Uitgave 42 - November 2005 - Jaargang 4

    

1

Come Touch The Sky deel 1


Tekst en Foto's: Alex Waaijenberg

    

Balloonfiesta Albuquerque, New Mexico 2005!! Dinsdag 27 September, om 6.15 uur ben ik in de ochtend vertrokken richting schiphol met enige drukte rondom Amersfoort en op de wegen rondom Amsterdam en was precies tijdens de inchecktijd bij de balie van United Airlines. Een kwartier voor vertrek door de douane en

toen zat het vliegtuig al bijna vol met ongeveer 370 mensen aan boord. Vliegtuig nummer UA909 is om 12 uur vertrokken met 1 uur vertraging en om ongeveer 2 uur lokale tijd kwamen we aan in Chicago. Allemaal begane grond gebouwen, alleen het stadscentrum is met torenflats volgebouwd. Het was een vrij ruige, snelle landing. Lastig is dat het vliegtuig helemaal aan de buitenkant van het vliegveld landt in Chicago waardoor je de trein moet nemen naar de terminal die op je ticket staat. Om 5 uur, na veel uitvoerige controles bij de douane, vertrok ik richting Albuquerque. Deze vlucht duurde 3 uur. Het is nu in Nederland 2 uur s‘nachts maar dat merk je niet. Mijn koffer kwam in Albuquerque als laatste van de band en dat geeft toch wel enige spanning, want op schiphol zag ik nog een koffer van een wagen vallen die ze moesten vervoeren naar het vliegtuig en die lieten ze gewoon liggen. In Albuquerque de shuttle

bus genomen richting Rental Cars, daar proberen ze je nog even een extra verzekering aan te smeren, maar ik was ervoor gewaarschuwd. Toen vertrokken met de huurauto richting Fam. Bailey. Ik ben vanaf het vliegveld de I25 opgegaan en toen de I40 richting het oosten en afslag Tramway South genomen, toen

gestopt bij Smits, een grote Supermarkt en Sonja Bailey opgebeld, ze heeft mij toen opgehaald… Kennis gemaakt met Robert Bailey, ik had voor hun koffie en kaas meegenomen en een klompje met een bieropener….en stroopwafels. Jan Vermeulen had mij kilo’s drop meegeven, wat ze erg waardeerden… Daarna lekker gedoucht en heerlijk slapen. Woensdag 28 september was ik al vroeg wakker, de familie was al aan het werk. Daarna een halve tank leeggereden op zoek naar het startveld en ook probeerde ik een boekhandel te vinden om kaarten naar huis te sturen. Ook nog even foto’s gemaakt onderaan de Sandia Peak. Donderdag 29 September. Allereerst naar het veld gereden maar eerst even gestopt bij het nieuwe Ballonmuseum, dat grenst aan het opstijgterrein, alwaar ik Jacques Soucup ontmoette. Het is deze dag erg slecht weer, veel onweer met regen. Het verkeer is hier erg sociaal, bij een

gelijkwaardig kruispunt mag diegene die het eerst aankomt ook het eerst doorrijden. Albuquerque is ingedeeld in 4 stukken, Noordwest, Noordoost, Zuidwest en Zuidoost. Het fiesta terrein ligt in de Noordwest hoek en ikzelf sliep in de Zuidoost, wat toch al een half uur rijden is… Daar ontmoet ik ook Ben Blass, hij was

gedurende mijn verblijf in Albuquerque mijn grote gids. Hij heeft mij in contact gebracht met vele persoonlijkheden in de ballonwereld. Ik ben deze middag samen met Ben naar Old Town geweest, dit is het oude Albuquerque, waar echt alles op het gebied van ballonvaren te koop is, van souvenirs als sieraden tot  kaarten, pins, posters, t-shirts, etc….. Ook de Indianen verkopen hier hun schitterende sieraden, met de hand gemaakt!! Daarna ben ik met Ben meegereden naar zijn gastgezin en heb daar een heerlijk biertje gedronken op het terras, waar het heerlijke gevoel over je heen komt, dat het echt bijzonder is dat je dit kunt en mag meemaken. Tegen het donker worden ben ik weer vertrokken naar mijn eigen gastgezin. Daar vlakbij is een kleine heuvel, die ook een schitterend uitzicht biedt over de stad. Bij terugkomst even wat dingen uitproberen met de stroom en warempel, ik kan mijn accu van de digitale

camera gewoon opladen en ook met mijn scheerapparaat gaat het goed. Met mijn mobiele telefoon wil het helaas niet lukken…  Vrijdag 30 september. Allereerst reed ik naar het hoofdkantoor van de Ballonfiesta, daar vandaan heeft Kathy Leyendecker mij begeleid naar het veld en alles aangewezen. Zij is namelijk de

contactpersoon voor de pers. Daar was de allereerste ontmoeting met de eerste gasballonpiloten. Om 1 uur in de middag werd er door Richard Abruzzo en Carol Rymer Davis een persconferentie gegeven, dit was erg leuk. Ze vertelden ook hoe ze elkaar hebben leren kennen. Richard heeft Carol in 1997 gevraagd om samen met hem te varen. Carol vaart al vanaf 1975. Richard verteld ook over de laatste winnende race vanuit Thionville in Frankrijk, dat was een erg zware race, met veel kou en regen. Ze hebben toen 52 uur in de lucht gezeten. Carol is mentaal en fysiek erg sterk en mede daardoor konden ze de wedstrijd winnen. Luc Trullemans is aangesteld als weerman. Volgens Richard kun je vooraf het weer goed op Internet bekijken, maar tijdens de race kan er zoveel veranderen waardoor je een goede weerman nodig heb. Ook de FAI was vertegenwoordigd met Jean

Claude Weber als President van de Jury en Martine Besnainou en Sid Cutter. Zij vertelden dat de FAI in 1905 opgericht is en in 2006 hun 100 jarig lustrum zal gaan vieren en dat het dan ook gelijktijdig samenvalt met de 50e Gordon Bennett Cup, het zal een prachtige meeting worden in 2006!! Daarna ben ik even naar het

commando centrum geweest, waar ik heb gesproken met weerman Dennis Detroit. Hij werkt op het ABQ Automaten Flight Service Station en hij heeft alles uitgelegd met behulp van de weerkaarten en hij liet mij de problemen zien die de piloten misschien kunnen verwachten, maar de zaterdag tijdens de start van de Gordon Bennett en American Challenge is het echt schitterend weer…. voorspelt hij. Het is duidelijk te zien hoe een hogedrukgebied zich vormt boven ABQ en dat ten Noordwesten een lagedrukgebied langzaam richting zuidoosten gaat. De verwachting is dat de ballons tijdens de start een windrichting zullen hebben naar het noordoosten en de teams dus misschien wel naar Canada kunnen gaan voeren!! Ook heb ik gesproken met Randy Lefevre, hij is de weerman, die de uitleg geeft op de briefings aan de gasballonpiloten, dit jaar is het alweer de vijfde keer dat hij de briefings verzorgt

voor de gehele ballonmeeting. Ik gaf alle gasballonpiloten ballonpost mee met een postzegel van Amerika, maar voor de grap zei een enkele piloot dat het een Canadese postzegel moest zijn. Ook heb ik daar gesproken met Tim Brace, die in het commando centrum de piloten zal begeleiden in teamverband.

     

    

Pat Brake is de Event director, wat heel speciaal is, want zij is de allereerste vrouw in deze functie. Ray Bair is de wedstrijdleider en Thomas Hora is de Ballonmeister, hij weegt de gasballon uit en geeft permissie om te mogen vertrekken. Om 3 uur in de middag was er de eerste briefing voor alle gasballonpiloten in hotel MCM

Elegante, waar alles werd doorgesproken. Hier werd duidelijk dat 1 team bij de Gordon Bennett was afgevallen, nl. het Amerikaanse team met Lesley Pritchard en Jack Mullen. Daarvoor in de plaats deden de Amerikanen John Cayton en Dan Suskin mee. Hierdoor verschenen er toch 14 gasballons voor de Gordon Bennett aan de start. Bij de American Challenge was ook 1 team afgevallen, nl. Bruce Hale en James Herschend , hierdoor verschenen er 12 aan de start voor de American Challenge, wat een totaal van 26 Gasballonnen op het veld deed verschijnen. Hier wordt ook de loting gehouden, voor de volgorde van vertrek, eerst per land en dan per team. Het Oostenrijkse team met Sturzlinger & Fuerstner mag als eerste vertrekken in de Gordon Bennett Race. In de American Challenge mag het Amerikaanse team met Ruth Lind en John Davis als eerste vertrekken. S’avonds hebben we een erg leuke welkoms party in

het Hilton hotel met alle gasballonpiloten en crew. Zaterdag 1 Oktober, dit is de dag waarvoor ik helemaal naar Amerika ben gekomen, dit is voor mij persoonlijk de allermooiste vorm van ballonvaren. In de vroege morgen vertrekken de eerste Heteluchtballonnen in de Down Patrol, er stijgen dan een 7-tal ballons op in het

donker tegen het ochtendgloren, dit geeft een fantastische Nightglow in de lucht. Als het dan helemaal licht is geworden vertrekt de eerste ballon met een grote Amerikaanse vlag aan de mand onder het afspelen van het Amerikaanse Volkslied en volgen de andere ballonnen 10 minuten later. Er werden aan de zuidzijde en aan de noordzijde steeds een 50 tal ballonnen uitgelegd en deze kozen dan om de beurt het luchtruim, zodat na een paar uur alle ballons het luchtruim hadden gekozen, wat prachtige beelden opleverde. Om 10 uur wordt het middenterrein afgezet, met aan de ene kant de vulling met Waterstofgas en aan de andere kant de vulling met Helium. Ik heb even wat foto’s gemaakt van het uitleggen van de gasballons, waarna om 12 uur de briefing was in het ballonmuseum. Hier gaf weerman Randy Lefevre zijn laatste gegevens, volgens hem ziet het weer er voor het vullen en voor de start

prima uit, met een lagedruk gebied ten Noordoosten en een hoge druk gebied waar ze in zullen varen met een wind van 10-15 knopen, die gaat draaien van zuidwest naar west. Voor zondag wordt er regen verwacht in Albuquerque. Het grootste probleem voor de piloten is het lage druk gebied, wat ze zullen moeten kruisen,

hierin zit veel onweer en regen. Dit zal de ballonvaarders meer naar het oosten dwingen als ze het front te laat passeren en dan is Canada geen optie meer. De wedstrijdleiding wenst een ieder een behouden vaart en een veilige terugkomst in ABQ. Het heliumgedeelte was vrij toegankelijk, maar voor het waterstof gedeelte moest je een speciale pas hebben, welke ik heb gekregen van Pat Brake. Om 2 uur wordt de eerste netloze gasballon, die van Richard en Carol gevuld met Helium, dit gaat erg snel en met een uur is hij al helemaal gevuld, dit geeft echt fantastische beelden. Om 6 uur is een ieder gevuld en klaar voor de start, de teams voor de Gordon Bennett Cup mogen als eerste vertrekken vanaf het podium. De speakers van deze avond zijn Tom Rutherford uit Amerika en Ben Bläss uit Nederland. Zij vertellen de meest bijzondere zaken van de gasballonteams over hun prestaties in het

Bob en Benoit op het startpodium

Engels en in het Duits en kondigen als eerste het Oostenrijkse team Sturzlinger en Fuerstner aan en onder de klanken van hun eigen volkslied kiezen zij het luchtruim gevolgd door de rest ook met hun eigen volkslied. Na een uur hangen alle GB ballonnen in de lucht en is het de beurt aan de American Challenge.

    

    

Als eerste mag het Amerikaanse team met Ruth Lind en John Davis vertrekken onder de klanken van het Amerikaanse volkslied en het tweede team met Janet Folkes & Bill Arras onder het geklank van het Engelse Volkslied en het Amerikaanse Volkslied gevolgd door de rest. Dit was voor mijzelf weer een erg emotioneel

gebeuren, het geeft iedere keer weer een kick om hier bij te mogen zijn, dit mee te kunnen maken is voor mij heel speciaal!! Maar de wens groeit op zulke plekken ook steeds meer om ooit ook eens uitgezwaaid te worden door je crew en ook alles op alles te kunnen zetten om ook Nederland op de kaart te zetten, zodat ons land weer vertegenwoordigd is in deze zeer speciale gasballonrace. Zondag 2 Oktober, dit is een zeer speciale dag, waarop ik mijn allereerste ballonvaart hoop te gaan maken boven Amerikaans grondgebied. Ik mag meevaren met Filip Audenaert, wat een prachtige vaart opleverde. Allereerst het opstijgen geeft al een geweldige kick, met die duizenden mensen en de vele ballons om je heen, dit was een wens van mij om dit één keer mee te kunnen maken. Deze wens is ontstaan door mijn eerste contact met Ben en Paulien Bläss, zij hebben bij mij de ballonkoorts doen ontstaan. Door ons contact sta ik na een 10-tal jaren eindelijk in een mandje in Albuquerque en gaan deze gedachten door mijn hoofd. Bungelend in een mandje onder een enorme Sinaasappel, genieten wij van de prachtige omgeving, schiet ik enkele foto’s en film ik het hele gebeuren… Het is net een droom, die fantastische beelden. We varen richting Rio Rancho, varen over de Rio Grande waar vele teams een Splash & Dash doen, even met het mandje het water aanraken en dan weer omhoog. Wij doen 5 pogingen, maar het is ons niet gegund, omdat de wind laag erg veranderlijk was ging de ballon echt dan weer links en dan weer rechts. Dus zet Filip de ballon even aan de oever van de Rio Grande neer, waar hij een foto van zijn ballon maakt en we weer opstijgen. De crew was al op weg naar ons, maar ja, we stijgen weer op, dus de

volgkar moest weer terugkeren, maar een 10 minuten later zet filip de ballon heel rustig neer in een zandafgraving, waar al een 30 tal ballons zijn geland. Hier hebben we de ballon ingepakt en werden nog andere ballons geholpen met de landing. Het valt mij nu pas op dat vele Amerikaanse piloten een erg harde

landing maken, ze vangen de ballon vanaf een hoogte van ongeveer 50 meter absoluut niet op. Als ze op de grond staan dan beginnen ze weer te branden, waardoor enkele ballons zo hard neerkomen dat de mand geheel omstuitert. Gelukkig waren hierbij geen verwondingen. Bij terugkomst op het veld heerlijk ontbeten in het ochtend zonnetje, daar kreeg ik de uitnodiging om op de persconferentie te komen van Troy Bradley. Hij wil een poging ondernemen om met een gasgevulde ballon vanaf Japan de Atlantische Oceaan over te steken richting Amerika of Europa, hier wordt het één en ander verteld over het team en de weerman. Luc Trullemans heeft toegezegd als weerman te willen optreden. Troy is nog op zoek naar een tweede piloot waarmee hij samen dit nieuwe record wil maken. Hij wil deze poging ondernemen in december 2005. Zijn gondel konden wij al bezichtigen, met zijn

apparatuur wordt hij bijgestaan door Bert Paddelt, die momenteel in de Gordon Bennett mee doet. Daarna ben ik even naar huis gegaan en heb daar een klein bergje beklommen en heerlijk op de top uitgerust om alles een beetje te laten bezinken. Tegen de avond was de Nightglow gepland op het fiesta terrein.

