Hot Air Magazine juni 2006

Vanaf vandaag ben ik fan van Jovink en de Voederbietels, wat een stelletje malloten zeg. De Achterhoekse rockband presenteerde op 31 mei de nieuwe cd-single “Harder”. En dat gebeurde op een wel heel speciale manier. En aangezien ik er een verhaal over schrijf, kun je wel nagaan dat het met luchtballonnen te maken
	moet hebben. A3 Ballon, recentelijk overgenomen door Jelke Haven, heeft zijn medewerking verleend aan een zeer bijzondere presentatie in de vorm van een live concert voor een zeer geselecteerd gezelschap. Het plan: op de laatste dag van mei gaan drie aan elkaar gekoppelde ballonnen bij het krieken van de dag de lucht in vanuit het Gelderse Harfsen. In ballon 1 zitten de bandleden, compleet met hun apparatuur en instrumenten. De ballon zal worden gevaren door Bas Spierenburg. In ballon 2 welke gevaren zal worden door Mathijs Eekhof zitten een aantal echte Jovink Fans die via het Radio3 programma van Giel Beelen en Wouter van der Goes een toegangskaartje konden bemachtigen. Gerty Dommerholt neemt ballon nummer 3 voor zijn rekening en deze is gereserveerd voor de landelijke pers en als het om ballonnen gaat, hoor ik daar ook bij. Het is woensdagochtend, heel erg vroeg, als ik
mijn auto op het al volle grasveld parkeer bij het balloncentrum van A3 in Harfsen. Ik moest lachen om de bus van de band, op de voorruit prijkte een sticker met de tekst “Amateur gynaecoloog”. De crew was al om 04.30 uur begonnen om de manden klaar te zetten. Die avond daarvoor had men de generale repetitie
gehouden in de loods waar de ballonnen liggen opgeslagen. Mand nummer 1 werd geheel geprepareerd met de geluidsinstallatie. Voor het drumstel was een verhoogd plateau gemaakt in één van de vakken waarbij de drummer zelf op de rand van de mand diende te zitten. Voor zijn eigen veiligheid zou hij een gordel dragen welke met een touw aan de mand gezekerd zou worden. Het is 05.30 uur en alle deelnemers aan het concert hebben zich inmiddels ingeschreven en zijn door Kim voorzien van de nodige badges en polsbandjes. Er wordt een korte briefing gegeven voor passagiers en pers door Jelke en de manager van Jovink. Op dat moment regent het miezerig maar dat stopt al vrij snel. “Er hangt aan de noordkant van de A1 nog een klein buitje welke ook onze kant op komt. Als dat overgetrokken is gaan we opbouwen en vertrekken”, aldus een zelfverzekerde Jelke. Tijdens de verplichte
regenpauze oefenden enkele bandleden nog even droog met hun gitaar in de gezellige ontvangstruimte alwaar op een grote tafel genoeg broodjes lagen voor de nuchtere magen. Na een beetje gesputter vanuit de hemel kon het feest dan eindelijk beginnen. Het startveld was keurig afgeschermd met een lint want er was nogal
	wat toeloop van de fanatieke Jovink aanhang. Een vader had zich met zijn twee dochters geïnstalleerd langs het lint met een tafel vol broodjes en koekjes. Hij bood me keurig een kopje koffie aan toen ik langs liep. Allemaal mensen met shirts van Jovink en andere kreten. Er liepen zelfs twee jonge meiden rond in oranje overals. De teksten op hun rug zal ik niet noemen. Parachutist Jean Louis Becker heeft een belangrijke rol op deze ochtend. Hij zal op een zeer bijzondere manier het eerste exemplaar overhandigen aan de manager van Jovink. De mand welke het podium moet zijn ligt op zijn kant. Drumstel, microfoons, luidsprekers, mengpaneel, alles zit er al aan. Men wacht nog even met het monteren van het aggregaat voor de stroomvoorziening omdat deze logischerwijs niet op zijn kant kan liggen in verband met brandstoflekkage. Veel mensen met micro’s en grote camera’s op hun nek, er loopt zelfs
een officiële Jovink cameraman rond. Veel kranten hadden enkele weken geleden al melding gemaakt van de plannen van deze ochtend. De ballonnen worden koud opgeblazen en inmiddels zie ik dat Jean Louis zich met een kabel heeft vastgeketend aan de kroon van de persballon. Hij gaat zijn trucje weer uithalen.



