Uitgave November 2003

 

1

Albuquerque International Balloonfiesta

Foto's: Jarno Doornewaard, Willy Eimers, Usflagballoon, WhatsUpBallooning

 

                    

De wereldberoemde Albuquerque International Balloonfiesta is weer voorbij. De hamburgers zijn op, de parkeerplaatsen weer leeg en het veld weer netjes opgeruimd, maar in de gedachten van de vele honderd duizenden bezoekers en 750 deelnemende teams leeft de fiesta van 2003 nog lange tijd voort. Ik heb een aantal mensen bereid gevonden om deze gedachten en hun persoonlijke beleving aan het digitale papier toe te vertrouwen en met hun leuke verhalen zou ik graag deze editie van Hot Air Magazine willen beginnen.

Koen Audenaert.  Albuquerque...het mekka voor de ballonvaarders...in 1997 was ik er zelf voor de eerste keer geweest (toen met de N-105 van Morres Meubel), maar door een niet-nagekomen belofte van de verzender van de ballon kwam deze pas 3 dagen te laat aan.  En...je raadt het misschien al...de eerste 3 dagen was het daar prachtig weer, maar we zaten zonder ballon, en daarna sloeg het weer om.  Slechts 2 maal hebben we dat jaar kunnen varen.  Terug huiswaarts dan maar, en het smaakte echt naar meer, maar het is nu eenmaal niet vanzelfsprekend om elk jaar jouw ballon te verschepen naar Albuquerque om daar een weekje te gaan varen. Er gingen dus enkele jaartjes overheen, en in 2000 ging ik met Marc Steyaert opnieuw richting Albuquerque, maar deze keer bewust ZONDER ballon.  We zouden een handje toesteken bij Peter Van Overwalle, één van onze piloten, die al 5

jaar lang deelneemt aan het Balloon Fiesta met zijn NELLY-olifantjes.  Dat was leuk, ware het niet dat we ook in 2000 bijna de hele week te kampen kregen met regen en wind...was dit nou echt Albuquerque? We bleven ons afvragen waar al die prachtige foto's van 'mass ascensions' in Albuquerque vandaan kwamen, want wij

hadden daar tot op heden bijna niks anders gezien als slecht weer... . Maar Peter Van Overwalle en z'n vrouw Kathleen bleven op ons inpraten.  Ze wilden ons ervan overtuigen dat het daar inderdaad bijna altijd prachtig weer is (koud 's nachts, en heel aangenaam warm overdag), en dat we gewoon pech hadden. Mede dankzij hun prachtige verhalen die ze elk jaar meebrachten naar België, pakten we in maart 2003 opnieuw al onze moed samen, en startten we met de voorbereidingen om opnieuw naar Albuquerque af te reizen, met de SMURFBALLON deze keer.  We zouden deelnemen aan alle geplande vaarten, maar ook aan de 2 'night glows' van de Special Shape Rodeo (wat een namen hé...). Op 29 september vertrok de Smurfballon, en op 2 oktober, als afsluiter van een prachtig ballonseizoen in België en Nederland, reisden we zelf ook af naar New Mexico.  De reis verliep uiterst vlot; we moesten 2

keer overstappen, en werkelijk alle vluchten startten en landden heel mooi op het voorziene tijdstip.  Over de 'security-voorzieningen' op de luchthavens naar en in de VS wijden we hier beter niet uit, maar bereid je voor op een avontuurlijke tocht mèt jouw paspoort in de hand, vooraleer je uiteindelijk in het vliegtuig zit !

In Albuquerque stonden Peter en zijn vrouw ons op te wachten op de luchthaven (waarvoor nogmaals onze dank !), en de eerste avond brachten we rustig door, en we gingen vroeg slapen.  We wilden heel fris starten de volgende dag ! De eerste dag van Balloon Fiesta vaarden we zelf niet; het was een beetje raar weer (buien en onweer overal rondom Albuquerque, maar niet boven het veld) en we moesten ook nog gas zien te vinden.  Die zaterdagnamiddag hadden we de tijd om alles mooi in orde te maken, zodat we helemaal paraat stonden voor de vaart op zondagochtend.  En...ja hoor...dat was prachtig.  Vanaf zondag 5 oktober tot zondag 12 oktober konden we 6 ronduit schitterende vaarten maken !  Het is gewoon onmogelijk om hierover in detail te treden.  Je moet dit zelf meemaken om perfect te kunnen begrijpen welke de magie van het Albuquerque International Balloon Fiesta is

. . . . 1.000.000 toeschouwers op een week tijd, supersympathie alom, overenthousiaste mensen die een handje willen toesteken bij het vullen van de ballon (in Albuquerque mogen de toeschouwers nog gewoon tussen de ballonnen lopen), een algemene climaxstemming bij elke special die de lucht ingaat, de heel aparte

sfeer tijdens de ochtendlijke briefings, het box-effect in de lucht, de vriendschappelijke 'après-ballon-parties' op het opstijgterrein na de vaart...kortom: teveel voor woorden ! Hoe je het ook draait of keert, je moet het absoluut eens meegemaakt hebben, maar deelnemen aan Albuquerque Balloon Fiesta met een eigen ballon zonder tussenkomst van een sponsor blijft een relatief dure onderneming. Enkele belangrijke tips kunnen flink helpen om aspirant-deelnemers voor enkele vervelende situaties te behoeden: - maak heel goede en sluitende afspraken met de organisatie, want als puntje bij paaltje komt, beschouwen zij het contract op de letter, en daar word je niet altijd vrolijk van.  Ik kan hierover momenteel niet verder in detail treden, omdat enkele piloten nog steeds in gesprek zijn met de organisatie. - trek na afloop van het evenement ter plaatse nog enkele dagen uit, zodat je de ballon rustig opnieuw

kan 'uitklaren' bij de douane en rustig de tijd kan nemen om jouw materialen klaar te maken om terug naar huis te sturen. Dus...begin alvast te dromen, en stel het niet altijd opnieuw een jaartje uit !  Ook voor de toeschouwers is Albuquerque Balloon Fiesta een uniek spektakel, dus je hoeft er niet noodzakelijk zelf met een ballon heen te gaan om er een prachtige ballonweek te beleven !  Veel plezier !    Koen Audenaert


Ton Rentier. Enkele maanden geleden werd ik door een bevriende Amerikaanse ballonvaarder uitgenodigd om zijn 'additional pilot' te zijn op het ballonfestival van Albuquerque. Hij had zich ingeschreven met een Lindstrand 90 en hij was een van de 750 ballonteams die het geluk hadden om dit jaar mee te mogen doen. (Elk jaar zijn er weer meer aanvragen dan plaatsen beschikbaar) Gelukkig kon ik het op mijn werk zo regelen dat ik in deze periode 9 dagen vrij kon krijgen, en dus vertrok ik de 3e oktober naar Albuquerque. Eenmaal opgehaald van het vliegveld werd ik naar het hotel gebracht, en voorgesteld aan de overige teamleden. Tevens werd mij verteld dat ik de volgende dag gelijk mocht gaan varen, want mijn Amerikaanse vriend was ingehuurd om voor een ander bedrijf een commerciële vaart te doen in de regio. De middag werd besteed aan de inschrijving. Als piloot ben je verplicht om een safety-video te

bekijken, alvorens je je pilot-badges enz. in ontvangst kunt nemen. Voor mij lag er keurig een Amerikaanse gelijkstelling klaar, dus administratief was het allemaal in orde. De volgende ochtend vroeg uit de veren, want de pilot briefing begint om 06.15 ! Vanaf een soort toren word je dan toegesproken door de event-director,

de meteoroloog, en nog een paar "belangrijke" mensen. Daarna gaat iedereen naar zijn toegewezen opstijgplek en begint langzaam op te bouwen. Je moet je opstijgplek delen met een aantal ballonnen, en het verschilt per dag wie er als eerste omhoog mag. Ook zijn er dagen dat een gedeelte van de ballonnen op moet stijgen vanaf een zelf gekozen plek buiten het veld op minimaal 1 mijl afstand. Dit word dan gecombineerd met een wedstrijdelement. De opbouw en opstijg procedure is zeer strak georganiseerd, en je dient je als piloot dan ook strikt te houden aan de aanwijzingen van de launch-master. Deze launch masters zijn allemaal herkenbaar aan hun zwart-witte outfit, en hebben als bijnaam "zebra's"  Een van de regels is oa dat je maar met maximaal 2 meter per sec. mag uitklimmen. Terecht natuurlijk, want het luchtruim boven je zit natuurlijk al aardig vol. De eerste keer dat je daar tussen al die

ballonnen hangt geeft je een onwijze kick. Waar je ook kijkt...ballonnen !  Ook wel enigszins beangstigend...je zit continue om je heen te kijken of er niet één te dicht nadert. Het waaiert echter langzaam uit, en dan probeer je een gunstig windje op te zoeken.  In Albuquerque kun je, als het weer een beetje mee zit, een 

zogenaamde  'box' varen. Op lage hoogte heb je dan een noordelijke wind, en boven de 1000 foot draait de wind ong. 150 graden en kun je langs het opstijgveld terug varen. Een bijzonder fenomeen. Op mijn eerste vaart had ik het geluk dat de 'box' in effect was, en ik heb dan ook een prachtige vaart kunnen maken. Op hoogte terug varend over de Rio Grande rivier, en daarna op lage hoogte nog een keer de rivier over voor een 'splash en dash'....waanzinnig ! Mijn volgwagen was een oude politiewagen met een gammele aanhanger, aangezien de reguliere 'chase vehicle' op de heenreis naar ABQ stuk was gegaan. En dit spul konden ze tijdelijk van een kennis lenen. We hadden er wel bekijks mee. (later in de week zijn we trouwens de aanhanger onderweg nog een keer verloren...gelukkig zonder gevolgen). Een geluk voor mij (bij een ongeluk) was dat mijn Amerikaanse vriend tijdens zijn commerciële vaart nogal hard met

moeder aarde in aanraking was gekomen. Hierbij werd hij geplet door een 150 kilo zware passagier, en dat betekende dat hij nauwelijks meer kon lopen... Ik mocht dus alle vaarten doen de rest van de week !  Vond ik niet erg ! Terug op het opstijgveld zie je vaak dat verschillende teams bij elkaar komen om gezamenlijk te

