Aankomst in het Walhalla van de ballon pioniers, Albuquerque, New Mexico. Ik had het gelijk al moeilijk want tussen het vliegtuig en de bagageclaim waren er een stuk of 20 shops met allemaal ballonspulletjes.
My wallet trilde zo hard in mijn broekzak om eruit te komen, dat iedereen een tornadoshelter opzocht.

Maar ik heb toen (nog) niks gekocht. Schouderklopje voor Gaitje. Ik sjeesde met een 22 dollar shuttle naar het hotel (Clarion). De huizen en omgeving in de staat New Mexico geven mij het gevoel dat ik rondloop in Six Flags bij dat Mexicaanse gedeelte bijna achterin. Deze Mexicanen zijn zekers ook allemaal in Six Flags geweest. Heb alleen nog geen Rio Grando achtbaan gezien. Oja, aankomst bij het hotel, inchecken en op naar mijn kamer op de derde verdieping (voor het uitzicht). Mijn Hollandse klompen braken mij aan alle kanten kapot! 2 big screen televisies, kingsize tweepersoons bed, bad met douche, magnetron, koelkast met vriezer, 3-zits bank . . . Tijd om acte de presence te geven op het ballonfiesta terrein. Eerst de instructievideo bekeken om de werkzaamheden van een crewmember onder de knie te krijgen. Gelukkig draaiden ze deze om het half uur dus ik heb hem 2 keer gezien. 

Ja, heej… I am Dutch en de video was gratis. Niet alle kraampjes waren toen nog open, aangezien het zaterdag ochtend pas begint, maar toch kwam ik al met een enorme tas met goodies thuis om mijn verzameling uit te breiden. Er waren ook kraampjes met wel duizenden pins. Whooaaa!!! Ga nu een badje

nemen en dan kruip ik onder de wol. Moet er al om 6 uur zijn en het is 40 minuten lopen dus wekkertje wordt geknald op 05.41 uur! Zaterdag 4 oktober 2008! Rise and shine. Walk, walk, walk and I am at the park. Bij de entrée zei zo’n gast ‘your good’. Toen zei ik ‘of course I’m good duuuuu’ Maar dat was een Amerikaans gezegde vanwege de crewpas die ik om had met gratis toegang. Aankomst op het ‘grasveldje’. Nou, ik heb nog nooit zoveel volgkarretjes gezien en ze kwamen nog steeds aanrijden! Ze begonnen met 11 ballonnen in het donker die opstegen. Erg mooi om te zien. Nadat deze vertrokken waren, begon het zogenaamde ‘ventilator-syndroom’. 1 begint en de rest doen allemaal mee. De ballon van Albuquerque steeg als eerst en enigste op met de Amerikaanse vlag hangend onder zijn mand, terwijl het National Anthem op de speakers hoorbaar was. Alle 700+ piloten,

crew en toeschouwers waren ineens muisstil. Echt stil. Krijg er nog mierentietjes (kippenvel) van. Echt onvoorstelbaar. Kennis gemaakt met de pilot waarbij ik help en het klikte meteen. Hij heette Allan en kwam uit Denver. De ballon hing letterlijk en dus echt door middel van houtje touwtje geknoopt aan de mand.

Er waren 2 andere crewleden (gave gepensioneerde folks die op rondreis waren door Amerika. Aangezien ik deze piloot vaker zou helpen deze week mocht één van de andere crewleden mee in de ballon. Ik mag dus in de loop van de week mee !!!!!!! Now we are talking!!!! Op een gegeven moment hing hij dus als ongeveer 437e in de lucht. Ik dacht dat het al licht was maar dat kwam door die ballonnen die in de lucht hingen, damn wat een schouwspel. Really amazing. Niet normaal wat een hoeveelheid ballonnen. Wij er erachteraan op zoek naar zijn landingsplaats en daar alles weer inpakken. Tijdens het inpakken voeren er nog een paar honderd ballonnen over en waren wij in het gezelschap van mooie specials shapes die het ook nodig vonden om hier te landen, 2 bijtjes, monster/draak en de koets maar de adelaar voer helaas voorbij. Damn, mooie foto’s kunnen maken. Gas bijvullen, eten halen en

toen zijn we op het veld bij een picknick tafel gaan zitten en hebben de hele tijd lopen te ouwehoeren, echt lachen en dat op zijn Amerikaans!!! Heerlijk. Vanavond vuurwerk dus ga nu weer terug naar het veld, weer 40 minuten lopen. Laterrrrrr. Zaterdag 4 oktober 2008 (des avonds). Zoals gezegd in my last story, zou ik naar

het veld gaan om het vuurwerk te gaan kijken. Ware het niet dat ik lekker aan het tv kijken was op mijn kamer en een beetje het programmaboekje van de ballonnenfiesta aan het doorneuzen was. Bij het gedeelte vuurwerk stond er een * achter de tijd! This means… could change!! Aangezien er die dag een beetje regen was op komen dagen ging het ‘gasballonnen-oplaten-gedeelte’ voorafgaand niet door. Schiet er toch ineens een lichtflits door mijn hypofyse… misschien zijn ze al begonnen!! Ik snel mijn hotel uit en ja hoor, de ene knal naar de andere. Kon het wel mooi zien maar heb de helft gemist. Well, tomorrow nieuwe kansen! Zondag 5 oktober 2008! Oooohhh heerlijk, deze morgen kon ik uitslapen en daar heb ik ook maar gelijk gebruik van gemaakt, dit is dus de enige dag dat ik kan uitslapen, dit i.v.m. de regen en wind. Ware het niet dat ik totaal de tijd vergeten was en er opeens op de deur werd geklopt.

Roomservice!! Oeps. Sta je daar met je kleine framboos! Deze dag had ik besloten om eens een stevige wandeling te gaan maken (voor de verandering). Deze wandeling duurde 2,5 uur en ik loop ongeveer 6 km per uur en in een mile zit ongeveer 1,6 km dus dit houdt in dat ik ……..  veel gelopen heb. Bij aankomst aan het

hotel heb ik nog even met de fitness apparaten lopen stoeien. Mezelf klaargemaakt voor het balloonfiesta gebeuren en dus wederom weer 40 minuten gelopen, maar gelukkig hebben ze ook hier in Albuquerque een MacDonalds, Burger King, Denny’s, Subway etc dus ik kan het er snel weer bij eten! Vanochtend was de opstijging van de ballonnen geannuleerd en ook gecancelled, maar voor de avond zag het er goed uit. Vanavond gaan ze night-glowen (in het donker blijven de ballonnen staan op de grond en worden dan als een soort grote lampion gebruikt). Ik heb het wel eens bij het Hulsbeek in Oldenzaal gezien (7 stuks) maar dit sloeg echt alles. Volgens mij waren het er net geen 100!! Wat een mooi gezicht. Ook hier sluiten ze af met vuurwerk! Als de mortieren worden afgeschoten voel je het al een beetje in je maag. Dan komen de harde knallen tevoorschijn in de lucht met de speciale effecten. Damn real amazing!!

In Nederland ga ik het nu "lucifers afsteken" noemen vergeleken met hier in Amerika. Volgens mij hebben ze hier geen eisen aan het vuurwerk. Na een kwartiertje gingen de 100.000-den mensen weer op hun terugweg naar huis. Geloof me, het waren er echt wel meer dan 200.000! Er stonden al honderden van die gele

schoolbussen klaar om ze te vervoeren. Ook per auto gingen ze alle kanten op. Mijn petje af en volle bewondering voor de verkeersregelaars die dit zonder oponthoud voor elkaar kregen. Ik kan dit allemaal aanschouwen aangezien ik (voor degene die het nog niet weten) 40 minuten moet lopen !! Ook kom ik elke keer langs een afgezet park waar allemaal ‘motorhomes’ staan. Dit zijn van die rijdende huizen/vrachtwagens/bussen. De ene is nog groter dan de andere, ongelofelijk. Hier moeten ze volgens mij echt wel een tweede discotheek voor opnemen. En als je ze ziet rijden, slepen ze ook nog een autootje achter zich aan waar je U tegen zegt! Maandag 6 oktober 2008! Om 04.45 uur ging het wekkertje, in de grote hal van het hotel heb ik Kellog’s nog even gesponsord door het eten van een bakje met muesli/cruesli achtig iets (met een eitje)! En ja hoor, ditmaal was het gelukkig 39 minuten

lopen aangezien ik nog al last had van een beetje flatulatie! Tijdens de bijeenkomst van de piloten midden op het veld (briefing), werd er door een weerdeskundige verteld hoe het weer er voorstaat. Er stond nogal een bak wind, maar het zou minder worden. Mijn piloot had zo zijn twijfels en besloot niet te gaan. Safety first,

en dat respecteer ik maar al te graag. Tijdens deze briefing, die word gehouden vanuit een ‘torentje’ waar dus 700 piloten onder staan, werd er een piloot omgeroepen om straks onderaan het torentje te verschijnen om een gesprekje te voeren met de ordedienst (FAA) en alle piloten zo van ‘ooooooeeehhhhh!!’. Lachen joh. Over een half uurtje moesten we weer komen, de wind was toen inderdaad minder vanwege de zonopkomst. Toen gingen er toch een ‘paar’ (bijna honderd) de lucht in. In Nederland geven we elkaar een hand om kennis te maken, de Eskimo’s wrijven hun neus tegen elkaar. Nee, hier in Amerika moet er geknuffeld worden. Nou, ik kan je vertellen, ik heb zowat het hele veld geknuffeld aangezien mijn piloot en zijn vrouw zowat iedereen kent en mij voorstelde. Zo heb ik dus mooi mijn techniek kunnen bijspijkeren. Hier in Amerika heet ik Mark!! Aangezien ze een beetje moeite

hebben met mijn naam. Dit leidde soms echt tot hilarische taferelen. Tijd voor een Amerikaanse hamburger. Nou, dat had ik beter niet kunnen doen, aangezien ik in New Mexico ben en ze wel van een ‘beetje’ peper houden. Details laat ik hierbij achterwege, maar het glazuur van mijn wc is ver te zoeken. In de loop van de

middag heb ik een bezoekje gebracht aan het ballonnenmuseum. Dit is best wel interessant. Op het einde van dit museumpje hadden ze een ballonnenshop. De bodem van my wallet is in zicht aangezien ik er met 2 volle tassen weer uitging (o.a. bretels) hihihi. Weer teruglopen naar het hotel, weer….nee laat maar, je weet het al! Hier heb ik nog een beetje bij het zwembadje rondgehangen. Oja, op het veld hebben ze natuurlijk ook van die volgkarretjes. Sommige zijn wel heel erg speciaal en groot. Zoals een oude omgebouwde brandweerauto. Dinsdag 7 oktober 2008! Wederom in alle vroegte een bakje Kellog’s genomen, met een bekertje melk en weer op weg naar het veld. Hier aangekomen heb ik de briefing van de piloten weer mogen aanschouwen en naar veel ooohs en aaahs was het dan weer zover, it giet oon!! Vandaag is er een wedstrijd element ingebouwd. Een paar piloten (lees: de helft)

gaat opstijgen buiten het veld om over het veld te varen en een zakje te droppen op een groot kruis op het veld (de andere helft was toen al opgestegen vanaf het veld). Wie het dichts bij gooit is de winnaar. Mijn piloot mocht buiten het veld opstijgen. Dus wij een mooi plekje opzoeken, en dat dachten 350 piloten ook dus