Op het moment dat onze ballon overeind komt, wordt hij vanzelf meegenomen en beland boven op de ballon. Voor de hitte had hij 2 paar broeken over elkaar heen getrokken. Als alledrie ballonnen overeind staan worden tussen de manden dikke touwen aangebracht. Het is nu zaak de ballonnen met de stof tegen elkaar te zetten
zodat er een eenheid ontstaat. Hiervoor gebruikt men een tractor om de manden te verslepen. De gelukkige fans zijn direct al enthousiast, het overkomt je natuurlijk ook niet elke dag dat je een superprivé concert mag meemaken van je favoriete band. Ik zie een silhouet van Jean Louis op zijn knieën op ons dak, zitten zal nu niet gaan bij het heet stoken van de ballon. Als alle drie ballonnen genoeg lift hebben, geeft Jelke het teken van vertrek en begint voor de piloten de taak om deze configuratie te besturen. Dit doen ze echter met uiterste professionaliteit. Constant letten ze op elkaar en geven signalen. Langzaam verheft het concertpodium zich compleet met zijn toeschouwers. De jongens zijn inmiddels begonnen met hun eerste nummer en ik moet zeggen, dat klinkt best lekker. Hollandse Rock and Roll. Wat een waanzinnig gevoel is het om op deze manier het luchtruim te kiezen, en
wat een voorrecht. De band speelt er vrolijk op los en de ballonnen hangen als één geheel in de lucht. Compleet Harfsen moet nu zo langzamerhand wakker zijn geworden van deze ruige muziek. Humor, dat hebben die jongens. Na het eerste nummer klinkt er ineens door de speakers “Hey jo, ik mot PISSE”. “Mot jij pisse???”. “Ja, ik mot pisse!!!”. “Joh, we stoppen straks wel effe op een parkeerplaats”. . . . . Geweldig!!!
	We stijgen hoger en bereiken de 1 kilometer grens. Het doel is bereikt, het hoogste openluchtconcert ooit. De camera die aan een lange stok buiten de mand is gemonteerd schut behoorlijk heen en weer door al die muzikale uitspattingen, dat zullen fraaie opnames zijn. De mannen spelen nog wat vrolijke nummers waarna het officiële gedeelte gaat beginnen. De man die nog steeds boven op onze ballon rondhangt, Jean Louis Becker, krijgt een seintje dat hij naar beneden kan komen. Er hangen speciale abseiltouwen van de top van de ballon naar de plaats waar ik me bevind. Tussen de drie ballonnen verschijnen ineens een paar voeten en even later een vrolijk lachende JL. Dit ziet er uniek uit vanuit ons mandje, terwijl we nog steeds op 1000 meter hoogte hangen. Als hij op 5 meter van onze ballon hangt vraagt hij de aandacht en stelt officieel de nieuwe cd aan de pers en de managers van Jolink
voor. Hier heb ik prachtige foto’s van kunnen schieten, een uniek moment. Helaas koste hem dit wel zijn oortje van de radio, het kabeltje bleek tussen een katrol te zijn gelopen en daar kunnen die koperen kabeltjes niet tegen. JL klautert verder naar beneden en ik geef hem nog een kontje waarop hij bij mij in het
compartiment kruipt. Hij overhandigt de vergrote versie van de cd aan manager André Nijman. De band zet het nieuwe nummer in, “Harder”, nu al bekend gemaakt als officiële soundtrack en slogan van de komende Asser TT. De fans genieten zienderogen, de mand staat soms behoorlijk te schudden. Na dit muzikale intermezzo wordt er vanaf de ballon waarin de band zich bevindt geroepen of we al champagne hebben gehad. JL antwoordt dat we die vergeten zijn. Voor de ogen van iedereen stapt hij op de rand van de mand, schreeuwt naar de ballon aan de overkant “Ik haal wel even een fles” en hij duikt spontaan uit de ballon de grote leegte in, een groot aantal mensen verschrikt achter latend. Lachen natuurlijk, want deze man heeft bijna een aangeboren parachute op zijn rug hangen en even later opent zich de witte matras. Hij scheert over een rotonde en leek er midden op te willen landen.
