Ballonvaren in Campania

Tekst en Foto's: Bennie Bos

 
    

De plannen om naar Italië te gaan ontstonden begin 2004 toen ik contact had met Eric Martens en hij mij vroeg of ik ook dit jaar zin had om iets te gaan doen in het "Birds" team. Net als vorig jaar stond een trip naar Tsjechië gepland. Eric had echter zijn zinnen ook gezet op een tripje naar Italië. Hij liet mij de keus naar welke meeting ik mee wilde gaan. Het antwoordt was niet moeilijk en kun je natuurlijk wel raden . . beide !!!!!

    

    

Het was in 1985 toen Eric voor het eerst de streek rond Napels, Pompeï en Paestum bezocht. De Amalfitaanse kust maar nog meer Pompeï, de Solfatare en de Vesuvius maakten indruk op hem. Zoveel zelfs dat hij de streek opnieuw wilde bezoeken. Sinds hij in 1994 begon met ballonvaren had hij het idee om met behulp van

de ballon diverse streken vanuit een ander oogpunt te gaan bekijken. Hij denkt terug aan Lezno, Reims, Warstein en Antigua. Elke streek had iets typisch, was het de armoede in Polen, de Champagne uit Frankrijk, het bier uit Duitsland of de Caribische bevolking die altijd opgewekt was, ze zullen hem en zijn crew altijd bijblijven, want wat is er mooier dan een streek te overzien vanuit ons "vliegend balkon". Het dagelijkse werk van Eric bestaat uit het keuren van alle ballonnen waarmee in Belgie gevaren wordt. Tijdens die keuringen hoort hij natuurlijk diverse prachtige verhalen van ballonvaarders. Zo vertelde Dirk Leboeuf hem meerdere malen over een gezellige ballonmeeting in Fragneto, weliswaar op zijn Italiaans maar o zo charmant. De afstand van 2000 kilometer voor een meeting van 4 dagen was de drempel om niet te gaan. Jos Ruymen en Jan Vanhex waren in 2003 ook op de meeting geweest en vertelden over

een tweede meeting in Paestum die vooraf ging aan Fragneto en allebei georganiseerd werden door dezelfde persoon. Dat veranderde de kijk op de zaak. 10 dagen ter plaatse op een rit van 2 dagen was natuurlijk redelijk haalbaar. De crew was direct enthousiast. De plannen werden gemaakt en er werd contact gelegd

met de organisatie. Tijdens ons verblijf in Tsjechie overhandigde Eric mij al een compleet uitgewerkt boekwerk met alle details over de meeting en de mogelijke uitstapjes. Ik vind het geweldig als iemand zo enthousiast met iets bezig kan zijn. Oktober naderde en ik begon me al helemaal in te leven. Ondertussen was de nieuwe ballonbus gearriveerd met dubbele airco. Terwijl het hier pokkeweer was keek ik dagelijks met glinsterende oogjes op de weerkaart van zuid-Italië, het was in de Campania streek constant 25 graden, jammie, de korte broek kan weer uit de kast. De reservebelg gaat weer op stap, ofwel, het "Birds" ballonteam zakt af naar Italië. De ballonkalenders die ik voor alle crewleden had meegenomen vielen in goede aarde en weldra gleden we over de lange Duitse autobanen, waar geen eind aan leek te komen, richting de Oostenrijkse grens. Bij Koblenz had een tankwagen

een rare manoeuvre uitgehaald en lag volledig over de weg wat een blokkade opleverde voor de rest van de dag. Als je de machtige Alpen in zicht krijgt wordt je daar toch even weer stil van, wat een geweldig schouwspel. Er lag zelfs sneeuw op de toppen, terwijl wij onderweg waren naar een gebied waar we

gewoon in de korte broek konden lopen. Na een overnachting in Bolzano in Noord Italië pakten we de prachtige oostkust route langs de Adriatische zee. Als ik van alle mooie uitzichten onderweg een foto had kunnen maken dan zou ik er nu zeker 1000 extra hebben. Vrijdagavond kwamen we aan op de camping in Paestum, zuidelijk van Napels, waar een huisje voor ons gereserveerd stond. Dit kleine bungalowparkje werd volledig door de 20 aanwezige ballonteams ingenomen en lag slechts op 100 meter afstand van de middellandse zee, een heerlijk vooruitzicht. Onze "bungalow" was wel volgens de Italiaanse norm, maar ach, het enige dat we er deden was slapen dus wat maakte het uit. De koelkast was defect en het toilet moesten we met een emmer doorspoelen want met het water wat uit de stortbak kwam kon je nog geen vlieg verzuipen. Als er iemand ging douchen dan kon de gehele crew

zwemmen want het water liep bijna de hele bungalow door. Men begon buiten op het pleintje net met de eerste briefing. De 4e editie van de "Raduno Aerostatico di Paestum" was begonnen. We werden uitgenodigd door de familie Charbonnier, organisator van deze en vele andere ballonevenementen in Italië voor het gezamenlijke avondeten op de buffelranch, de locatie waar we tijdens die meeting de brunch en het avondeten zouden gaan nuttigen. De streek staat namelijk bekend om de kaas die men er maakt, en wel speciaal de "Mozzarella di Bufala", gemaakt van buffelmelk. Ik was er geen liefhebber van, geef mij maar pasta. Pasta, het woord wat de dagen die zouden volgen een hele andere betekenis voor ons zou krijgen.

  

     

Zaterdagochtend stond de eerste vaart op het programma maar eerst natuurlijk een stevig ontbijt. Dit werd ons geboden bij de plaatselijke bakker. Een gezellig zaakje met zitgelegenheid. Uitzoeken uit de vitrine wat we wilden. Grote warme gevulde croissants met een heerlijke pot koffie zodat we er tot aan de pasta weer tegen konden. Het startveld lag naast de beroemde tempels van Paestum. Grote bewondering had ik voor de

meteo voorziening, zoiets had ik nog nooit gezien. De kreet "Meteo" werd gevolgd door het loslaten van een helium ballonnetje en de opmerking "direction is good". Dat was elke keer weer lachen. Ons startveld lag ongeveer een kilometer van de middellandse zee af en de wind in de ochtend blies het ballonnetje altijd naar het open water. De wind was echter hoofdzakelijk zeer kalm en soms blies deze op enige hoogte weer terug landinwaarts. Er werd wel altijd vermeld of dit effect aanwezig was zodat de echte cracks zich even boven het helderblauwe water zouden kunnen begeven. Men had de mogelijkheid van een extra startveld richting de bergen voor diegene die niet zo dicht bij de zee wilden starten. Dat leek ons ook wel een correcte keuze en samen met de helft van de ballonteams verplaatsten we het dure spul naar het ruige veld een paar kilometer verderop. Achter ons glipte de Italiaanse