het was lekker druk in de woestijn. Wachten op het sein ‘veld open’ en toen gingen de ballonnen. Mijn piloot zei tegen mij "hop in" en dat hoef je dus echt geen tweede keer tegen mij te zeggen! Wij met z’n tweeën omhoog richting het veld samen met 349 andere ballonnen om ons heen. De andere 350 ballonnen hingen toen ook al in de lucht dus dat was een donders mooi schouwspel... s'middags ben ik nog even naar de hoogste berg hier geweest (Sandia Peak). Gelukkig kreeg ik een lift van één van de crewleden. Ik ging met een kabelbaan de lucht in samen met stuk of 50 anderen in 1 cabine. We deden er een kwartier over om boven te komen, kun je nagaan hoe hoog dit was. Boven kreeg ik ook nog gezelschap van Bob en Dave die de eerste dag samen met mij crewden. Dat was weer lachen, brullen en gieren (vanwege de ijle lucht). Ontzettend mooi uitzicht. In het restaurant hier op deze heuvel

bestelde ik Franse Frietjes (om op de internationale toer te blijven) en een ‘paar’ kippenvleugeltjes (voor de vegetarische mensen onder ons, deze vleugeltjes lagen op een bedje van sla). Net zoals de hamburger van gisteren waren de vleugeltjes doordrenkt met scherpe en hete saus. Gelukkig kreeg ik op de terugweg

wederom een lift van een oudere man, zelfs tot aan het hotel!! Om de wc eens even flink te gaan verbouwen!! Wat ik nu toch allemaal weer heb beleefd hier…. Je zou het niet geloven als ik het niet had opgeschreven. Woensdag 8 oktober 2008! Zoals alle andere dagen, was het deze morgen donker toen mijn vol geautomatiseerde en elektronische wakker-maak-systeem afging. Niet wetend wat mij allemaal te wachten staat. Na wederom een heerlijk (kort) ontbijtje ging ik weer in een paar minuutjes met de benenwagen naar het veld. Dit is tevens de laatste dag crewen bij deze piloot. Nadat er deze ochtend flink wat mouwen omhoog waren gerold, gingen alle piloten met aanhang naar de dierentuin. Deze piloot nodigde zelfs mij uit om ook mee te gaan. Carpoolend gingen we samen met zijn collega en aanhang to the zoo! Bij aankomst stonden rijen van tafels met voedsel erop al klaar tezamen met bakken fris gevuld

met ijsblokjes. Aangezien dit onbeperkt was, leken we wel beesten. Halverwege het park kon je voor 3 buks een drommedaris-ritje maken. Elke keer als we bekenden tegenkwamen (en dat is vaak kan ik je vertellen) stelden ze me aan hun voor (als Mark). Op deze manier kon ik dus ook weer de techniek van het knuffelen

opkrikken. Ze zeiden zelfs dat mijn hulp zo goed was als mijn gewicht in goud, ik natuurlijk aan alle kanten blozen. Voor het avondgedeelte werd ik uitgenodigd om deel te nemen aan een lopend buffet (heb er nog nooit zo hard achteraan moeten lopen) in het 12-sterren Marriot hotel recht aan de overkant van mijn hotel. Bij Entree kon je duidelijk zien dat ze sterren hadden, bijvoorbeeld door de extra steunen onder de tafel voor de 4 vorken, 5 messen, 3 lepels en 2 glazen (dit in allemaal echt zilver of course!) Heerlijk gegeten aangezien ook dit weer een onbeperkt buffetje was. Dit allemaal tot stand gekomen door te carpoolen met deze ontzettend lieve, leuke, aardige mensen. Donderdag 9 oktober 2008! De eieren zijn hier ‘s ochtends ook goed binnen te houden. Ditmaal geprobeerd om op handen en voeten het fiesta-veld te bereiken, dit lukte maar tot de helft dus ben toen maar verder gegaan op alleen de handen. Kennis

gemaakt met een nieuwe piloot, ditmaal uit Brazilië. Crewen bij zijn gigantische ooievaar!! Deze weegt 370 kilogrammen en is heel erg breed. Het heeft zelfs een dekentje in zijn snavel. Wat een gigantisch maar irritant en hard werkend ding. Maar goed… ballon gevuld en hij was klaar om het luchtruim te keizen. Er kwam een

kerel aanlopen die hij kende en hij vroeg hem om in te stappen. Maar hij wilde niet! Brutaal als ik ben zei ik voor de gein dat ik wel wilde. Zie hier mijn 2e ballonvaart deze week !!!! Deze was wederom echt super!! Op de terugweg stond er langs de kant van de weg een volgcombinatie met pech. Je gelooft het niet maar dit waren allemaal dames (nou ja behalve 1 maar die viel niet echt op zeg maar). Van deze Braziliaanse piloot kreeg ik ook een uitnodiging. Ditmaal voor een brunch in het Sandia Casino & resort met, jaaa het is blijkbaar mogelijk, nog meer sterren als het vorige hotel. Ook dit vreet festijn was weer lopend en dus ook onbeperkt. Ook hier waren mijn volle borden door de bedienden niet aan te slepen. Tijdens deze brunch was er ook een verloting. Gaitje zou Gertjan niet zijn als ik dus ook in de prijzen viel. Een mooie tas van het fiesta evenement van vorig jaar. Terug op het veld stond

er een volgtruck met 2 biggetjes als huisdieren. Deze dag en morgen zijn special voor de special shapes. Hiervoor waren er talrijke reportage wagens uitgerukt om dit allemaal voor de tv te verslaan. Ook stond er een Spam-mobiel ter uitdeling van deze vleeslekkernij. Ook hier mocht ik naar binnen en al gauw werd het

een groot feest. s’Avonds was er een night-glow met alleen special shapes. Ik heb het hier bijvoorbeeld over een koets, cactus, locomotief, vliegtuig, spookhuis, noah’s ark, konijn, ooievaar, wesp,
2 bijen, brandenburger toren, draak, monster, bloempie, varken, panda, olifant, boomstronk, fles champagne, auto en zelfs een lieveheersbeestje, het was er allemaal. Ook tijdens deze glow hielp ik bij de uit de kluiten gewassen Pino! Heb wel 3 pins gekregen deze avond. Vuurwerk was er deze avond ook. Vergeet wat ik heb gezegd over de laatste keer met vuurwerk want deze avond deden ze er nog een schepje bovenop. Het was zeg maar een 9 op de schaal van Gaitje. Na dit geweld kreeg ik een lift van één van de andere crewleden tot aan mijn hotel. Lekker zittend in de laadbak van de pin-up truck. Had ik trouwens al gezegd dat die ooievaar huge was? Vrijdag 10 oktober 2008! Ditmaal werd het

ochtend diner gesponsord door de locale zuivel fabriek. Het toetje was overheerlijk inclusief het eitje en een kopje melk voor de botjes. De koude en korte nachten en tevens het harde werken begint nou toch wel een beetje zijn tol te eisen. 45 minuten gelopen. Wederom geholpen met de grote Tweety. Ging op zich lekker.

Wij als crew erachteraan rijden op zoek naar zijn landings plaats. Hier moesten we een terrein op onder politiebegeleiding en escorte van politie, aangezien dit een indianenreservaat is. Lang bezig geweest met inpakken, vanwege de vele klittebanden en overal lucht wat er niet uit wil. Terug op het veld kwamen we langs van die mobiele schijthuisjes. Onze piloot ging erin en zijn crew reed de truck ervoor. Was mie lichen. Hij kon geen kant op. Lekker genoten van een goede toost onder het genot van water met bubbles en een beetje alcohol genaamd champagne. Op terugweg richting het hotel (lopend) kwam ik mijn eerste piloot weer tegen en hij nodigde mij uit voor de prijsuitreiking van de competities die gehouden zijn van de week. Dit is wederom een rennend buffetje en hopelijk onbeperkt. Hopelijk zeg ik aangezien het morgen pas is. Maar laten we niet op de zaken vooruit lopen aangezien ik

dat lopen nu wel een beeetje gezien heb !!!!! Vrijdag 10 oktober 2008 des avonds. Vanwege de wind ging de night-glow helaas niet door. Maar het vuurwerk wel!! En dat heb ik geweten. Vrijdag heeft ook hier iedereen weekend, dus waren er veel bezoekers. Dit weten ze van te voren aangezien ze nog groter uitpakten met het

vuurwerk dan de vorige keren. Wat een schouwspel. Toch nog even langs de kraampjes gelopen. Resultaat: Blikjeshouder, handschoenen, sokken, 2 pennen, muispad, stickers, tafelkleed, 4 petjes, set speelkaarten, T-shirts, blokje zeep, bretels, sleutelhanger, bekers, borden, schotels, servetten, schoudertas en een jas. Zaterdag 11 oktober 2008. Deze ochtend heb ik een flinke financiële bijdrage geleverd aan de verkoopkant van de lokale zuivelfabriek, heb namelijk stiekem 2 toetjes genomen. Ooohhh. Dit mocht ook wel want vanwege de wind heb ik lekker uit kunnen slapen. Op de locale televisiezenders werd een windwaarschuwing afgegeven dus ik weer lopend naar het fiestaveld inclusief mijn gigantische matras. Met de gedachten om eens lekker te gaan vliegeren. Niet wetende dat de windwaarschuwing in Amerika niet geheel hetzelfde is als die in Nederland. Al gauw waren de

rollen omgedraaid en was de vlieger met mij aan het vliegeren en liet hij mij alle hoeken van het veld zien. Ook kreeg ik een rondleiding langs de zojuist neergezette picknick tafels. Nadat ik deze tafels van dichtbij heb kunnen ruiken met mijn neus, was het de beurt aan mijn knie. Deze was het niet eens met de gang van zaken

en liet mij dus in de steek. De organisatie verwachtte veel mensen aangezien er wel degelijk honderden van die gele schoolbussen in lijn stonden te wachten. Zoals eerder gezegd was er deze middag een prijsuitreiking voor de winnende piloten. Er waren prijsjes voor de 35 best scorende piloten. Deze prijsjes begonnen met blauwe tanden en volgde met telefoons gevolgd door plasma tv’s, videorecorders, dvd spelers en de hoofdprijs was een opgevoerd brommertje . . . Harley Davidson wel te verstaan. Eénmaal weer bij het hotel aangekomen om eens lekker te gaan dineren (magnetronvoer) besloot ik om maar eerst eens even de tv aan te slingeren. Ditmaal was Beverly Hills Cop erop dus al gauw was het weer lachen, gieren en stikken in hetzelfde zojuist opgewarmde blokjes vleesvoer. Opeens werd het beeld zwart op alle zenders en kreeg ik een Tornado-Warning voor mijn kiezen geschoteld. Ik had toch wel

degelijk een ander toetje verwacht. Ik moet zeggen, het werd ook wel erg donker buiten. Gelukkig bleef het bij deze waarschuwing. Je kon wel op je 6 vingers natellen dat de nightglow en het vuurwerk voor deze avond niet doorging. Gelukkig bracht de tv uitkomst en wel in de vorm van de zender… Comedy Central.