    

    

Er was wel regen voorspeld, maar dat is gelukkig uitgebleven. Het gehele veld stond vol met ballonnen en toeschouwers en na het aftellen, onstaken al de piloten gelijktijdig de branders in hun ballon. Ik heb staan kijken bovenaan de parkeerplaats, ook wel het platform genoemd, waarvandaan je een schitterend uitzicht

hebt over het terrein. Een machtig schouwspel met ook schitterend vuurwerk. Daarna even het Bud E. Beaver team helpen inpakken met de ballon en toen met de gehele club een heerlijk biertje drinken, wat is er nu mooier dan dat? Bij terugkomst in de perstent werd mij verteld dat er een persconferentie werd gegeven door Ray Bair, de wedstrijdleider van de Gordon Bennett en de American Challenge, omdat er iets was gebeurt met Richard Abruzzo en Carol Rymer Davis. Ik was wel moe maar ging er toch heen. Hier werd namelijk verteld dat ze waren geland zo’n 400 mijl van ABQ in Zuidwest Kansas, waar zij in zeer thermale condities terecht waren gekomen waardoor de ballon niet meer te besturen was en de mand een hoogspanning leiding heeft geraakt. Hierdoor is Richard uit de mand gevallen en is de ballon weer opgestegen naar een hoogte van 14000 ft. Carol zat eerst nog verstrikt met de riplijn, waardoor zij de

ballon niet kon besturen. Wonderwel heeft zij de ballon veilig kunnen landen zo’n half uur na het ongeval. Hier heeft ze voor het eerst contact weten te leggen met John Davis die in de American Challenge meedeed en ook al was geland. Ze vertelde dat alles goed was en dat ze wonder boven wonder nog leeft. Richard heeft

ook naar huis gebeld en is daarna afgevoerd naar het ziekenhuis, hij heeft enkele ribben gebroken, maar is wonderwel ook in leven. Ze hebben heel rustig en erg professioneel gehandeld volgens Ray Bair en ze worden op dit moment verder behandeld in het ziekenhuis. Nadien zijn de volgende teams van de Gordon Bennett geland, Brachtendorf en David Levin en in de American Challenge zijn John Davis, Ron Martin en Gordon Borin ook geland en de rest is nog varende. Maandag 3 oktober, heerlijk uitgeslapen en ontbeten. Deze ochtend stond de Sandia Casino Black Jack competitie gepland. Hierbij maken de piloten een Fly-in en moeten op de kaarten die op het veld liggen 2 markers gooien. De prijzen werden uitgereikt tijdens een buffet, geregeld door Sandia Casino!!! Ik heb dit helaas moeten laten schieten, was wel een machtig gezicht, werd mij verteld. Ik ben om 11 uur vertrokken richting de Sandia Peak via

de I-40, naar de andere kant van de berg en daar ben ik een eind omhoog gereden en met een stoeltjeslift verder bergopwaarts gegaan tot helemaal bovenaan de Sandia Peak. Hiervandaan heeft men een echt schitterend uitzicht over Albuquerque. Hier heb ik verschillende foto’s gemaakt en het één en ander gefilmd.

Toen weer terug naar huis en s ‘avonds bij de Fam. Bailey heerlijk meegegeten met op het menu krab, garnalen en groenten. Dinsdag 4 oktober, de vaart wordt gecanceld door de organisatie, vanwege harde wind. Piloten mogen op eigen initiatief vertrekken en daar geven toch vele teams gehoor aan. Zo ook de sinaasappel, verschillende teams hadden het afgeblazen, maar de wind werd toch minder dan men had verwacht en zodoende hebben vele teams toch een mooie vaart kunnen maken. Ik heb even via Internet de stand van de gasballons bekeken en zag tot mijn grote verbazing het Belgische team van Berben / Simeons nog steeds in de lucht en ze hebben daarbij het afstandsrecord dat stamt uit 1912 verbroken. Ze hebben een afstand van meer dan 3450km afgelegd en varen momenteel ten noorden van Montreal richting Quebeck in Canada. Het is daar een erg onherbergzaam gebied, dus varen

ze nog even door. Janet Folkes uit Engeland en Bill Arras uit de USA zijn de winnaars van de American Challenge met een afstand van 2989km. Prachtige prestaties, wij zullen hen in 2006 terug zien in België gedurende de Gordon Bennett wedstrijd aldaar, hoewel er ook stemmen opgaan om het naar Frankrijk te

halen en wel in Parijs. Hierna heb ik een bezoek aan het museum gebracht, waar ik Jacques Soucup, de beheerder van het museum op de foto heb gezet. Hier is veel te vinden van de Gordon Bennett historie en over het ontstaan van de Ballonmeeting in Albuquerque. Ook wordt er aandacht besteedt aan Abruzzo en Anderson, en Larry Newman, die verschillende pogingen hebben ondernomen om diverse oceanen over te steken per ballon. In 1978 hebben zij het gepresteerd met de Double Eagle 2. Ook is er een winkel bij het museum, waar echt van alles te koop is, zoals bekers, pins, boeken, truien etc. Het museum is vernoemd naar Maxie Anderson, die overleed na een ballonongeluk in 1983 en Ben Abruzzo, die overleed na een vliegtuigongeluk in 1985. Meer dan duizend vrienden woonden de opening op 1 oktober van het nieuwe museum bij. Hierna ben ik naar de Rio Grande gereden om daar

enkele mooie foto’s te maken met op de achtergrond de Sandia Peak. S ‘avonds had ik een galadiner in het Hilton Hotel ter ere van de komst van de Internationale piloten en hun team, hier hebben wij heerlijk gegeten en speelde er een band, waar menigeen even zijn voeten op de dansvloer waagden. Woensdag 5 oktober,

prachtige opstijging van vele ballonnen, helaas trok de wind aan waardoor er toch een aantal niet konden vertrekken, de richting was ook beroerd, namelijk naar het vliegveld en militair terrein. Het was deze ochtend ook voor het eerst erg koud. In de middag vertrekken we richting de dierentuin, waar we met alle piloten een diner in de open lucht hebben, alles is erg goed verzorgd, van drank tot het eten, echt iedereen kon genoeg krijgen. Hier heb ik de piloot en zijn vrouw van Smokey Bear ontmoet, deze beer laat zien dat je erg voorzichtig met vuur moet omgaan in de bossen. Hierna zijn Ben Blass en ik nog even naar de Cotton Wood mall geweest, dit is een zeer groot winkelcentrum, hier is in het restaurant gedeelte een prachtig plafond gemaakt, met daarop geschilderd een dorp met wegen en huizen en daar hangen ballonnen aan, maar alles hangt echt andersom, een prachtig kunstwerk.

Donderdag 6 oktober, een zeer druilige ochtend, dus geen ballonnen. Naar een Indianen reservaat wezen kijken, waar de vroegere bewoners allerlei tekens hebben achtergelaten op de rotsblokken, een prachtig gezicht. Daarna ben ik inkopen gaan doen van souvenirs voor het thuisfront. Toen weer terug gegaan naar

het veld, waar ik een uitnodiging kreeg voor het Galadiner van de Gordon Bennett en de American Challenge, dit is echt fantastisch voor mij, mede omdat ik hier voor de eerste keer ben en dan “gewoon” alles mag meemaken. Het is nu alweer 5 uur in de middag en de ballonteams zijn hun ballon aan het opbouwen voor de Nightglow, helaas stond er nog enige wind waardoor iedereen hun uiterste best moest doen om de ballons overeind te kunnen houden, maar hebben toch een show kunnen geven, wat weer werd gevolgd door een machtig vuurwerk. Ik heb mijn vrienden van Bud E. Beaver weer geholpen met de ballon inpakken en daarna weer een heerlijk biertje gedronken.  Vrijdag 7 oktober, eerst de Down Patrol en daarna steeg een deel van de ballonnen op van het veld, waarna het veld werd afgezet voor de wedstrijd, er werden 5 palen overeind gezet met daar bovenop een envelop

bevestigd, waarmee geldbedragen konden worden gewonnen en er werd een soort golfterrein aangelegd, waar ze een marker zo dicht mogelijk bij de hole moesten gooien. De teams die hieraan mee wilden doen moesten minimaal 1 mijl van het terrein opstijgen. Dit leverde echt prachtige beelden op, omdat piloten op

een halve meter langs de palen voeren, en de enveloppen gewoon op een paar centimeter werden gemist…of ze grepen mis….een echt fotogeniek gebeuren. Het was mede zo mooi omdat de beroemde box van Albuquerque open was, dit betekend dat de bovenwind in tegengestelde richting ging dan de onderwind, waardoor er piloten waren die wel 3 keer een poging deden om een marker te gooien. Tegen de avond werd weer een nightglow gehouden, nu alleen voor de Special Shapes, maar was het weer erg winderig, er moest dus hard gewerkt worden door de teams, maar ze slaagden er weer in om de mensen een mooie show te laten zien. Hierna volgde weer een spetterend vuurwerk en heb ik weer mijn vrienden geholpen met hun ballon inpakken en ben daarna naar de perstent gegaan. Onderweg kwam ik Bill Arras en Janet Folkes tegen die net terug kwamen van hun winnende

gasballonvaart in de American Challenge. Bill was zo enthousiast dat ik meteen de foto’s van hun vaart moest bekijken….prachtige momenten. Zaterdag 8 oktober, Het valt op dat er heel veel mensen aanwezig zijn, dit wordt één van de mooiste dagen om te gaan ballonvaren. Ik genoot weer van de Down Patrol. Met verlichting

aan de mand vertrokken 4 ballonnen het duister in, waar ze net als verlichte lampionnen waren te zien in het eerste ochtendgloren. Er was wel een man of 50 van de pers aanwezig, die allemaal een ballonvaart wilden maken en er was maar plaats voor 20 man, hierdoor heb ik mijn plaats afgestaan. Ik had namelijk een prachtige vaart gemaakt en als je te vroeg vertrekt mis je weer veel mooie ballonnen op het veld. Helaas was er geen box, waardoor de ballons allemaal vertrokken richting Rio Rancho. Hierna was om 11 uur in de ochtend, de grote prijsuitreiking in de piloten tent, genaamd de “Landing”. De eerste plaats was voor Gary Cass, die hiermee een Harley won, de tweede plaats was voor Dan Hoehler, die hiermee een Kawasaki 4 wieler won en de derde prijs was voor Roger Hoppe, die een 42” Plasma TV won en daarna werden er nog prijzen uitgereikt aan de nummers 4 t/m 34. Ook werden de prijzen uitgereikt

van de Keygrab en Golf competitie, hier was Andrew Potts de beste piloot en won daarmee 10.0000 dollar, nummer twee was Mackecknie die daarmee 6.000 dollar won en de nummer 3 was Jodie Smith die daarmee 2.000 dollar won. De winnaar van afgelopen maandag van de Sandia Casino Black jack wedstrijd ontving een

De Gordon Bennett winnaars Benoit en Bob uit Belgie

geldbedrag van 1.000 dollar. Om 5 uur in de middag moesten we alweer bij het Hilton hotel zijn voor het Galadiner voor de prijsuitreiking van de Gordon Bennett en de American Challenge. Ik had bij een lokale fotozaak een mooi bedank kaartje laten afdrukken voor de piloten en de organisatie, voor wat ze allemaal voor mij hadden betekend en omdat ze voor mij de ballonpost meenamen, wat ze erg op prijs stelden. Zondag 9 oktober, de laatste vaart stond voor deze morgen gepland, maar helaas, het onweerde en regende zo hard, dat de meeste mensen weer terug naar huis gingen, dus was het afscheid nemen van alle bekenden en hopelijk tot volgend jaar. Ben Bläss is met mij meegegaan naar mijn gastgezin en heeft ook daar afscheid genomen, daarna ben ik in de middag vertrokken richting Vadito, een klein plaatsje nabij het skigebied Sepapu, wat net boven Santa Fe richting het noorden ligt.

Daar woont de uitvinder en ontdekker van de brander voor de heteluchtballon, Ed Yost, voor mij persoonlijk de voornaamste persoon in de ballonwereld. Hij heeft na mijn aankomst gelijk een huisje geboekt, want ik mocht van hem niet dezelfde dag weer terug naar Albuquerque. Helemaal alleen met zijn hond woont hij daar

erg afgelegen, alleen in het skiseizoen is het daar druk. Hij heeft mij verteld, wat hij allemaal heeft gedaan en daar zal ik je ook iets van vertellen. Dit vertelde hij ondermeer tijdens een diner dat hij voor mij had geregeld in het restaurant van het Sepapu skigebied; Geboren in Bristol in Iowa in 1919, slaagde hij op de Boeing school in Oakland, CA in 1940 en leerde meteorologie op de universiteit van Minnesota in 1949. Yost was de Senior Ingenieur en Tracking Pilot voor de High Altitude research Division of General Mills. In 1952 zonden ze een 3,2 miljoen kubieke ft. ballon, die nieuwe Amerikaanse instrumenten droeg in de atmosfeer om de radioactieve straling te onderzoeken als deel van een project dat verschillende jaren overspande. Hij heeft hiervoor ook parachutes ontworpen, die de apparatuur weer veilig beneden moest brengen. Deze ballons werden nabij ABQ de lucht in gelaten.