BBQ-en. Erg gezellig allemaal, en je word, zeker als buitenlandse piloot,  regelmatig uitgenodigd om een vorkje mee te komen prikken. Rondom het veld is er voor het talrijke publiek (elke dag komen er ong. 100.000 bezoekers !) genoeg te doen. Eettentjes, souvenirshops enz. Tevens zijn er op verschillende avonden in de week bijzondere activiteiten gepland, die ook weer tienduizenden toeschouwers trekken. Zo is er oa de mega nightglow van zeker honderdvijftig ballonnen, de special shape nightglow (ook al snel een stuk of zestig), het vertrek van een vijftiental gasballonnen, en natuurlijk vuurwerk. Helikopters van de regionale pers cirkelen rond om 'live' verslag te kunnen doen van alle aktiviteiten. Het bijzondere in Albuquerque is ook dat het publiek zich vrijelijk tussen de ballonnen kan begeven. Je mag overal gewoon tussendoor lopen, en wat opvalt is dat er niemand op je ballon zal staan of spullen uit

je mand zal stelen... Maandags moest ik van buiten het veld vertrekken, en dus gingen we op zoek naar een geschikt veld...Nou, daar hoef je dus ook niet echt moeite voor te doen, want nog zo'n 350 ballonteams deden hetzelfde, en je ligt dus al snel met meerdere ballonnen ergens op een veld. Allemaal ballonfestivals op

zich ! Deze dag bestond het wedstrijdelement uit het droppen van een marker op een uitgelegd kruis op het festival terrein. Later in de week volgden nog een "prize grab" (duizenden dollars te winnen als je, al varende, een enveloppe van een paal af kon halen) en een "key grab" ( daar kun je dus een Ford pick-up truck winnen !). Het is natuurlijk mooi als je zou kunnen scoren, maar de capriolen van andere ballonvaarders zorgen ervoor dat je wellicht liever een beetje op afstand blijft, of wat later probeert op te stijgen, als die gekken weg zijn... Het varen van de 'box' was helaas niet meer mogelijk tijdens de rest van de week. Het weerbeeld verslechterde wat, en de rest van de week werd gekenmerkt door een verraderlijke wind.Op lage hoogte kon deze toenemen tot een knoop of 15, terwijl je boven de 1000 foot stil kon hangen. Dit veranderde per dag, dus je moest zelf maar een inschatting maken. Gelukkig had

ik maar een kleine ballon, en heb ik maar 1 vaart hoeven te cancellen. Grotere ballonnen hadden wat meer moeite, zeker de special shapes. Op donderdag zijn er zelfs nog een paar ongelukken te betreuren geweest bij landende ballonnen. Al met al heb ik een prachtige week gehad in ABQ, en mooie afwisselende vaarten kunnen maken.   Ton Rentier


Willy Eimers. Door slechtere weersomstandigheden werd de start van de America’s Challenge Gasballonrace waar ik aan deelnam een dag verschoven, wat bijna nooit voorkomt in Albuqerque. Op de zondag moest om 17.00 uur gestart worden om tijdig weg te kunnen zijn voor het opbouwen van de nightglow show van de vele heteluchballonnen. Omdat er die middag weinig thermiek aanwezig was bleek het opbouwen onder het middagzonnetje geen enkel probleem. De avondvaart over Albuquerque was schitterend. Tot op een hoogte van 4000 meter was er weinig wind en verliep onze overtocht over het plaatselijke internationale vliegveld zonder problemen. De eerste nacht werden we door de maan beschenen en was de temperatuur aangenaam. De vaart over de woestijn was, net als elk jaar, weer zeer indrukwekkend, hoewel er niets nieuws voor ons te zien was. Onze “Globelstart” satelliet telefoon

werkte zonder storingen zodat we steeds op de hoogte van de wedstrijd waren. De tracks van de meeste ballonnen konden we rechtstreeks ontvangen, pas bij een onderlinge afstand van 70 kilometer werd de ontvangst gestoord. De weersvoorspelling was in orde, maar klopte echter maar voor korte tijd. Een

voorspelling van 48 uur voor zo’n groot gebied was te onnauwkeurig. Zo moesten ook dit jaar weer vele gasballonen landden wegens onweergevaar terwijl dat niet voorspelt was. Op de tweede dag stuitten we op een grote wolkenmuur. Deze muur was meer dan 6000 meter hoog en toen we tegen 16.00 uur voor de muur hingen besloten we te stijgen om er overheen te gaan. Toen we na 45 minuten op 4000 meter hingen, stelden we vast dat de muur in elkaar zakte. Dit had ons onnodig 4 zakken zand gekost, en die 4 kwamen we de volgende avond te kort. Die tweede nacht was het op onze vaarhoogte koud, erg koud, tot 4 graden onder nul. Gelukkig bestond mijn kleding uit moonboots, thermokleding, winterjack, sjaal en een dikke bontmuts en hiermee was het voor mij best uit te houden. Alleen de 44 dollar dure vuisthandschoenen konden niet voorkomen dat ik koude vingers kreeg. De nacht ging voorbij en de

zonsopkomst was des te betoverender, als je toevallig niet ligt te slapen. Door het varen op grotere hoogte was de lichaamsinspanning extra zwaar en moesten we meer rustten als normaal op lage hoogte. Vliegtuigen zagen we praktisch niet, daarvoor is het luchtruim in Amerika te groot. Nadat we de woestijn gepasseerd zijn

(de afgelopen 600 kilometer) wordt het onder ons steeds groener, echter bossen zoals wij ze kennen zijn hier niet in Texas. Onze vaarhoogte op de vorige dag was nodig omdat we onze positie moesten verdedigen want het was zeer aannemelijk dat ook de twee andere ballonnen op zichtafstand voor het begin van de volgende nacht zouden landden. We hadden om 17.00 uur nog 21 kilometer voorsprong en wilden deze zeker behouden. Zo hingen we geruime tijd op 4500 tot 5000 meter terwijl onder ons de wind duidelijk afnam. We begonnen laat met de landing en gebruikten van onze resterende negen zakken twee stuks om de hoogte te behouden en daarna zes voor een mooie gladde landing. De crew kwam al na een kwartier aanrijden. Bij het licht van twee autoschijnwerpers moesten we de ballon in het donker inpakken. We waren teleurgesteld toen we hoorden dat de andere twee ballonnen nog steeds in

de lucht hingen en waarschijnlijk hun trackers hadden uitgezet. Een derde plaats met een gele Warsteiner is ook prima in orde. We brachten de nacht door bij Greg Winker in Austin in een villa zoals ik ze alleen maar uit de serie Dallas ken. Een groot houten huis zoals 90% van de Amerikanen hebben. Vloeroppervlakte van 300

vierkante meter op twee verdiepingen met een gigantische keuken en 1000 vierkante meter grond voor 200.000 euro. Een prachtige prijsuitreiking in het Hilton hotel bracht de afsluiting van deze America’s Challenge Gasballonrace over Amerika. We komen terug in 2004.    Willy Eimers.   (zie foto)