zon over de heuvel terwijl de Belgische vlag op de mand werd vastgemaakt. Naast ons lag een pimpelroze ballon wat een fijn contrast gaf met het donkerblauwe van onze "Birds". De bewoners in de directe omgeving keken voorzichtig vanachter het gordijn wat er gaande was en weldra stonden de meesten op hun balkons

het schouwspel te aanschouwen. Ook Jos Ruymen en Dirk Leboeuf waren vanuit Belgie vertrokken om in dit mooie gebied te gaan varen. Ik was de enige Nederlander en moest me dus waardig gedragen. Dat zou ik niet lang volhouden. Ik kon gelijk op de eerste vaart mee omhoog en mocht genieten van het vlakke landschap wat opgesloten lag tussen een hoge berg en de zee. Duidelijk zichtbaar was het andere startveld en zelfs enkele ballonnen die het lef hadden zich boven open water te begeven. Ze moesten het hoog zoeken om weer boven land te komen. We koersten over kleine huisjes, druivenplantages, buffelfarms, tempels en smalle weggetjes waarna Eric de ballon zachtjes neerzette in een omgeploegde akker. Het was inmiddels al knap warm geworden toen we aankwamen op de farm voor de brunch. De buffels zochten verkoeling onder de olijfbomen of met hun poten in de diepe modderplassen en de vele

kleine salamanders kwamen in het felle zonlicht op temperatuur. Helmut Schoo, een 70 jarige Duitse meteoroloog en ballonvaarder die zelfs nog een tijdje in Enschede heeft gewoond, vertelde mij dat hij ook boven de middellandse zee had gevaren, wat was hij trots. De tijd tot aan de volgende briefing gebruikten we

om de tempels te bezoeken. Er was zelfs tijd over om even een duik in zee te nemen. Daar knapt een mens weer van op. Die volgende briefing was diezelfde dag om 16.00 uur. Er stond nu iets meer wind en deze was 180 graden gedraaid en waaide nu vanaf zee. Dit was de normale situatie voor alle komende dagen. Het startveld had politie bewaking en liep al snel vol met toeschouwers. Vanuit de verte klonk een vrolijk geluid. Een narrenorkest kwam uit de straten gelopen en draaide het veld op. Men gebruikte de vreemdste instrumenten, varierend van schoenenpoetsbakjes tot aan een toiletpot. De plaatselijke "Lotus" autodealer stalde zijn prachtige bolides op de parkeerplaats uit. Onze passagiere heette Laura, en ze sprak dat op een fascinerende Italiaanse manier uit. Enige zenuwen had ze wel. De Italiaanse speaker was meer dan enthousiast en schreeuwde bij elke ballon "Magnifico !!!!!" De vaart

verliep voorspoedig en ik kon onderweg foto’s maken van onze ballon boven een palmboom. De Italiaanse insecten waren gelukkig allemaal op vakantie en na een goede nachtrust op mijn hoogslaper was het zondag om 5.30 uur al weer vroeg dag. Ik wilde graag een foto maken van de 3 Belgische ballonnen en sprak af dat

ze alle 3 tegelijk en naast elkaar omhoog zouden gaan. Er was weinig wind op het alternatieve startveld waardoor alle ballonnen fraai bleven hangen. De maan was op de achtergrond prominent aanwezig en het lukte mij om een foto te maken van het mandje van Jos naast de maan. De landingsplekken bestonden hoofdzakelijk uit omgeploegde akkers. Af en toe stapte ik een veld binnen waar een soort leemlaag lag en die rommel wilde maar heel slecht onder de zolen vandaan gepeuterd. Er was een klein wedstrijd elementje ingebouwd in de vorm van een Fly-in op het hoofdveld. Dit doel werd echter niet gehaald en moesten we op een andere manier oplossen. Voor het gastanken reden we het veld op waarbij ik half uit het raam hangend de marker onder luid gejoel keurig op het kruis mikte. De marker werd netjes ingemeten en we wonnen de eerste prijs. Een

Italiaanse ballon werd weer opgebouwd om te gaan tetheren met de plaatselijke kinderen. Vanaf de ranch was deze ballon goed te zien met op de voorgrond de buffels, weer een schitterende foto. Toen ook Eric op zijn knieen probeerde een foto te maken werd zijn been afgelebberd door een grote buffel. Jakkes !!.

    

   

Tijdens de brunch kwam Jos met een cactusvrucht. Als de stekels goed werden verwijderd was deze zeer goed eetbaar en smaakte het een beetje naar watermeloen. Na de maaltijd vertrokken wij richting de Vesuvius, de vulkaan die in het verleden voor veel ellende heeft gezorgd. We wilden in deze ballonvakantie

natuurlijk ook iets doen aan onze culturele opvoeding. We kwamen door een klein dorpje waar het wemelde van de scooter en motorrijders en allemaal even hard en zonder helm. Hier was het heel goed uitkijken geblazen. De klim met de auto naar de Vesuvius was steil en werd bemoeilijkt door de vele toeristenbussen die met moeite de haardspeldbochten konden pakken. We hadden het al veel vaker gezien maar hier was de mentaliteit van de plaatselijke bevolking wel erg duidelijk, wat een rotzooi. Enorm veel stapels met zwerfvuil, van huisvuil tot aan matrassen en koelkasten, alles werd naast de weg geflikkerd. Het laatste stuk moest te voet gebeuren en na een stevige klim kwamen we uiteindelijk aan bij de rand van de krater op 1300 meter hoogte, een indrukkwekkend ogenblik. De top hing in de wolken en het was er koud. Onder ons lag de stad Napels. Plots werd Eric zeer pijnlijk in zijn

hals gestoken door een agressief beest, een soort wesp. Zou de kreet "Napels zien en sterven" dan toch op waarheid berusten? Een toevallig passerende Engelse dame had gelukkig een tegenmiddel in haar tas waarna de pijn direct minder werd. Engelen bestaan! Die middag bouwden we voor de vierde keer de Birds ballon op.