Zondag 12 oktober 2008. De wind was gelukkig weer een beetje normaal aan het doen. Na een overheerlijk en weldegelijk vochtig kopje melk en muesli ging ik ditmaal voor de laatste maal (snik, snik) lopend naar het veld. Dit leek wel een eeuwigheid te duren vanwege mijn enorme spierpijn in mijn benen (van het vliegeravontuur van gisteren). Na de pilotenbriefing kwam de zon op samen met een bak wind. Ook de laatste ochtend ging dus niet door. Tijd om afscheid te nemen van de piloten en opgebouwde vrienden. Gelukkig had iedereen elektronische post dus waren al gauw alle e-mail contacten onderling uitgewisseld. Bij één van de piloten, die president is van een groep van 140 aangesloten ballonnen in Colorado, kom ik zelfs in hun newsletter en hun website. Kicken!!! Inmiddels was het al weer 9 uur ‘sochtends toen ik langs de Burger King liep. Kon ik natuurlijk niet zomaar voorbij

lopen. De Whopper met Franse frietjes en soda pop ging erin als Whopper met franse frietjes en soda pop. Om toch nog iets educatiefs mee te geven, lesgevend vanuit Albuquerue, New Mexico, wil ik je de meest succesvolste (althans voor mij dan) openingszin meegeven om uit te proberen waar ook ter wereld……
Stel je voor je bent in een discotheek/bar en je ziet een leuke dame/heer aan de bar staan en je wilt een gesprek beginnen, probeer dan eens het volgende te zeggen "Do you mind if I hang out here with you,
till it’s save back where I farted" Hahahahahahah.   Gertjan Veldman
Wil je nog even lachen, bekijk dan de Jumpstyle video van Gaitje met ballonnen op de achtergrond.

De 4de editie van de grootste en meest bekende Italiaanse ballonmeeting werd alweer een daverend succes. Het Ferrara Balloons Festival verwelkomde gedurende het 9 dagen durende evenement meer dan 400.000 toeschouwers en is aardig op weg naar een belangrijke plaats op de Europese kalender. Het Balloons Festival,

georganiseerd door de Provincie en de Stad Ferrara, samen met Prosport, ging opnieuw door in het Parco Urbano Bassani, een groene oase van 23.000 m2, waar je gemakkelijk de dag kon vullen met tientallen en tientallen bezigheden. Dit jaar kon het publiek deelnemen aan rugby- en volleybaltoernooien, ijsschaatsen op kunstijs, verschillende shows van klassieke en moderne dans bijwonen, supporteren tijdens judo- en karatewedstrijden, tentoonstellingen bezoeken of gewoon gezellig kuieren tussen de vele culturele en promotionele initiatieven. Attracties in overvloed dus, om de tijd aangenaam te vullen na het opstijgen van de luchtballonnen 's morgens en vòòr de voorbereidingen van de avondvaart. Maar ook de piloten en hun crew hoefden zich niet te vervelen in Ferrara. Na het gastanken in de

voormiddag bleven heel wat uurtjes vrij voor een bezoekje aan de vele stands, of shopping in het Middeleeuwse stadscenter, op amper een kilometer wandelafstand van het opstijgterrein. Niet enkel de activiteiten maar ook de lijst van aanwezige teams is drastisch uitgebreid. Tijdens de twee weekends gingen

niet minder dan tien Special Shapes de lucht in (een rariteit voor Italië !), ondermeer het Roze Olifantje Nelly B van Peter Van Overwalle (B), het Nederlandse koppeltje 'Oons Kearle en oons Wiefke' van het team Bert ter Horst, de spiksplinternieuwe Clown "Mauriske" van Marc Verhelst (B) en de replica Montgolfier van G. Delfosse (B). Nog eens 33 'gewone' luchtballonnen stegen op vanaf de 3 uitgekozen grasvelden, overgekomen uit Oostenrijk, België, Frankrijk, Duitsland, Engeland, Nederland, Zwitserland en Zweden. Schitterend weer (typisch Italiaans) dus ook de vele voorziene 'thetterend flights' voor de scholen en de sponsors konden probleemloos doorgaan. De twee zaterdagavonden werden gevuld door een night-glow, voor het eerst gedirigeerd door de internationale reporter Antonio

Biasioli, op muziek van Vangelis, een klassieker, maar het waren vooral de vernieuwers "Volare" en het "Vincerò" van Pavarotti die het publiek en de piloten hebben ontroerd ... een overweldigend succes dus! De Newyorker Michael Caccavale, met duidelijke roots in het Italiaanse Puglia, had zijn “Old Mc Donalds Farm” uit

Amerika laten overkomen, een kleurrijk boerderijtje waaruit olijke diertjes het publiek begroeten. Hij verdiende de titel 'piloot van het jaar' door te varen wanneer maar mogelijk, met z'n Special maar ook met andere luchtballonnen wanneer de weersomstandigheden niet optimaal waren voor zijn gigant. Congratulations Michael! Dit jaar zat de windrichting werkelijk ideaal, waardoor de ballonnen dikwijls scheerlinks over het middeleeuwse stadscentrum konden drijven, tot groot plezier van de piloten en hun passagiers, die enthousiast werden toegejuicht door de Ferrarezen, deuren en vensters opengooiend om de overvarende stoet te kunnen begroeten. En natuurlijk mocht aan dit grandioos gebeuren de Nationale Italiaanse Trots, de “Frecce Tricolori” niet ontbreken. De wereldberoemde

acrobatische vliegtuigpatrouille, die met hun onnavolgbare Airshow het 100.000 koppige publiek,
met ingehouden adem en het hoofd in de lucht, 20 minuten lang in vervoering hield.  Antonio Biasioli

2 Oktober 2008 was een belangrijke dag, laat ons maar zeggen één van de belangrijkste dagen in de inmiddels als meer dan een jaar durende zoekactie naar de vermiste Amerikaanse Avonturier Steve Fossett. Want het was op die dag dat een wandelaar enkele spullen van Steve Fossett vond niet ver buiten het gebied waar de zoekactie plaatsvond. Perston Morrow werkt bij een Outdoor/Trekking winkel niet ver van

het gebied en op 1 oktober trok hij de bergen in. Wat begon als een ontspannende wandeling zou zijn leven compleet veranderen. Op het einde van de dag, toen hij wilde terugkeren, vond Perston enkele spullen, waaronder een vlieglicentie en wat geld... Het was pas de dag erna dat Perston besefte van wie de vlieglicentie was en trok samen met zijn vrouw, enkele vrienden en reddingswerkers naar de plek waar hij de spullen van Steve Fossett gevonden had. Het duurde niet lang voor de reddingswerkers het vliegtuigwrak van het vermiste vliegtuigje van Fossett vonden. Later die dag werd het nieuws officieel bekend gemaakt door de plaatselijke sheriff. Een dag later trok het reddingsteam terug naar de plaats waar het vliegtuigwrak van Fossett gevonden was om opzoek te gaan naar de stoffelijke resten van Steve. Er werden later die dag enkele stukjes bot gevonden tussen het vliegtuigwrak, die

onmiddellijk naar een onderzoekslab gebracht werden. Men is op dit moment nog steeds bezig om deze stukjes bot te identificeren, want men weet niet of het zou gaan over het lichaam van Steve Fossett of over een dier. Zodra er meer nieuws is over Steve Fossett kan je dit lezen op mijn website. Bekijk ook even de videobeelden van de Associated Press.    Tom Corten

Heb je belangstelling voor het vak ballonvaren, beheers je de Engelse taal en ben je niet te beroerd om een bestand van 54 MB te downloaden, klik dan even op deze link en haal het "Balloon Flying Handbook" binnen. Een PDF bestand met 252 pagina's tekst, foto's en animaties met alle ins en outs over ballonvaren. Een boek voor zowel piloten als crews met alle mogelijk denkbare onderwerpen. Een mooi naslagwerkje wat je helemaal niks kost.
Met dank aan Sander G. Beenen voor de tip. 
-
-
-
Bennie Bos

Henk Bembom, directeur van het bekende Loudoun Castle Theme Park in Schotland mailde mij met een leuk nieuwtje. Henk was op zoek geweest naar enkele grote A0 printers en kwam zodoende op de website van Van Troostwijk terecht waar de goederen on-line worden aangeboden. In de listing stond een item wat zijn

aandacht trok. In het augustus 2004 nummer van het Hot Air Magazine besteedde ik aandacht aan de Unicef Flyer. De enveloppe en de capsule van de Unicef Flyer, die in de jaren '93-'95 is gebouwd ten behoeve van een nonstop-ballonvaart rond de wereld, een project van Henk Brink en Willem Hageman. De capsule/ballon/bemanning stond eind '94 in Nijmegen klaar voor vertrek, doch heeft door problemen met de Cameron-ballon niet mogen starten. Deze set lag sindsdien ergens bij een transporteur weg te kwijnen. Op de on-line veiling werd slechts mondjesmaat geboden op enkele onderdelen van de ballon ondanks het feit dat het geheel miljoen guldens heeft gekost. Henk Bembom wachtte tot het einde van de veiling en heeft toen een bod gedaan op het geheel. Binnen 3 dagen werd de hele set met een special transport naar Schotland vervoerd. De aluminium capsule van 7.2m lang,

3.3m breed en 3.5m hoog heeft ook weinig geleden van de jaren opslag. De ballon zit in een grote houten kist die door kinderen beschilderd was. De conditie van de ballonstof is volgens Henk eerste klas en kan als nieuw omschreven worden, hij heeft immers nooit echt gevaren. Henk Bembom: "de communicatie apparatuur is natuurlijk wel verouderd en is eigenlijk het enige systeem wat vernieuwd moet moeten.

Goed nieuws is dat wat vroeger (15 jaar geleden) erg duur was, nu beschikbaar is voor een relatief lage investering. Alles is opgeslagen in een loods en te koop". Meer info bij Henk Bembom via email    Bennie Bos

Ondanks het feit dat Wilhelm Eimers op 16 oktober besliste om zijn "Oktoberfest 2008" af te lassen wegens te natte omstandigheden op zijn opstijgterrein en slechte weersvooruitzichten belde hij ons op vrijdagmorgen 17/10 toch op met het verzoek alsnog om toch te komen. Voor de gasballonvaarten zou het lukken zei hij.

Toen wij op vrijdagavond 17/10/08 in Gladbeck aankwamen waren de voorspellingen voor het weekend zelfs beter dan verwacht... een droog veld, wat wind en thermiek maar zeker te doen. Blijkbaar was de regenzone op vrijdag enkele kilometer ten westen van Gladbeck voorbij getrokken. En toen we aankwamen bleek dat we niet alleen waren, want ook enkele Duitse gasballonvaarders waren ter plaatse en zelfs enkele heteluchtballonteams. Het werd dus een avond met veel worst en bier! Discussies over de pas voorbije Gordon Bennett waar Willi aan deel nam in de USA (Willi Eimers is onze Duitse gasballon instructeur), foto's en zelfs een film, en iedereen had zijn eigen mening en commentaar. Leuke avond en veel bijgeleerd en tevens opnieuw een aantal Duitse ballonvaarders leren kennen. Na een korte nacht in het clubhuis op Willi's wiese hebben we 's morgens onze gasballon D-OCOX 

opgebouwd en gevuld met waterstof. Onze nieuwe (tweedehands) mand werd voor het eerst gekoppeld aan de Belgica II en om 08:35 uur gingen Willi en Gino samen met 3 "gasten" de lucht in. Jürgen, de mede-eigenaar van onze gasballon was er op zaterdag niet bij en dus moest ikzelf de ballon helemaal opbouwen.