De wereldberoemde Ed Yost

Hij heeft vele ballons ontworpen en gebouwd bij Raven en nu nog steeds is hij in zijn schuur de houten ringen aan het maken voor gasballons. Hij maakte de allereerste vrije ballonvaart vanaf Bruning, Nebraska op 22 oktober 1960, hij ontwierp zelf de brander en nylon ballon. Het gewicht van de ballon + brandstof en Ed zelf

was 404 pond, hij was 25 minuten in de lucht en legde een afstand af van 3 mijl. Zijn tweede vaart was op 12 November 1960 vanaf de Stratobowl in zuid Dakota, deze vaart duurde 1 uur en 50 minuten, met een afgelegde afstand van 39 mijl. In 1963 maakt hij samen met Don Cameron de eerste oversteek over het kanaal per heteluchtballon tussen Engeland en Frankrijk. En op 6 Oktober 1976 probeert Yost zelf de oversteek per ballon van de Atlantische oceaan, maar na een vaart van 107 uur en 39 minuten met een afgelegde afstand van 2740 mijl, moet hij landen in de oceaan op 200 mijl afstand van de Azoren. Raven Industries verkocht hun eerste sportballon in 1961 en de nieuwe sport was geboren!!! Maandag 10 Oktober, in de vroege ochtend hebben we een prachtige wandeling gemaakt, door de vallei van Vadito, prachtige bossen in herfsttinten getooid, met als verrassing de eerste

sneeuwval. En later op mijn terugweg heb ik werkelijk prachtige besneeuwde bossen gezien. Na de wandeling heeft Ed heerlijke eieren gebakken met eigen gebakken brood en nog een brief geschreven voor Nini Boesman. Ik heb weer afscheid moeten nemen, het was voor mij een grote eer dat ik zijn gast mocht zijn. Van Ed

vandaan ben ik weer terug richting Santa Fe gereden en via Los Alamos richting Albuquerque, dit is werkelijk een schitterende streek met veel natuurschoon en vergezichten. Dinsdag 11 oktober, vroeg vertrokken in de morgen richting de Gran Canyon, via Gallup naar Flagstaff. Onderweg even gestopt nabij het dorpje Winslow bij een meteoor krater. Hier is in de 19e eeuw een meteoor ingeslagen, wat een diepe krater heeft veroorzaakt. Hier moet een grote kracht achter gezeten hebben, gezien de grootte en diepte van de krater. Aangekomen in Flagstaff, wat zeker een 6 uur rijden van ABQ is, ben ik even gestopt bij een VVV-kantoor, waar ze mij de nodige informatie gaven, om een goed beeld te kunnen krijgen voor 1 dag in de Gran Canyon. Het eerste stuk zeer veel bos en bergen, daarna even een kaartje kopen bij de ingang van de Gran Canyon en dan de eerste blik op de

Alex Waaijenberg, de schrijver van dit verhaal

reusachtige in de loop der eeuwen gebeeldhouwde bergen, met op honderden meters diepte een riviertje, dat slingerend zijn weg vervolgd… Majestueus vergezicht, dit is echt een bezoek waard. Maar ja, aan alles komt een eind, zodoende moet ik ook weer terug naar ABQ, nog een paar maal gestopt op mooie uitkijk punten,

daarna ben ik in één rit terug gereden naar mijn gastgezin, waar ik tegen 12 uur middernacht moe maar voldaan weer aankwam. Woensdag 12 oktober, mijn laatste vakantiedag in New Mexico, dit werd voor mijzelf een rampdag, omdat ik te laat vertrok voor een mooie rondrit door het bergachtige gebied van Grants, dit ligt tussen ABQ en Gallup, hier heb ik mij voor het eerst vergist in de grote afstanden, daardoor heb ik ook geen bezoek kunnen brengen aan White Sands, waar ik nog steeds spijt van heb…..ik was die avond pas om 11 uur weer terug bij de Fam. Bailey. Meteen naar bed, want de volgende morgen is het alweer vroeg dag. Donderdag 13 oktober, ik moest er weer om 4 uur uit. Na een goed ontbijt met koffie vertrokken richting vliegveld, auto ingeleverd en per shuttle bus naar de incheckbalie van United Airlines gereden. Daar alle koffers afgegeven en mijn tickets gekregen, waarna ik een

heerlijk kopje koffie ben gaan drinken en een zeer vriendelijke oude man uit Santa Fe ontmoette, die op bezoek ging bij vrienden in New York. Hij hoopte dat, als ik nog een keer in New Mexico zou komen, hem een bezoek zou willen brengen en als ik een slaapplaats zocht kon ik zo bij hem aankloppen. Daarna om half 8 in

het vliegtuig gestapt richting Chicago, waar ik aankwam om half 11. Daar moest ik tot 6 uur wachten op mijn vliegtuig naar Schiphol, dus maar even gaan slapen. Mijn koffers waren doorgelabeld, dus daar had ik geen omkijken naar. Bij het instappen van het vliegtuig werd er meteen koffie aangeboden, daarna lekker warm eten, toen een poos geslapen en tegen aankomst op Schiphol, nog een goed ontbijt gehad. Deze vlucht viel mij goed mee, maar dat komt ook omdat je zoveel ervaringen hebt opgedaan en je dus erg moe bent. Op schiphol wordt ik opgewacht door mijn oudste broer, waarna we zijn terug gereden naar de Veluwe, waar mijn ouders mij al op stonden te wachtten. Al met al een zeer boeiende reis, die ik zeer zeker een keer wil over doen, maar dan wel met een camper en er dan een trektocht mee wil maken door heel de USA. Bij deze dank aan een ieder die mij heeft geholpen bij het kunnen

maken van deze reis, bovenal dank aan Ben en Paulien Blass en de Fam. Bailey en Kathy Leyendecker…..

Ik hoop nooit te vergeten wat deze mensen voor mij hebben betekent…  Alex Waaijenberg

    

2

Come Touch The Sky deel 2


Tekst en Foto's: Richard en Ina van der Craats

  

      

Op woensdag 28 september vertrokken wij vanaf schiphol met als eindbestemming Albuquerque. Na 2 jaar geleden de reis voor het eerst gemaakt te hebben, waren we nu toch wel bekend met wat ons te wachten stond. Terwijl we zaten te wachten bij de gate kwam er een goede bekende langs, Ben Bläss. We dachten

dat hij al eerder vertrokken was, maar doordat hij het zo druk had met de “kippen” had hij in eerste instantie geen tijd om te gaan dit jaar. Uiteindelijk had Pauline de reis voor hem geboekt als verrassing. Na een lange reisdag en een zeer korte nacht (erg wennen dat tijdverschil) was het eerste doel van de donderdag, boodschappen doen en naar Old Town. Old Town is een kleine dorpskern in het oude gedeelte van de stad. Aan het plein en in de achterliggende straatjes zitten vele kleine winkeltjes met o.a. sieraden, kleding en heel veel ballon snuisterijen. Een paar dagen voor de fiësta kun je er nog rustig rondlopen en zijn ook de T-shirts nog in alle modellen en maten te krijgen. Zeker om ook de ballonwinkel Discover Balloons van Doug Grimes en Patty Lewis in alle rust te bekijken moet je er wel even de tijd voor nemen. Tijdens de fiësta is het er heel erg druk. Vrijdagmorgen de 30e begon met de

“Albuquerque Aloft”. Vanaf verschillende scholen, verspreid over Albuquerque en Rio Rancho stegen zo’n 100 ballons op rond 7:00 uur. Door de noordwesten wind hebben we nog een aantal ballons kunnen zien want vanwege de verspreide opstijglocaties was het lastig zoeken over die grote stad als je niet op een hoog punt

stond. Op vrijdagavond stond de eerste wedstrijd gepland, de Fiesta Challenge Competition Flight. Vorig jaar voor het eerst op het programma waardoor er een extra fiëstadag aan toegevoegd wordt. Helaas was het weer niet goed genoeg voor deze avond en is er uiteindelijk besloten om een nightglow te doen, om het publiek toch een kans te geven de ballons te zien. Zaterdagochtend 1 Oktober was het heel vroeg opstaan omdat wij ons in wilden schrijven voor een ballonvaart. Om kwart voor 5 liepen wij de mediatent in, hier kwamen we Ben ook weer tegen. Het zou een mooie dag worden en de eerste Mass Ascension ging door. Helaas konden ze ons geen plek met z’n tweeën in een mandje geven. Samen met Ben waren we de laatste op de lijst en er waren nog 2 plaatsen beschikbaar. Uiteindelijk is Ina samen met Ben de lucht in geweest met de Papillon van Filip Audenaert. “The box” was helaas niet open maar we hadden een

schitterend uitzicht op de ballons die van het veld opstegen. Wat is dat toch een gaaf gevoel om daar die grote hoeveelheid ballons van boven te bekijken. In de verte zagen we de Pneuballon van Thomas Siebel heel hoog voor het Sandia gebergte hangen. Door de afstand leek het of hij over de berg wilde varen, maar even

later was hij wat gedaald en kon je goed zijn dat hij nog ruim voor de berg hing. De landing was als een veertje maar we werden uiteindelijk door de crew wat verder terug gesleept want we stonden tussen de cactussen. Rond een uur of 4 ’s middags kwamen we weer op het veld waar al druk gewerkt werd aan de gasballons. Alle deelnemers stonden door elkaar, het enige verschil was de afzetting tussen de helium en de waterstof ballons. De Fiesta Challenge Competition Flight die ook weer voor deze avond gepland stond werd afgeblazen maar de piloten konden wel hun ballons opzetten als een soort erenwacht voor de gasballons. Het programma gebood dat eerst de gasballons die met de Gordon Bennet meededen zouden vertrekken. Op het midden van het terrein was een platform vanwaar de ballons 1 voor 1 zouden vertrekken. Door omroeper Tom Rutherford en, jawel, Ben Bläss (in het duits) werd

het publiek op de hoogte gehouden welke piloten er op het platform kwamen. Ook enkele leuke anecdotes passeerde de revu. Onder begeleiding van hun volkslied stegen de Gordon Bennett piloten op. Enkelen nog in het volle licht maar de avond viel al snel in. Toen uiteindelijk rond 20:00 uur de laatste ballon voor de America's Challenge was vertrokken was de zon allang achter de bergen verdwenen.

    

Foto links: Winnaar Benoit Simeons

    

Zondag 2 Oktober mocht Richard mee met piloot Wayne Van Allen in de ballon genaamd Sounds of Silence.  Een hele aparte ervaring omdat het een driehoeksmand was. Ook vandaag was “the box” niet open maar nu vertrok alles in noordwestelijke richting over de Rio Grande. Terwijl Richard in de lucht hing was Ina het hele

veld rondgelopen om de mooiste plaatjes te maken. Het was een heel mooi gezicht hoe al die ballons op je af kwamen. Toen de Scarecrow klaar was om te vertrekken steeg er een oorverdovend applaus en gejoel op van het publiek. Niet veel later gevolgd door de bijen, die een graag gezien koppel zijn op de fiësta. Achter “Little Angel” werd al snel de snoet van “Beagle Maximus” zichtbaar, een van de nieuwe specials van dit jaar. Een hele mooie ballon en als je van een afstandje keek leek het net of hij op alle mensenhoofden stond. Op dat zelfde moment maakte Richard een korte tussenlanding op een zandbank in de Rio Grande. Heel mooi was te zien hoe enkele ballons een “splash and dash” maakten. Toen we weer omhoog gingen en boven de bomen uitkeken zagen we in de verte steeds meer ballons onze kant op komen. De uiteindelijke landing was iets harder dan de tussenlanding, maar dat kwam ook omdat het

veld waar we op terecht kwamen naar beneden af liep. Gelukkig was de crew direct ter plaatse, en was de ballon in een mum van tijd opgeruimd. Tijdens de nightglow van die avond stonden er veel specials overeind, ook Ina’s geliefde Beagle. Dit leverde een paar mooie beelden op al is het heel moeilijk om goede foto’s te

maken. De nightglows in Albuquerque verlopen wat chaotisch, er wordt niet gewacht of alle ballons klaar zijn voordat ze beginnen, er wordt geen muziek gedraaid en niet iedere piloot let op tijdens het commando ‘all burn’, of hebben niet gehoord dat het om een ‘twinkle burn’ gaat. Ja, we zijn in ons land verwend met de discipline van het ballonballet op muziek. Maar toch is het een magisch gevoel om zoveel ballons verlicht te zien. Maandag 3 Oktober was de eerste ronde van The Sandia Casino Black Jack race. De ballons stijgen vanuit de omgeving op en moeten dan naar het veld toe om daar markers op speelkaarten te gooien en zo blackjack te scoren. Op het moment dat een piloot iets te veel daalt en de grond raakt is deze gediskwalificeerd. Gelukkig was er vandaag wel enigsins een box (beetje ovale maar het werkte). Met veel nauwkeurigheid komen de ballons naar het veld en hoe je ook een foto maakt je hebt

altijd wel een grote groep te pakken. En ja, zelfs daar vind je hem terug, Ben Bläss met (zoals het hoort) veel ballons op de achtergrond. De flying events van dinsdag 4 Oktober werden afgeblazen wegens een te sterke wind en het niet aanwezig zijn van “the box”. Desondanks stegen er een aantal ballons op en werden er

verschillende op het veld rechtop gezet. Op woensdag 5 Oktober vond de Flight Of The Nations plaats, als eerste vertrekken dan de diverse piloten met de vlaggen van hun land. Ook Ton Rentier hebben we zien vertrekken met de Nederlandse vlag aan de ballon. Maar nadat al een 200 ballons opgestegen waren begon de wind aan te trekken. Diverse piloten hebben toen besloten om de boel weer in te pakken. De weersverwachtingen voor donderdag 6 Oktober waren niet zo veel belovend voor de eerste Special Shape Rodeo. Bij diverse weeruitzendingen hadden we al van Steve Stucker (KOBtv) gehoord dat er een onweersgebied aankwam. Op woensdagavond hadden we al flink wat wind en regen gehad. We besloten om de wekker eens wat later te zetten (5:30 uur) voor de volgende ochtend en eerst eens afwachten hoe de muts van Steve zou staan (letterlijk) die ochtend op TV. Het

terrein was wederom veranderd in “lake Albuquerque” en er zouden geen ballons opstijgen. Dus al onze hoop ging naar de eerste Glowdeo die avond. Deze ging wel door ondanks een licht briesje. De vrijdagochtend 7 Oktober begon ook bewolkt en een beetje grauw, maar toch stegen er verschillende special shapes op.

    

    

“The box” ging open en de Papillon is meer dan eens overgekomen alvorens weer op het veld te landen, ideaal dus voor de Pole Grab Competition. Aan 4 palen op het terrein hangen enveloppen, hierin zitten geldprijzen en zelfs een auto of motor als prijs. Dit is voor piloten een hele kunst om op het juiste moment te

dalen om de goede windrichting naar het zuiden weer te pakken. Aan het einde van het veld is nog een markerdrop en daarna is het vlot weer stijgen om een volgende poging te wagen als er gemist is de eerste keer. Op de vrijdagavond werd wederom een Special Shape Glowdeo gehouden. Doordat de piloten al vroeg beginnen met opbouwen van de ballons, is het nog even licht en kun je mooie foto’s maken. Zaterdag 8 Oktober was het prachtig weer, helaas geen “box” maar zo konden we mooi weer aan de noordkant van het veld gaan staan. Toen Ina daar naar op weg was kwam ze Ben Bläss weer tegen. Die kon ieder moment geïnterviewd worden door Tom Rutherford voor een live bijdrage op Action 7 News. Het was kort maar krachtig één enkele vraag over de Gordon Bennett, de winnaars waren net de dag ervoor weer veilig in Albuquerque geland. Het werd een mooie ochtend en alle ballons zijn opgestegen.

Van de grauwe bewolking van de dag ervoor was niets meer te zien. De nightglow die avond gaf ons alvast een voorproefje van hetgene dat komen ging. De wind wakkerde aan en in de verte kwamen de eerste onweersbuien al aan. Enkele ballons hebben nog een korte nightglow gedaan maar daarna was het aan de piloten zelf of ze hun ballon nog even wilde laten staan. Helaas is de laatste dag verregend, de organisatie besloot om half 7 de Farewell Mass Ascension af te blazen dus helaas geen mooi einde aan de fiësta.

