, Massachutes. De ballon heeft natuurlijk al een paar testvaarten gemaakt en die kun je op onderstaande foto's bewonderen. In één van de volgende Hot Air's zal nog een verhaal verschijnen van de piloot van deze prachtige ballon.

In het kader van de viering van het 100- jarig bestaan van de ballonclub Augsburg in Zuid-Duitsland heeft ballonpiloot Alfred Eckert in mei 2001 de eerste spa in de grond gestoken en het startsein gegeven voor de bouw van een nieuw ballonmuseum in Gersthofen, een stad met 20.000 inwoners ten noorden van Augsburg. Alfred Eckert maakte zijn eerste

gasballonvaart in 1953 en raakte sindsdien aan de ballonvaart verslaafd. Inmiddels heeft de 86-jarige meer dan 1028 vaarten met een gasballon en 48 vaarten met een heteluchtballon achter de rug. Elke vaart werd op de gevoelige plaat vastgelegd. Alfred Eckert als fotograaf, kunstenaar, auteur van verschillende ballonboeken, cineast, schilder van aquarellen en verwoed verzamelaar en, en, en… Ontelbare eervolle onderscheidingen zijn hem in de loop der jaren ten deel gevallen. In 1985 kreeg de watertoren uit het begin van de vorige eeuw in Gersthofen een nieuwe bestemming: Alfred Eckert verkocht zijn werkelijk unieke verzameling aan de stad Gersthofen, die er in de loop der jaren met behoorlijke financiële ondersteuning van de vriendenclub van het museum vele

kostbare items verwierf. Deze worden in de drie verdieping tellende watertoren in chronologische volgorde tentoongesteld. In 1786 vonden de eerste ballonopstijgingen in Duitsland plaats, maar de start van baron Josef Maximilian von Lütgendorf uit Augsburg en later uit Gersthofen om als eerste Duitse ballonpiloot voor 100.000 mensen

met een ballon op te stijgen, mislukte volledig. In 1897 werd de ballonfabriek August Riedinger (thans ballonfabriek Wörner) en in 1901 de ballonclub Augsburg opgericht. In 1931 steeg de Zwitserse professor Auguste Piccard met ir. Paul Kipfer vanuit Augsburg in een speciale kogelvormige drukcabine uit aluminium met een gasballon van 14.000 m³ en gecomprimeerd waterstof uit de nabijgelegen chemiefabriek op tot in de stratosfeer. Zij bereikten de sensationele hoogte van 15.781 m en landden 17 uur later in Obergurgl in Tirol. Toen de stad ruim een decennium geleden een ambitieus plan met een bedrag van ruim € 110 miljoen voor het realiseren van een geheel nieuw centrum ter hand nam, maakten naast een nieuw stadhuis, cultuur-, congres- en winkelcentrum en hotel een

volledig nieuw ballonmuseum deel uit van dat plan. Gersthofen kent immers een rijke historie wat gasballonvaarten betreft, want nergens ter wereld vinden meer gasballonvaarten plaats dan in Gersthofen. Zo werd in 1976 op het opstijgterrein “Via Claudia” het eerste wereldkampioenschap gasballonvaren georganiseerd. Het nieuwe centrum is

inmiddels verrezen. Op 9 mei jl.  werd last but not least het nieuwe ballonmuseum feestelijk geopend. Het project heeft in totaal € 7 miljoen gekost en is € 2 miljoen duurder uitgevallen dan begroot was. Volgens de burgemeester van de stad was er echter geen vuiltje aan de lucht, want de stad verkeert in de uitzonderlijk gunstige positie, dat er jaarlijks sprake is van een begrotingsoverschot. Toch was er sprake van onverwachte tegenslag, die de verantwoordelijke mensen voor dit project zorgen baarde: een onbekende saboteur heeft namelijk een jaar geleden voor ca. € 120.000 schade aangericht door 150 gaten in de betonnen vloeren van het drie verdieping tellende complex te boren…  Het museumconcept tracht met interactieve tentoonstellingselementen bezoekers de sfeer van de fascinerende wereld van de ballonvaart met alle

zintuigen– hoorspel, film en computeranimaties– dichterbij te brengen. Het nieuwe ballonmuseum wil aanzienlijk meer laten zien dan alleen de technische kant van deze luchtsport. Er is dan ook bewust meer nadruk gelegd op de cultuurhistorische betekenis. Bijna 1000 m² zijn heel zuinig voorzien van ballon items- en informatie, om de bezoeker