Jarno Doornewaard. De ‘Dutch boy’ in Albuquerque. In Augustus dacht ik bij mezelf: wat zou het mooi zijn om dit jaar eens naar Albuquerque te gaan. Ik heb lang nagedacht of ik wel zou gaan, dit in verband met m’n studie aan de Universiteit in Groningen. Ik zou toch bijna drie weken missen en daardoor een fikse achterstand oplopen, maar ja… het gevoel bleef en ik dacht bij mezelf: het is nu of nooit. Zo nam ik begin september contact op met onze Amerikaanse vrienden (Rick en Cindy) en binnen een week was alles geregeld. Ik had m’n tickets voor

een mooie prijs en zij hadden een gastgezin geregeld. Op woensdag 1 oktober arriveerde ik omstreeks negen uur in de avond in Los Angeles. Rick en Cindy en hun dochter stonden op het vliegveld om me af te halen. Het had weinig gescheeld of ze hadden er voor niets gestaan. Mag ik U één tip geven? Neem de tijd om over

te stappen, dat is wel net zo goed voor uw hart.. Wat was het geval? In New York moest ik voordat ik kon overstappen, eerst door de douane. Dit is niet zo gemakkelijk als het lijkt, wanneer je een aansluitende vlucht moet halen en er blijkt een kudde Chinese toeristen voor je in de rij te staan. Ze begrepen niet hoe ze het Douane formulier in moesten vullen. Maar ja, het is goed gekomen en net op tijd haalde ik m’n vlucht naar Los Angeles. Na een korte nachtrust werd mij in de vroege morgen van 2 oktober in een sneltreinvaart Los Angeles geshowd. Zo reden we rond door Beverly Hills, we liepen over de Baywatch beach en reden door Down-Town Los Angeles. Omstreeks 1 uur vertrokken we richting de plek waar het zou gaan gebeuren Albuquerque. Een trip van 1500 kilometer stond voor de deur. De eerste dag hebben we hier ongeveer 800 kilometer van afgelegd. ’s Nachts overnachtten we in Williams, een oud

stadje midden in de Wild-West. Na alweer een korte nachtrust begonnen we, na een snel ontbijt bij de overal aanwezige Mac, aan de overige 700 kilometer van de reis. Deze reis was op zich al één grote belevenis. Op vrijdag 3 oktober kwamen we omstreeks twee uur aan in Albuquerque. We reden met onze auto gelijk naar

het immense launch-field. Ik keek werkelijk waar m’n ogen uit. Nadat we het fiestaterrein aan een grondige inspectie hadden onderworpen vertrokken we naar m’n gastgezin. Dit was echt een geweldig gezin. Ze woonden op steenworp afstand van het veld, hadden een eigen ballon, waren supergastvrij… wat wil je nog meer? Zaterdagochtend liep de wekker al om vier uur af en drie kwartier later vertrokken we naar het veld. Ik had het geluk dat ik gelijk de eerste ochtend het luchtruim al mocht kiezen. Wat je dan meemaakt is niet in woorden uit te drukken. In één woord: geweldig! Rondom ons ruim 700 andere ballons, die werkelijk waar op een geordende manier vertrokken!  Na een vaart van anderhalf uur landden we op een stukje braakliggend terrein midden in de stad. Na de vaart verzamelen een groot aantal teams zich weer op het veld en houden daar verschillende picknicks. ’s Avonds word ik door m’n

gastgezin meegenomen naar ‘El Pinto’, een zeer groot restaurant met typische gerechten uit de streek. Bijna al het eten is daar ‘hot’, wat voor een Hollandse jongen toch net iets te veel van het goede blijkt te zijn. De volgende dag is het winderig. Na een 2-tal briefings wordt toch het startsignaal gegeven. Een aantal ballons

blijft aan de grond maar het merendeel kiest het luchtruim. Na de picknick zien we de vrachtwagens met Waterstof en Helium het terrein al opkomen. Deze dag vindt namelijk de ‘American Challenge’ plaats. Omstreeks 1 uur wordt begonnen met het vullen van de eerste ballons. Er waren bij elkaar 14 gasballons van de partij. 3 werden er gevuld met waterstof, de overige elf met helium. Om precies 5 uur werd het startsein gegeven voor de start van de eerste ballon en 37 minuten later waren ze allemaal al vertrokken. Nadat de gasballonnen weg waren werd het terrein in gereedheid gebracht voor de eerste night-glow. Volgens de insiders was er nog nooit zo’n grote nightglow geweest tijdens de fiësta. Het was echt geweldig. Als afsluiting was er een groot vuurwerk. Op de Maandag stegen slechts een tiental ballons op. De wind was te sterk voor de meeste piloten. ’s Avonds wordt ik wederom

meegenomen naar ‘El Pinto’, nu door Rick en Cindy. Voordat de ober iets kan vragen heb ik hem al duidelijk gemaakt dat ik niets iets wat ‘hot’ is moet hebben. Dinsdag is het ’s ochtends beter weer. Dit is m’n eerste dag bij de Belgische Smurf. Onze Belgische vrienden hadden me enkele mensen in de crew…. maar daar zal ik

niet over uit gaan weiden.;-)  Op de dinsdagavond stond opnieuw een night-glow gepland, niet een officiële, maar één van de AAAA, de plaatselijke ballonclub. Vanwege hevige regenval viel deze activiteit min of meer in het water, zodat we ook deze avond weer vroeg het bed in konden. De woensdag is een gedenkwaardige dag. Het Launchfield stond namelijk geheel blank van de regen. Ook al wisten we dat het ballonvaren niets werd (er was inmiddels via de media al bekend gemaakt dat de vaart afgelast was) vertrokken we toch naar het veld. We nuttigden ons ontbijt, keken wat rond en gingen terug naar huis en zochten ons bedje weer op. ’s Middags was er Zooparty. In de dierentuin was er voor alle piloten en crewleden een buffet. Vele bekenden kwam ik ook hier weer tegen. Waar de party’s zijn, zijn altijd wel geschikte mensen! Op donderdag was ik echt een ‘lucky boy’!

Ik mocht mee met Koen in de Smurf. Het was die dag Special-Shape rodeo, wat betekent dat alleen de specials van het launchfield op mogen stijgen. Dit was een belevenis die ik echt nooit zal vergeten. Toen ik op de kaart opzocht waar we zaten, bleken we precies boven een straatje van een paar honderd meter te

hangen. Op zich niets vreemd, echter de straat naam was: ‘The Lost Dutchman’.. Als dit geen toeval was… Na de vaart bezocht ik samen met de twee Smurfen uit België één van de casino’s. Hier stonden we 1 uur en 50 minuten in de rij voor een buffet. Dat was erg lang, maar het wachten was wel de moeite waard. De beide Smurfen kregen ieder ook nog eens 10 dollar om te vergokken. Hier werd dankbaar gebruik van gemaakt. Na een tussenstop bij het hotel van de mannen gingen we weer naar het veld, de special-shape rodeo glowdeo stond namelijk op het programma. Dit was ook weer één van de hoogtepunten van de week! Op vrijdag was ik alweer bij de smurf. Dit had als reden dat Rick op donderdag een ongeluk gehad bleek te hebben. Hij was level aan het varen op een meter of 300, toen één of andere idioot met een rotgang naar beneden kwam. Deze lokale piloot uit Albuquerque heeft met z’n

mand een gat gescheurd in de top van de ballon van 1,5 bij 3 meter. Door gebruik te maken van z’n beide branders en kalm te blijven heeft de piloot de ballon veilig aan de grond weten te brengen.  Het is een wonder dat de piloot en passagier dit ongeval overleeft hebben. Tijdens een inspectie van de ballon door

iemand van de Amerikaanse Luchtvaart Autoriteit gaf de beste man aan dat hij niet vaak een rapport op kon maken in het bijzijn van de piloot. De rest van de vrijdag heb ik samen met Rick en Cindy de hele dag op de reparatieafdeling van de locale Aerostar dealer gezeten. Echter toen het bedrijf zijn deuren sloot om 17.00 was de ballon nog niet geheel gerepareerd, wat betekende dat de andere dagen niet meer gevaren kon worden. Zaterdags maakte Koen een solovaart met de Smurf. Ook deze dag hadden we weer een bonte verzameling crewleden. Vele handen maakten zelfs in de VS licht werk, dus in mum van tijd was de Smurf weer ingepakt. Na terugkomst op het veld vond de award-ceremonie plaats. Bij het opnoemen van het land van herkomst moesten de vanuit dat land aanwezige piloten en crewleden gaan staan. Toen ‘The Netherlands’ klonk door de tent bleef het akelig stil en stond ik daar in m’n eentje…

Volgend jaar met meer??? Op zondag was de laatste vaart en na de vaart werd de smurf klaargemaakt voor de grote reis terug naar Belgie. De rest van de dag werd ik nog een beetje rondgereden door de omgeving en liet men mij allemaal bijzonderheden zien. Maandagochtend nam ik afscheid van m’n gastgezin met de belofte

dat ik gauw weer terug zou komen, en vertrok ik terug naar het koude, natte Nederland. Dinsdagochtend kwam ik op schiphol aan met m’n beide koffers boordevol artikelen. M’n trip was nu echt ten einde.  Volgend jaar weer!!!??? Meer info is te verkrijgen via e-mail Jarno Doornewaard  (Links op de foto naast Koen "Smurf" Audenaert)


Nog even over de ongelukken waar Ton Rentier het over had. Een paar ballonnen kwamen door windvlagen in de problemen bij de landing. De prachtige gele zon, Sunny Boy, landde tegen een hek rond een voetbalveld en de enveloppe lag over de elektriciteitspalen. Gelukkig was er geen spanning meer aanwezig. Een gele ballon lag helemaal over een vrachtwagen en de special shape van Oggy, the friendly dragon kwam door veel wind op een lichtmast terecht en helaas moest door de

plaatselijke brandweer de enorme staart van het groene monster worden geamputeerd. Een aardig detail . . . . . . . . . . . de naam van het brandweercorps . . . . . . . . . . . . . . . . The Dragon Slayers.    Bennie Bos

             

 

2

Animatie Wedstrijdopdrachten

Tekst: Bennie Bos, Animatie: Worlds 2004

 
        

Een prachtige uitleg over wedstrijd opdrachten voor hetelucht ballonnen vind je op de vernieuwde site van de Worlds 2004. Maar liefst 18 opdrachten worden doormiddel van een hele duidelijke Flash presentatie uitgelegd. Voor een ieder die altijd al nieuwsgierig is geweest naar de bedoeling van wedstrijdvaren is deze pagina een must. De wereldkampioenschappen ballonvaren worden volgend jaar gehouden in Mildura in Australie. De aanmeldingen stromen binnen, 36 landen hebben al meerdere piloten aangemeld en voor het eerst doet er zelfs iemand uit Venezuela mee aan de competitie. Het kampioenschap wordt gehouden van 26 Juni t/m 3 Juli 2004.   Bennie Bos

                     
 

3

Spotters Corner

 
              
Ultra
Magic

Enkele van de vele ballonnen die de Spaanse Firma Ultra Magic onlangs weer op de markt heeft gebracht.