   

    

Tussen de regenbuien door zijn we nog even alle stands langs geweest, de pins verzameling is al weer behoorlijk uitgebreid. Van een leeg en drassig veld namen we afscheid, nog één keer omdraaien en helaas, het is weer voorbij. Gelukkig hebben we de foto's nog op balloonheaven. Richard & Ina van der Craats

    

3

Come Touch The Sky deel 3


Tekst en Foto's: Jarno Doornewaard

  

 

Op 11 september vertrok ik samen met mede-studenten aan de Rijksuniversiteit Groningen richting de Verenigde Staten om na een boeiende excursie en een kort verblijf in New York, op 27 september aan te komen in Albuquerque. Ook al was het nog enkele dagen voor de meeting, al overal was te zien wat er komen

ging. De Warsteiner spandoeken met ‘Welcome Balloonist’ hingen door de hele stad en langs de snelweg was er op de grote billboards reclame voor het balloonfiësta. Gelijk de eerste avond ging ik al met m’n gastgezin mee richting Balloonfiësta park, hier was men nog druk bezig met de voorbereidingen. We bezochten de clubavond van de ballonclub van Albuquerque, de AAAA, die al in het teken stond van het Ballonfiësta en veiligheid. Na een paar dagen met m’n gastgezin opgetrokken te hebben, begon op vrijdag 30 september de meeting op zich. Vanaf een parkeerplaats van een school vertrokken we voor een korte vaart in de richting van de stad. Vanwege de (voor Amerikaanse begrippen) harde wind, landden we al redelijk snel weer om niet boven de stad te komen. ’s Avonds stond de eerste officiele activiteit op het programma, de 2-daagse wedstrijd. Vanwege de harde wind stegen de ballonnen niet op,

maar bleef het bij een night-glow. De volgende dag was een heel speciale, omdat de start van de Gordon Bennett op het programma stond. Toen we na de ochtendvaart terugkwamen reden net een groot aantal

vrachtwagens met helium en waterstof het terrein op. Deze dag was er voor mij geen tijd voor een middagdutje, ik bleef de hele dag op het terrein om maar niets te missen. Rond 14 uur werd de eerste ballon gevuld en aan het begin van de avond stegen de gasballons op. De heteluchtballonnen bleven wederom op de grond voor een glow. De geldprijs van de wedstrijd (30.000 dollar) werd nu opgedeeld onder de 100 deelnemers. 300 dollar voor 2 nightglow’s is niet gek! De volgende dagen konden we nog een aantal vaarten maken, ook al werkte het weer niet altijd mee. Ook naast het fiësta was er genoeg te doen. Zo waren er de talloze tail-gate party’s, maar ook de feestjes ’s avonds bij crewleden en piloten thuis. Op zondag 9 oktober kwam er een einde aan weer een geweldig balloonfiësta, en de dag erna vertrok ik vol indrukken terug naar Nederland. Jarno Doornewaard

    

    

4

Come Touch The Sky deel 4


Tekst en Foto's: Sarah Elston

  

Het is zaterdag 1 oktober dus . . . Albuquerque. Dave en Kathy Reineke hebben mij een paar maand geleden gevraagd of ik ook dit jaar weer bij hen wilde crewen, en natuurlijk vind ik het dan moeilijk om nee te zeggen. Het is zaterdagochtend 04.30 uur als de wekker gaat. Buiten is het aardedonker en ik smeer mijn gezicht in

met zonnebrandcreme en trek warme kleren aan. Dat klinkt gek maar in Albuquerque begint de dag meestal koud maar als eenmaal de zon aan de horizon verschijnt wordt het al gauw heerlijk warm. Creme en een zonnebril zijn dan zeker niet overbodig. Onderweg verbaas je jezelf over de enorme hoeveelheid auto’s die allemaal naar dezelfde plaats willen, het opstijgterrein. Eenmaal ter plaatse aangekomen meldden wij ons bij het perscentrum voor onze passagiers van de pers. In de mediatent kun je je email checken en gratis ontbijten, het is onvoorstelbaar wat je op dit tijdstip allemaal al kunt krijgen. Het probleem is dat de meeste dingen barsten van de suiker, zoals cakes en donuts maar ik vond gelukkig ook nog enkele gezondere etenswaren. En ja, ik heb een paar donuts gehad in deze week, maar zeker niet elke dag. Dit jaar was ons startveld C2 toegewezen, vooraan op het veld. Veel mensen

liepen hier rond om foto’s te maken. Dave had 2 ballonnen meegebracht naar Albuquerque, “Sunsational Too” en “Bud E Beaver”. De special komt alleen uit de zak op de “Special Shape dag” en tijdens de nightglows. Onze startplek moesten we delen met 3 andere ballonnen maar gelukkig verscheen daarvan van één.

  

    

Elke ochtend krijg je te horen wanneer je mag opstijgen, in de eerste of de tweede wave. Zaterdagochtend zaten we in de tweede wave en had ik dus extra lang de tijd om veel foto’s te maken. Elk startvak heeft zijn eigen “Zebra”, een launchmaster gekleed in zwart/wit gestreepte kleding. Hij of zij bepaalt wanneer jij mag

opstijgen. Getracht wordt om de eerste rijen vanaf het publiek eerst te laten opstijgen. Als de eerste ballon weg is, geeft de Zebra toestemming om te inflaten. Op deze manier worden 800 ballonnen onder controle gehouden. Je kunt je voorstellen hoeveel Zebra’s over het veld heen en weer rennen met hun fluitje in de mond. Zondagochtend ging ik met Kathy de lucht in en namen een persfotograaf mee. De wind dreef ons richting de Rio Grande en hadden we een goede kans op een Splash and Dash. Tijdens deze vaart had ik 2 camera’s, las ik de kaart en hield ik de ballonnen rond en onder ons in de gaten. Een hele uitdagende maar absoluut leuke vaart. We naderden de rivier en net toen Kathy de ballon even wilde neerzetten op een zandbank, draaide de wind en raakten we het water. Een ongelofelijke ervaring en gelukkig hield ik er geen natte voeten aan over. Ik heb al vaak gevaren in Albuquerque maar heb nog

nooit gesplasht in de Rio Grande. We landden op een grote bouwplaats, dus veel zacht zand. Hier kwamen veel ballonnen naar beneden dus waren er genoeg handen aanwezig om ons op te vangen. Op dinsdag ochtend werd de Special Shape dag georganiseerd. Toen we wakker werden ontdekten we een harde wind en

regen, dus een kans om uit te slapen. Tegen het middageten was de storm gepasseerd en konden we weer gaan zonnebaden en zwemmen.  Die avond een Special Shape Nightglow. Veel van onze vrienden kwamen helpen en het werd een leuke avond. Bud E Beaver gedroeg zich keurig tijdens het inpakken en liet zich gemakkelijk weer in de zak stoppen. De ballon heeft 28 velcro’s (openingen met klitterband) en die moeten allemaal open om de lucht uit de ballon te laten. Het is een hele uitdaging om deze allemaal te vinden in het donker. Vrijdag hebben we Bud E Beaver geinflate voor de ochtendvaart maar helaas trok de wind ineens snel aan en hebben we besloten de vaart te cancelen. Enkele shapes zijn wel vertrokken en hebben naderhand een interresante landing gehad. Die ochtend was het erg koud maar we besloten om op het veld te blijven want er werden nog allerlei ballonwedstrijdjes

georganiseerd. Het was leuk om naar de ballonnen te kijken maar na 45 minuten vluchtte ik naar de auto om mij op te warmen bij de kachel. In de middag zaktte de wind er uit en hadden we een succesvolle nightglow. Op zaterdagochtend hebben we de Sunsational Too geinflate, de windrichting stond weer naar de Rio Grande.

  

    

Wat wilde ik nu graag meevaren want ik wist dat met deze wind de foto’s geweldig zouden worden, maar helaas, er was geen plaats. Dave manouvreerde zijn ballon in de rivier en vertelde later dat er wel 100 ballonnen aan het spelen waren boven het water. Dit jaar speelden we ook een beetje de toerist. Op een

middag bezochten we de Kasha-Katuwe Tent Rocks, gelegen tussen Albuquerque en Santa Fee. Met 17 personen maakten we een wandeltocht door de bergen en dat was adembenemend. Gelukkig liepen we geen slangen tegen het lijf. Fantastiche fotomomenten. Op een gegeven moment waanden we ons in een Indiana Jones film toen de steile wanden in de vallei smaller en smaller werden. Ik heb heel veel plezier beleefd aan deze ballonfiesta. De vaarten waren prachtig, het weer was goed en de mensen waren geweldig. Elk jaar als ik Albuquerque weer bezoek, maak ik meer en meer vrienden. Ik kan niet ieders naam onthouden maar ik vergeet nooit een gezicht. En natuurlijk is iedereen gek op mijn Britse accent!  

   

   

Sarah Elston

    

5

Come Touch The Sky deel 5


Tekst en Foto's: Ben Bläss

   

Het grootste ballonfestival ter wereld … om er van te duizelen. Of het nu de eerste keer is of dat je er voor de zoveelste keer komt, het maakt allemaal niet uit, want het is en blijft het Mekka van de ballonsport en het gaat ondubbelzinnig alle Europese proporties te boven. Je verkeert letterlijk en figuurlijk in hogere sferen en

vertoeft tussen al die enthousiastelingen, die zich door het magnifieke schouwspel van heinde en ver aangetrokken voelen. De show die de Amerikanen telkens weer opvoeren, werkt aanstekelijk en mobiliseert massa`s mensen van jong tot oud. Elk programmaonderdeel is in de loop der jaren geoptimaliseerd, al zou de nightglow, hoe overweldigend het ook is om naar de honderden verlichte lampions te kijken, een opwaardering kunnen gebruiken. De verwelkoming door de organisatie voorafgaande aan het officiële begin is bijzonder hartelijk. Je mag deel uitmaken van de grote internationale ballonfamilie en dat geeft een prettig gevoel. De eerste briefing voor de deelnemers aan de gasballonwedstrijd America`s Challenge en Gordon-Bennett-Race in hotel Elegante op Menaul vindt in een ontspannen sfeer plaats. Het programma verloopt volgens plan: zakelijk, gedisciplineerd en

ongecompliceerd. De spanning loopt wat op als er voor de volgorde van vertrek geloot wordt. Ondertussen verzamelt Alex Waaijenberg uit Harskamp, sinds jaar en dag een fanatieke maar sympathieke en bescheiden fan van de Gordon-Bennett-Race en nu voor de eerste keer in Albuquerque, handtekeningen van alle

deelnemende teams. In Hilton komt de pers aansluitend voor de officiële ontvangst en verwelkoming bijeen, waarbij de media kennis maakt met de gasballonteams. De volgende dag (op zaterdag 1 oktober) vindt in het nieuwe en net geopende Anderson-Abruzzo International Balloon Museum een tweede briefing plaats, waarbij de weersverwachting als gunstig geannonceerd wordt. Veel eerder in de vroege ochtend stromen de toeschouwers uit alle delen van de stad massaal het van gras voorziene opstijgterrein op, het is nog hartstikke donker maar in tegenstelling tot andere jaren absoluut niet koud. De Dawn Petrol Show, het opstijgen van zo`n 20 heteluchtballons, die nog voor het ochtendgloren door de koeienbrander tot sfeervolle lampions verlicht worden, start om 5.45 uur in het donkere van de nacht. Ondertussen is het in de perstent een drukte van jewelste.

De ontmoeting beperkt zich niet alleen tot de vele bekenden van de internationale pers. Integendeel. Ik ontmoet de twee ballonfanaten Ina en Richard v.d. Craats van Balloon Heaven uit Tiel, die ik twee jaar geleden heb kunnen enthousiasmeren, om toen hun huwelijksreis in Albuquerque door te brengen…

   

   

De organisatie deelt mij achteraf gezien op één van de mooiste ochtenden van de Fiësta bij Filip Audenaert uit Temse met zijn special shape Papillon (OO-BPO) in. De week begint met het zeer sympathieke team uit België en zal ook met een zeer sympathieke team uit België (Bob Berben en Benoit Simeons) eindigen… Na het

sein van de zebra (launchmaster) ontstijgt Filip onder luid applaus heel langzaam moeder aarde en genieten wij haast ademloos van het kleurrijke spektakel op het immens grote opstijgterrein met in de diepte het gigantische complex van het nieuwe ballonmuseum.  Hier is het motto van de Fiësta dit jaar ”Come Touch the Sky” bijzonder treffend. In de verte zie ik de uit de rimboe heelhuids teruggekeerde Ton Rentier uit Hilversum als enige Nederlandse hetelucht ballonpiloot opstijgen. In de loop van de middag beginnen de voorbereidingen voor het vullen van de gasballons. Doordat de 10e editie van de America`s Challenge en de 49e editie van de Gordon-Bennett-Race dit jaar samen vallen, worden in totaal 26 (!!!) gasballons voor de twee races in gereedheid gebracht, waarvan een minderheid op een strikt bewaakt terrein met waterstofgas gevuld wordt. Tom Rutherford, één van de oprichters van het festival en

bekend om zijn deskundigheid als (tv-)commentator mag ik voor het verstrekken van relevante informatie aangaande de Europese deelnemers assisteren. Na de aankondiging van Tom en mij met de meest in het oog springende prestaties en wetenswaardigheden van piloten en co-piloten worden de ballons stuk voor stuk op

het podium geplaatst. Launchmaster Tomas Hora heeft de wind eronder zitten. Het vertrek van de gasballons verloopt gesmeerd en zonder enige vertraging. Op commando van Tomas kiezen eerst de helden en avonturiers aan de 49e Gordon-Bennett-Race het luchtruim, begeleid door het volkslied van het desbetreffende land. Aansluitend vertrekken de deelnemers aan de 10e America`s Challenge in het donkere der nacht naar onbekende verte. Alle deelnemers valt bij het vertrek een ovationeel applaus ten deel. Als stille getuigen staan op de achtergrond zo`n 100 heteluchtballons opgesteld, die het historische gebeuren extra impact verlenen. De publieke belangstelling voor het gasballongebeuren is in de loop der jaren van niets tot een grote belangstelling uitgegroeid. De eerste berichten over het verloop van de race zijn voor de Amerikanen zeer teleurstellend. De favorieten en

winnaars van het afgelopen jaar Richard Abruzzo en co-pilote Carol Davis kiezen een afwijkende strategie met een bijna fatale afloop. Het hachelijke avontuur eindigt al na 547 km. Het verloop van de Gordon-Bennett-Race verloopt ongelooflijk spannend. Pas in de laatste fase haalt het Belgische team Bob Berben en Benoit

Miche Berben, Danien Grobet (broer Anaïs), Anaïs Simeons-Grobet, Benoit Simeons, Bob Berben, Guy Hameeuw

