Uitgave September 2003

De cd met de titel "It's raining again" van de formatie Supertramp lag al klaar bij de geluidsinstallatie. Na een lange snikhete zomer zaten er dan nu eindelijk wolken aan te komen vergezeld met de nodige regen. Net op het moment dat het populaire ballonevenement "Twente Ballooning" gepland stond. Op woensdag en

donderdag bleef het nog droog onder een bewolkte hemel en konden alle ballonnen zonder problemen het luchtruim kiezen. Ondanks de afwezigheid van de zon was het weer beregezellig op het grote startveld van recreatieterrein "Het Hulsbeek" in Oldenzaal en zat de stemming er goed in. Leuke mensen, leuke gesprekjes en weer een aantal goeie contacten gelegd. Georganiseerd door het enthousiaste team van Rien Jurg Promotions verliep de hele operatie vlekkeloos. Het Vip terras midden op het veld stroomde vol met de genodigden die daar werden voorzien van hapjes en drankjes terwijl in de lucht diverse vliegtuigen hun show draaiden. De ballonnen kleurden de ietwat donker uitziende hemel weer naar een vrolijk geheel. De hele vrijdag had het geregend, een weldaad voor de tuin. Vanavond stond de nightglow gepland en die zou ik niet graag willen missen, het is de mooiste van Europa. Rond 5 uur in de middag begon het bij ons

langzaam en zichtbaar op te klaren en besloten we het ritje naar Oldenzaal nogmaals te maken. Er zou geen regen meer komen en het waaide ook niet uitzonderlijk. Als het mis zou kunnen gaan, dan zou waarschijnlijk de reden zijn dat er zóveel water op het veld ligt dat de auto's er niet op kunnen rijden. We hadden mazzel,

volgens Johan de Vries was men inderdaad bang geweest dat het water niet weg zou vloeien in de harde bodem van het startveld. Gelukkig viel dat enorm mee en was er eigenlijk niks aan de hand en kon er gewoon gereden worden op het gras. Nog steeds geen zon maar wel goede mogelijkheden voor een geslaagde show. Gisteravond had ik nightglow operator Dinand Vellener al gevraagd hoe hij zich voelde. Het was natuurlijk voor hem ontzettend spannend of de weersomstandigheden geschikt zouden zijn om te fakkelen. Hij had er alle vertrouwen in en voelde zich (3 letters) TOF. Nu vroeg ik hem weer, met de kennis dat de nightglow zeker door zou gaan en zijn gevoelssituatie lag nu op een hoger nivo: "heel erg goed". Even later liep ik Hans Adolfsen tegen het lijf, hij had de muziek samengesteld en was zeer over het eindresultaat te spreken. Op speciaal verzoek van Rien had hij een

tranen met tuitennummer van Julio Iglesias en Dolly Parton in het finalestuk gezet. Het beloofde wat te worden. Maar zover was het nog lang niet, eerst moesten de ballonnen nog vertrekken. Het geheel gleed over de hoofden van het publiek wat door het team van de Zespri ballon vanuit de lucht getracteerd werd op

 Nienke en ik, gefotografeerd door Gerrit van Dam

Frisbee's. Toen uiteindelijk het luchtschip nog alleen op het veld stond gaf de zon een kleine knipoog en scheen voorzichtig op de lange sigaar. Haimo kon zijn "Festo" passagiers gaan vervoeren welke keurig werden aangeleverd door Chantal. Op het laatste ritje werd Jacob Kuiper uitgenodigd om mee aan boord te gaan. Jacob verzorgd tijdens Twente Ballooning de weersinformatie. Hij was helemaal in zijn nopjes en stak een dikke duim naar me op toen hij de hoogte in ging. Er was toch een ballon op het veld achtergebleven. Het was de PH-EVA welke schade vertoonde.  Omdat veiligheid boven alles gaat werd besloten dat deze ballon aan de de grond zou blijven. Pilote Trientje Ofringa bleef noodgedwongen achter en mocht later de trekking verrichten voor een gratis ballonvaart. Over anderhalf uur zou pas de nightglow beginnen en we moesten de tijd even volmaken. Buiten het veld was genoeg te zien aan kraampjes en demonstraties en

ook op het vipterras was het goed vertoeven. Piet Hooyen was als één van de eerste ballonvaarders terug en van hem kreeg ik zoveel kiwi's (Zespri) mee naar huis dat we de hele week kiwitaart, kiwisoep, kiwivla en kiwisalade's hebben gegeten. Gezonder als ik me nu voel kan niet !! Langs de oevers van de grote waterpartij

van het Hulsbeek hadden zich al veel mensen gesetteld voor de nightglow. Normaal zitten wij ook altijd aan de overkant van het water omdat je dan een prachtige weerspiegeling hebt van de fakkelende ballonnen en het vuurwerk maar ditmaal wou ik eens wat andere foto's maken en besloot om gewoon tussen de ballonnen te gaan staan. Dat was geen probleem, alleen goed opletten waar je loopt want je ziet geen zier, overal liggen kabels en het voorste gedeelte van het strand was verboden terrein want daar lag het vuurwerk. De stroomvoorziening voor de hulpverlichting en de geluidsinstallatie werd geleverd door een legerauto met aggregaat onder begeleiding van 2 soldaten met lang haar, mag dat tegenwoordig ook al ?  In het donker waren enkele hobbyisten bezig met radiografisch bestuurbare ufo's welke verlicht door het duister vlogen, een leuk gezicht. De ballonteams hadden de ballonnen uitgespreid op het kleine veld liggen en zaten te wachten op het teken

De afdeling Night-Glow techniek

voor inflate. Na een hoornsignaal kon men beginnen met koude lucht. Op het laatste moment werd het mengpaneel nog even vervangen omdat het eerste een mankement vertoonde. Een tweede signaal gaf toestemming om de brander te gebruiken. Natuurlijk niet de koeienbrander om het effect van de show nog

even een beetje geheim te houden. Een koeienbrander heeft een veel bredere vlam en maakt van de ballon één grote lampion, de eigenlijke nightglow. Op het strand stonden de signaallampen opgesteld waaraan de piloten (aan hun eigen kleur) konden zien wanneer ze moesten branden. Deze lampen werden bediend door Hans Adolfsen. Op een stil plekje stond Tanja nog even hardop haar openingstekst te oefenen. Alle ballonnen werden aan de rand van het strand geduwd en rechtgezet. Over de radio gaf Rien de laatste aanwijzingen over de ballonnen die nog net niet 100 % goed stonden opgesteld. Als je iets doet, moet je het ook goed doen, nietwaar. Tanja deed voor het grote publiek haar aankondiging en toen de muziek werd ingezet zag je haar een gat in de donkere lucht springen omdat het in één keer goed was gegaan, prachtig. 4 mooie muziekstukken werden ten gehore gebracht

door enorme luidsprekers waarbij de ballonnen op de maat stonden te fakkelen. Af en toe het vuurwerk op het strand en een hoop geknal en ik liep van voor naar achteren, van links naar rechts om maar zoveel mogelijk sfeer impressies op de digitale chip te vangen. Dolly Parton deed het goed als afsluiter en onder een

groot aplaus sloot Tanja de nightglow 2003 af en wenste iedereen een behouden thuiskomst. De teams konden nu aan het werk om alles weer netjes in de auto te pakken voordat ze het welverdiende pilsje konden pakken aan de overkant. Natuurlijk vroeg ik Dinand nog even hoe hij zich NU voelde . . . . "eh, Dinand moet nu eerst even een pilsje pakken" was het antwoord en de grote halve liter knalde los. Terwijl alles werd opgeruimd pakte de soldaat van de aggregaatwagen zijn trompet en blies zijn muziek de donkere nacht in.  Bennie Bos

De foto's van Twente Ballooning 2003 kunnen vanaf nu bekeken worden op "Ballooning Pictures".

Michael Fournier heeft zijn parasprong van 40 kilometer hoogte vanuit een ballon geannuleerd. De weerscondities op 25 Augustus waren ideaal voor de start met de stratosfeer ballon. De countdown begon om 02.00 uur midden in de nacht. Om 04.00 uur werd besloten dat het inflaten van de ballon door zou gaan.

Ondertussen werd Michael voorbereid aan de omstandigheden op grote hoogte in de zogenaamde denitrogenisation phase waarbij volgens mij o.a. het lichaam pure zuurstof moet ademen. Om 07.00 uur begon men om de ballon langzaam te vullen met helium. Hier ging het mis want de ballon begon boven op de top te scheuren. "Blijkbaar is de ballon gebarsten tijdens het inflaten, moeilijk te begrijpen als je weet dat hij slechts gevuld zou worden met 4000 m³ helium... de ballon zou op de maximale hoogte die men wou bereiken uitzetten tot een volume van 510.000 m³" aldus de gebroeders Buyle, de gaskenners van Belgie. Ondertussen heeft Alan Noble reeds laten weten dat ook Cameron, de bouwer, nog niet alle details kent... maar dat een dergelijke polyester ballon niet is ontworpen om meerdere keren te worden in- en uitgepakt, laat staan meermaals te inflaten! Deze ballon werd vorig jaar ook reeds gedeeltelijk gevuld, maar de poging werd toen gestaakt. De eerste reactie van Alan Noble van Cameron Balloons England: Wij hebben de poly ballon gebouwd voor Michael Fournier. Wij waren niet aanwezig bij de start en op dit moment hebben we ook geen informatie over wat er fout is gegaan. Het is zorgwekkend dat de ballon vorig jaar al gedeeltelijk was geinflate en toen weer is opgeborgen, ik weet ook niet of daarbij de opslagtemperatuur voortdurend gecontroleerd is geweest. De ballon is daarna weer uitgepakt en

gecontroleerd, toen weer ingepakt en weer uitgepakt voor de laatste inflate. Ik denk persoonlijk dat het herhaald in en uitpakken van dit type ballonnen niet erg aan te bevelen is. Op de foto een niet bepaald gelukkig kijkende Michael Fournier met de gescheurde ballon in zijn handen.

Al enkele jaren zijn de heren Colin Prescot en Andy Elson bezig met een enorm project, de vlucht van de QinetiQ1 ballon naar een hoogte van 40 kilometer. De afgelopen week heeft zich in Engeland een bijzonder tafereel afgespeeld. Zondag 31 augustus werd duidelijk dat het hele circus was neer gestreken in het

plaatsje Cornwall in het zuid-westen van Engeland. Het plan was als volgt: men neme een enorme ballon met een hoogte van bijna 400 meter, doet daar een hoeveelheid helium in en hangt daar een groot platform onder vol met de nieuwste technologische snufjes. De ballon is door de heren Prescot en Elson en hun team zelf gemaakt op een eigen ontworpen machine. Stevige loadtapes met daartussen hetzelfde materiaal wat gebruikt wordt voor diepvries zakjes. Beide piloten zitten in een speciaal astronautenpak en worden voorzien van pure zuurstof. Op het platform bevinden zich vele camera’s en meetapparatuur zodat als men éénmaal de hoogte bereikt heeft, diverse proefjes kunnen worden uitgevoerd. In de Mission Control tent hebben diverse deskundigen plaatsgenomen onder leiding van Breitling Piloot Brian Jones. Voor de kust

van Cornwall bij St.Yves ligt het prototype oorlogschip  “RV Triton”, eigendom van de sponsor van dit hele project, QinetiQ. Een wetenschappelijke spin-off van het Engelse ministerie van defensie. Colin en Andy doen een poging het record uit 1961 van 34,668 kilometer te verbreken van de twee Amerikaanse piloten Malcolm

Ross en Vic Prather. Prather heeft dat avontuur niet overleeft en het Engelse duo is zich volledig bewust van de gevaren van deze missie. “Er zijn veel zaken waarover we ons zorgen kunnen maken, maar we zijn nu 2 jaar bezig en goed getraind” aldus Colin Prescot. “We hebben alle mogelijke problemen geoefend en ik geloof dat we voor alles een back-up hebben”. Piloten maken steeds meer gebruik van de laatste snufjes om verder en hoger te kunnen varen. De QinetiQ1 ballon is de grootste bemande enveloppe die er ooit gebouwd is en zal zichtbaar zijn over vele honderden kilometers. De piloten dragen speciale drukbestendige pakken welke ontwikkeld zijn door de Russische “Zvezda” onderneming. Deskundigen zeggen dat de piloten een temperatuur van min 70 graden en hoge concentraties ultraviolette straling moeten weerstaan als ze naar een hoogte gaan die 4

keer zo hoog is als de vlieghoogte van een vliegtuig. “het oude record moet met 3% worden verbroken maar het moeilijkste is waarschijnlijk dat de piloten weer terug keren naar aarde en in het water moeten landen” aldus Brian Jones. Onder het platform komt een speciaal vliegtuigje te hangen, de Zephyr 3.