Geen sinecure, want hij kwam net terug van de jaarlijkse keuring bij de fabrikant Wörner en was dus helemaal anders verpakt. Ook was dit de eerste trainingsvaart zonder Jürgen en moest ik het dus alleen proberen te redden, want instructeur Willi had het (zogezegd) erg druk met zijn “gasten”. Ik maakte dus een Engelse heteluchtballonvaarder, één van de gasten, Chris Wood, “co-piloot” om te helpen om ballast te doseren bij de landing en vertelde hem hoe het werkte. Kwart zak, halve zak, volle zak, waarmee de hoeveelheid zand die hij moest overboord kieperen op commando bedoeld werd. Een eerste landing na ongeveer 1 uur varen verliep perfect en boterzacht, maar naarmate de tijd vorderde nam de wind toe en kwam onverwacht veel thermiek opzetten. Rond 11.00 uur besloten we definitief te gaan landen en werd een goede landingsplek gekozen. De initiële nadering verliep vlot, maar de laatste 60 meter

kwamen we volop in de thermiek terecht. Toen besefte ik dat het veld toch te klein zou zijn en met een weg en een rij bomen erachter was het de bedoeling om weer op te stijgen. Toen ik “halve zak” riep naar Chris gebeurde er niks en voor ik door had dat de lieve man alleen Engels verstaat mochten Willi en ikzelf al volle

komplete zandzakken overboord gooien om een plotse snelle daling te stoppen. Maar te laat en we raakten zelfs eventjes de grond… gelukkig zonder veel erg. De volgende landing moest dus beter en een kwartiertje later stonden we mooi aan de grond op een prachtig grasveld, deze keer met sleeptouw, Engelse commando’s en wat parachutehulp van Willi. Prachtvaart! In een paar uur tijd legden we een mooie afstand af en toen moesten we nog opruimen én 1,5 uur terug met de jeep... De mooiste verrassing was wel, toen we terug kwamen op het opstijgterrein stond de ballon D-OWNT, een gele Warstein gasballon met piloot David Strasmann al klaar en deze vroeg mij of ik niet opnieuw meewilde... wat denk je... dus 10 minuten later hing ik alweer in de lucht met een andere gasballon. Een topdag voor mij, meer dan 6 uur in de lucht in 2 gasballons, veel bijgeleerd en 3 uur in de auto om telkens terug te

keren. De vooruitzichten voor zondagmorgen waren ook redelijk goed, maar nog meer wind en vroeger thermiek. Gezien Jürgen inmiddels ook aangekomen was hebben we ook op zondagochtend (nog vroeger...) de D-OCOX opgebouwd en deed Jürgen samen met Barbara en Eimers en 2 gasten ook nog een vaart. Deze keer had Jürgen dus het "roer", euh de zandzakjes in handen en ook hij deed een prachtvaart met een landing met wind en thermiek. Kortom dit was voor ons een prachtweekend, en dit smaakt naar meer... Gino Ciers

Vanavond werd voor de Jan van Schaffelaar toren op het torenplein een nightglow uitgevoerd. Een prachtig schouwspel aangeboden door de stichting Wereld Eidag Barneveld. De Nightglow werd uitgevoerd door Ballonteam Wessel. Het Barnevelds Kuiken deed vanavond niet mee aan de nightglow ivm de kleine plek en de

wind. Al jaren wordt in de (vooral) Aziatische landen op 10 oktober Wereld Eidag gevierd. Een ei wordt daar vooral gezien als belangrijk en gezond voedingsmiddel wat bovendien makkelijk verkrijgbaar en relatief goedkoop is. Vreemd is dat in Nederland en zeker in Barneveld deze wereld eidagen tot dusver geen aandacht hebben gekregen. De in juni 2008 opgerichte Stichting Wereld Eidag wil daar verandering in brengen. De visie van de stichting is Barneveld blijvend op de kaart te zetten als het centrum van de kip en het ei in de wereld. Met als basis alle kip, ei en alle daaraan gerelateerde toeleveringsbedrijven zoals verpakkingsindustrie, transport en machinefabrieken. Hoewel vroeger kleinschalig en handmatig begonnen is de huidige pluimvee en hieraan gerelateerde bedrijfstak

uitgegroeid tot een efficiënte en high-tech industrie. Een inmiddels internationaal opererende industrie die trots mag zijn op haar producten en diensten en dat dan ook wereldwijd commercieel nog zeker verder kan uitgebouwen. Vanavond werden deze Wereld Ei Dagen Barneveld geopend met een Nightglow op het torenplein. Onder begeleiding van schitterende muziek, branden de ballonvaarders met hun koeienbrander de vlammen de lucht in. Een schitterend gezicht waar veel toeschouwers op af kwamen. Gerben van Beek

Enkele mooie oude foto’s uit 1925. Het betreft de doopvaart van de nieuwe KNVvL-ballon “Hollandia” op 29 september van dat jaar. In de mand zijn te zien ballonvaarder Hendrik Cannegieter (2e van links), de latere directeur van het KNMI. Rechts mevrouw Cannegieter die de ballon enkele ogenblikken eerder met de naam

Hollandia gedoopt had, en twee bestuursleden van de KNVvL, de heren Dulith en Hepner. Op de foto waar de ballon gevuld wordt is links nog net de vulslurf te zien waarmee het gas uit de Utrechtse gasfabriek naar de ballon geleid werd. De Hollandia was één van de twee ballonnen die de KNVvL na de eerste wereldoorlog aanschafte ter vervanging van de oude “Rotterdam” en “Amsterdam”. De “Hollandia” was van het merk C.G. Spencer & Sons en kwam in die tijd net als de andere ballon, de “Neerlandia”, nog maar een paar keer per jaar in actie. Na de eerste wereldoorlog tot eind jaren dertig werden er nauwelijks nog nieuwe ballonvaarders in Nederland gebrevetteerd. Eind jaren twintig, begin jaren dertig waren alleen de heren Cannegieter en Delia Mouton in Nederland nog actief als

ballonvaarder. Hendrik Cannegieter behaalde in 1923 zijn ballonvaart brevet voor het uitvoeren van hoogtevaarten voor weerkundig onderzoek. Hij was bijna 15 jaar lang de laatste gebrevetteerde ballonvaarder in Nederland.   Han Nabben

In 2009 is het rondom Hemelvaart weer zover!
De DBCC is dan weer aan de beurt om het gezamenlijke NK/BK te organiseren. Net als in 2007 is Recreatiepark 't Kuierpadtien in Wezuperbrug wederom de basis van het strijdtoneel. Data zijn 20 t/m 24 mei 2009. Onder de noemer van Dutch Balloon Trophy 2009, staat de wedstrijd wederom open voor alle Nederlandse en Belgische piloten. Maar ook deelnemers uit andere landen zijn wederom welkom. Er wordt nu druk gewerkt om de organisatie vorm te geven. Hou dus de site van de DBCC goed in de gaten. Ook wordt de speciale site voor het evenement NKballonvaren.nl in de komende maanden weer geactualiseerd. Op de site's zullen de diverse uitnodigingen, documenten en nieuwsflitsen worden vermeld.   
Bert Stuiver

Tijdens de grote ballonfiesta in Albuquerque was het weer gasballonnentijd. Dubbeldik dit keer want zowel de America’s Challenge als de beroemde Gordon Bennett race werd gestart vanaf deze locatie. Zondag nog enkele heftige regen en onweersbuien. Er lijken goede kansen voor de maandag en zelfs nog beter voor de

dinsdag. Als men maandag zou starten zou het een korte race worden met een wind naar het zuiden, de grens van Mexico mag namelijk niet gepasseerd worden. Ook zitten daar nog wat No-Fly zone’s van militairen. Dinsdag zal de wind meer naar het oosten draaien. De teams zullen na hun start zeer langzaam vooruit gaan, pas op woensdag of donderdag zal de wind weer aantrekken. Maandag, de race zal vandaag starten. Mijn bronnen zeggen dat het waait op het veld en dat men het wil uitstellen tot 20.00 uur vanavond. De voorspelde tracks lijken niet goed. Het lijkt een vaart te gaan worden richting Colorado, Nebraska of Kansas. Dinsdagochtend, de ballonnen zijn gestart en hebben een langzame nacht gehad. Met 5 a 6 km/h kwam men vooruit, de snelheid die je graag bij je landing zou willen hebben maar niet in deze race. Daar is weinig plezier aan te beleven. Dinsdagavond, één van de Gordon Bennett

deelnemers is al geland. Na 17,5 uur landde het Zwitserse team van Krebs/Vollenweider met een afstand van 30 kilometer. America’s Challenge deelnemers Abruzzo/Davis hebben na 10 uur varen de ballon weer aan de grond gezet. Het schijnt dat een aantal teams chagrijnig zijn om de lage snelheid en het lijkt erop dat dit ook

woensdag zo zal blijven. De voorspellingen geven aan dat de wind vanaf woensdagnacht zal draaien naar het noorden. Met een beetje geluk zou men dan in de volgende 60 tot 70 uur de Canadese grens kunnen bereiken. Tot nu toe heeft de verste ballon iets meer dan 150 kilometer afgelegd in 20 uur. Woensdagochtend, gedurende de afgelopen nacht is de wind in kracht toegenomen. Vandaag zal duidelijk worden wie nog genoeg ballast heeft. De teams met weinig zand zullen voor het donker aan de grond staan. Bij de landing zal men toch zo’n 6 zakken nodig hebben om gecontroleerd te kunnen landen. Enkelen zullen de komende nacht doorvaren en in de ochtend landen. De teams die erg weinig ballast hebben gebruikt zouden het tot vrijdag vol kunnen houden. Ik sprak met Richard Abruzzo over zijn vroege landing en het bleek dat hij een gat ter grootte van een 2 euro muntstuk in zijn enveloppe

had zitten. Ze konden in de stille nacht het gas horen ontsnappen waardoor ze werden gedwongen tot een landing bij het aanbreken van de dag. Heel jammer want Richard en Carol zijn strijdbare deelnemers. Woensdagavond, het wordt interessant, wie gaat landen en wie gaat door. Het was een dag waarbij de

windsnelheid toenam van 5 naar 50 km/h. Tomas Hora en Volker Loeschorn liggen op kop in de Gordon Bennett race en gaan waarschijnlijk de nacht door. Ze hebben 130 kilometer meer afgelegd alle andere gasballonnen hier in de lucht op dit moment. Een verschil wat moeilijk in te halen is. In de America’s Challenge strijden de teams Wallace/Brielmann en MacNutt/Bryant om de koppositie. Vanaf het startveld gerekend hebben ze maar 3 kilometer verschil. Alle tracks gaan op dit moment naar het oosten. Donderdagochtend, de leiders in beide wedstrijden zijn geland. De teams die nog hangen zijn in een lagedrukgebied terecht gekomen en gaan nu snel noordwaarts. Hebben ze nog genoeg ballast om de ranking op zijn kop te kunnen gooien? We wachten af wie er deze ochtend gaat landen en wie er nog genoeg ballast heeft om een extra dag te varen. Donderdagavond, wat een geweldige dag.  

