Balloonjump Teuge 2008


Tekst en Foto's: Bennie Bos

    

Het is 10 mei, ik rij samen met dochterlief in het donker over een smal boerenweggetje en ben op zoek naar het bordje “Vliegveld Teuge”. Ondanks het zeer vroege tijdstip is het verdacht druk op het platteland ten oosten van Apeldoorn. De parkeerplaats op het vliegveld is al bijna vol en overal lopen mensen met rugzakken

en helmen. Jawel, na 3 keer gecanceld kan vandaag eindelijk de grote balloonjump plaatsvinden. Het weer is opperbest, net als de stemming onder de deelnemers. Maar liefst 10 ballonnen zullen straks in het gras naast de startbaan opstijgen met aan boord 70 passagiers en . . . . 75 para’s. Dat zal even krap worden in het mandje bij de start. Voor parachutisten is springen uit een ballon geen allerdaagse bezigheid, sterker nog, de overgrote meerderheid heeft dit nog nooit gedaan en ziet er best wel een beetje tegenop. Het moet de ultieme kick voor deze jongens en meiden zijn want het schijnt dat je in een heel groot gat springt waarbij het de eerste seconden heel stil is omdat je aanvangsnelheid bij nul begint. Er zijn 2 ingangen voorzien in het gebouw van de Paraclub Teuge.

Eén voor de ballonpassagiers en één voor de parachutisten. Nienke en ik hadden geluk, er lag een polsbandje op ons te wachten dus wij mochten de ontwakende wereld van boven bekijken. De balloonjump is georganiseerd door de para's Jean Louis Becker en Edwin Tragter. Alle ballonnen zijn eigendom van mijn

sponsor A3 Ballon. In koninklijk defilé komen alle ballonwagens het vliegveld oprijden. In de grote hal geeft JL een briefing voor passagiers en springers waar alle punten van aandacht nog even worden doorgenomen. Er mag bijvoorbeeld niet worden gesprongen zonder toestemming van de piloot van de ballon. Uiteraard logisch want per jumper valt er gemiddeld zo’n 80 kilo ballast weg waarop de ballon zal reageren. Normaal springt men op vliegvelden en dan is de landingsplek vaak bekend. Vanuit een ballon is dat uiteraard anders, deze verplaatst zich in ongecontroleerde richting, dus men dient vanaf grote hoogte zelf een landingsplek te kiezen. Ook krijgt men nu te maken met de gevaren van hoogspanningsmasten. Het advies is om je achterover te laten vallen, maar zelfs een salto

vanaf de rand van de mand ligt binnen de mogelijkheden. Verder wordt de aandacht nog even gevestigd op het feit dat de para’s bij onbekenden op het land terecht zullen komen en ook daar zijn gedragscodes voor, net als bij ballonvaarders. Het wordt afgeraden een zogenaamde “swoop” landing te maken, het gevaar om

met je voet in een konijnenhol te blijven haken is te groot. Alle jumpers weten in welke ballon ze meevaren en noteren het telefoonnummer van de crew in de volgauto zodat deze ze onderweg weer kan oppikken. Van de 10 ballonnen zijn er maar liefst 8 van het A3 logo voorzien, dat gaat een mooi plaatje opleveren. Nienke en ik zijn ingedeeld bij de PH-AGT, een klein Cameronetje 415. Er waren afspraken gemaakt met de havenmeester dat niet iedereen op eigen houtje over de startbaan zou dwalen maar dat dit als complete groep zou gebeuren. Over de startbaan hangt een nevellaag van 2 meter hoogte en de opkomende zon is knaloranje. Een mooi moment van de dag. De plaatjes die deze combinatie opleveren zijn werkelijk schitterend. Cameramensen en journalisten van

onder andere SBS6 Hart van Nederland, NOS journaal en het Jeugdjournaal (foto boven) zijn al druk doende met fraaie openingsshots. Ondanks het feit dat het vandaag weer een hete dag zou worden ben ik erg blij dat ik op dit moment mijn rubber laarzen aan mijn voeten heb want het gras is ontzettend dauwnat. Een voorbereid mens heeft plezier voor 2, of heb ik dat spreekwoord zelf bedacht? De ballonnen liggen uit en de para’s steken met plezier een helpende hand toe om alle Nomex mondjes open te houden.