Deze is speciaal ontworpen voor deze missie, een revolutionaire vliegtuigje met een 12 meter vleugel span. Het apparaat weegt slechts 12 kilo en gaat aan een 450 lange kabel rondcirkelen om de ballon zodat er vanuit de recordhoogte prachtige video opnames kunnen worden gemaakt.  Het vliegtuigje wordt door

propellers aangedreven welke op hun beurt weer gevoed worden door zonnepanelen. Het wordt dan ook gelijk een record voor de Zephyr 3 (zie foto) want nog nooit heeft een vliegtuig zo hoog gevlogen (behalve de space shuttle). Andy Elson uit Somerset is een ballon designer en ingenieur. Colin Prescot is een commerciele ballonvaarder. Don Cameron is aanwezig om te beoordelen of alles volgens de regel word uitgevoerd en dat alle data wordt verzameld voor het aanmelden van het record. De claim voor het record wordt neergelegd bij de FAI, de Federation Aeronautique Internationale. De hoogte van de ballon zal continu worden gemeten door een radarstation in Wales. Maandag 1 September, alles is in gereedheid gebracht om op dinsdagochtend vanaf de "Triton" te starten. De boot van waaraf de ballon zal opstijgen zal 15 mijl buiten de kust worden

gebracht waarna de ballon zal worden gevuld met helium. Britisch Airways heeft toegezegd het vluchtplan van de Concorde aan te passen om een botsing te voorkomen. De BBC televisie is groots aanwezig met onder andere camera's ín Mission Control en óp het schip. De voorbereidingen en start zullen live op televisie te

volgen zijn. Dinsdagochtend 2 September, men heeft de afgelopen nacht het besluit genomen om de start 24 uur uit te stellen omdat op diverse hoogtes wolken hangen en deze zouden de ballon nat kunnen maken. De waterdamp kan bevriezen waardoor de ballon zwaarder word. Een onnodig risico, dus uitstel tot woendagochtend. "Het was een moeilijke beslissing maar wel unaniem" aldus Prescot, "De voorspelling voor morgen ziet er veel beter uit". Brian Jones legt uit dat ijs een grote handicap kan zijn. Toen hij bezig was met zijn reis rond de wereld in een ballon heeft zijn team uitgerekend dat 1 milimeter ijs een gewicht zou hebben van maar liefst 6000 kilo. Daarbij komt dat de QinetiQ1 veel groter is dan de Orbiter3 van Piccard en Jones. "we hebben een veel betere kans op slagen met een 24 uur vertraging" voegt Jones nog toe, "omdat we met de weersvoorspelling van de komende dag 95% kans

hebben om te starten". "De historie van dit project is indrukwekkend" zegt Prescot, "in de jaren 50 en 60 stuurden de Amerikanen en de Russen al mensen met ballonnen de hoogte in om uit te zoeken of ze konden overleven in de stratosfeer. Toen Gagarin uiteindelijk de ruimte in ging vergat iedereen de ballonvaarders,

maar zij waren de pioneers. Een laat interview op de BBC televisie brengt de heren zeer positief in beeld, "We will get it done now, Adrenaline is pumping now". Woensdagochtend 3 September, ik was vroeg opgestaan nadat ik er gisteravond natuurlijk laat in was gekropen en met kleine oogjes staarde ik naar twee plaatjes op mijn computer scherm. Naast elkaar had ik de tv uitzending van de BBC en de count down teller die op de site van QinetiQ de laatste uurtjes aftelde. Op 1 September had ik aan al mijn honderden ballonrelaties een email gestuurd over dit project en ook op het Ballon Forum plaatste ik elk bericht wat ik kon vinden en ik had het gevoel dat heel ballonminnend Nederland en Belgie met me mee keek. De piloten namen afscheid van hun familie en gingen zich bezig houden met de laatste voorbereidingen. De beelden waren prachtig, de "Triton" was inmiddels op volle zee en afwisseld werd

ons een blik gegund in Mission Control en op de boot waar men was begonnen met het vullen van de twee draagballonnen. Deze ballonnen hielden de grote ballon een stukje overeind zodat het vullen gemakkelijker zou zijn. Als alles goed gaat zal het tweetal 5 uur na de start hun hoogte van 40 kilometer bereiken en zal dit

heugelijke moment gefilmd worden door de Zephyr 3. De landing op het water zal tussen de 80 en 160 kilometer verderop plaats vinden. De regels zijn zo opgesteld dat de piloten zeker 24 uur moeten kunnen overleven na hun landing. "De zee voor de kust van Cornwall is uitzondelijk rustig, zo kalm is het hier nooit",

aldus de reporter van de BBC. "Het vullen zal 2,5 tot 3 uur in beslag gaan nemen en als alles loopt zoals het nu loopt zullen we getuige zijn van iets moois. Het vullen van de ballon gaat voorspoedig, een knik in de toevoerleiding bracht eventjes vertraging. Toen de dag aanbrak keken duizenden toeschouwers vanaf de kust met grote verrekijkers en camera's naar de plek van handeling. Heel veel media was bijeen gekomen in mission control om de live beelden te gaan zien vanaf de ballon. De RAF sea rescue stond paraat en de burgemeester van St Ives was aanwezig om te zien hoe hier geschiedenis werd geschreven. Op de persconferentie was alles positief, alle 620 punten op de checklist waren afgestreept en niks kon de start meer tegen houden . . . . . . . . Plots verschenen er beelden van een dalende ballon. Wat was er aan de hand, was

men wat vergeten of was dit gepland ???. Er was enige tijd onduidelijkheid totdat beide piloten aangeslagen voor de camera de situatie uit kwamen leggen. Doordat er een draai in de enveloppe kwam onstond er een dusdanige spanning op één van de lasnaden dat deze openscheurde en de helium liet ontsnappen. Eventjes

repareren is er niet bij want men wil natuurlijk precies weten hoe dit heeft kunnen gebeuren en of ze het hadden kunnen voorkomen. Het onderzoek zou wel 2 weken kunnen duren en dan is inmiddels de "launch window" gesloten en moet er gewacht worden op de ideale omstandigheden volgend jaar. De ballon zal echter niet overnieuw gebruikt kunnen worden. Mission control director Brian Jones: "de gehele crew van de QinetiQ1 is begrijpelijk aangeslagen door deze mislukking", "we hadden een One-Off Shot met de ballon vandaag en zodra de problemen ontstonden zat er niks anders op dan de hele zaak te cancelen. Sponsor QinetiQ zal volgens Brian Jones ook de volgende start wel steunen. We hebben een hoop geleerd van deze poging, en het meeste geld is toch al uitgegeven, er zal alleen een nieuwe ballon moeten komen. De scheur bleek later 8 meter lang te zijn.

De ballon komt helaas niet in de geschiedenis boekjes terecht maar gaat in de recycling en mogelijk worden er nu wel diepvrieszakjes van gemaakt. Maar wees eerlijk, voordat de mens met een ballon de wereld rond ging, waren er ook tal van mislukte pogingen ondernomen, zelfs door deze piloten, Andy Elson en Colin

Prescot. Later op de dag zagen de piloten het toch weer wat zonniger in, "we hebben niet gefaald, we hebben gewoon een andere manier ontdekt hoe het niet moet", sprak Prescot. Het team gaat het zeker weer proberen, mogelijk tijdens de winter in Australie of New Zealand of anders weer volgende zomer in Engeland. De sponsor van het project, QinetiQ, welke 2 miljoen pond in dit project heeft gestopt, zei dat het achter het project blijft staan. Een opmerking van Brian Jones: "Wij geven dit project niet op, als het gemakkelijk was, had iemand anders het allang gedaan. Mocht de QinetiQ1 toch gestart zijn en zou het probleem zich in de lucht hebben geopenbaard, dan zouden de piloten helden zijn, welliswaar dode. Gelukkig voor hen presenteerde de zwakke plek zich voordat het mis ging.

Bennie Bos

Het virus heeft ook mij te pakken. Piloot wil ik worden, en het liefst zo snel mogelijk. In 6 maanden (met dank aan de Aeroclub Eindhoven die geweldig goede lessen geven) de theorie d’r doorheen gestampt. Een medische keuring. ‘U heeft alleen wel een beetje een hoge bloeddruk mevrouw’, à sta je daar in je onderbroekje…? (foto aanwezig op de redactie, BB) ‘Euh, ik vind dit ook best wel spannend meneer’. En

Miriam en Giovanni

hupsakee, 1100 km in de leaseauto van mijn vriendje naar Mondovi, Italië om al mijn spaarcenten te spenderen. Qua overnachting heb ik de keuze uit twee hotelletjes, een camping of een Bed & Breakfast. Ik kies voor de BB omdat ik begrijp dat de ‘gastouders’ ook besmet zijn met het ballonvaar-virus. Paolo en Nicole zijn beiden piloot. Paolo is zelfs een ‘beroemdheid’ in het wereldje, hij is de ontwerper van de Sirocco brander en ‘Bonanno quick-release’ van Cameron. Zijn werkplaats is gevestigd in een oude molen en in het daarbij gelegen woonhuis zijn drie kamers gereserveerd voor BB-gasten. 21:00 uur kom ik, na een 13 uur durende rit, in Mondovi aan. Paolo en Nicole showen me trots ‘míjn kamer’. Twee uur geleden hebben ze hem pas afgemaakt. De verbouwing van hun huis is nog niet voltooid en eigenlijk kom ik als BB klant een maand te vroeg. Het hele huis ademt ballonvaren. Veel foto’s, prachtige mozaïeken, tekeningen, tegels, prints… Zelfs in mijn badkamer vind ik later een ballon-mozaïekje van Nicole.  06:00 de volgende morgen. Mijn leraar Giovanni Aimo haalt me, samen met Bubba het crewlid, op. ‘Je mag John zeggen hoor’. Maar ik vind Giovanni natuurlijk veel mooier klinken. We rijden ongeveer 3 kilometer naar een klein vliegveld. En daar krijg ik mijn eerste les. In Nederland crew ik al een jaartje maar in Italië gaat alles toch net even anders. Zij hebben niemand bij de mond, alleen een crewlid aan de kroonlijn. Als we uiteindelijk opstijgen ontplooit het Italiaanse landschap zich onder ons. Prachtig! Kleine lieflijke dorpjes, kerkjes, kasteeltjes, uitgestrekte

velden en als klapstuk een charmante vallei waar een riviertje doorheen stroomt. Giovanni blijkt een erg goede leraar. Vriendelijk, rustig en vol humor. In perfect Engels geeft hij helder uitleg gevolgd door duidelijke opdrachten. Als hij merkt dat ik ‘kick’ op het ‘dippen’ in de rivier wordt dat een vast ‘target’ van iedere lesvaart. Hij wijst me steeds weer op bijzonderheden in het weer, de omgeving en de natuur. We zwaaien

naar de enthousiaste mensen beneden ons. ‘Mondovi ballon welkom, land gerust op mijn veld’ roepen ze. Ik probeer alles zo goed mogelijk in me op te nemen maar heb oren en ogen tekort! We lessen, als het weer het toelaat, ’s ochtends en ’s avonds. Ieder ochtend staat er na mijn vaart een uitgebreid ontbijt te wachten. En ook na mijn avondvaart kan ik zó aanschuiven. Omdat de keuken nog niet geïnstalleerd is haalt Nicole iedere avond eten bij de buren; een heerlijk familie restaurant. We eten van het duurste ‘Bonanno porselein’… Lees; plastic bordjes, want ook de afwasmachine is nog niet aangesloten. Ik voel me hartstikke welkom en heb ontzettend veel lol met deze gekke Italiaan en sympathieke Zwitserse. En na een maaltijd? Douchen en naar bed, ik ben na iedere les kapot! Na een week komt er flink wat leven in de brouwerij. Mijn vriend Jeroen en onze vriendin Carolien arriveren bij ‘de molen’. Eindelijk kan ik laten zien hoe gaaf mijn verblijfsplaats is. De molen met