Gezichtsbedrog natuurlijk want hij was nog lang niet beneden. Even later zien we hem veilig aan de grond staan op een groot weiland. Hij vertelde me later dat hij werd opgepikt door een auto met fans van Jovink. Toen hij als verrassing voor hun ook nog de nieuwe cd uit zijn binnenzak toverde en deze overhandigde, was
	de auto bijna te klein. Bleek dat er toch wel een fles champagne aanwezig was en deze ging al gauw door de hele mand. Op de foto zie je mijzelf aan het champagneontbijt. Het was tijd om de ballonnen te ontkoppelen. Allereerst ging het podium los. Met een kort rukje en de schrik op het hart van de muzikanten werden 2 quick releases losgetrokken. Bas stuurde de ballon verder de hoogte in zodat de overige 2 ballonnen ook veilig los konden gaan en ook met een kleine ruk waren we gescheiden. De andere ballonnen hadden de touwen, dus die zware last hoefden we niet binnen te halen. Boven ons hoorden we nog duidelijk de muziek van de rockers, ze speelden ongestoord verder. Nu we weer solo vaarden, merkte ik pas dat we een behoorlijke snelheid hadden. Onderweg dreven we over een grote schuur waar in het dak precies een rechthoekig gat zat. “Hey Gerty, je bent hier gisteravond zeker
ook langsgekomen en net iets te vroeg geland”. Onze piloot gaf zijn passagiers de landingsinstructies en even later doemde al een mooi groot veld op. Dat konden we ook wel gebruiken want de wind was inmiddels toegenomen. Op hoogte hadden we een snelheid van 21 knopen maximaal gehad, hier aan de grond was het
gelukkig minder. Het inpakken ging snel, ondanks het feit dat de boer net zijn gazonnetje met verse koeienspul had geïnjecteerd. Ach, die handjes wassen we wel weer. We zaten in Baarlo, gemeente Aalten en hadden maar liefst 45 minuten nodig om met de bus terug te komen op de basis. Een beste afstand dus. Op de basis stonden Karin en Kim al klaar met de koffie, een verademing. Gelijk werd van iedereen de geheugenkaart ingevorderd en verschenen al snel de eerste beelden op het grote scherm. Na een half uur arriveerden ook de bandleden weer, spelen kunnen ze maar het waren niet van die snelle inpakkers. De media stortte zich op het viertal. Toen de jongens gevraagd werd hoe de volgende cd gepresenteerd moest worden, hadden ze al snel hun antwoord klaar. “We dachten aan een straaljager met aanhanger !!!”. Ze hadden een reuzemoment gehad. “Iedereen van Harfsen tot aan Aalten moet ons hebben gehoord”.
Onze medepassagier en Radio3 DJ Wouter van der Goes had een duidelijk antwoordt op deze ochtend: “Dit was echt kicken!!”. En dat kan ik alleen maar bevestigen. Mijn fotoserie over deze prachtige ochtend vind je hierboven in de rubriek "Ballooning Pictures". Bennie Bos

Enige tijd geleden werden we door Marjolein en Peter uitgenodigd, om mee te doen aan een kleinschalig ballonevenement in Sinderen. Doel van deze avond was, in samenspraak met ´Race tegen kanker´, om kinderen / volwassen met kanker en hun familieleden een onvergetelijke avond te bezorgen! Voor zoiets zijn
	we altijd wel te porren en voor ons had deze avond nog een extra feestelijk tintje: onze nieuwe ballon zou voor het eerst het luchtruim kiezen! Opgetogen vertrokken we dan ook ruim op tijd richting Sinderen, alwaar we ca. om 18.00 uur verwelkomd werden door bovengenoemde gastheer en gastvrouw in hun schitterende ´Ballonnerie´ met groot zonnig terras, waar menig ballonpassagier met familie en relaties al onder het genot van een drankje zaten te genieten van het heerlijke weer! Zo langzamerhand druppelden ook de andere teams binnen en toen ingeschat werd dat eenieder aanwezig was, werden we allen getrakteerd op een uitgebreid en overheerlijk koud en warm buffet: wat kun je je nog meer wensen als je als passagiers of als teams nog een lange, voor sommigen uiteraard best wel spannende, avond voor de boeg hebt……! Tijdens het eten werd door piloten en crew zo af en toe even wat benauwd onder de
