Hot Air Magazine Juni 2005

We hebben het weer gered, onze titel „Europees Kampioen Heteluchtballonvaren“ is met succes verdedigd. Het veertiende Europese kampioenschap vond plaats in het Hongaarse Debrecen van 22 tot 28 mei. Onze wedstrijdleider was de Nederlander Mathijs de Bruijn. Voor het eerst in de geschiedenis werd er op het
	Europees kampioenschap geen gebruik gemaakt van observers. Het hoofdstartveld lag op het vliegveld van Debrecen, zuidelijk van de stad. De wedstrijdvaarten stonden gepland van maandag t/m zaterdag, telkens in de ochtend en de avond. Theoretisch gezien waren er 11 vaarten mogelijk waarin dan weer tussen de 1 en 5 opdrachten konden worden gegeven. Helaas vielen 4 vaarten uit door te sterke wind maar konden we toch 7 vaarten maken met een totaal van 16 opdrachten. Direct al bij de eerste vaart werd me de eigenaardigheid van deze omgeving duidelijk, een verschijnsel wat bijna de gehele wedstrijdweek speelde. In tegenstelling tot de weersvoorspellingen, waaide de wind op laag nivo geheel niet naar de doelen. Ik besloot, na eerst eens wat kleine heliumgevulde ballonnetjes opgelaten te hebben om de hoogtewinden te meten, direct na de start door te stijgen naar 6000 feet in de richting
van de doelen. Dan een koude daling vlak bij het doel, marker uitzetten en direct weer omhoog. Daarbij was het wel uitkijken om geen aanvaring met andere ballonnen te krijgen want boven mij kwamen de andere deelnemers ook snel naar beneden om hun markers zo goed als mogelijk te droppen. Op de foto's hieronder zie je de drukte in de lucht en een Oosterijkse deelnemer die een hele snelle koude daling maakt.



Doordat iedereen goed oplette, is het niet tot ongelukken gekomen. Rond de doelen lag een radius van 100 meter waar een meetteam aanwezig was. Was men verder van het doel verwijderd dan 100 meter, dan werd doormiddel van een GPS logger de 3D afstand naar het doel bekeken. Hierdoor kon in dit kampioenschap het
doel niet op willekeurige hoogte overvaren worden, maar moest je proberen zo laag mogelijk boven het doel uit te komen voor de beste score. De taktische beslissing om laat te starten was een gelukstreffer en niet zoals gebruikelijk namen we direct de koppositie in. Bij de vossejacht hadden we veel geluk. Terwijl de laatste resten thermiek het grootste gros van de ballonvaarders links langs het doel blies, bracht de hoogtewind mij op de goede plaats en kon ik de marker binnen de 100 meter radius mikken. Vier vaarten werden gecanceld vanwege te harde wind. Het leek er in de ogen van velen op dat ik volgens het motto „Start, doel, winnen“ bezig was, maar de vierde vaart haalde daar een streep door. De beslissing om hier laat te starten was juist helemaal fout. De draaiende en verder afzwakkende wind bracht ons niet meer zo goed door de Box als de anderen en ook konden we de doelen niet meer goed
bereiken. De Hongaar Zoltan Nemeth behaalde hier 2934 van de 3000 te behalen punten en stootte mij daarmee van de eerste plaats. De vaarten daarna scoorde hij zo constant, dat het mij niet lukte om dichter bij hem in de buurt te komen. Bij de laatste vaart waarbij er 3 opdrachten werden gegeven, werd het heel spannend. Mijn achterstand was op het moment van de start nog 250 punten.



Bij de eerste opdracht, een Fly-In, scoorde Zoltan iets beter en verslechterde mijn afstand met nog eens 160 punten. Bij de tweede opdracht, een Hesitation Walz, pakte ik de volledige 1000 punten maar liep daarbij maar 40 punten op mijn achterstand in want ook Zoltan scoorde vrij goed. Bij de Judge Decleared Goal deed
	ik het ook niet slecht en haalde 980 punten binnen. Zoltan had hier de pech dat hij niet binnen de 100 meter radius terecht kon komen en scoorde met zijn 3D meting van 160 meter een magere 407 punten. Totdat uiteindelijk vast stond of ik weer een voorsprong had, gingen enkele bange uren voorbij tot eindelijk de final score op het bord verscheen. Het uiteindelijke resultaat: Uwe Schneider uit Duitsland op de eerste plaats, Zoltan Nemeth uit Hongarije op plaats 2 en op de derde plaats eindigde Josep M. Llado Costa uit Spanje. Duitsland was met 6 ballonteams vertegenwoordigd op dit kampioenschap wat 81 deelnemers uit 24 landen kende. Ik wil me bij alle Duitse teams bedanken voor de goede samenwerking en zeker ook bij het windmeetteam dat mij uitstekende hoogtewind en doelinformatie verschafte. Heel veel dank gaat naar de Belg Jan Timmers, die steeds met ons samen heeft gewerkt
en ons vele tips heeft gegeven. Ondertussen is hij één van ons geworden. Het is me nu 2 keer achter elkaar gelukt om de Hongaren in de eindsprint van de hoogste plek op het podium te verdringen. Waarschijnlijk lag dat een beetje aan de naam van het dorpje waar we bij aankomst doorreden. Hajdúböszörmény (zie onder). Voor ons totaal onuitspreekbaar maar als je goed leest zie je daar staan: „Hei du böses Germany“.



Europees Kampioen Uwe Schneider

Er stond een aardig briesje op de ochtend van de 8e mei toen we tegen 04.00 uur de reis maakten naar het startveld in Waldershare House bij Kent, 6 kilometer gelegen vanaf Dover aan zee. We arriveerden ter plaatse bij een wolkenloze lucht, maar het was wel erg koud. Aan dit evenement ging een lange periode van planning
	vooraf. De organisatie lag in handen van Steve Richards van Airborne Balloons, met de bedoeling zoveel mogelijk ballonnen de oversteek over het kanaal te laten maken tussen Dover en Calais en daarmee geld in te zamelen voor de stichting ‘Hospice in the Weald’. Dit was de eerste geplande massale overtocht sinds 10 jaar en we stonden de hele week al paraat in afwachting van de juiste wind en weersituatie. Alles duidde erop dat het weekend helemaal goed was en dat het harde werk van Steve eindelijk beloond zou worden. De windrichting was goed met een redelijke snelheid om iedereen binnen korte tijd naar de overkant te krijgen waarna boven het Franse land de wind afzwakte zodat de landing ook fatsoenlijk zou zijn. Op 7 mei kregen we tegen het middaguur de definitieve “GO” zodat we nog een beetje tijd over hadden om ons goed voor te bereiden. Samen met mijn co-piloot Bill Mackinnon
heb ik toen de laatste zaken klaargezet en getest. We gingen met een Lindstrand 105 met de “Asda” reclame met in de mand 6 flessen van 60 liter waarmee we ongeveer 6 uur in de lucht zouden kunnen blijven. Voor het ongunstige geval van een ter water lating droegen we reddingsvesten en hadden we een bootje mee aan
boord. De laatste briefing was positief, een stuurbare wind met een correctie van 40 graden tussen zeeniveau en ons plafond van 3000 feet. De wind aan de grond op het startveld was redelijk en nam in de periode dat we op toestemming stonden te wachten nog toe. Het plan was om de piloot met de meeste ervaring als eerste te laten opstijgen, hij kon dan op hoogte bekijken of alles klopte en via de radio de anderen instrueren. Mocht hij het niet aandurfen, dan had hij 6 kilometer de tijd om de ballon weer aan de grond te zetten voordat hij natte voeten zou krijgen. Het liep allemaal perfect. De inflate was al interessant, de wind drukte de ballon net zo snel weer leeg als dat wij de ballon vulden. Uiteindelijk wonnen we toch en stegen zonder problemen op. We gingen keurig richting de zee en zagen direct het vasteland van Frankrijk al liggen. In totaal stegen 30 ballonnen in een tijdspan van 30 minuten op. Met 15
knopen windsnelheid ging het richting het kasteel van Dover en toen we boven de prachtige White Cliffs van Dover aankwamen nam de snelheid nog meer toe. Op 3000 feet bereikten we een speed van 35 knopen richting Boulogne. Het leek Bill een goed plan om lager te gaan varen zodat we precies boven de haveningang
	van Calais uit zouden kunnen komen. De overtocht boven de zee duurde een uur en het was geweldig om zowel Engeland als Frankrijk duidelijk zichtbaar te zien liggen vanaf ons mandje. Wat moet het er vanaf de veerboten geweldig uit gezien hebben, 30 ballonnen boven zee. Passagiers op de ferry’s en bemanningen van vrachtboten, allemaal kwamen ze aan dek om dit schouwspel te bekijken. De ballonnen die de overtocht op hoogte hadden gemaakt kwamen links van Calais uit, terwijl wij op lagere hoogte recht over de plaats koersten richting St. Omer. Omdat we nog heel veel gas aan boord hadden besloten Bill en ik om nog een stuk door te varen. We passeerden St. Omer en volgden de spoorlijnen totdat in de verte enorm veel hoogspanningsmasten opdoken, en niet van die kleintjes. We lieten de ballon stijgen waardoor onze koers ook veranderde en we richting
Lille gingen. Voor ons bouwde zich enige wolkenactiviteit op en met de gedachte dat het vliegverkeer rond Lille alleen maar toe zou nemen, besloten we deze gedenkwaardige vaart te beëindigen. Na vele velden met aanplant vonden we eindelijk een grasveld waar we konden landen. Helaas was de wind inlands niet gaan
liggen zoals voorspeld en moesten we de landing inzetten met 18 knopen. Het werd een sleper van 80 meter door het natte gras. Onze vaart had 2 uur en 45 minuten geduurd. Uiteraard had ik een fles champagne mee aan boord gesmokkeld met wat sandwiches en deden we een toast op de geslaagde overtocht in het plaatsje Zuytpeene. De boer stond raar te kijken toen hij werd begroet door twee Engelsmannen, champagne drinkend en een smile van oor tot oor. Uiteraard wilde hij eerst niet geloven dat we vanuit Engeland waren komen ballonvaren maar toen het eindelijk tot hem doordrong, kregen we een warm ontvangst. We hadden alle tijd, onze crew moest nog een eind rijden. Later hebben we gezamenlijk de overtocht gevierd in een lokaal cafe. Dit was zeker mijn mooiste vaart tot nu toe en ik wil de organisatoren en sponsoren bedanken die dit mogelijk gemaakt hebben. Mocht iemand het weer
organiseren, ik ben zeker weer van de partij. Mijn vrouw heeft al toegezegd dat ze dan zeker in de ballon mee omhoog wil. Ian Sharpe Bereikbaar via E-mail