Mondovi Ballon

daarin de werkplaats van Paolo, het opstijgveld vóór het huis, de rivier vol met vissen achter het huis en het heerlijke huis zélf. Naast Jeroen en Carolien kondigen zich nog meer BB gasten aan. Ross en Jill Powell uit Engeland komen net terug van een festival in Umbrië. En Julian, een Italiaanse piloot, komt zijn ballon laten keuren. Nicole heeft iedereen heel duidelijk verteld dat de BB nog niet officieel geopend is. De kamers zijn

Nicole en Paolo (de uitvinder van de Sirocco)

gewoonweg nog niet klaar. Maar ook deze gasten zijn, net als ik, lekker eigenwijs en willen toch graag een kamer boeken. Het gevolg? Carolien ligt op een matje aan het voeteinde bij Jeroen en mij. Ross en Jill slapen op hun eigen camping matrasjes en Julian mag niet poepen op zijn wc… ‘There is a shit problem I have to solve first’ aldus Paolo. Hi,hi. Ondertussen heeft Giovanni nog meer gasten onder gebracht in het Mondovi-hotel. Hij krijgt, naast mij, een Engelse student onder zijn hoede die ‘uren’ komt maken. Mark zal na 50 uur afvaren voor zijn commerciële licentie. Hiervoor komt ook de Engelse (opper-) examinator, Phill Dunnigton, over. Phill zal tevens een aantal ballonnen keuren tijdens zijn verblijf. Speciaal daarvoor komt de Italiaanse ‘bazin’ van de ballonvaar federatie. De groep wordt steeds groter! Dat weekend is súper! Mark en ik stijgen met ‘onze’ ballonnen op bij het huis van Paolo en Nicole. We worden door hen uitgezwaaid vanaf het balkon

aan mijn kamer. Ook de volgende morgen en avond zijn geweldig. Als opstijgveld wordt wederom het nabij gelegen vliegveldje gekozen. Carolien en Jeroen ontvangen beiden uitnodigingen mee te varen, er zijn maar liefst vier ballonnen. Phill Dunnington biedt aan Giovanni te vervangen en met mij te varen. Hij is in Engeland het hoofd van de examinatoren en zo kan ik van een andere professional horen wat mijn verbeterpunten, na

16 uur, zijn. Oeps, ik baal even van de vele grapjes die ik tegen hem gemaakt heb. Had ik maar eerder geweten wie hij is en niet zo’n grote mond gehad. Vóór de vaart ben ik dan ook best een beetje zenuwachtig. En ook Giovanni lijkt lichtelijk nerveus. Mijn vaarkunsten zijn natuurlijk het resultaat van zijn lessen. Het is dus eigenlijk een test voor ons beiden. Als het moment suprème daar is, staat er een lekker windje.  Het overeind zetten van de ballon en het opstijgen gaan echter soepel. Ik neem Phill mee voor een mooie vaart en voel me ontzettend stoer. Kijk mij nou, dat Nederlandse studentje! Als we landen glunder ik, Phill is onder de indruk. En ook Giovanni en Bubba arriveren even later met stralende ogen. ‘Well done, Miriam, Well done!’ ’s Avonds eten we met zijn allen bij Paolo en Nicole in de tuin. Er worden prachtige verhalen verteld. Giovanni en Paolo zijn echt ballonvaar-kwajongens. Paolo is met ballonvaren begonnen door  een weddenschap. Hij

Phill Dunnigton en Miriam

zou in 15 dagen een luchtwaardige ballon maken. Binnen 15 dagen had hij dan ook de ballon genaaid, de mand gemaakt en (na 5-opeenvolgende prototypes) een brander ontworpen. De ballon was luchtwaardig! Ik ken het verhaal al, Paolo zijn werkplaats is net een museum. Hij heeft me de voorafgaande week de meest prachtige verhalen verteld. De een na de ander. Maar vooral deze avond geniet ik. Wat een heerlijke

Met zijn allen buiten eten en drinken

mensen! Ik kijk de kring rond en vind het toch wel heel bijzonder dat ik hier gewoon tussen zit. Ook Giovanni vertelt smakelijk. Over de beginjaren van de ballonvaart in Italië bijvoorbeeld. Hij was een van de eerste ballonpiloten, een ‘aangewezen vrijwilliger’. Zijn vrouw wilde na een vaart, waarbij ze met mand en al meerdere malen over de kop rolde, nooit meer met hem mee. ‘Ik heb geluk dat ik zo klein ben Miriam, anders had ik allang geen hoofd meer’. Gelukkig zijn de touwen, die de mand aan de ballon verbonden, in de loop der jaren vervangen voor stokken. Het varen is veel veiliger geworden. Ik moet er niet aan denken, rollen in zo’n mandje. Dan had ik nooit met ballonvaren begonnen, denk ik stiekem. Naast ballonvaren is er natuurlijk tijd voor Italiaanse cultuur, Italië culinair. Op een avond eten Ross, Jill, Jeroen, Carolien en ik, in het familie restaurant van de buren. Het restaurant bestaat uit kleine eetkamers voor 15 – 20 personen. De sfeer is intiem;

schilderijtjes, antiek, fruitschalen en bloemetjes tafellakens. Er hangt geen uithangbord buiten, er is géén verwijzing. Deze zaak wordt alleen door local’s bezocht. En door deze ballonvaar vrienden van de buren natuurlijk. De vrouw des huize brengt het dagmenu. Er is geen kaart om te kiezen, we eten ‘wat de pot schaft’. Maar liefst 8 heerlijke gangen volgen elkaar op. Omelet, Italiaanse vleeswaren, huisgemaakte pasta,

huisgemaakte quiche, salade, rollade etc, etc. Als toet krijgen we drie stukken heerlijke huisgemaakte taart. We weten nu nog steeds niet wat het lekkerst was, de pruimen, appel of chocoladetaart. En de rekening? Mét water en wijn betalen we 15 Euro per persoon. Al zijn de lessen in Italië vriendelijk geprijsd. Natuurlijk is ook mijn budget beperkt. Ná 1,5 week staan de afgesproken 20 uur in mijn logboek en is de bodem van mijn rekening in zicht. De lessen van Giovanni zitten er helaas op.  Het afscheid valt me zwaar. ‘Beloof je dat je ons laat weten wanneer je geslaagd bent?’ ‘kom je nog eens terug Miriam?’ Nicole omhelst me stevig. ‘I am so glad I met you’ zegt ze. Ik voel een paar traantjes prikken. Wat een avontuur heb ik hier beleefd! Mocht je nieuwsgierig zijn en naar Italië op vakantie gaan… Mondovi is een stadje halverwege het traject Turijn – Savona. Ben je in de buurt? Ga dan eens langs bij mijn nieuw verworven ‘ballonvrienden’. Slaap een nachtje bij

Dit doe ik nu lekker zelf

Nicole en Paolo en laat je rondleiden door de werkplaats in de molen. Of vaar met Giovanni in een van zijn prachtige ballonnen. En áls je het gastenboek tekent kijk dan ook even achter wie mijn naam staat. Steve Fosset bezocht Mondovi ( & Steve Fosset pissed here) aldus het bordje op Paolo zijn toilet.

Uitgebreid ontbijt bij de vrouw des huizes

Hier nog wat nuttige adressen:

Paolo Bonanno & Nicole Maillefer

Via Gratteria 8

I-12084 Mondovi

Tel + Fax: + 39 0174 62 17 09

Portable: + 39 335 620 87 59

Giovanni Aimo

www.mongolfiera.com (alleen Italiaans)

Email : johnaimo@cnnet.it

Tel: + 39 0174 47 192

Portable: +39 335 606 19 27

Miriam de Vries

De Ballonfiesta Bunnink werd ook dit jaar weer georganiseerd door de Club van Dertien welke ballontechnisch werd bijgestaan door piloot Fred Kool. Het evenement vond plaats op vrijdag 15 Augustus in het kleine plaatsje Bunnink, oostelijk van Utrecht. We waren al op tijd met onze nieuwe bus richting het fiésta terrein geknald want de organisatie gaf een etentje vooraf en met al die wilde ballonteams weet je het meestal wel, dus op tijd zijn. De dames van de incheck voorzagen ons van een armbandje van het soort dat na de ergste

aardbeving nog steeds op zijn plaats zit. Het eten was prima in orde, de barbeque stond opgesteld en enkele vlotte meiden toverden de ene na de andere kippenpoot en satéstok op het bord. Vele groenten, nasi, brood, sausen, en fruit zoals verse aardbeien en meloen lagen voor het oprapen. Onder een stralend zonnetje zaten we even lekker te smikkelen voordat het echte werk begon. Links van mij was piloot Arthur van Houdt aangeschoven en dan weet je wel wat er gebeurt, jawel, ik was de rest van de avond aan één oor doof. Veel publiek op de been, op het podium speelde een band en de teams besloten om na de briefing hun ballonnen op te bouwen. De laatste vlagerige wind was aan het verdwijnen. Wij namen deel met de PH-WWF en onze persoonlijke persvoorlichtster Esther was ook vandaag weer aanwezig om de nodige media (kranten en radio) te woord te staan over de actie “Kijken, kijken, niet kopen”. We hielpen eerst Alex Jan Barends even met zijn kleurige ballon omdat hij half over ons heen lag en toen we meer ruimte kregen bouwden we de “Panda” op. Voorzichtig lieten we de ballon het luchtruim in gaan omdat er ook nog een knoert van een banner onderaan hangt met de actietekst. Er stond nog een leuke snelheid en Dirk Jan en ik besloten om direct maar de ballon te gaan volgen. Hierdoor mistten we helaas wel alle andere ballonnen die nog op het veld lagen maar waren we ook lekker voor de drukte aan. Langs de wegen buiten het veld stond het zwart van de

toeschouwers, mensen die liever niet de toegangsprijs van 2 Euro betaalden en dan echt eersterangs konden staan. Prachtige binnendoorweggetjes en stukken natuur die je normaal absoluut niet tegenkomt. Een ooievaar op een lantaarnpaal kijkt al die rare vogels in zijn gebied argwanend na. Uit de omgeving Amersfoort zien we in de verte nog een zestal andere ballonnen opstijgen. Met die 30 achter ons is het al een heel circus

aan het worden. We moeten de rivier de Lek over en nemen daarvoor het pontje bij Beusichem, veel keuze heb je ook niet in deze omgeving. De ballon dendert voort terwijl wij genieten van onze trage bootocht. In de buurt van Geldermalsen zitten we naast de ballon terwijl Yke laag over een pasgemaaid veld scheert en op een meter hoogte de banner laat vallen en daarna de ballon aan de grond zet. “Het land is van boer Van Loenen”, sprak een omstander, “en die woont helemaal voor aan de weg. Ik besloot daar heen te rijden om toestemming voor de berging te vragen en trof zijn mooie dochter (24) in de nachtpon. “Mijn vader is net die kant op gefietst”, zei ze en even twijfelde ik of ik niet een kopje koffie moest blijven drinken. Toch maar niet doen want die Visser heeft veel te dikke knuisten. Bij het hek aangekomen stond vader van Loenen het touw al door te branden. “U bent meneer van Loenen” zei ik

resoluut tegen de verbaasd kijkende man. “Hoe weet jij dat ?? ”, ach, wij weten alles !!”. Het was een zeer vriendelijke man en ik nam hem even door de papiermolen voor onze administratie. Met het door de organisatie samengestelde boerenpakket was de man zeer in zijn nopjes. “Daar zal mijn vrouw blij mee zijn”. We pakten de spullen weer in de grote bus en Yke deed speciaal voor onze 2 passagiers de doopceremonie.