Simeons de tot dan leidende Wilhelm Eimers en Ulrich Seel uit Duitsland in en varen nog een nacht door. Uiteindelijk landen zij na de recordafstand van 3397 km afgelegd te hebben, op dinsdag 4 oktober jl. 48 km ten oosten van Quebec in Canada. Wauw! In de loop van de week komen de teams met fantastische verhalen en foto`s terug. Met windsnelheden van 100 km per uur wordt in noordoostelijke richting vanaf New Mexico dwars over Amerika richting Canada gevaren. De winnaars van de 49e Gordon-Bennett-Race, die voor het eerst in 1906 in Parijs werd gehouden en tot de meest beroemde wedstrijd in de geschiedenis van de luchtvaart gerekend wordt, arriveren op vrijdag 7 oktober vanuit Chicago op het vliegveld van Albuquerque.  Ik mag het team namens de organisatie bij aankomst op het vliegveld verwelkomen en met Kathie Leyendecker, verantwoordelijk voor de media binnen de organisatie

van de Ballonfiësta, de persconferentie organiseren. Wat mij direct opvalt is dat het complete team met crew uit het vliegtuig stapt. Over samenhorigheid, teamgeest en vriendschap gesproken… De volgwagen heeft men derhalve onderweg laten staan. Snel nog een groepsfoto nemen en dan richting roltrap, waar beneden fans,

jury, collega ballonvaarders als Ronny van Havere en Wilhelm Eimers het winnende team buitengewoon spontaan en bijzonder hartelijk verwelkomen. Dan is het tijd voor de media, waar vanuit een rieten mand van gasballonpiloot Bruce Hale uit Albuquerque het ene na het andere interview volgt. Als entourage dienen de Amerikaanse vlag en in volgorde de Belgische, Nederlandse en Zwitserse vlag. Het sympathieke team strooit geheel onbaatzuchtig met complimenten in richting van hun leermeester Wilhelm Eimers, zijn teamgenoten en Troy Bradley, die zijn ballon, kennis en contacten beschikbaar heeft gesteld. Met Kathie Leyendecker en Alex Waayenberg praten wij na terugkomst op het fiëstapark nog na over deze indrukwekkende gebeurtenis. Tijdens de traditionele babecueparty in het dierenpark van Albuquerque, waar de hele ballonfamilie (piloten en crew uit alle delen van de

wereld) bij duizenden tegelijk voor een (her)nieuw(d)e kennismaking bij elkaar komen, ontmoet ik o.a. piloot Bill Chapel, die met zijn oude Smokey Bear 10 jaar geleden de Friese Ballonfeesten opgeluisterd heeft. Inmiddels behoort het hachelijke avontuur van het afgelopen jaar tot het verleden en vaart hij met de nieuwe

Smokey Bear, die net als zijn voorganger de harten van de Amerikanen gestolen heeft. Tussen alle opwindende en boeiende verhalen door is er een aaneenschakeling van hoogtepunten op het opstijgterrein. Naast de massale en kleurrijke opstijging met zo`n 750 heteluchtballons verrassen de Brazilianen tijdens de Special Shape Rodeo Show met de Beagle Maximus, een uit de kluiten gewassen hond, met Aero-Nut, Surpise B, Little Devil, Little Angel, Mushroom, Mr. Scarecrow en Little Pirate.  Op de zaterdagavond is er in Hilton het officiële banket voor de prijsuitreiking van de gasballonwedstrijden. De winnende teams staan in het middelpunt van de belangstelling en worden van alle kanten gefeliciteerd. Janet Folkes (Groot-Brittannië) en Bill Arras (USA) worden tot winnaars van de 10e America`s Challenge met een totale afstand van 2405 km uitgeroepen en gehuldigd. Het Zwitserse

team Christian Stoll- in 1994 winnaar van de Gordon-Bennett-Race in Lech, legt met Walter Mattenbeger een afstand van 2381 km af en bezet de derde plaats. Wilhelm Eimers uit Duitsland, reeds drie keer winnaar van de race met Bernd Landsman, behaalt met zijn nieuwe co-piloot Ulrich Seel de tweede plaats met een

afstand van 2581 km. Glorieuze winnaars tenslotte worden de “nieuwkomers” Bob Berben en Benoit Simeons uit België met een totale afstand van 3397 km. De vaart duurt 65 uur en 16 minuten! Wat valt de bescheiden winnaars allemaal ten deel? Een standing ovation, felicitaties van alle aanwezige teams en officials, medaille van de FAI, overhandigd door Claude Weber, president van de FAI, afd. ballon commissie en de Coupe de Gordon Bennett uit handen van Carol Davis, de winnares van de 48e Gordon-Bennett-Race. Voor de deelnemers, die niet in de prijzen zijn gevallen, geldt als vanouds de olympische gedachte, dat deelnemen belangrijker is dan winnen…  Claude Weber tenslotte geeft in zijn afsluitende speech voorzichtig aan, dat de viering “100 jaar Gordon Bennett” met de 50e editie wellicht in Parijs, waar 1906 de eerste wedstrijd gehouden werd, tot de mogelijkheden zou kunnen behoren… Wij zullen zien… Met weemoed wordt er afscheid genomen. Op de laatste dag van de Ballonfiësta regent het, maar het zijn voornamelijk afscheidstranen. In Albuququerque gaat wederom een droom in vervulling. Je kunt de belevenissen, de sfeer en de contacten op het intermenselijke vlak en de historische gebeurtenissen van de Gordon-Bennett-Race, waar dit jaar vele records gesneuveld zijn, niet beschrijven. Je moet het eens in je leven BELEEFD hebben… Wat heet eens? New Mexico wordt vanwege het prachtige natuurschoon en de Mexicaanse sfeer niet ten onrechte het land van betovering genoemd en Amerika het land van de

onbegrensde mogelijkheden. Er valt nog zoveel te ontdekken… Het maakt dan ook niet uit of de Ballonfiësta aan het begin of aan het einde van de reis gepland staat. Als ie maar gepland staat… Ben Bläss

    

Op de foto's hieronder van Ina v/d Craats zie je Tom Rutherford en Ben Bläss op de commentaarpositie.

Als laatste het nieuwe logo en het thema "Out of the Blue" van de ballonfiesta in 2006

    

    

    

6

Spotters Corner


Tekst: Bennie Bos

    

Cameron TR60, Japan

   

Cameron TR70, Litouwen

  

Kubicek BB20 GP

Zwitserland

Cameron TR60, Japan

 

    

Kubicek BB Heart, Oostenrijk

Ultra Magic SS-105, Zwitserland

 

Kubicek BB 30Z, Duitsland

Cameron Z-105, Frankrijk

Cameron Z-31 Hopper, Engeland

 

Ultra Magic T-180, Spanje

Cameron C-90

Kubicek BB 30Z, Oostenrijk

 

Ultra Magic M-130, Zwitserland

Cameron N-105, Duitsland

Cameron Z-77, Japan

    

7

Verstrikt in touw


Tekst en Foto: Bennie Bos

 

Een 53 jarige vrouw is levensgevaarlijk gewond geraakt toen ze met haar been verstrikt raakte in een touw wat buiten de mand hing. Kathleen Long uit New Jersey crewde bij de ballon van haar man en werd aan het touw de lucht ingetrokken. De vrouw heeft daar enige tijd gehangen totdat ze uiteindelijk een boom raakte, losraakte en vele meters naar beneden door het dak van een schuur viel. Ze is zwaar gewond afgevoerd met een helikopter. Volgens de politie mag de vrouw van geluk spreken dat ze net op dit dak is terecht gekomen wat haar val heeft gebroken. Hoe het ongeluk kon gebeuren is een raadsel. Normaal hangen de touwen bij de start altijd aan de binnenkant van de mand en komen dit soort ongelukken eigenlijk nooit voor.

Bennie Bos

    

8

Gasfles gerecycled


Tekst: Bennie Bos, Foto's: Hans Habers

    

Gasflessen voor de ballonvaart zijn ontwikkeld voor maar één enkel doel: het bezorgen van veel warmte voor een gezellige avond aan een geselecteerd gezelschap. Met dat doel in zijn achterhoofd zette de Drentse piloot Hans Habers de slijptol in deze afgekeurde fles en bouwde een pracht van een buitenkachel. Een leuk onderdeel van gesprek als Hans na een vaart nog even zit na te keuvelen met zijn passagiers. Bennie Bos

   

    

9

Gasvaart over Nederland


Tekst en Foto's: Rainer Herkenhoff

    

Op 15 oktober hebben we Nederland weer eens bezocht met onze gasballon. Even na 08.00 uur zijn we vanaf onze eigen startplaats bij herberg Mutter Bähr nabij Ibbenbüren in Duitsland met 2 gasballonnen gestart en koersten bijna recht naar het oosten, op weg naar het land van Koningin Beatrix. Ik, Rainer Herkenhoff, bestuurde samen met mijn co-piloot Klaus Gayer de netballon D-OARH. Vaart 116 voor deze met 1050 kubieke meter waterstofgas gevulde ballon. Voor mij was het de 192ste gasballon vaart. Ons gezelschap bestond verder uit 3 passagiers. De andere gasballon D-OIBB was van het type netloos, en deze werd gevaren door Klaus Göddeker. Vrij laag stond er een snelheid van 40-45 km/h, hoger was de snelheid lager.

Bij Bad Bentheim nam ik contact op met een, zoals gewoonlijk, aardige controller van Dutch Mill. Een vaart richting Nederland is altijd prettig aangezien we

daar altijd vriendelijk worden ontvangen. De controlzone van Twente was actief en we werden keurig begeleid door sportvliegtuigen op onze vaart. We koersten verder richting Deventer.

    

   

Klaus op de andere ballon hield het daar na een 4,5 uur durende vaart voor gezien en zette de landing in. Aangezien de wind iets ruimde en de richting nu naar Lelystad was, besloot ik nog even door te varen. Twee jaar geleden ben ik eens in Noord-Holland geland en ik weet dat er noordelijk van Amsterdam genoeg

plekken zijn om te landen. Over Lelystad Info vroegen we regelmatig de grondwind op. Voor ons vielen de parachutespringers uit de vliegtuigen en we hebben ze op hun landingplek vanaf onze ballon kunnen begroeten. Met een richting 270-280° en een snelheid van 30 km/h voeren we over het Markermeer met een zicht van meer dan 8 kilometer. Boven Monnikendam hebben we de landings- voorbereidingen getroffen. Onze crew Clemens Bendick was reeds met de wagen dicht in de buurt van de ballon. De landing verliep gladjes en het landingsfeest werd rond 15.00 uur gevierd met Duits bier na een vaart van bijna 7 uur en een afgelegde weg van 175 kilometer. 17 zandzakken van 15 kilo per stuk gingen er onderweg overboord. Veel dank aan de vriendelijke mensen in Nederland,

we komen terug.

Rainer Herkenhoff

Ook jij kunt mee aan boord van een echte gasballon, kijk voor alle info links op deze pagina en klik op de tekst "Het Ultieme Kado". De eerste Nederlandse heteluchtpiloten gaan deze maand al de lucht in met een ballon zonder brander om te genieten van absolute stilte.  Bennie Bos

    

    

10

America's Challenge


Tekst: Phil MacNutt, Foto's: Brian Critelli en Phil MacNutt

  

Na 4 jaar achter elkaar bedenkelijk weer te hebben gehad, konden we ons nu eindelijk verheugen op een goed jaar. De voorspellingen gaven geen onweer en een leuke snelheid naar het oosten. Tim herrinerde mij constant aan de vaart van vorig jaar waar ik enkel een afstand scoorde van 320 kilometer, dus dit jaar

maakten we er bijna 2400 kilometer van. Mijn tweede piloot was een vriendin uit Belgie, Anja Kuemmerlein, van origine Duitse. Ik vond het erg jammer dat mijn normale partner Brian Critelli dit jaar niet in staat was om met mij te varen, maar ik zag er ook naar uit nieuwe ervaringen op te doen en nieuwe dingen te leren van iemand anders. Met mijn 14 vaarten ben ik een relatief verse piloot, zelfs voor de Amerikaanse standaard. Onze meteoroloog Don Day deed het werk met het weer en ook Anja had een vriend in Duitsland die zich bezig hield met onze mogelijke routes. Tesamen met de info die we beschikbaar hadden van de Flight Service konden we bouwen op een solide basis voor onze vaart. Het eerste gedeelte van de vaart was erg rustgevend, geen onweer en een aangename nacht met een snelheidje tussen de 16 en 20 knopen. We koersten over Las Vegas en Anja was druk op zoek naar "The Strip". 

Die nacht voeren we laag en dat was comfortabel en warm. Tegen zonsopkomst bevonden we ons in de hoek Texas, Oklahoma en Colorado met goede winden. Ik bereidde ons ontbijt voor en zette koffie en we begonnen onze dag. Het werd steeds warmer en we hadden het geluk dat boven ons een hoog wolkendek lag wat ons

enige beschutting gaf en er tevens voor zorgde dat het gas in de ballon minimaal verwarmde. Op dit moment lag onze hoogte rond 10.200 feet. Tijdens de vordering van de dag begon de wind toe te nemen, precies zoals de meteomensen hadden voorspeld. 50 km/h werd 65 km/h en bij sunset wees de teller zelfs 80 aan. We begonnen aan de tweede nacht met genoeg ballast en genoeg snelheid. We hadden eigenlijk van die snelle vlammen aan de zijkant van de mand moeten schilderen. In de nacht werden we naar 95 km/h geduwd met een piek boven de 100 !! Anja sliep, ik maakte haar maar niet wakker om haar mijn opgewonden nieuws te vertellen. Ik hield me bezig met het intekenen van onze route op de kaart en was een beetje bezorgd omdat we South Dakota/Minnesota naderden en nog 7 a 8 uur donkerheid voor ons hadden. Ik belde Don op en zei hem: "Don, je moet deze ballon afremmen !!!".