“De goede dingen komen hen toe die kunnen wachten” is het thema van de dag. Nog geen 24 uur geleden leek de race gestreden maar dankzij een ander weer type zijn alle opties weer open. Het is spannend om te zien welk team deze nacht door zal gaan. Ik sprak vandaag met Phil MacNutt en hij vertelde dat hij nog 7

zakken zand over had. Ze kunnen dus nog een dag verder als ze heel zuinig aan zouden doen, maar ondanks dat zag Phil het niet zitten want de eerste plaats zat er aan het einde van de dag toch niet in voor hem. Vrijdag, wat een prachtige race. Wat begon met een slakkengang ging later als een speer. Felicitaties aan de winnaars van beide races. In de America’s Challenge legde het team Sullivan/White een afstand af van 1419 kilometer en werd daarmee winnaar. En wat betreft de Gordon Bennett, het Britse team van David Hempleman-Adams en Jonathan Mason landde veilig om 10.30 uur tussen Madison en Milwaukee, Wisconsin. Ze legden een afstand af van 1922 kilometer. Het team Stuerzlinger/Meierhofer werd tweede en op nummer 3 eindigde team Fricke/Cuneo uit Amerika. Voor de eerste keer in de geschiedenis werd de Gordon Bennett gewonnen door een Brits team (foto onder) en daarom zal deze spannende race in 2010 in Engeland worden georganiseerd.    Brian Critelli

De Amerikaanse internet kranten konden er niet genoeg van krijgen, de Zeppelin keerde terug naar de USA. Een mijlpaal in de geschiedenis. Zoals ik al eerder berichtte was de vierde Zeppelin die gebouwd is in het zuid-Duitse Friedrichshafen onlangs met een speciaal schip vertrokken vanuit de haven van Bremen voor een

lange reis richting zijn nieuwe thuisbasis. Op 25 oktober kwam de "Combi Dock 1" na een 4 weken lange trip aan in de haven van Beaumont in Texas. Een 9.600 kilometer lange reis. Het luchtschip gaat passagiers vervoeren in California en zo vertrok vanaf de andere kant van Amerika een konvooi met de grondcrew van Airship Ventures om de nieuwe aanwinst vanuit de haven op te halen. Prachtig te zien op de live tracking hiernaast. Het uitladen van de grote witte sigaar is net zo'n delicate klus als
het inladen en gebeurde uiterst voorzichtig.
Langzaam begon de mobiele mastwagen te rijden.
De achterkant werd begeleid door een extra wagen van de crew die aan het achterwiel gemonteerd was. Ik heb dit ooit in Amsterdam mogen aanschouwen. Na een stevig ontbijt begon de crew op de kade aan het monteren van de verwijderde vinnen en motoren. Aan de binnenkant van de cabinedeur was een groot

plakkaat geplakt. Het stond vol met handtekeningen en teksten van de technici die aan deze Zeppelin hadden gebouwd. De meest indrukwekkende tekst luidde: "Goodbye young lady, see you in America." Het ruim van de "Combi Dock 1" is weer leeg en de crew bedankt kapitein Poteshkin voor de veilige overtocht. Het is

voor het eerst in 70 jaar dat er weer een Zeppelin boven Amerikaans grondgebied zal zweven.
Kate Board en Fritz Gunther zullen de N704LZ vanaf hier veilig overbrengen naar California. Hun gedachten gaan uit naar een Zeppelin-piloot die graag op de kade had gestaan om hun uit te zwaaien maar het helaas niet meer mocht meemaken, de avonturier Steve Fossett. Hij schreef enkele jaren geleden het snelheidrecord met een Zeppelin op zijn naam. Steve haalde speciaal voor dat record zijn brevet. De komende reis wordt opgedragen aan hem. De FAA geeft het bewijs van luchtvaardigheid af en de Zeppelin is ready to go. Een prachtige reis volgt. 7 dagen later doemt het einddoel op, Moffet Field in California.    Bennie Bos

Beste collega, de afgelopen dagen zijn wij in Inzell geweest en hebben alle voorbereidingen getroffen voor het ballonevenement in januari 2009. Het belangrijkste waarmee wij terugkwamen is de wetenschap dat de Inzellers ons in 2008 erg hebben gemist, dat zij zich erg verheugen op onze komst en dat zij veel belang hechten aan een - hopelijk jarenlange - voortzetting van dit evenement. Dat enthousiasme hebben wij weten te concretiseren in bijvoorbeeld lage hotelprijzen, korting in restaurants en andere aantrekkelijke zaken. Ook het eigen enthousiasme waarmee alle ballonvaarders zich de afgelopen jaren door het evenement hebben heengeslagen heeft duidelijk indruk gemaakt op de Inzellers, ze vinden ons leuk en onze ballonnen ook. Bij deze nodigen wij je graag uit voor deelname aan de ballonmeeting in Inzell van 24 tot 31 januari 2009.

De definitieve inschrijving moet voor zaterdag 29 november as. plaats vinden. Als je ons een e-mail stuurt ontvang je de volledige uitnodiging retour. Wij hopen op een fantastisch evenement met veel ballonnen, mooi weer en veel mooie vaarten.  Erik Bosman & René Zwarteveen

Gegroet luchtschip liefhebbers. Ik heb een Thunder & Colt AS-56 Pressurized Thermal Airship in uitstekende conditie te koop voor de prijs van 55.000 dollar. Dit is inclusief een training in de winter, enkel voor diegene die hem koopt.
Het luchtschip is Engels geregistreerd G-BNKF. Een totaal van 44 vaaruren, je leest het goed. Het is gestationeerd in Tuscon, Arizona. Altijd al gedroomd om airship te varen,
dit is je kans. Bij interesse kun je me bereiken via email.
Ron K. Miller

De traditionele Long Jump vindt ook deze winter weer plaats. Alleen hebben we dit jaar de wedstrijd uitgebreid met een nieuwe uitdaging. Van 1 november 2008 tot en met 31 maart 2009 kun je een poging doen om een zo groot mogelijke afstand af te leggen tussen een start- en landingsplaats binnen de Nederlandse en

Belgische landsgrenzen (onderweg een stukje Duitsland meepikken mag, zolang je maar weer in Nederland of in België landt, maar landen in de Waddenzee is Out of Bounds!). Al je flessen, een lunchpakket, GPS met nieuwe batterijen, indien nodig een transponder en een dikke jas mee aan boord, en gaan... De Britten die het idee voor een Long Jump het eerst hadden, noemen het de meest ingewikkelde manier om een koffiemok te winnen. We nodigen iedereen dan uit om deze uitdaging aan te gaan. Deelnemen is niet moeilijk. Iedere gebrevetteerde ballonvaarder uit binnen- en buitenland met een geldig brevet (BPL/CPL) mag met elke hetelucht ballon meedoen. Ongeacht grootte. Het inschrijfgeld bedraagt voor leden van de DBCC EUR 25,-
voor niet-leden van de DBCC EUR 50,- .
Het inschrijfformulier of aanmelding moet minimaal 48 uur vóór de 1e poging (per post of per e-mail) zijn

ontvangen door de DBCC. De poging wordt geldig verklaard als je het inschrijfgeld hebt betaald en het bewijsmateriaal van de vaart hebt overlegd. Zie ook de website van de DBCC. Er zullen in totaal diverse prijzen worden toegekend. Maar bovenal eeuwige roem. Opgave per e-mail of per post:
DBCC - Erwin Pellegrom - De Gheynstraat 10 - 6717 RG – Ede. We wensen iedereen veel plezier bij de voorbereiding en uitvoering van de Long Jump 2008/09 en een veilige landing !!!!    DBCC

Van 13 tot 21 september 2008 werd in Hofkirchen (Oostenrijk) het officiële Wereldkampioenschap Heteluchtballonvaren gehouden. Johannes Kooistra was één van de drie Nederlandse deelnemers en zijn crew werd deze reis gevormd door Monique, Kim en ikzelf, Marc de Vries. Kim was onze chauffeuse, Monique de

navigator en ik zorgde voor de automatisering en allerhande werkzaamheden. De aard van onze bezigheden was dit kampioenschap anders dan we gewend zijn. De wedstrijden werden gevaren zonder officiële observers maar met gebruik van GPS loggers. Wij hadden daarmee na de start van de ballon veel minder wedstrijddruk op onze schouders maar konden ons meer richten op kijken en fotograferen en minder op de ondersteuning van de piloot. Als hij ons nodig had stonden we uiteraard klaar en meestal ook wel op de juiste positie. De doelen waren altijd van te voren bepaald en gemarkeerd met een groot doelkruis en bewust gekozen naast de openbare weg op een weiland of sportveld. Het gooien van markers op een kruispunt van wegen kwam dus ook niet voor. Vanuit

verkeersveiligheid kan dat ook niet met een deelnemersveld van ongeveer 100 ballonnen. Het gebied waarbinnen de marker geworpen mag worden is voor ieder doel vastgesteld. Meestal is dit een cirkel waarvan de radius bij de taskbriefing bekend gemaakt is maar bij bepaalde taken was het gebied rechthoekig of

driehoekig. Op ieder doel was een meetteam aanwezig om de scores te meten. Buiten deze scoring-area kon alleen een resultaat bepaald worden met behulp van GPS coördinaten die, na afloop van de vaart, door de wedstrijdleiding uit de GPS logger gelezen werden. De zorg om eerder bij een doel te zijn dan de ballon, om het doel te markeren en om de observer in positie te brengen, is op deze manier niet nodig. En daarmee is de taak van de crew grotendeels teruggebracht tot het assisteren bij de start en na de landing. Voor mij is daardoor de beleving van de wedstrijd flink ingeboet. In 4 van de 13 geplande vaarten zijn in totaal 14 taken uitgevoerd. De wedstrijdleiding was voorzichtig in het uitzetten van vaarten en daardoor bleek, uiteraard achteraf, dat er wel meer mogelijk was

geweest. Maar veiligheid gaat voorop. De organisatie van het geheel was zonder meer goed te noemen. Ruime faciliteiten voor de deelnemers en veel ruimte voor de bezoekers. Opmerkelijk was het gebruik van moderne technieken bij de wedstrijdleiding. Regelmatig werden de deelnemers via SMS berichten op de

hoogte gehouden van belangrijke en interessante mededelingen waaronder afmeldingen van ochtendvaarten om 04:00 uur in de morgen zodat iedereen lekker kon doorslapen. Op de volgende pagina's ziet u onze beleving van dit kampioenschap aangevuld met foto's vanuit het hart van het deelnemersveld. Zaterdag 13 september om 16:00 uur vindt de mainbriefing plaats. De weersverwachting voor de komende dagen is wisselvallig en geeft weinig hoop op alle geplande vaarten. De presentatie is goed ondanks een laptop waarvan de accu niet de hele briefing meemaakt. De wedstrijdleiding geeft aan dat de plaats aan de briefingtafel, waar anders de observer plaats neemt, niet ingevuld mag worden door een teamlid. Dat lokt een golf van gemor uit en vervolgens trekt de

wedstrijdleiding later op de dag het besluit in en mogen we weer met drie personen meedoen. Iedereen wordt uitgenodigd voor de openingsceremonie maar voor dat het zover is gaan we in het hotel dineren. De ceremonie bestaat uit een toespraak en een nightglow van de fiësta ballonnen terwijl alle wedstrijdteams een