Ik heb dit veel piloten zien doen, maar als deze knaap met die oranje broek begint te kletsen lig ik altijd in een deuk, hij kan er zó mee het toneel op. Zelfs de boer was het daar mee eens, “Man, jij bent nog beter dan Paul de Leeuw” sprak hij. De stemming zat er weer in terwijl me ons moesten haasten om op tijd terug te zijn voor de nightglow waarvoor we ons hadden aangemeld. Het zou om 10 uur beginnen maar dat zouden we niet redden. Fred Kool gebeld, “kom maar gewoon naar het veld, er is nog bijna geen enkel team terug gekeerd”. Iedereen had blijkbaar een lange vaart gemaakt. Een probleem met ons verbruikte gas werd snel opgelost door ergens een fles te bietsen zodat we genoeg te verstoken hadden tijdens de show. 5 ballonnen werden opgebouwd waaronder ook de splinternieuwe “Kavanagh” van Ronnie Kleinsmit.  Hij mocht er nog niet mee varen maar stond te popelen om hem aan

het grote publiek te laten zien. De regie van de nightglow was in handen van Dinand, de man die ook de muziek van de bekende nightglow van Twente Ballooning voor zijn rekening neemt. De show duurde 17 minuten en de muziek was prachtig gekozen. Omdat het de eerste helft van de show nog een beetje waaide

moest ik op de mand blijven zitten. Toen de mand iets opzij waaide en de piloot de signaal lamp met onze kleur niet meer goed kon zien, nam ik die taak over en kneep hem steeds lichtjes in de arm als er gebrand moest worden. Nadat ik dat al 5 minuten had volgehouden, sprak de schurk,“ zeg Ben, ik vind het best wel lekker hoor wat je doet, maar ik kan het lampje allang weer zien !!!!”. In het donker werd de zaak weer afgebroken en ingepakt en werden de deelnemende teams stuk voor stuk bedankt door de voorzitter van de club van 13. Een minpuntje ondervonden we op het moment dat we de viptent binnenstapten. Het beloofde eten na de tijd was allang op en de disco was al begonnen. Ach ja, het bier was koud en smaakte ook nog goed. We bleven nog wat hangen en zongen samen met Ronnie K. strijdliederen uit zijn studententijd. De Mac D. was allang dicht en we moesten het doen met een slappe

kroket uit de automaat van de benzinepomp. Daar troffen we nog een camerateam van TV Drenthe (waar we ook een ballon van hebben) en deze jongens kwamen net terug van een voetbalwedstrijd in Limburg waarvoor ze al 12 uur op pad waren voor enkele minuten uitzending. Rond een uur of 4 dook ik mijn bed in en dacht, “dit moet je ook niet elke avond doen”.   Bennie Bos

Kunstenares Aleksandra Mir en Cameron Balloons hebben kunst op een hoger voetstuk gezet. Cameron kreeg de opdracht van Aleksandra om een enorme inflatable te maken in de vorm van een vliegtuig. Dit 20 meter lange object is gemaakt van zilver-metallic gasdicht materiaal gevuld met helium om het ongeveer 4 meter boven publiek te laten zweven. De spanwijdte van de vleugels is 15 meter. Het vliegtuig gaat op tournee naar diverse locaties waaronder Zwitserland en later naar de woonplaats van Aleksandra, New York. Don Cameron en Steve Cocker waren de co-designers op dit unieke project wat gebouwd is op de gasafdeling van Cameron in Bristol door Gavin Hailes en zijn personeel.   Bennie Bos

Eind augustus maakten Marc en ik, vergezeld van zes Belgische vrienden, een safari (= Swahili : ‘reis’) door Botswana. Om effe de aardrijkskunde op te frissen : Botswana ligt ten N van Zuid-Afrika, ten O van Namibië, ten Z van Angola en Zambia, ten W van Mozambique. Botswana is qua oppervlakte vergelijkbaar met Frankrijk, maar is één groot plateau van 1000 m hoogte. Het hele landschap, fauna en flora worden bepaald

door de rivier de Okavanga : die ontspringt in Angola, maar wordt in Botswana een delta die zich doodloopt en verdampt, o.a. in de Kalahari woestijn. Zowat 10.000 jaar geleden was dit hele gebied één reusachtig meer, maar nu is het uitgedroogd. Driekwart van onze veertiendaagse reis hebben we ‘beestjes’ gekeken, maar één ochtend hadden we een ballonvaart geboekt : voor zes personen, op Kubu Island : een verheffing van een vijftiental meter, doorsnee 1km,  binnen een zout-zand-vlakte (uitgedroogd meer) van zowat 100 km doorsnee. Wij waren er heen gereden vanuit de stad Maun. Eerst 300 km in een open jeep over asfalt, dan 70 km door het zand ploeteren met 20 km/u. We hebben op het eiland, waar niéts is, behalve zand en rotsen en prachtige baobabs, de nacht doorgebracht rond het kampvuur, zonder tent, in een slaapzak, onder een sterrenhemel zoals we zelden gezien hebben. Rond

middernacht werden we wakker van gestommel : de ballonvaarders waren ook uit Maun toegekomen ! Ze hadden onderweg wel een band lekgereden, en één km voor het eiland een tweede. Of ze voor de retrieve een wiel van ons mochten gebruiken ? Wij hadden zelf ook al geen reservewiel meer (ook een lek) dus hebben we onze jeep maar opgekrikt, en hem daar voor de ochtend zonder wiel laten staan – schoon zicht ! Sunrise

is om 6u30. Om 5u30 opgestaan, en naar een plaatsje windopwaarts van het eiland gereden.  Onze ballonvaarders zagen er na dat bewogen nachtje niet al te fris uit (wij ook niet al té, merk ik aan de foto’s). Piloot was Paul Sparkes van Ballooning Wildlife adventures. Ah ja, hem uitsluitsel gevraagd over discussies die hier vaak oplaaien: (A) ook op het zuidelijk halfrond wijst een kompas naar het noorden, (B) op het zuidelijk halfrond komt de zon ook op in het oosten, maar gaat via het noorden naar het westen (tegen de avond). Het verschil tussen noord en zuid is echter aan de zon niet duidelijk te zien in deze streek dichtbij de steenbokskeerkring : de denkbeeldige ellips die de zon hier beschrijft is veel smaller : de zon staat hoger in het zenith.  Om maar te zeggen dat ik ginder mijn –in onze streken zeer goede- richtinggevoel totaal kwijt was… Paul is al 11 jaar ballonvaarder. De ballon waarmee we voeren was van 1996, en was oorspronkelijk gebouwd om in Zimbabwe over de Victoria Falls te varen, maar dat is, o.m. door de rampzalige politieke situatie, geen succes geworden.  De ballon had nog maar 162 uren gevaren. Call sign was A2-BAA : A2 voor Botswana,

B voor ballon, en AA voor de eerste in Botswana ingeschreven ballon. Het was een Cameron, N180. Samen met de tweekoppige crew (toch wel weinig voor een gevaarte van 180.000 ft³, en dan nog totaal ongetrainde crew..) ontplooiden we de ballon in het pikkedonker.  Zo dicht bij de evenaar gaat de zon heel snel onder, en komt ook heel snel op.  Mooie lucht !  Onwezenlijk, die onmetelijke zandvlakte!  De takken van

de baobabs staken grillig af tegen rotsen. Marc en ik hielden de ballon open om te ventileren, en toen lag daar ‘nen nest koorden’ om U tegen te zeggen : touw voor parachute, twee touwen voor twee side vents, touw voor smart vent, alles ‘vernesteld’ zoals ge’r niet moogt van dromen, als er tien mensen op uw handen staan te kijken… Enfin, ’t geheel raakte toch recht, en wij weg ! Of ik wilde varen ? vroeg Paul.  Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer vragen ! In het middenstuk van de ‘double T’-korf gekropen, en daar vaarde Moniekske parmantig over Kubu Island.  Mijn drang om over de toppen van de bomen te scheren verging snel toen ik voelde hoe log die ballon was ! (ik heb nog nooit met meer dan een 3180 m³ gevaren…) We waren vlug ons kleine eilandje over, en toen wilde ik natuurlijk hoger.  Niet eenvoudig : ground level was 3000 ft, en maximum hoogte was 7000 ft AMSL.  Amaai, duurt dat lang,

met zo’n ‘bus’ : ik moest bijna constant stoken om aan 3 ft/sec te klimmen.  Niks voor mij, zo’n log ding ! Zicht rondom : 50 km in ’t rond zout-zandvlakte… Na drie kwartiertjes ben ik op 1000 m boven de grond terug in mijn passagiershokje gekropen en heb Paul de eer gelaten de ballon aan de grond te zetten.  De crew was er bij (niet moeilijk : gewoon recht op recht door de vlakte). Erg kunstig was de landing niet – zou ik die

jongen zenuwachtig gemaakt hebben ? De crew stond naar de leeggelopen ballon te staren als een koe naar een voorbijrijdende trein, en, eerlijk gezegd, denkend aan de 190 euro die we per persoon betaald hadden (= drie keer het maandloon van een arbeider ginder….) voelden wij ons ook niet direct geroepen om veel meer te doen dan de enveloppe in de zak te helpen steken. 90 % van de ballonvaarders in Vlaanderen doet het beter, denk ik. Weer een ervaring rijker. ’t Was nog maar het begin van onze reis : er stonden ons nog tien dagen zand en wilde dieren te wachten. Wie interesse mocht hebben : balloons@botsnet.bw  

Moniek van de Velde

Acht weken geleden kwam de melding dat de ballonfiesta in Barneveld tóch door zou gaan. Nadat het vorige bestuur de toplijn aan de wilgen had gehangen omdat ze de financién niet rond kregen sprong de Barnevelder Ben Blass op van zijn stoel en had in no time een groep mensen bij elkaar geronseld om een nieuw bestuur te

vormen met maar één doel voor ogen, de oudste ballonfiesta van Nederland zou plaatsvinden. De resterende weken voor het evenement is er keihard gewerkt en deze inspanning is beloond met een geslaagde fiesta. Door werkzaamheden voor de baas kon ik alleen de laatste avond afzakken naar de plaats in Nederland waar men beschikt over een kip van 30 meter hoog. Dit jaar zal in het Europees jaar van mensen met een handicap het toegangsgeld worden besteed aan een nieuwe rolstoelbus voor mensen met een verstandelijke beperking van Dagactiviteitencentrum De Rozelaar en een deel voor de Oppascentrale voor Gehandicapten in de gemeente Barneveld. Rond het veld stonden op 3 plaatsen enorme hijskranen van waaruit het mogelijk was tegen een kleine vergoeding luchtfoto's te maken. Buiten de afrastering van het startveld was een enorme menigte mensen op de been en

vermaakten zich met de nodige cateringtenten. Op het veld was een kinderparadijs gerealiseerd gesponsord door de Rabobank van Barneveld. De kinderen hadden de beschikking over meer dan 10 opblaasbare speeltoestellen. Toen de parachutisten hun voorbereidingen hadden getroffen sprongen ze uit een helikopter

en maakten hun entree op het veld. Dit was het startsein dat de ballonteams het veld op zouden komen en gingen wij ook maar eens binnen de omheining kijken waarbij ik bijna tegen de rode neus van clown Bassie aanliep. Deze wederhelft van Adriaan zou vanavond gaan varen in (hoe kan het anders) de Bassie en Adriaan ballon. 2 splinternieuwe ballonnen stonden op het veld, en allebei even mooi. De "Trappen" van Mees van Dijk en de "Univé" van de plaatselijke firma Van Manen. Uit het buitenland de "Rocker Mouse", het kattehoofd en Peter Hausman met een bijzondere hopper. Nou nee, de hopper was niet bijzonder maar de presentatie wel. De complete set werd het veld op gereden door zijn dochtertje op  . . . . de fiets. Een leuk klein karretje met daarop de fles/brander combinatie met daarboven op geknoopt het kleine envelopje. De wielen werden afgekoppeld en in enkele minuten was de zaak