Rond het veld was het erg druk en het was weer mijn beurt om mee te varen samen met Leon, de sympathieke buurman en crewlid van Eric. Igor Charbonnier ging als vosballon als eerste de lucht in en legde na zijn landing een doelkruis. Hier kwamen wij keurig overheen en Eric gooide de oranje marker dicht bij het kruis. Onze landing vond plaats tegen een berghelling. Ik stapte uit en zocht een plek waar de volgauto bij de ballon zou kunnen komen. Ik trof echter alleen maar grote gesloten hekken. Aj, we zaten op een afgesloten gebied en verder varen wilden we eigenlijk niet omdat daar geen wegen liepen. Aan de andere kant van het toegangshek verscheen een bezorgd kijkende dame. Ze heette Agneta en sprak zeer keurig de Engelse taal, een uitzondering in dit gebied. Haar bezorgdheid was terecht. Ze verteld dat binnen deze omheining normaal gesproken twee enorme grote honden de

wacht hielden en dat deze beesten behoorlijk agressief waren. Ik schreeuwde naar Eric dat iedereen zeker in de mand moest blijven wachten en zocht voor mezelf alvast een plek om over het hek te klimmen voor het geval die glimmende tandjes om de bocht mochten komen. Gelukkig kreeg Agneta contact met de

grondeigenaar en hij bleek gewoon in zijn huis op hetzelfde grondstuk te zijn met de honden achter de tralies. Een pak van mijn hart. Hij had geen enkel probleem met de ballon en we konden de zaak afbreken. De crew had de grootste moeite gehad om zich door het verkeer te wurgen en kwam ook net ter plaatse. Agneta nodigde ons uit voor een drankje. Ze bleek de buurvrouw te zijn en runde een bed and breakfast boerderij. Wat een prachtig geheel op een schitterende locatie. In de tuin een helderblauw zwembad met daar achter zicht op de zee die 5 kilometer verderop lag. Ze kon vanuit haar tuin de ballonnen zien opstijgen en landden. Elke avond de zon zien ondergaan in de Middellandse zee, wie wil dat niet. Bij de buffels was het weer gezellig aanschuiven aan de pasta en de wijn. Later die avond organiseerde de familie Charbonnier een kampvuur op het strand, vlak achter ons huisje. Het

was nog heerlijk warm toen de muziek uit de landrover over het strand klonk en de Italianen hun versie van het Fierljeppen demonstreerden door met stokken over het vuur te springen. Een leuke vuurwerkshow zette de omgeving in het volle licht. Wijn, jenever en Pasta Piri Piri, de vlammen sloegen uit mijn mond.

  

   

Het was inmiddels alweer maandag geworden en we zochten voor korte tijd ons bed op want over enkele uren zou de wekker aflopen voor de ochtendvaart en we wilden geen enkele vaart missen in deze prachtige omgeving. Ik maakte mijn derde vaart en we koersten naar de tempels en de kust. Ik zou graag op het strand

willen landden en Eric voelde daar ook wel voor. De juiste stroming daarvoor zat op 50 meter hoogte en langzaam kabbelden we de goede kant op. We moesten nog wel even de hoogspanning over. Aj, we moesten nu iets hoger gaan varen en de wind die daar stond dreef ons weer terug. Met geen mogelijkheid konden we voorbij de stroomkabels komen en na een kwartier pielen boven de kabels gaven we de moed op en stegen door naar grote hoogte waar we een geweldig zicht hadden over de kustlijn en op de tempels. De Vesuvius was nog net niet te zien. Na een tijd gingen we weer lager omdat de gasvoorraad op begon te raken. Olijfplantages, wijngaarden, allemaal heel mooi, maar waar kan die ballon liggen? De grondwind was nog steeds erg traag en uit pure noodzaak hebben we de ballon maar laten zakken op een smal paadje tussen de olijfbomen. Door een beetje slim inpakken was er

geen schade. De mensen zijn allemaal even vriendelijk en maken zich niet gauw druk. De dikke spinnen die je in zo'n plantage tegenkomt dwingen overigens wel ontzag af. Tijdens de pasta hoorden we dat Mattew boven de zee was terecht gekomen terwijl er op dat moment geen wind terug naar de kust stond. Nadat hij al een

kilometer diep zat werd hij terug gesleept door een boot. Voor die middag hadden we een bezoek aan de stad Pompei op het programma staan. De ruïne die overgebleven is nadat de Vesuvius op 24 Augustus in het jaar 79 na Christus zoveel verwoesting aanbracht aan de stad. We hebben uren rondgeslenterd tussen de puinhopen die na jaren noeste arbeid weer zichtbaar zijn geworden en nog moet een groot gedeelte van de stad onder het puin vandaan gehaald worden. Die avond ging de gassponsor van het evenement mee met ons in de ballon. De man heette Mauricio en was zeer enthousiast. Op het veld een bruidspaar wat van de gelegenheid gebruik maakte om enkele leuke trouwfoto's te maken. Met plezier poseerde de knappe dame ook even voor mijn lens. De vaarrichting liep parallel met de grote weg naar Salerno wat een enorme file opleverde. Uiteindelijk is

de ballon geland op een parkeerplaats naast de weg en kwamen diverse families met de kinderen en fotocamera's langs. De kinderen mochten natuurlijk allemaal even in de mand. Het was die avond weer beregezellig tijdens de pastamaaltijd die gevolgd werd door de prijsuitreiking van de wedstrijd die natuurlijk

niks voorstelde. Alle piloten kregen een mooi keramiek bord met een afbeelding van de ballonnen boven de tempels er op geschilderd. Gezamenlijk organiseerden de Belgische teams een gezellig samenzijn bij ons voor de bungalow. Tafels werden aangeschoven, stoelen kwamen overal vandaan en al snel stonden er zoveel flessen wijn en drank dat niemand nuchter naar huis hoefde. De cd collectie van Gery Vos, crew bij Jos, kwam op de proppen en met ons tweeën deden wij de muziek. Al zeer snel zat de stemming er goed in waarbij de hele camping kon meegenieten van ons lawaai. Een enkeling klaagde of de muziek niet wat zachter kon maar de meesten schoven gezellig aan en iedereen nam wat lekkers mee. Het kon natuurlijk niet uitblijven en al gauw deed ik mijn wereld beroemde act met het doekje en de pleeborstel voor groot publiek.  Je had die Italianen moeten zien kijken. Eerst viel de mond

open van verbazing en daarna vielen ze van hun stoel. Behoorlijk licht in mijn hoofd viel ik die nacht in slaap. Gelukkig was er de volgende ochtend geen vaart gepland. We zouden de Amalfitaanse kust gaan bezoeken en ik voelde mij best een hele kerel na al dat vocht van gisteravond. Al snel stonden we in de file. Er bleek een koe te zijn aangereden en die lag midden op de weg. Het nadeel van deze prachtige kustroute is dat hij ongeveer 3000 bochten kent en al spoedig was ik net zo misselijk als een kraai. Na het eten van een kilo druiven was ik weer het heertje. De Amalfitaanse kust moet je bezocht hebben als je in Zuid Italië bent.