niet vol te proppen en af te schrikken. Op vier verschillende niveau`s worden de bezoekers geïnformeerd over de sensatie van het ballonvaren, euforie (met een foto van mij op een linnen doek ter grootte van 4x4 m), mislukte en geslaagde recordpogingen, wetenschap, techniek en geschiedenis. Het centrum van het complex siert een gasballon met daaronder een natuurgetrouwe weergave van het schuitje van baron von Lütgendorf. De gasballon heeft een inhoud van 500 m³ en kan vanaf het souterrain tot aan de glazen koepel van de bovenste verdieping op en neer varen.  Rondom de gasballon is er een wandelpromenade, die zich over drie verdiepingen uitstrekt en waar in een zeer overzichtelijke volgorde alle genoemde items gepasseerd worden. In het oog springend is een ballonmand van een gasballon, die bij het betreden

het gevoel van het varen in de vrije ruimte weergeeft (zie foto hierboven). Het uitzicht naar beneden laat een Alpenlandschap in de winter zien. Dat effect is een wonderlijke gewaarwording en benadert de werkelijkheid. Historisch was de ballonvaart van prof. Auguste Piccard in 1931. Opgepropt in een kopie van de kogelvormige cabine

kunnen de bezoekers door middel van een hoorspel navoelen, wat in het hoofd van Piccard en Kipfer omging, toen duidelijk werd dat zij de controle over de ballon op weg naar grote hoogte kwijtgeraakt waren. Met veel geluk landde het duo 17 uur na de opstijging in het Alpenmassief. Door het onherbergzame gebied kon de capsule pas een jaar na de landing geborgen worden. De Zweedse piloot August Salomon Andreé moest zijn poging, om met een ballon naar de Noordpool te varen, met de dood bekopen. Pas 33 jaar na het vertrek in 1897 vanuit Spitsbergen werden de stoffelijke resten van piloot en bemanning en ballon in het eeuwige ijs gevonden. Daarbij werd ook filmmateriaal van Kodak met unieke opnamen aangetroffen. Originele delen daarvan zijn opgespoord in het “Deutsche Museum” in München en thans in het museum

in Gersthofen te zien. Andreés poging mislukte, omdat een ballon niet te sturen is. Dit leidde tot de komst van een luchtschip. Ook dit onderwerp wordt evenzo belicht als het effect van de ballonvaart op mode en kunst. Noch verder terug in de tijd lieten de gebroeders Montgolfier op 19 september 1783 voor het kasteel in Versailles een haan, schaap

en een eend in een ballon op. Wat de dieren tijdens het hachelijke avontuur met elkaar bespraken, is in het museum in Gersthofen te horen… De effectvolle attracties zullen iedere bezoeker verrassen. De keuze van de expositiestukken is met de grootste zorgvuldigheid en deskundigheid bepaald. De gekozen formule dwingt heel veel respect af. Na ongeveer 1,5 uur is het een must voor iedere ballonfreak, om via een ondergrondse verbinding en galerij de unieke verzameling van Alfred Eckert in het oude deel van het museum, de drie verdieping tellende watertoren, te bewonderen. De plechtige opening kende een sensationeel hoogtepunt. De Commission International d`Aérostation (CIA) verplaatste ondanks hevige concurrentie uit Albuquerque en Chateau-d`Oex de Hall of Fame van Mitchell in South Dakota naar Gersthofen,

Van links naar rechts: Ballonlegende Alfred Eckert, Marita Krafczyk, presidente van de Deutscher Freiballon Sport-Verband (DFSV) en Jean Sax uit Sint-Niklaas

waar de beroemde erengalerij met o.a. onze eigen Nini Boesman in de bovenste verdieping van de watertoren een eervolle  plaats ingeruimd wordt. Jean Sax uit Sint-Niklaas, die Claude Weber als president van de CIA uit Luxemburg verving, eindigde zijn toespraak met een opmerkelijke oproep aan alle gasten door de representanten van de stad

Gersthofen de hoogste onderscheiding als waardering en dank voor dit unieke ballonmuseum te verlenen : een staande ovatie!  Het ballonmuseum in Gersthofen is enig in zijn soort in de wereld en het bezoeken ondanks de behoorlijke afstand van ruim 700 km meer dan waard.