gereed om vol gebrand te worden. Prachtig spul die kleine éénpersoons ballonnen en toen schoot me door de kop; "zou het niet schitterend zijn om in Nederland een evenement te hebben met alleen maar hoppers ???" Ondertussen werd een enorm groot en groen kleed op het veld gelegd. Vincent werd weer in de watten

gelegd. Inderdaad, de duurste ballon van Nederland (of van de wereld) was ook aanwezig. Daar kwam ik 2 oude bekenden tegen, Jan en Roelfie, mensen met wie ik vaak gecrewd heb in de tijd dat ik nog bij Remmelt Neef op de "Westfalen" ballon hand en spandiensten verichtte (voordat hij verhuisde). Ze hadden vanavond de eer om de van Gogh ballon op te zetten. De bekendste papparazie fotograaf van Nederland, Joop van Tellingen, liep als een sluipschutter om Bassie heen om maar de mooiste plaatjes te schieten voor de roddelbladen van de komende week. "Wat heb ik nou toch in mijn neus zitten" sprak Bassie toen de ballon uiteindelijk overeind stond en hij zijn plaats in de mand had ingenomen. Doordat de ballon altijd word opgebouwd met de bassie kant naar onderen, blijven daar wel eens wat bladeren liggen en die zie je duidelijk. "Neem een voorbeeld aan je broer", zei piloot Gerke,

wijzend op de Adriaan kant die schoon was, "Hij snuit tenminste nog zijn neus". De kleinzoon van de beroemste clown van Nederland had een grote zak met vlaggetjes en (hun eigen merk) koekjes meegenomen. Bas begon eerst met mikoefeningen en de eerste zak was direct raak. Midden voor het hoofd van een

toevallig in de buurt staand crewlid. "Oh, Oh". De ballon vertrok en aangekomen boven het publiek was het feest, de kinderen ter plaatse werden getracteerd op koekjes en vlaggetjes. Een speciaal moment voor de "Kinno" special shape uit Belgie. De ballon was eindelijk verkocht naar Amerika en maakte nu zijn allerlaatse vaart in Europa. De crew pinkte een traantje weg. Om de "Kip" special úit te geleiden riep de speaker de kinderen op om zo hard mogelijk "kukeleku" te schreeuwen.Ze hebben in Barneveld bijzondere kippen, dat wel, bij ons zeggen ze alleen maar "tok". Natuurlijk aanwezig, het vrolijke stel uit Enschede, oons Kearlke en oons Wiefke. Hannie ter Horst vertelde dat de ballonnen net een dag voor aanvang van deze fiesta met het vliegtuig terug waren gekomen uit Canada. Al het moois verdween over de hoge bomen die de koeweide omsluiten en het veld lag er heel even verlaten bij. Een grote

heftruck kwam oprijden en plaatste een houten schuurtje midden op het veld. Een toneelstukje, uitgevoerd door vrijwillige brandweer van Barneveld. Ondertussen lag er nog één ballon op het veld. Het hoppertje van Van Manen. 2 piloten stonden nog op het veld, Moniek van Wilco Air en Evert Rosier. Geen van beiden had

ooit op een hopper gevaren maar zagen de uitdaging wel zitten. Samen bouwden we het setje op. Ze wilden er liever niet mee varen maar aan een touw zou wel kunnen. Het is natuurlijk wel een ballon en de veiligheid staat gelukkig bij iedereen hoog in het vaandel. Ik regelde een lang touw bij Wouter van Manen, de eigenaar van de ballon. Moniek deed de eerste poging en zoals het een goede piloot beoogd, ze leerde snel. Na een kwartier gaf ze de stoel over naar Evert. Hij genoot van dit speledingetje en was niet meer te stoppen. Ondertussen was het spel van de (in kleren van vroeger gehulde) toneelspelers op het veld begonnen en hoe kon het anders, de schuur vloog in de fik. Hoge vlammen sloegen uit het dak en de veldwachter schreeuwde al fietsend om hulp. Mensen kwamen te hulp met emmertjes water, wat natuurlijk weinig resultaat gaf, de brandweer moest erbij. Een kar die over het veld werd geduwd door een aantal mensen met daarop de brandweer. Ook deze waren niet in staat de brand te blussen. (Evert keek het comfortabel van enige hoogte aan). Een andere brandweerauto (ook uit de prehistorie) scheurde met veel lawaai het veld over en slaagde er natuurlijk ook niet in het vuur te bedwingen. De clou was uiteraard dat de modernste wagen van de Barneveldse brandweer met veel toeters en bellen het veld op reed en onder groot aplaus het vuur doofde. Onze hopper gaf een geweldige impact aan dit alles vooral omdat het nu donker was geworden en we de ballon met het touw een aantal malen het

complete veld rond sleepten. Wouter werd steeds enthousiaster en van die momenten moet je gebruik maken, "eh Wout, we krijgen hier wel een beetje dorst van hoor, heb je nog muntjes ?" Uiteindelijk hebben we het kleinnood weer in de zak gestopt toen de grote jongens terug kwamen van de vaart en op het veld

begonnen te inflaten voor de nightglow.  Nog even gauw naar de auto voor een trui en het nodige statief voor opnames in het donker. 8 ballonnen deden mee waaronder de nieuwe "Trappen" en de "Univé". Ook de kleurige "Corneille" van Marjolein stond op rij naast de PH-PCI, de ballon die vroeger een special shape was en waar nu grote vierkante vlakken op zitten. Deze vlakken waren zeer handig voor de laserprojecties. De lasershow werd aangeboden door de Intratuin. Op meerdere plekken stonden rookmachines en die gaven een mystieke sfeer aan het geheel. Onder begeleiding van sfeervolle muziek fakkelden de ballonnen op de maat en boden een prachtige show aan het publiek wat de moeite had genomen om tot 23.00 uur te wachten voor dit spektakel. We maakten de laatste muntjes nog even op in de viptent en met een tevreden gevoel reden we de nacht weer tegemoet.  

Bennie Bos

Na wat te zitten zoeken op het internet kwamen we erachter dat er in Weilburg (Duitsland) een ballonfestival zou plaatsvinden. Na wat navraag en speurwerk op het net zag het er wel als een leuk festival uit.Vanaf mijn huis in Luxemburg was het 2 uurtjes rijden, het weer was goed dus gingen we even kijken. Na wat kilometers

op de snelweg af te leggen kwamen we in het bergachtig stadje Weilburg uit. Na wat stijle hellingen en langs hele oude gebouwen te rijden kwamen we op het opstijgveld uit waar zich al veel teams verzameld hadden. Daar hoorde ik dat elke vrijdag op het festival in Weilburg een replica ballon opsteeg om zo de eerste ballonvaart na te bootsen. Daarvoor hadden ze de Zwitserse Ultra-Magic replica gehaald. Op de zaterdag was er in de stad een groot feest ter ere van het ballonfestival, en later op de dag een keygrab waar men een Volkswagen transporter kon winnen, de dag ervoor werd er een vossejacht gehouden waarbij ze geen betere ballon hebben kunnen vinden dan de OE-ZOX, de vossekop uit Duitsland. Na heel wat pin en ballonkraampjes langs gelopen te zijn gingen we ons een mooi plaatsje zoeken. Toen een heel pak piloten vertrokken voor de fly in, begonnen de eerste ballons met uitplooien. Op het opstijgveld lagen voornamelijk special shapes en 2 mooie ballons, die van Emmenthal uit Zwitserland (bij ultra-magic gebouwd) en de Albert Schweitzer ballon van Kubicek. Toen de ballons op het veld waren vertrokken waaronder de telefooncel, Possman vaas, cola fles, replica, vos en de Jägermeister fles, kwamen de eerste fly in ballons al in de buurt. Bij de schapes mistte ik de pinguin maar die kwam tot grote verassing bij de vloot fly in ballons. Er waren er niet veel die hun doel bereikten, maar de Swg, Sabo en Victoria ballon lukte het wel, de Sabo heeft het dichtst de marker kunnen droppen want

de paal was onbereikbaar. Na dit mooi spektakel gingen we wat eten en toen we terug reden zagen we de night glow die al bezig was. Volgend jaar ga ik dit festival weer vrij houden in mijn agenda.  

Christoff Deyaert

Op Maandagavond 25 Augustus werd mij een vaart aangeboden door mijn sponsor A3 Ballonvaarten. De PH-PBN kwam naar Emmen met als piloot Alex Jan Barends en crew Jan Smelt. Plaats van handeling was het sportveld achter het zwembad alwaar Nienke diezelfde dag nog de sporen in het veld had gelopen tijdens de gymles. De heren zaten nog prinsheerlijk op het terras omdat Jan (zoals Alex zegt) honger had en een heerlijk uitsmijtertje naar binnen werkte. Op de parkeerplaats een grote groep mensen waartussen zich de andere

passagiers bevonden. "Hebben jullie de Tena Lady mee genomen" ving ik op uit de menigte. Dat beloofd wat te worden. Nienke was al fanatiek begonnen de chute in de ballon te plakken en ik verheugde mij over de aanwezigheid van Mariko, een Italiaan die hier op de camping stond. Ik ken hem sinds kort omdat hij bij ons op het bedrijf een nieuwe machine aan het opstarten is. Voor het beschikbare geld waarvoor hij alléén op een hotelkamer kon gaan zitten, stond hij nu met zijn hele gezin op de camping. Hij had de video camera meegenomen en stond driftig te filmen. In het gebied waar hij vandaan komt zijn ballonnen een zeldzaamheid. Het weer was prachtig en de publieke belangstelling groot maar bovenal, de richting was precies naar de wijk de Rietlanden aan de zuidkant van Emmen waar ik woon.  We verheven ons van moeder aarde en dreven met een leuke snelheid over de plek waar ik normaal mijn dagelijks werk verricht en over mijn favoriete winkel (dat zég ik, de Gamma) een paar

Vakantiehuisjes op 300 meter van mijn huis

honderd meter langs ons huis en het daarachter gelegen "Parc Sandur", een woon en recreatiegebied met heel veel water. Op het speciaal afgeschermde naaktstrand van de club "Niks um 't Lief" lag niemand buiten terwijl de temperatuur zeer aangenaam was. We waren het er over eens dat ze de ballon al zagen aankomen en toen gauw met hun snorkel onder water zijn verdwenen, echt balen !!. We zagen duidelijk de enorme

De autoweg naar Duitsland met ballonschaduw

rookontwikkeling van de veenbrand in Weiteveen waar een stuk van 15 hectare afbrandde.Ten westen van ons waren de vele ballonnen zichtbaar van de ballonfiesta in Hollandseveld. We zetten de reis voort richting de Duitse grens. De avond tevoren had ik nog gecrewd op één van onze eigen ballonnen en trof toen een afgesloten grensovergang aan in verband met wegwerkzaamheden. Via een sluiproute reden we tenslotte toch het buurland in. Jan Smelt reed tegen hetzelfde opstakel aan en moest even puzzelen om de gruppe over te komen. Vlak achter de Duitse plaats Emlichheim zette Alex de ballon aan de grond. Een enorm veld en dat was ook wel nodig, wát een gave sleeper hebben we gemaakt. Alle passagiers gierden het uit van de pret. Het eerste contact met de grond is voor iedereen even eng maar dan is het vooral fun. Ik heb er enorm van genoten, zo'n toffe atractie vind je op geen enkel pretpark. De grondwind weigerde om zich deze avond te houden aan de afspraken met de meteorologische

dienst en zakte niet zoals afgesproken weg maar bleef stevig doorblazen. De mand ging om en de ballon was praktisch direct leeg. Jan was in aantocht met de auto en wij pakten vast de ballon in de zak. Net als de avond tevoren ook weer veel stuifzand door de enorme droogte van het moment, zwarte schoenen, zwarte broek, zwarte klauwen waren het gevolg. Het maakt mij allemaal niks uit, daar heb je water en een

wasmachine voor. Jan reed met de Mercedes bus het land in maar zat op het moment dat hij naast de mand stilstond zo vast als een huis. Bij elke keer gasgeven zakte de auto verder naar beneden. "Ik loop even naar de boer" zei Alex en wij pakten ondertussen de spullen op de aanhanger. Precies op het moment dat wij klaar waren (hij doet het erom) kwamen Alex en de boer aanrijden op de trekker. Dit PK monster werd aan de auto gekoppeld en zo werd getracht de zaak op de weg te krijgen. Dat lukte een meter of tien en toen zat ook de trekker 40 centimeter dieper in het bouwland. Er zat niks anders op dan de aanhanger los te koppelen en eerst de bus te slepen. Dit was geen probleem en even later kon Jan zelfs op eigen kracht van het veld rijden. De boer koppelde de aanhanger achter zijn trekker en zonder al te veel problemen reden ook wij naar de boerderij. De passagiers genoten van deze actie, waar maak je dat nog mee. Alex beloonde de boer

Een sportcomplex in Emlicheim, Duitsland

met een vaatje bier en daar was de man niet vies van. "Die gaat er vanavond nog aan". "Wie moet er nog een bakkie koffie" riep de dame die achter de ballon was aangereden. "Alstublieft" riep ik, ik had me toch een droge strot van al dat zand. "Koekje erbij ?", "jaa, doet u er maar een koekje bij, dat gaat er ook wel in".

