Uitgave 28 - September 2004 - Jaargang 3

Onlangs bestelde Jelke Haven zijn nieuwste ballon, een Cameron A-275 en direct begon hij hard na te denken over de doop van deze aanwinst. Het moest iets bijzonders worden. Die kleine Friese hersenen kwamen stevig in beweging en daaruit ontstond het volgende sublieme plan, "we gaan ballonvaren !!!".

Wat hij daarmee bedoelde werd al snel duidelijk. Friesland is het land van boten en ballonnen. Voor de hand lag dus een combinatie van deze twee. Een ballon én een boot. "Hoe moet zoiets er dan uit zien ??" Simpel, hang in plaats van een mandje, een boot onder de ballon. "En kun je daar dan mee varen ??" Tuurlijk, no problemo !! Het plan was verder om de ballon de lucht in te laten gaan vanaf een eiland en er werd gekozen voor het Starteiland op het Sneekermeer. Een eiland waar je niet met een auto kunt komen dus ook daar moest een oplossing voor gezocht worden. De stunt stond gepland op 17 augustus en de weergoden waren ons gunstig gestemd. In eerste instantie wilde Jelke met een peperdure sloep onder de ballon varen. "We wisten echter niet of zo’n boot heel zou blijven bij de landing. Vandaar dat we gekozen hebben voor een reddingsloep. Maar makkelijk was het niet om zo’n

vaartuig te vinden. Uiteindelijk kwamen we bij Karibu Yachting in Woudsend terecht. Het bedrijf, dat reddingsloepen produceert, stelt een spraakmakende sloep tot zijn beschikking. De boot, MV MAKABANA, voer altijd mee op een bananenvrachtschip dat een dienst onderhield tussen Paramaribo en Antwerpen.’’

Jelke nodigde ons uit de stunt van begin tot eind mee te maken. We vertrokken vanaf de loods in Idskenhuizen met de grote bus waarin de nieuwe ballon, gasflessen, 2 ventilatoren en een losse brander waren ingepakt. Bij het bedrijf Karibu Yachting stond de sloep op de trailer al helemaal te glimmen van

ongeduld in de loods. De grote brander was al aan boord. De trailer met sloep werd achter de bus gekoppeld en stiekem werd al even rondgekeken voor de volgende stunt, er lag namelijk een prachtige reddingsboot van 30 meter aan de steiger. Een beetje te veel van het goede. We reden een paar kilometer verderop naar de firma Nagelhout waar een grote praam klaar lag.  Een praam werd onder andere vroeger gebruikt op de Friese wateren om het vee te vervoeren en het hooi van het land te halen. Op deze praam stond al een klein graafkraantje klaar. De sloep, ballon en alle verdere apparatuur werd uit de bus geladen en via een andere kraan op onze praam getakeld. Toen alles was overgezet konden alle mensen op het dek en kon de reis beginnen. Ik weet nu waarom mensen gaan varen over de Friese kanalen en meren. Het is superrelaxed en ontzettend gezellig. Brede kanalen waar veel wordt gevaren en

men elkaar allemaal even vriendelijk groet. Op sommige plaatsen zijn speciale aanlegplekken gecreëerd waar men aan land kan en de beschikking heeft over een trapveldje en toiletgelegenheden. Een ieder die ons passeerde keek met een verbaasd gezicht naar de spierwitte sloep op de praam.

En wat stak daar een raar ding bovenuit (de brander). Een aantal mensen hadden het de vorige dag al in de krant gelezen en vroegen hoe laat ze er moesten zijn. Het weer was prachtig, de zon scheen uitbundig en gedurende 1,5 uur hebben we kunnen genieten van onze boottocht met bijzondere lading. Het verhaal begon

al een behoorlijk Hielke en Sietse gehalte te krijgen. Aangekomen bij het starteiland stond de kamera van Omroep Friesland al te snorren. Een groot aantal nieuwsgierigen was met het pondje naar het eiland gekomen. Het veld waar de ballon zou starten was groot genoeg maar . . . men had net vorige week de Sneekweek gehad en het veld lag bezaaid met stukjes plastic van bekertjes. Dat was geen probleem voor de ballon, wel de stukken glas die op sommige plaatsen lag. Zo goed als het kon werd dit opgeruimd. Het kleine kraantje wat we mee hadden reed naar de zijkant van de praam waardoor deze kantelde en schuin tegen de wal kwam te liggen. Met mankracht kon nu de trailer en sloep aan de wal worden getrokken. Met de kraan werd de trailer over het veld naar de uiteindelijke plaats getrokken en werd even later ook de ballon gebracht. De rest van de apparatuur werd door de crew verzorgd, er was

inmiddels nog meer personeel van de firma Haven verschenen. Op de sloep was een speciaal frame gemonteerd waaraan de brander vast zat. Het kraantje koppelde aan het frame vast en takelde zo de sloep omhoog waarna de trailer er onder weg kon worden getrokken. De sloep werd op het gras gezet en bleef keurig rechtovereind staan. De crew monteerde de gasflessen op de plaatsen die daarvoor waren voorzien waarna de ballon uit de zak werd gehaald en op een normale manier aan het frame werd gekoppeld.

Toen de ballon werd uitgetrokken bleek er op veel plaatsen toch nog glas te liggen en werden eerst een aantal dekzeilen neergelegd om niet direct grote scheuren in deze nieuwe ballon te krijgen. Ondertussen gaf Jelke een aantal interviews voor de tv en de kranten. Lisa, de dochter van Jelke en Karin vond het allemaal

heel spannend, "Pappa gaat gekke dingen doen". De blonde meid was helemaal voorbereid en stond al klaar in het zwemvest. Niet dat ze meeging de lucht in maar ze moest straks nog de ballon dopen. Voor het inflaten werden 2 ventilatoren gebruikt zodat de ballon goed strak zou staan. Omdat de eigenlijke brander vast op de sloep gemonteerd stond en deze rechtovereind stond, begrijp je dat Jelke niet met deze brander kon inflaten. Hiervoor was een aparte brander aangesloten die vast werd gehouden door de crew. De bemanningsleden werden in de zwemvesten gehesen waarna Jelke achter de brander kroop. Ik kroop in de sloep, daar had ik vrij zicht en kon er niemand voor mij gaan staan. Toen de ballon éénmaal warm genoeg was en omhoog kwam sprong Jelke in de sloep en nam met de grote branders de zaak over. Het zag er allemaal heel stoer uit en zonder problemen hing even later de PH-LKA fier

boven de sloep. Ik sprong er nu uit want het was tijd geworden om de ballon te dopen. Met Lisa op de rand van de sloep en Anniek op de arm doopte Karin de ballon en wenste haar nog vele veilige vaarten. In haar nek de snorrende kamera van Omroep Friesland. Johannes Kooistra vertelde mij later dat er zeer mooie opnames op de Friese tv te zien waren geweest. De ballon werd verder opgestookt waarna hij door een aantal mensen naar de wal werd gedrukt om van daaruit te kunnen opstijgen. Het grote moment !!!

Het was een zeer bijzonder en ongewoon gezicht om de boot te zien opstijgen onder die prachtige blauwe ballon. Nienke en ik moesten nu rennen want de speedboot van een vriend van Jelke lag op ons te wachten. Toen ook de Friese omroep aan boord was scheurden we achter de ballon aan die nu boven het water hing.

We lagen eersterangs toen Jelke met de sloep een Splash and Dash deed. De sloep lag echt even in het water. Jan Haven, ook piloot en mee aan boord van de ballon, stuurde met het roer alsof hij echt aan het varen was. Geweldig !!! De bestuurder van onze speedboot was even te enthousiast met zijn snelheid en direct lag er een nog snellere boot van de waterpolitie naast ons. Die gasten zijn erg streng. Of we ons even aan de snelheid wilden houden. De ballon kwam boven land en we moesten een stukje rond varen want daarachter lag nog meer water. De rest van de crew was inmiddels ook te water op een grote skûtsje. Dit is wel een heel erg leuke manier om de ballon te volgen en ik geniet van de dingen die ik zie. Aan de kade vele toeschouwers en ook op alle boten waren de hoofden één kant op gericht. Dit zien ze niet elke dag. Toen de ballon weer boven land kwam zette Jelke een daling in en het leek erop

alsof ze een plek hadden gevonden om te landen. Ik zie de ballon vervormen, wat er op duidt dat er grondcontact is. Jelke heeft de sloep geland in een klein slootje van amper 2 meter breed. Een ideale plek omdat er aan beide zijden weiland ligt en de ballon dus gewoon droog kon worden neergetrokken.

We voeren naar het slootje en het leek erop alsof het een open verbinding met het meer had. Helaas lag er een dam tussen en konden we het slootje niet opvaren om de sloep terug trekken. Hoe verder. Jelke kwam onze kant op gelopen want de journalisten aan boord wilden dolgraag een interview. De praam werd naar de

dam gevaren waarna de crew op de wal kon via een sprongetje op de graafbak van de kraan die een stuk buiten de praam stak. De ballon werd ingepakt en in de sloep gelegd. Via touwen werd de sloep naar het eind van het slootje aan de andere kant van de dam getrokken. De sloep zou over de dam heen moeten. Optillen met de kraan zou niet gaan. Er werd een stuk touw geknoopt tussen de kraan en de sloep en met enkele ingewikkelde manoeuvres werd de sloep op zijn buik over de dam getrokken. "Klunen" kunnen ze wel in Friesland en overal vinden ze een oplossing voor. De sloep werd achter de praam gebonden en kon zo beginnen aan de lange terugreis over de Friese wateren. Nienke en ik sprongen terug in de speedboot die naar de vaste wal ging. Nu gaf de bestuurder helemaal vol gas op het brede kanaal. Ongelofelijk, wat een snelheid haalt zo'n bootje. We bedankten de "piloot" van deze speeder en sprongen

in de auto (zonder gril) van Hylke Feenstra die ons een lift gaf naar de basis van Ballonsport Haven. We waren als eerste terug en hebben direct al mijn foto's op de computer gezet en konden nogmaals genieten op het grote scherm in de bar. De foto's waren een leuke verassing voor de crewleden die veel later terug kwamen. Het is een zeer bijzondere belevenis geweest in het mooie Friesland.    Bennie Bos

Misschien was het voor Hans-Peter Wohlfarht enkel een wensdroom om dit jaar met immens succes de 10de editie te halen van de Saxonia International Balloon Fiesta, toen hij van start ging in 1995 te Mügeln bij Oschatz ... een meeting die thans is uitgegroeid tot één van de meest prestieuze Duitse ballonmeetings en

zich mag kwalificiëren onder de belangrijkste in Europa. Een niet te missen stip op de agenda, dus, de laatste week van juli. En Hans-Peter stelde ons niet teleur : op deze 10e verjaardag waren maar liefst 123 heteluchtballonnen, waaronder 10 special-shapes, 12 telegeleide ballonnen en 3 luchtschepen aanwezig. De organisator werkte zich te pletter : minstens 2 gsm’s liet hij oververhitten tijdens het coördineren, systematiseren, ontvangen, bedanken en aansporen van piloten, sponsors, launch-masters en gasleveranciers... Het resultaat was schitterend : slechts 1 vaart en 1 night-glow moesten wegens de weersomstandigheden worden afgelast, alle overige ochtend- en avondvaarten en het glowen op donderdagavond verliepen zoals gepland. Het groene landschap rondom Leipzig bood dan ook alle ruimte om probleemloos te landen. Ik had het genoegen tweemaal mee te varen : een avondvaart met de

jonge Oostenrijkse piloot Hans Pravda, in de kleurrijke ballon Flecki II van de Oostenrijkse constructeur Schön Ballons, en de volgende ochtend samen met Caroline in de gigantische Iduna-ballon, bestuurd door Max Mierswa, een getalenteerde aerostatica-veteraan en commercieel piloot van het Gunther Binder-team. Samen

met 5 betalende passagiers van de organisatie overvlogen we de stad Leipzig, en we hadden het geluk dat eentje onder hen alle bezienswaardigheden met naam en toenaam kende : héél uniek, deze city-tour, niet vanaf een rode dubbeldekker, maar vanuit een blauwe luchtballon !! Bij de landing „parkeerde“ Max zijn gigant met opvallend gemak op een zakdoek-groot grasperkje, vlak na een immens maïsveld. Dit liet me begrijpen dat een grote ballon – bij matige wind – wellicht makkelijker handelbaar is dan een kleinere, want lichter en minder ‚bestuurbaar’... Zaterdagochtend werd voor de 10de maal de fameuze „key-grab“ georganiseerd (een record ?), en helaas nam ook deze keer niemand de Jeep t.w.v. meer dan 35.000 Euro mee naar huis ... Groot was de hilariteit toen op de prijsuitreiking de concessionaris een model-jeepje overhandigde aan de pilote (vr) die het dichtst het doel was genaderd !

Bij de daaropvolgende loterij voor de piloten met de meeste vaarten en gastpassagiers, weerklonk alweer een fluitconcert – uit jaloezie ? – toen Harry Roland niet minder dan 6 van de 20 prijzen in de wacht sleepte ...