Het museum is geopend van woensdag en vrijdag van 13.00 – 17.00 uur, op donderdag van 10.00 - 19.00 uur en zaterdag en zondag van 10.00 – 17.00 uur. De toegangsprijs voor volwassenen bedraagt € 3,50 en voor kinderen en 65-plussers € 1,50. Groepen vanaf 10 personen betalen resp. € 2,50 en € 1,00.     

Ben Bläss

Dan heeft mijn dierbare razende reporter Ben nog een paar korte ballonnieuwtjes te vermelden:

- Alfred Eckert heeft een nieuw boek uitgebracht: "Wie der mensch an den Himmel kam". 

  Prijs 12 euro plus verzendkosten.

- De Duitse kampioenschappen gasballonvaren gaan niet door. Te weinig deelnemers.

- De Ballonfiésta Barneveld gaat half Juli a.s. niet door. De Stichting Ballonsport krijgt de financiering niet rond.

- 27 Mei ging de nieuwe ballon van Van Manen de lucht in (een 300).

Het was de eerste dag van Juni, op een zondag met stralend weer en een zuidoosten wind. Ik had er niet bij stil gestaan maar de kans op Duitse bezoekers met een hoop waterstofgas boven hun hoofd behoorde zeker tot de mogelijkheden. Gelukkig ging Henri Adema die ochtend op familiebezoek en belde mij vanuit de auto dat hij twee gasballonnen had zien hangen. Dat maakte mij volledig wakker en ik ruilde de zonnige plek in de tuin in voor een warme plek in de auto.

Het duurde geen 5 minuten totdat we de eerste ballon in de verte zagen hangen. Volgens de luchtvaartradio moest er echter nog een andere veel dichterbij hangen en in no time hadden we die ook gevonden. Op een hoogte van 300 meter koerste de “Ibbenburen” gasballon D-OIBB met het logo van de “Sparkasse” richting het noorden van Emmen. Voor mooie foto’s is dat net even te hoog dus besloten we de ballon een tijdje te volgen. Onderweg stuitte ik op Ernst, een crewlid van de ballon en hij duwde me pardoes de microfoon onder de neus zodat ik even met de piloot kon kletsen. De man heette Rainer Herkenhoff en hij was vanmorgen rond een uur of zes gestart met zijn mede ballonvaarders vanaf hun eigen veldje in Uffeln nabij Rheine in Duitsland. De andere ballon die al verder naar het noorden hing hoorde ook bij het “Ballonteam Herkenhoff”. Ik kreeg het compliment dat ‘mijn’ Emmen er vanaf zijn oogpunt netjes en schoon uitzag. Ik wenste hem een prettige reis en bleef nog even genieten van het fraaie schouwspel. Op dat moment had de ballon nog twaalf zakken zand aan boord dus een landing was nog niet echt nodig. Ernst vertelde dat het team een week eerder met de bekende gekleurde “Karstadt” ballon een vaart had gemaakt van hun basis tot aan Monnickendam in

Noord Holland. Met deze zelfde ballon was Rainer ook in Dusseldorf Eller geweest en hij was zeer nieuwsgierig naar de foto’s die ik daar had gemaakt. Via de radio vernam ik dat Rainer een tussenlanding wilde maken om van crew te wisselen en dit spoorde mij aan om toch nog maar even een stukje met de ballon mee te rijden.

We zouden dan immers de ballon zien landen en dat zie je bijna nooit. In de buurt van Klijndijk ging de ballon zichtbaar lager varen en leek een landing nabij te zijn. Op de beoogde landingsplek stond plots een boom en men knalde vol met de mand tegen deze groene jongen die een klein beetje meegaf maar zeker de sterkste was en zonder problemen stuitterde

de mand omhoog en stevig slingerend ging men verder.  De mensen aan boord waren ongedeerd. Dit gebeurt (ook in de hetelucht ballonvaart) wel vaker. Omdat men vlak voor de botsing veel zand uit de mand gooide om de boom te ontwijken steeg de ballon weer naar grote hoogte en bleef de mand de eerste 5 minuten heen en weer slingeren totdat deze zich ook weer stabiliseerde en men weer een volgende poging kon ondernemen. Voor de aanwezige wandelaars van de vierdaagse in Odoorn was de ballon goed te zien. Toen we verder noordelijk keken zagen we de andere gasballon dalen en even later de landing inzetten. Ter hoogte van Odoornerveen waar men vandaag gelukkig niet bezig was met de modelvliegerij daalde de ballon die wij volgden en kon men een tweede landingspoging ondernemen. De ballon zat nog op een hoogte van 5 meter en moest alleen nog over de weg en een paar bomen. Vlak voor mijn auto werden nog een paar scheppen ballastzand overboord gegooid om de daalsnelheid af te remmen en zonder problemen en vlak voor onze ogen landde de ballon in het bouwland. Nienke en ik hebben ons even voorgesteld en uiteraard werden de nodige gegevens uitgewisseld. Crewlid Ernst die tot nu toe had gevolgd stapte in de mand en crewlid Claus kwam eruit. Beiden zijn bezig met het brevet gasballonpiloot. Op