De hulpvaardige boer met de aanhanger van A3

We knalden terug naar Nederland en ik loodste Jan even via de goede sluiproute langs de afgesloten weg. Bij mijn huis sprong ik uit de bus en bedankte de mensen voor de gezellige avond. Thuis nog even snel de foto's bekeken en gelijk maar een aantal mooie foto's doorgestuurd naar A3 voor op de fotopagina. Adrie ging er de volgende ochtend direct mee aan de slag. Kijk maar even op de site van A3 achter de knop Multimedia / Foto's.

Bennie Bos

Een nieuwe uitdaging in de ballonvaart bied mogelijk Africa. Zand in plaats van asfalt, een luchtruim vrij van electrische draden en onbeperkte mogelijkheden om te landen in plaats van kleine grasveldjes. Ik had reeds het genoegen om Tunésie en Marokko met een bevriende ballonvaarder uit Duitsland te bezoeken. Eind November is Tunésie een aan te bevelen doel voor excursies, bijvoorbeeld naar Douz, Matmata, Sousse en Tataouine. Het Tassili gebied in Algerije en de zeeén van rood zand in Lybié zijn plaatsen die pas sinds kort door ballon expedities onder begeleiding van een ervaren organisatie worden bevaren. In het voorjaar van 2003 organiseerde Rudy Hofer en Julien Fath een prachtige reis naar Marokko. Jaren geleden had koning Hassan al enige piloten uitgenodigd naar zijn land. Rudy organiseerde de volgende trip; er werd gestart in Fés en de landing was in Tanger.

Daartussen werden de prachtige gebieden zoals Erfoud, Quarzazate, Ait Benhaddou en het gebied bij Afourer gepasseerd. De sfeer en de grote open vlaktes zijn ongelofelijk. Kinderen bekijken gefascineerd het opbouwen van de ballonnen, iedereen is bereid te helpen. Toerisme gekoppeld aan ballonvaren is een zeer interresant aspect voor het ballonvaren in de toekomst. Als je op ongewoonlijke plaatsen landt, gebeurd het vaak dat je de politie treft, die je papieren willen zien en alle mogelijke vragen stellen. Een belevenis die ik nooit vergeten zal was de ontvangst die Rudy en ik kregen toen we in de buurt van Marrakesch waren geland. Een auto van de plaatselijke politie kwam gewaarschuwd door onze gesprekken op de radio achter onze volgauto aanrijden. Toen ze bij ons arriveerden boden ze ons vers gekookte thee, vers brood, boter en jam aan. Rudy en ik waren sprakeloos en amuseerden ons koninklijk. Stel je deze situatie eens in Europa voor. De gastvrijheid in Marokko is bekend, maar een zo hartelijk ontvangst is een echt teken van een zeer oude traditie.  Antonio Biasioli  (op foto met cap)

"Winning a championship at the official noticeboard" door Europees kampioen Uwe Schneider.

Op 7 Augustus vertrokken we vanuit onze woonplaats met auto en trailer in oostelijke richting. We brachten de nacht door op Duits grondgebied, dicht bij de Poolse grens in de buurt van Frankfurt/Oder, 700 km van huis. Op de 8e, vroeg in de ochtend (05.00 uur) staken we de Poolse grens over en reden via Warzawa en

Het startveld in Vilnius

Augustow naar de Litouwse grens waar we tegen 21.00 uur aankwamen en in Polen zo'n 1000 km hadden gereden. Er stonden voor ons nog ongeveer 60 auto's te wachten om de grens over te steken en de douane nam per auto tussen de 3 en 5 minuten in beslag. We hebben 3,5 uur staan wachten voordat we aan de beurt waren. Na de grens was het nog een ritje van 2 uur naar onze eindbestemming Vilnius, de hoofdstad en tevens de locatie van het Europees kampioenschap Balonvaren. De volgende dag deden we de check in, sorteerden we al onze bagage en hebben we de ballonnen voorbereid. In de avond stond de general briefing gepland gevolgd door de openingceremomie. Op Zondag (10) was de eerste wedstrijdbriefing om 05.00 uur maar de vaart werd gecanceld omdat er teveel wind stond. Omdat de windvoorspelling aangaf dat de wind de hele week uit richting noord-west zou waaien, besloten we om naar dat gedeelte op de kaart te rijden om het

gebied in het echt te gaan bekijken. Ter plaatse ontdekten we veel minder wind dan voorspeld en we besloten een oefenvaart te maken. Die avond waaide het veel harder, wel dubbel zo hard als die ochtend, maar men vond toch dat het veilig was om ons met een opdracht te laten starten. We stegen op van het

common launchfield wat extra moeilijk was met die wind. De volgende ochtend een drievoudige opdracht met nog meer wind. Veel piloten maakten een harde landing en onze vriend Mathijs de Bruin werd zelfs bij de landing uit zijn mand geslingerd. Hij rende nog even naast de ballon met de riplijn in zijn hand maar moest deze los laten omdat de ballon er weer vandoor ging, onbemand. Hij was opgelucht dat de ballon enkel over een paar bomen heen hopte en na 200 meter onbeschadigd in een veld terechtkwam. De volgende avondvaart werd gecanceld. Vanaf de volgende ochtend konden we elke vaart tot en met de laatste officiéle vaart op vrijdag de 15e varen. Tijdens deze week zakte de windsnelheid zo ver terug dat we zelfs op één vaart moeite hadden om 4 kilometer af te leggen in 1,5 uur. Tegen het eind van de week kwam de harde wind weer terug. Afwijkend van normaal kwam ik direct goed in de scoringslijst terecht. Normaal gesproken begin ik ergens in het

Uwe kan zijn marker inmeten met een schoollineaal

midden en worstel me dan stap voor stap naar boven. Ik begon op de 2e plaats, viel terug naar plaats 5 na 8 opdrachten en kwam even later weer op 2 terecht. Een mogelijke oorzaak hiervan was dat de eerste voorspellingen waren dat er maar 3 dagen gevaren zou kunnen worden. Gedurende de gehele wedstrijd bleef

Het prachtige oude kasteel van Trakai

ik op 2 staan achter mijn vriend Jan Timmers uit Belgie die constant op kop stond. Jan scoorde zo goed dat hij op een bepaald moment zelfs 1000 punten op mij voor lag. Midden in het kampioenschap maakte Jan de fout om een verkeerd doel te kiezen op een Fly-on opdracht en vanaf dat moment waren zijn scores niet meer zo goed. Nu kon ik mijn achterstand inlopen samen met enkele andere deelnemers die vlak achter mij stonden. Tijdens de vaart op donderdagavond (Fly-in en Angle) passeerde ik Jan Timmers.  Ik scoorde veel beter dan hem op de Fly-in maar beiden deden we het slecht op de Angle opdracht. Na de Fly-in op een strookje land tussen twee meren, voer ik erg laag over het meer en het prachtige oude kasteel van Trakai. De gegeven hoek van de Angle was 90 graden en ik kon het beste scoren als ik zo veel mogelijk rechts kon vinden. Achter de kleine eilandjes op het meer vond ik die richting. De eerste mogelijkheid om te markeren

was op het land na het meer te zijn over gestoken. Mijn GPS gaf 300 graden terug naar mijn Fly-on doel dus mijn Angle was op dat punt 30 graden. (uit 300 is náár 120, verschil tussen richting 120 en Angle van 90 is dus 30). Toen ik mij voorbereidde om mijn marker te gooien, zag ik enkele ballonnen boven mij hangen met, zo

als ik dacht te zien, een iets meer rechtse stroming. Ik besloot mijn marker nog niet te gooien en klom naar grotere hoogte om de windrichting te controleren. Toen ik onder mij een andere ballon zag die weer meer rechts dan mij zat ging ik weer naar beneden. Ik keek op mijn GPS en zag 298 graden en besloot weer omhoog te gaan. Tenslotte dropte ik de marker op 297 graden. Toen we terug kwamen in het hotel, wat ook dienst deed als competitiecenter, hoorde ik veel piloten praten over hoeken van 35 en zelfs 40 graden en ik voelde me absoluut niet op mijn gemak met mijn 27 . Die nacht, voor de uiteindelijke beslissing op de laatste dag, kon ik niet slapen. Steeds moest ik weer aan die Angle opdracht denken en vroeg me af waarom ik mijn marker niet gewoon gegooid heb nadat ik het meer was gepasseerd. Na de geschatte resultaten was het behoorlijk duidelijk dat Sandor Vegh, Zoltan Nemeth en Mathijs de Bruijn erg dichtbij zaten. Ook Jan Timmers zat niet ver

Soms moet er wat verder gemeten worden

weg. Ik viel tegen 03.00 uur in slaap en werd om 04.15 weer wakker voor de ochtendbriefing. Een drievoudige opdracht, Fly-in, Elbow en een Fly-on. Bij de extra briefing op het Fly-in doel werd de Elbow omgezet in een Angle. De Piballs (meetballonnetjes) gaven aan dat er een goede sturing zat en we gingen op zoek naar een

Warsteiner collega's

geschikt startveld om de Fly-in aan te varen. Tijdens onze voorbereidingen nam de grondwind alleen maar toe. Ik startte vlak na 3 Warsteiner ballonnen en dat gaf mij de luxe dat ik aan deze ballonnen de windrichting naar het doel kon zien en ook goed kon inschatten wat de wind op andere levels doet voor de Final Approach bij het doel. Halverwege kwam David Bareford over mij heen varen en ik besloot te klimmen zodat ik achter hem zou komen te hangen en ik niet in gevecht met hem zou komen vlak bij het doel. Al mijn plannetjes gingen verkeerd. Ik kreeg geen windinfo meer van de Warsteiner collega's omdat ik me volledig op David moest concentreren. Ik probeerde enveloppe aan enveloppe met hem te varen aan zijn linkerkant. Toen ik erachter kwam dat hij het doel links zou passeren, besloot ik hoger te gaan varen en probeerde over hem heen te hoppen. Ik moest helaas van 80 meter hoogte mijn marker droppen, met de onnauwkeurigheid van de snelheid

van 35 km/h grondwind gooide ik op 18 meter afstand van het doelkruis en dat was geen erg mooie score. Voor de volgende marker moest ik klimmen. Mijn voordeel was dat ik al in een klim zat en scoorde daar behoorlijk goed. Het door mij gekozen Fly-on doel bleek bereikbaar met de aanwezige windrichtingen en nog

steeds 2 Warsteiners voor mij. Plots zag ik David Bareford weer naderen en blijkbaar had hij hetzelfde doel gekozen als ik. Mijn eerste gedachte was, "Oh NEE, niet weer". Ik klom om een laatste correctie te maken en keek daarbij meer achteruit naar David dan vooruit naar het doel. Hierdoor corrigeerde ik veel te veel en scoorde 56 meter met een Gravity Drop. Een heel slecht resultaat met de goede stuurmogelijkheden die op dat moment voorhanden waren. Terug in het competition centre was ik erg nieuwsgierig naar de resultaten van de andere deelnemers. Je hoort altijd de goede scores veel eerder dan de slechte en hierdoor ga je denken dat je niet veel punten op die opdracht haalt. Het was heel duidelijk dat ik zeer goed was op mijn Angle maar hoe zat het met de Fly-in en de Fly-on. Zoltan had een zeer slechte Fly-in wat hem uit de race om de toppositie gooide. Mathijs had grondcontact gemaakt en was daarmee ook geen kanshebber