Ongetwijfeld is Hans-Peter alweer aan de slag voor de voorbereidingen van de volgende Saxonia Balloon Fiesta, en we zijn het volmondig eens met zijn hymne (voor het eerst door hem gelanceerd te Leipzig en op muziek gezet) : Glück Ab Gut Land te Leipzig !  Antonio Biasioli

Team A3 Ballon

Ik was uitgenodigd door de voorzitter van de Ballonfiesta Barneveld om als fotograaf op het evenement van 2004 te fungeren. Hij stelde mij tijdens de koffie voor aan de Vip gast van de vrijdagavond, Henk Mouwe. Die naam kende ik nog uit mijn jeugd. In de jaren 80 presenteerde Henk elke Zaterdagmiddag het populaire

programma Popstation bij de NCRV op Hilversum 3. Ik herrinner mij vooral de kreet van Ome Joop, een typetje van Andre van Duin: "Henk Mouwe, Kop Houwe. Henk vertelde mij dat hij vanavond zijn allereerste ballonvaart ging maken en daar best wel een beetje tegenop zag. In zijn jongere jaren maakte hij opnames voor een "Thrillseeker" programma in New Zealand en daarbij moest hij in een tuigje aan een ketting onderaan een helicopter hangen. Dezelfde gevoelens van onbehaaglijkheid kwamen weer boven. Sinds 1996 is Henk werkzaam bij Omroep Gelderland als Radio en TV presentator. Het openingswoord in de speciale Ballonfiesta krant met een oplage van 47.500 exemplaren werd gedaan door de burgemeester van Barneveld. Hij sluit zijn verhaal af met de volgende woorden: “ Een geweldig evenement voor een goed doel. Een festival dat niet van de grond kan komen zonder de hulp van vele

vrijwilligers. Al die vele handen maken licht werk en dat het daarnaast ook gewoon gezellig is om bij de ballonfiesta te helpen is mooi meegenomen”.  Die laatste regel is zeker waarheid, gezellig is het altijd. Zeker omdat de ballonvaarderswereld niet zo heel groot is en de meeste mensen elkaar goed kennen. Monique

Hoogeslag was aangenomen als Flight Director, een taak die ze met plezier op zich nam. Ikzelf had de mogelijkheid tot onbeperkt gebruik van de hoogwerker, een grote takel van 56 meter hoogte met een personenbak eronder. In deze bak konden mensen mee omhoog om een prachtig zicht op de koewijde en verre omgeving te hebben voor de prijs van 1 Euro voor het goede doel. Helaas was vanavond de pret gauw over want de wind stond precies richting de takel en in verband met de veiligheid verzocht Monique om de kraan plat te leggen. Een zeer wijze en begrijpelijke beslissing. Op het veld lag de nieuwe cloudhopper van Van Manen. Wouter bezit al een ballon voor 1 persoon, dit was er ééntje met een dubbelzitje. Deze prachtige ballon van het type Cameron Z-69 was op woensdagavond gedoopt en is door zijn opvallende kleuren een vrolijke verschijning. Remmelt Neef liet zijn crew zien

hoe de brander van de eenpersoons cloudhopper gemonteerd moest worden op het zitje. Als directeur van een kachelfabriek moet hij natuurlijk ook verstand hebben van dit soort kacheltjes. Als speaker was Cor Wiesnekker aangetrokken, een man die ontzettend veel lol had aan zijn tijdelijke functie, ondanks dat het

geen ballondeskundige was. Zijn mooiste stunt vond ik toen hij ging kijken bij het Kearlke en het Wiefke (die al overeind stonden) en ging vragen welke ballon nou eigenlijk het Kearlke was !!!  De man had humor, zonder twijfel. Nadat alle ballonnen waren vertrokken werden de inflatables nog even weer opgeblazen voor de kleintjes die het geluk hadden dat ze mochten opblijven. Ondertussen begon de firma “Resal” met de voorbereidingen van de lasershow. Hoe komen ze toch bij die firmanaam ??? Enkele verzamelaars van oude ballonnen hadden nu de gelegenheid om hun ballonnen op te zetten en ook mocht het publiek nu op het veld bij deze ballonnen komen kijken om alles van zeer dichtbij mee te maken. Na een uurtje kwamen enkele teams terug van de vaart en legden de manden alvast klaar voor de nightglow. Even voor tienen moesten de oude ballons weer plat en om klokslag 10 uur werd een

ieder verzocht het veld te verlaten en kon de lasershow beginnen. Ik had toestemming om bij een mand te blijven staan want ik had nog een fotoshotje in gedachten. Ik wilde een foto maken van een platliggende mand met brander terwijl er laserstralen overheen schieten. Terwijl de show in volle gang was probeerde ik allerlei instellingen en standjes om dit voor elkaar te krijgen. Uiteindelijk lukte het mij met langere sluitertijd en door met een klein lampje de brander iets te verlichten om de foto te maken die ik in gedachten had.

Vrijdag de dertiende. Het weer leek helemaal nergens op en er zou een hoop rotzooi uit de lucht vallen. Voor de zekerheid toch nog even gebeld. “Bennie, een uur geleden hebben we de radarbeelden bekeken en zat er een gat tussen 18.30 en 20.30 en mogelijk kunnen we daar nog iets doen”. Ik zat nog maar net goed en wel

in de auto toen de telefoon ging. “De shapes gaan niet, mogelijk een paar ballonnetjes maar echt iets leuks zal er vanavond waarschijnlijk niet gebeuren”. Later bleek dat geen enkele ballon heeft gevaren. De zeer bijzondere openingsceremonie van de Olympische spelen maakte alles goed. Zaterdagavond, een avond zoals men hem alleen maar kon wensen. Stralende zonneschijn en een matige westenwind. Het publiek was nu massaal op de been en rond het startveld op de Koeweide was het een gezellige drukte en dat was een gunstig gevolg van het mooie weer want de winst van de ballonfiesta gaat elk jaar naar een ander goed doel. Dit jaar was de keuze gevallen op het Rode kruis met zijn vakantiereizen en De Duiventil, een dagopvang voor mensen met een handicap en een logeeradres voor autistische kinderen. Ook buiten de grenzen van de Koeweide werd gecollecteerd, ontzettend veel

kijkers zitten overal in de bermen op hun meegebrachte stoeltjes. Het VIP terras was afgeladen en voor de teams stond alweer een heerlijk diner klaar. De catering was in handen van “Elstar Catering” uit Voorthuizen en met bijna 100 mensen was men op het gehele terrein voor iedereen present. Op het veld vele opblaasbare

klim, spring en klautertoestellen voor de vele aanwezige kinderen en die maakten daar ook dankbaar gebruik van. Toen het tijd werd voor de para’s moesten de inflatables opgeruimd worden en werd de T op het veld uitgelegd. Heliflight & Events BV verzorgde tijdens de Barneveldse Ballonfiesta de Skydiveshow. Dit programmaonderdeel maakt al jaren een onderdeel uit van het ballonfiestaprogramma. De para’s zijn lid van Paraclub Flevo en deze avonden had Bob Draijer (professioneel parachutist) de leiding. Vorig jaar liet men de para’s uit een helikopter springen, dit jaar uit een Cessna 172. Gerben van Beek van Heliflight & Events BV was aanwezig om de springer die op het kruis kwam een grote doos eieren te overhandigen. Dit was een weddenschap tussen de speaker en de springers. Ik stelde Gerben voor om de doos dan maar vlak naast het kruis te zetten om het spannend te maken maar dat risico nam hij liever

niet. De eerste springer zat er een paar meter naast maar René Grid (regerend Nederlands Kampioen Precisiespringen) had geen enkele moeite met deze opdracht en landde precies met zijn voeten op de splitsing. Hij werd gefeliciteerd door de speaker en nam de doos van Gerben met plezier in ontvangst. De taak

van Gerben op het terrein was, een T en een windvaan uitzetten en via de luchtvaartradio contact houden met de parakist. Wanneer de parakist in de buurt van de snelweg A1 hing, gaf de piloot een sein over de radio, dit werd door Gerben doorgegeven aan de ballonfiestaspeaker Corrrrr zodat hij het publiek kon attenderen op de parakist. De para’s begonnen met het afwerpen van een streamer, dit is een lange reep stof aan het eind verzwaard, hiermee kunnen ze de windrichting en sterkte berekenen om zo goed mogelijk de exit-plek te bepalen. Op de briefing werd besloten dat de ballonnen vanavond vroeg zouden startten omdat in de windrichting een groot stuk bos lag en de ballonnen met passagiers daar overheen moesten. Voor het bos landden kon natuurlijk ook maar dan was het een kort vaartje. Nienke en ik hadden de taken verdeeld vanavond. Zij maakte de foto’s van de ballonnen vanaf de grond en ik zou mijn

positie in de hoogwerker innemen. Monique Hoogeslag nam het zekere voor het onzekere en had besloten dat de kraan niet eerder omhoog mocht tot er absolute duidelijkheid was over de richting. De ballonnen zouden zich volgens de metingen van de kraan af bewegen maar met de laatste thermiek weet je dat natuurlijk nooit.

Afgesproken werd dat de kraan omhoog kon zodra de hoek vrij zou zijn waar de nieuwe “Lorage” ballon lag. Tot die tijd kon ik mooie foto’s maken van de opbouwende ballonnen die een prachtige weerspiegeling hadden in de gracht rond het startveld. Toen uiteindelijk de schitterende nieuwe ballon van Peter van Harten de

lucht in ging en bleek dat geen enkele ballon in de buurt van de mast kon komen, werd het sein veilig gegeven en de hoogwerker uitgeschoven. Men had speciaal een veilige en zeer ruime personenbak laten komen voor deze gelegenheid. Aangezien er ook veel kinderen mee omhoog gingen had men liever een hekwerk rondom. Een geruststellende gedachte. Kinderen worden op een gegeven moment nog wel eens avontuurlijk en je moet er niet aan denken dat zo’n joch opeens denkt dat hij in een klimtoestel zit. Vanuit de hoogwerker had ik op 56 meter hoogte een perfect zicht op de gehele koeweide en alles wat zich daar afspeelde. Als je met een ballon de hoogte in gaat, voel je dat niet in je maag, althans ik niet. In een bakje onder een hoogwerker naar deze hoogte is dat toch een ander verhaal. Je hersenen hebben direct door dat je nog een verbinding met de grond hebt en vertalen dat in een “raar” gevoel richting je

maag. Een jonge knaap stapt in en zegt na enkele seconden tegen zijn vriendin: “Wat zijn we hoog, he”, ik zeg: “kijk eens omhoog, je bent nog niet eens op de helft”. Je zag dat ze haar vingers steviger om de tralies kneep. Duidelijk was te zien dat het evenement van vanavond een grote mensenmassa op de been had

gebracht en dat lag natuurlijk ook aan het mooie weer. Aan de interviews van de speaker met het publiek te horen kwam lang niet iedereen uit de directe omgeving. Johannes kreeg even problemen met de grote 300 van Wouter toen hij bij de start in een “Valse lift” situatie terrecht kwam. De top van deze ballon zat net onder boomtopnivo waar overheen een redelijk windje waaide. Hierdoor werd de ballon een paar meter opgetild en kwam een stukje verderop weer aan de grond. Johannes kon direct doorstarten zonder verdere probleem. Alle ballonnen koersten keurig naar het oosten en ik kon ze heel lang volgen vanuit mijn positie. De meesten zijn nog voorbij Arnhem gekomen. Toen bijna alles was vertrokken bleven het Wiefke en de Kip alleen achter en ze stonden verdacht dicht bij elkaar. Bloeide hier iets moois ??  Het Kearlke was allang achter de bomen verdwenen en dit leek verdacht

veel op een scharreltje. Blijkbaar is de Barneveldse kip dan toch een scharrelkip. Nienke mocht nog even mee omhoog met de prachtige nieuwe hopper van de firma Van Manen die na zijn vaart op het veld werd ingezet voor het tetheren. (foto onder) Ook vanavond weer een lasershow en nu bekeek ik hem gewoon vanaf het

terras en niet vanaf het middenterrein. Figuren op de muziek en zelfs een komische olympische strip die door de jeugd erg werd gewaardeerd. De fiesta van 2004 werd afgesloten met de laatste Night-Glow waarin we zelfs mochten genieten van een prachtige special shape “Montgolfiere” die voor de gelegenheid was meegenomen door onze zuiderbuur Bart Geeraerts. De reactie van Flight Director Monique Hoogeslag na afloop: “Ik vond de sfeer op de Fiesta bijzonder gezellig en collegiaal. De organistatie stak goed in elkaar met gemotiveerde mensen. De ballonvaarders waren ieder voor zich professioneel met hun vak bezig, waardoor het erg prettig werken was. Er is geen enkele ballon zonder toestemming van de launchmaster vertrokken, en nooit discussie geweest over de interpretatie van de weersomstandigheden, veldindeling, het tijdschema of wat dan ook. De samenwerking was erg goed. Op

mijn verzoek werden over de radio bijvoorbeeld gegevens over de windrichting en snelheid doorgegeven, waar andere ballonvaarders weer profijt van hadden. Ik hoop dat alle deelnemers er met net zo veel plezier op terugkijken als ik. Wat mij betreft was het in ieder geval geslaagd en voor herhaling vatbaar” aldus Monique.