een heteluchtballon had Claus nog nooit als piloot gevaren. Mijn handen leunden op de rand van de mand totdat Rainer mij vroeg om los te laten waarna zonder extra ballast overboord te gooien de ballon lichtjes het contact met moeder aarde verbrak. Ernst was dus lichter dan Claus. Het komt dus echt maar op een paar kilo aan. We hebben een paar prachtige foto’s kunnen schieten en genoten van de aanblik van de vertrekkende gasballon. Zwaaiend van beide kanten namen we afscheid.    Bennie Bos

Ballonfiësta Barneveld, het oudste en mooiste ballonfeest van Nederland, gaat toch door!  Zoals bekend heeft de Stichting Ballonsport Barneveld (SBB) in een persbericht aangekondigd, dat de Ballonfiësta Barneveld vanwege een niet sluitende begroting dit jaar geen doorgang kan vinden. Toch zal van 20 t/m 23 augustus a.s. op het terrein van de Koeweide achter kasteel de Schaffelaar de Ballonfiësta Barneveld door een groep enthousiaste vrijwilligers worden

georganiseerd. Daartoe zal een nieuwe stichting in het leven worden geroepen: Stichting Internationale Ballonfiësta Barneveld. Doelstelling van de nieuwe stichting i.o.: Het organiseren van een ballonfeest uit hoofde van gemeenschapszin met pure idealisten voor, met en door de hele Barneveldse samenleving. De Ballonfiësta moet weer de ouderwetse en gezellige uitstraling krijgen met een positieve impact voor Barneveld in het algemeen en de middenstand en het Barneveldse bedrijfsleven in het bijzonder. De Ballonfiësta zal bovendien als  ontmoetingspunt fungeren voor de gehele dorpsgemeenschap. Er zal bovendien nadruk gelegd worden op gezelligheid, muziek, vertier en plezier voor het hele gezin. Derhalve zullen voor het opstijgen van de ballons vele attracties voor pret van de kinderen zorgen.

Ter afsluiting zal elke avond een fantastische nightglowshow op een van de mooiste opstijgterreinen Europa`s plaatsvinden. De nightglow is een volstrekt uniek en uitermate grandioos licht- en klankspel met heteluchtballons, die op het ritme van adembenemende muziek met een speciale brander tot prachtige lampions verlicht worden. Deze kleurrijke show in een schitterende entourage mag worden gezien als een highlight en publiekstrekker van de bovenste plank. Het

is bovendien voer voor fotografen in optima forma. De bestuursleden in spé en mentale meeliggers stellen zich onbaatzuchtig en dienend op, om het evenement te doen slagen. Het WIJ-gevoel krijgt de hoogste prioriteit. In het comité van aanbeveling zitten de voorzitters van de Barneveldse Industriële Kring, de Barneveldse Middenstandsvereniging en Plaatselijk Belang. Een nieuwe groep enthousiastelingen uit de Barneveldse gemeenschap zet de in 1982 begonnen traditie van Nederlands oudste ballonfiësta voort. Er wordt met een schone lei en een nieuwe formule begonnen, waar de kleurrijke ballons uiteraard centraal gaan staan. In principe zullen de toegangsgelden worden besteed aan een nieuwe rolstoelbus voor verstandelijk gehandicapten van Dagactiviteitencentrum De Rozelaar en de

Vrijwilligerscentrale voor Gehandicapten in de gemeente Barneveld. Beide doelen hebben een groot draagvlak in de Barneveldse gemeenschap. De andere dorpskernen zullen hierbij in de komende jaren ook worden betrokken. De entreeprijzen voor volwassenen bedragen € 2 p.p. en voor de kinderen t/m 12 jaar € 1 p.p.