parasols vandaan gekeken: houden we het droog of gaat deze avond in het water vallen? Maar optimisten als we zijn ( en ach, de meteo zit er wel vaker naast ) togen we ca. half acht richting veld, keken nog even kritisch naar de lucht, maar met een beetje geduld zou het vanavond moeten lukken….. En ja, toen we het
laatste stukje regengordijn zagen wegschuiven, de zon er weer door kwam, werden de ballonnen uit de aanhangers gehaald, de manden opgebouwd, en kwamen de van tevoren al ingedeelde passagiers naar de hun toegewezen ballons. Over en weer werd kennis gemaakt, boardingtickets ingevuld en begon het bij menigeen steeds meer te kriebelen! Na een passagiersbriefing kwamen de ballonnen één voor één overeind en uiteindelijk konden we de lucht in! Het geduld werd beloond! En ook voor ons, want daar ging voor het eerst onze nieuwe ballon, de PH-REG, de lucht in! Snel de camera erbij, want daar moet uiteraard even kiekje van gemaakt worden! Wat viel hij op tussen de andere ballons: het geel/rood knalde eruit! Voor ons als volgploeg ook ideaal! Na ca. drie kwartier landden de ballons allemaal in de omgeving van De Heurne, een buurtschap in de buurt van Aalten. Even op zoek naar de landeigenaar en
vervolgens hebben we de ballon weer ingepakt. Na het uitgebreide doopritueel, waarbij de passagiers tot hun verbazing met gras en champagne in de aeronautische adelstand werden opgenomen, zijn we terug gereden (’t is altijd toch weer even zoeken in een vreemde omgeving, zeker als het donker begint te worden) naar de
	’Ballonnerie’. Tijdens de rit was het stil: eenieder genoot nog na van deze onvergetelijke ervaring en dat was wederzijds! Onder het genot van een drankje werden ervaringen uitgewisseld en de herinneringscertificaten uitgereikt, waarna eenieder vervolgens vermoeid, maar voldaan de thuisreis aanvaardde naar alle uithoeken van het land! Wij hebben niet alleen met de deelnemende teams al deze mensen een fijne, onvergetelijke avond bezorgd, ook wij kijken terug op een heel mooie avond! Dit is een ervaring, die pakken ze je niet meer af! Wat ons betreft komen wij zeker een volgend jaar terug!! En dat heeft voor een heel groot deel uiteraard te maken met de prima organisatie en de sfeervolle ambiance! Marjolein en Peter, ’t was SUPER !! Veluwe Ballooning, Bouke en Annet

2006 is een speciaal jaar voor België ! In januari kwam de nieuwste aanwinst in de “Ciers-stallen” het paard van Willy Naessens uit het hoge noorden. Geruime tijd werd de “Turtle” verwacht uit het land waar alles averechts gebeurd, maar door het aanhoudende slechte weer moest ook hij op stal blijven bij zijn bouwer. Uit
	het land van de appelsienen kwam de derde nieuweling naar België en sinds kort is er nog eentje uit het oosten overgekomen. Op ballonmeetings zijn speciale ballonnen altijd wel een leuke attractie voor de toeschouwers. Zij hoeven echter niet stil te staan bij het immense werk dat het varen met die dingen vooraf gaat, laat staan het inpakken achteraf. Denk maar aan het boeketje tulpen van 5.. of is het 600 kg, aan de koe die in 5 zakken verdeeld moet worden, aan de Harley Davidson waar je twee uur mee zoet bent voordat die weer in zijn zak zit, … Gewone ballonnen van deze massa ballonstof zijn gemakkelijk 4 keer zo groot. Voor 600 kg omhulsel moet je al bij het ballonmaatje 500 zijn en die vervoert gemakkelijk tot 19 “crewleden” voor het inpakken. Bij Specials moet hetzelfde werk geklaard worden met 3 of 4 personen. Daarom ben ik van mening dat die Specials kleine ballonnen of “Hoppers”
zouden moeten zijn. Wanneer deze ballonnen in een maat van 900 of 1200m³ gemaakt zouden worden zouden ze niet alleen minder wegen, ze zouden ook sneller ingepakt zijn en je rug sparen. Toen ik vorig jaar de gelegenheid kreeg om het “hopperen” te ontdekken was ik nog meer van deze combinatie overtuigd. De