ronde maken over het veld. Sommigen, met de brander op de mand in de aanhangwagen, doen mee met de glow tijdens de ronde. Na afloop rijden we door één van de twee uitgangen, door een meters hoog maisveld, terug naar het hotel. De welkomstparty en het vuurwerk houden we voor gezien omdat we ons willen voorbereiden op de eerste ochtendvaart. Daarvoor staat de wekker op 04:15 uur. Zondag, de eerste wedstrijddag. De wedstrijdleiding heeft aangekondigd dat er via SMS berichten verstuurd zullen worden als er belangwekkende zaken zijn te melden buiten de briefing's om. Om 04:15 uur gaat onze wekker af. We hebben geen SMS ontvangen terwijl het wel licht regent. Wij nemen altijd een thermosfles koffie mee om na vaart rustig te kunnen bijpraten en de

papieren in te vullen. Hadden we daar bij andere kampioenschappen een keuken ter beschikking in een vakantiewoning, nu moeten we het doen met een waterkoker naast de televisie op de hotelkamer. Er staan twee taken op het programma. De weersverwachting is niet echt hoopvol en er wordt een tweede briefing

ingepland voor een half uur later. Johannes wil dit jaar voor het eerst een laptop meenemen in de mand. Maar dat houdt in dat je tijdens de briefing de taken in het programma moet opnemen. We hebben niet genoeg ervaring opgedaan dus het gaat moeizaam. Johannes doet zijn voorbereiding zoals altijd alsof er geen computer meegaat. Ik mag het elektronische deel voorbereiden. Omdat ik in de auto zelf een laptop gebruik moet ik alles dus op twee computers voorbereiden. Als Johannes onderweg problemen heeft moet ik in staat zijn om hem bij te staan. Het is dan ook belangrijk dat ik over de zelfde gegevens beschik. En de gegevens moeten gelijk zijn aan de aantekeningen die Johannes op zijn wedstrijdkaart heeft getekend. Bij de tweede briefing blijkt dat de regen niet minder wordt en de vaart

wordt afgelast. Om 11:00 uur wordt een groepsfoto gemaakt. Voordat we daar aan meedoen gaan we eerst nog wat slaap inhalen. Op het startveld is een tribune opgebouwd waar zo'n 600 man op moeten kunnen en de fotograaf heeft een mooie camera opgesteld. De hele fotoshoot neemt ongeveer een uur in beslag en na

het nemen van vijf foto's op een glasplaat worden er nog twee genomen met een digitale camera. Welke foto uiteindelijk in de verkoop is gegaan weet ik niet. De rest van de middag is het veld voor de vliegshow. Om 16:00 uur staan we klaar voor de briefing maar die blijkt al meteen een half uur uitgesteld te zijn. Er staan meerdere taken op het programma maar het weer lijkt weer problemen te gaan geven. De ploegen kunnen de start gaan voorbereiden maar laat de ballon nog even in de zak. Een tweede briefing geeft één taak op met vijf mogelijke doelen. Terwijl Monique en ik met de kaart en de computers in de weer zijn, is Johannes voorbereidingen aan de mand aan het treffen. Na tien minuten klinkt een toeter en wordt de zwarte vlag gehesen. Einde oefening. Inpakken en op zoek naar een restaurant voor een

diner. Dat heeft nog wat voeten in de aarde want op zondag zijn maar weinig restaurants open. De wedstrijdleiding heeft een bijgewerkte lijst met mogelijke doelen uitgegeven. Iris, een lid van het team van Henk Broeders, heeft haar vingers blauw getoetst om alle 120 goals in één GPS te zetten. Daarna heb ik in

spaarzame vrije uurtjes de lijst in de laptop geladen en over meerdere GPS'en geladen. Deze doelen werden tijdens de taskbriefing's aangevuld met benodigde gegevens die vervolgens ook in de computer bijgewerkt werden. Maandagmorgen, 04:10 uur. Mijn telefoon gaat en meldt dat er een SMS is. Het is een bericht van de wedstrijdleiding dat de vaart geannuleerd is. 10 minuten later komt het volgend bericht van de leiding dat de avondvaart ook waarschijnlijk niet door gaat. Weer 5 minuten later belt Johannes op om te controleren of we de berichten wel hebben ontvangen. De testberichten had ik namelijk niet ontvangen. Vervolgens hebben we lekker door kunnen slapen tot een uur of negen. Bij het ontbijt komt inderdaad het afbericht voor de avondvaart. Beide teams maken diverse toeristische

plannen om de dag door te brengen en pas aan het eind van de middag komen we weer bij elkaar. Om 21:30 uur volgt een SMS met het bericht dat de komende ochtendvaart is afgelast. De dinsdag wordt dus ook een toeristisch gebeuren waarbij iedereen weet te genieten van de omgeving, de rust, het zwembad en de sauna.

Om 16:00 uur de middagbriefing en weer gaat de vaart niet door. Het begint nu toch wel vervelend te worden. We komen hier toch met een bepaald doel. Maar goed, de vooruitzichten voor de komende dagen zijn beter. Woensdag, de eerste vaarbare dag van dit kampioenschap. Ja, we hebben goed geslapen, er is geen SMS bericht en dus op naar de briefing. Er staat twee maal een Hesitation Waltz (HZW) op de tasksheet. De computer is ondertussen voorzien van een basis goallist. Hierin worden de opgegeven doelen aangevuld met de gegevens voor de scoring area's en via een deelselectie opgeslagen voor de vaart van het moment. Daarmee hebben we een schone wedstrijdkaart in de computer met alleen de voor vandaag relevante gegevens. Eindelijk kunnen we doen waarvoor we gekomen zijn namelijk

wedstrijdvaren en ook foto’s nemen. En een startveld met honderd ballonnen is een indrukwekkende belevenis die je niet alle dagen meemaakt. Het gaat gelukkig allemaal heel geordend en er gebeuren geen ongelukken. Johannes scoort redelijk. De computer in de ballon heeft kuren en Johannes kan er nog niet dat mee wat hij

graag wil. Ook is de accu niet toereikend. Bij de landing komt hij op de grens van een PZ (Prohibited Zone) terecht en met de computer zou duidelijker te zien zijn geweest of je net wel of net niet in het verboden gebied zit. Controle achteraf met de tweede computer gaf aan dat hij net buiten de zone was geland. Doordat we geen observers gebruiken moet de piloot zelf de tijden noteren van de start, de tijdstippen dat de marker er uit gaat en de tijd van de landing. Na afloop van de vaart blijkt dat niemand daar echt aan gedacht heeft. Iedereen was te druk met andere zaken. Wij, de grondcrew, hebben daar ook geen erg in gehad maar besluiten om daar verbetering in aan te brengen door telkens de tijd te gaan noteren op onze tasksheet. Na de vaart moeten we afmelden en gastanken. Johannes laten

we achter in het competition centre. Monique besluit daarvandaan naar het hotel te gaan lopen. Een prettige wandeling van vijftig minuten. Kim en ik doen de gasbeurt. Het gastanken is goed opgezet. Er zijn zes plekken om de wagens te parkeren en de flessen uit te laden op een klein karretje. Die gaat door het personeel

aangevuld met één crewlid naar de tankplaats binnen een afgeschermd gebiedje. Na het vullen weer terug naar de auto en inladen. Doordat de flessen op een karretje staan hoef je niet te sjouwen met volle flessen. En dat scheelt en slok op een borrel. Na het inladen gaat het minder goed. De mensen willen daar ter plekke de flessen in de mand plaatsen en vastzetten en dat duurt vrij lang en in tijd kan er geen andere auto plaatsnemen. Tijdens latere tankbeurten zie je dat de auto's de tankplaats verlaten en een stukje verderop de flessen vastzetten. Al met al duurt het dan een ½ uur voor je aan de beurt bent. Ondertussen heb ik de computer van Johannes terug gezet naar een herstelpunt van 12 augustus in de hoop dat daarmee de problemen afnemen. Daarna bleek dat het

navigatieprogramma OziExplorer verdwenen was. De zelfgemaakte data en de gebruikte kaarten zijn nog wel aanwezig. Terug in het hotel gekeken wat ik aan software mee had. Wel de registratie codes maar niet het programma. Dat mocht ik op de computer in de loge van het hotel downloaden. En, ja het werkt weer naar

behoren. Om 12:30 uur klaar en eindelijk wat proberen te slapen. En dus, of de duvel er mee speelt, gaat het hotelpersoneel plantenbakken in het trappenhuis verschonen wat een ongelooflijke herrie maakt. Van slapen komt dus niet veel terecht. Om 16:00 uur briefing. Er staat weer vrij veel wind. We hopen dat het zal afnemen. Op de tasksheet staan een Hare and Hounds en een Hesitation Waltz. Ik zet de benodigde gegevens weer in de computer terwijl Johannes het op zijn wedstrijdkaart doet. Ook wordt een tabel gemaakt waarop de tijden genoteerd kunnen worden die gerapporteerd moeten worden. De mogelijkheid bestaat dat de eerste task vervalt als het weer niet meewerkt. Succes en Go for it. Op het veld worden de voorbereidingen aan de ballon en de tweede computer onderbroken door een toeter en

het hijsen van de zwarte vlag gehesen na 20 min voorbereiding. Het waait te hard en de wind zal niet afnemen. Wel had iedereen de tijd om naar andere teams te kijken en je te verbazen over de gebruikte materialen. Met twee ploegen gaan we naar Hartberg om weer lekker te eten met wat meer groente dan we

in ons hotel krijgen voorgezet. Op tijd naar bed voor de volgende wedstrijddag. Donderdag, 18 september. Het is goed weer voor een lange ballonvaart. Op het programma staan dan ook vijf taken. De eerste is een Fly-in. Dat betekent dat de piloot zelf maar een startveld moet zoeken. Maar dat geldt voor alle deelnemers. Je ziet iedereen dan ook uitwaaieren naar een gebied bovenwinds van het eerste doel. Johannes en Henk Broeders werken tijdens deze kampioenschappen vaak samen en zeker voor de locatie van het startveld. Vandaag staan ze dus weer netjes naast elkaar op een klein boerenpad. Rondom zie je ballonnen uit de omgeving boven komen. Het is verbazingwekkend dat de meesten toch boven het doel komen terwijl de opstijgplekken zo verschillend zijn. Wij laten het eerste doel voor

wat het is en rijden direct naar het doel van task vier op het Common Launch Point CLP-S. Onderweg noteren we de tijd van de markerdrop die Johannes via de radio doorgeeft. Dit is een Calculated Rate of Approach Task met twee scoring area's die iedere vijftien minuten wisselen. Wij staan naast het veld

geparkeerd maar kunnen voor Johannes niets betekenen. Genieten van het uitzicht en foto's maken. Het is echt dringen geblazen boven het doel en vanuit onze positie is ook niet te zien of iemand goed of slecht scoort. Hierna volgen twee Hesitation Waltz die vlot na elkaar kunnen worden uitgevoerd omdat de doelen vrij dicht bij elkaar liggen. De laatste task is een Land Run. Het eerste punt van deze task is het eerste trackpunt na een hoogspanningsleiding. Tot onze verbazing kiest Johannes een geheel andere koers dan de rest van het veld en drijft daarmee volledig de verkeerde kant op. Het duurt even voordat hij het zelf in gaten heeft en het kost toch de nodige tijd om bij de hoogspanning uit te komen. De accu van de laptop in de mand is al een tijdje uitgeput. Daarom mag ik de

coördinaten die Johannes via de radio doorgeeft in mijn computer invoeren en daarmee controleren of hij al voorbij de hoogspanning is. Het eerste punt is 100 meter te vroeg, het vierde punt is op de rand van de Prohibited Zone maar over de hoogspanning. Achteraf blijkt dat we de lijn op de kaart moeten gebruiken en

niet de brede Prohibited Zone. Johannes moet twintig minuten zijn koers handhaven en vervolgens twintig minuten een andere koers varen zodanig dat er een driehoek ontstaat. De grootste ingesloten oppervlakte krijgt de meeste punten. Johannes vaart en wij houden de tijd in de gaten. Bij de landing dreigt Johannes in een Prohibited Zone van een struisvogel fokkerij te komen. Opnieuw mogen wij de grenzen bepalen door met de auto op de rand van de zone te gaan staan zodat Johannes kan zien waar hij absoluut niet mag landen. Daarvoor moeten wij wel een aantal malen het dorpje doorkruisen want de windrichting is ook wat wispelturig. Uiteindelijk is hij voorbij de zone, met nog een klein beetje gas over, geland op de rand van een smalle weg. Het is nu 10:13 uur. Een vaart van drie uur en een kwartier.