Voor jullie is de ballon hieronder mogelijk interessant. Dit is de nieuwe van Philippe de Cock.

         

          
 
            
Kubicek
Balloons

Hieronder de nieuwe PH-PPJ (in het veld b.v.) die net enkele dagen geleden uit de fabriek in Brno is gerold. De ballon is voor Johan Echtermeyer. Sinds vorige week is de Nederlandse site van Kubicek actief, gebouwd door Erik Jan Doornewaard. Effe kijke dus!!

            
                             
 

4

 Hamer in de ballonmand ???

Tekst: Stefanie Fischer, Foto: Planet Wissen

 
           

Waarom dient een (gas) ballonvaarder een hamer mee te nemen in zijn mand.  Een rare vraag. Op dit stukje video krijg je de uitleg van Willy Eimers, bekend gasballonvaarder. De hamer is er bijvoorbeeld niet voor om haken in de grond te slaan waarmee de ballon vast zit, daarvoor hoef je hem niet mee te nemen. Wat moet er dan toch in een ballonmand bewerkt worden met een hamer. En waarom is dat zeker in de winter zo belangrijk. Zeker als je in de winter naar de ballon van Willy staat te kijken vanaf de grond, mag je blij zijn dat hij zijn hamer bij zich heeft.

                

Bekijk de video en verbaas je over de eenvoudige verklaring van Willy Eimers.   Stefanie Fischer

  
 

5

Nieuwe ballon Sky-Dyes

Tekst: Bennie Bos, Foto: Sky-Dyes

 
           

Op de prachtige foto hiernaast (met maan) zie je de nieuwste ballon van Sky-Dyes. De rechter ballon is de nieuwste creatie en beiden waren aanwezig op de Albuquerque International Balloon Fiesta 2003 en stalen gezamenlijk de show. De nieuwe (90) ballon is genaamd "Hale" en gebouwd door Aerostar International, nadat Sky-Dyes de stof had geverfd. Op dit moment ligt er ook een contract met Lindstrand en de onderhandelingen met Cameron Balloons en Firefly Balloons zijn gaande. Dus niets houd je tegen om je eigen prachtige "Fractal" ballon te laten maken. De ballon wordt geleverd compleet met passende T-shirts voor de crew in hetzelfde design. Afhankelijk van het patroon is men tussen de 3 en 6 weken bezig met het verfproces waarna de ballon in elkaar kan worden gezet en dat duurt zo'n 4 tot 6 weken. Ga eens kijken op de website en verbaas je over de mogelijkheden.   Bennie Bos

        

 

6

Opening Aviodrome

Tekst en animatie's: Aviodrome

 

         

Geen ballonverhaal maar wel even noemenswaardig - Het Nationaal Luchtvaart-Themapark Aviodrome op de Luchthaven Lelystad zal zijn deuren niet op woensdag 5 november openen, maar enkele weken later. De nieuwe openingsdatum is woensdag 26 november. Eerder dit jaar heeft het Nationaal Luchtvaart-Themapark

Aviodrome een bovenmenselijke taak op zijn schouders genomen. Binnen 10 maanden na de sluiting van het Nationaal Luchtvaartmuseum Aviodome op Schiphol wilde de organisatie de collectie van het museum op Schiphol inpakken, meer dan 75 vliegtuigen en tienduizenden kleinere objecten met een reusachtige verplaatsingsoperatie over de weg en over het water verhuizen en een gloednieuw Luchtvaart-Themapark, met een groot museum en diverse luchtvaartgebouwen op de Luchthaven Lelystad openen. Die enorme taak is volbracht. De honderden vrijwilligers en de tientallen medewerkers zijn bijna gereed. Er is echter nog meer tijd nodig om het Luchtvaart-Themapark

Aviodrome helemaal af te krijgen. Hoewel ze het de laatste dagen wel aan zagen komen, was het voor alle vrijwillige en vaste medewerkers een grote teleurstelling dat deze beslissing op vrijdagmiddag moest worden

genomen. Na diverse weekenden soms nachten te hebben doorgewerkt, was men echter unaniem van mening dat een museum dat ‘helemaal af’ is beter aan de wensen en verwachtingen van het publiek tegemoet zou kunnen komen. Een volledig ingerichte expositieruimte van maar liefst 6000 m2, een afgebouwde replica van het luchthaven-stationsgebouw van Schiphol uit 1928 - het grootste replica-gebouw dat ooit in ons land is neergezet - en een voltooid filmtheater waarin films worden geprojecteerd op het grootste platte doek van Nederland, staan dan garant voor de indrukwekkendste toeristische attractie die ons land dit jaar rijker wordt. Het Nationaal Luchtvaart-

Themapark Aviodrome aan de Pelikaanweg 50 op de Luchthaven Lelystad zal vanaf woensdag 26 november 2003 iedere dag geopend zijn van 10:00-17:00. Op nieuwjaarsdag is het themapark gesloten. Voor meer informatie kun je natuurlijk terecht op de website van het splinternieuwe Aviodrome.

                          
 

7

Onderscheiding Ultra Magic

Tekst: Ultra Magic

 
       

Met trots maakt de firma Ultra Magic bekend dat het bedrijf een prestigieuze prijs in de wacht heeft weten te slepen van de Association of Aeronautical Engineers of Catalonia als waardering van de bereikte resultaten in de luchtvaartsector. In totaal werden vijftien bedrijven onderscheiden. De prijs, de "Flyer Prize" werd gepresenteerd ter nagedachtenis van het 100 jarig jubileum (1903 - 2003) van de eerste vlucht van een zwaarder dan lucht vaartuig, van de Wright Brothers. De presentatie werd gehouden op een speciaal gala diner in Barcelona op 14 Oktober 2003. Josep Llado Costa nam de prijs namens het bedrijf in ontvangst. "Ultra Magic is al vele jaren een marktleider op de wereld wijde export van luchtvaart producten en we zijn zeer blij met deze onderscheiding van deze organisatie van belangrijke ingenieurs". We zijn blij dat we de eerste zijn die deze prijs mogen ontvangen", aldus Josep.     Ultra Magic

         
 

8

Onlangs geslaagd, Erik van Nus

Tekst: Bennie Bos en Erik van Nus, Foto's: Erik van Nus

 

               

Erik van Nus, een gewaardeerd collega crewlid bij IkeAir (Yke Visser) slaagde onlangs voor zijn ballonpiloot brevet. Ik wil hem graag aan jullie voorstellen in de vorm van een interview:

Vader en dochter

Een nieuwe piloot in Nederland. Erik, kun jij je zelf kort voorstellen. Even in het kort, ik ben 46 jaar, en getrouwd en we hebben twee kinderen. Wonen al meer dan 16 jaar in zuidwest Drenthe en voelen ons prima thuis in het Noorden en vaar met een petje op anders is het te warm op m’n kop. Heb jij naast de ballonkolder nog andere hobby’s? Het virus wat mij op jonge leeftijd besmet heeft heet scouting. Met de rauwdouwers op het water opgegroeid en hier in Drenthe uiteindelijk bij de “land-tak” verzeild geraakt. Hoe kwam jij zo verzeild in de ballonwereld. Doordat ik gek was en ben van Landrovers en in die tijd nog geen landrover had heeft Yke mij ooit gevraagd of ik zin had om een keer in zijn landrover te rijden. Nou dat leek mij wel een fraai plan dus bij de eerstvolgende gelegenheid belde Yke mij met de vraag of ik zin had om hem tijdens een solo-lesvaart te volgen in zijn landrover. Op dat moment was dus het rijden in een moderne landrover belangrijker dan de ballon. Samen op weg naar

Beesterzwaag, het was heel simpel zei Yke, gewoon de ballon volgen. Uiteindelijk zijn er twee ballonnen weggegaan en toen ik alles netjes in de trailer opgeruimd en vastgezet had zag ik twee grijze bollen hoog in de lucht hangen en rees de vraag: welke van de twee is dat ding van Yke. Het is het goed gekomen want ik

heb een groot deel van de vaart achter de crew van Minne aan kunnen rijden en pas het laatste gedeelte splitsten de twee ballonnen hun weg. Had jij direct door dat deze hobby wel eens uit de hand zou kunnen lopen? In de begin periode van IkeAir heb ik veel gevolgd en langzamerhand kwam de ballon steeds meer in zicht en verdween de landrover naar de achtergrond. Dus nee, dit kwam langzaam op gang, het volgen met een landrover was erg leuk en gaandeweg kwam de interesse om zelf een ballon te kunnen varen. Zeker na een keer of wat meegevaren te hebben en een incident met een steigerend paard (geintje Yke!) waren aanleiding om eens te onderzoeken wat daarvoor nodig was. Yke kwam direct met allerlei boeken en mappen aanzetten. Toen was het hek van de dam en begon het virus echt om zich heen te slaan. Dus eigenlijk is het allemaal Yke zijn schuld. Je hebt inmiddels ook je eigen ballon aangeschaft, hoe voelt dat? De enige mogelijkheid om mijn lesvaarten te kunnen