De organisatie van de Barneveldse Ballonfiësta kan terugkijken op een geslaagd evenement. Het evenement, dat alleen vrijdag letterlijk in het water viel, trok zaterdag tienduizend betalende bezoekers, een recordaantal. In totaal over de 4 dagen ongeveer 20.000 bezoekers. Buiten het terrein keek volgens de organisatie langs de wegen nog eens een veelvoud van dat aantal naar de vertrekkende ballonnen. Ballonvaren leeft !!!!   Foto's en slideshow op "Ballooning Pictures"  Bennie Bos

Al enkele maanden waren wij van de Old Balloon Collectors aanwezig op ballonfestivals. In september was het de beurt aan St-Niklaas waar we met het Iduna varken moesten aantreden. Op donderdagavond begon operatie Balloon 2004. Rond de klok van 19:00 zijn 3 van onze leden in de bus geklommen en richting

Renswoude gereden om het varken op te halen bij ons Nederlands lid Jan Vermeulen die jammer genoeg niet aanwezig kon zijn. Normaal duurt zo'n trip ongeveer 2 uur. Ik bleef bij de basis omdat ik moest werken en later thuis zou zijn. Helaas waren de 3 leden die onderweg waren nog nooit in Renswoude geweest en moesten ze ook nog eens Jan zijn huis vinden in dat donkere gat. . . zonder kaart. Geprobeerd hun te loodsen via de mobiele telefoon maar die optie verviel ook toen om 21:00 de batterijen leeg waren. Tegen middernacht hadden ze eindelijk het varken in de auto liggen. Nogmaals verdwaalden de mannen in de donkere nacht waarna ze vervolgens om 03:00 in de loods in St-Niklaas aankwamen, en ik moest alweer om 05.00 werken, niet echt leuk. Op vrijdag liepen de zaken wat meer relaxed. Het weer zou het hele weekend goed blijven, dus geen zorgen. Tegen 18:00 kwamen wij

op het veld aan en nadat alle gewone ballonnen vertrokken waren was het onze beurt. Het varken werd keurig uitgelegd tussen de echte (varende) special shapes, zoals Vincent van Gogh, de Messenger from Belgium en de Virgin Jumbo. Na de eerste cold inflate bleken we toch iets over het hoofd te hebben gezien.

SH*t, onze gasflessen waren met een gewone ballon meegegaan. Gelukkig was er de altijd vriendelijke Dave Such van de Balloon Preservation Group en van hem konden we een flesje lenen. Dave was er met de Jumbo van Virgin, en aangezien hij niet ging varen had hij wel een flesje over. De piloot die ons varken moest inflaten sprak van een "Heet Beest". Wat wil je, na zo'n lange reis wou hij niet direct op zijn pootjes staan. Tegen sunset pakten we alles weer netjes in en na een geslaagde eerste dag smaakten de biertjes in de kroeg o zo lekker. Op de tweede dag zagen we eerst de gasballon van A.Nater gevuld worden, dit is een netloze Worner. Met weinig wind doken daarna de gewone ballonnen het luchtruim in. Wij werden naar het andere plein verplaatst waar ook de pinguin van Basys en Patrick Simeons met de Orangina aanwezig waren. De dag werd afgesloten met een nightglow en een mooi vuurwerk. Op de derde dag sliepen we iets te lang uit waardoor we nog net de Warsteiner gasballon van Luc zagen vertrekken. Er stond wat meer wind terwijl ook alle gewone ballonnen de lucht in gingen. Alle vaarten van dat weekend zijn dus doorgegaan. Onze crew was weer voltallig en met de velcro's lukte het ditmaal ook veel sneller en konden we langer genieten van het roze varken. En nu maar hopen dat

het volgend jaar weer een mega editie wordt met BALLOON 2005. We zoeken nog steeds oude ballonnen voor de verzameling. Mensen kunnen nog steeds contact met ons opnemen, kijk eens op onze website   

Christoff Deyaert (vertaald door Bennie Bos vanuit het "Christoffs")

Grijp je kleurpotloden uit de kast en maak kans op een gratis ballonvaart. Vanaf nu kun je meedoen met een heuse ballonontwerp wedstrijd. Iedereen denkt wel eens na over hoe zijn favoriete ballon er uit moet gaan zien. Op de met potlood ingekleurde ballon hiernaast zie je per lijn de vlaggen van noord, west, midden, oost en zuid Europa. De komende 3 weken heb je de kans om je mooiste ontwerp(en) op te sturen naar Hotair.nl en mogelijk win jij die superprijs en ga je zelf de lucht in met een echte heteluchtballon. De prijs wordt beschikbaar gesteld door A3 Ballon, ballonvaren door heel Nederland. Hoe kun je meedoen. Klik op de tekening hiernaast en er verschijnt een grote versie van een ballon met vakjes. Laden duurt even, voor het beste resultaat is dit een BMP bestand (888 KB) Met behulp van het programma Paint wat op elke computer staat, kun je alle vakjes stuk voor stuk vullen met kleuren waardoor jouw eigen ontwerp ontstaat. Je hoeft niet binnen de lijntjes te blijven, je kunt ook tekst en figuren maken. Het ontwerp kun je dan opslaan als JPG bestand en opsturen naar info@hotair.nl  Bestand maximaal 5 megabyte groot. Doe je het liever op de oude manier, print dan de ballon uit en gebruik je kleurpotloden. Sluitingsdatum: 10-10-2004

Het ontwerp kun je dan opsturen naar:

Hotair.nl  Mussenveld 214  7827 AP  Emmen.

Bij inzending doe je afstand van je rechten op het ontwerp. Vergeet niet bij je inzending je naam, emailadres en leeftijd te vermelden. Alle leeftijden kunnen trouwens meedoen en de winnaar wordt bekend gemaakt in het Hot Air Magazine van

oktober. Dus je hebt wel even de tijd om iets leuks te bedenken. De 10 mooiste ontwerpen worden door mij doorgestuurd naar de bekende grote ballonfabrikanten en mogelijk zie je ooit je eigen ontwerp in het echt terug.  Succes, Bennie Bos

De Yokoso Japan is tegen een grote drempel aangelopen, de Russische bureaucratie. Het was al een tijdje verdacht stil rond deze spierwitte super zeppelin. Terwijl iedereen dacht dat hij allang aan zijn reis naar zijn nieuwe land Japan begonnen was, stond hij gewoon in Helsinki aan de paal. De Russen geven nu geen toestemming om over hun land te varen. Over de werkelijke redenen kunnen we alleen maar gissen, maar het staat vast dat die trip niet doorgaat. Het schip zal vooreerst weer terug varen naar de oude basis in Friedrichshaven in Duitsland. Ik ben inmiddels wel ingelijfd in de nieuwe plannen hoe de Yokoso naar de andere kant van de wereld zal reizen. Deze plannen moeten nog uitgewerkt worden maar één ding is zeker, hij gaat er wel heen en de manier waarop zal zeer spectaculair zijn. Het vervolg van deze schitterende soap kunnen jullie verwachten in een volgend Hot Air Magazine.  Bennie Bos

De Mobilux Trophy 2004, georganiseerd door de Cercle Luxembourgeois de l’Aerostation (CLA) werd gehouden van 28 Juli tot de eerste dag in Augustus in het mooie stadje Echternach aan de Luxemburg-Duitse grens. Dit

was het achtste jaar van ons speciale evenement en voor het eerst in al die jaren hebben we alle vaarten kunnen maken. 7 wedstrijdvaarten en 1 vaart voor de fun. Gezien het onrustige weer wat we deze zomer hebben gehad, mogen we wel zeggen dat we erg veel geluk hebben gehad. Veel zon en een rustige wind brachten ons een succesvol evenement. Na 16 opdrachten was het Claude Sauber uit Luxemburg die met de trofee naar huis ging. Hij snoepte op de laatste dag de titel af van de Duitser Uwe Schneider die op een tweede plaats eindigde en maakte daarmee een indrukwekkende come back waardoor hij weer helemaal gemotiveerd terugkeert in de top-level competition. Het podium werd gecompleteerd door Owen Keown uit de USA. Vanuit het oogpunt van de organisatie bekeken heeft de verschuiving van de locatie van Bourscheid naar het heuvelachtige noorden bij Echternach vele nieuwe

uitdagingen en mogelijkheden gebracht. De wedstrijd begon op woensdag met een publieke opening ceremonie en een officiële presentatie van de piloten gevolgd door een gala diner in het oude klooster van Echternach. De daarop volgende dagen vond de competitie vooral plaats rond de plaats Echternach.

Onder grote publieke belangstelling was er op zaterdagavond met een absoluut record van 20.000 kijkers het vuurwerk en de nightglow naast het meer van Echternach. Ter afsluiting vond er op zondag een Keygrab plaats en die werd gewonnen door Marc Rosenfeld met de P&T Luxembourg ballon. Meer foto’s en de complete uitslag kun je vinden op de website van dit evenement.   Colin Weber

Het is alweer het 5^e jaar dat de Jumping Balloon actief is. Dit jaar wordt spannend, tot 2004 werd de Jumping Balloon gezien als een kabelballon waarbij een geschreven ontheffing is verkregen op de bepaling dat er geen mensen onder de ballon mogen hangen, dit was het resultaat van overleg met de vroegere RLD en Air Traffic

Control. In de loop van 2003 heeft het Directoraat Generaal voor de Luchtvaart echter besloten dat de Jumping Balloon geen luchtvaartuig is maar een attractie en dus valt onder het besluit veiligheid attractie- en speeltoestellen. Deze regeling wordt uitgevoerd door het ministerie van Welzijn, Volksgezondheid en Sport. De keuringsdienst van waren controleert speel- en attractietoestellen en om aan alle eisen te voldoen moet de attractie gekeurd worden door een in Nederland aangewezen keuringsinstantie. Op 14 mei 2004 was het dan zover en de auto van AIB Vincotte Nederland komt aangereden in Rijssen tijdens ons eerste evenement van dit jaar. Rene Stoffelen is de keurmeester en na jaren ontwikkelen, zwoegen, testen en zweten is het zover, het uur van de waarheid. Je kunt nog zo je best doen, als het niet goed is, is het over. Eerst al geen luchtvaartuig meer, ik was trots op deze status

en dan ook nog een afgekeurd attractietoestel…… Gelukkig ging het allemaal anders. Jumping Balloon kwam met glans en wimpel door de vele tests. Alles wordt minutieus gefotografeerd en geregistreerd. Van ieder onderdeel moet een certificaat aanwezig zijn met opgave van breeksterktes, materiaalspecificatie,

keuringslabels etc. Ruim 3 uur later kwam het verlossende woord, de felicitatie en het certificaat. De Jumping Balloon staat dan ook thans geregistreerd onder nummer: 6309595.001. Daarnaast heeft Air Adventures Nederland een volledige risico aansprakelijkheidsverzekering en een status van 0 accidents in 5 jaar. Al met al iets om best trots op te zijn, temeer daar de Jumping Balloon van boven tot onder zelf is ontworpen en gebouwd, met uitzondering natuurlijk van de envelop. Rijssen kon dus niet meer stuk, daarna Woerden waar de leverancier van vele Jumping Balloon materialen (Mammut) een Zwitserse week had georganiseerd. Op 23 juni was het de beurt aan de Burgemeester van Winschoten om de gelijknamige nacht te openen vanuit de Jumping Balloon en op 26 juni mocht Ellemieke Vermolen (SBS6 Klussen & Wonen) hetzelfde doen voor Call4care, een nieuw mobiel

netwerk in Nederland dat 15% van haar opbrengsten schenkt aan goede doelen. Onder het oog van de draaiende camera’s van SBS6 maakte Ellemieke een Rocket Launch (in 4 seconden naar 50 meter) met de ballon boven Hilversum en Hotel Gooiland, een nieuw mobiel netwerk is geboren. Vermoeid thuisgekomen om

23:00 uur konden we de beelden aanschouwen bij Shownieuws (SBS6) omlijst met stories over haar privé leven. Daarna volgt zonder twijfel het mooiste moment van het jaar, vertrek naar Joure waar we dit jaar voor de 5^e maal staan (1^e lustrum) bij de Friese Ballonfeesten. Nederland hing tot de 19^e Friese Ballonfeesten onder een grauw wolkendek, maar zodra de Friese Ballonfeesten beginnen is de zon er en gaat niet meer weg. De Jumping Balloon is talloze malen naar 50 meter hoogte geweest om de bezoekers een spectaculair uitzicht te geven over Joure en de wijde omgeving. Bennie heeft zelfs de koe kunnen fotograferen uit de lucht, nooit geweten dat koeien zóóóó groot kunnen zijn, met ode aan het metrisch stelsel. De avond van de donderdag is voor mij (Robert) altijd weer erg spannend, vrijdagmorgen zal nl. voor de 3^e keer de Noorderbrugdag plaatsvinden. Mensen met een lichamelijke beperking

kunnen het luchtruim kiezen, in de meeste gevallen zo vanuit de rolstoel de lucht in. Dit jaar konden we van de Stichting Friese Ballonfeesten de grote feesttent gebruiken en Peter’s Partyservice zorgde voor een fantastische brunch en diner in buffetvorm. Getroffen werd ik persoonlijk door het moment dat een deelnemer

niet meer in zijn stoel wilde zitten na terugkomst van zijn luchtavontuur. Hij wilde persé lopen, met onze crew zijn we een stukje met hem gaan wandelen waarna hij tevreden ging zitten in zijn stoel, zijn dag kon niet meer stuk en die van ons ook niet. Ben Bläss en Ronnie Kleinsmit waren wederom aanwezig (fantastisch!!) om te vertellen over de theorie en de praktijk van het ballonvaren. Er werd dan ook ademloos geluisterd door de bewoners van Noorderbrug en de brandertest van Ronnie oogstte ook het nodige respect. Zoveel power is er dus nodig om een heteluchtballon te laten opstijgen. Alle deelnemers waren uitgenodigd door de Stichting Friese Ballonfeesten om ‘s-avonds het opstijgen van de ballonnen mee te maken en de meeste zijn tot laat in de avond gebleven alvorens ze met speciaal vervoer huiswaarts togen. Jolle Jonker was opnieuw aanwezig en heeft het initiatief bezegeld voor 2005.