Ieder ballonvaart bedrijf krijgt er mee te maken… Er komt een tijd dat je afscheid moet nemen van je luchtballon waar je aan gehecht bent geraakt en waarvan de vele vaarten die je er mee gemaakt hebt er vaak wel een boek te schrijven is van de avonturen die je met deze luchtvaartuigen meegemaakt hebt. Je
	kunt ze natuurlijk nog jaren bewaren en dan af en toe naar de zak waar deze enveloppe in zit, staren en terugdenken aan de goede en slechte herinneringen die je er mee hebt gehad. Dit heb ik lange tijd gedaan met mijn eerste ballon de PH-NOB. Ook de PH-KMK lag er inmiddels gebroederlijk en rustig naast. Dan komt er een moment waarop een deel van onze vloot van 10 ballonnen vervangen moet worden en groeit de stapel ongebruikte ballonnen en kwamen daar de PH-HBE en PH-BEV nog eens bij. Regelmatig ontvingen wij van verschillende kanten e-mails met de vraag wat we met deze bij ons niet meer in gebruik zijnde ballonnen gingen doen. Je hebt dan een aantal overwegingen te maken… er naar blijven kijken?, verkopen in België omdat dan de kroonring nog een waarde heeft?…., verkopen aan een concurrent omdat deze ballonnen vaak nog wel een aantal vaarten hadden kunnen
maken?… Allemaal geen optie voor ons. Eén van de e-mails met vragen over deze oude ballonnen kwam van de Old Balloon Collectors uit België en dateert van 26 februari 2004: Geachte, met deze mail wou ik u een vraag stellen. Wij verzamelen oude-niet meer luchtwaardige ballons. Onlangs heb ik gezien dat de PH-NOB er
uit is. Wat ik nu wil vragen is of U deze ballon misschien weg doet voor onze verzameling.Wij hebben reeds een paar ballons in onze verzameling en het worden er steeds meer. We doen dit omdat we niet willen dat er ballons nutteloos in een hoek liggen of sommige zelfs verknipt,wij bewaren ze goed, en bij goed weer worden de ballons verlucht zodat ze hun eeuwige rustplaats krijgen in de ballonwereld. . . . . Uiteindelijk is dit wel een aardig alternatief omdat deze club actief de ballonnen nog regelmatig opzetten krijgen ze hierdoor een 2e leven ingeblazen en is de kans groot dat je ze nog eens op een foto of evenement gaat tegenkomen. Het slaapt rustig met de gedachte dat ze niet voor altijd van de aardbodem verdwenen zijn maar nog een actieve oude dag krijgen en dan ook vaak nog samen met collega ballonnen die in het verleden gelijktijdig in de lucht hingen. We hebben er op deze manier met
plezier afscheid van genomen en 3 van de 4 ballonnen geschonken aan de Old Balloon Collectors België en Nederland - Tim Eyckerman & Christoff Deyaert die we er veel plezier mee wensen en ons verrasten op dezelfde dag van de overdracht met een serie foto’s die ze gemaakt hebben bij de eerste verluchting te
	Oeken. Afgelopen jaar ontmoeten we Jacco Verhaaf toen 11 jaar oud op een evenement in Spankeren. Als je deze enorme letterlijk “kleine” ballonfan eenmaal ontmoet hebt kan je niet anders dan onder de indruk raken van zijn passie met luchtballonnen. Hij verzameld alles wat maar iets met ballonnen te maken heeft en hij was één van de vele die ons vroeg naar wat we met onze oude ballonnen gingen doen. Nadat ik hem samen met zijn moeder die als P.U.T. bij Future Fun actief is een aantal malen na een landing tegenkwam en altijd even enthousiast, leek het me een idee om te vragen of hij zelf ook een ballon wilde hebben. Na overlegd te hebben met Gerty en Bas die vele lesuurtjes en ervaringsuren op deze ballon hebben gemaakt, en er veel plezier aan beleefd hebben, wisten we het zeker, Jacco moest hem hebben!!! Afgelopen vrijdag was het zover, “Befje” heeft een nieuw onderkomen, en Jacco ????
Heeft er zelfs speciaal een trailer met belettering voor aangeschaft. Zo trots als een pauw natuurlijk. Adrie Spierenburg Een tipje, zoek je voor je ballonevenement nog een static show, neem dan contact op met deze personen !!!

Ballonvaren is een sport, ontspanning en een show. Van vrijdag 22 t/m zondag 31 juli zullen ongeveer 3000 piloten en crewleden hun weg vinden naar de voormalige Amerikaanse luchtmachtbasis in Chambley in het hart van het Lorraine Natural Regional Park. Deze vertegenwoordigers van de 5 continenten zullen deelnemen
	aan de 9^e editie van de Mondial Air Ballons - Lorraine 2005. In deze natuurlijke omgeving zullen ze hun dromen delen, het uitvoeren van de droom van Icarus, de droom van het vliegen. Onder deze grote groep mensen bevinden zich ongeveer 300 piloten die iets hebben met wedstrijden. Speciaal voor die groep hebben we het volgende: De Mondial Trophy, aangeboden door de Regional Council of Lorraine, zal worden uitgereikt aan de piloot die gedurende de 10 dagen dat het evenement duurt de meeste punten scoort. De winnaar van de vorige editie heette Stephen Greenroyd. Wedstrijden met ballonnen bestaat hoofdzakelijk uit het gooien van “Markers” op een doel. Een “Marker” is een zakje zand met daaraan een lint van ballonstof. Piloten moeten gebruik maken van de diverse windrichtingen die ze kunnen vinden om een groot rood kruis te bereiken wat enkele kilometers verwijderd van het startveld in
een weiland ligt. Het is dan de bedoeling om de “Marker” zo dicht mogelijk bij het hart van het kruis te werpen. De best scorende piloot kan met die opdracht 1000 punten verdienen. Op de grond is een meetteam aanwezig voor het inmeten van de resultaten. Opdrachten hebben de gekste namen zoals "Hare and Hounds",
"Hesitation Wals", "Gordon Bennett"… vele onderdelen om de skills van de piloten te testen maar ook hun uithoudingsvermogen en technieken en soms is een beetje geluk ook wel handig. De Mondial organiseert ook een wedstrijd voor gasballonnen. Voor het vierde jaar wordt de "New Century Race" gehouden waarbij het de bedoeling is om zo ver mogelijk te komen. De winnaars van 2003 waren de Franse gebroeders Leys. Maar ook voor heteluchtballonnen hebben we een lange afstand race, getiteld "Gone with the Wind". De winnaar in 2003 was de Zwitser Thomas Seiz met 45 kilometers. Een erg leuk onderdeel is "Passing the burner", waarbij zoons en dochters in de voetsporen van hun ballonvarende ouders kunnen treden. Diegene die al langer als 20 jaar piloot op een ballon zijn, kunnen meedoen aan de "Very Old Burners" competitie. De winnaar van 2003 was Pierre Pfulmio uit Frankrijk. Buiten deze wedstrijden om
zullen honderden kleurrijke ballonnen helemaal voor de fun de omgeving vullen en zo een adembenemende show weggeven. Duizenden toeschouwers zullen het spektakel in de ochtend en de avond gadeslaan. Voor meer info, kijk op de website Persdienst MAB