Na het inpakken ruim de tijd genomen voor het invullen van de papieren onder het genoegen van koffie met koek. Op de terugweg komen we langs het hotel. Monique stapt uit om boodschappen te doen en de rest gaat afmelden en gastanken. Alles bij elkaar zijn we om 12:30 uur in het hotel waar we, na wat gegeten te

hebben, gaan slapen voor de avondvaart. Tijdens de briefing voor de avondvaart wordt bekend gemaakt dat een team een radio frequentie van de autoriteiten heeft gebruikt. Niemand meldt zich aan als de gebruiker. Er worden opnieuw de juiste frequenties meegedeeld met het dringende verzoek om daar niet van af te wijken. Op de tasksheet staan een Fly-in en twee Hesitation Waltz. Dat geeft weer de nodige drukte in de omgeving voor de jacht op een startveld. Wij komen uit in de achtertuin (een redelijk groot weiland) van een boer. Hij weet eigenlijk niet wat hem overkomt als telkens weer een team aanbelt met de vraag of zij daar mogen opstijgen. Uiteindelijk hebben zo'n 12 team's daar gebruik van gemaakt waaronder alle Nederlandse team's. Henk gaat hoog in de richting van het doel

en komt er langs. Johannes gaat zo laag dat hij geruime tijd voor ons niet zichtbaar is terwijl wij bij het doel staan. Eindelijk zie je hem tussen de bomen doorschuiven en hij scoort keurig binnen de scoring area. Daarna gaat het bij de meeste team's eigenlijk mis. Bijna niemand komt echt dicht bij de volgende doelen. Terwijl we

eindelijk een voortreffelijk zicht op het doel hebben zie je alleen een blauwe lucht gevuld met stipjes want iedereen zit hoog. De meeste scores zijn dan ook logger scores. Wij zijn vroeg klaar en bij het gas tanken is er maar één auto voor ons. Bij deze vaart heeft Johannes goed gebruik van de computer weten te maken. Zijn enthousiasme neemt ook met sprongen toe. Het is wel gebleken dat er een tweede accu moet komen. Terug in het hotel hadden wij het eten bijna op toen Henk en CS er bij kwamen. We hebben gezellig getafeld met zijn allen maar het kost veel tijd en daardoor kom je niet aan je eigen routine toe met de broodnodige rust en eigen ontspanning. Voor vandaag staan er weer vier taken op het programma. Ten eerste een Pilot Declared Goal. De piloot krijgt de keus uit een aantal doelen maar moet

voor de start opgeven voor welk doel hij gaat. Vervolgens moet hij dan een startplaats zien te vinden die hem dan ook nog bij het gekozen doel brengt. Het is dus opnieuw een drukte van belang op alle kleine boeren weggetjes en doorgaande hoofdwegen. Teams rijden heen en weer en kunnen maar moeilijk besluiten wat ze

gaan doen. Voor mij is dat gunstig want ik heb problemen met de computer. Mijn Moving Map met positie bepaling blijft stilstaan. Vervolgens zit ik blijkbaar zodanig te rommelen dat de configuratie gegevens zoek zijn. Ik voer ze allemaal opnieuw in maar het helpt niet. Ik blijf een foutmelding krijgen die ik ook nog verkeerd uitleg. Achteraf blijkt dat mijn GPS van zijn positie bij het raam is gegleden en daardoor geen ontvangst heeft. Maar daar kom ik pas achter als de ballon is opgestegen en wij weer onderweg zijn. Al met al spanning en stress bij iedereen en om verschillende redenen. De gekozen startplaats was voor het eerste doel een goede keus maar daarna werd het minder. Zowel Johannes als Henk scoorde binnen de 15 meter. De volgende taak was een Hesitation Waltz met twee mogelijke doelen.

Wij reden naar doel 940 en komen daar tot onze verbazing het team van Henk tegen. Volgens de radioberichten had Henk doel 906 voor ogen. En, ook via de radio, hadden wij gehoord hoe en welke ballonnen op het doel afgingen en hoe de wind aan de grond was. En Henk reageerde daar ook niet afwijzend

op. Vervolgens kreeg ik te horen dat ik bij het verkeerde doel stond. Overleg binnen ons team leverde toch op dat het team van Henk bij het verkeerde doel stond. Dus die willen zo snel mogelijk weg maar het smalle weggetje stond vol met volgauto's. Toen ze uiteindelijk op de grote weg zaten naar het goede doel veranderde Henk toch zijn keuze en konden ze weer terug. Taak 13 is een Minimum Distance Double Drop op het CLP-S. Die blijkt onhaalbaar voor de meerderheid van het veld. De meesten kregen er ruim 600 punten voor zonder een geldige score. Taak 14 is een Elbow en wordt uitgevochten op een klein gebied bij Kaindorf. Johannes had zijn computer al geruime tijd uitgeschakeld om hem zeker te kunnen gebruiken voor deze taak. En dat was een goede keus want

daarmee kon hij heel goed zien hoe zijn vaart zich ontwikkelde. Voor ons was de taak weggelegd om te zien en door te geven of Johannes veilig kon stijgen zonder andere ballonnen aan te varen en daarnaast de tijd af te roepen tussen de drie doelen. En Johannes kan dan soms heel gestresst reageren als wij niet snel genoeg

antwoord geven. Maar we hebben nooit getraind op dit vraag en antwoordspel. En dan wil de communicatie niet altijd voor iedereen even duidelijk over komen. Verder was het een heel mooi schouwspel. Al die ballonnen die laag bij de grond hun koers zoeken en elkaar wegduwen, om elkaar heen draaien of achter elkaar aan sukkelen. Na de lunch heb ik alle foto's van onze beide teams verzameld op de computer en naar een memory stick gekopieerd zodat we in ieder geval kunnen zeggen: "Gelukkig hebben we de foto's nog." De avondvaart werd afgelast en dat gaf ons de gelegenheid om te gaan shoppen in de lokale agrarische bouwmarkt en daarna bij een fruitteler verse appels te kopen voor euro 0,50 per kg. En dan doe je lokale mensen er nog een plezier mee dat je bij ze koopt. Onvoorstelbaar,

voor zo'n lage prijs. Vandaag is de laatste kans om de scores te beïnvloeden. Er staan een Fly-in en een Hesitation Waltz op het programma. Het weer is onzeker maar we worden toch weg gestuurd. Het is nog echt donker als we op een paadje staan te gokken of we echt bovenwinds het doel staan. De beslissing wordt pas

genomen als het schemert. Op de weg is het een drukte van belang. Iedereen wil hier weg. De wind is vlagerig maar ook wij besluiten om aan de gang te gaan. Ik heb beide computers op orde gebracht als Johannes laat weten dat ik mee omhoog mag. Bij zo'n korte vaart kan een extra man mee in plaats van een extra gasfles. Ik ben zo met de computer en mijn nieuwe taak bezig dat ik eigenlijk geen erg heb in de ruwe start. Het hobbelt en schud maar ik weet me goed staande te houden. Opeens schiet de ballon met een schok weg. We zijn los en stijgen erg snel. Johannes had geprobeerd de ballon echt goed te vullen maar door de skirt aan de ballon en harde wind werd de ballon iets vacuüm getrokken maar had wel meer lift dan Johannes in gedachten had. In eerste instantie hadden we geen goede koers. We weken

teveel naar rechts af. Iets wat ik voor de eerste keer op een computerscherm in een ballon zag. Door meer te stijgen werd de koers beter. Op het moment dat de voorliggende koers precies op het doel lag klonk de stem van David Levin over de radio: "De vaart is geannuleerd". En dat na 5 minuten na de start. We landen

op het parkeerterrein van de fiësta. Vrij hard en zo recht naar beneden dat de ballon flink door zakt over de mand. Johannes ziet het gevaar en rent met de kroonlijn weg. Een Engelsman van een fiësta team schiet te hulp om de ballon van de hete brander te houden. Op dat moment zie ik dat de spaarbranders nog branden. Johannes is zo snel weggelopen dat hij vergat ze dicht te zetten. Ik ben niet gewend om een brander te bedienen maar gebruik gelukkig wel de juiste kraan en niet per ongeluk de kraan van de hoofdbrander. Binnen een paar minuten ligt de ballon naast de mand en is al het gevaar op schade geweken. Hiermee kwamen we aan het eind van het kampioenschap. Henk Broeders eindigde als beste Nederlander op de 11e plaats gevolgd door Johannes op 66 en Harry de Greef op 89. Kijk op mijn website voor meer info en foto's.    Marc de Vries

Vrijdag 10 oktober was een zwarte dag voor de ballonvaart, want tijdens de jaarlijkse Albuquerque Balloon Fiesta gebeurde een tragisch ongeluk waardoor de Amerikaanse ballonvaarder Steve Lachendro om het leven kwam en Keith Sproul zwaar gewond raakte. Keith Sproul is bij ons bekend als de piloot met de Tetrahedron special shape. Dit is een driehoekige special shape die Keith in 2004 zelf bouwde. Keith en Steve waren

trouwe en graag geziene gezichten op de jaarlijkse Balloon Fiesta. Dit keer zou Steve als co-piloot meevaren met de Tetrahedron ballon. De dag van het ongeluk was er een sterke wind op de grond waardoor een deel van de piloten niet zou varen. Keith en Steve stegen toch op maar net voor ze landen liep het allemaal mis... de juiste oorzaak van het ongeval is nog niet bekend omdat er enkele getuigenissen zijn en Keith Sproul de enige is die weet hoe het echt gebeurd is... Volgens getuigen uit een andere ballon die ook aan het landen was zou de Tetrahedron ballon van Keith tijdens het landen met de mand in een hoogspanningskabel zijn terechtgekomen, waardoor er een onmiddellijke explosie geweest zou zijn. Eén persoon zou direct uit de brandende mand gesprongen zijn en de andere piloot zou pas na enkele minuten uit de mand springen. Even later raakte de inmiddels uitgebrande

mand los van de ballon waardoor de ballon enkele kilometers verder op de grond terecht kwam. Voor Steve Lachendro kwam alle hulp te laat, maar Keith Sproul werd met breuken in zijn benen en andere delen van zijn lichaam en brandwonden in zijn gezicht naar het ziekenhuis gebracht waar hij de eerste dag in kritieke toestand verkeerde. Inmiddels heeft Keith al enkele operaties achter de rug aan zijn benen en is de kans zeer groot dat hij een goede revalidatie gaat hebben, zijn toestand is inmiddels ook niet meer kritiek.  Tom Corten