Onze dank gaat ook uit naar Stichting Albino die deze bijzondere dag mede mogelijk heeft gemaakt. Jumping Balloon is dus echt voor iedereen en dat maakt het ding bijzonder. Voor de toekomst staat nog veel op het programma, in 2005 wordt de ballon ingezet op een vaste locatie in Duitsland om precies te zijn in Eschwege

bij de Werretalsee, hier komt een waar Mekka voor duik, en klimsport en Jumping Balloon. Een Duitse ondernemer is voornemens meerdere Jumping Ballloons te kopen. Ook heeft Air Adventures plannen voor meer zuidelijke oorden, weinig wind veel zon en dagelijks een groot publiek. Dat zijn de ingrediënten voor Jumping Balloon op een vaste locatie. De generale repetitie heeft dit jaar plaatsgevonden op Recreatiepark Westerbergen te Echten, daar hebben we ervaren wat er tijdens een wekenlange inzet van de ballon komt kijken bij de exploitatie. Al met al was het een spannend maar vooral leuk seizoen met een fantastische crew. Zolang het weer het nog toelaat gaan we door en kan de ballon ingezet worden bij bedrijfsopeningen, productpresentaties en iedere denkbare vorm van Event marketing. Voor vragen kun je altijd contact met mij opnemen  onder nummer 050-5291410 of kijk op de website.  Robert Wilmer

Mijn Grande Amici Antonio Biasioli heeft niet stil gezeten en 2 modellen kalenders op de markt gebracht voor het jaar 2005. De eerste is een grote wandkalender en de tweede is een kleine tafelkalender. Beide uiteraard met prachtige foto's. Denk alvast even na over cadeautjes voor de kerst. Voor een ballonliefhebber is dit natuurlijk een mooi geschenk. Je vind alle informatie op de website van Antonio waar ook nog steeds een aantal prachtige fotoboeken te koop zijn. Je kunt contact met hem opnemen in het Engels, maar Nederlands is ook geen probleem.  Zijn grote liefde is een Belgische dame.     Bennie Bos

Een onuitsprekelijke titel maar wel degelijk een evenement wat de moeite van het bezoeken waard was. En daar dachten met mij vele duizenden andere bezoekers net zo over. Op de uiterwaarden van de IJssel, vlak voor de deur van Herberg “de Luchte” in het plaatsje Spankeren nabij Zutphen vond op 22 augustus een

ballonfiesta plaats met 15 ballonnen. Praktisch de complete A3 clan was aanwezig samen met ballonnen uit de stal van Van Loosbroek, Greetzz, Barends en Dutch Ballooning. Michel Slief was de initiatiefnemer en Adrie Spierenburg had het ballontechnische gedeelte onder zijn hoede genomen. Onder een stralend zonnetje puilde het terras van de herberg bijna uit zijn voegen en was de dijk bezaaid met toeschouwers. Het verkeer moest in goede banen worden geleid door vele ooms agenten want anders was er helemaal geen doorkomen meer aan. Adrie had mij ingedeeld in de grootste bak van Nederland, de 530. Lange Cor was gebombardeerd als launchmaster en scheurde constant het hele veld over op zijn Quad. Eén voordeel, Adrie en Cor waren nu even groot en konden op gelijk nivo met elkaar praten. Ons royale bakje werd bestuurd door Peter Kelder en was extra afgeladen omdat Jean Louis

Becker en 4 van zijn collega’s graag een lift wilden naar enkele kilometers hoogte om er daarna net zo makkelijk weer uit te donderen. Voor diegene die het niet begrijpen, we hadden 5 parachutisten aan boord. Peter stuurde ons de hoogte in en we keken neer op de ballonnen die nog opgebouwd werden waaronder de

haan en het hartje. Dat is dan gelijk het nadeel als je zelf gaat varen, je mist de dingen die nog op het veld gebeuren. De kleine Jacco was door Adrie uitgenodigd om mee te varen. Het manneke was 10 jaar maar maakte al zijn 6^e vaart vandaag. Het mondje van deze grote ballonfan stond niet vaak stil, “Ja, ik ben klein voor mijn leeftijd, ik ben 10 weken te vroeg geboren en woog toen net zoveel als een pond suiker en een half pakje tabak”. We koersten praktisch naar het noorden en lieten de Veluwe links liggen terwijl we snel verder stegen naar grote hoogte om de para’s te kunnen droppen. Christiaan Waard en Debbie Zonneveld stonden wat zenuwachtig te draaien terwijl Jean Louis hun de laatste instructies gaf. Deze twee zouden vandaag voor het eerst uit een ballon springen. Het eerste groepje van 3 maakte zich klaar en één van hen werd aangewezen als leider en moest het veld

uitzoeken om te landen. De anderen moeten hem volgen om straks weer gemakkelijk met het busje opgepikt te kunnen worden. De landing moest dus het liefst in de buurt van een weg plaatsvinden. Er werden afspraken gemaakt wie op welke hoogte de chute zou openen om geen botsingen te krijgen. “Hou de zon in

je rechter ooghoek” was de laatste tip. Een hoop geklauter door de mand en even later stonden ze alledrie op hun plaats. We zaten nu op 6000 voet. De één hing aan de rand, de anderen stonden er bovenop en hielden zich nog net aan de staalkabels vast. GO, en met een werkelijke rotgang waren ze verdwenen en wachtte iedereen aan boord dat de chutes open gingen. Na 5 seconden hadden de springers al een valsnelheid bereikt van 180 km/h.  De vrije val duurde 20 seconden waarna ze nog 4 minuten in de lucht bleven, zwevend onder de parachute. Hierna waren JL en Anouk Mommers aan de beurt. Anouk was ook al aanwezig geweest in de recordsprong van vorig jaar. Zij stond nu op de rand van de mand en JL hing daar laag onder om haar te kunnen filmen terwijl ze zich in de diepte storte. En ook deze twee waren gauw uit ons zichtveld verdwenen. De speciale helm die JL op zijn hoofd

heeft trekt altijd weer de aandacht. De helm is gebouwd in Amerika door de firma Bonehead en de camerabehuizing heeft JL zelf laten bouwen, daar zat ontzettend veel werk in. Hij heeft nu voor ongeveer 4000 euro op zijn hoofd. De helm bevat een videocamera die hij kan richten door een vizier dat hij voor zijn oog heeft en tevens een fotocamera die hij kan bedienen met een schakelaartje in zijn mond waarmee hij met zijn tong kan afdrukken. Het ziet er allemaal zeer bijzonder en heel futuristisch uit.

Peter zette de daling weer in want het zicht daarboven werd ietwat verhinderd door een nevel. Op 300 meter hoogte hadden we een prachtig en glashelder zicht op de stad Zutphen waar we op af dreven. Duidelijk te zien was de locatie van de jaarlijkse ballonfiesta bij de Bronsbergen in deze plaats. We kwamen weer in de

buurt van de IJssel en zouden deze gaan passeren. “Leuk voor een dipje”, zei Peter en ik dacht dat hij een grapje maakte. Iedereen keek hem aan maar in zijn ogen zag ik dat hij zijn zinnen allang gezet had op een bijzonder ogenblik. “Mensen, we gaan splashen”. Slik, kan dat met een ballon van deze omvang ?? Op het weiland voor de IJssel liet Peter de ballon laag boven de grond varen. Langs het water stond een rij bomen en daar wipte hij met het grootste gemak overheen. Direct daarna een daling richting het water. De mensen op de kade bleven stil staan en geloofden niet wat ze zagen. We gingen lager en lager en plots een lichte klap en massa’s water op de bodem van de mand. Iedereen vond het prachtig en schreeuwde en lachte terwijl ik een paar oorverdovende “IIIIHAAAAA’s” over het kalme water liet galmen. Peter brandde allang weer met alle 4 de branders om de mand uit de nattigheid te trekken.

Ongelofelijk, we hebben een Splash and Dash gemaakt . . . . met een 530, Waanzinnig. Onder uit onze mand regende het IJsselwater met bakken naar beneden waarmee we de kijkers op de kade nog even vriendelijk verrasten. Links van ons verscheen de splinternieuwe Robijn ballon en ook hij ging laag het water over. Peter

Barlo bleef echter netjes op enige meters boven de waterspiegel. Omdat wij alweer wat hoger zaten, schoof de Robijn keurig onder ons door en had ik een pracht van een foto onderwerp. De ballon met de 3 berekoppen koerste laag over de haven en hing even later in een enorme zwerm meeuwen.  We kwamen boven het plaatsje Joppe waar verscholen in de bossen kapitale huizen lagen. “We gaan denneappels plukken”, en inderdaad, de ballon ging laag over grote bomen vol met deze plakkerige dingen. Het was duidelijk niet de eerste keer dat Peter hier in de lucht hing. Verderop hing nog een A3 ballon boven het water terwijl de zon al aardig rood begon te kleuren. Onze piloot deed zijn best om vlak bij een collega te komen en we landden inderdaad in hetzelfde veldje, de crew stond ons al op te wachten. De ballon werd plat getrokken terwijl ik de chute er uit ripte. En dat zijn aardig wat meters touw in een ballon van deze

omvang. De passagiers vonden het prachtig om de ballon met een gewicht van meer dan 400 kilo in te pakken. Gelukkig maar. Ik vertelde JL later dat we een splash hadden gemaakt, “Ja , dat is jammer, maar je weet, ik blijf nooit zitten”.   Bennie Bos

Ik ontving een hele speciale uitnodiging om te komen crewen bij Dave en Kathy Reineke uit Illinois, USA. Dave en Kathy ontvingen een verzoek van Muir Moffit om deel te nemen aan 2 ballonfiesta's in Engeland, Bristol en Northampton. Zij maakten deel uit van een speciale groep van internationale piloten en hadden één ding

gemeen, ze waren de trotse eigenaars van mooie special shape ballonnen. Dave and Kathy hadden een extra bonus met hun ballon omdat hij volledig gerebuild was. De ballon was namelijk vroeger de

Mr. Potato Head maar was onlangs door Cameron omgetoverd naar Bud E Beaver. Zijn complete naam is Bertram Edward Beaver. Op vrijdagochtend zou de eerste officiele vaart worden gemaakt in Bristol. We hadden al geprobeerd om hem de vorige dag te inflaten maar het waaide te hard. Het was een hele uitdaging om de ballon voor te bereiden voor de eerste vaart, Bud heeft maar liefst 22 Velcro Rip panels en die moeten voor elke vaart dicht worden gemaakt. Na elke landing worden ze allemaal los getrokken om de lucht uit de ballon te laten. Eerst leggen we een groot zeil uit waarop de enveloppe wordt gelegd. Dit is een uitstekende manier om de ballon schoon te houden. Het mooiste plekje om te

crewen bij deze ballon is aan de toplijn en zeker als het je eerste keer is. Als de ballon met zijn gezicht naar de grond ligt heb je geen idee wat het is. Maar als hij langzaam omhoog komt zie je de pet van Buddie, dan de grote ronde ogen, zijn wangen en ten slotte de grote witte tanden en zijn blauwe voeten. Het is een

heerlijke knuffelbever. Lief en knuffelig, dat wel, maar er zijn minstens 10 crewleden nodig om de ballon in te pakken. Dave en Kathy hebben uitstekende crew voor beide evenementen. Het is hard werken maar het helpt als je samenwerkt als een team. We hadden veel plezier en kregen zelfs regelmatig extra hulp van de kinderen die na de landing bij de ballon aanwezig waren. Het enige wat we graag wilden was dat ze hun schoenen uitdeden zodat ze met elkaar over de ballon konden rollen om de lucht er uit te persen. Tijdens het Bristol weekend heeft Buddie 4 keer kunnen varen en maakte hij prachtige vaarten. In Northampton hadden we maar 2 mogelijkheden maar ook daar was de ballon geliefd bij het publiek. Buddie is nu terug naar Amerika waar hij moet varen in Reno. Hij is ook aanwezig in Albuquerque dit jaar en kijkt al uit om samen met vele andere specials te varen. Sarah Elston

De truckersdag in Coevorden werd alweer voor de 15e keer gehouden. Een druk bezocht evenement met 150 prachtige trucks. Dit jaar had men de festiviteiten uitgebreid met een heus ballonfestival. Coevorden is voor mij een thuiswedstrijd en rijdend naar de locatie kwamen we de één na de andere prachtige truck tegen en

op het grote startveld gelegen tussen het truckfestival en de grote hondevoer fabriek van Iams was het al een drukte van belang. Een mooi open veld zonder bomen en een stralend zonnetje. Meer dan 10 ballonnen lagen uitgespreid op het veld. Eén ballonspotter was zelfs op zijn brommertje helemaal vanuit Enschede gekomen, een rit van 1,5 uur. Het ballontechnische gedeelte lag in handen van Herman Kleinsmit en verantwoordelijk voor de sponsorballonnen was de (op dit moment) roodharige Gerda Weggemans. Ik pikte alvast de laatste nieuwtjes in ballonland op. Een zeer bekende piloot vertelde mij grote plannen voor de komende jaren maar daarover binnenkort meer in een volgend magazine. Zeer interessant voor een aantal Nederlandse teams. Van ons eigen team was de TV Drenthe en de Panda van het WWF aanwezig. Tevens de "Toyota" die ik al heel lang niet meer

gezien had met Monique Hoogeslag alsook de nieuwe "Venko" van Stuiver. Nienke had mazzel, ze kon met  Ronnie Kleinsmit mee in de Dreamflights ballon. Met weinig wind balanceerden de meeste ballonnen over de grenslijn tussen Nederland en Duitsland. Een gebied met boerderijen, nieuwbouw en windmolens.