Uwe's partner, Charlotte Engel

meer. Jan Timmers had de eerste plaats nog wel binnen handbereik en bleef waarschijnlijk vlak achter mij staan. Sandor markerde 1,5 meter op zijn Fly-in en 6 meter op zijn Fly-on. Dit zou hem ver voor mij brengen maar zijn Angle was slecht. Hij vaart op een oude ballon en kan lang niet zo snel klimmen als ik, dit was

Uwe net geland

cruciaal bij de Angle opdracht. Bij de ochtendbriefing werd bekend gemaakt dat de resultaten van de avond daarvoor om 12.00 uur op het publicatiebord zouden komen te hangen. Wij wachtten geduldig maar ons werd verteld dat men meer tijd nodig had voor de berekenigen. En zo staarden we maar een beetje op de lege plekken op het official notice board en weer op de geschatte gegevens die door de observers waren opgeschreven. In de avond verschenen de resultaten van de vorige dag én van de Fly-in van die ochtend. Mijn punten waren niet zo laag als ik eerder gedacht had en het werd duidelijk dat de Total Results tussen Sandor en mij erg dicht bij elkaar zouden liggen. Ik gokte op 200 - 300 punten in het voordeel van Sandor, maar hij dacht ongeveer hetzelfde over mij. Uiteindelijk rond 20.00 uur stonden ook de 2 missende opdrachten op het bord. Op de Final Score bleek Sandor 39 punten op mij voor te liggen. We waren beiden zeer verrast dat

de uitslag zo dicht op elkaar lag en we keken nog even naar de opdrachten waar we de fout in waren gegaan. Ik was erg teleurgsteld dat ik door mijn fout op de Angle het kampioenschap had verloren. Het kostte mij maar 120 punten maar dit was net genoeg om de boot in te gaan. Een uur later kort voor 21.00

uur, kwamen we in de hal voor het diner en een Deense piloot moest lachen om het feit dat zijn landgenoot de Fly-on opdracht had gescoord met 0.00 meter (met gravity drop !!!) Hij was zeer geamuseerd omdat de beste man niet eens had gevaren op die vlucht. Het was een duidelijke fout in de scoringslijst. Hij vertelde dit aan de wedstrijdleiding die net op het punt stonden om te gaan eten, en zij gingen direct terug om de fout te corrigeren. Door deze aanpassing werd de afstand tussen Sandor en mij verkleind naar 26 punten. Na het diner kwam ik Sandor tegen in de Sky bar op de 22e verdieping van het hotel. De positie's op de scoringslijst waren niet veranderd en ik wilde hem feliciteren met zijn overwinning. Hij weigerde, "niet voordat de officiéle einduitslag uithangt" zei hij. Ik discuseerde mijn vice kampioen titel met de andere Duitse deelnemers. Eén van hen vertelde mij dat hij licht grondcontact had gemaakt vlak voor het Fly-on

Team bespreking bij de Schneiders

doel van deze ochtend maar dat hij er geen penalty punten voor had gekregen. Hij wilde hiermee naar de wedstrijdleider om daardoor te zorgen dat ik een beter resultaat zou krijgen. Ik legde hem uit dat de mogelijkheid voor correctie's nog mogelijk was tot 09.00 uur de volgende ochtend maar dat zijn strafpunten

Prachtige meren

niet van invloed zouden zijn op mijn score. Mijn score kan alleen beter worden als iemand een afstand penalty krijgt en de punten opnieuw worden verdeeld. Dit zou kunnen doordat iemand een grotere afstand krijgt, zoals bijvoorbeeld, als je een Gravity Marker niet rechtstandig laat vallen maar gewoon gooit, wordt er 50 meter bij je resultaat opgeteld, hierdoor moet de hele puntenverdeling worden herzien. Die avond gingen we naar bed en ik moet zeggen, ik sliep erg goed. Om 07.45 werd ik wakker en ik had maar één ding in mijn hoofd, afstand penalty. Iets liet mij daar constant aan denken en ik probeerde uit te vinden wat die gedachte had getriggerd maar ik kwam er niet achter wat dat moest zijn. Ik kon nu niet meer slapen en besloot naar beneden te gaan naar het official notice board. In de lift wist ik het ineens en ik liep direct door naar de geschatte lijst van de observers. daar vond ik iets wat ik eerder had gezien maar wat niet tot me was doorgedrongen. Ik had de

vorige dag veel op die lijst gekeken en het vaak zien staan. Eén van de observers had geschreven: "43.47 (+600)". Het eerste getal was de afstand maar de 600 was een indicatie dat de piloot een afstand fout had gemaakt. Ik keek op de officiéle score en daar stond alleen maar 43.47 meter. Het zou toch niet waar zijn . .

Ik ging naar de wedstrijdleider en vroeg hem of de observer een fout had gemaakt of dat de afstand penalty misschien over het hoofd was gezien. Hij riep de Chief Scorer erbij en deze vertelde dat onder de druk van afgelopen nacht inderdaad deze penalty was vergeten. Sandor stond ondertussen bij het official notice board te wachten op de final score en ik vertelde hem wat ik had ontdekt en nodigde hem uit samen met mij een kopje koffie te drinken omdat we nog even langer moesten wachten. Na een tijdje kwam de assistent director, Masashi Kakuda en vertelde mij in zijn speciale japanse style: "Maybe you change places". We hebben daar net zo lang zitten wachten totdat iemand naar ons toe kwam om te vertellen dat de nieuwe resultaten uit hingen. We renden bijna naar het bord en daar hing het, Uwe Schneider op kop met maar 4 punten achter mij Sandor Vegh. We konden het beide niet geloven. Het was een geweldige verrassing voor mij en een hele slechte voor Sandor. Hij nam de hele situatie heel sportief op en feliciteerde mij met de titel :

Europees Kampioen Ballonvaren 2003. Ik hoop dat hij ooit nog eens met mij een kopje koffie (of iets anders) wil drinken in de toekomst. Blue Skies    Uwe Schneider     (zie foto rechts)

1 - Uwe Schneider, 2 - Sandor Vegh, 3 - Jan Timmers

De totale scoringslijst vind je op de site van het kampioenschap.

Wanneer u zoekt naar een mogelijkheid om uw reklameboodschap eenvoudig te transporteren en tevens groot en opmerkzaam te laten zijn, dan hebben wij hiervoor de Easy & Up ! De Easy & Up is een ideaal objekt voor de ballonvaarders en hun sponsoren, door het compacte formaat laat het zich eenvoudig transporteren. De ballonsponsor die tevens naast ballonvaarten opmerkelijk aanwezig wil zijn kan niet om dit object heen. Speciaal voor ballonvaarders hebben wij gedurende de maanden September en Oktober 2003 een eenmalige aktieprijs voor de Easy & Up. De normale prijs van de Easy & Up bedraagt Euro 1375,--  Eenmalige aktieprijs Euro 995,-- (excl. btw). De Easy & Up is eenvoudig te hanteren, het geheel, met blower en verlichting,  is verpakt in een handzame geïntegreerde draagtas. De Easy & Up is compleet met Full colour bedrukking. Technische details:  Formaat 3 meter hoog, Diameter 65 cm, Gewicht 18 kg, Opbouwtijd 25 seconden, Blower is geluidsarm, Voor binnen– en buiteninzet.

Promobile Air Products Toulousestraat 10, 7559 KH  Hengelo

Tel: 074 2783384   E-mail: info@promobile.nl   Site: www.promobile.nl

Ballonsport Haven uit het Friese Idskenhuizen heeft onlangs uitbreiding van de crew gekregen. Dit mini crewlid is de grote trots van vader Jelke, moeder Karin en zusje Lisa. Moeder en kind maken het goed en aan de foto van vader te zien is met hem ook alles in orde.

Er gaan al geruchten dat Jelke een mini ballonmandje met wieltjes heeft besteld om maar zo vroeg mogelijk met de training te beginnen.

De familie Haven is bereikbaar via email.

Enkele maanden geleden nodigde Marc Nuthall me uit om deel te nemen aan de Zuid-Afrikaanse Balloon Champs 2003 in Bethlehem. In eerste instantie leek het geen haalbare kaart voor me maar ik werd in de watten gelegd. Marc regelde een ballon, volgwagen, crew en verblijf voor me. Hierdoor was nee zeggen geen

optie meer. Ik hakte de knoop door en boekte een retourtje Johannesburg bij de KLM. Omdat ik met een in Zuid-Afrika geregistreerde ballon ging varen was een toestemming van de Zuid-Afrikaanse luchtvaart authoriteit nodig en een checkout vaart. Dit vormde geen struikelblok doordat dit door Marc ook allemaal werd georganiseerd. Ik sprak met ballonvaarders in mijn omgeving over mijn plannen. Wout Bakker en Hans van Bommel waren dusdanig geïnteresseerd dat zij de 11 uurse vlucht als geen probleem beschouwden en ook naar Bethlehem reisden. Aankomst in ZuidAfrika.  Eénmaal aangekomen in Johannesburg op zaterdagochtend om 8 uur gingen we meteen aan de slag. Marc haalde ons op en we reden van het ene adres naar het andere om ballon spullen te verzamelen. Diverse ballonvaarders uit de buurt schoten te hulp. De een had een bottomend, de ander tanks, een ander weer de enveloppe en zo werd het wat.  Ik had zelf m’n instrumenten en quickrelease meegenomen. Op zondag deed ik een test inflation van de ZS-HOM, een Flamboyant 65 met een recent door Terry Adams vernieuwde top. Felicity Clegg inspecteerde het geheel en verzorgde de configuratielijst. Verzekering etc. was ook door Marc geregeld dus alles was voor elkaar, klaar voor de wedstrijd.

Op weg naar Betlehem. Op zondagmiddag werd alles klaar gemaakt voor de reis naar Bethlehem, zo’n 300 km ten zuiden van Johannesburg. Elk plaatsje van de auto's en trailers werd

De ZS-HOM, klaar voor vertrek

benut. Mijn ballon werd op de achterbak van de terreinwagen van Nico, mijn zeer behulpzame crew voor de hele week, geladen. Zowel ballonpiloten als wedstrijdorganisatie zat op hetzelfde bungalowpark aan het meer, een mooie locatie in Bethlehem. Hier schreef ik op maandag als Nederlander in samen met 14 andere teams

Ballon opbouwen in Bethlehem

uit Engeland, Kenia en natuurlijk Zuid-Afrika.