   

    

Het staat zelfs op de werelderfgoed lijst. Enorm indrukwekkend door prachtige rotsformaties en de huizen die daar tegenaan gebouwd zijn met het uitzicht op het helderblauwe water. Je rijd over een smal straatje met naast je alleen een muurtje of vangrail, daaronder de diepte. Dan naast de weg een aantal plaatsen om de auto te parkeren, een klein hokje en een portier. In de volgende bocht wordt dan duidelijk wat zich daar bevind. Aan de bergwand hangt een enorm hotel met een afdaling naar de zee met privé-strand. Het was een

lange dag die we uiteraard zouden afsluiten met een ballonvaart. De laatste vaart vanuit Paestum waarna het hele gezelschap zou verkassen naar de tweede meeting. Ik ging mijn vierde vaart maken. We namen 2 mensen uit Berlijn mee die daar op vakantie waren en van de gelegenheid gebruik maakten om de streek eens vanaf een hele bijzondere positie te gaan bekijken. Er was weinig wind en voor ons hingen vele ballonnen binnen camera afstand. De arbeiders op het land keken omhoog en zwaaiden allemaal even vriendelijk. Bij de boerderijen stoven de kippen alle kanten op terwijl de buffels zich helemaal niks aantrokken van al dat gedoe in de lucht. We wipten nog even een heuvel op en kwamen recht over een enorme grote zonnepanelen installatie. Als we daar zouden landden waren de kosten niet te overzien. Eric zette de ballon achter een boerderij waar de hele familie ons al stond op te wachten. We trokken

de ballon plat terwijl de vrouw des huizes al klaar stond met de koffie. Italiaanse koffie, wel te verstaan. Een klein bekertje gitzwart vocht, heerlijk. Leon noemde haar Mamma Miracolie, waarmee ze erg moest lachen. Nadat we alles hadden ingepakt trakteerden we de kinderen nog op wat snoep. Bij het verlaten van het

terrein lagen alle papiertjes gewoon op de grond. Dat is de mentaliteit van de bevolking uit die streek. Het wordt de kinderen ook niet geleerd.  Dit was de laatste vaart in Paestum, een gebied waar de wind altijd rustig en het vervolgen van de ballon een makkie was. Wat wij toen nog niet wisten is dat de situatie de komende week volledig anders zou zijn. Na het ontbijt op woensdag pakten we de bus en aanhanger vol met onze spullen en brachten nog een laatste bezoek aan het strand alwaar een visser zojuist een grote inktvis uit zijn netten haalde. Het dier was nog springlevend en verzette zich met al zijn zuignappen tegen zijn gevangenname. Een laatste briefing op ons kamp en we spraken af dat we elkaar die middag om 17.00 weer zouden treffen bij de bar in het plaatsje Fragneto, in het binnenland. Hier werd alweer voor de 18e keer de "Raduno di Mongolfiere Fragneto Monforte" georganiseerd en ook

weer door Nello Charbonnier en zijn familie. Voor Dirk Leboeuf was dit de 12e deelname. Op woensdag was dit kleine plaatsje nog behoorlijk uitgestorven, maar dat zou rap veranderen. Bij een klein cafeetje in een smal straatje kwamen we Igor Charbonnier en het team van Jos Ruymen tegen. Een lokale schilder had 2 prachtige

langwerpige panelen beschilderd met ballonnen en zonnebloemen. Werkelijk schitterend gemaakt en de prijs die hij vroeg vond ik de moeite. Ik dacht "als ik ze wil hebben moet ik ze nu kopen, als de andere teams binnenkomen zijn ze weg". “Is er nog plaats in de bus??” Alle teams zouden worden ondergebracht bij een gastgezin. Een klein manneke met een nog kleiner Fiatje nam Eric en mij mee en scheurde door de smalle straatjes naar het gezin wat ons was toegewezen. De Italiaanse Mamma had echter maar 4 bedden inplaats van de 5 die wij nodig hadden en ratelde tegen het manneke dat het een lieve lust was. We scheurden verder totdat hij een kennis zag staan die problemen met zijn auto had. De gloednieuwe Fiat Panda was afgesloten en de sleutel zat nog in het contact. Hij stapt uit en gaat helpen. De situatie die dan ontstaat is lachwekkend. Een klap tegen de deur lost niks op. Zijn eigen sleutel

geprobeerd, past uiteraard ook niet. Een schroevendraaier in het slot brengt ook geen resultaat en het einde van het liedje is dat de eigenaar van de Panda meegaat in ons te kleine autootje en wij weer uitgezet worden in het dorp. Het manneke gaat eerst met zijn vriend naar de stad Benevento om een andere sleutel te

regelen en laat de verdeling van de gastgezinnen voor wat het is. Later op de avond kregen we pas te horen waar we moesten slapen. Het bleek bij de man te zijn waarvan de auto op slot zat. Ach, je moet een beetje flexibel zijn. Er was een heuse openingceremonie georganiseerd waarbij 2 ballonnen zouden opstijgen op een klein pleintje midden in het dorp. Nou moet ik er even bij vertellen dat Fragneto op een heuvel op 1200 meter hoogte ligt en we weten allemaal wat wind op een heuvel doet. Juist, die waait daar hard én met een versnelling overheen. Afijn, vanuit een smalle steeg klinkt muziek, een fanfare nadert het plein. Mooie dames in te korte rokjes huppelen door de straten en geven een leuke show op het plein wat omringd is door de plaatselijke bevolking en de inmiddels allemaal aanwezige ballonteams. Na deze show worden de 2 ballonnen uitgespreid en koud geinflate. Ik heb er een zwaar

hoofd in, het plein is klein en er staat een bak wind.  Met man en macht krijgt men de eerste ballon toch overeind en onder luid gejuich wordt deze gelanceerd. De tweede ballon is echter groter en vatbaarder voor de wind. Hij zwaait een keer naar links, hij zwaait een keer naar rechts en ligt half boven op de plaatselijke school waarna er glasgerinkel klinkt en een straatlantaarn aan diggelen gaat. Dat was wel duidelijk.