Ik volgde de ballon in mijn eigen auto en probeerde er zoveel mogelijk onder te blijven via de kleine Duitse landweggetjes. In de verte hingen Monique en Yke met de "Toyota" en onze eigen "TV Drenthe" ballon gebroederlijk boven de inversielaag, een mooi gezicht. Monique Hoogeslag maakte onderstaande foto.

Tussen Coevorden en Schoonebeek ligt een windmolenpark en Ron koersde daar precies op af. Geen probleem, dan maar even wat hoger. Aj, wel een probleem, daar stond bijna geen wind en de ballon bleef stilhangen boven die enorme proppelers. Het leek heel erg op dat ene stukje reclame. Heel langzaam kreeg de ballon een krimpende stroming te pakken en kroop weer naar de vrijheid. Makkelijk te volgen voor mij (dacht ik). Terwijl Ronnie bezig was met de landing was ik bijna ter plaatse. Plots stond ik voor een klein beekje . . . en geen brug. Dan maar een weggetje terug . . . ook geen brug . . . De eerstvolgende mogelijkheid lag vele kilometers verderop. Shit, het ging zo goed, en dat zonder kaart. Nienke had haar twaalfde vaart gemaakt en kon nog nagenieten van het doopverhaal van piloot Erik-Jan Stoffel die op de Kavanagh ballon had gevaren en vlak naast Ronnie geland was. Beide

groepen konden nu mooi in één keer worden gedoopt. De stemming zat er goed in, zeker toen Erik-Jan een perfecte vertolking gaf van het meesterwerkje van Rooie Rinus en P. Daalemmer, "Jelle gaat lekker".

Hoezo, stugge Friezen.  Bennie Bos

Ik was me net aan het voorbereiden om als crewlid van mijn oom Marc Kremer mee te gaan toen ik een uitnodiging ontving tijdens de tweede ronde in december 2003 om zelf deel te nemen aan de Wereldkampioenschappen in Australie. Ik wist dat ik een kans maakte op deze uitnodiging maar toen ik hem

daadwerkelijk ontving was de gedachte aan zo’n grote wedstrijd toch enigzins beangstigend. Ondanks dat ik wel ervaring had in kleinere kampioenschappen, was dit toch een evenement van een hele andere klasse. Nadat ik er een paar dagen over had nagedacht, adviezen had ingewonnen van de meer ervaren piloten bij ons in de club en het enthousiasme zag van mijn trouwe crewleden Tom, Benoit en Philippe, nam ik het besluit om mij in dit avontuur te storten en de voorbereidingen in gang te zetten. Ik had al afgesproken met Schoeder Fire Balloons dat ik een demonstrator van hun kon lenen, echter in february besloot onze club, the Cercle luxembourgeois de l’Aérostation, om een splinternieuwe wedstrijdballon aan te schaffen. Een Schroeder 20/16 in de Luxemburgse kleuren, hetzelfde design als onze oude A-105 die inmiddels niet meer vaart. De ballon werd geleverd begin mei,

net op tijd om nog enkele oefenvaarten te kunnen maken op ons nationale kampioenschap eind mei waar ik derde werd (net als de afgelopen 2 jaren). Direct na het evenement werd de ballon ingepakt en verscheept naar Australie door onze sponsor Cargolux. Enkele dagen voor het begin van het WK konden we de ballon

weer ophalen in Melbourne. De 600 kilometer lange rit van Melbourne naar Mildura gaf ons een eerste indruk wat we konden verwachten van dat gebied, zoals de Australiers zeggen: “ je vind een hele hoop niks”. In Mildura verbleven we op een woonboot, wat een zeer orginele manier van onderdak was. Die woonboten waren prima, behalve tijdens de eerste nachten toen het zo koud was dat ik het nooit warm heb gehad en een aantal van ons een behoorlijke kou hebben gevat. Helaas kregen we niet meer de kans om een oefenvaart te maken voor het begin van het kampioenschap en zat dus onze eerste vaart vol met verrassingen. Windsnelheden, richtingen en vooral de omgekeerde positie van de zon was behoorlijk irritant. Het landschap was erg saai en vlak, zoals we verwacht hadden, de sturing was over het algemeen minimaal, de snelheid hoger en de navigatie heel moeilijk. Dit gold zeker voor het volgteam, die niet de

beschikking had over Ozie explorer en zich een weg moesten banen over een wir-war van niet bestaande wegen en een hoog aantal toeschouwers die massaal de ballonnen volgden. Mijn crew deed geweldig werk. Onze eerste vaart op zondagochtend met als opdrachten een FIN, PDG en een FON, was niet zeer succesvol

omdat we nog niet genoeg aan de omgeving waren gewend. Het was des te pijnlijk omdat Marc een 8e positie claimde en ik het met een 53e plaats moest stellen. Dit voldeed niet aan het doel wat ik voor ogen had, eindigen bij de eerste helft. De tweede vaart was pas op dinsdagavond en dat betekende dat we tijd genoeg hadden voor een testrit met onze 4,8 liter Nissan Patrol met een 140 liter tank door de waanzinnige Outback. De opdracht op deze vaart was een simpele PDG. De weerscondities waren werkelijk minimaal en na de ongelukkige beslissing om de ochtendvaart te cancelen, terwijl er toen bijna geen wind stond, nam de director nu het besluit om een massale start te maken.  De ballonnen zwaaiden alle kanten op, gaten werden gebrand, gelukkig niet bij ons en de quick release van mijn buurman weigerde waarna de ballon over het startveld sleepte. Door deze windsnelheden en het feit dat

duizenden mensen de wegen blokkeerden, besloot ik mijn co-piloot Benoit en onze Nederlandse observer Hylke Feenstra mee te nemen op deze vaart. Dat was een goede beslissing omdat de ballon goed warm was en daardoor stabiel kon varen onder deze omstandigheden. Omdat de observer meeging had ik ook niet de

angst dat de marker verloren zou gaan in het publiek of het veld omdat hij hem zou zien vallen. Dit was de enige vaart waar we moeilijkheden hadden met het vinden van een landingsplek omdat er rond Mildura veel grapes werden verbouwd. De plekken die overbleven waren heel klein of geblokkeerd door hoogspanningsmasten, irrigatiesystemen of andere ballonnen. Uiteindelijk landden we vlak na sunset in iemands achtertuin, tot groot plezier van de familie die daar woonde. Hun enthousiasme was een perfect voorbeeld voor de uitstekende Australische gastvrijheid. We kwamen met deze opdracht bij de eerste 30 wat ons in de totale ranking naar de 44e plaats bracht. Met zandstormen en windstoten tot 30 knopen was het niet mogelijk om te varen op woensdag en gingen we op kangoeroejacht. We kregen ze vanaf enige afstand te zien en konden helaas geen foto’s maken. De derde vaart op

donderdagochtend was een echte uitdaging. 5 opdrachten (FIN, PDG, HWZ, FON, FON), er was veel werk te doen. We scoorden op enkele meters van het Fly-in doel en de andere scores waren op een weg waarbij wij het geluk hadden dat onze markers niet kwijt raakten. Met deze vaart kropen we iets omhoog op de ranking,

4 plaatsen naar een 40e plaats. Die avond deden we mee met de night glow wat onze manier was om de organisatie te bedanken voor de uitstekende klus die ze geklaard hadden. Vrijdagochtend was alweer de laatste vaart van dit kampioenschap en dit zou onze dag worden. 4 opdrachten werden gegeven door wedstrijdleider Danny Galbraith (PDG, FIN, FON, FON). De wind was erg rustig en dankzij een hoog gesloten wolkendek was het erg stuurbaar, net zoals we gewend zijn bij ons in Luxemburg. We gooiden onze eerste marker op 25 meter van het doel en kregen daarvoor maar 400 punten. Maar bij de Fly-In pakte ik 60 centimeter (6e plaats), op de Fly-On 2 meter (2e plaats) en op de 2e Fly-On 3 meter (3e plaats). Het was een geweldige ochtend en deze prestatie slingerde mij naar de 23e positie in het algemene klassement en tevens beste Luxemburger. Beter dan in mijn stoutste dromen. Deze 16e wereld

kampioenschappen waren uitstekend georganiseerd en een ongelofelijke opgave voor de Australiers. Ik heb niet begrepen waarom een aantal piloten constant liep te klagen. OK, dit kampioenschap was veel duurder dan wanneer we hadden gevaren in Europa. En inderdaad was er weinig kans om te varen maar zo gaat dat

met ballonvaren en dat is zeker niet de schuld van de organisatie. Wij zijn in ieder geval zeer tevreden met de vaarten die we hebben kunnen maken, geen grove fouten en als resultaat een goede score. Het hele Luxemburgse team had een geweldige tijd en ik denk niet dat iemand van ons spijt heeft dat hij gegaan is. Sommigen van ons maakten van de gelegenheid gebruik om Australie te ontdekken en reisden naar de vele leuke spots die het land kent. (Cairns met het Great Barrier Reef en het tropische regenwoud, het magische Uluru, het Kakadu National Park en het fantastiche Sydney…). Het laatste teamlid kwam pas 6 weken nadat hij ons land verlaten had terug, net op tijd voor de Mobilux Trophy 2004 waar voor het eerst in de 8 jarige geschiedenis 7 wedstrijdvaarten hebben plaats gevonden. Het was voor mij een geweldige wedstrijdzomer. Als alles goed gaat zullen we weer

aan de start verschijnen op de Europese Kampioenschappen in Hongary, de Luxemburgse nationals en de Mobilux Trophy 2005. Groeten uit Luxemburg, Colin Weber   Op de foto staat Colin links met zijn team.

Op 29 september organiseert de Stichting Abraham Hopman een fakkelevenement. Op de dag dat het precies 200 jaar geleden is dat Abraham Hopman met zijn ballon in Rotterdam loskwam van de grond, hoopt de

stichting met een groot aantal ballonnen Rotterdam in "vuur en vlam" te zetten tijdens een spectaculaire night glow. In combinatie met deze night glow organiseert de Stichting Abraham Hopman een feest voor iedereen die bij het ballonvaren in Nederland betrokken is. Aan ballonevenementen kunnen altijd maar een beperkt aantal ballonnen meedoen. Dat is nu gelukkig niet zo. Op 29 september in Rotterdam kan iedereen meedoen! Dat feest moet een moment zijn waar alle piloten elkaar weer eens kunnen ontmoeten en waar we alle crewleden die zo nauw bij het ballonvaren betrokken zijn weer eens bij elkaar te hebben. Het is eind september bijna tegen het einde van het vaarseizoen. Misschien is het een goed idee voor alle VTV-houders en piloten om het fakkelfeest in Rotterdam te gebruiken om met alle bemanningsleden onder het genot van een hapje en een drankje nog eens terug te kijken op het

afgelopen vaarseizoen. Kijk voor verdere informatie en de uiteindelijke Go/NoGo even op de website van de Stichting Abraham Hopman. Anders dan op de site staat aangegeven, opgave is nog steeds mogelijk.

Let Op - Dit evenement is inmiddels gecanceld !!!

Toen wij in het jaar 2002 aan de Duitse kampioenschappen heteluchtballonvaren meededen, hadden we het doel voor ogen om ons te plaatsen voor de Wereldkampioenschappen 2004 in Mildura Australie. Dat doel hebben we bereikt en zelfs overtroffen want via de Schumacher manier van start – finish – winnen werden

we zelfs Duits kampioen. Onze deelname voor het kampioenschap in Mildura was zeker gesteld en in de aanloop naar dit wereldkampioenschap gingen we nadenken over hoe we ons hierop het beste zouden kunnen voorbereiden. Het was onze eerste deelname aan een wereldkampioenschap. Wat bij het Duitse kampioenschap anders was dan voorgaande jaren, dat was de manier hoe we met elkaar om gingen. Sinds Warstein 2002 streden de teams niet meer tegen elkaar, maar met elkaar. Ook bij het aanvaren van de doelen. Er ontstond een compleet informatie netwerk met het uitwisselen van gegevens over de manier waarop de doelen het beste te bereiken waren. Uiteindelijk werd iedereen voor het goede resultaat beloond of vond men bij een tegenvallend resultaat troost bij elkaar en goede moed voor de volgende opdracht. Sinds dit kampioenschap is bij de meeste teams de onderlinge afgunst uit vroeger

tijden verdwenen. Het was ons dus al snel duidelijk dat deze samenwerking tussen de Duitse teams op het WK een solide basis zou zijn voor goede resultaten. Volgens de succesvolste piloot van Duitsland , Uwe Schneider is het nivo van de Duitse Nationalmanschaft dusdanig hoog dat er voor alle teams een plek zou

kunnen zijn bij de eerste tien. Dit idee werd ook al bij de Europese kampioenschappen 2003 in Vilnius bevestigd. Het gaat in beginne daarom om de fouten tot nul te reduceren. Ook onze ballonnen, uitrusting, windmeetapparatuur en dergelijke, die we dankzij onze partners, de Warsteiner Brouwerij ter beschikking hebben, zou ons hoog op de lijst kunnen zetten. Na twee succesvolle oefenwedstrijden, de Belgische-Nederlandse kampioenschappen in mei en het Duitse “Marathon” kampioenschap in Gladenbach eind Mei, reisden we in Juni af naar Melbourne om de stress te ontvluchten en ons door een vakantie voor te bereiden op de grote wedstrijd. De prachtige gebieden zoals het zuid-Australische regenwoud brachten ons alle rust om de stress voor de grote wedstrijd te bedwingen. Helaas staakte mijn rug tot op de tweede wedstrijddag door de soms erg lage temperatuur op onze trip dankzij een verklemde

zenuw zodat ik mij als een oude kerel in de mand moest slepen. Deze problemen konden gelukkig door mijn team goed gecompenseerd worden. Ook de andere Duitse teams kwamen enkele dagen voor aanvang van de wedstrijd op de lokatie aan en hadden nog genoeg tijd om te wennen aan het tijdsverschil. Nadat alle

voertuigen, de ballonnen en de nodige apparatuur afgehaald, gecontroleerd en ingepakt waren gingen we op weg naar het inchecken. Hier werden we danig op de proef gesteld, de gehele ceremonie duurde enkele uren voordat we alle noodzakelijke zaken geklaard hadden. Hierna werden de wereldkampioenschappen 2004 in Mildura door een officiële begroeting , een General Briefing en een groot openingsfeest officieel voor geopend verklaard. De eerste wedstrijdvaart was voor zondag de 27e Juni gepland. De uitstekende sturing beloofde een interessante vaart. Al op deze eerste vaart vond er zeer interessant radioverkeer plaats op onze eigen frequentie waar ik achteraf graag een geluidsopname van had gehad. De eerste ballon van ons team moedigde de rest aan om het Fly-In doel precies zo, mogelijk nog beter aan te varen als hijzelf. De resultaten van deze vaart spraken voor zich. Alle 4