    

    

Ondertussen wordt ook nog even de nieuwste aanwinst van A3 Ballon, de PH-CRW gedoopt. Ik had de piloot van mijn ballon, Martijn de Vries, al even ingeseind dat ik op het allerlaatste moment aan boord zou springen omdat ik natuurlijk ook nog wat fraaie shots van de ballonnen wilde maken, zo prachtig mooi op een rijtje.

Hier en daar wordt nog even droog de afsprong geoefend. Crew Hendrik staat in zijn korte broek naast een mand en ik kan het niet laten om 1 haartje uit zijn wollen onderbeen te trekken. Man, wat kan die vent hard lopen, hij had me bijna te pakken. Toen ik eindelijk bij de mand kwam moest ik me er nog even tussen wurgen. Para’s aan boord nemen door hun rugzakje natuurlijk extra ruimte in. “Zo snel mogelijk dumpen die gasten” was m’n advies. Hoog boven ons cirkelde de heli van HeliFlights met cameramensen als een aasgier wachtend op zijn prooi. Rustig stijgen we op, veel wind is er niet.Vlak voor ons hangt de nieuwste ballon, wat is tie nog mooi strak van kleur. Zo naast elkaar zijn de verschillen met een oudere ballon duidelijk te zien.
De para’s hebben allemaal een hoogtemeter aan hun

pols met daarop een rood gebied tussen de 0 en 4000 voet. Daarboven, in het gele vlak, kan men veilig springen. Even verderop zie ik aan de vorm van een ballon dat de piloot bezig is met een sterke daling, dat betekent dat de para’s elk moment kunnen springen. Jelke heeft via de radio contact met de Heli en geeft de info door. Ik zie de mensen op de rand van de mand staan en . . . hup, 5 man eruit.

    
   

We zitten zo’n beetje op 5000 voet als de oudste deelnemer in ons mandje op de rand klimt en met een big smile boven zijn witte baardje achterover kukelt. Met een waanzinnige snelheid verdwijnt de man in de diepte en trekt vanaf ons oogpunt veel te laat zijn chute open. In totaal hebben we 9 springers aan boord en de

meesten springen in groepjes van 2. Bij elke jump schommelt onze mand. Dat ruimt wel lekker op zo en niet veel later hebben we alle ruimte en kan de broekriem weer een gaatje losser. Met ons uitgedunde gezelschap maken we nog een mooie relaxte vaart. Op de camping zijn nog maar 3 mensen wakker, ha, niet lang meer. “Goeiesmorgens, is er al koffie !!!!!”. Martijn pakt nog een stukje Veluwe mee, we varen nog even zeer strak over een andere ballon, waarna hij uiteindelijk ons mandje in een groot open veld naast een mooi rietgedekt huisje aan de grond zet. Enkele minuten later staat ook de andere ballon naast ons. De crew was onderweg, hij had net een aantal para’s ingeladen. Inpakken, opruimen, inladen en ondanks dat je enkel op je eerste ballonvaart wordt gedoopt, kreeg Nienke de halve

fles over haar blonde lokken. Ach, de gemiddelde student ruikt wel vaker naar alcohol, zullen we maar denken. De terugreis naar het vliegveld was bere-gezellig en in de kantine van de paraclub Teuge was er voor iedereen een gratis ontbijt, althans wat er van over was. Ik val in herhaling, maar het was wederom zo'n dag die het leven net even wéér een stukje leuker maakt. Mijn complete fotoserie kun je straks vinden achter de knop “Ballooning Pictures”. Met dank aan mijn sponsor A3 Ballon.   Bennie Bos