Hij verzekerde mij dat onze snelheid binnen enkele uren zou afnemen. Hij stelde voor om door te klimmen naar 12.000 feet, maar we wilden eigenlijk geen ballast verspillen. Ik ging even slapen en tegen de tijd dat ik weer wakker werd, vertelde Anja mij het goede nieuws dat onze snelheid volgens de GPS was gezakt naar 53

km/h. Tegen zonsopkomst zaten we boven de bossen bij Wisconsin met een dik wolkendek onder ons. Deze bewolking zou de eerste uren niet oplossen, dus ik zette de transponder aan en liet wat gas ontsnappen waardoor we daalden. Het ergste was dat de bewolking vrij laag boven de grond hing en we dus maar weinig ruimte hadden voor fouten. Eénmaal onder de bewolking aangekomen, namen we om de beurt de rol van piloot over en manouvreerden de ballon door de kleine ruimte tussen grond en bewolking. Ik had veel moeite om de ballon level te houden en was bang dat ik het zou verzieken. Ik wist zeker dat Anja, met haar 50 vaarten, een betere job zou doen dan ik, maar ook zij had problemen om de ballon steady te houden in deze smalle baan. Het was constant spelen met het ventiel en het
overboord gooien van zand. Ik discuteerde hier later over met andere piloten en die hadden allemaal hetzelfde probleem gehad waardoor ik me weer wat beter begon te voelen. Anja en ik besloten dat we zouden landden nadat we John Kugler gepasseerd waren (sorry John), hij was eerder die ochtend geland. We moesten nog enkele uren doorvaren in Michigan om zijn afstand te breken. We zaten boven een uitgestrekt bosgebied zonder wegen en zonder enig zicht op beschaving. We hadden genoeg ballast om Lake Superior over te steken wat nu voor ons opdoemde. We beschikten echter niet over

survivalspullen en ik had niet veel zin om het meer over te steken en daarna terecht te komen boven de afgelegen bossen van Ontario. Volgens onze kaart zou er voor het meer één grote hoofdweg lopen, en we besloten om daarbij te landen. Nadere bestudering van de kaart leerde ons dat er ook een

hoogspanningskabel parralel met de weg liep en een 11 kilometer breed meer direct op onze route. Op dat moment keken we naar beneden en zagen open veld met een zandweg . . . . we keken elkaar aan . . . en ik trok het ventiel los. We hadden een prachtige landing, helaas wel met de ballon in de boom. Na een telefoontje met ons hoofdkwartier, was binnen enkele uren de sherrif ter plaatse. We haalden onze apparatuur uit de mand en lieten de mand en ballon achter. De gezagsdragers namen ons mee naar het politiebureau waar we het Duitse team van Josef “Bepperl” Hoff en Stefan Handl met hun crew tegen kwamen. Onze crew arriveerde na een non-stop rit van 33 uur. In mijn ogen zouden de crews de prijzen moeten krijgen, niet de piloten. Het Duitse team was in dezelfde omgeving geland als wij en ze waren oke. Het beste van alles was dat men het helemaal niet erg vond dat we een biertje stonden te drinken op de parkeerplaats van het politiebureau. Later nam men ons mee naar een lokale pub in Crystal falls voor pizza en nog wat biertjes. Hierna iets inhalen van ons slaaptekort om vervolgens terug te keren naar de landingsplaats om onze ballon op te halen. Het Duitse team stond erop om ons daarbij te helpen. Veel bossen, modder en stromende regen, maar zij waren er om ons te helpen. Ik was zo vermoeid dat ik het liefste de “fat bastard” in de bomen had laten hangen, maar Bepperl zei "niemand gaat hier weg als de ballon niet in de trailer zit". Ik heb een puur Duitse moeder en ik weet dus wat dat betekent, daar kun je beter niet tegenin gaan. Bepperl is een ervaren bergbeklimmer en skiinstructeur en heeft al vele zware retrieves gehad in Europa dus hij kent alle

trucjes om die “fat bastard” weer uit de boom te krijgen. Helemaal doorweekt en met een gewicht van wel 400+ pounds, helemaal verstrengeld in de takken. Sherrif Mike Wagoner nam 2 ingehuurde krachten mee, zoals Renee ze noemde “big ol’ corn fed Michigan boys”. Deze mannen gingen de ballon met precisie te lijf en na 10 minuten lag alles op de bodem. We stopten de ballon in de zak waarna Bepperl een soort team harnas

maakte om het geheel weg te kunnen slepen. Ik kroop met 4 andere mannen in het geimproviseerde harnas en we begonnen te trekken.  Het werkte perfect, in minder dan een uur waren we uit de bossen en lag alles weer in de trailer. Bepperl vertelde over zijn landing op een bertop in Roemenie waar hij de mand meer dan 2000 foot naar beneden moest slepen. Zij dachten dat daar een weg liep, maar het bleek een beekje te zijn. De mand was totaal vernield door alle stenen en takken. Ze moesten 300 kilometer omrijden naar de andere kant van de berg om de enveloppe te bergen. En dat alles in 1 nacht. Met beidde ballonnen in de trailers reden we gezamenlijk terug. 33 uur later kwamen we weer in Albuqurque aan rond een uur of 1 in de nacht. Bonnie stond ons op te wachten met enkele biertjes voor de decompressie, ze wilde graag onze verhalen horen. Kort samengevat, ik mistte Brian op mijn

vaart, maar ik genoot van mijn ervaring met Anja en ik heb veel geleerd van haar. Ik heb veel respect voor de Duitse/Europese gasballon gemeenschap en het is altijd een waardevolle ervaring om met één van hen te varen. De vaart die Anja en ik hebben gemaakt was goed genoeg als kwalificatie voor de Gordon Bennett van 2006 en ik kijk er al naar uit om te mogen starten vanuit Belgie of mogelijk Parijs. Anja heeft plannen om een team te vormen met een andere piloot om voor Belgie aan de start te verschijnen. Felicitaties aan de teams van Peter Cuneo/Barbara Fricke en Andy Cayton/ Danni Suskin die samen met mij aan de start zullen verschijnen voor de USA. Phil MacNutt

    

11

"De Groeten uit Limburg"


Tekst en Foto's: Henri van Bommel

    

Op vrijdag in de late avond zag ik op tv dat er lekker weer in het weekend op komst was. Reden om de weerkaarten te bestuderen. De isobaren liepen rechtlijnig over Nederland en niet al te ver uit elkaar. Dit moest naar schatting een knoop of 25 wind opleveren van zuid naar noord. Ondanks dat ik niet aan een

“Longjump” had gedacht was het idee snel geboren. Op zaterdagochtend werd het één en ander afgestemd met een meteoroloog van het KNMI. Deze bevestigde het weerbeeld. Redelijke wind omstandigheden aan de grond en voldoende wind op hoogte. Lekker zonnig, terwijl het pas bij 25 graden thermisch zou worden. Al snel was het complete team geregeld. Met Frans en Thijs in de volgauto en John Eikelenboom als navigator in de ballon was het feest compleet. Inmiddels was er ook toestemming voor wat betreft de vertreklocatie in Zuid-Limburg. Ik had de vaart zodanig gepland, dat ik gebruik kon maken van de dagelijkse gang tijdens de landing. Te vroeg vertrekken bij 50 km/h op hoogte zou betekenen dat ik het noorden te vroeg zou bereiken met als gevolg een mogelijk te hoge landingssnelheid. Vandaar het plan om pas te vertrekken rond 10:00 uur. Op zondagmorgen vertrokken we rond half acht

richting Zuid-Limburg. Daar aangekomen, wachtte ons de gastvrije heer Mulleneers al op bij zijn recreatieboerderij Tergracht in Epen. De ballon werd opgebouwd met 480 liter propaan aan boord. De vader van de heer Mulleneers verzocht ons om “de groeten uit Limburg“ over te brengen voor het geval we ons

einddoel Groningen of Friesland zouden bereiken. Nu had onze vaart plotseling nog nut ook. Om 10:10 uur hingen we in de lucht en het ging meteen lekker. Op 2000 voet stond er 32 knopen op de teller met een goede richting. De reis was begonnen. John had zijn kaart voor zich op zijn bureau, de gastanks. Snel schoof Eys-Wittem onder ons door, Heerlen in zicht en even later stond een aantal AWACS toestellen rechts van ons geparkeerd op Geilenkirchen, terwijl we boven Afcent in Brunssum hingen. Daarna doken we Duits luchtruim binnen en Langen Radar nam onze begeleiding over van Beek tower. We wipten even Nederland in bij Venlo en al snel passeerden we vliegveld Niederrhein. Deze verkeersleider meldde dat hij nog een vertrekkende 737 had over een half uur. We gingen 55 km/h dus we waren de CTR alweer uit voordat deze Boeing z’n motoren had gestart. Onder deze omstandigheden is het lekker om het navigatie

werk uitbesteed te hebben. John bleef maar bezig met posities bepalen en kaarten vouwen. Nadat we Kalkar passeerden en de Rijn kruisten kwamen we de Achterhoek binnen en passeerden Varseveld, Almelo, Coevorden en Emmen. Bennie Bos had ons allang op de luchtvaartradio gehoord en stuurde een sms-je “Welkom in Drenthe”. Alles liep lekker, heerlijk zonnig weer met continu een prachtige schaduw van de ballon.

  

   

De volgauto in de buurt, wat wil je nog meer. De vaarhoogte waar we ons hoofdzakelijk bevonden was 1600 voet. Hier was de richting en snelheid optimaal, zo’n 15 graden met 22 knopen. Er was voldoende sturing dus we varieerden af en toe onze hoogte tussen 1000 en 2500 voet om richtingcorrecties toe te passen.

    

  

We koersten verder en lieten Assen links liggen. Vanaf hier stuurden we naar rechts om zo via Hoogezand-Sappemeer om de stad Groningen heen te sturen naar de noordpunt van de provincie Groningen. Eelde toren meldde een wind van 160 met 8 knopen aan de grond terwijl wij bij Slochteren nog steeds 20 knopen hadden op 500 voet. Waarschijnlijk worden collega’s in het noorden daar niet warm of koud van. Voor iemand uit

Brabant klinkt dat spannend. De boomtoppen zagen er redelijk rustig uit dus ik had er vertrouwen in dat de wind op Eelde ook voor ons van toepassing was. Langzaam zijn we vanaf Slochteren gedaald. Een klein sleepje, met een snelheid van een knoop of 10 heel laag aan de grond, maakte een einde aan de prachtige ballonvaart. We waren soepel geland op een groot kort gemaaid weiland ten noorden van Schildwolde. De twee zonen en de dochter van de eigenaar van het perfecte weiland waarin we lagen, hadden ons al aan zien komen en hielpen ons vriendelijk met inpakken. De volgauto was snel aanwezig, zoals we van ze gewend zijn. De gebruikelijke fles Goblet graanjenever werd uiteraard met plezier overhandigd. Tot slot hebben we de “groeten uit Limburg” overgebracht en onze missie was compleet. Tijdens de vaart maakten we enkele leuke fotos waaronder De AWACS-toestellen op

Geilenkirchen, een maisveld met een doolhof in de buurt van Varseveld, een gemaaid maisveld waarin een hartje was overgelaten en de viersprong van waterwegen bij Coevorden. Het weer brak op deze dag samen met mij haar persoonlijk record. De hoogste temperatuur sinds 100 jaar en mijn de grootste afstand in een heteluchtballon binnen Nederland. Op dit weer zouden we dit jaar in augustus zeker jaloers zijn geweest.

  

   

    

Met dank aan Menno van der Haven en zijn collega’s van het KNMI voor de uitstekende weervoorspelling. Enkele details waar iemand die een Longjump gaat voorbereiden mogelijk wat aan heeft. De vaart werd uitgevoerd met de PH-BSD van www.hotballoon.nl , een Schroeder 3600 met 480 liter gas aan boord, 6 tanks van 60 liter en 3 tanks van 40 liter. Voor het opzetten werd een extra 40 liter inflation cylinder gebruikt.  We hebben 377 liter gas verbruikt, wat neerkwam op 0,93 liter per minuut bij 22 graden omgeving temperatuur. De enveloppe temperatuur was 92 graden bij de start en 79 graden in de landing. De gemiddelde snelheid was 45 km/h, waarbij we 290 km aflegden in 6 uur en 3 kwartier. We werden gevolgd door Frans van Tilburg (chauffeur) en Thijs van Bommel (navigator). Ze legden 952 km af met de Toyota landcruiser + 3 meter Westfalia aanhanger en verbruikten 130 liter diesel, een verbruik van 1:7,3. Het was ook stevig doorrijden die dag. De landing vond zo’n 25 km voor de Waddenzee plaats, zodat er nog ruimschoots mogelijkheden zijn om onze Longjump afstand te verbeteren. Dit moet een stimulans zijn voor onze collega ballonteams om ook een prachtige afstandvaart te maken in het seizoen 2005-2006. Zie de website van de DBCC voor de Nederlanders en de website van de KBBF voor de Belgen.    Henri van Bommel

    

12

Gé Lazarom


Tekst: Alex Waaijenberg, Foto: Erik Jan Doornewaard

    

Bij deze wil ik graag een oproep doen aan alle (Gas) ballonvrienden in Nederland en misschien ook in het buitenland. Op 13 oktober dit jaar heeft Dhr. Gé Lazárom, woonachtig in Den Haag een zware dubbele hartoperatie ondergaan en heeft daarvoor 3 weken in het ziekenhuis gelegen. Nu is hij gelukkig weer aan de beterende hand en mag hij in een revalidatiehuis weer langzaam op krachten komen en oefenen met een fysiotherapeute.. Hier mag hij 4-6 weken blijven, totdat hij weer voldoende is hersteld…Vanaf mijn allereerste jaren als Gasballonfreak kwam ik Gé tegen met de andere Gasballonvrienden, zoals Nini Boesman en Dick Brieër… Zodoende werd ik ook lid van het prachtige ballonblad “Luchtpost History”, dit is een ballonblad, waar veel historisch materiaal wordt beschreven en waar veel over de Gasballonvaart wordt verteld en waar wij Gé toch wel als grote krachtbron achter mogen zien!! Ik weet nog in

Thionville, waar wij heerlijk uitgebreid gingen eten tegenover het opstijgterrein, waar we spraken over de tijd dat zij nog Gasballonvaarten samen met Nini maakten vanuit Den Haag en andere streken!!!  Nu is mijn vraag, kunnen wij allemaal eens een kaartje sturen naar Gé Lazárom om weer een paar vrolijke noten toe te voegen in zijn leven? Dit is het adres van het revalidatie huis: Van Limburg Stierumhuis t.a.v. Dhr. G. Lazárom

Kamer 118 - In de van Limburgstierumstraat 30  - 2515PG Den Haag  Alex Waaijenberg

    

13

Koninklijk bezoek bij Vredesfeesten


Tekst en Foto's: Ben Bläss

    