Namens het bestuur van de Stichting Internationale Ballonfiësta Barneveld i.o.,

Ben Bläss

Voorzitter

Tel. 0342 49 28 29

E-mail: ben.blass@planet.nl

of

Teun Bouwman

Vice-voorzitter

Tel. 0342 41  57 21

E-mail: info@elroba.nl

Hier komt het dan, afspraken, waaraan je moet voldoen. Marker in de tuin van Cees van Helden, Torteldreef 8, Oud Turnhout. Als iemand van plan is te gaan scoren : eerst bellen anders telt het niet (tel. 014/452464) Krijg je geen gehoor of zijn we niet thuis, dan jammer, geen score. Scoren mag zoveel je wilt gedurende het seizoen. Het is geen kruis maar een witte emmer tussen 3 stalen kippen in. (Oost naast de vijver) Je moet wel je voorzorgen nemen ivm hoogte (bebouwing en bomen). Na het einde van het seizoen, 31 oktober 2003, wordt de uitslag op de eerstvolgende algemene gelegenheid, ballonvaardersdag, vergadering od., bekend gemaakt. Er is 1 prijs voor de winnaar. De markers worden bij die gelegenheid ook teruggegeven. Over de uitslag kan niet gediscussieerd worden, ik geef ook geen tussenstand, men

weet voor zich wel hoe goed de score was, en die kan altijd beter toch ? Er moeten minstens 10 scores geweest zijn om de prijs te kunnen uitreiken. In de vijver is NO RESULT.  Markers in de bomen, worden alleen opgemeten als ze op de grond gevallen zijn. Callsign van de ballon op de marker + naam v.d. ballonvaarder. Startplaats min. 2 km. van de emmer. De WGS84 coordinaten 31U0641747/ 5686704 (genomen op de plaats van de emmer) (41758670 voor de wedstrijdvaarders) De prijs moet ik nog bedenken, maar het zal de moeite waard zijn. Graag ook niet-wedstrijdballonpiloten meedoen. Bewijs het maar eens. Aan de deur wordt niet gekocht en er staat GEEN bier klaar. Je kunt me ook mobiel bereiken : + 31 653 622426, binnenkort ook nog een Belgisch nummer. Als je 's morgens wilt proberen te scoren, bel me dan de avond ervoor, svp, dan hoef je mij niet en dus de rest van de familie ook niet om 400 uur 's morgens wakker te maken. Ik zal regelmatig toch verslag doen van pogingen die gedaan zijn, dat houdt dit item misschien wat levendig. Succes. Vrijdagavond, we zaten buiten aan tafel, dus ja

dan even geen telefoon, en wie schetst m'n vreugde, er meldt zich een ballonvaarder op de voicemail (sorry, naam onverstaanbaar) en die zouden een marker komen droppen. Ik gauw de emmer buiten gezet en toch nieuwsgierig, ze zouden in Kasterlee opstijgen, ik pakte m'n fiets en dacht die ga ik even binnen loodsen, en ja hoor, nog geen 300 meter van huis zag ik ze al aankomen, twee stuks, maar op dat moment veranderde de wind , eerst ging de een naar beneden en toen de ander, ik ben nog even op het viaduct van de autoweg gaan kijken en ik zag een fikse bui, die hun helemaal uit de koers deed gaan, maar in ieder geval een poging, ik had al gehoord er zouden er dit weekend meer zijn, maar nog niemand gezien. En terwijl het juist in de morgen zo goed te doen is. Maar ik denk maar zo, het seizoen is nog lang. Voor de onbekenden die een poging waagden, vast bedankt, ik vind het nog steeds leuk.   Cees van Helden

Het verloop van deze uitdaging kun je volgen op het Belgische Ballon Forum (wel even aanmelden)

Een aantal ballonnen welke onlangs de fabriek in het Spaanse Igualada van Ultra magic hebben verlaten.

Deze foto heb ik speciaal gemaakt voor de piloot die op 31 Mei heel vroeg is opgestaan om de zonsverduistering vanuit zijn ballon te fotograferen en daarbij met een defecte ventilator kwam te staan waarna hij via de wappermethode de ballon eindelijk overeind had gekregen en toen in de lucht ontdekte dat hij zijn camera was vergeten.

Ik maakte de foto van de zonsverduistering vanaf de grond op het moment dat de bewolking even optrok. Dit is dus niet de maan maar wel degelijk onze eigen zon. Ik hoop dat jullie weer hebben genoten van mijn Magazine en mocht je ergens op willen reageren, mail dan gerust.

De prachtige ballonfoto's van de Balloon Jam in het  Tsjechische Brno kun je nu vinden onder de knop "Ballooning Pictures".  Groeten, Bennie Bos