Eén van de dingen die ik altijd nog een keer wilde doen is een parachutesprong maken. En als je dit kunt combineren met een ballonvaart is dit natuurlijk nog mooier. Via een kennis (Judith Muit) die aan parachutespringen doet is dit tot stand gekomen. Afgelopen dinsdag 17 mei zou het allemaal plaatsvinden.
	Ondergetekende (Erik Pals) ging een “tandemsprong” maken samen met Andre Kiers. Ook Judith en een andere parachutist gingen springen. De start vond plaats vanaf Stadskanaal. Om 19.30 uur was iedereen aanwezig. Eerst even “droog oefenen” op de rand van de mand waarbij ik wat instructies kreeg van Andre. Hij had al 1500 sprongen gemaakt waaronder ook vele “Tandemsprongen” en ook de manier waarop hij alles uitlegde gaf veel vertrouwen. Het was nog even wachten op een klein buitje in de buurt, maar om 20.45 uur was het goed en zijn we gestart. De piloot was Geert Pals en ook hadden we een extra passagier (crewlid Henk Westerhof) mee. Nadat er 4 man uitgesprongen zijn is de ballon namelijk heel licht en dit kan problemen geven met het landen. Het was zeer helder en koud weer en op een hoogte van 10.000 voet (3Km) was de temperatuur -11 graden celcius. Er werd een lichte
daling ingezet en eerst mochten de andere 2 parachutisten springen. Toen die er uit waren mochten wij springen. Je zit met z'n tweeën dicht tegen elkaar dus het vereiste wat gymnastiek om op het randje te klimmen. Althans Andre zat op het randje en ik bungelde al buiten de mand ervoor. (foto links)



Aftellen van 5 naar 0 en daar gingen we. Eerst was het doodstil totdat we snelheid gingen maken en met een snelheid van 200Km/H naar beneden suisden. De koude wind in je gezicht en wat flarden wolken om ons heen totdat we op een hoogte waren tussen de 6000 en 7000 voet.
Toen trok Andre de parachute los en “vielen” we een stuk langzamer omlaag (5m/s). Ik mocht nog even wat aan de “touwen” trekken en zo ervaren hoe je toch behoorlijk kan sturen met zo`n parachute. Al gauw kwamen we lager en zocht Andre een geschikt veldje vlak langs de weg om te landen. Na een perfecte landing wisten we eigenlijk niet precies waar we waren. Er kwam een auto aangereden en dit bleek een Duitser te zijn. We bleken bij Sellingen over de grens in Duitsland te zijn geland. Na een telefoontje met Janet (onze volgauto) zijn we door een boer met de auto bij de grens afgezet waar Janet ons oppikte. Even later vernamen we dat de andere 2 parachutisten ook goed geland waren in de omgeving van Sellingen. De ballon moest toen nog eerst helemaal naar beneden en was zo licht dat de temperatuur in de ballon i.p.v. 100 graden normaal nu slechts tussen de 35 en 40 graden schommelde.
Uiteindelijk is de ballon dan ook 10 Km verderop geland nog over de Eems. Dit was een geweldig avontuur wat zeker naar meer smaakt en een vervolg zal krijgen. Erik Pals (piloot Westerwolde Ballooning)

Luna is een vrouw van nu, 29 jaartjes jong en woonachtig in hartje Amsterdam, zonder tuin of balkon. Ze studeerde aan het Grafisch Lyceum in Utrecht en is daarna afgestudeerd in media- en informatiemanagement. Ze verkeert in een permanente quarterlife-crisis, doet niet aan sport, drinkt te veel, is feministisch als het haar uitkomt en al 6 jaar gelukkig met P. Sinds 2001 bestiert ze haar eigen waanzinnig populaire Lifelog op www.maanisch.com en vertelt daar zonder enige schroom al haar dagelijkse beslommeringen. Ik wil je waarschuwen, als je eenmaal begint te lezen, is er geen weg meer terug. Onderstaand verhaal is een kleine uitsnede uit haar enorme levenslog, en je raadt het al, ze ging ballonvaren. . . . . . . Luna, (links op de foto):
	Zo’n 2 maanden geleden kreeg ik een mailtje met de tekst; ‘Hoi Luna, als lezer en fan zou ik je willen vragen of je het leuk zou vinden om (gratis) eens met ons mee te gaan in één van onze luchtballonnen. Uiteraard neem je iemand mee.’ Ik rende meteen naar boven. “P.! We gaan ballonvaren”, riep ik hyperenthousiast, “een Luna-lezer heeft een ballonnenbedrijf en we mogen gratis mee.” “Eh, liefje”, begon P., “ik heb vliegangst, weet je nog?” “Daar was je toch voor behandeld?”, vroeg ik. Ja, maar een vliegtuig was anders dan een luchtballon, vond hij. En daarnaast vroeg P. zich af of ík eigenlijk wel mee moest gaan. “Hoe bedoel je?”, vroeg ik beduusd. “Nou, een lezer van je site, die ken je niet, je weet maar nooit met die internetters”, zei hij, “straks is het een engerd.” “Ja, maar, ik ga toch niet alleen”, zei ik, “ik neem vriendin I. mee als jij niet durft.” “Nee, maar je snapt wat ik bedoel”, zei hij.
Dat snapte ik dus niet. “Hij heeft een eigen website en een eigen bedrijf en ik heb zijn telefoonnummer, ik vertrouw het allemaal wel hoor”, zei ik. “Hoe kun je nou iemand vertrouwen die je nog nooit hebt gezien?”, vroeg hij. “Nou, eh”, begon ik. Dat wist ik zelf ook nog niet helemaal. Maar een beetje naïviteit is helemaal
niet verkeerd in het leven. Ik vind iedereen lief tot het tegendeel bewezen is. En lezers van mijn site ontmoeten vind ik helemaal niet eng. “Ik ben er altijd nog zelf bij hoor”, zei ik tegen P., “en vriendin I. en ik hebben de ballonnenman eerder uit het mandje gekieperd dan hij ons.” Daar moest P. even over nadenken. En hij dacht, hij zag het voor zich, en hij wist; daar heeft ze helemaal gelijk in. Luna en vriendin I. staan hun vrouwtje wel in die luchtballon. Vanavond om een uurtje of 19.00 vliegen vriendin I. en ik met een luchtballon ergens in de buurt van Deventer. Vriend G., de man van vriendin I., zat het ook niet helemaal lekker dat wij als 2 meisjes alleen naar het oosten van het land vertrokken voor een ballonvaart. Richting een onbekende man. “Die mannen van ons moeten niet zo zeuren”, zeiden I. en ik tegen elkaar in de trein. Maar toen we op station Deventer niet opgewacht werden door 1, maar zelfs
2 onbekende mannen kregen wij ook een beetje argwaan. “Die ene kunnen we samen nog wel hebben, maar allebei wordt moeilijk”, fluisterde ik in vriendin I.’s oor. Ondertussen reden wij met een busje dieper en dieper het platte land in. “Hé, een koe”, zei ik. En we reden nog verder. “Hé, I.”, fluisterde ik weer,
	“die vrouwenhandel hè, die speelt zich toch vooral af in het oosten van het land?” Maar we hadden natuurlijk helemaal niks te vrezen van de ballonnenmannen. Integendeel. Na aankomst op het ballonvaart-terrein werden wij helemaal in de watten gelegd. Wij kregen zelfs een volledige VIP-behandeling! We werden rondgeleid over het terrein en mochten zelfs ín de ballon terwijl deze opgeblazen werd. Wat een kolossaal en imposant ding, zo’n luchtballon. Ik herinner me nog dat ik vroeger met m’n ouders ging fietsen langs de Waal en dat we dan alle luchtballonnen telden. Er heerste een complete stilte in de Betuwe die alleen af en toe werd verbroken door het geluid van een ballonnenbrander; ‘Kgggggg’. En gisteren mochten I. en ik tijdens de vlucht ook zelf even de gasbrander openzetten! Ja, en dan ben je 29 en dan is het toch nog echt wel verdomde geweldig dat je even dat geluid in de stilte mag maken: ‘Kgggggg’. We vlogen, of voeren, of dreven van Harfsen naar Daarle en vriendin I. en ik hebben genoten van elke seconde. Het was hélemáál geweldig. En voor het eerst moet ik het als schrijver een beetje laten afweten. Want de foto’s zeggen meer dan deze column. Dankjewel Adrie! Wat een prachtig cadeau heb je vriendin I. en mij gegeven! Luna