Het lessen kan beginnen

maken was door een ballon aan te schaffen. Wij hebben toen via het Noordelijk Ballonvaart Centrum de PH-INT gekocht. Gelukkig mocht ik van Yke Visser het bottum-end van de RWB lenen en had Pieter Kooistra nog 4 flessen staan die ik kon gebruiken, kortom we hadden een configuratie. De PH-INT ging weer in het noorden

Mijn eigen ballon, de PH-INT (Skol)

varen. Nu nog op zoek naar een aanhangertje die het geheel vervoeren kon. Ook die hadden we gevonden bij dhr. Moesker (bij ons in het dorp). En zo ging Jan Splinter door de winter.  Het kon beginnen. (phoe het was wel schrikken van al die kosten die op je af kwamen, verzekering, propaan, diesel, hoogtemeter, lessen etc…) Gelukkig heb ik ook wat lieden gevonden (bij o.a. scouting) die mij wilden volgen tijdens de lesvaarten. En zo hebben we de lesvaarten kunnen maken. Het idee dat ik nu (zodra het brevet binnen is) zelf kan varen is wel een enorm leuke gedachte. Als ik het bottum-end en de flessen nog even mag lenen dan zal ik de PH-INT waarschijnlijk nog even aanhouden om m’n uren te kunnen maken er ervaringen op te doen als er geen passagiersvaarten voorhanden zijn. Kun je iets vertellen over het verloop van je lessen en je uiteindelijke examenvaart? Ik heb het geluk gehad iemand te vinden die helemaal idolaat is van ballonvaren en ook nog les kon en wilde geven.

Het grootste deel van mijn opleiding is verzorgd door Johannes Kooistra. Op tijden dat Johannes niet kon, omdat hij passagiers moest varen, hebben Daan Elfring, Rik Kornet en Yke mij lesgegeven. Bijna al mijn lessen hebben ’s ochtends vroeg plaatsgevonden in Friesland en stuk voor stuk waren ze memorabel. Zeker voor een ochtendmens als ik was het absoluut geen straf om zo vroeg de lucht in te mogen gaan. De wereld werd

wakker terwijl wij hoog in de lucht hingen. Ik had natuurlijk de mazzel dat Johannes altijd te porren was voor een vaart. Met veel passie en overgave heeft hij mij de beginselen van het ballonvaren bijgebracht. Zelfs de cold inflation zonder ventilator hebben we gedaan (bougie stuk van de ventilator). Pff ik dacht dat ik dood ging tijdens dat wapperen. Gelukkig alles goed gegaan, ik was 3 liter vocht kwijt en wat haar op m’n kop verbrand. Ik geloof dat Johannes deze methode “Cremately Charlie” noemde. Tijdens de lesvaarten heb ik heel veel gezien en gedaan. Van noodprocedures in de lucht uitvoeren tot van grote hoogte “neerstorten”, opvangen en veldje pikken. Stiekem een tipje van de sluier opgelicht van het wedstrijdvaren wat sturen betreft. De eerste solovaart werd onaangekondigd ingezet. Ik moest ergens een tussenlanding maken en Johannes wilde dat ik de ballon stilzette. Zonde van het gas dacht ik. Eenmaal stilstaand pakte die lange snel zijn pilotentas zwaaide z’n benen over de rand en vroeg 

Johannes Kooistra en Erik van Nus

“Wat is het nummer van Arjen?”  Euh.. wat ben jij van plan vraag ik? “Doe mij het nummer even, je kunt het best alleen af. Het weer is goed”. En nadat ik het nummer gegeven had liep hij al bellend weg. Daar stond ik en na in een flits alles gecontroleerd te hebben “moest”  ik maar weer verder. Goh wat een ruimte ineens in

En ondertussen genieten !!!

de mand en niemand die probeerde iets tegen je te zeggen terwijl je de veebrander opendraait. Wat een rust en wat mooi. Uiteindelijk weer goed geland, wat een ervaring, geweldig. Nou dat smaakte naar meer! Sinds dat we met de lessen waren begonnen is de meteo-site van het KNMI heeeel veeeel bezocht en werd er elke keer weer met spanning gekeken of het weekend weer vaarbaar was. Elke les kreeg ik iets meer te doen van Johannes en zo bouwde hij de lessen op van het leren omgaan met de riplijn tot het streepje op de kaart etc etc. Telkens werd de meetlat hoger gelegd. Uiteindelijk gaf Johannes aan dat ik mijn examen moest aanvragen. Spullen ingevuld, examengeld betaald en wachten op de brief van IVW. Toen de brief uiteindelijk binnen was werd duidelijk dat ik in Friesland mocht examenvaren en dat Pieter Kooistra mij als examinator was toegewezen. Toen werd het spannend, wachten op het juiste weer en de datum dat Pieter kon. De meteo van dag tot dag volgen, het seizoen liep al op

zijn end. Uiteindelijk kon het examen in het weekend van 18 en 19 oktober jl. plaatsvinden. Van tevoren had ik de tip van Johannes gekregen om de gasflessen in een verwarmde ruimte te zetten zodat ze op temperatuur waren voor het examen. Dus ruim een weeklang is de eetkeuken opgesierd met drie gasflessen.

Zaterdagmiddag voor de zoveelste keer de map met alle papieren van de ballon doorgenomen, meteo bekeken, streepjes op de kaart gezet en aanhangwagen geladen, kortom de gehele voorbereiding weer gedaan. ’s Avonds nog met de meteo gebeld voor een verificatie en toen het licht op groen gezet. Pieter en crew gebeld. Pieter vroeg ons om 06:45 uur bij de Mc Donalds te zijn in Heerenveen. Zondagmorgen 05:15 liep de wekker af. Deel van de crew (Niels Jongejan) was er al (sliep in de woonkamer hihi). Koffie zetten, koekjes mee (traditie geworden bij de lesvaarten) alle tassen in de auto. Teletekst bekijken, PC aan, meteo bekijken en streepjes op de kaart controleren, gasflessen in de auto en op naar Heereveen. Daan en Yke kwamen aanrijden en even later was Pieter ook gearriveerd. I.v.m. de oost - noordoostelijke wind werd er besloten om naar Gorredijk te gaan. Het was donker en koud. Het had weer gevroren (gelukkig waren de gasflessen op temperatuur).Tijdens het uitladen en

Crew Niels ziet het helemaal zitten

opbouwen kwam Pieter met allerlei vragen. Nu begreep ik waarom we zo vroeg in Heereveen moesten zijn. Uiteindelijk vroeg hij naar de papieren en met een grote glimlach haalde ik de map tevoorschijn, ik had alles gecontroleerd dus mij kon niets gebeuren (dacht ik). Helaas niets bleek minder waar te zijn, Pieter vroeg om

De "Skol" is weer in de vaart

het blad waaruit bleek dat de ballon waar we mee de lucht in zouden gaan ook de configuratie was die op papier stond. Het zweet brak mij uit want ik had toch alles bij me. Zenuwachtig bladerde ik door de map op zoek naar iets wat er niet was. Jammer maar geen stuk papier waar de configuratie op stond. De technische administratie gaf aan dat alle onderdelen luchtwaardig waren en de serienummers kwamen overeen met hetgeen op het veld klaar stond. Gelukkig gaf het Flight manual van de ballon aan dat ik met deze onderdelen samen mocht varen. De configuratie was/is dus een briefje waarop staat hoe het luchtvaartuig is samengesteld en dus waarmee ik wilde gaan varen. (dit had ik geloof ik ook zelf kunnen maken of je laat het doen door het onderhoudsbedrijf en meestal zijn de onderdelen van de technische administratie ook de onderdelen die op de configuratie staan en daarom is Pieter toch gaan varen met mij). Het flitste door mijn hoofd dat mijn examen nu wel eens over kon zijn. Toen werd het

stil…. Pieter was streng maar gelukkig rechtvaardig en ik moest maandag (de dag na mijn examen) dat configuratieblad bij het onderhoudbedrijf gaan regelen en het hem laten zien. (pfff ik had ook verhalen over examens gehoord die anders afliepen). Om nu te zeggen dat ik nu erg rustig geworden was, nee het

tegenovergestelde dus, maar ik mocht de ballon gaan opbouwen en klaar maken voor de vaart. Na iedereen de nodige instructies gegeven te hebben en de ballon opgebouwd klaarstond zijn we vertrokken. De vaart verliep voor mijn gevoel redelijk (ik heb beter gevaren dacht ik bij mezelf). Diverse opdrachten moesten worden uitgevoerd en na een uur gaf Pieter aan dat ik kon gaan landen. De landing werd ingezet en de examenvaart was over. Pieter zei niets. Alles snel inpakken en terug naar de openbare weg. Spanning was groot (althans bij mij). Bij de weg aangekomen zouden we tijdens het koffiedrinken de vaart evalueren en nadat Pieter uitleg van zaken had gedaan vertelde hij dat ik geslaagd was met een herkansing voor het onderwerp voorbereiding. Hij vond dat onderwerp onvoldoende. (dus het varen was voldoende geweest). De herkansing hield in dat ik dinsdag 21 oktober Pieter de configuratie moest laten zien en doordat ik niet zelf een kaart had van de gevoelige gebieden in Friesland maar die van Daan