Duitse teams onder de eerste 10. Uwe stond op dat ogenblik zelfs op de hoogste positie en ik op de vierde. Als we dat eens zouden kunnen handhaven !! Helaas vielen de 4 volgende vaarten ten offer aan een frontensysteem boven Zuid-Australie. Pas op de 29^e konden we weer tijdens de avondvaart de lucht in.

Volgens de mening van alle deelnemers was de keuze om nu te starten een nog grotere fout dan de canceling van de ochtendvaart. Weliswaar stond er die ochtend enige wind op hoogte maar aan de grond was er geen probleem en had er best een meervoudige task in kunnen zitten. Helaas liet men de avondvaart doorgaan en werd een eenvoudige Pilot Decleared Goal uitgezet. Uwe had helaas door een communicatiefout de winddraaiing van het laatste half uur niet mee gekregen en met maar 230 punten zakte hij snel terug naar de 14^e plaats. Peter zakte naar de 23^e en Michael en ik maakten 2 plaatsen winst en stonden nu beidde onder de eerste 5. Wederom waren we voor de volgende twee vaarten weer overgeleverd aan de weergoden en konden niet eerder dan op 1 Juli weer de lucht in tijdens een interessante ochtendvaart met 5 opdrachten. Met de wind uit het westen kregen we

achtereenvolgens een FIN, PDG, HES, FON en een FON voor onze kiezen. Omdat de weersvoorspelling net als bij de vorige vaarten relatief onnauwkeurig was, moest ons eigen meetteam bestaande uit Adolf Kohl en Fredy Schneider een goede vaartvoorbereiding maken. De vaart zou ons ver naar het zuiden brengen. Helaas

was de keuze uit de mogelijke doelen voor de Fly-On hier erg beperkt. We besloten om bij de PDG een grotere afstand op de koop toe te nemen en ons te concentreren op de twee laatste doelen want die zouden we dan veel beter kunnen aanvaren. Deze beslissing was goed en bevestigde wederom dat we met onze samenwerking goed op weg waren. Op de total score na deze vaart waren weer alle Duitse teams onder de eerste 10 terecht gekomen. Uwe zat weer in de top 3 en ons team stond zelfs aan kop. Als we puur kijken naar de voorspelling voor de komende avond en ochtend, kan ik niet precies zeggen wat voor een soort weer ik nu het liefst zou hebben. Is het slecht weer, dan blijven we met 600 punten voorsprong op de eerste plaats staan. Is het vaarbaar weer, dan moeten we met een enorme druk op onze schouders de nog resterende opdrachten uitvoeren. Helaas zijn er tot nu toe nog maar 9

opdrachten uitgevoerd en op die manier winnen is niet bepaald wat ik wilde. Gelukkig hoeven wij die beslissing niet te nemen en wachten we geduldig op de zaken die komen. Die avond werd de vaart warempel wegens slecht weer afgeblazen. De vooruitzichten voor de komende ochtend zagen er echter een stuk rooskleuriger

uit en ik was benieuwd of ik die nacht slapend door zou kunnen brengen. Ik ging vroeg naar bed en bij een hoorspel van Harry Potter viel ik al heel gauw in een diepe slaap. De volgende ochtend om 6.30 weer een briefing. Met een tasksheet en de daarbij horende 4 markers voor een PDG, Fly-In en 2 Fly-on’s werden we begroet. De laatste jaren is bij ons de gewoonte ontstaan dat de piloot op de slechtste plaats op de laatste vaarten dienst gaat doen als windmeetballon voor de andere teams. En zo bood Peter ons zich zijn diensten aan na de briefing. Echter ditmaal zat voor hem ook nog de kans er in om bij de eerste 10 terecht te komen. Nadat we zoals altijd weer door ons meetteam van optimale informatie waren voorzien, kozen we een plek met de windrichting naar het Fly-In doel. Nadat Michael zijn marker weer uit de ventilator had gepeuterd (dat stukje heb je al eerder kunnen lezen), lagen alle

Duitse markers, net zoals nog 30 andere, binnen 10 meter van het doel. Nadat ook de andere doelen keurig waren aangevaren, landden alle vier Warsteiner ballonnen stof aan stof op de waarschijnlijk groenste weide in een omtrek van 200 kilometer. Deze landing onderstreept nogmaals onze strategie om samen te werken. Met

plaats 1, 2, 8 en 16 eindigden onze teams op deze 16e Wereldkampioenschappen in Australië en kon ik na Benedict Haggeny in 1989 deze prijs naar Duitsland halen. Op de terugreis keerde na een aantal turbulente dagen eindelijk de rust weer. Op die dag was ik ’s ochtends ontwaakt uit een nare droom waarbij ik na correctiepunten aftrek toch op de derde plaats terecht was gekomen. Pas nadat ik me kon herinneren dat wedstrijdleider Danny Galbraith mij toch werkelijk op het podium de grote bokaal had overhandigd, keerde ik weer naar de werkelijkheid terug, het was maar een droom.  Uiteraard wil ik niet verzuimen om me via deze weg te bedanken bij mijn team en de andere Duitse teams voor de geweldige samenwerking. Ik weet zeker dat er in de toekomst op de weg zoals we deze in Mildura zijn ingeslagen, meerdere grote overwinningen zullen volgen.   Markus Pieper

Op het veld rent een hond met een bloedgang achter een pakwerker van de vliegbasis Twente aan. De crewleden met donkere kleding blijven voor de zekerheid even stil staan. De hond zou zich maar vergissen en aan jouw arm gaan hangen. Dan kun je het bier drinken de eerste weken wel vergeten. Achter mij glijden

twee mensen onder een matrasparachute enkele meters met hun reet over het groene gras en op het eiland starten de propellers van de heli. De dames van de snackkar kunnen de drukte nauwelijks aan terwijl in de ballon souvenirwinkel weer een aantal

T-shirts over de toonbank gaan. Al enkele dagen aan de gang maar zeker op de zaterdagavond een lust voor het oog, Twente Ballooning op de mooie locatie van het Hulsbeek in Oldenzaal. De zon had de hele dag flink zijn best gedaan en dat motiveerde velen om die avond een bezoekje te brengen aan deze meeting van alure. Willy Trap liep met een grote tros helium ballonnetjes over het veld. Blijkbaar had hij mijn artikel gelezen in het vorige magazine over Cluster Ballooning en wilde hij een poging wagen. Helaas Willy, daar zijn nog wel een paar honderd extra ballonnetjes voor nodig. Blijf sparen. Inmiddels waren de jongens van het luchtschip al bezig met de

voorbereidingen. Op het VIP terras werden ons nog enkele lekkere hete bitterballen aangeboden terwijl Johan de Vries begon met zijn aankondigingen van de ballontrailers die nu het veld opreden. Het verheugde mij om te zien dat Remmelt nu eindelijk een fatsoenlijke aanhanger had in de kleuren van de sponsor.

Al gauw liep ik de keukenspecialist uit Eibergen tegen het lijf. Dit is de enige meeting waar ik steevast elk jaar de piloot van de Hupselse Ballon Sociëteit met baard in witte overall tegenkom. Harrie Tijhuis maakt altijd even tijd voor een praatje. Voor mij een aantal interessante ballonnen op het veld waaronder de nieuwe

knalgroene "Koopmans", de "Keur Kozijn" en de oude PTT ballon. Leuk om de oude olifant uit Borken te zien liggen maar nog meer was ik verheugd bij de aanblik van een ballon waar blijkbaar wielen onder zaten. Juist, de oude Nissan Micra special shape was na 10 jaar ook weer van de partij. Meteoroloog Jacob Kuiper had groen licht gegeven voor vanavond. De vorige dag werd de meeting op voorhand gecanceld in verband met het slechte weer. Alle teams waren toen wel gewoon naar de tent gekomen en men heeft er op een Twentse traditionele manier zeker een leuke avond van kunnen maken. Erg sympathiek van die mannen om Rien niet alleen met al dat bier te laten zitten. Het luchtschip maakte een prachtige start met de eerste passagiers van de sponsor en al gauw werd hij gevolgd door diverse kleurrijke ballonnen. Er bleek amper wind te staan. De ballonnen gingen over het water en naar die richting

heb je het langste zicht.  Al gauw hing de lucht vol terwijl het luchtschip zijn rondjes maakte. Dat leverde zeer mooie plaatjes op zoals die ene waarbij het net leek alsof de sigaar een landing ging maken op de "Casparie". De "Nissan" werd volgeblazen door Eagle John die voor de gelegenheid het bedrijf in Slowakije even had verlaten. De auto was nog steeds in prima conditie, nog geen ster in de voorruit.

Ik kreeg enorme leuke beelden voor mijn lens en ik was blij met deze avond die als geweldige afsluiting van deze Twente Ballooning 2004 mocht gelden. Het luchtschip trok nog lang zijn rondjes terwijl de zon allang geen zin meer had. Maar ook dat leverde prachtige plaatjes op. Heel veel foto's en de slideshow kun je bekijken via de optie "Ballooning Pictures" bovenaan deze site.  Bennie Bos

Deze ballon is gemaakt ter gelegenheid van het 500 jaar bestaan van Brazilie en is gebouwd door Prefeitura Sao Paulo. De ballon heeft een experimentale status. De foto werd gemaakt door Luc van LBL Portugal.

De foto werd gemaakt door de Nederlandse piloot Wout Bakker terwijl hij een vaart maakte in St Jean sur Richelieu, Canada. Wout vertrekt volgende maand naar het prachtige gebied Capedocie in Turkije. Ik ben zeer benieuwd naar die foto's.

Jan ten Caat maakte deze foto terwijl de ballon langs de nieuwe melkfabriek aan de A37 ging.

Een foto van de eerste editie van Eindhoven

Ballooning gemaakt door Alain Schepers.

Wouter de Clerck bezocht de expositie van de

Breitling Orbiter in de Gasometer in Oberhausen en vond het geweldig. Deze "Winds of Hope" is nog tot eind oktober te bezoeken. Meer info op de website.

Crewlid Hendrik van Ballonsport Haven maakte deze foto na de geslaagde bootvaart door de lucht van Jelke Haven en dat is diegene die als een malloot met zijn duim omhoog zit.

Soms kunnen hele eenvoudige foto's een hoop schoonheid vertonen. Deze foto van Guido van der Velden is daar een goed voorbeeld van. Guido vaart freelance en passagiers in Portugal.

Geen ballon maar wel mooi. Gerben van Beek, ballon en helifanaat stuurde deze foto van een Dauphin die normaal geel is maar voor één dag zwart. Red Bull ready for take of at mysteryland.

Robert Cross organiseerde een ballonfiesta ter afsluiting van een militair vliegfeest op het Old Warden airfield in Bedfordshire, England.

14 ballonvaarders maakten van de gelegenheid gebruik om hier te mogen varen. De foto is gemaakt door Steve Le-Vien.

Ook deze foto is gemaakt door Steve Le-Vien en ook deze ballonnen staan ter opluistering bij een vliegtuigshow, de RIAT 2004.