In het weekend van 3 t/m 5 oktober vond in Brigachtal het 23e modelballontreffen plaats. Brigachtal is een klein dorpje wat tegen het Schwarzwald aanligt. Het dorpje is omringd door uitgestrekte weiden en velden, dus ideaal om met de modelballon aan de slag te gaan. Op dit jaarlijks terugkerende evenement was dit jaar

ook weer een internationaal gezelschap af gekomen. Duitsers, Zwitsers, Italianen, Luxemburgers, Engelsen, Fransen, Belgen en Nederlanders, en dit alles om te kijken wie de beste modelballonvaarder van Europa is. In het totaal waren we met 53 deelnemers, die uiteraard ook allemaal hun eigen crew bij zich hadden, en ook nog bijna allemaal verschillende modellen hadden meegebracht, dus er viel weer genoeg te genieten. In de aanloop naar het weekend werd angstvallig de weersvoorspelling in de gaten gehouden. Zoals wel vaker het afgelopen seizoen zag het er niet erg hoopvol uit, maar ja, moed houden en toch maar gaan, want je bent ballongek of je bent het niet. Zaterdagochtend vroeg opgestaan en het eerste naar buiten gekeken, regen en wind! In de sporthal waar we allemaal bij elkaar komen voor de briefings en de maaltijden was iedereen toch een beetje teleurgesteld, maar de

organisatie had een alternatief programma. Wat denk je van kegelen met een modelballonzak, markerwerpen door een basketbalring en nog moeilijker, de marker door een ring werpen. Gelukkig werd het tegen alle verwachtingen in rond 14.00 uur ineens een heel stuk beter buiten, waardoor we als een stel jonge honden

alsnog buiten aan de slag konden, en wat misschien nog belangrijker was, de nightglow ’s avonds kon ook doorgaan. Deze wordt gehouden bij een kliniek waar langdurig zieke kinderen zichtbaar genieten van het kleurige schouwspel met ruim 50 gloeiende modelballonnen. De avond wordt afgesloten met een gezamenlijke maaltijd in de kliniek. Zondagochtend is het weer werkelijk schitterend, de velden zijn nog bevroren als we met de wedstrijd beginnen. Het is een vossenjacht, zoals die ook bij de grote ballonen gehouden wordt, dus met z’n allen achter de vos aan met de afstandbediening in de hand, op tijd proberen de marker af te werpen en zo dicht mogelijk bij de vos in de buurt proberen te landen. We lijken wel gek. Veel te snel zit het weekend er weer op en nemen we afscheid van elkaar. Het weekend staat eigenlijk in het teken van de wedstrijden, maar eerlijk gezegd is het leukste van het weekend dat je hier

naar hartelust vrij kunt varen met de ballon, terwijl je in eigen land toch meestal de ballon aan de lijn moet houden wegens plaatsgebrek. En uiteraard worden de nieuwste snufjes en uitvindingen aan elkaar getoond, want het is werkelijk ongelofelijk hoe er dingen verder ontwikkeld worden, zowel op het gebied van de techniek, maar zeker ook van de ballon zelf. Zo zijn er schitterende special-shapes te zien, en ook de computerdruk doet zijn intrede.

Voor foto’s is het de moeite waard om eens te kijken op de website van modellballone. Wij kijken al weer uit naar volgend jaar, en wensen alle (model)ballonliefhebbers een rustige winterperiode waar we misschien op zijn tijd nog een vaartje mee kunnen pikken en de accu weer kunnen opladen voor een volgend seizoen.
Bert Broers ( en ouders )

Augustus 1859, avonturier John Wise stijgt met zijn gasballon op vanuit Lafayette in Indiana USA voor de ogen van 20.000 toeschouwers. Het was de bedoeling dat met deze ballon de eerste luchtpost zou worden bezorgd in New York City maar de wind blies de ballon de verkeerde kant op waarna deze uiteindelijk landde in Crawfordsville. Niettemin was dit een gedenkwaardige ballonvaart en om deze reden wil het Hamilton County museum een interactieve tentoonstelling organiseren. Compleet met een grote helium gevulde thether ballon om bezoekers de gelegenheid te geven om vanaf een hoogte van 120 meter een ballonvaart te ervaren.
-
-
Bennie Bos

De Stichting Bosch Ballon Gezelschap viert op 21 november haar 25 jarig bestaan. In samenwerking met de Kiwanis Club ’s-Hertogenbosch werd in 1983 een ballon aangeschaft. Het doel van de stichting werd het organiseren van ballonvaarten om met de winst daarvan charitatieve instellingen te ondersteunen. Zo heeft het Bosch Ballon Gezelschap al vele donaties kunnen doen aan onder andere: Brandwondencentrum Beverwijk, het Ronald Mc Donaldhuis, de Cliniclowns, Nationaal Monument Kamp Vught, Villa Pardoes en sinds enkele jaren verschillende dierenasiels. Jan Hubers uit Vught staat aan de basis van deze ballonactiviteiten. Van modelvlieger is hij een echte ballonvaarder geworden. Hij haalde eind jaren tachtig zijn vliegbrevet. Veertienhonderd ballonvaarten staan er ondertussen op zijn naam. Meer dan 1300 keer voer hij over Nederland en zo’n 150 keer zweefde hij over de toppen van de Alpen. Alle vaarten worden georganiseerd vanuit een loods achter de St. Elizabethstraat in Vught. 
-
-

Het Klaverblad

Het monument van de ballonzuil in de bossen van Merselo krijgt een opknapbeurt. Deze week bekijkt de gemeente met een restaurateur of de stenen gedenkzuil opgeknapt kan worden. “Als de staat van het monument niet goed genoeg meer is, dan komt er een geheel nieuwe ballonzuil”, aldus een woordvoerster van

de gemeente. Ook de omgeving van de ballonzuil krijgt een facelift. “Het groen en de bomen zijn al gesnoeid. En er worden parkeervakken aangelegd.” De openbare weg die nu nog geheel rondom de zuil loopt zal straks gedeeltelijk worden afgesloten. Er komt ook een fietsenstalling die net als de parkeergelegenheid een eenvoudige uitvoering krijgt, die past in de bosrijke omgeving. De ballonzuil is een populair vertrekpunt van wandel-, trim- en fietsroutes door de bossen van Dalland. Afgelopen dinsdag is na de inspectie besloten de zuil te restaureren. De toplaag wordt verwijderd zodat de meeste inkervingen verdwijnen. De oorspronkelijke inscriptie zal worden hersteld. Bij de onthulling in 1896 was de zuil beschilderd, maar dit zal niet worden teruggebracht. De zuil en cementvoet kunnen ter plekke worden gerestaureerd. Op 18 januari 2009 krijgt de ‘heropening’ een feestelijk tintje. Het is dan precies 113 jaar geleden dat de gedenksteen werd opgericht. Vijfentwintig jaar eerder, op 18 januari 1871, landde de uit Parijs afkomstige luchtballon ’s ochtends om tien uur in Merselo. De ballon was in het nachtelijk duister opgestegen in Parijs. De landing in Merselo was een grote bezienswaardigheid. De bewoners hadden nog nooit zo’n groot gevaarte gezien. De luchtballon had een hoogte van 26 meter en een doorsnee van tien meter. Aan boord zaten drie Fransen die Parijs ontvlucht waren omdat de stad belegerd werd door

de Duitsers. Het trio bestond uit iemand van de arrondissementsrechtbank, een commissionair voor de veehandel en een ingenieur. Ze hadden belangrijke papieren bij zich waarmee ze op weg waren naar Bordeaux aan de Franse westkust. Maar de ballon raakte op zo’n drie kilometer hoogte helemaal uit koers.
In plaats van naar het zuidwesten, dreef de ballon af in noordoostelijke richting.

Zo’n vijfhonderd kilometer verderop vond in Merselo een noodlanding plaats. Het was hartje winter en de grond was bevroren, waardoor het uitgeworpen anker geen grip kreeg op de akkers. Met vereende krachten lukte het enkele Merselonaren om de ballon een halt toe te roepen. Waarbij ze nog tientallen meters werden meegesleurd. Volgens de overlevering verrichtten de boeren Martinus Franssen en Mathijs Michels daarbij een heldendaad. Met het angstzweet op het gezicht stapten de drie Parijzenaars uit de gevlochten mand. Enkele

Merselonaren sloegen van schrik op de vlucht. Mathijs Michels niet. Hij was nieuwsgierig en stond vooraan. Toen de kleppen werden geopend om het gas te laten ontsnappen, stak Michels zijn hoofd erin en hij viel flauw. De Fransen besprenkelden zijn hoofd en gaven hem een drankje, waarna Michels weer bij zijn positieven kwam. Ook rector Schacks spoedde zich naar de landingsplaats. Hij sprak Frans en knoopte een gesprek aan met de drie vreemde gasten. Hij nodigde ze bij hem thuis uit voor een ontbijt. Mathijs Michels stelde paard en wagen beschikbaar, waarmee de Fransen nog dezelfde dag met hun opgevouwen ballon naar het treinstation Horst-Sevenum werden gebracht. Er werd nog vele jaren over deze bijzondere gebeurtenis nagepraat. Toch duurde het 25 jaar voordat de gedenksteen er kwam. Om de merkwaardige landing van de luchtballon niet voor het nageslacht verloren te laten gaan. De avond voor de onthulling op 18 januari 1896

streek er een grote Franse delegatie in Venray neer. Naast een gemeenteraadslid van Parijs waren ook twee van de drie ballonvaarders van de partij. Ook kwamen veel verslaggevers van Franse kranten naar Venray. Ze werden opgevangen in hotel De Zwaan aan de Grote Markt. De Fransen werden ’s ochtends eerst op het gemeentehuis ontvangen door burgemeester Joseph Esser. Daarna was er een receptie, waarbij alle Venrayse notabelen aanwezig waren. Fanfare Euterpe speelde afwisselend het Wilhelmus en de Marseillaise. Met een tiental koetsen, en voorafgegaan door de fanfare van Merselo, begaf het gezelschap zich daarna naar de landingsplaats aan Rozendaal, waar het monument van de ballonzuil werd onthuld.   Peel en Maas

# De FAI heeft het design van het eremetaal van de World Air Games 2009 vrijgegeven. De kleine kunstwerkjes zijn ontworpen door Fiódor Fogliato.
Ballonvaren is één van de tien disciplines.
# De meeste ballonvaarders zullen nu zo langzamerhand wel in een diepe winterslaap verzinken. Hoogste tijd dus om een leuk ballonavontuur uit te typen en naar mij te mailen. Samen met de bijbehorende foto's maak ik er wel een leuk artikel van voor een komend Hot Air Magazine.
De volgende verschijnt op 1 december.
Laat iedereen meegenieten van je belevingen.
Ik ben bereikbaar via info@hotair.nl  Bennie Bos