    

   

Met alle wijsheid wordt de riplijn getrokken en de ballon weer neergehaald. Het resultaat zijn enkele kleine scheuren. Op een groter veld was het zeker gelukt de ballon overeind te krijgen. Of dat verstandig is laat ik buiten beschouwing maar ik heb een hoop meegemaakt de afgelopen week. Maribella, een klein ouder

Italiaans dametje uit de Charbonnier familie grijpt een jonge knaap bij de oren en sleurt hem naar de zijkant. Blijkbaar deed hij iets wat haar niet aanstond want normaal is ze heel aardig. Eindelijk konden we onze kamer betrekken, een groot huis waarvan wij de bovenverdieping tot onze beschikking hadden. Het huis was nog niet afgewerkt, muren alleen gestuct maar wel ingericht. Dit schijnt normaal te zijn. Met de familie hadden we praktisch geen contact, de achterdeur stond open en de mensen zag je bijna nooit. De man scheen dokter te zijn en de ex-burgemeester van het dorp. Het eten deden we in een zaaltje op 50 meter van ons verblijf, dus dat was makkelijk. 2 keer per dag pasta, dat zou wel smaken !!!!!! We liepen nog even het dorp in waar allerlei tentjes waren opgesteld en liepen het team Ruymen tegen het lijf, ze waren verbaasd. "Bennie, ze kennen jou ook overal". Wat bedoelden ze?? Bij

de schilder had een dakpan gelegen met een afbeelding van het dorpje en een ballon erop. Daaronder had mijn naam gestaan. Wat bleek, Eric had de schilder opdracht gegeven om de Birds ballon op een dakpan te schilderen in het dorpstafereel. Als voorbeeld had hij de man een certificaat gegeven waarop toevallig mijn

naam stond. Gelukkig, dat mysterie was ook weer opgelost. De schilder kon echter weer aan het poetsen. Donderdagochtend de eerst mogelijke gezamenlijke vaart in Fragneto. Het opstijgterrein was een voetbalveld zonder gras, alleen geel zand. Dit werd nat gehouden om te veel stof te vermijden. Het veld was afgesloten met een hoog hek en alleen ballonteams hadden toegang via de bewaking. Aan 2 kanten was het veld omringd door heuvels. De "Meteo" wees uit dat de wind variabel was. Het was wel redelijk heiig in de lucht. Tijdens de briefing werd er gevraagd naar kaarten van de omgeving. Het antwoordt van Nello: "ook een traditie hier, er is geen kaart". Zal wel loslopen dacht ik. Achteraf een foute gedachte!!!  20 ballonnen op een voetbalveldje is wat krap dus een aantal teams waaronder wij leggen de ballon op de stenen parkeerplaats. "We stijgen op om 08:20" was gezegd. Om 07:20 is het

echter al licht !! 5 bussen vol schoolkinderen verschijnen voor de slagboom, ze kunnen echter de parkeerplaats niet op want die ligt al vol met ballonnen. Alle ballonnen krijgen een Unicef vlag voor aan de mand of de toplijn. Er zou deze week geld ingezameld worden onder de toeschouwers. Pas om 08:55 gaat de

eerste ballon omhoog en langzaam verheft de rest van de groep zich. Het volgen was (vandaag) niet moeilijk, de ballon bleef goed in zicht. Eric zette om 09:40 de ballon weer aan de grond. Dat gaf even wat stress want vlak voor hem dreef een Franse ballon op een meter boven de grond. Juist op het moment dat Eric zijn ballon liet dalen voor de landing gaf de Fransman gas en kwam gevaarlijk bij hem in de buurt. Hij had de schrik flink in de benen. Een schoolbus reed langs en hevig zwaaiend zaten de kinderen aan de ramen geplakt. Na terugkeer op het veld voor het gastanken een verrassing. Vele honderden schoolkindjes in uniform stonden te kijken naar een ballon die speciaal voor hen was opgezet aan een kabel. Klas voor klas mocht even dichtbij de ballon komen en de mand aanraken. Om het verschil in populariteit tussen België en Nederland even aan te geven . . .Een groep kinderen hoorde ons

praten en verstonden daar natuurlijk geen klap van. Ik wees naar de Belgen en zei "Belgica". Ah, werd bedeesd geknikt. Daarna wees ik naar mezelf en zei "Ollanda". "AAAHH, OLLANDA" klonk het in koor. Het bewijs was geleverd!! Na het tanken konden we eten. Je raad het al . . pasta!! ach, het went en is best

lekker. Daarna meestal een stuk worst of dergelijks. Tijdens het eten verscheen er een soort zigeunergroepje met muzikanten en een jongleur. Eén van de mannen had voeten die zo smerig waren dat je er volgens mij wel aardappels in kon poten. Een meisje maakte een stuk touw vast tussen 2 pilaren en voerde een prachtige koorddans act op. De sfeer was geweldig. In de middag sloegen we even een voorraad verpakte ontbijtkoeken en flesjes chocomel in bij de supermarkt want bij deze meeting was niet voorzien in een ontbijt. Donderdagavond een redelijke wind waarbij Eric besloot te gaan varen. De eerste ballonnen bouwden op en met enige moeite kwam de zaak overeind. De vosballon vertrok maar was niet heet genoeg en zwaaide af naar de tweede ballon waar een aantal mensen moesten bukken om niet geraakt te worden door de mand. Toen de wind wat was gekalmeerd bouwden we de Birds ballon op.

Jos besloot de ballon in de zak te laten en ging met ons mee omhoog. Een enthousiaste Italiaanse genaamd Xintya kwam ook met ons mee. Op een redelijk normale manier stegen we op zwaaiden nog even naar de menigte. Mijn 5e vaart verliep volledig normaal totdat Eric de ballon in de vallei liet zakken.

   

   

Opeens voelden we een sterke wind van rechts komen. Deze drukte de ballon zover in dat we een deel van onze warme lucht en dus lift verloren. De ballon verloor snel hoogte. We zaten nog op 10 meter hoogte toen Eric moest beslissen, branden of rippen. Op het bouwland stonden echter paaltjes voor de aanduiding van

een gasleiding dus er bleef maar één keuze over, branden en wel vol. Het mocht allemaal niet baten. Met een werkelijke bloedgang sloegen we van 6 meter hoogte tegen de grond. Dat gaf geen problemen, het was gewoon een beste klapper. Doordat Eric vol had gebrand knalde de ballon natuurlijk weer omhoog. Onze piloot had het wel gehad voor vandaag en wilde zo snel mogelijk landen. Midden in een omgeploegd veld knalden we weer naar beneden en kwamen uiteindelijk zonder problemen tot stilstand. Onze Italiaanse had werkelijk genoten van deze heftige vaart, ze was helemaal enthousiast en dacht dat het zo hoorde. Het veld waar we in lagen was omgeploegd maar is niet vergelijkbaar met een omgeploegd veld in ons land. Alleen maar brokken keihard zand van ongeveer 20 tot 30 centimeter doorsnede. Het grote gevaar hiervan is dat je gemakkelijk met je voeten kunt