Alles inpakken, de spanning is groot

op het laatst leende, moest ik alle gevoelige gebieden die nu bekend zijn op de 1:100 kaarten van noord Nederland (alles boven Zwolle) aangeven. Maandagavond samen met Hanneke tot laat bezig geweest met het inkleuren van rode, paarse en gele gebieden. Van Ad Haarhuis had ik ’s ochtends al de papieren op de

Geslaagd met "Her"

fax ontvangen dus was ik er helemaal klaar voor. Dinsdag 21 oktober ’s avonds naar Joure gereden en onder het genot van diverse koppen koffie heeft Pieter het materiaal bekeken en de herkansing goed bevonden.  Ik was dus officieel geslaagd!! Ik heb een simpel logboekje op het internet bijgehouden van de vaarten voor familie en crewleden. Waar zie jij jezelf in de toekomst, passagiersvaarten, wedstrijdvaarten of gewoon voor de fun? Ach, waar het heen gaat weet ik nog niet maar het idee achter het piloot worden was om passagiers te kunnen varen bij IkeAir. Ik hoop komend seizoen veel vaarten te kunnen maken bij IkeAir of met onze eigen ballon of bij wie er een “jong” pilootje nodig heeft. Het ballonvaren zal vooralsnog hobbymatig zijn en naast mijn werk plaatsvinden. Maar nogmaals, ik weet nog niet hoe de bal zal gaan rollen. Eerst maar eens genoeg ervaring op doen en veel lol gaan beleven aan de ballonsport. 

Erik van Nus   (bereikbaar via email)

    

 

9

Duitse Kerncentrales

Tekst: Bennie Bos, Kaart: DAC

 
         

Vanaf 18 September 2003 is het in Duitsland ten strengste verboden om over kerncentrales te varen. Het niet nakomen van deze regel kan leiden tot een aanzienlijke geldboete.

    

Het eerste voorval van schending van deze regel is al gemeld. De gebieden worden op de nieuwe ICAO kaarten 2004 gemarkeerd.

      

Op de downloadpagina van de Deutscher Aero Club vind je reeds de gebieden op de digitale kaarten. Voor de piloten uit Tukkerland en omgeving . . . . . .

De pijp in Lingen staat ook op de kaart.       

Bennie Bos

               
 

10

Onderscheiding Don Cameron

Tekst: Bennie Bos, Foto: Cameron Balloons UK

 
                

De "Bouwen aan een beter Bristol" onderscheiding is onlangs uitgereikt aan niemand minder dan Don Cameron.

          

Deze bijzondere prijs wordt uitgereikt aan mensen die net die extra stap doen om de kwaliteit van het leven in deze stad te verhogen.

                 

Don is uiteraard vereerd met deze onderscheiding en ik vraag me af of er nog ruimte is voor de vele prijzen die deze man in de loop der jaren in de wacht heeft gesleept.

   

 

Bennie Bos 

          
 

11

Brandweerballon

Tekst: Bart Moerman en Lowie VanHuffelen

 
              

Het jaarlijkse uitvinderssalon Brussels Eureka ging van start op 11 november. De brandweerballon van Lowie Vanhuffelen (47) uit Hoogstraten is het meest originele concept van de ruim 1.200 uitvindingen. Het tuig is ontworpen om mensen uit de bovenste verdiepingen van brandende wolkenkrabbers te redden. Vanhuffelen is zelf een voormalige brandweerman die van ballonvaren zijn beroep heeft gemaakt. Zijn oplossing is kinderlijk eenvoudig: een brandweerman haakt zich vast aan een geleide ballon op basis van helium die hem meeneemt tot op de gewenste hoogte. Hij verankert enkele slachtoffers aan de ballon, waardoor die weer zakt. Eens beneden worden ze losgehaakt, en gaat de ballon weer omhoog. Doordat hij aan een lijn vast hangt, kan de luchtballon niet afdrijven. Lowie: Natuurlijk is er nog een lange weg te gaan voordat een eerste prototype getest kan worden. Het grootste obstakel momenteel

zijn de centen. De uitnodiging van "Eureka" om mijn idee in Brussel te komen tonen op hun "Wereldbeurs voor Innovatie, Onderzoek en Nieuwe Technologieën, komt dan ook goed van pas. Voor een anamatiefilmpje en technische uitleg kom je naar de Brussel Expo (paleis 2) van 11 t/m 16 November.

          
 

12

Filmopnames ballonvaarder in opleiding

Tekst en Foto's: Bennie Bos

 
      

Een televisie tip die je alvast in je agenda kunt noteren. Op de Duitse zender NDR 3, en die is volgens mij door heel Nederland te ontvangen via de kabel, wordt rond de kerst een documentaire uitgezonden over een jonge ballonvaarder in opleiding. Een camerateam van de NDR heeft 12 dagen aan dit project gefilmd. Per opnamedag waren er meerdere camera's in actie, 2 digitale, één aan de grond en één in de mand. Verder nog een visoog camera aan een hengel om de buitenkant van de mand te filmen en een kleine DV camera waardoor men dus overal met de camera bovenop kon zitten. Ook is het met een extra camera veelal mogelijk geweest om vanuit een andere ballon of vanuit een vliegtuig luchtopnames te maken. De film is digitaal gemonteerd waarbij zeer realistische beelden

           

getoverd konden worden waarbij het de kijker duidelijk wordt wat er omgaat in de leerling ballonvaarder die met knikkende knieën in de mand zijn eerste vaart maakt. Inhoudelijk worden de lesvaarten van de leerling uitgelicht, die vlak voor zijn examen staat. Prachtige opnames van de spanning op het gezicht vlak voor het examen. Uit de film komt duidelijk naar voren dat niet alleen het behalen van het brevet belangrijk is maar zeker ook de veiligheid. Belangrijk voor de filmploeg was het om de fascinatie van het ballonvaren vast te leggen. Om deze reden ging het team onder andere mee op een nachtvaart en zelf in een gasballon. Hierdoor is men in staat geweest om schitterende opnames te maken die de kijker niet gauw zullen vergeten. De definitieve uitzend datum volgt.    Bennie Bos

       
 

13

15 jaar Ballon Treffen Inzell – 1989 / 2004

Tekst: Roel Spoelstra, Foto's: Bennie Bos

 
           

Hallo, ballonvaarders en belangstellenden, hier nog wat informatie aangaande het ballontreffen. Inzell ligt op een hoogte van 690 meter in een groot dal, waar het goed ballonvaren is, ook voor niet ervaren bergvaarders, dus ook voor beginners. Verder wonen er ongeveer 5000 inwoners, tijdens het toeristen seizoen twee maal zoveel, met ruim voldoende uitgaansgelegenheden en eethuisjes. Het evenement wordt gehouden van 10 t/m 18 januari 2004. Wederom zijn alle deelnemers uitgenodigd om een “Bunte Abend” mee te maken in Inzell. Er zullen verder nog wat activiteiten worden georganiseerd. Het gas is wederom geregeld in Rupolding en wordt berekend in kilo’s en tegen kostprijs afgenomen, dit ligt ongeveer op het nivo van Nederland. Een ieder betaald zijn eigen afgenomen hoeveelheid gas en dit moet per keer worden afgerekend. Neem voldoende flessen mee ivm één keer tanken.  Stikstof is tegen

           

kostprijs beschikbaar, 28 Euro per 4 flessen voor het gehele evenement. Helium is ter plaatse. Er wordt weer gelogeerd in 2 hotels, “Hause Andrea” en "Hause Erika”. De kosten zijn 25 Euro per persoon per dag inclusief ontbijt. U dient rekening te houden met een reisduur van ongeveer 10 uur. Vergeet de sneeuwkettingen niet. Zij die een alpenvaart gaan maken, dienen ervoor te zorgen dat de overlevingspakketten compleet zijn. Voor noodgevallen is er een helikopter beschikbaar. De kosten daarvoor zijn ongeveer 3000 euro, deze kosten zijn voor de ballonvaarder zelf. De stafkaarten voor het gebied zijn aangemaakt op schaal 1/250.000. Verdere informatie zal elke morgen bij de briefing worden gegeven. Belangstellenden kunnen contact opnemen met Roel Spoelstra op nummer 0654236423 of een email sturen.  Roel Spoelstra

        
 

14

Ongeluk Balloon Fiesta Saga Japan

Tekst: Bennie Bos en Richard Parry

 
      

Het zal een aantal van jullie niet ontgaan zijn, de ballon waarmee Henk Broeders Nederlands kampioen werd, is flink beschadigd en naar beneden gekomen zoals het niet bedoeld is. Deze Lindstrand X serie wedstrijdballon (zie foto) werd gevaren tijdens de Balloon Fiesta in Saga Japan door Richard Parry.