Sedert op 4 juni 1783 de gebroeders Montgolfier hun eerste, met hete lucht gevulde onbemande ballon de lucht instuurden en vijf maanden later, op 21 november 1783 de Fransen Pilatre de Rozier en Markies d`Arlandes in het ballonschuitje stapten en meevoeren met de eerste bemande ballon, heeft de ballonvaart

een bewogen geschiedenis gekend. De ballonvaart kreeg vlug vaste vorm in vrijwel alle landen van Europa, zo ook in België. Onze zuiderburen kunnen misschien de eer opeisen de luchtballon bijna te hebben uitgevonden. Sint - Niklaas in België, hoofdstad van het Waasland, mag er namelijk prat op gaan, alle belangrijke feestelijke gebeurtenissen te hebben gestoffeerd met een “lombal“, zoals daar een luchtballon in de oude volksmond werd genoemd. Inderdaad, in 1784, één jaar na de uitvinding van de luchtballon door de gebroeders Montgolfier, werd te Sint- Niklaas, door Johannes Van Goethem, een geboren en getogen Sint-Niklazenaar, een luchtballon gevuld met hete lucht de ruimte ingestuurd. Dit soort stunt verwekte destijds heel wat ophef. Voordat echter de eerste bemande luchtballon in Sint-Niklaas zou opstijgen, moest men wachten tot 1845. Op 3 maart werd door de heer Kersch uit Menen onder

enorme belangstelling een ballon in gereedheid gebracht voor een eerste luchtreis boven het Land van Waas. Vanaf het Sint-Jozef-Klein Seminarie, beter bekend als “het College“, steeg het gevaarte in de namiddag onder het gejoel en gejuich van de toegestroomde menigte op. Gedurende de Frans-Pruisische oorlog in 1870

en in het bijzonder tijdens het beleg van Parijs, heeft de luchtballon werkelijk opzien gebaard. Gedurende vier maanden, dat Parijs afgesloten was van de buitenwereld, stegen in het holst van de nacht tientallen ballons op, om langs deze primitieve luchtbrug honderden inwoners te bevrijden. Voor heel wat piloten, die met behulp van hun ballon uit het omsingelde Parijs waren ontsnapt, werd de ballonvaart later een lonende broodwinning. Voor vele feestelijkheden zoals kermissen en festiviteiten van vorstenhuizen werden zij gevraagd voor een ballonopstijging. Dit laatste was ook het geval in Sint-Niklaas. Vanaf 1873 werd het kermisgebeuren jaarlijks opgeluisterd door het opstijgen van ballons. Met de regelmaat van de klok stegen tot 1914, op de donderdag van de jaarlijkse kermis, de ballons op naar onbekende verten. Deze aloude traditie werd door het uitbreken van de eerste wereldoorlog

verbroken, maar in 1919 weer hervat tot 1971, met uitzondering van de tweede wereldoorlog. In 1948 waren voor de eerste keer na de tweede wereldoorlog opnieuw gasballons te zien op het grootste marktplein van België en op één na (Moskou) grootste plein van Europa. Aan de basis van de huidige Vredefeesten stonden

oud burgemeester Romain De Vidts, André Sax en ballonvaarder Jozef Vanderstraeten, die in het teken van het jaarlijkse herdenkingsfeest van de Bevrijding een internationale ballonrally op touw hebben gezet. 1951 is het jaar dat het echtpaar Jean en Jaqueline Sax-Van Havere bij de organisatie betrokken raakten en Sint-Niklaas sindsdien als ballonstad internationale faam hebben gegeven.  Sinds 1972 heeft Jean Sax, de zoon van één van de drie oprichters, de organisatie met een ontembare bezieling en gevoel voor de intermenselijke relatie ter hand genomen en in 1978 omgedoopt in Vredefeesten. Vanaf dat jaar worden de gasballons uit veiligheidsoverwegingen niet meer gevuld met waterstofgas, toch met het onbrandbare en duurdere helium. Nadat het feest met een tweede programmadag werd uitgebreid, beet in 1988 als eerste special shape het gigantische kasteel van Balleroy uit de befaamde collectie van

Malcolm Forbes de spits af. Een nieuw item werd aan de traditierijke meeting toegevoegd: een jaarlijks terugkerend special shape festival. Sint-Niklaas is als oudste ballonmeeting van Europa een niet meer weg te denken ontmoetingsplaats geworden voor vele eminente gasballonpiloten van het eerste uur als o.a. Albert

Van den Bemden (nestor van de ballonvaart in België), Francois Schaut, Alfred Eckert, Horst Hassold, Peter Pellegrino, Alfred Nater, Anthony Smith, Don Piccard en last but not least Nini Boesman. Zij komen zolang de leeftijd het reizen nog mogelijk maakt, in principe elk jaar uit alle windstreken voor een weerzien bij elkaar. Al met al is deze komst een bewijs van trouw aan de stad

Sint-Niklaas, temeer daar deze oude en bewogen traditie mede door hen in stand gehouden wordt. Op de foto zie je Albert van den Bemden in gesprek met onze Nederlandse trots, Nini Boesman. Door de ingrijpende reconstructie van de Grote Markt werd het festival verleden jaar verplaatst naar een sportveld in de buurt. Ter gelegenheid van de feestelijke openingsceremonie van de in een volledig nieuw jasje gestoken Grote Markt werd dit jaar een feestprogramma opgezet, dat ruim 100.000

toeschouwers in een ware euforie verzette. Hoogtepunt van de openingsceremonie was het eervolle bezoek van Koning Albert en Koningin Paola van België, die bij het betreden van de Grote Markt getuige waren van het opstijgen van vier met slingers verbonden ballons van Europese steden, waar de organisatie een jumelage mee onderhoudt. Burgemeester F. Willocks stelde Jean Sax en zijn familieleden aan het koninklijke paar voor.

  

    

Welk een groots en onvergetelijk en indrukwekkend gebeuren voor Jean Sax en zijn kinderen en kleinkinderen, die allengs met een ongekend enthousiasme en onvermoeibare inzet stap voor stap in zijn voetsporen stappen en een unieke traditie in de wereld van de ballonvaart voortzetten. Traditiegetrouw begint het

festival, dit jaar onder ideale weersomstandigheden, met het opstijgen van vijf gasballons verdeeld over twee dagen. Met een ongekende discipline en vaardigheid met als hoogste prioriteit veiligheid wordt de Grote Markt met 44 heteluchtballons in vier waves en de meest spectaculaire special shapes (waaronder de papegaai van Forbes, de kikker van Herman Kleinsmit, de Franse haan van Jean Becker, de kathedraal van Sankt Gallen van Marlies Nägeli en Babybel, gevaren door Sven Heirman, omgetoverd in een kleurrijke en dynamische`ballonstofmarkt`. Als nieuwtje geven rondom het plein een twintigtal radiografisch bestuurde heteluchtballons een kleurrijke show weg. Internationale muziekkorpsen vullen de wachttijden met muzikale klanken en aantrekkelijke showparades. Het terrein rond het reusachtige stadhuis is aangekleed met kermisattracties, friettenten, gezellige terrasjes en

een braderie. De winkels zijn in de ballonsfeer uitgedost. Ter verhoging van de feestvreugde wordt de lucht opgeluisterd met een spectaculair vuurwerk.   De oh`s en ah`s zijn dan werkelijk niet van de lucht. Het zijn droomachtige taferelen, waarbij jong en oud uit hun dak gaan. Het is feest voor iedereen! Het is Vredefeest!

Het jaarlijkse spektakel, dat de hoogste graad van perfectie bereikt heeft, doet ter afsluiting op de zondagavond alle harten nog sneller kloppen, wanneer telkens een andere gigantische special shape het anders zo overheersende stadhuis doet verbleken tot Madurodamachtige afmetingen. Het spontane applaus van het dankbare publiek is bedoeld als hulde aan het stadsbestuur van Sint-Niklaas, het organisatiecomité met o.a. wethouder Gaspard Van Peteghem en aan alle leden van de familie Sax, die zich jaarlijks onvermoeibaar inzetten, om een traditioneel en nostalgisch ballonfeest te organiseren, waarbij discipline, veiligheid, het instandhouden en bevorderen van vriendschapsbanden de allerhoogste prioriteit genieten. Wellicht om die reden neemt Sint- Niklaas in de ballonwereld een uitzonderlijke plaats in.

Ben Bläss

    

14

Kapadokya Balloon Festival 2006


Tekst en Logo: Bennie Bos, Foto's: Geert van Wolvelaer

    

Enkele weken geleden hebben de meeste piloten onder jullie een mailing van mij ontvangen over het Kapadokya Balloon Festival in september 2006. De eerste opzet van die mailing was om te peilen of er een voldoende draagvlak was voor de iniatiefnemer om iets op poten te zetten. Of er draagvlak was ??? . . . dat heeft hij geweten. Er kwamen vele reactie's binnen en inmiddels is de machine al volledig aan het draaien. Aan de wieg van deze meeting staat de Belg Geert van Wolvelaer, enkele jaren geleden verhuisd naar het gebied waar hij nu bijna elke ochtend zijn passagiers vervoerd boven een werkelijk sprookjesachtige omgeving. Ondertussen zijn er bijna elke dag besprekingen met mogelijke sponsoren en wordt het gehele traject van onderdak, gasvoorziening, transport, lokale crew, excursies en veel meer zaken afgewerkt. Het officiele logo heb ik persoonlijk gemaakt en zie je hiernaast. De website is inmiddels nagenoeg klaar en beschikbaar voor een ieder die informatie zoekt. Men kan daar binnenkort

de inschrijving bevestigen. Gegadigden dienen eerst contact op te nemen met de organisatie over de hoogte van het inschrijfgeld alvorens ze inschrijven. Piloten die zich al hebben aangemeld als geinterreseerde krijgen binnenkort bericht zodra de hoogte van het inschrijfgeld bepaald is. In het inschrijvingsgeld zit inbegrepen:

transport van de ballonnen naar Kapadokya, douane rechten, toelatingen en andere vergunningen van CAA, verblijf in een 4 sterren hotel voor piloot + 3 crewleden, ontbijt en avondmaal, 4 excursies in Kapadokya (ondergrondse steden, een bezoek aan tapijtweverij, bezoek aan pottenbakkerij, Turkse avond....), gas, kaarten, meteorologische bijstand, logistieke bijstand, minibus met 1 locale crew voor de retrieve na de vaart. De excursies kunnen nog veranderd worden daar er veeeeeeeeel te bezichtigen valt in Kapadokya. Het sprookjesachtige landschap is gelegen in Centraal Anatolia, op amper 45 minuten rijden van de luchthaven Kayseri. Vanuit Belgie en Nederland vlieg je eerst naar Istanbul

(+/- 3,5 uur) , van waaruit je dan een binnenlandse vlucht neemt van ongeveer een uur. Men wil proberen een vliegtuig te charteren voor 38 teams (x4) is 148 personen. Dan kan iedereen rechtstreeks

komen, zonder tussenstop en met een 10 tot 15 % korting. De 7 daagse meeting start op maandag en eindigt op zondag, doch de main briefing vind plaats op zondag voor de meeting, daar Kapadokya niet de eenvoudigste streek is om te ballonvaren, wel de spectaculairste. Voor het transport van de ballonnen is men

aan het onderhandelen met een transportfirma en het ligt in de bedoeling dat de ballonnen op een centraal punt verzameld worden. Het volume van de ballon wordt beperkt tot een 140 (4000 m3). Special shapes zijn absoluut welkom al is er nu nog geen garantie te geven op een vergoeding. Deze eerste editie is een aanloop naar een jaarlijks wederkerend internationaal ballonfestival van hoog niveau, zowel voor sponsors als voor deelnemers. Kosten noch moeite worden gespaard om van dit evenement één van de meest prestigieuze en magische ballonmeetings in Europa te maken, dit in samenwerking met het gemeentebestuur van Göreme en de Dienst Toerisme Turkije. Kapadokya is met haar "maanlandschap" en perfecte weerscondities één van de meest geschikte locaties om te ballonvaren. Kapadokya is een magisch avontuur op zich, een mix van plezier, zon en natuurlijk

ballonvaren! Het is geen toevalligheid dat jaarlijks miljoenen toeristen afreizen naar Kapadokya voor haar unieke "schoorstenen" en prachtig gekleurde valleien. Velen onder hen grijpen dan ook de kans om hier hun eerste ballonvaart te maken. Iets wat ongetwijfeld in het geheugen blijft hangen...

    

  

Dus, kijk eens even rond op de nieuwe website www.kapadokyaballoonfestival.com en bekijk zeker de foto's. Wil je deelnemen of verdere informatie, neem dan contact op met de organisatie.   Bennie Bos

    

15

Jedo Webdesign


Tekst: Bennie Bos, Visual: Kubicek Balloons

    

Er zijn vast en zeker ballonvaarders die denken: "die website van mij mag wel eens volledig over de kop, ik haal lang niet alles uit het Internet wat er in zit. Maar ik heb er geen verstand van en een professionele website zal wel niet te betalen zijn. Peter van Harten, Rob Wiegers, Kubicek Nederland, Erik Bosman, Andre Henkemans en Aart Jan Troost, om zomaar wat namen te noemen, hebben inmiddels begrepen dat het niet zo moeilijk is. Zij hebben contact gezocht met Erik Jan Doornewaard, de persoon achter Jedo Webdesign. Hij bouwt websites voor bedrijven, stichtingen en verenigingen, en heeft zo al een groot aantal compleet op maat gemaakte websites geleverd, sommigen voorzien van een CMS. Dit is een in eigen beheer ontwikkeld Content Managing System, waarmee zonder enige kennis van HTML of een programmeertaal een website bijhouden kan worden. Er wordt dus een complete website geleverd en als je dingen wilt toevoegen, dan kun je dat zelf eenvoudig thuis achter je pc doen. Jedo Webdesign kan je een compleet pakket leveren. Daarbij wordt mogelijk rekening gehouden met je wensen, en je bestaande promotiemateriaal of huisstijl. Ook het aanvragen van een eigen domeinnaam kan door Jedo Webdesign geregeld worden. Kijk voor de aardigheid eens op de website www.jedowebdesign.nl en bekijk het portfolio, waarin een deel van de websites die Erik Jan inmiddels heeft

afgeleverd, en neem vrijblijvend contact op zodat je eens wat ideeën kunt uitwisselen. Ook de nieuwe website van het Kapadokya Balloon Festival is door Erik Jan gebouwd.   Bennie Bos

    

16

MI 70 K uitgesteld


Tekst: Bennie Bos, Foto's: Cameron Balloons

    

Dit is hem dan, de First Inflate foto van de enorme Cameron Z-1600, de ballon is klaar voor het nieuwe absolute wereldhoogterecord wat de Indiër Vijaypat Singhania ermee wil gaan maken. De trip stond gepland voor 19 november 2006. Ik zeg "stond", want de trip op die dag is inmiddels gecanceld. De meteorologen zoeken natuurlijk naar de meest ideale weersomstandigheden en de 10 daagse vooruitzichten voor die datum gaven een ongeschikt weerpatroon. Het project genaamd MI 70 K, Mission Impossible 70.000 feet, wordt nu verschoven naar een datum die spoedig bekend zal worden gemaakt. Voor diegene die niet helemaal doorhebben hoe groot deze ballon eigenlijk is . . . een voorbeeld. Een normale passagiersballon voor 6 personen heeft een inhoud van 4000 kubieke meter. In Engeland rekent men met kubiek foot en een ballon van 4000 kubieke meter heet dan een type 140, van 140.000 kubiek foot. De ballon op de foto is dus een ballon die 11.5 keer zoveel inhoud heeft als een normale passagiers ballon. Er zal voor de recordpoging ook geen normaal mandje onder hangen maar een drukcabine. 70.000 foot is namelijk meer dan 21 kilometer hoog en een menselijk lichaam kan niet functioneren op deze hoogte. Het record staat nog steeds op naam van Per Lindstrand van Lindstrand Balloons die in 1988 een hoogte haalde 64.997 foot.