omklappen. We lagen 100 meter van een weg en de crew kon ons niet vinden. Dan maar vast alles naar de zijkant slepen. Als de zon achter de heuvels duikt is het hier erg snel donker. De auto van het Oostenrijkse team van Michael Andreas verschijnt en komen ons te hulp. Ze besloten niet te gaan varen maar waren wel

de vallei in gereden. Hun hulp was zeer welkom en werd enorm gewaardeerd. Ondertussen zaten mijn ingewanden weer op de plek waar ze zich vroeger ook bevonden en met 8 man sleepten we alles moeizaam naar de weg. Met behulp van hun navigatie systeem in de auto en een telefonische afspraak met onze crew om naar een vaste plek te rijden kregen we alsnog de ballon weer in de aanhanger. Ik beloofde Michael als dank een cd met foto's van zijn ballon. Na de pasta liepen we nog even naar het dorp. Het was inmiddels gezellig druk geworden. Het leek een beetje op Pamplona, laat de stieren maar los. Op het podium speelde een band. Opgehitst door Marinella, die nooit moe werd, deden de Belgische teams een polonaise. Op een gegeven moment kwam er een oud Italiaans mannetje met een looprekje het plein op en de hele polonaise sloot bij hem aan. We moesten de snelheid iets aanpassen

maar de man vond het geweldig, hij gooide zelfs af en toe zijn been omhoog. Op vrijdagochtend ruilde ik van crew met Gery. Hij ging naar Eric en ik naar Jos. De bedoeling was om vanuit de lucht foto's van de eigen ballon te kunnen maken. Ik moest even wennen aan de ballon want deze was van het merk Libert uit Belgie.

   

   

Dat had ik al gauw in de gaten, het principe is overal gelijk. Guiseppe en zijn kleine dochtertje Valentine gingen met ons mee. Er hing een behoorlijke inversielaag op enkele honderden meters hoogte. De muziek ging hard aan in de auto en ik danste samen met Nadine, de vrouw van Gery, boven op de ballonmand van Dirk.

Zij hoorde ook bij de ruil. We stegen op voor mijn 6e vaart en genoten van de ballonnen die laag boven het dorpje hingen. Onze ballon hing helemaal los van de rest en dus sprak Jos "We gaan eens even kijken hoe dik die inversie is". Dat sprak mij wel aan, ik zou er graag bovenop willen kijken. We verdwenen in een spierwitte wereld waar we totaal niks meer konden zien. We stegen verder en pas na 400 meter kwam de zon in zicht. We zaten nu op 1100 meter hoogte gerekend vanaf het startveld en dat lag al op 1200 meter. Absolute schoonheid. Helaas konden we niet aan de crew doorgeven welke richting we nu hadden want de GPS gaf een "Poor Coverage" aan. We moesten dus maar afwachten waar we terecht zouden komen. Eén andere ballon zagen we boven de wolken. Later bleek dat we een slag gemaakt hadden van minstens 90 graden en schuin terug waren gevaren. Na 5 minuten genieten liet Jos de ballon

weer zakken. Dit moest uiteraard met de nodige voorzichtigheid gebeuren. We wisten immers niet waar we zaten en ook niet waar de andere ballonnen zich bevonden. We keken allemaal aandachtig over de rand naar beneden en zagen alleen maar wit, spierwit. Ook de oortjes waren gespitst op het geluid van andere

branders. We hoorden helemaal niks. Na een aantal minuten kwam de vaste grond weer in zicht en moesten we ons opnieuw oriënteren. We zagen de snelweg en dachten dat we die overgestoken hadden. Jos zette de ballon naast een klein weggetje aan de grond. Guiseppe liep naar een huis verderop om te gaan vragen waar we ons bevonden. Ik dook de wijngaard in en plukte enkele trossen druiven en vond zelfs een veld met kleine tomaatjes. Water hadden we meegenomen dus we hadden wel even de tijd. Jos had telefonisch contact met Gery die alweer terug was van zijn vaart met Eric en hij zou contact zoeken met Dirk, die de omgeving na 12 jaar op zijn broekzak kende. Guiseppe kwam terug met de exacte lokatie. We bleken dus de snelweg niet over te zijn maar aan dezelfde kant te staan. Deze info werd doorgebeld en een half uur later kwam de bus met Gery Vos en Dirk Leboeuf (Dirk Di Bufalo) voorrijden.

We spraken erover dat er toch wel risico's verbonden waren aan het stijgen door een dikke inversielaag omdat je dus totaal geen zicht meer hebt op je collega ballonvaarders. Dirk vertelde over de techniek die men in Chateau deux toepaste. Daar gaat de eerste ballon naar boven en roept op zodra hij erboven is. Daarna

komt pas de volgende ballon. Bij het dalen gebruikt men dezelfde techniek. Op die manier kan het eigenlijk niet mis gaan. We bedachten ook nog een manier om de ballon gemakkelijk terug te kunnen vinden in dit moeilijke gebied en de oplossing is volgens ons erg simpel. Koop 2 PDA’s met een navigatiesysteem erop. Eén voor in de mand en de andere voor in de auto. Als de piloot geland is geeft hij de coordinaten door aan de crew en deze voert ze in als eindbestemming. De navigator wijst dan simpel de weg naar de ballon. Het ei van Columbus?? of zien we dit toch verkeerd. In gebieden als deze zou een dergelijk systeem wat totaal ongeveer 1000 euro zou kosten een goede uitkomst zijn. Als er enige wind staat ben je de ballon kwijt als hij een heuvel overgaat. Tegen de tijd dat de crew over de heuvel is, is de ballon alweer een heuvel verder. Pasta. Om 17:00 weer briefing. A whole lotta wind. En dat was

nog zacht uitgedrukt. Op de briefing werd gezegd "at 17:45 the wind will stop !!!!" Dat was nog eens een understatement maar helaas zat er geen waarheid in. Igor knalde als een raket de ruimte in. Dirk wilde een poging wagen en nodigde Eric en mij uit om mee te gaan. Durfde ik dit?? jawel, ondanks dat het nu wel erg hard waaide. Het zat toch wel tussen de 15 en 20 knopen. De poging van Dirk mislukte en hij gaf het voor vandaag op. Ondanks minimaal 20 man aan de mand en 8 aan de toplijn. Mijn 7e vaart ging dus niet door!!