Rinkelt er al een belletje ???? Dezelfde persoon die vorig jaar op dezelfde plaats ook in het middelpunt stond door met een ballon te crashen welke gelukkig zonder inzittenden weer brandend opsteeg. Over het recentste ongeluk is weinig bekend, wel het feit dat Richard werd verbannen van de wedstrijd. Ik vroeg Richard om commentaar en zijn antwoord was als volgt: Het was niet mijn dag, zoals ik ook al tegen de jury vertelde. "Lightning can strike twice". Een

Koreaan klom zeer snel en naderde mij van onderen. Ik ging direct omhoog om hem te ontwijken, daar was echter net een Japanner bezig te dalen en deze knalde vol in mij. Noem het maar een "X Sandwich". De X wordt nu gerepareerd, 3 nieuwe panelen, zodat hij volgende week aan de start kan verschijnen in Montegi.

           
 

15

Frans Bauer de lucht in

Foto's: A3 Ballon

 
     

Speciaal voor een nieuwe Duitse muziekspecial kwam Frans Bauer naar Harfsen en maakte opnames vanuit het mandje in de lucht, uiteraard voor het nummer "Luchtballon". De foto's van een enthousiaste Frans wil ik je niet onthouden. Hij maakte direct vele nieuwe vrienden in de stal van A3. Kim, Hanneke en piloot Alex-Jan.

        

             
 

16

 Brand Het Hulsbeek

Tekst: Bennie Bos, Foto: Tubantia

 
         

Een tragische gebeurtenis:

 

Recreatiegebied Het Hulsbeek in Oldenzaal waar jaarlijks "Twente Ballooning" wordt georganiseerd is zijn "oogappeltje" kwijt.

        

Op 27 Oktober brandde de ontmoetingsplaats voor de teams en passagiers bijna volledig af.

       

Restaurant "Het Buitenhuys" ligt op enkele honderden meters van het startveld en werd tevens gebruikt voor het diner, de after party en de briefingen.

   

 

Bennie Bos

             
 

17

 Ballon Accessoires

Tekst: Bennie Bos, Foto: Stumpf Balloons

 
      

Ballonvaarders hebben allerlei accessoires nodig voor hun ballonnen en het grootste probleem is meestal om die dingen te vinden. Welnu, ik heb een Amerikaanse site gevonden waar eigenlijk alles te koop is wat je maar nodig hebt. Carabiners, kompas, ventilatoren, de Squeeze EZ (de bekende beugel), allerlei soorten kranen en koppelingen, quick releases, heliumtanks, allerlei maten tassen voor van alles tot aan je ballon aan toe, sticky tape, droplines, radio's en transponder, software, handschoenen, digitale windmeters, pibal ballonnen, logboeken en documentatie en vele, vele andere zaken die je altijd al hebt gezocht. Zelfs complete rollen ballonstof. Kijk op de website van Stumpfballoons uit Amerika. Zoals ze zelf zeggen: <<<<<<< The most comprehensive selection of hot air ballooning equipment available anywhere in the world >>>>>

               
 

18

 Long Distance 2002/2003

Tekst: Pieter Kooistra, Foto's: Wigger Feenstra en Pieter Kooistra

 
        

Tijdens de prijsuitreiking van de afgelopen Nederlandse Kampioenschappen zijn ook de prijzen uitgereikt van de jaarlijkse Long Jump over Nederland voor de periode 2002/2003. Op de derde plaats eindigde Henri van Bommel. Op plaats twee Johannes Kooistra en als winnaar kwam zijn kleine broer uit de bus, Pieter Kooistra en de beleving van Pieter kun je hier lezen. Pieter heeft gewacht met zijn verhaal tot na de prijsuitreiking.

Pieter Kooistra. De wekker gaat om half drie in de nacht. Vandaag is mijn Long Jump dag. De Long Jump periode is bijna verstreken maar het ziet er naar uit dat vandaag een goede dag is. Om half vier begint mijn reis naar het zuiden, vijf uur de crew in Arnhem ophalen, zeven uur in Eijsden arriveren en volgens het ingediende vluchtplan om acht uur hangen om vervolgens negen uren later in de buurt van de Eemshaven weer te landen. Nou het zal me mijn dagje wel worden. Na een aantal keren te hebben gejumpt weet ik inmiddels wel wat mij te wachten staat. Waar ik altijd nog het meeste tegenop kijk is het lange rijden naar de plaats van opstijging. In Eijsden starten is het verste puntje in het zuiden en dat is ook wel nodig omdat mijn vaste crew van de afgelopen jaren (Johannes mijn broer, wie kent hem niet) inmiddels ook een brevet heeft en in fanatisme mij is ontstegen en volop al aan het jumpen is

geslagen. Ik moet in ieder geval verder dan Groningen varen om zijn poging te evenaren. Vanaf de afgelopen woensdag heb ik de meteo in de gaten gehouden en deze zondag als mijn dag gekozen. De planning loopt volgens plan en om vijf uur ben ik in Arnhem om Camiel en Moniek op te halen. Camiel is een vriend van me die ook ballonvaarder is en Moniek is een fanatieke parachutiste die zich afvraagt wat we gaan doen en waar we heengaan. Maar ze is toch wel zo nieuwsgierig om ook vroeg het bed uit te gaan. Om zeven uur komen we in Eijsden aan en na een meteocheck blijkt dat de voorspelde wind op hoogte ongeveer 20 graden meer

geruimd zal zijn dan de afgelopen 60 uur standvastig werd voorspelt, maar dat de inversiewind wel de juiste richting zou geven. Mijn plan was om op de inversie de eerste vier uren van de vaart met ongeveer 25 knopen naar het noorden te gaan varen en dan wel zou zien hoe het zich allemaal verder zou gaan ontwikkelen. De wind zou overwegend zuid zijn. Alles verloopt prima totdat de ventilator omvalt tijdens het inflaten, de ballon vult zich met veel blauwe rook van de verbrandde olie, maar net op tijd kan ik de ventilator weer overeind zetten voordat deze het begeeft. Oeps, het zal je maar gebeuren!!, bijna de reis voor niets. Om acht uur ben ik klaar voor vertrek en stijg op naar een hoogte van 800 ft. Hier heb ik een snelheid van 25 knopen, van Beek tower krijg ik toestemming om deze hoogte te houden. Omdat de wind zou ruimen vaar ik links van mijn ideale lijn zodat er wat marge is mocht de wind al te ver doorruimen. Na ruim een uur en een kwartier varen passeer ik de A-2 bij Weert en een klein uurtje later vliegveld de Peel. Ondertussen hoor ik over de radio nog een ballonvaarder die in Arnhem is opgestegen en die ook wel erg lang aan het varen is, het is Tim Engbersen van Wilco Air die ook aan het jumpen is. Omdat rond een uur of elf de inversie aan het verdwijnen is en ook mijn windje van ongeveer 20 knopen luister ik uit wat voor snelheid hij heeft en waar. Als de snelheid bij mij er een beetje uit is meld hij aan zijn crew dat hij op vijfduizend voet richting noord heeft met 35 knopen, omdat ik twijfel aan deze info bel ik de meteo en deze bevestigt inderdaad dat deze wind er best wel eens kan staan. Ik besluit om

Het landschap wees me de weg

maar door te stijgen en te gaan kijken of het waar is. Op vijfduizend voet aangekomen staat er niet meer dan 15 knopen. Dit is dus ook niks en ik besluit weer te dalen om weer een hogere snelheid op te zoeken (op de barograafuitdraai is deze actie overigens mooi te zien). Later blijkt dat er een grap met mij is uitgehaald die ik wel weer kan waarderen. Ik blijf de rest van de vaart twaalfhonderd en vijftienhonderd voet hangen en vaar met een windje van 15 knopen de Eemshaven tegemoet. Meer naar het noorden toe en dus later op de dag neemt de wind iets toe en de jump lijkt te slagen. Via Deventer, Dalfsen en Hoogeveen vaar ik richting Assen

en meld mij aan bij Eelde. Het is maar goed dat ik links van de lijn ben gaan varen want van Eelde moet ik op tweeduizend voet gaan varen om het verkeer niet te storen. In plaats van te ruimen gaat de wind voorbij Assen aan de grond krimpen en dus is het maar goed om rechts van de ideale lijn te gaan zetten. Met een windje van inmiddels ongeveer 20 knopen vaar ik vrolijk verder met nog steeds prachtig weer. Sinds de start is het onbewolkt geweest, een perfecte dag voor een Long Jump!!. Inmiddels bij Hoogezand aangekomen maak ik mijn laatste foto voor het bewijsmateriaal en ik vraag toestemming aan Eelde om lager te gaan varen om zo met de zuidoosten grondwind richting Uithuizermeden te varen. Met een grondwind van ongeveer zes tot acht knopen en een bovenwind van ongeveer vijftien knopen vaar ik naar het verste puntje. Ik heb mij voorgenomen om geen stunts meer uit te halen maar

om verstandig te landen om zo de ballon makkelijk te kunnen bergen. Voorbij Roodeschool zie ik even voor vijf uur een prachtig droog braakliggend terrein met vlakbij een ingang. Omdat de crew in de buurt is besluit ik hier te landen. Een fantastische vaart heb ik gemaakt, de boer is enthousiast en de crew tevreden omdat ze me niet uit het wad hoeven te halen.   Pieter Kooistra

                    
 

19

Foto Wedstrijd Ultra Magic

Tekst: Bennie Bos, Foto: Nienke Bos

 
       