Dit jaar werd het Luxemburgs Kampioenschap gehouden in Heiderscheid. Na samenspraak met collega Tim Eyckerman besloten we er maar eens een leuk en gezellig weekendje van te maken. Op vrijdagavond om 22:30 vertrokken we richting Luxemburg stad, om Tim (The Boss) te gaan halen. Toen Tim ook aanwezig
	was, maakten wij nog een tripje door het stadscentrum, om de plaatsjes te tonen waar op de nationale feestdag van Luxemburg steeds geglowd word en de ‘grund’ waar bij grote festivals het fakkelen plaatsvindt. Rond 23.00 begon het te regenen, alvast geen goed teken voor zaterdag ochtend, dus volgden we de wijze beslissingen van wat meisjes op….het UITGAANSLEVEN. Toen zaterdag ochtend de wekker ging, viel het al bij al mee,de regen viel met BAKKEN uit de lucht, dus van varen was er geen sprake, gelukkig voor ons na 1 uurtje slaap. Na de middag klaarde het wat op, maar of het voldoende was om ballon te varen ??? Op de briefing waren ze wijzer, het weer voor morgen is goed. Georges Klomp, de altijd vrolijke piloot van de R.C.M. ballon zag het precies dat het een zware nacht was geweest, jongens, zorg maar dat jullie morgen zijn uitgeslapen!!! Na een avondje relaxen en
ons verslag te schrijven gingen we toch eens lekker uit met als gevolg dat we de briefing misten en maar gewoon lukraak achter een team aanreden, eindelijk, ER WORD GEVAREN. Na lang zoeken vonden ze bij de Belgische grens in Doncols een mooi terreintje om op te stijgen voor de Fly in, maar tijdens het inpakken en het inflaten veranderde de clear blue sky in dikke dreigende wolken, de wind trok aan maar de eerste teams
waren reeds in de lucht… nadat ze met een rotvaart vertrokken waren gingen wij volgen. Op de top van de berg in Heiderscheid hingen de wolken heel laag, je hoorde ze wel, maar van zien was geen sprake meer!!!! Rond de klok van 09:00 was de wind plotseling weer weg en het zonnetje kwam er weer door… Genoeg ballons voor de ochtend dus wij weer naar huis. De avondvaart was er 1 om je vingers bij af te likken, alle ballonsvaarders hingen nu rustig boven de valeien, van wind en van regen geen sprake meer. We waren bij de landing van de Duitse piloot en hij vond het leuk nog eens nieuws te horen van zijn oude ballon, die nu in België vaart, onder OO-BYP. Voor de ochtendvaart hadden ze weinig wind voorspeld, we gingen bij de doelen staan van de Hesitation Waltz en alle ballons kwamen onze richting uit. Het was wel nog redelijk nevelig, dus dat gaf weer uniek fotomateriaal. Dit was ook het einde
van de competitie. Nico Betzen werd kampioen, en in de avond was er nog een vrije vaart, maar Tim moest naar huis en het werd wat onweerachtig… Op de terugweg passeerden we nog in Belgie langs de Kelchterhoef, waar de boerenballondag plaatsvond, en alle ballons gingen daar ook nog eens de lucht in. Een kers op een formidabel ballonweekend, hopelijk mogen er nog veeeeeeeeeel volgen. Christoff Deyaert en Tim Eyckerman

En de jongens hebben er zin in, nog een verhaaltje van hetzelfde team: Op 21 mei hadden we een afspraak met Adrie Spierenburg om drie ballonnen op te halen voor onze verzameling, de PH-KMK, PH-NOB en de PH-HBE. De avond ervoor had Jan Vermeulen ons gevraagd of we zin hadden om mee te gaan naar het festival in
	Oeken, de familie Verhaaf had ons dat gevraagd en daarop zeiden we natuurlijk geen nee. We hadden met onze collega Jan Vermeulen afgesproken in Amersfoort bij Dutch Ballooning om gas te tanken en reden daarna naar Jan zijn nieuwe huis, effe op inspectie. Tegen 14.00 uur gingen we richting Harfsen, waar we leuk onthaald werden door Adrie en het gehele team. Nadat we de ballonnen in de bus hadden gelegd kregen we van Adrie nog een gehele rondleiding, wat op zich heel interessant is en de moeite waard is. Je bent er zo een paar uur zoet mee als echte ballon”fan”. We werden door Adrie nog meer verwend, een dvd, t-schirts en allerlei materiaal van zijn firma. Na een leuke babbel reden we door naar Oeken, een dikke plensbui kwamen we ook nog wel tegen op de weg van Harfsen naar Oeken, maar gelukkig was dat de laatste voor de avond. In Oeken aangekomen werden we verwelkomd door de familie
Verhaaf, en Willy Trap, met een grote glimlach op hun gezicht, dus het weer was goed. Als eerste pakten we de KMK uit, een 375. Gewoon om de mensen te tonen hoe een luchtballon werkt en in elkaar zit, de kinderen waren er heel blij mee!! Even later kwamen de andere teams, en die konden vlekkeloos opstijgen. Eén hulp
waren we kwijt, Willy Trap won een ballonvaart dus die zat lekker in de lucht, maar Jan en Johan Hetebrij waren er ook dus konden zij ons uit de nood helpen door wat foto’s te maken. Toen de laatste ballon verdwenen was van het veld begon voor ons het werk weer. De PH-NOB was de volgende ballon. Deze ballon moesten we wel in 2 pogingen doen, alle kinderen wilden helpen aan de kroonlijn met als resultaat dat de chute er uit ging, maar bij de 2e poging ging het goed. Nadat we deze ballon een kwartier lieten staan hebben we daarna de PH-CMP verlucht. Jacco kreeg ook een ballon van Adrie n.l. de PH-BEV maar Adrie had deze nog nodig zolang de PH-VIP nog niet vaart. De PH-CMP hebben we bijna een uurtje laten staan, en mooi onze gasflesjes leeggemaakt. Daarna heeft Tim, één van onze leden nog geleerd hoe verleidelijk de Nederlandse ‘MEIDEN” zijn. Het werd weer mooi helder licht toen we daar
aankwamen en ons bedje terugzagen. Oeken is mischien wel niet één van de grootste festivals maar wij hebben er na ons eerste bezoek ons hart verloren zodat we er volgend jaar zeker weer zullen zijn met onze oude ballonnen. Een goede organisatie van de fam. Verhaaf, wij komen graag weer!!! Met dank aan Willy Trap, Familie Verhaaf en Jan en Johan Hetebrij. Jan, Christoff, Danny en Tim

De eerste Jumping Balloon special shape is een feit! In de wereld van het ballonvaren zijn special shapes allang geen bijzonderheid meer. We kennen allemaal wel “Oons Keerlke” en “Oons Wiefke”, de Doedelzakspeler en natuurlijk het hoofd van Vincent van Gogh. Maar dit zijn allemaal heteluchtballonnen. Gasballonnen waren
	er nog niet in een special shape uitvoering. Tot nu… Air Adventures Nederland heeft (en die veronderstelling durven we wel aan) een wereldprimeur in huis in de vorm van de allereerste Jumping Balloon/ Parabounce special shape! Weliswaar niet helemaal een ballon om mee te varen, maar toch… Hoe is dit tot stand gekomen? Robert Wilmer, eigenaar van Air Adventures Nederland, vertelt: “Begin dit jaar waren we bezig met de jaarplanning voor de Jumping Balloon. Ondanks de vele aanvragen viel het aantal definitieve boekingen nog tegen. We hadden dan ook het plan opgevat om een grote sponsor te zoeken en samen met die sponsor de Jumping Balloon op een aantal grote nationale evenementen neer te zetten. Denk hierbij aan events zoals Pinkpop, Dance Valley, Lowlands en natuurlijk de Friese Ballonfeesten. Amper een paar weken later werden wij gebeld door Xsaga, een groot
(inter)nationaal eventburo. In hun opdracht hadden wij in 2003 al een (strand)tour gedaan voor Interpolis. Blijkbaar was dit zo goed bevallen dat ze ons graag mee wilden nemen in de plannen voor een klant. Na wat doorvragen bleek het om Douwe Egberts te gaan. DE wil graag hun product “Iced Cappuccino” (eerder
bekend onder de naam “Caffiato”) extra exposure geven. Xsaga zou tien opties gaan voorstellen, waar de Jumping Balloon er één van zou zijn. Klinkt heel leuk, zou je zeggen… Maar de grap was dat Xsaga niet de “normale” Jumping Balloon in gedachten had, maar een special shape in de vorm van een “Iced Cappuccino” glas. En ja, dan komt de vraag: “Ga je de uitdaging aan?” Het antwoord daarop was even simpel als de vraag: “Ja, natuurlijk!” Immers, in 2000 hebben we ook grotendeels het Jumping Balloon-wiel zelf uitgevonden. Dus dit zou ons ook wel gaan lukken. En dan begint het hele circus te draaien… Allereerst zijn we gaan berekenen welke afmetingen de ballon moest hebben om én de vorm van het glas zo dicht mogelijk te benaderen én voldoende inhoud te hebben voor het helium. Nadat dat klaar was hebben we een “visual” op schaal laten maken door Marc Lammerts van Utilis Communicatie om die vervolgens naar Xsaga te sturen voor de presentatie van hun plannen. En dan is het afwachten. Na lang wachten kwam dan toch eindelijk het verlossende woord: wij mochten de opdracht gaan doen! Wij hadden in de tussentijd natuurlijk ook niet stil gezeten. De contacten met onze ballonfabrikant waren inmiddels al zo vergevorderd dat met één simpel mailtje de ballon in productie zou gaan. En we hadden een optie genomen op een bus. Niet een gewone Vito of Sprinter… Nee, een authentieke gele streekbus! In een paar weken tijd is deze bus omgekeurd en omgetoverd tot een vrachtwagen(!) met slaap-, transport- en VIP-gelegenheid.
Natuurlijk aan de buitenkant voorzien van de juiste “Iced Cappuccino”-kleuren en -belettering.Ondanks dat de contacten met onze fabrikant voorspoedig verliepen, is het toch altijd een spannend moment als de ballon in Nederland aankomt en je hem voor het eerst uit de transportzak haalt… En gelukkig, alles klopte: de kleuren, de afmetingen en het artwork. Weer een last van onze schouders.