Naar jaarlijkse gewoonte op het eerste week-end van St-Niklaas vinden de sterfeesten plaats. De Ster is een recreatiedomein waar men kan luieren, zwemmen en relaxen. Tijdens die feesten werd er (hoe kan het anders voor St-Niklaas) een ballonmeeting georganiseerd. De voorspellingen gaven een kans op onweer,  dus dat was niet zo best. Toch gingen wij er met volle moed naartoe. Aangekomen op het park spraken we met wat

teams en kletsten wat bij. Na een hele dag van animatie voor kinderen en waterski’s, was er om 18u00 uur een briefing voor de piloten. Er zou gestart worden maar er was wel onweer op komst, dus alle teams reden vroeg het veld op en begonnen uit te pakken. De eerste ballon (hoe kan het anders) was de OO-BNI, deze word namelijk gesponserd door het recreatiedomein en de stad St-Niklaas. De ballon vertrok rond 18u45 de lucht in, de bewolking die er was begon af te nemen en heel rustig vertrok de ballon over de bomen recht het land van Waas in. Er zijn 2 opstijgvelden, de voetbalterreinen en een andere achter de bomen. Vroeger stegen de ballons ook op de ligweide op, maar omdat de boompjes er wat groot geworden zijn stijgt de andere helft net aan de andere kant van het water op. De wind zat goed, de andere ballonnen kwamen allemaal langs de voetbalvelden. Ook waren er enkele Shape ballons aanwezig waaronder de Kiekeboe,Bavik en de sinaasappel. De 30 ballons waren in een mum van tijd de lucht in. Nadat we nog even iets gedronken en gegeten hadden, in afwachting van het vuurwerk, gingen we reeds aan de uitgang staan omdat er zwaar onweer op komst was, dat was de reden dat de ballons vroeger de lucht in gingen. Meer dan een paar druppels en wat flitsen was het niet. We genoten van de lasershow en een spetterend vuurwerk en iedereen kon weer tevreden naar huis keren. Wie weet, op naar volgend jaar. 

Erika Podolski

Nienke had het er maar druk mee. Een tijdje geleden werd ze benaderd door de redactie van het Fox Kids Magazine, een populair kinder blad. Of ze foto's en tekst kon leveren voor het magazine van september. Aandacht voor de ballonsport is natuurlijk altijd goed en dus dook ze met haar neus de digitale boekenkast in. Het moesten natuurlijk wel hele mooie foto's zijn en daar moest dan ook nog de begeleidende tekst bij worden verzonnen. Na wat over en weer gemail over de precieze inhoud kregen de pagina's gestalte. Het resultaat kun je zien in het nieuwste Fox Kids magazine van september wat nu in de boekhandel ligt.  Bennie Bos

Op 1 september 2004 maakte Henri van Bommel de 1^e en dus de “doop-vaart” met de PH-BSD van Someren naar Vlierden. Een mooie vaart van 1 uur en 35 minuten. Bijgevoegde air-to-air foto is gemaakt vanuit de

PH-BLN die hun volgde.

Houd de ballon op de linkerfoto maar in de gaten. Hij is sinds kort in het bezit van Johannes Kooistra die hem gaat gebruiken als wedstrijdballon. De ballon is geimporteerd uit Sweden en was eerst van Crister Friborg. Deze heeft de ballon laten rebuilden en daarna bijna direct verkocht. Dus een praktisch nieuwe ballon. De letters GP stonden er al op. Johannes weet nog niet of hij ze er af haalt. Het staat natuurlijk wel voor Grand Prix. Het speciale mandje is een meter bij een meter. Het kenteken van deze ballon wordt PH-ITS.

De ballon rechts heet "Wings of Wind" en is een zelfbouwproject van Keith Sproul

Ultra Magic S-160, USA

Ultra Magic N-300, Turkije

Ultra Magic M-145, Duitsland

"Touchdown" rugbybal, USA

Ultra Magic S-90, Italië

Ultra Magic, S-90, Italië

Kubicek BB26, Zwitserland

Kubicek BB45, Zwitserland

Kubicek BB42z, Duitsland

De bouw van de nieuwe ballonfabriek van de firma Kubicek in het Tsjechische Brno vordert gestaag. Ik hoop volgend jaar toch echt mijn glaasje te kunnen heffen in het nieuwe pand. Enkele foto's van de bouw.

Tijdens onze vakantie in Frankrijk vlak bij Il Brochard bood de campingeigenaar zijn gasten aan om met een luchtballon de camping van boven te bekijken. Hiertoe zou op een speciaal veld aan de overkant van de rivier een ballon opgelaten worden. Het was in die periode erg warm en kurkdroog. Vol goede moed begon het ballonteam de ballon en zijn onderdelen uit te laden en klaar te leggen voor het oplaten.

Nadat de ballon was uitgerold, de mand klaarstond en de auto’s een stuk waren weggereden kon de ballon worden opgeblazen. Toen de ballon voldoende gevuld was met lucht moest de brander er bij om deze lucht op te warmen zodat de ballon kon stijgen. Waar echter geen rekening mee was gehouden was het zeer droge en brandbare gras waarin men de ballon had neergelegd. Zodra de brander aangezet werd om de lucht in de ballon op te warmen vatte het gras waarin de ballon lag vlam. Hierdoor ontstond een gat met een grootte van circa 4 meter in de ballon. Veel geschreeuw en paniek maar er was al niets meer te redden.

Brandblussers waren niet voorhanden en moesten eerst gehaald worden. Enige tijd later stond er zoveel gras in de brand dat de ballon niet meer te redden was en geheel verloren ging. Als laatste viel de mand ten prooi aan de vlammen waarbij met een grote knal ook de aanwezige gasflessen de lucht in vlogen. De plaatselijke brandweer kwam om het vuur te doven maar alles wat over bleef was het geraamte van de mand met zijn branders……. En net als in Nederland kwam ook hier de gendarmerie toen alles achter de rug was………

Alfred Herbers

Ik zou bijna zeggen, zoek de verschillen en kleur de plaatjes, maar het gaat hier om een zeer ernstige zaak. Tenminste volgens de inwoners van de plaats Albequerque in New Mexico. De poster hieronder is de officiële verzamel poster van de grote ballonfiesta van dit jaar. Kijk goed naar de plaatjes en je ziet dat op het eerste beeld een aantal extra cactussen staat afgebeeld. En daar wringt nou net de pantoffel.

Deze cactus van het type Saguaros komt helemaal niet voor in Albuquerque. De maker van de poster is overspoelt met boze brieven en emails en zelfs in de locale media kreeg dit item heel veel aandacht. De poster moest veranderd worden naar het rechter beeld. Een extra duur jaar voor de verzamelaars. Bud Brimberg van de firma Procreations die al sinds 1979 de posters voor de fiesta maakt zegt, "een hoop gedoe om een enkel plantje" Er is overeenstemming bereikt dat de eerste poster wel verkocht mag worden maar niet als de officiële poster.   Bennie Bos

De 48e editie van de fameuze Gordon Bennett-race werd dit jaar gehouden in Thionville, een Frans stadje zo’n 30 kilometer onder Luxemburg. De start was voorzien voor 28 augustus, in de nacht van zaterdag op zondag. Het is dan bijna volle maan, en dat is natuurlijk gunstig voor de gasballonvaarders. Voor de zekerheid

besluiten we er het hele weekend te blijven, en reserveren we een hotel van vrijdag t/m maandag. Zo kunnen we zonder problemen blijven als de start één of twee dagen later zou plaatsvinden. Het is de week vóór het Gordon Bennnett-weekend nauwelijks droog geweest. Ook op onze vertrekdag ziet het weer er niet best uit. In Nederland en België moeten we door de regen rijden, maar in Frankrijk is het gelukkig droog. Eenmaal in Thionville breekt de zon zelfs door, en hebben we goede hoop dat de avondvaart van de heteluchtballonnen toch door kan gaan. Enkele ballonnen zijn zelfs al op het plein uitgelegd, maar helaas… de wind neemt niet in kracht af, en de opstijging wordt afgelast. Ondertussen zijn de crews van de gasballonnen al druk bezig met het vullen van de benodigde zakken zand. De zandzakken worden zorgvuldig onder plastic opgeborgen, zodat ze deze nacht niet nat zullen worden. Dat zegt

genoeg over de weersverwachting! Voor de zekerheid toch maar even om zeven uur op de zaterdagochtend naar buiten gekeken. Het is zwaar bewolkt, en de straten voor ons hotel zijn een beetje nat: snel het bed maar weer in, de ochtendvaart zal wel niet doorgaan. Vanuit ons hotel is het nog geen vijf minuten lopen

naar de Place de la Liberté, het plein in het centrum van de stad waar de ballonnen zullen opstijgen. Aan dit plein ligt ook de sportzaal, waar de briefings plaatsvinden. Om 10.00 uur is er de briefing voor de Gordon Bennett-deelnemers. Het belangrijkste punt bij deze briefing is de informatie van de meteo. Zaterdag zal het gaan regenen, in diverse variaties: weinig regen, veel regen en geen regen. Geen geschikt weer om op te stijgen dus! De verwachting voor zondag is iets beter, het zal voornamelijk droog zijn. Maar als de ballonnen ’s ochtends zouden opstijgen waait het waarschijnlijk nog te hard, waardoor de ballonvaarders snel het zojuist overgetrokken buienfront weer zullen inhalen. Voor maandag en dinsdag wordt er opnieuw veel regen verwacht, dus de beste tijd is om zondagavond op te stijgen, tussen zes en acht uur. Dit plan heeft onze volledige instemming: kunnen we ook eens

gasballonnen fotograferen bij daglicht! De windrichting zal de ballonnen dan richting Polen brengen, en wellicht is Zweden of Finland dan mogelijk. De wedstrijdleiding somt in ieder geval alle mogelijkheden op om via de veerboten weer zo snel mogelijk terug te komen. Dit levert wat gegrinnik op bij de meeste teams, maar

later zal blijken dat dit hele nuttige informatie was! Na afloop van de briefing gaan we naar de sportzaal ernaast, waar de computers staan. Daar zijn de Vlamingen Luc, Donald en Luc al druk bezig met het updaten van hun gasballonsite. Wij mailen de thuisblijvers even dat de start uitgesteld is, zodat ook zij hun plannen kunnen bijstellen en wellicht nog naar Frankrijk kunnen afreizen. Eén dag uitstel dus. Een vrije dag die door het Engelse team gebruikt wordt om de scheurbaan van hun Zwitserse ballon Motor Colombus te inspecteren en te repareren. Na het regelen van ballonpost en het aanschaffen van de nodige souvenirs strijken wij neer op een terrasje tegenover de Place de la Liberté voor een kopje cappuccino, in het gezelschap van Gé Lazárom en Henk-Jan Rem van de Luchtvaart Historische Vereniging uit Den Haag. Nog gezelliger wordt het als ook Albert Vandenbemden en zijn vrouw bij ons

aanschuiven, en ons trakteren op een tweede bakje koffie. Albert vertelt heel enthousiast diverse humoristische anekdotes over zijn ballonvaarten. En vertellen dat hij kan! Hij is bezig een aantal van deze verhalen op schrift te stellen, waarna het als boek uitgegeven zal gaan worden, zowel in het Frans als in het

vlaams. Vandenbemden eindigt elke anekdote dan ook met: dit had ik jullie niet moeten vertellen, nu kopen julllie straks mijn boek niet meer! Deze middag hoeven we ons gelukkig niet te vervelen. In de stad zijn op diverse lokaties tentoonstellingen te zien. We beginnen met de expositie “Sur un air de réclame” in een zaal van de bibliotheek. Het is een tentoonstelling die ons reklame-uitingen laat zien, met name uit de begintijd van de luchtvaart. Natuurlijk werd ook de ballonvaart gebruikt om produkten aan te prijzen. Leukste voorwerp vond ik toch wel het sardineblikje met een prent van een mooie gasballon erop. Hierna bezoeken we “Machines Volantes et Leonardesques” in het Casino Municipal de Thionville. Dit is een kunstzinnige tentoonstelling gebaseerd op ideeën van Leonardo da Vinci: een veelvoud van tekeningen en modellen van vliegmachines uit de tijd dat de mens nog niet kon

vliegen. Terwijl het (eindelijk) lichtjes begint te regenen lopen we naar de Beffroi. In de benedenzaal van deze historische toren in de binnenstad is een tentoonstelling over vliegers te zien (Legendes et Traditions du Cerf Volant). Hier besteden we maar niet al te veel tijd aan. Het is al weer droog als we naar de

middeleeuwse verdedigingswerken lopen. In een toren van de oude stadsmuur is een oudheidkundig museum gevestigd, waar één zaal geheel gewijd is aan de Zeppelin in Lorraine. Op grote ronde panelen krijg je de historische feiten voorgeschoteld m.b.t. de Duitse zeppelins en Franse luchtschepen die hier ooit gebaseerd waren. Hieruit blijkt dat het enige civiele luchtschip in Metz van voor de 2e wereldoorlog geen lang leven beschoren was. Slechts enkele maanden kon er mee gevaren worden, en er volgde dan ook een aanklacht tegen de fabrikant vanwege de grote poreusheid van de stof! Ook in de sportzaal, waar de briefings gehouden worden, zijn tentoonstellingen te zien. Maar wij komen daar vandaag nog niet aan toe, we zijn er net op tijd voor de briefing van de heteluchtballonvaarders. Ook al was er veel regen verwacht, het blijkt allemaal mee te vallen en er kan gevaren worden. Maar alleen de

ballonnen van de organisatie zullen opstijgen vanaf de Place de la Liberté, het plein in het centrum van de stad. De wedstrijdvaarders stijgen op in een park bij Volkrange, net buiten Thionville. En dat zullen nu juist de interessantste ballonnen zijn… Maar Christoff Deyaert weet het park wel te vinden, en samen met Jan

Vermeulen rijden we met hem mee naar het opstijgveld. Helaas is de animo om op te stijgen niet erg groot. De wedstijd blijkt afgelast te zijn, en er is maar één Engelsman die hier toch opstijgt. Als we terugrijden naar Thionville zien we daar een tiental ballonnen in de lucht… Blijkbaar hadden we beter in de stad kunnen blijven! Maar gelukkig voor ons zijn het stuk voor stuk bekende ballonnen van Chambley, terwijl wij een voor ons onbekende Engelsman konden fotograferen. Na het eten in de binnenstad gaan we weer naar de Place de la Liberté voor de night-glow. Dit stond oorspronkelijk niet op het programma, maar was voor de omstanders heel leuk om te zien. Vier grote luchtballonnen en drie miniatuurballonnen waren er aan het fakkelen, totdat een regenbui er een eind aan maakte! Gelukkig is het hotel vlak bij, en zijn we er binnen vijf minuten – erg nat zijn we niet geworden. Maar wat is er met het

weer aan de hand? Hoe betrouwbaar zijn de verwachtingen van de meteo-man? Hij had voor de hele zaterdag veel regen verwacht. Pas om half tien ‘s avonds kwamen de echte regenbuien er aan, betekent dit dat alles weer opgeschoven gaat worden? Hoe zou het weer morgen zijn? We kunnen alleen maar afwachten.