17A die ik toen gebruikte was normaal gehuisvest in een grote sportzak en woog zo’n 26 kg! Specials zijn natuurlijk schandalig duur en alternatieven zijn er niet veel. Zeker niet als je mijn gedachte erop na houdt. Sinds enige tijd stond bij Benoit de “Maskot” te koop en af en toe lonkte die wel eens en speelde de gedachte: “Het zou toch mooi zijn om de eerste Special Shape van Kubicek opnieuw in de lucht te krijgen! ”. Uiteindelijk heb ik in november toch de stap gezet om hem te kopen. Had ik toen geweten wat ik nu weet, dan had ik misschien wel anders gehandeld! Het was mijn eerste buitenlandse ballon die ik zou kopen. Uiteindelijk zou het overeenkomen van de prijs (die normaal de hoofdzorg moet zijn) slechts een kleine zorg blijken. Wel maakten we de afspraak dat de verkoop zou doorgaan indien alles “rond” zou komen. Al snel kwam ik erachter dat deze ballonnen in Tsjechië gebouwd werden als “Experimentals” met alle gevolgen van dien. De ballon was ingeschreven als OK-2003 en kon dit verder blijven wanneer ik een Tsjechische operator zou worden. Haalbaar, maar aangezien deze ballon van 900 m³ al 75 kg weegt en in zijn geboorteland met een mand gevaren moet worden, wordt dit veel minder haalbaar. Plots dook een Tsjech op die zijn volledige combinatie van een BB12 (1200m³) te koop aanbood ! Nog zo’n “Experimental”? Wat moet ik met
nog een extra ballon? Deze had wel de enige mand die min of meer geschikt was voor de Maskot, maar toch! Uiteindelijk was de enige mogelijkheid de ballon Belgisch te maken om hem niet te veel te belasten. Wat ben je uiteindelijk met een combinatie die maar kan varen tot 20°. EASA in volle opmars, Tsjechische en
	Belgische bureaucratie, waarbij de ene geen document wil opstellen, zonder voorafgaande schriftelijke bevestiging van de andere dat die dat wel zal aanvaarden…, anderen die ook hun zegje willen hebben. … Benoit zei mij geregeld “je moet hem niet kopen, hoor!” De ballon was al in Brno om zijn nieuwe naam opgeplakt te krijgen toen Kubicek mij op de hoogte bracht van het feit dat er nog geen CofA for Export was aangevraagd. Een formaliteit ? Weerom begon de molen te draaien en moest de arbeid tijdelijk stilgelegd worden totdat ook hierover een éénduidige beslissing was gevallen door beide landen. Dan moest er nog een testvlucht uitgevoerd worden alvorens dit document afgeleverd kon worden. Brno is dan wel 1100 km ver, maar ook daar was het weer even slecht als hier ! Nadat de ballon al 3 maanden in zijn thuisland was kon de vaart eindelijk uitgevoerd worden. Begin mei, na bijna vier maanden, was de ballon terug in België en kon hij door de FOD Luchtvaart gekeurd worden om als OO-BOV verder door het leven te gaan. En ook dit liep vertraging op want mijn ballon wordt niet door mijzelf gekeurd, maar door een collega. Een collega die tijdens de audits van de werkplaatsen zegt dat “ballonvaarders zich gelukkig mogen prijzen mij als controleur te hebben”! In overleg met het gemeentebestuur hebben we intussen beslist dat de Maskot het spandoek met het logo van zijn gemeente mag dragen. Afwijkend op de Belgische Circulaire PRO-01 is dit toegelaten omdat er geen reclame gemaakt kan worden voor provincies, steden
of gemeenten. De ballon is nu luchtwaardig en heeft warempel nog een Bewijs van Luchtwaardigheid gekregen ook. Het enige waar we nu nog op moeten wachten is het gepaste weer, zodat we eindelijk nog

Zaterdag 13 mei 2006, 4:35. Inderdaad, vijf minuten over half vijf 's-nachts. Ik ben al zeker zo'n tweehonderd keer wakker geworden sinds elf uur gisteravond in deze snikhete kamer van het Nationaal ParaCentrum Teuge. Zelfs mensen die proberen geruisloos de kamer binnen te komen (toch bedankt voor de