Inmiddels heeft de ballon haar vuurdoop gehad. Van 14 t/m 16 mei heeft de ballon tijdens Pinkpop weer vele mensen laten genieten van de 3e dimensie. De foto’s hiervan zijn te bewonderen op www.de.nl We hebben deze zomer een volle agenda, maar uiteraard komen we ook dit jaar weer naar Joure. Mét de special shape! Namens de gehele crew hoop ik u allen daar weer te zien.” Jumping Balloon (email) (website)

28 mei 2005, wederom een editie van de Texaco Elburg Ballooning georganiseerd door UNG Evenementen. De gehele dag stond er een stevige bries maar de meteo voorspelde een afname van de wind tegen de tijd dat
	de ballonnen zouden starten. Zou zeker kunnen, we hadden het de afgelopen week regelmatig gezien. Overdag veel wind en in de avond bijna windstil en prachtig vaarweer. Het festival zou plaats vinden achter het gemeentehuis van Oostendorp nabij Elburg in de polder en daar regeert de wind op zijn eigen manier. De vlaggen stonden nog mooi strak terwijl de aanwezige miniballon piloten een aantal pogingen deden om het publiek alvast te vermaken door de modelballonnen recht te zetten. Het schijnt dat een dergelijk klein ballonnetje in staat is bij veel wind een volwassen vent van 100 kg aan de toplijn mee te trekken. We kennen allemaal de kracht van een grote ballon. Om 19.00 uur de briefing van de ballonpiloten door Herman Kleinsmit die het ballontechnische gedeelte van de meeting voor zijn rekening nam. De passagiers werden inmiddels voorzien van de nodige instapkaarten en een heuse
Texaco pet en alle genodigden kregen van die blauwe polsbandjes. Dat zijn van die ellendige dingen waar je naderhand in de auto steeds aan zit te frunniken en die er zonder schaar niet meer af gaan. Toen de briefing
was afgelopen kwamen de piloten nou niet bepaald juichend weer naar buiten, er was namelijk een extra briefing gepland om 20.15 uur omdat de wind toch wel standvastig was. Op een gegeven moment werd het wel wat vlagerig, normaal gesproken een teken dat de wind er aan het uitzakken is. Maar hier kwam hij weer dubbel zo hard terug. Uit de tweede briefing kwam naar voren dat de meteo precies klopte . . . wat de windrichting betrof (ook Friezen maken grapjes). Volgens Herman zou de wind toch tegen 21.00 zover gezakt zijn dat een veilige vaart mogelijk moest zijn, de landing zou zeker onder de 8 knopen liggen. Aangezien de tijd dan wel begon te dringen, om nog een fatsoenlijke vaart met je passagiers te kunnen maken, werd de keuze om te varen aan de piloten gelaten. Bij de vraag wie er een poging wilde wagen, gingen er toch nog diverse handen de lucht in. Langzaam begonnen een aantal crews hun
materiaal voor te bereiden. De manden werden opgebouwd en veilig verankerd via de Quick Release aan de zware wagens. De “Yarden”, gevaren door Dirk Wendt en de “Corneille” met Peter Eerland aan het roer,
	deden het helemaal nog niet zo slecht, gesteund door genoeg mankracht (sorry, ook vrouwkracht natuurlijk). Beidde ballonnen kozen veilig het Oostendorpse luchtruim richting de stad Zwolle. De “Robijn” en de “BDO” deden ook een poging maar slaagden er niet in om de ballon recht te zetten. Ook Dook Weidema, gesteund door zijn vrolijk blaffende hond, was er helemaal klaar voor. Toen hij het zover had om de brander in de ballon te zetten, werd de mond door de wind steeds dichtgeblazen en dan zit er maar één ding op, rippen. Tenzij je de ballon wilt opfikken natuurlijk. Twee ballonnen, een schamele score voor een goede organisatie. Maar zoals altijd, de natuur is en blijft de baas. Tegen de tijd dat wij ter hoogte van Zwolle reden, hing de “Corneille” al naast ons en zette spoedig de landing in. Bennie Bos

Ultra Magic N-425, Frankrijk

Ultra Magic M-105, Frankrijk

Ultra Magic M-160, Duitsland

Firefly Galaxy 77, USA

Lindstrand Hopper 31A, Engeland

Lindstrand 260A, Engeland

Ultra Magic H-65, Spanje

Cameron Z-350, Engeland

Ultra Magic M-77, Spanje

Ultra Magic S-105, Spanje

Lindstrand A-150, OO-BZF

Bertels Ballooning België

Lindstrand Hopper 35A, USA

Ultra Magic S-105, Oostenrijk

Cameron Z-350, Engeland

Ultra Magic MV-65, Nederland

Ad Ballon PH-ABR

Cameron Z-90, Frankrijk

Lindstrand 120A, België

Cameron Z-160, België OO-BHE

Ultra Magic N-250, Italië

Cameron Z-140, Oostenrijk

Cameron Z-120

We hebben de beschikking over een perfect opgezet en keurig onderhouden database met alle in Nederland varende ballonnen. Het Dutch Balloon Register wordt strak onderhouden door mijn grote vriend Erik-Jan Doornewaard. Van alle ballonnen die in Nederland staan ingeschreven zijn de gegevens beschikbaar, zoals merk, type en eigenaar. Het grote pluspunt van de site zijn de foto's van de ballonnen. De database van het ingeschreven materiaal is helemaal compleet. Daarom heeft EJ nu besloten om ook de oudere ballonnen die niet meer in het register voorkomen bij elkaar te zoeken en het register uit te breiden. Inmiddels zijn er al vele foto's boven water gekomen, maar je begrijpt dat het een moeilijke klus is om foto's te vinden van ballonnen die al lang niet meer in het Nederlandse luchtruim voorkomen. Hierbij heeft hij jullie hulp nodig. Ik wil je vragen om eens op de lijst te kijken van ballonnen waarvan nog foto's worden gezocht en daarna je oude fotomappen eens tevoorschijn te halen om te kijken of je mee kunt helpen om deze unieke database volledig te krijgen. Heb je een mooie foto van een ballon die inmiddels niet meer op de lijst staat, dan betekent dit niet dat hij de foto niet kunnen gebruiken. Op die pagina vindt je ook hoe je de foto kunt aanleveren zodat EJ de foto kan gebruiken voor de site. Natuurlijk wordt bij gebruik van de foto altijd je naam vermeld. Neem aub even de moeite, het kan uniek materiaal opleveren. Laat een ander er ook van genieten. Bennie Bos