Enkele maanden geleden vertelde ik al over de fotowedstrijd van Ultra Magic. Elke maand wordt er een winnende foto gekozen en met de twaalf winnende exemplaren wordt de nieuwe kalender voor het komende jaar gemaakt. Vorig jaar had ik de eer om in de kalender terecht te komen en afgelopen week viel Nienke in de prijzen met de foto hiernaast. Deze foto maakte ze afgelopen zomer in Frankrijk tijdens de Mondial Air Ballons en de prijs die ze hiermee in de wacht sleept bestaat onder andere uit een Polar Fleece Jacket, T-shirt, trui, crewhandschoenen, cap, pins en een stapeltje kalenders 2004. Je kunt nog steeds meedoen met de wedstrijd. Zie de voorwaarden op de website en doe ook een gooi naar de prijzen. Eén van de voorwaarden is dat er een Ultra Magic ballon (of onderdeel) op staat.   Bennie Bos

 
 

20

Engeland Vaart Gasballon

Tekst: Willy Eimers en Bennie Bos, Foto's: Willy Eimers

 
          

Wilhelm Eimers heeft op 17 Oktober 2003 met zijn Warsteiner gasballon D-OOWE, de Columbus 3, een vaart vanuit het Duitse Oer-Erkenschwick (Ruhrgebied) tot vlak voor Birmingham in Engeland gemaakt. Een vaart van maar liefst 595 kilometer. De ballon vertrok om 03.36 vanaf een donker startveld en ging via Nederland over onder andere de plaatsen Ravestein, Ridderkerk, Leerdam, Rotterdam en Den Haag over de Noordzee.

 

 

Dit was de 554e gasballonvaart van Willy die zich liet vergezellen van 3 medepassagiers, welke alledrie in opleiding voor piloot zijn. De met 1000m3 waterstofgas gevulde ballon hing meer dan 15 uren in de lucht en verbruikte 21 van de 36 zakken zand. Men had dus nog wel even door kunnen gaan, maar dan hadden ze in het donker al gauw weer boven water gehangen, zoals je op bovenstaand kaartje kun zien. Zijn bericht:

          

       

De oostenwind stond als een paal boven water. Ik was al langere tijd niet meer in Engeland geweest. De laatste vaart was met kerst 1996 toen we met 5 man aan boord een mooie landing maakten bij Oxford. Er deden zich de afgelopen jaren meerdere goede weerssituaties voor om de oversteek te maken, echter het weer is maar één van de vele onderdelen om een goede en veilige vaart naar Engeland te kunnen maken.

         

             

Bij deze vaart hadden we geen enkel probleem in de lucht, de problemen kwamen pas na de landing. We konden geen assistentie krijgen van Engelse ballonvaarders en de veerboten waren asociaal duur geworden. Echter zonder veerboot kan het niet. Vroeg boeken bespaart een hoop geld maar die mogelijkheid hadden wij natuurlijk niet. De vaart was prachtig en als team aan boord konden we het goed met elkaar uithouden. In de lucht moet dat natuurlijk vanzelfsprekend maar ook op de grond zat de stemming er goed in. Ik verheug me nu al op de volgende oversteek, maar ik neem dan wel mijn eigen bier mee.   Willy Eimers

          

Tijd

Meter

Ballast

Positie

Richt.

Km/H

weer

Opmerking

03:36

060

36

Oer - Erkenschwick

270

30

0/8

T.6,5°C., soepele start

04:00

380

33

Marl – Posum

280

30

0/8

Goed over de windmolens

04:30

350

33

Zuidelijk van Schermbeck

280

32

0/8

Discussie over dikke vr.

05:00

310

33

Hamminkeln

281

35

0/8

Warmte kruiken voor allen

05:30

270

33

Rijn bij Rees

278

40

0/8

Twee man rusten

06:00

200

33

Zuidelijk van Kranenburg

275

47

0/8

Horst rust, T.7°C,

06:30

350

32

Ravenstein

292

45

0/8

Nu rust ook Wilhelm

07:00

200

32

Ridderkerk

284

50

0/8

Mooie nacht voorbij

07:30

270

32

Leerdam (westelijk van)

288

51

0/8

De zon komt op

08:00

300

32

Rotterdam

294

52

0/8

Vliegverkeer, CTR vrij

08:30

390

32

Den Haag

301

52

0/8

Radio 123,15, Bij de kust

09:00

520

32

Zee N 5510 E 0358

301

43

0/8

Ontbijt, radio 119,17, PW.

09:30

570

32

Zee N 5214 E 0334

286

46

0/8

Stabiele vaart over zee

10:00

500

32

Zee N 5217 E 3220

290

45

0/8

Lager is slechter

11:00

620

32

Zee N 5221 E 0242

280

49

0/8

Wilhelm de mandreiniger

11:30

030

31

Zee N 5222 E 0224

278

45

0/8

Even de zee ruiken (30 m)

12:00

474

31

Zee – 23 km Z/O Lowestoft/GB

271

46

0/8

We zien Engeland

12:30

700

29

Bij Lowstoft – Beccles

290

46

0/8

Engeland bereikt

13:00

800

29

Seething – luchthaven

298

47

0/8

Appeltaart is lekker ,T.17°C

13:30

840

29

Kimberley

287

38

0/8

Wilhelm rust even uit

14:00

630

29

Ashill

282

34

0/8

Fricandellen met mosterd

14:30

450

29

Marham

278

25

0/8

Radio 124,15 Marham militair

15:00

480

29

voor Emmeth

274

33

0/8

Bier-koud-fris-te weinig

15:30

500

27

Guyhirn

265

27

0/8

500 km in 13 h, zon

16:00

920

27

Thorney

275

26

0/8

Goed zicht, Alles ok

16:30

500

27

Peterborough

255

27

0/8

Willy staat onder stroom

17:00

800

26

King`s – Cliffe

261

34

0/8

Radio 130,2 Wittering

18:00

270

24

Market – Harborough

262

35

0/8

Mooie Stad- PW.

18:30

580

22

Lawford

261

33

0/8

Besloten te landen

18:55

110

15

5 km N/O Coventry

255

15

0/8

Landing zeer mooi

       
 

21

Crewdag IkeAir

Tekst: Bennie Bos, Foto: Erik van Nus

 
         

Zondag 9 November, een prachtige zonnige dag waarop ik die ochtend al vroeg een aantal gasballonnen over de radio hun vaart over Nederland hoorde aankondigen. Yke en Liesbeth vonden het nodig tijd worden dat alle crewleden na een zeer druk  jaar weer eens bij elkaar kwamen om gezamelijk bij te kletsen en één of andere activiteit zouden ondernemen. Deze middag stond dus de crewmiddag gepland bij IkeAir, het jonge ballonbedrijf waar ik crew. Aangekomen in het Drentse Wilhelminaoord was het al een drukte van belang voor

"Tiger" Bos in action

de deur van de uitvalsbasis van de familie Visser. De kids werden aangewezen als parkeerwachten want de groep bestond maar liefst uit 24 personen en dan heb je in zo’n klein dorp al gauw een opstopping van jewelste. Liesbeth had zich weer uitgesloofd en elk tafeltje stond natuurlijk vol lekkere dingen. Persoonlijk hou ik daar niet van, maar ach,  je mag haar natuurlijk niet beledigen door de dingen te laten staan. Veel tijd was er echter niet want we hadden voor deze middag een partijtje golf op het programma staan in Koekange. In een lange stoet met crewvoertuigen reden we naar de “greens” en de “holes”. Dit was mijn kans om mijn kunnen te bewijzen. Ik heb mijn achternaam tenslotte al mee. Bos is namelijk Nederlands voor Woods (Tiger). Een “Hole in One” zat er bijna in, 50 centimeter kwam ik te kort, alleen hoorde deze hole niet bij mijn partij. En af en toe een balletje in de vijver slaan hoort er ook bij. Leuk om ook eens zonder ballon met je crewcollega’s om te gaan. Terug rijdend kwamen we door Wapserveen en wat schetste mijn verbazing, één van de genoemde gasballonnen bleek daar in de buurt te zijn geland want voor het plaatselijke cafe stond de volgauto met gasmandje op de open aanhanger terwijl de heren en dames zich binnen culinair lieten verwennen. In huize Visser nam Yke het woord en vertelde over diverse zaken die het afgelopen jaar aan de orde zijn geweest en lichtte een tipje van de sluier op naar de toekomst. Alle crewleden kregen een prachtig ballonspel mee naar huis waarmee we de winter zeker wel door zouden komen.   Bennie Bos

         
 

22

Tot slot

Foto: B. Uurman

 
      

Dit was het weer voor deze maand. Onder het motto: "Een beetje piloot kan overal landen, de foto hiernaast, waarbij de wind volledig wegviel en er niks anders opzat dan te landen op een klein balkonnetje ergens in Nederland.  Fotograaf B. Uurman wist niet wat hij zag. (ik kan me er iets bij voorstellen). Op mijn website "Ballooning Pictures" staan deze keer zeer vele fraaie foto's van de "Teuto Wettfahrt". Dat is een gasballonwedstrijd waar maar liefst 16 gasballonnen aan meededen. Je doet jezelf te kort om niet te gaan kijken. Onderaan die website staat nu ook een Countdown Teller waaraan je kunt zien hoeveel dagen, uren, minuten en seconden je nog moet wachten op de volgende update. Het volgende magazine staat gepland voor 13 December. De groeten en graag tot de volgende keer, Bennie Bos