	moeite!) hoor ik al van verre aankomen, zou ik misschien toch al een beetje zenuwachtig zijn? Over vijf minuten loopt mijn wekker af, dus laat ik maar opstaan, want het is nu eindelijk zover: ik ga uit een ballon springen! Nadat ik mijn hoofd enigszins helder heb weten te maken onder de douche ga ik eerst mijn apparatuur maar eens controleren: pinnen, bridles, handles, kabels, release systeem, beenbanden en borstband. De 'noodrem' aanzetten (de automaat die mijn leven zou kunnen redden als ik vergeet om mijn parachute te trekken), visuele en audio hoogtemeters op scherp zetten, en mijn cap en brilletje opzoeken. Daarna ga ik me melden bij het manifest, geef mijn mobiele nummer door voor het geval ik in een andere postcode zou landen dan de andere springers, en na betaling van de kosten voor deze unieke kans krijg ik ook nog een t-shirt. En dat allemaal vóór half zes 's-morgens! Goed, de
apparatuur is er klaar voor, en ik was al jaren geleden klaar voor een sprong uit een hetelucht ballon, dus wat mij betreft kunnen we gaan! Snel nog even een paar broodjes in mijn kanaal duwen (een heel aardig gebaar van de mensen van Balloon Flight, die samen met Paracentrum Teuge deze happening organiseren), en rond
half zes begint de briefing voor de parachutisten. Er zijn 34 springers en ongeveer 15 passagiers, verdeeld over maar liefst negen ballonnen. De ballast, eeh ik bedoel natuurlijk passagiers zonder parachute worden vriendelijk doch dringend verzocht om tot en met de landing in de mand te blijven. Afhankelijk van de grootte van de ballon zijn er twee tot vijf springers en een aantal passagiers om voor de ballonvaarder het landingsgewicht acceptabel te houden. Een ervaren springer per ballon wordt benoemd tot jumpmaster en dient erop toe te zien dat we op de juiste plek en met voldoende tussenruimte springen. Het idee is dat we met zijn allen in een nader te bepalen weiland gaan landen, daartoe aangewezen door hoofd-instructeur Harm die als eerste zal springen. Ik ben met twee andere springers, twee passagiers en twee ballonvaarders (of noem ik de heren 'piloot'?) ingedeeld in 'ballon
zeven', de PH-NMD Nomad ballon van ballonteam Wessel. Dit wordt mijn tweede ballonvaart, maar de eerste keer dat ik onderweg afscheid ga nemen van ballon en bemanning. Snel mijn uitrusting 'omhangen' en een pincheck van een 'ballonmaat' en we zijn er klaar voor! Ik kijk mijn ogen uit naar het schitterende schouwspel
	op het vertrouwde vliegveld van Teuge, ik heb nog nooit zoveel ballonnen bij elkaar gezien, hoewel het voor de heren ballonvaarders routine schijnt te zijn. Misschien moet ik maar in Barneveld of Breda gaan wonen waar jaarlijks een ballon feest schijnt te zijn. Rond half zeven is het onze beurt om deel uit te gaan maken van het lint van ballonnen wat zich ondertussen vanaf vliegveld Teuge in oost-zuidoostelijke richting uitstrekt richting Twello. Terwijl wij nog zo ongeveer boven het vliegveld hangen zien we de eersten al springen, duidelijk herkenbaar omdat de piloot eerst de daling inzet voordat er wat van die malloten uitstappen. We waren voorbereid op een afspringhoogte van rond 4500 voet, met weinig speeltijd voordat we op 3000 à 3500 voet onze parachutes gaan openen, maar tot onze vreugde stijgen we tot 7500 voet op deze schitterende morgen, met een geweldig uitzicht op de andere ballonnen en de wijde omgeving. Ik heb me opgeofferd om als eerste te springen, dan heb ik het meeste hoogte maar helaas kan ik de anderen niet zo mooi zien springen. We hebben het veld gespot waar we geacht worden te landen, en in overleg met onze piloot begin ik aan het engste gedeelte van de sprong: uit het mandje klimmen om met mijn achterwerk op de rand te gaan zitten, benen buitenboord. Onze jumpmaster Arjan heeft een camera op zijn helm en filmt mij terwijl ik probeer om mijn benen over de rand te steken zonder vroegtijdig aan mijn vrije val te gaan beginnen. Dé kick van een ballonsprong is het feit dat je zonder beginsnelheid springt. Ik heb toch maar besloten om me 'gewoon' voorover uit de ballon laten vallen in de hoop dat ik stabiel met mijn buik naar beneden zal vallen totdat
ik voldoende snelheid heb om te kunnen sturen. Na een welgemeend 'See ya' laat ik me vallen en ik kan het niet anders beschrijven dan dat het lijkt of je in een gat valt: je hoort niets, je voelt niets en je maag zit in je keel. Ik val netjes stabiel zonder tuimelen (niet dat dat wat uitmaakt, maar toch) en ik merk dat het