Na een zeer geslaagd pupillentoernooi, een training voor de D-, C- en B-jeugd verzorgd door Edward Sturing, was het veld voor de luchtballonnen. Als eerste kwamen leden van de Old Balloon Collectors (uit Luxemburg, Belgie en Nederland) het veld op. Zij hadden die dag 3 oude luchtballonnen opgehaald bij A3 in Harfsen. En
	konden die dus hier laten zien. Zij startten met een grote luchtballon, daar kon iedereen van heel dichtbij komen kijken. Normaal gesproken kom je alleen zo dichtbij een luchtballon, als je zelf een vaart gaat maken. Van binnen werd de ballon dan ook door vele mensen bekeken. Ook werden er veel vragen gesteld aan de mannen van Old Balloon Collectors. Die werden met groot enthousiasme beantwoord. Vooral veel kinderen kwamen naar hen toe. Intussen werden er veel lootjes verkocht, voor de verloting van een ballonvaart. Je kon meteen ’s avonds al mee omhoog. Nadat deze ballon weer was opgeruimd, maakten zij plaats voor de 5 luchtballonnen die deze avond het luchtruim zouden kiezen. De teams van Future Fun Ballooning uit Sinderen en Marberts Ballonvaarten uit Enschede kozen hun plekje op het veld. De 23 passagiers maakten zich klaar voor de vaart. Daartussen stond ook de winnaar van de verloting,
Willy Trap (foto boven) uit Enschede. Maar eerst even helpen met het klaar maken van de ballon natuurlijk. De mand opbouwen, de ballonzak uit de aanhanger halen en op het veld plaatsen. Ik moest helpen met de kroonlijn van de Beemsterkaas. Als snel vulden de eerste ballonnen zich al met koude lucht, en konden de
branders deze koude lucht verhitten om de ballon rechtop te zetten. Vele handen maken licht werk, en de eerste kon al gaan opstijgen. Dit was Marjolein Eerland met de BDO-ballon. Zij wees de weg richting Deventer. Als tweede ging Aernoud de Jong, daarna waren het Kearlke en het Wiefke aan de beurt met piloten Ton Rentier en Bert Heupers. Als laatste steeg de Beemsterkaas ballon op met als piloot, Dick Kleinlugtenbeld. De volgende oude ballon werd al weer opgeblazen. Dit keer werd ie zelfs rechtop gezet, en moest het publiek nog even uit de buurt blijven. Maar zodra hij rechtop was, mochten er een aantal kinderen de mand betreden. Klimmen over de rand om daarna met een grote glimlach op de foto te worden gezet. Zij genoten zichtbaar, en dat is het mooiste natuurlijk. Als de branders echter werden aangezet, om de ballon warm te houden, werd dat niet echt gewaardeerd. Daar schrokken sommigen
toch wel van, maar al snel kwamen de stralende gezichten weer tevoorschijn. Ik heb hier niets van gezien, want ik mocht omhoog met de Beemsterkaas. Daarna werd nog een andere rechtop gezet, en het ritueel herhaalde zich weer. Toen deze weer werd opgeruimd, kwamen de eerste passagiers terug. We hadden er een vaart van een uur opzitten, en waren geland in de omgeving van Gorssel.



Allemaal bij elkaar in de buurt, en Marjolein en Aernoud zelfs in het zelfde weiland. Onderweg hadden we allemaal schitterende foto’s gemaakt natuurlijk. De enthousiaste verhalen kwamen los bij een drankje en een hapje in ons hele nieuwe Jeugdhonk. Met de Beemsterkaas hadden we zelfs een dipje gemaakt in het water. Weer een heel geslaagde vaart dus. Op naar de volgende keer. Meer foto’s en verhalen zijn te zien op mijn website. Jacco Verhaaf

Eind mei heb ik een bezoek gebracht aan de firma Skycruise in Zwitserland. Dit bedrijf verzorgt rondvluchten met een airship, type Skyship 600. Vanaf het vliegveld Stans/Bouchs worden bijna dagelijks enkele vaarten gemaakt. Dit veld ligt in de buurt van Luzern, aan het Vierwoudstrekenmeer. Net als de meeste Zwitserse
	vliegvelden kun je hier eigenlijk met de auto zo oprijden. Als je de verkeerde afslag neemt, sta je via de taxibaan zo op de startbaan… Skycruise heeft een contract voor twee jaar om in dit gebied met de HB-QIZ te opereren. Via hun website zijn plaatsen te boeken. Goedkoop is het niet, 40 minuten kost CHF 380,- zo’n € 250,-. Het airship heeft begin mei zijn Zwitserse registratie gekregen, na eerst boven Athene geopereerd te hebben tijdens de Olympische Spelen 2004 en het nodige onderhoud op Friedrichshafen in Duitsland. Eenmaal aangekomen op het veld is het imposante airship natuurlijk niet te missen. Vanuit een paar partytenten wordt de gehele operatie aangestuurd. Ook de passagiers worden daar ontvangen en de nodige merchandising is daar verkrijgbaar. Ik was vrij om het geheel aan voorbereidingen van dichtbij mee te maken. De grondploeg moest voor de eerste vaart van de dag
het airship verplaatsen naar een andere plek verder op het veld. Dit om de motor-runs mogelijk te maken met een minimale verstoring voor de huizen in de omgeving. Op zich was dat een grappig gezicht. De auto met de mast om af te meren werd gestart. De grondploeg zette de schouders onder de gondel en voorzichtig werd, met het geheel aan de auto vast, gereden.



Uiteindelijk mocht de eerste groep passagiers voor die dag instappen. Men was nog niet volgeboekt. Na enige minuten werd het airship losgekoppeld en kon vertrekken. Al met al een imposant gezicht om deze luchtreus tussen de Zwitserse bergen te zien bewegen. Meer informatie is te vinden op www.skycruise.ch Berend Jan Floor



Op woensdagochtend 1 juni werden mijn vader en ik om 4 uur gewekt door de wekker met de boodschap op te staan en ons klaar te maken voor een ritje naar Brno. Na een ontspannen douche en een goed ontbijt zijn we de bus ingestapt om vervolgens 11 uur later, na één tussenstop, weer uit te stappen bij hotel Voronez in
	Brno. Hier was net als vorig jaar de briefingroom opgesteld. Na verbaasde gezichten over de enorm hoge verzekeringspremie bij de Tsjechen hebben we onze kaarten ingetekend en zijn onze hotelkamer betrokken. Om 20.00 uur werden we verwacht in Hotel Kozi Horka voor de officiële opening van het evenement. Na een aantal goede gesprekken hebben we hier een heerlijk (summier) diner genoten. Om 22.00 uur werd een toespraak gehouden door de organisator van het evenement, de heer Tom Tsjekal. Daarna was er groots vuurwerk ter gelegenheid van alle festiviteiten in de stad. De volgende ochtend om 5.30 naar de briefing room om te horen hoe mooi het weer was. Na de briefing meteen naar het parkeerterrein van de Brno exhibition fair (de RAI van Tsjechie) gereden om de ballon klaar te maken voor een mooie vaart. Om 6.15 uur opgestegen om eerst een stukje richting het
zuiden te varen in de hoop over de stad te komen, helaas lukte dit niet dus maar omhoog gegaan om richting het Grand Prix circuit van Brno te varen. In het weekend zouden hier de DTM races gehouden worden, dus de hele paddock was goed gevuld. Na een tussenlanding op het circuit weer omhoog gegaan om vervolgens tussen 2 andere kubicek demonstraters te landen, een stukje voorbij het circuit.



’s Middags was iedereen uitgenodigd om bij de officiële opening van de Kubicek fabriek aanwezig te zijn. Voor de hoofdingang van de fabriek was een lint gespannen wat (na een lange speech) met 2 branders door de eigenaar Dhr. Aleks Kubicek en de directeur van de Brno exhibition fair werd doorgebrand. Hiermee was de
fabriek officieel geopend en werd iedereen rondgeleid door de fabriek waar de productie in volle gang was. Na een rondleiding van zo’n 2 uur en een uitgebreide uitleg was iedereen uitgenodigd voor een compleet buffet op het gazon wat zich naast de fabriek bevindt tbv de testinflations. ’s Middags om 17.30 de tweede briefing voor de avondvaart, en alweer was het mooi weer. Dit keer stegen we op naast het stuwmeer. Meteen over de bomen lieten we de ballon richting het water zakken. Direct weer omhoog gegaan om achter de Kubicek Grand Prix van Michael Suchy aan te gaan. Ik had tegen mijn vader gezegd bij Michael te zullen landen zodat hij zijn crew kon volgen. Na veel klimmen en stijgen tussen de heuvels doorgevaren en na 50 minuten rakelings over Michael heen gevaren. Ik had een mooie steengroeve nog even van boven willen bekijken, dus ik vaarde een heuveltje verder om de ballon daarna op een pad
neer te zetten. De volgende ochtend had ik helaas geen passagiers en heb dus niet kunnen varen. Dus hebben we de andere ballonnen even de lucht in geholpen en zijn daarna zelf weer huiswaarts gekomen om zaterdag weer uitgerust in Nederland te kunnen varen. Volgend jaar weer een nieuwe editie van de Balloon Jam. Niels Kon