    

Vijaypat Singhania: "Ik ben mijn hele leven al avontuurlijk en ik wilde altijd iets doen ter glorie van India. Ik hou van het nemen van risico's en uitdagingen. Mijn poging om met een ballon het absolute wereldhoogte record te verbreken vanuit mijn thuisbasis Mumbai, zal een grote eer brengen aan mijn land".

  

Op de foto hiernaast zie je de Z-1600 naast een Cameron Demonstrator Hopper en krijg je enig zicht op de omvang.

De ballon kreeg de naam "Rope Trick"

 

     

Bennie Bos

    

17

Roziere AM-3 record


Tekst en Foto's: Greg Winker

    

De afgelopen vier jaar heb ik als co-piloot met Willie Eimers gevaren in de America’s Challenge gasballonrace welke gehouden werd tijdens de Albuquerque International Balloon Fiesta. Dit jaar werd echter de Gordon Bennett samen gehouden met de Challenge. Willie leeft voor de Gordon Bennett, dus het stond buiten twijfel

dat hij hier aan mee zou doen. Hij heeft hem 3 keer gewonnen en eindigde 4 keer als tweede. Het vervelende voor mij is dat Willie Duitser is, en om mee te kunnen doen in de Gordon Bennet Race moet hij vergezeld gaan van een Duitse co-piloot. Het resultaat was dus dat ik het kortste strootje trok en kon fluiten naar ons gezamenlijke uitstapje. Maar hoe luidt het gezegde . . de ene deur gaat dicht, de andere opent zich. Toen ik de situatie door mijn gedachten liet gaan, bedacht ik me dat ik nog een Roziere ballon in mijn garage had liggen. Ik had nog geen mooie gelegenheid gehad om met dat ding te varen, maar ik zou dit jaar de hele week in Albuquerque zijn en had geen verdere verplichtingen. Waarom zou ik de ballon niet meenemen en als ik dan toch in de lucht hing, waarom zou ik dan niet proberen een wereldrecord te breken . . . of twee!! Het huidige record voor dit type AM-3 ballon staat

op naam van Troy Bradley met een afstand van 353 mijl in 27 uur en 25 minuten. Met een startvenster van 7 dagen, besloot Don Day, mijn weerman, dat ik direct op de eerste zaterdag moest starten. De voorspelling gaf enkele dagen goed weer maar een trage wind voor de eerste 12 uren. Mijn plan was om gelijk bij het

opkomen van de zon te starten en dat betekende dus dat ik om 02.30 uit bed moest. Hetelucht piloten vinden dit een krankzinnige tijd, normaal sta ik rond middernacht op als ik een ochtendvaart met een gasballon ga maken. Na een korte rit stond ik op het vliegveld van Moriarty en was klaar om op te bouwen. De grondwind zat op 8 knopen, voor een gasballon niet echt een probleem. Willie Eimers was ook gekomen als mijn “Ballonmeister” en vulde de ballon. Een ballon van dit kaliber is in een half uur gevuld en toen Willie de kraan dicht draaide, was ik nog druk bezig om alle benodigde apparatuur aan boord te hangen. Mike Pryor fungeerde als mijn observer en we brachten enige tijd door met het vergelijken van GPS coordinaten, tijdcontrole en al dat soort dingen die observers doen. Uiteindelijk was er niks meer te doen en woog Willie de ballon af en stuurde mij de lucht in. De wind zat dus op 8 knopen en alsof ik nog nooit van valse lift had gehoord, ging ik even later weer naar beneden en maakte nog een Touch and Go op de startbaan. Direct weer omhoog met een koers naar het zuidwesten en éénmaal op hoogte een links bocht naar het zuid-oosten. Zoals gewoonlijk ben ik de eerste 2 uren van de vaart bezig om mijzelf te settelen. Ik plaats alle zaken op plaatsen waar ik ze blindelings kan vinden en pleegde een paar telefoontjes met de satelliet telefoon, vond mijn positie op de kaart en ging relaxed achterover hangen om van het uitzicht te genieten. De voorspelling van deze dag was een windsnelheid van

5 knopen in de ochtend, uitlopend naar 10 knopen bij sunset. Het plan was om de eerste 12 uur een beetje te sukkelen en daarna bij de aantrekkende wind te beginnen aan mijn record. Na drie uur varen begon ik me te vervelen en begon ik me af te vragen of 2 dagen in een ballon doorbrengen nou echt wel zo’n leuke manier

is om mijn vakantie door te brengen. Er was niet veel te doen en het gebied oostelijk van New Mexico is nou ook niet echt de mooiste plek op aarde. Ik naderde militair luchtgebied, nam contact op met Flight Service waar mij verteld werd dat de luchthaven actief was tussen 500 foot en 16000 foot. Geen probleem, ik zat in een Roziere en steeg boven de 16000 foot. Na het passeren zakte ik eenvoudig weer door niet te branden, handig zo’n ballonnetje. Dit type ballon heeft een gedeelte wat gevuld moet worden met heliumgas en een gedeelte wat verwarmd kan worden met een brander. Je hebt het lange afstand voordeel van een gasballon en de manoeuvreerbaarheid van een heteluchtballon. In hetelucht wedstrijden, wordt bijvoorbeeld een Judge Decleared Goal een paar kilometer verderop gezet.

In een Roziere ballon zou je dat zelfde doel een dag varen verwijderd in een andere staat kunnen leggen

en omdat je deze ballon net zo kunt manoeuvreren als met een normale heteluchtballon, zou je zeer dicht bij dit doel kunnen scoren.Tegen de tijd dat ik het militaire gebied verliet, begon ik thermiek waar te nemen. Ik heb samen met Willie heel veel in thermiek gevaren met een gasballon en ik weet dat, tenzij het echt te gek

wordt, je gewoon relaxed moet blijven en genieten van het uitzicht. De ballon gaat omhoog . . . . de ballon gaat naar beneden . . . de ballon gaat op en neer, net als de Hokey Pokey. Deze dag viel de thermiek wel mee. Tijdens één van deze stijgingen van de ballon ging ik voor mijn gevoel te hoog en bedacht ik dat ik het ventiel maar eens kon bedienen. Voor de vaart hebben we de klep niet bediend, dus dit was mijn eerste gelegenheid om te zien wat het effect zou zijn. Zou ik het gas horen stromen en hoeveel zou de ballon reageren bij 1 of 2 rukken. Ik trok aan het ventielkoord . . . er gebeurde niks. Ik trok nog eens, ditmaal harder . . . . . niks. Ik trok hard, echt hard . . . . helemaal niks. Ik belde met mijn inflate crew en zij verzekerden mij dat de klep en het touw goed gemonteerd was. Er was geen verklaring te geven waarom de klep niet werkte, maar gezien deze omstandigheden zag het er naar

uit dat ik de ballon zonder ventiel zou moeten landen. Dat is niet het gemakkelijkste om te doen, maar ook niet direct het einde van de wereld. De beste vergelijking die ik kan geven is om een auto midden op een druk kruispunt te stoppen zonder te remmen. Niet eenvoudig, maar mogelijk. Heel voorzichtig. Toen de zon de

horizon naderde moest ik beslissen of ik de komende nacht door wilde varen en ik doordacht de omstandigheden. Mijn snelheid was nu 55 km/h, dus dat ging goed. Het ventiel werkte niet, wat mij minder mogelijkheden gaf voor een goede landing, maar dat probleem zou ik nu ook hebben. Ik voelde me goed en besloot de nacht door te varen. De zon ging onder en ik verveelde me allang niet meer, nu wist ik weer waarom ik graag 2 dagen in een ballon door zou brengen. Toen het donker begon te worden, kwamen de sterren te voorschijn. Op een hoogte van 8000 foot boven west Texas was ik omringd door het melkwegstelsel, ik kon elke ster zien. Zij zouden mij de komende 12 uren vergezellen. Kort nadat het helemaal donker was hing ik boven Amarillo en had ik een lichtshow zowel onder als boven mij. Ballonvaren tijdens de nacht is absoluut het beste wat er is. Het is heel moeilijk om de

gevoelens daarbij uit te drukken. Voor mij is dit een onwerkelijke ervaring. Deze nacht, zonder maan, was erg donker. Het was onmogelijk de horizon te zien en de lichten van de steden vermengden zich met de sterren. Er waren geen wolken, er was geen geluid, er was geen wind en het was moeilijk voor mij te geloven dat ik

alleen in dit hele kleine mandje zat op een hoogte van 5000 foot. Terwijl de nacht vorderde, ontdekte ik dat ik in het geheel niet moe was. Waarschijnlijk was ik mij onbewust aan het voorbereiden op de landings procedure. Tijdens de afkoeling van de nacht gooide ik mijn laatste 3,5 zak zand overboord. De uren tikten door, de afgelegde weg werd groter. Om 12.47 zat ik boven Laverne en rekende uit dat ik het afstandrecord al had gebroken. Ik feliciteerde mijzelf en nam een foto, een zelfportret van een half slaperige man. Het duurrecord zou ik niet kunnen verbreken. De ballon zou nog wel 24 uur kunnen varen, maar het weer zou de komende dag verslechteren. Het slimste wat ik zou kunnen doen is om vlak na sunset te landden, voordat de thermiek mij in zijn greep krijgt.Tijdens de nacht nam mijn snelheid alleen maar toe. Met het opkomen van de zon net om de hoek, koerste ik met 80 km/h over

Kansas. Mijn koers was richting enkele onweersbuien die ik al vaker had gezien op afstand deze nacht. Volgens mijn weerman zaten deze boven Kansas City en dat ligt nog op een behoorlijke afstand. Ze vertoonden een pracht van een lichtshow waarover ik me weinig zorgen maakte. Achteraf hoorde ik dat de

stormen ter plaatse behoorlijk heftig waren geweest, de National Guard had die nacht zelfs mensen moeten helpen die verrast werden door het water. Om 04.00 uur ontstak ik de branders om het helium op te warmen. Dit gaf me lift en bracht me boven de maximale grens voor mijn gasvoorraad waardoor er gas uit de appendix begon te lopen. Dit was mijn enige mogelijkheid om gas uit de ballon te krijgen aangezien mijn ventiel niet werkte. Toen ik de brander uitzette, stopte de ballon op 13200 foot en daalde daarna weer.  Ik had de ballon met deze actie zwaarder gemaakt en daalde nu met 600 foot per minuut en had de ballon met de brander onder controle. Zo kon ik bij de landing beter manoeuvreren. Vlak voor sunset bracht ik alles inclusief mijzelf in gereedheid voor een snelle landing. Mijn weerman Don vertelde mij dat de wind aan de grond bij sunrise zo’n 20-30 km/h zou zijn. Snel, maar

niet te snel. Met het afstandrecord in mijn hand en de onweersbuien die steeds dichter bij kwamen, parkeerde ik de ballon in een langzamere stroming op 9000 foot. Met 40 km/h wachtte ik het opkomen van de zon af. Toen het licht genoeg was om de dingen aan de grond te kunnen onderscheiden, besloot ik de ballon

aan de grond te zetten. Toen ik daalde, steeg de windsnelheid van 40 naar 50 km/h. Toen naar 55 en zelfs naar 65. Op 5500 foot had ik een snelheid van 80 km/h . . . geen probleem, ik zit nu op 4000 foot en de windsnelheid moet nu gaan afnemen. Maar hoe meer ik daalde, des te hoger werd mijn snelheid . . . 90 . . . 95 . . . 105 . . . 110 !!!! De GPS topte op 120 km/h terwijl ik toen nog maar op 800 foot hoogte zat. Ik begon me nu toch een klein beetje zorgen om de landing te gaan maken. Ik keek naar de grond maar kon geen bomen ontdekken die ontworteld waren door de wind en ook de schapen rolden niet door het weiland. Ik overtuigde mezelf ervan dat de wind aan de grond wel mee zou vallen. Uiteindelijk begon de snelheid te zakken. Op 300 foot had ik nog wel een snelheid van 100 km/h en ik bereidde mezelf voor op een spannende landing. Dit zou een stuk gemakkelijker gaan als mijn ventiel zou werken!!!.

Hoe dan ook, ik zou moeten landen zodra ik in de buurt van de grond zou komen, wat er ook gebeurde. Gelukkig voer ik over grote open velden in Kansas en als ik het geluk aan mijn kant had, dan zou het wel goed

met me komen. Ik raakte een windsheer, de ballon deukte in, de mand schudde en op 200 foot zakte mijn snelheid naar 85 km/h . . . was dat alles ?? Een tweede windsheer bracht de snelheid nog iets meer terug, ik mistte net het prikkeldraad waarna ik de ballon open trok. De ballon liep leeg, veel te langzaam voor mijn gevoel, terwijl ik door een veld met gewas werd gesleept met 50 km/h. Na 400 meter slepen kwam ik uiteindelijk tot stilstand. Ik was geland, ik bestond nog uit één deel, ik was veilig. Bruce Krause, een inwoner van het gebied, had me gevolgd. Hij was erg nieuwsgierig en kwam naar me toe om te kijken waar ik in godsnaam mee bezig was. Ik had echter zoveel adrenaline in mijn lijf dat ik gedurende een uur geen fatsoenlijk gesprek heb kunnen voeren. 20 minuten na mijn landing arriveerde mijn crew. Mike pakte de GPS en zijn papieren en noteerde exact de gegevens. Er was een beetje

schade aan de ballon, maar deze zal zeker weer varen. We pakten de ballon in en al heel snel, op de terugweg naar Albuquerque, viel ik in een hele hele diepe slaap . . . . . . . .

Ik kan haast niet wachten om dit nog eens een keer te gaan doen. Greg Winker

    

18

Tot Slot


Tekst en Foto: Bennie Bos

    

De afbeelding hiernaast geeft de nieuwe kerstkaart weer van ballonartiest Marc Pacan, ze zijn per 10 stuks te bestellen via zijn website. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . In het magazine van vorige maand heb ik beloofd aandacht te besteden aan de evenementen voor het komende jaar, het is echter zo dat de meeste data rond deze tijd binnendruppelen, dus dat item schuif ik een maand verder. Mocht je van een bepaald evenement alvast iets willen weten, stuur gerust een e-mail, mogelijk is de datum al bekend. . . . . . . . . . . . . . . . .

Ik wil een ieder bedanken die heeft meegewerkt aan de totstandkoming van deze editie. Het waren weer prachtige verhalen, die er zovele zijn, alleen ze moeten even op papier gezet worden. Tegenwoordig gaat dat via de e-mail heel handig, dus schroom niet en probeer

eens je belevenis te vertellen. Ik weet zeker dat er onder jullie vele verborgen schrijvers zitten. Ik ben zoals altijd weer bereikbaar op het bekende e-mail adres info@hotair.nl en je krijgt altijd antwoord terug. 

Ciao, Bennie