  

   

Alhoewel . . . Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Je merkt toch dat je je laat meeslepen in dit gekkenhuis. In ons land zou je er niet aan denken om een ballon uberhaupt uit de zak te halen. Mattew uit Frankrijk begon met een nieuwe poging. Gery en ik keken elkaar aan en dachten blijkbaar hetzelfde. "Ik heb

wel zin om met deze wind een vaart te maken, kicken!!". "Ik ook". "Hoe pakken we dat aan" zei Gery. "Simpel" zei ik "we helpen Mattew en springen bij hem in de mand, hij heeft zeker ballast nodig". Zo gezegd, zo gedaan. We stonden in positie met om ons heen nog 20 andere crewleden en piloten om te proberen de ballon recht te krijgen. Aan de toplijn wel 10 man. Toen de ballon recht kwam sprongen we beiden aan boord. Vanaf dat moment ging alles heel snel. Een extra crewlid kwam nog aan boord, Mattew keek om zich heen en vond het allang best. Quick release los. . . HANDS OFF . . . en als afgeschoten uit een kanon knalden we omhoog. Onder luid gejuich van het publiek wat de complete heuvels bezette hing ik overboord met de vuist omhoog "Yahoooooooo". Wat een geweldige kick, ik krijg het kippenvel weer op de rug op het moment dat ik dit verhaal schrijf. . . . . . . Fout, helemaal fout. Op deze manier hoor je niet

ballon te varen, ik weet het echt wel, maar het voelde zo goed, whaaaaaa!!! Snel werd het startveld kleiner, achter ons steeg nog een ballon op tegen een roodkoperen zon. Gecontroleerd stuurde Mattew op een landingsplekje af. Hij wilde op de weg landden, en dat met deze snelheid. Hij kreeg het voor elkaar ook. Naast

de weg lag een wal waar we keurig tegenaan knalden, een sleep over de weg en stil, daar lagen we. De automobilist die net over de weg reed moet bijna een hartverzakking hebben gehad. Mattew pakte een vuurpijl en schoot deze af ten teken dat we safe geland waren. Hij gaf korte instructies door aan de crew over de landingsplek. Aangezien zij hier al voor het vijfde jaar waren kenden ze de weggetjes al wat beter. We pakten rap de ballon in terwijl de crew langszij reed. Mand achter op de aanhanger van de grote Amerikaan en instappen. Geplet tussen een gigantische Leonberger (da's een kalf van een hond) en een parapente ventilator ging de rit terug naar het startveld. Dit vaartje kostte mij wel een rondje bier maar spijt heb ik er niet van gehad. De Leonberger was een vast crewlid van het team maar er waren meer honden verzot van ballonnen. Ergens in de omgeving woonde een dalmatiër en die kwam

regelmatig even kijken bij de ballonteams. Het hek werd netjes voor haar open gedaan waarna ze het hele veld en alle ballonmanden inspecteerde en daarna weer keurig voor het hek ging zitten totdat de bewaker haar er weer uit liet. Op zaterdagochtend stijgt Eric op met een normale snelheid en proberen Leon en ik de

ballon te volgen. Tegen de tijd dat we weer zichtcontact hadden zat de Birds al diep in het dal. Dus is het zaak een weg te zoeken die het dal in loopt. We dachten een weggetje gevonden te hebben en probeerden ons geluk. Halverwege kwamen we achter een rupsvoertuigje met aanhanger te rijden. Opa voorop en oma ernaast, niet wetende dat wij nogal haast hadden, wat ging dat tergend langzaam. Toen ze eindelijk hun stukje land opreden konden wij voorbij en hebben we vriendelijk gezwaaid. Helaas stopte deze mooie weg even verderop bij een oud boerderijtje waar vele tabaksbladeren hingen te drogen in de schuur en werden we luid kakelend toegesproken door 2 tandenloze oude vrouwtjes die ons probeerden uit te leggen waar de ballonnen lagen. Uiteindelijk begrepen we elkaar ook nog  . . . redelijk. We moesten de hele vallei rond voordat we een weg vonden die naar

beneden liep. Toen weer contact gezocht met Eric, waar lig je precies. Het kwam erop neer dat hij ergens tussen de zon en de ballon van Mattew lag, en dat is een redelijk groot zoekgebied. Het was voor hem ook niet mogelijk om een duidelijk aanknopingspunt te geven. Bij de boerderij, bij de berg, bij die bomen ??

   

   

Mattew loste dit heel erg creatief op. Hij had één van zijn crewleden met de parapente mee laten vliegen en dat was natuurlijk een perfect herkenningspunt voor de crew. Een parapente is een soort matrasparachute waarbij de vlieger een grote ventilator op de rug heeft. Na een half uurtje rond rijden vonden we Eric die zo

slim was om naar een doorgaande weg te lopen. Bij het gastanken liep een van de vrouwelijke crewleden, een vrijpostige dame met een mond als een scheermes, rond met een gescheurde broek. Een bilhelft lag volledig bloot, ze liep nog net niet in de string. Marinella zei daar direct wat van toen ze het opmerkte, dat kon echt niet in deze streek. Na het gastanken even snel verfrissen en andere kleren aan. We hadden nog één bezienswaardigheid op het programma staan en die gingen we vandaag bezoeken. De paleistuinen van Caserta. Het paleis van een voormalige koning van Italie. Het paleis was allemaal pracht en praal, luxer dan luxe. Mooi om te zien maar ik denk dan even aan de rijkdom van de koning tegenover de armoede van de bevolking. Mij bekoorde het meest de prachtige watertuin die kilometers naar achteren loopt en je geheel kunt zien vanuit de paleispoort. We lieten ons met de bus naar

achteren brengen en gingen te voet terug. Het water stroomt langzaam de heuvel af naar diverse platforms met schitterende beelden. Telkens stroomt het water van vijver naar vijver waar enorm veel karpers in zwommen. Op zaterdagavond maakte ik mijn 8e vaart met Dirk Leboeuf. Joske ging ook mee. De menigte in de

heuvels was nog verder toegenomen net als de vele mobile home’s (campers) die jaarlijks op dit evenement afkomen. Op het veld een fraaie demonstratie van een vaandelkorps. We maakten een mooi vaartje waarna Dirk de ballon ergens op een heuveltje neerzette. De 2 jonge meiden die mee waren gegaan als passagier waren plots verdwenen. Een kennis die de omgeving waarschijnlijk op zijn duimpje kende had ze opgepikt. Dat was voor ons even een stuk beroerder want we hadden de dames goed kunnen gebruiken . . . als wegwijzer bedoel ik dan. Onze crew kon de juiste weg namelijk niet vinden en bleef een beetje om ons heen rijden. Dirk liep alvast naar de grote weg en Jos en ik bleven bij de mand. Het werd rap donker en al spoedig was er niks anders meer dan het geluid van de vele krekels. Radiocontact hadden we wel en door af en toe te branden probeerden we kenbaar te maken waar we