Ik zit op de achterbank van de Jeep, schuddend van links naar rechts, terwijl de chauffeur de wagen door het natuurlijk rots landschap navigeert. Door de stoffige achterruit zie ik de tweede Jeep en als ik om me heen kijk, krijg ik een klein voorproefje wat we straks te zien krijgen. We zijn als groep onderweg om een
	ballonvaart te gaan maken. Laten we het maar de vaart van ons leven noemen, en dan druk ik me nog voorzichtig uit. We staan op het punt om het luchtruim te veroveren boven het prachtig Kapadokya in Turkije. Een locatie die in de reisgidsen vaak staat omschreven als "Lunar Landscape". Dit lijkt mij niet helemaal correct want we rijden tussen smalle kloven en door lange valleien. In ieder geval is de locatie uniek te noemen. De dingen die je hier vindt, tref je nergens anders aan. Als gevolg van vulkanische uitbarstingen, heeft de wind de overblijfselen in miljoenen jaren hun unieke vorm gegeven. Ook mensen hebben de zachte steen bewerkt en er huizen in gebouwd met deuren en ramen, wat het geheel zeer bijzonder maakt. We komen aan op een open veld waar een vroeg opgestane crew al bezig is met het uitpakken van de ballonnen. De zon komt net achter de nabij gelegen
heuvels vandaan en geeft een oranje gloed op het zachte gesteente. De lucht is helder, het beloofd wat te worden maar het is nog te vroeg om onze hoog dichtgeritste truien uit te doen. Onze ballonvaarders van vandaag, of piloten zoals ze graag genoemd willen worden, zijn het echtpaar Lars en kaili. Terwijl Lars de
grondploeg helpt met de voorbereidingen en de opbouw van de ballonnen, houdt Kaili zich bezig met de veiligheids instructie die ze volgens mij al 1000 keer heeft verteld, elke keer met hetzelfde enthousiasme en dezelfde goed getimde grapjes. Onderwijl zijn de passagiers ook nog druk doende om foto's te maken van de ballonnen die transformeren van grote lappen stof naar enorme lucht gevulde bollen. De meesten mensen die hier aanwezig zijn, behoren tot onze groep, er zijn echter ook een paar onbekende gezichten onder de passagiers aanwezig, een pas getrouwd echtpaar en een familie bestaande uit vader, moeder, dochter van 11 en een krijsende kleuter. Ik wordt met een gedeelte van mijn groep ingedeeld in de ene ballon, samen met de familie, en ik maak een mentale notitie in mijn hoofd dat, als er ballast overboord zou moeten, dat kind als eerste zou gaan, ha. Ik zie in de verte 5 of 6 andere
ballonnen hangen. We starten wat later, met reden. Onze piloten kunnen aan de andere ballonnen goed de windsituatie zien en daarmee het maximale uit onze vaart halen. Op het moment dat de ballon opstijgt gebeurt er iets van magie . . . de kleuter is stil. Dit maakt al grote indruk op mij. We gaan langzaam zijwaarts
	en horen het hoge gras onder de mand doorschuren. Dit geluid verdwijnt snel als we hoger gaan . . . . 1 foot, 2 foot, 10 foot . . . Ondertussen maakt iedereen foto's van de andere ballon en zij doen hetzelfde met ons. We horen amper geluid, af en toe het bulderen van de brander. Als je een ballon over ziet komen, hoor je alleen een kalm "PFFF". maar van dichtbij is dat best nog een geluid wat gepaard gaat met een behoorlijke warmte in je nek. Gelukkig wordt dit gedempt door de hitteschilden. We stijgen verder en koersen aan op één van de vele steen sculpturen. Het lijkt op een kolom met een soft ice topje er bovenop. Het lijkt erop dat we er tegenaan varen, tenminste dat voel ik zo. We gaan er natuurlijk keurig overheen en volgen even later netjes de vormen van de bergen. We blijven netjes op enige afstand en raken niks, alsof er een krachtveld om ons heen hangt. Lars oogt bijzonder relaxed en ik weet dat hij
dit al zo vaak gedaan heeft. "Wil er iemand een appel" vroeg hij en zonder het antwoord af te wachten dirigeerde hij het pasgetrouwde stel naar de voorkant van de ballon. "Kan een ballon een voorkant hebben ??" Het paar leunde naar voren en plukte tijdens de vaart een paar appels uit de boom die we net met de
onderkant van de mand schampten. Ik heb het idee dat Lars dit geintje wel vaker flikt en hoop dat hij de eigenaar van de bomen compenseert voor dit staaltje van piloten skills. Het is een opwindend gevoel echter, drijven tussen al die obstakels, en even een paar appels plukken. Je zou bijna vergeten dat er een enorme zak met hete lucht boven ons hoofd hing. De ballon begon te stijgen, en stijgen en stijgen en ik vroeg hoe hoog we waren. 4000 feet boven de grond, dat is een lange weg naar beneden. Eén van mijn medepassagiers gooide een half afgekloven appel naar beneden en we keken hoe lang het duurde voordat deze de grond zou raken.Het gekke is dat ik zelfs dacht hoe gemakkelijk het zou zijn om over de rand te klimmen en een wilde sprong te maken. Het zou een korte en niet voor herhaling vatbare sprong worden. Op een gegeven moment zaten we zo hoog dat we op de wolken neerkeken.
Ik vroeg Lars wat hij aan het doen was en hij vertelde mij dat hij een windrichting zocht die de ballon een andere kant op zou voeren om op een plaats te landen waar de crew ons gemakkelijk weer op zou kunnen pikken. Landen in het wilde weg zou kunnen resulteren op uren wachten op de auto. We maakten een prachtige zachte landing en hielpen mee met het inpakken van de ballon. Je moet je dan voorstellen dat je al je kleren pakt en die allemaal probeert te proppen in je kleinste weekendtas.



Eén van de crewleden versierde de mand met bloemen, perfect voor de groepsfoto. Iedereen leverde zijn camera in bij Ufuk, een crewlid. Ik weet niet wat er vreemder uitzag, wij met de champagne en de bloemetjes voor de mand of Ufuk met 20 camera's om zijn nek waarmee hij ook nog eens overal een foto mee moest maken. Hij zal het wel gewend zijn maar voor ons was dit een geweldige ervaring. Ian Lloyd



Nadat er een trainingsvaart gemaakt was met de Lindstrand X-Serie en de bus helemaal strijdklaar was, vertrokken wij van Team Gonzales, (Johannes Kooistra, Judith ten Brummelhuis, Miranda de Jager en ikzelf) richting Hongarije, om daar deel te nemen aan het Europees Kampioenschap. We hebben een lange rit voor
	de boeg en Johannes heeft al vrij snel door dat hij met een damesteam op pad is want er moeten verschillende tankstations aangedaan worden.....en niet om te tanken. Na een hele dag te hebben gereden slapen we tussen Wenen en de grens om er de volgende dag weer fris tegenaan te kunnen, want ook dan moet er nog ongeveer 5 uur worden gereden. We werkten een flinke Wiener Snitzel naar binnen en gingen toen slapen. Na een rit de volgende dag van ongeveer 5 uur waren we dan eindelijk in Debrecen, waar echter van een EK stemming nog niet echt sprake was, want in de stad kon je daar niets van merken. Nergens stond aangegeven hoe we bij de check-in moesten komen, het was maar goed dat Henk Broeders al op plek van bestemming was en dankzij zijn GPS coordinaten waren wij er ook al snel. De taken werden verdeeld, Judith en Miranda gingen de boodschappen halen, Johannes en ik naar
de check-in, waar we na twee uur wachten al een tegel waren opgeschoven, dat schoot niet echt op dus, maar na drie uur waren we ingecheckt en kon voor ons het EK beginnen. Voor Henk Broeders waren het nog spannende momenten omdat zijn nieuwe Racer er nog steeds niet was en het zag er ook niet naar uit dat hij
	deze dag nog kwam. De volgende dag kon er ook nog ingecheckt worden en nog steeds zat Henk te wachten op zijn ballon, maar uiteindelijk een uur voordat het einde check-in was kwam deze eindelijkbinnen, zodat ook voor hem het EK beginnen kon. De eerste vaart, nadat we 's morgens om kwart over drie het bed uit moesten omdat de briefing al om 4 uur was. De opdracht was een opdracht 3 x een HW, met verschillende doelen dus alle ballonnen schoten omhoog en kwamen ook allemaal heel snel weer naar beneden. En ook omdat er met loggers gevaren werd, was het handig om laag bij de doelen terecht te komen. Vooral bij de laatste task pakte Johannes behoorlijk punten. Op naar de volgende vaart, een HAH, waar het vooral voor Johannes wennen was dat je met zoveel ballonnen maar heel langzaam als een pakket vooruit schuift, hier was de score even minder maar vol goede moed naar de
andere tasks van de volgende dag. Dit was alleen een ochtendvaart, omdat er op dinsdagavond buien in de lucht hingen. Hier konden we dus mooi van de gelegenheid gebruik maken om even de stad te gaan bekijken. Ook voor de volgende dag zag het er niet goed uit dus heerlijk uitslapen die ochtend. En ook 's avonds weer
de stad in waar met name de Belgium Beer Bar gouden tijden beleefde, aan vooral Engelse, Nederlandse en vooral hoe kan het ook anders Belgische ballonvaarders. Maar goed, niet lang blijven hangen want voor donderdagochtend zag het er weer gunstig uit dus moesten we om 4 uur weer op de briefing aanwezig zijn. Maar nadat we de briefing hadden gehad en ook nog een tijdje op het opstijgveld hadden gestaan werd de vaart alsnog gecanceld wegens teveel wind. Dus keken wij uit naar de donderdagavond. We waren daar toch heen gegaan om te ballonvaren, dan heb je daar ook wel weer zin in als er 4 vaarten gecanceld worden. De donderdagavond ging weer door met drie verschillende tasks een BOX een HW en een ANGLE, waar Johannes flink punten op pakte en zo weer een eind steeg in het klassement. En ook Henk Broeders deed goede zaken, zeker ook na de vaart van vrijdagmorgen waar hij zelfs doorsteeg naar de derde plek. Maar tijdens de vrijdagavond vaart werden er toch weer wat punten verloren waardoor hij weer zakte naar de zevende plek, maar Johannes pakte daar weer wat punten en steeg door naar de eerste twintig. En toen ook de zaterdagochtend achter de rug was zag de stand er heel goed uit. Wijzelf dachten zo rond de twaalfde, dertiende plek, maar gelukkig hield broer Pieter de stand goed bij en hij kon ons melden dat we nog hoger zaten, zelfs elfde en dat voor een eerste internationale wedstrijd is natuurlijk super. En ook Henk Broeders die zelf verwachtte dat hij nog verder zou zakken pakte de
zesde plek. Al met al was het dus een zeer goed geslaagd EK. Erika Brink Johannes heeft me wel duidelijk op het hart gedrukt dat hij zijn uitstekende eindscore vooral aan de enorme capaciteiten van zijn ballon te danken had. Omdat het in deze competitie van groot belang was om snel te kunnen stijgen en dalen, was de Lindstrand X-Serie een perfect stukje gereedschap. De volledige eindscore van alle deelnemers vind je op de website van Mathijs de Bruijn. Bennie Bos