Helaas hebben we geen weerman op onze tv in het hotel kunnen vinden. Dus kijken we maar naar een Frans-sprekende James Bond in de beroemde film “Demain ne meurt jamais”… De wekker werd gezet, en om zeven uur in de ochtend lopen we weer naar het startveld. Het is zwaarbewolkt, en er zijn nog weinig aktiviteiten op het plein. Dan begint er wat aktie te komen, en om vijf voor half acht stijgt de eerste ballon op. Ook de buitenlandse ballonvaarders zijn er bij, met als leukste wel een Russische Kubicek. Deze had vroeger de registratie RA-0073, maar is onlangs omgeregistreerd tot RF-0033R. Voor ons als spotters extra leuk! Het weer klaart op, en af en toe komt de zon er bij als de gasballonvaarders aktief worden. Als eerste wordt om half twaalf de Duitse Warsteiner-ballon D-OBCW gevuld. Hierna maken we een stadswandeling om alle bezienswaardige gebouwen van Thionville te bekijken. Na een uur zijn

we weer terug om te kijken hoe de gasballonnen er bij staan. Inmiddels zijn er vijf en een halve ballon gevuld. Na een uitgebreide fotosessie gaan we even naar het lokale vliegveld om daar te spotten. Een Britse helikopter en een Italiaanse zwever blijken de interessantste toestellen voor ons. Als we via een toeristische

weg terugrijden komen we nog bij het cultureel centrum Jacques Brel. Helaas is de ballonposter-expositie pas weer van 2 tot 12 september te bewonderen, dus we moeten hiervoor nog eens terugkomen! Vanaf half vier zijn we dan weer bij de gasballonnen. Één voor één worden ze gevuld, langzaam maar zeker komt het hele plein vol te staan! Hier is ook de Nederlandse Festo-ballon bij, maar deze wordt gevaren door een Oostenrijks team. Na een wandeling over het plein ga ik nog even naar de computers om mijn mail te checken. Opeens zegt Christoff, die achter de computer naast mij zit, dat er ook weer een Duitse ballon gevuld is. Wat er achter hem op het plein gebeurt ziet hij via de webcam op zijn computerscherm! Ik ga maar snel weer naar buiten, want het is toch leuker om de ballonnen in het echt te zien. Een Franse ballon, die buiten de wedstrijd om post zal vervoeren, kiest alvast het luchtruim. Hij wordt nagekeken door de man die de ballon ooit gebouwd heeft, Albert Vandenbemden. Ondertussen gaat het vullen van de wedstrijdballonnen door. De Amerikanen zijn aanwezig met hun superlichte ballonnen, die alleen goedgekeurd zijn voor helium. Willy Eimers heeft een gloednieuwe ballon meegenomen: een witte Warsteiner-ballon. Een witte ballon heeft volgens hem veel voordelen ten opzichte van een gekleurde ballon, maar het viel niet mee om de brouwer van het gele vocht zover te krijgen dat hij een witte ballon sponsort! "We verkopen toch geen melk". Na de laatste briefing werd deze ballon gedoopt. Naast champagne en Warsteiner-bier kwam hier ook rode wijn bij aan te pas. Dit kwam wel goed uit, want ik begon al een droge keel te krijgen… Bij de tweede opstijging van deze ballon (in Warstein) vertelde

Eimers me dat hij achteraf heel tevreden is over de witte ballon, de verwachtingen zijn inderdaad uitgekomen. Als co-piloot van Eimers tijdens de Gordon Bennett was helaas Bernd Landsmann uitgevallen vanwege een ziekenhuisopname. Als vervanger gaat nu Ulrich Seel mee, door ons al gauw Herr Seele

genoemd. Nee, Kamagurka heb ik er niet gezien… En dan is het zover. De eerste ballon wordt richting het podium geschoven voor de start. Het is de “Petit Prince”, de ballon waarmee de gebroeders Leys de afgelopen drie jaar hun overwinningen behaalden. Maar omdat zij niet meedoen dit jaar, wordt de ballon gevaren door het team Belgie 2 van Bob Berben en Benoît Simeons. Op de foto staan beide heren klaar voor de start terwijl de ballon wordt uitgewogen door het startteam. Hierna stijgen de ballonnen één voor één op vanaf het podium, midden op het plein. Telkens klinkt het volkslied van de deelnemers door de luidsprekers, vanaf het moment dat de ballon op het podium staat. Het Franse team heeft echter iets meer tijd nodig om de ballon goed uit te balanceren op het podium. Het volkslied is dan ook al afgelopen, voordat de ballon is opgestegen. Maar dit is voor de organisatie geen probleem. Tot grote hilariteit van

het publiek begint het Franse volkslied gewoon voor een tweede keer! Het is een prachtig gezicht om alle gasballonnen te zien opstijgen. En dan is het voorbij, het plein is weer leeg. Voorbij? Nee, nu begint het pas! Op de website van de organisatie staan de posities van alle deelnemers, en zo kan iedereen de wedstrijd op

de voet volgen. We gaan dan ook naar de sportzaal, waar de computers staan. Elk uur worden de posities doorgegeven, en zo blijven we goed op de hoogte. Tenminste, totdat de computers weggehaald worden! Het is immers al zondagavond, tijd om de zaal weer te ontruimen. Gelukkig blijft de actuele stand te zien op grote schermen in de sportzaal. De volgende ochtend genieten we voor het laatst van een vers Frans croissantje met jus d‘orange bij het ontbijt. In het hotel nemen we afscheid van de heren Lazárom en Rem, die weer richting Den Haag vertrekken. Daarna gaan wij nog even in de sportzaal kijken, we zijn natuurlijk benieuwd naar de actuele stand van zaken. Gelukkig zijn de grote schermen nog aan. De ballonnen zijn vannacht aardig opgeschoten, de meeste zijn nu in de omgeving van Berlijn. Nu wij ook zo gaan vertrekken, heeft Jan nog één wens: hij wil op de foto samen met Pilatre de

Rozier. En dat kan. Op de tentoonstelling in de sportzaal zit Pilatre (of een pop met zijn kleren aan) achter een tafel te schrijven. Jan gaat er naast zitten, en zo kan ik ze samen op de foto zetten. Ik zeg Jan dat hij even iets anders moet gaan zitten, waarop Jan nog even antwoordt. Op dat moment komt er een verbaasde

mevrouw van de organisatie van achteren. Zij kon alleen mij zien, terwijl ik de foto maakte. En dat ik dan tegen Pilatre praat is nog tot daar aan toe, maar nu Pilatre iets terug zegt komt ze toch even kijken hoe dat kan! Vanuit Thionville hebben de ballonnen eerst een oostelijke koers gevaren, en nu zijn ze onder invloed van een stroming die hen naar het noorden voert. De grote vraag is dan: landen de ballonnen in Noord-Duitsland/Polen, of steken ze de Baltische Zee over naar Scandinavië? Terwijl de ballonnen verder noordwaarts gaan, rijden wij ook weer naar het noorden. We kiezen voor een toeristische route via de vliegvelden van Luxemburg, Spa, Luik, Maastricht en Eindhoven – zo kunnen we nog even vliegtuigen spotten. Thuisgekomen meteen de computer weer aan: het is spannend! Een front ten zuiden van IJsland is snel dichterbij gekomen, en dit kon nog wel eens van invloed zijn. Wat doe je als

ballonvaarder: riskeer je de oversteek met de kans om in slecht weer terecht te komen, of kies je voor een veilige landing zover oostelijk als mogelijk is? We zien de verschillende strategieën: laag varen om weinig ballast te verbruiken, of hoog varen om zo oostelijk mogelijk te komen, en zo de verste afstand af te leggen.

Op bovenstaande foto Benoit op grote hoogte aan het broodnodige zuurstof en de heren De Cock en Van Havere tijdens de start. De meeste ballonnen landen in Polen, waarbij België 2 (zie foto onder) het verste komt. Eigenlijk vinden we dat de Pool Makne ook een prijs verdiend heeft: hij landt het dichtste bij zijn huis…

Uiteindelijk zijn er nog vijf teams in de lucht, drie boven Noorwegen en twee boven de Baltische Zee richting Finland. Het Belgische team van Philippe de Cock en Ronny van Havere ligt vooraan. Na hun landing in Zweden worden zij voorbijgegaan door een Oostenrijks team, dat 65 kilometer verder de landing inzet. Twee Amerikaanse ballonnen en het Duitse team van Eimers/Seel zijn dan nog in de lucht. USA 3 (Sullivan en Levin) bevindt zich boven Zweden, de anderen varen een stuk oostelijker, eerst boven de Baltische Zee en later boven de Botnische Golf. Omdat zij boven water varen verbruiken ze minder ballast, maar het gaat wel een stuk langzamer! Als USA 3 in Zweden landt gaat het nog tussen Eimers/Seel en Abruzzo/Rymer-Davis. Ze varen eerst richting Finland, en dan met een boogje weer naar het noordwesten. De Duitsers landen als eerste, ook weer in Zweden. Nu is het afwachten wat de

Amerikanen doen. Elke beweging naar het westen moet gecompenseerd worden met een beweging in noordelijke richting, anders verlies je op de afstand ten opzichte van Thionville! Dus zolang de Amerikanen nog niet geland zijn, is alles nog mogelijk. Pas vijf uur later bereiken ook de Amerikanen de Zweedse kust.

Ze winnen met een afstand van ruim 1.800 kilometer! Er zit ook een Belgisch tintje aan deze overwinning: het team werd bijgestaan door meteoroloog Luc Trullemans, die in 1999 ook de Breitling Orbiter rond de wereld hielp. En dit is de eerste keer dat de eerste prijs naar een team met een vrouw gaat, Carol Rymer-Davis.

Op bovenstaande foto belt Bob Berben van het Belgische team met zijn crew om de exacte landingslocatie door te geven. Wilhelm Eimers kwam uiteindelijk 170 kilometer te kort voor de overwinning. Dit betekent dus dat de volgende Gordon Bennett in de USA gehouden zal worden. Maar of we daar bij zullen zijn?  

Johan Hetebrij             De foto's van Johan Hetebrij kun je vinden op zijn website. Wil je meer lezen over de Gordon Bennett 2004, kijk dan zeker even op de website van de gebroeders Buyle, zij onderhouden hun prachtige gasballonsite met veel passie. De foto's van Benoit Simeons vind je hier met een klein filmpje gemaakt vlak na de landing. Twee officiele sites vind je hier en hier met onder andere de tracks.

Met groot genoegen kondigen wij aan dat Ad Ballon de nieuwe dealer wordt van Ultra Magic ballonnen in Nederland. Ad Ballon beschikt over een speciaal voor ballonnen ingericht bedrijf en is door hun grote ervaring

een rijke aanvulling voor Ultra Magic. Het bedrijf is opgericht in 1983 door Ad Haarhuis en hij is één van Nederlands meest ervaren piloten met veel kampioenschappen op zijn naam. Henk Broeders is ook een erg ervaren wedstrijdpiloot en werkt in het bedrijf nauw met Ad samen. Tevens assisteert Henk bij het management van het bedrijf. Ad Ballon biedt een compleet scala aan sales en after sales service en heeft volledig goedgekeurd en toegerekend reparatie en onderhouds mogelijkheden. Tevens biedt men de mogelijkheid om piloten geheel op te leiden. Wij verwelkomen Ad en Henk en de rest van Ad Ballon bij het Ultra Magic team.     Ultra Magic

Inmiddels zijn er van mijn hand 4 ansichtkaarten verschenen. Je kunt zeer eenvoudig in het bezit komen van dit setje. Stuur minimaal 1 mooie ballonpin naar mijn huisadres en ik stuur je per omgaande de 4 kaarten thuis. Zo simpel is het. Wel graag een fatsoenlijke pin en geen rommel. De kaarten zijn van hoge kwaliteit. Vergeet niet je adresgegevens te vermelden. De pin(s) kun je sturen naar:

Hotair.nl  Mussenveld 214  7827 AP  Emmen

Ik heb de eerste 5 fotoserie's op "Ballooning Pictures" voorzien van een slideshow. Dit is een Java applicatie en het zal niet bij iedereen werken maar ik verwacht toch wel bij 80%. Laat maar even horen wat je ervan vindt. De nieuwste foto's die ik geplaatst heb zijn van de Spankse Luchte vaart, Barneveld, Twente Ballooning en Joure. Ik wens je verder nog veel kijkplezier en graag tot de volgende maand. Toedeledokie,  Bennie Bos