De wedstrijd kon beginnen. Eindelijk was het zover, om 0530 bevroren ruiten krabben, en op weg naar de briefing in de hangar op het lokale vliegveld. Overdag was het zo’n 30 graden Celsius naar 's nachts koelde het af tot beneden het vriespunt, iets wat je zelden leest in de reclamefolders. Zodra de zon opkomt gaan de jas en trui in een rap tempo uit en ik inflate mijn ballon dan ook meestal in m'n T-shirt. Briefings waren prima verzorgd door Tiny, de wedstrijdleider met een lengte van 2meter5. Met de nodige humor werden de tasks uitgelegd en werd meteo-informatie uiteengezet. Als 1^ste task stond vertrek vanaf het vliegveld met een pilot declared goal gepland. Hierbij geeft de piloot vooraf een kruispunt van wegen aan waar hij zijn marker gaat droppen. Er stond helaas veel wind, zo’n 12 knots aan de grond en de startlocatie was onbeschut. Ik cancelde mijn vaart. 8 teams vertrokken. Een ervan

dropte zijn marker vlak bij het doel. Een goed begin, toen de landing nog. Na het doel lag een dam met zo’n 300 voet lager het water. De ballon kwam in een downdraft terecht. Ondanks dubbele branders was de neergaande stroming dusdanig dat de ballon in het water belandde. De piloot ging met mand en brander kopje

onder maar hij bleef, alsof hij het elke dag deed, gewoon doorbranden met zijn brander onder water. Toeschouwers keken dan ook alsof ze water zagen branden. Zijn actie werd beloond want zijn enveloppe liftte hem even later weer keurig boven water. Aan de rand van het meer werd de final landing uitgevoerd en zijn 800 punten voor de 1^ste task waren binnen. Ik stond met lege handen, 0 punten. Woensdag, mijn 1^ste vaart. Woensdag en de rest van de week was het prima weer en dus tijd voor mijn 1^ste competitievaart, een flyin gevolgd door een pilot delared goal en een landrun. Tijdens deze vaart, gedeeltelijk over het meer, genoot ik van het prachtige uitzicht van het heuvelachtige landschap van Bethlehem. M’n crew, een lokale observer, gaf me nog ’n tip. Niet landen want je zit boven een gebied met wilde dieren. Ik nam zijn advies serieus en daalde waardoor ik 90 graden naar rechts uit het gebied stuurde en binnen 15 minuten buiten gevaar

Cold Inflate

was. Na zo’n anderhalf uur varen werd het wat thermisch en ik zette mijn ballon probleemloos neer. De lokale bevolking was meteen ter plaatse om dat vreemde ding, een ballon, te bekijken. Op woensdag avond werd een Flyin gepland met een minimum distance van 2km. Op mijn gekozen vertreklocatie gaf m’n pilotballon de

Veel belangstelling van de buurtbewoners

juiste richting aan. Bij vertrek was de wind 40 graden gekrompen en ik miste de scoring area volledig. Dit maal had ik als passagier een politie agent. Hij kende de omgeving op zijn duimpje. Op zijn advies landde ik op een upslopeveld met zo’n 8 knots, geen enkel probleem. In een mum van tijd werd de mand omgeven door zo’n 50 kinderen, we waren vlak bij een township geland. Toen bleek dat het voor de crew onmogelijk was om bij ons te komen, boden vele handen de uitkomst. Zonder aarzelen hielpen ze ons en droegen ze de complete ballon zo’n 200 meter verderop naar de weg. Zo’n 50 kinderen hielpen ons en ik vroeg me af hoe ik ze kon belonen. Nico, mijn crew uit Johannesburg, had als vanzelfsprekend de oplossing voor handen. “allemaal handjeklap” zij hij op z’n Zuid-Afrikaans. Iedereen klapte enthousiast mee en alles was geregeld. De volgende dag heb ik in een supermarkt flink wat snoep ingekocht zodat ik mijn inziens een beter passende beloning voorhanden

had. Donderdag, even wat anders. Donderdag was een speciale dag, even geen wedstrijd, maar ballonvaartpromotie op alle scholen in Bethlehem. Elke ballon kreeg dmv loting een school aangewezen als vertreklocatie. Wij vertrokken vanaf de “Hoereschool”. Voor diegene die nooit Zuid-Afrikaans heeft

gestudeerd, de ho-e-re school ofwel hogeschool van Bethlehem. Honderden leerlingen van 16 tot 20 jaar waren in uniform bij ons vertrek aanwezig en hielpen ons. De vaart ging over de stad en in de onderste 1000 voet zat zo’n 200 graden sturing waardoor we over de mooiste delen van de stad konden varen en we na zo’n 100 minuten op een groot grasveld landden. Ook ditmaal had ik als passagier een voormalige observer. Het was zijn eerste vaart en hij genoot zichtbaar. Die dag dus geen wedstrijd maar promotie voor ballonvaart voor alle kinderen van de stad. Geweldig om dit te mogen doen voor kinderen die vaak ver beneden onze levensstandaard door het leven gaan. Vrijdag, het werd serieus. Het werd serieus, ik stond nummer 11 en dat moest beter. Wout Bakker was inmiddels aan gekomen en we vormden vanaf nu een team. Er lag een judge declared goal op het veld en na minuten lang vechtwerk op zo’n meter boven de grond dropten we

Ballonpromotie

de marker het dichtst bij het doel, 1000 punt waren binnen. Daarna gingen we verder naar ons pilot declared goal waarvan we de coördinaten op onze marker hadden geschreven. Vervolgens nog een landrun. Wout gooide de marker op het enige gebouw in de verre omgeving. We landden en hadden geen enkel probleem om de laatste marker terug te vinden. Wout klom zonder aarzelen om het dak en onze taak was volbracht.

Wout haalt de marker van het dak

Behulpzaam gaf de observer de bus rode verf aan om de markerpositie te markeren. Dit leek ons niet zo’n goed idee, een rood kruis op iemand z’n dak, dus hebben we daar toch maar vanaf gezien.

Zaterdag, de laatste wedstrijd dag.  Op zaterdag werden wederom haalbare tasks bedacht. Al met al eindigde ik als 9^e van de 14 maar wat veel belangrijker was, ik had met volle teugen genoten van het varen boven Zuid-Afrika. Volgend jaar wordt er weer een competitie in Betlehem georganiseerd. Men rekent op een groot aantal deelnemers van binnen en buitenland. Ik kan iedereen aanraden om dit in overweging te nemen. Het is een perfecte omgeving, zeer geschikt voor ballonvaren, en stuk voor stuk behulpzame gezellige mensen die letterlijk dag en nacht voor je klaar staan. Met de Nederlandse taal en wat Engels kun je prima uit de voeten in dit mooie land.  

Henri van Bommel

De voorbereidingen voor de Gordon Bennet van dit jaar zijn reeds een aantal maanden bezig. Beide Belgische teams hebben een tandje hoger geschakeld voor wat betreft training van de fysieke paraatheid... we horen geruchten over piloten die Armstrong het vuur aan de schenen zouden kunnen leggen én andere die

ondertussen sneller lopen dan hun schaduw, piloten die rond dobberen op zee of een nachtje gaan slapen bij familie... nee, nee... niet omdat die een waterbed hebben, maar wel omdat ze beschikken over een koelcel. Dit is blijkbaar dé manier om uit te testen of dat thermopak wel zo goed is als op de gebruiksaanwijzing staat. Kortom, ze zijn op zoek naar omstandigheden die, volgens hen, nodig zijn om karakter te kweken. Karakter om op de tanden te bijten, niet plooien én ook die derde nacht nog aan boord doorbrengen. Enkel op die manier maak je blijkbaar kans om de Gordon Bennett te winnen... EN DAAR GAAN ZE VOOR! Al het materiaal is ondertussen nog eens grondig gekontroleerd, daar waar nog een gram bespaard kon worden werd niet geaarzeld. Die metalen plaat die het bed comfortabel moest maken moest er jaren terug al aan geloven, dus moest men het nu elders zoeken... en men kwam tot een winst van +/- één zak zand. Misschien net die zak die winst kan betekenen. Als we de deelnemerslijst over lopen stellen we vast dat er weinig 'oude vodden'

Eén van mijn gasballonfoto's wordt op de officiéle Gordon Bennett website aangeboden als wallpaper (achtergrondfoto)  Ikke trots !!!

tussen zitten... enkel de Polen, maar Makne heeft daarintegen een pák ervaring... het team van Frankrijk II, maar die starten vermoedelijk toch voor een door de weekse vaart (als die al bestaat bij gasballonvaren) én voor de rest allemaal zeer competitief materiaal. Onlangs kregen we een mailtje... Net als in 1999 willen we

De "Belgica 2" wordt weer ingepakt

de ballon een wasbeurt geven, geen zin om erbij te zijn? Dinsdag... 17uur! Natuurlijk wilden we er bij zijn... later op de dag kwam echter het bericht binnen...Het weer ziet er niet te best uit, Donderdag...17uur! Ok, geen probleem! Maar ook toen kwam er een kink in de kabel! Uiteindelijk gisteren was het zover, er werd echter besloten om vanaf 15uur de handen uit de mouwen te steken... gevolg, we moesten verstek laten gaan! Na het werk is Donald toch nog eens gaan kijken... Hij kwam nog net op tijd om de mannen (én vrouwen) hun zweet te zien afdrogen... maar de Belgica II lag al languit in de hallen van Cock's te blinken! Philippe wist wel te vertellen dat het water tot driemaal toe ververst moest worden en dat er zeker drie kilo bezinksel in de emmers was achter gebleven, inderdaad drie kilo! Eimers heeft ooit het touwwerk van zijn ballon vervangen, door touwen van een maatje minder, voor een gewichtswinst van anderhalve kilo. Dus die

drie kilo tellen bij de eindafrekening zeker mee! Bovendien zal de 'Belgica' er weer op zijn Paasbest uitzien! En verder... door de deelname van Philippe aan het Europees kampioenschap in Vilnius, kreeg men ook de kans om de communicatiekanalen nog eens grondig te testen. Want ook op dit vlak is er dit jaar een vernieuwing doorgevoerd... we kunnen hier nog niet te veel over vertellen, maar de kontakten met het thuisfront (lees

weerman) zouden nog vlotter moeten verlopen! Voor het tweede Belgisch team (Bob én Benoît) wordt het allemaal nieuw, ze konden natuurlijk een schat aan informatie opdoen bij Philippe & Ronny, de gebroeders Leys en bij Willi Eimers... maar toch, een vaart onder deze omstandigheden, met de beste gasballonpiloten uit verschillende landen... het blijft voorlopig een vraagteken. Ook nu weer een aantal zeer recente ballons, meer nog, een aantal met bouwjaar 2003! En daar willen we nu juist toe komen, ook Bob én Benoît nemen deel met één van die nieuwe ballons. Van wat we reeds te zien kregen kunnen / moeten we afleiden dat het volledige concept is uitgetekend om goed voor de dag te komen... de keuze van de gebruikte materialen, ja, zelfs kleuren... alles is gekozen in functie van 'ballast' (of moeten we zeggen verbruik van ballast). Enige tijd geleden maakte de

D-OBYN 'Miche' zijn 'Maidenflight'... een 9 uur durende vaart mét tussenlanding.  Als de kleur van het zand dat dienst moest doen als ballast een indicatie is voor de toekomst die deze ballon én zijn bemanning te wachten staat, dan kan dit alleen maar een rijke én succesvolle toekomst zijn... we kunnen het met niets anders vergelijken dan met 'goud stof'. En ook de fysieke trainingen gaan verder, ondanks het feit dat er door de weersomstandigheden van de laatste weken minder zuurstof in de lucht aanwezig zit... het is afzien als de beesten! 

Donald en Luc Buyle    

Bob én Benoît met "Miche"

De Gordon Bennett wordt gevaren tussen 12 en 20 September en is te volgen op de officiéle website waar onder andere de tracks van de ballonnen zijn te volgen. De start is voorzien voor Zaterdag 13 September:

10:00 : Gordon Bennett Briefing
17:00 : Take off van de heteluchtballons (fiesta)
19:00 : Gordon Bennett Briefing
Evening : Gordon Bennett Take off
Na opstijgen : Night glow

Vorig jaar hebben veel liefhebbers de wedstrijd via internet gevolgd, het was dan ook ongeloofelijk spannend. Wil je alles over gasballonnen weten, dan kun je terecht op de beste website die we daar voor hebben, GASBALLON.BE, de trots van de gebroeders Buyle.

De site is zeer recent geheel vernieuwd.   Bennie Bos

Er was dus weer genoeg te beleven de afgelopen maand voor ballonminnend Nederland en Belgie.

Ik durf het bijna niet te vragen maar, . . . . . . . . . . verhalen zijn altijd welkom, dus stuur ze op via
e-mail en neem ze niet mee het graf in.

De foto's van "Twente Ballooning" staan vanaf nu op mijn andere site "Ballooning Pictures". Voor alle digitale opnames geldt: heb je één of andere foto nodig van "Ballooning Pictures", neem dan even contact op via e-mail en ik stuur je een hogere resolutie toe. Geef wel even aan hoeveel pixels breed je nodig hebt. Mijn foto's zijn vrij te gebruiken op bijvoorbeeld je eigen website. Als enige regel stel ik dat je een bronvermelding plaatst bij de gebruikte foto: Bennie Bos - hotair.nl

Met de vriendelijke groeten, Bennie Bos