Het is woensdagavond 8 juni, buiten op straat is het opvallend rustig. Nederland moest voetballen tegen Finland en blijkbaar vind men dat belangrijker dan een heerlijke zonnige avond doorbrengen in de open lucht. Het treft dat voetbal mij niet bekoort, ik had andere plannen voor vanavond, en met mij nog een groep
	anderen. Er stond een start gepland vanaf de camping in Emmen met de “Autotrader”, PH-ATN en de splinternieuwe PH-MEE. En MEE gingen we . . . Ria, Nienke en ik zouden vanavond weer eens als gezin gezamenlijk een vaart maken en ik had er zin in. Ik had voor deze gelegenheid twee van mijn collega’s uitgenodigd om hen aan den lijve te laten ondervinden wat ballonvaren inhoudt. En precies zoals ik ze geïnstrueerd had, stapten Henk en Joop uit de auto. Stevige schoenen, petje op en een trui voor de komende koude nacht. Het was slecht ballonweer geweest de laatste week, maar de lange termijn prognose gaf een week geleden al aan dat deze avond geschikt zou zijn voor een mooie vaart. Normaal doe ik daar helemaal niks op want het klopt toch nooit. Maar . . een mens heeft wel eens geluk en warempel, ditmaal klopte het precies. Een leuke windsnelheid, een perfecte richting en een heerlijk
zonnetje. Wij gingen als groepje van vijf mee in de MEE, een Cameron A-140 die vanavond zijn 5^e vaart zou maken. En wat glimt die stof dan nog mooi, vooral het blauw. Ik had nog een speciale opdracht mee gekregen, een fotosessie van Nienke. Zij was namelijk de afgelopen week benaderd door de redactrice van een nieuw meidenblad en werd daarvoor geïnterviewd en daar moesten natuurlijk stoere foto’s bij komen.



Piloot Bas Spierenburg vond dat geweldig en werkte graag mee en weldra zat Nienke achter de brander en mocht ze persoonlijk een gedeelte van de hot inflate doen. Het zag er heel stoer uit en Nienke genoot er zichtbaar van. Die opleiding gaat me geld kosten dacht ik nog !!! Het was de bedoeling dat beide ballonnen
tegelijk zouden opstijgen maar aangezien de andere ballon een stuk groter was en er dus meer werk verricht moest worden, besloten we daar niet meer op te wachten en de vrijheid te kiezen. Het is prachtig helder weer en we varen precies langs het enorme fabrieksterrein waar mijn collega’s en ik altijd met het zweet op ons voorhoofd aan het ploeteren zijn. Ons huis komt in zicht en warempel, het kan niet mooier, we gaan er werkelijk loodrecht overheen. Ik zie mijn vissen zwemmen. Foto’s, foto’s, foto’s en daarbij komt dan nog dat we een leuke snelheid hadden en ik ook nog van de huizen van alle kennissen in de buurt een foto moest maken. Wat kan een mens het druk hebben opeens. Boven het grote meer achter ons huis hangt een serene sfeer, heerlijk, en ik kom weer helemaal tot mezelf. Ik ben hier wel eens vaker overheen gevaren en ook nu missen we helaas weer het naaktstrand. Met mijn
acht keer zoom had ik toch grote kans op succes gehad. Alle ballonvaarders hangen blijkbaar op deze mooie avond in de lucht want het is druk op de radio en we zien diverse ballonnen hangen. Uiteraard moesten er ook nog foto’s van Nienke komen terwijl ze de ballon werkelijk bestuurt, dus de brander bedient. Even draaien
	met de sidevents zodat haar gezicht mooi in de zon staat en . . . hebbes. Ons kleine gezelschapje geniet terwijl we de Duitse grens naderen en achter ons nu ook de “Autotrader” zien hangen. Kijk, een haas en hij rent precies door het wielspoor wat de boer vanmiddag door het koren heeft getrokken met zijn trekker. Dus daar komt het spreekwoord “Het hazenpad kiezen” vandaan. Wist je trouwens dat hazen goede zwemmers zijn !! Ik herken een veld waar we ooit al eens vastgezeten hebben met de volgwagen, de boer moest er toen aan te pas komen met de trekker. Sommige dingen vergeet je nooit weer. Het is in Duitsland even uitkijken met de laag boven de grondse houten stroompalen, meestal net aan het oog ontrokken door overwoekerende boomtakken. In de verte duikt een lang en breed grasveld op, precies in onze vaarrichting. “Dat wordt hem” zegt Bas en vraagt de passagiers om zich klaar
te maken voor de landing. Even later ligt alles keurig in het midden van het veld en sta ik de ballon aan de toplijn plat te trekken. De crew is al in zicht terwijl wij de ballon in de zak proppen. Mijn beide collega’s worden na afloop nog door Bas gedoopt en aangezien ze de enige twee zijn, kan er wel een extra grote scheut champagne overheen. "Dat moet ik later weer bezuren", bedacht ik me daarna. Bennie Bos

Tot slot nog een paar berichten die ik heb gelezen maar waarvan ik niet weet hoe ze zijn afgelopen:

Een krantenkop luidde: A freedom wind blows for Florence and Hussein. Meer dan 150 ballonnen zouden op 4 juni simultaan opstijgen in Frankrijk en andere Europese landen om steun te betuigen aan een verslaggeefster en haar gids die al 5 maanden gevangen worden gehouden in Irak. De Reporters Without Borders ballon zou als eerste opstijgen vanuit het Château of Versailles in het bijzijn van de vader van Florence. Men hoopt met deze actie massale media-attentie te krijgen over de hele wereld. Blijkbaar heeft het slechte weer parten gespeeld want volgens mij is er nog niks gebeurd. Dan een bericht over een actie van Greenpeace. De Greenpeace ballon zou als eerste Special Shape de Noordzee oversteken om de aandacht te vestigen op de opwarming van de aarde. Ook dit zou op 4 juni plaats gevonden moeten hebben, maar ook hiervan is geen verdere info beschikbaar. De ballon zou gevaren worden door een Nederlander of een Belg. Info over deze berichten is uiteraard welkom. De ballon op de foto hiernaast heet "Lucy" en is de laatste creatie van Sky-Dyes. Lappen ballonstof worden op een speciale manier geverfd en daarna naar de Lindstrand fabriek gebracht alwaar ze er een prachtige ballon van maken. De ballonnen zijn te bestellen. De zomer staat voor de deur (op de kalender tenminste), dus de ballonevenementen kunnen losbarsten.

Vriendelijke groeten, Bennie Bos. info@hotair.nl

	Vorige maand vertelde ik dat een Russich ballonteam met hun ballon onderweg was naar de Noordpool. Volgens een Russich nieuwsagentschap heeft de driekoppige bemanning inmiddels de reis afgerond en het topje van de aarde bereikt. De vaart heeft (met tussenlandingen) maar liefst 38 dagen geduurd waarin een afstand is afgelegd van 980 kilometer. De bemanning bestond uit Vitaly Gazaryan en vlucht technicus Eduard Mazur onder leiding van de bekende Russiche reiziger Vitaly Gazaryan (althans de Russen zullen hem wel kennen). De ballon is gestart vanaf Cape Arktichesky in Severnaya Zemlya. Een mijlpaal voor de crew, zij zijn de eersten die de Noordpool met een ballon bereikt hebben. De vaart werd ondernomen ter ere van het 60 jarig jubileum van de Russische overwinning in de tweede wereldoorlog en het 250 jarig bestaan van de Moscow State University. Bennie Bos