steeds harder gaat waaien, totdat ik tien seconden en duizend voet later mijn eindsnelheid van ongeveer 200 km/h heb bereikt. Ik zie ook anderen springen en vallen, een heel mooi gezicht. Ik draai nog even op mijn rug om de ballon na te kijken die toch wel heel snel in de verte (hoogte?) verdwijnt, en een kleine dertig seconden na afsprong wordt het tijd om mijn parachute te openen, en de normale dingen van een sprong te gaan doen zoals uitkijken voor andere springers, netjes een circuitje vliegen en tegen de wind in landen. Zelfs het natte en dus gladde gras in het weiland bij het zwembad van Twello kan de pret niet drukken: mijn maat 45 landingsgestel doet dienst als mini-skis voor een prima landing. Gejuich en high-fives zijn niet van de lucht, iedereen is laaiend enthousiast over deze geweldige sprong op een geweldig mooie ochtend. Met de bus gaan we weer terug naar Teuge en ik besluit om het die dag voor
gezien te houden: het is pas zeven uur 's ochtends, maar wat ik ook doe deze dag: mooier dan dit wordt het toch niet! 's Avonds wordt ik opgebeld met de mededeling 'ik zag die kop van jou op TV Gelderland.' Het blijkt dat de beelden die Arjan gemaakt heeft van mijn exit gebruikt zijn voor een leuk en positief nieuws item van TV Gelderland, toch leuk! Sprong nummer 287 heeft een groot stuk in mijn logboek gekregen, één van de mooiste sprongen die ik ooit gemaakt heb!



Als er nog ballonvaarders zijn die willen 'oefenen' op landingen met minder gewicht dan bij het opstijgen, dan ben ik bereikbaar op 06verwijderd ;-) Ontzettend veel dank aan Paracentrum Teuge, Balloon Flight, en ballonteam Wessel. Ramon Verbruggen

In maart 2006 kwamen we in contact met een ballonvaarder in België, vanwege zijn scheiding werden diverse zaken te koop aangeboden, waaronder een hele mooie Lindstrand mand en Lindstrand brander. Beiden waren in 2005 aangeschaft en nog vrijwel nieuw. De mand was een type 13 van Lindstrand, geschikt voor 6
	passagiers, precies wat we zochten. En eind april werd ons vanuit Zuid Duitsland een Lindstrand Envelop (een LBL150) aangeboden. Dus wij zijn op 4 mei afgereisd naar Mossingen, naar de Lindstrand dealer aldaar en hebben deze envelop geïnspecteerd. En we waren het er gauw over eens dat deze envelop precies paste bij onze mand en brander van Lindstrand en daarmee was onze tweede ballon (en dus derde envelop) voor 6 passagiers een feit. Deze Lindstrand ballon heeft in Zwitserland altijd gevaren als een demonstratie ballon bij de Lindstrand dealer in Zwitserland, vandaar dat de merknaam er nogal duidelijk op staat. De dealer in Zwitserland wilde stoppen met het dealerschap en had deze ballon in zijn geheel aan de dealer in Duitsland overgedaan. Die was eigenlijk voornamelijk geïnteresseerd in het bottem-end (mand en brander) want daar was een gegadigde voor. En zo konden wij de envelop overnemen. De ballon had in Zwitserland de registratie HB-QAA en dat wilden we hier eigenlijk graag omzetten naar PH-QAA, maar de Q mag hier niet gebruikt worden. Toen is het geworden: PH-SEK naar: Sebe En Klazina. In Zwitserland gelden weer andere regels dan hier in Nederland, zo moet de
registratie daar 3 x op de envelop staan, bovenaan op de top, in het midden en onderaan op de nomex. Plus dat de Zwitserse vlag ook nog 1 x in het midden op de envelop moet staan. Hier in Nederland moet de registratie 2 x midden op de envelop worden geplaatst. De Zwitserse vlag wordt vervangen door een Nederlandse vlag, maar dat was niet verplicht. Sebe kruier

BalloonWinker A-90, USA	Ultra Magic T-210, Zuid-Afrika	Ultra Magic H-31 Hopper, Spanje

Ultra Magic N-250, Lammert Dijkstra PH-JDR	De ballon van de visual hiernaast is inmiddels klaar

Ultra Magic N-250, Frankrijk	Ultra Magic MV65 Racer	Ultra Magic N-300, Namibië


9	Spotters Corner