waren. Gelukkig was het droog en nog redelijk warm. De ultieme uitspraak van Jos: "Hey Bennie, ballonvaarders zijn toch gewoon masochisten dat ze dit soort dingen doen!!” Na 1,5 uur kwamen de koplampen dichterbij en moest er eerst een citroenjenevertje gedronken worden (of 2). Gelukkig waren we

nog op tijd voor de eh . . pasta. Op zondagochtend de mooiste ochtend van de week wat het weer betrof. Nu eens niet de gebruikelijke ochtendinversie maar de zon en niet veel wind. Een vossejacht en een Fly-In werden er gegeven. Het Fly-in kruis lag echter gewoon op het startveld en een wind terug was er niet, whatever.  Mooie foto's van ballonnen kunnen maken onderweg op mijn 9e en laatste vaart. De "DNA" ballon tipte nog even de boomtoppen en kwam waggelend voorbij. Eric landde de ballon op een veldje waar in het midden één olijfboompje stond, en wat denk je, jawel, er compleet overheen. De plaatselijke bevolking hielp ons graag mee. De landeigenaar met een kleurrijke zakdoek op zijn kop kende warempel iets van Nederland . . . Rembrand !!! We hebben hem toen ook maar zo genoemd. Ik klom onder de ballon in de boom en probeerde zonder scheuren de zware stof van het wiebelige boompje

te tillen. Eén dun takje ging door de stof, verder geen schade. Eric deelde enkele flessen wijn uit aan de lokale helpers waarna hij nog even door een kleine 4x4 uit het land werd getrokken. Rembrand was blij met zijn flesje en keerde even later terug met een aantal bladeren waarop hij groene vruchten had gelegd. Het

bleken verse vijgen te zijn. In de winkel zijn ze gedroogd en vind ik ze niet lekker, maar dit was een ware delicatesse. Zo vindt je ze niet in de winkel omdat ze pas lekker zijn als ze rijp zijn en dan vallen ze bijna uit elkaar. Hij nam ons mee naar zijn plantage en daar konden we snoepen zoveel we wilden, heerlijk. Terug in de kasba eventjes languit op het bed. In de verte harde knallen, wat was dat nou weer?  Daar kwamen we later wel achter. Om 4 uur de laatste briefing van deze meeting. De heuvels puilden nu uit en elk straatje in het dorp stond vol met campers. Het bakje wind was ook deze avond gewoon weer aanwezig. Er werd een demonstratie gegeven met een modelhelikopter en vliegtuig. In de verte tromgeroffel. De verantwoordelijke groep van de knallen van vanmiddag was in aantocht. De beroemde Gruppo pistionieri Santa Maria Del Rovo met vaandeldragers en 24 schutters. Op het veld

gaven zij een mooie show waarbij plots de mannen hun musketten begonnen te vullen met buskruit wat ze stevig in de loop stampten met een ijzeren staaf. Ze stelden zich op in 2 rijen van 12 tegenover elkaar alsof ze met elkaar in gevecht gingen. Stuk voor stuk schoten de mannen hun wapen af. Ongelofelijk, wat een harde knallen, dit was echt niet normaal meer, de bodem waar we op stonden trilde bij elke knal mee.

  

  

Dit herhaalden ze later door snel achter elkaar te schieten en zelfs een keer alle 24 tegelijk. Niet te zuinig. De helft van het publiek zat met de vingers in de oren. Igor probeerde zijn ballon op te zetten maar trok hem weer neer toen bleek dat de wind nog iets te grillig was. Je hebt nog nooit een menigte mensen zo hard

horen fluiten. Ik had het gevoel alsof we hier in een arena stonden waarbij elk moment de leeuwen binnen konden komen en dat er maar één uitweg mogelijk was om te ontsnappen uit deze menigte en dat was door de lucht. Een half uurtje later probeerde Igor nogmaals zijn geluk en ditmaal lukte het hem wel en onder een oorverdovend gejuich van het publiek en enkele saluutschoten waar je helemaal doof van werd knalde hij de lucht in. Eric en een hoop anderen besloten om niet te varen want het waaide gewoon veel te hard en ik probeerde te helpen wat ik kon bij de teams die een poging wilden wagen. Als laatste hielpen we Dirk de lucht in en ging ik met Gery mee in de bus van Jos om als extra wagen achter de ballon aan te gaan. Vos en Bos in de retrieve. Het was nu echter buiten het veld zo'n grote chaos op de wegen dat het wel even duurde voordat we de vervolging konden inzetten. We raakten onderweg de crew van

Dirk kwijt en probeerden op eigen houtje de ballon te vinden. We kwamen bij de landingsplek van Gie, een Franse piloot en hij kon ons precies aanwijzen waar Dirk geland was. Dirk stond aan de andere kant van de vallei al keurig te fakkelen. Een inwoner van het dorp reed voor ons aan om de weg te wijzen, anders hadden

we hem nog niet kunnen vinden. Weer helemaal rond en een klein weggetje in. Zeven wilde honden sprongen van de straat af en uiteindelijk bereikten we Dirk. We pakten gezamenlijk de zaak in en moesten toen nog even wachten op de eigenlijke crew met de aanhanger want onze bus zat al vol. Jos vertelde ondertussen sterke verhalen over de prachtige, 17 uur durende gasballonvaart die hij onlangs met Philippe en Ronnie had gemaakt vanuit Marl. De stemming zat er nog steeds in en op een onwezenlijke manier was deze hele week ook nog een soort ontspanning voor mij geweest ook. De meeting zat er weer op en ons stond nog een lange terugreis te wachten. Wat ons bleef is de herinnering aan twee geweldige en gezellige meetings waarbij heel veel is gevaren. De 900 foto’s die ik maakte zijn een dankbaar souvenir. Ik wil langs deze weg Eric en de complete Belgische bende bedanken voor de

superfijne weken. Ik weet dat het een enorme opgave is om zomaar een Nederlander op te nemen in de groep maar aan jullie reactie’s heb ik gevoeld dat ik zeer welkom was, of zoals Jos bij de laatste maaltijd sprak: “een ding zal ik erg missen . . . . . ons Bennie”. . . . Een beter compliment kon ik niet krijgen.    Bennie Bos